Μήπως δώσανε σημασία σε μια κακόγουστη φάρσα;;

Παρακολουθούσα κι εγώ, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι bloggers, έκπληκτη τις τελευταίες ημέρες τις εξελίξεις σχετικά με τον ιστολόγιο press-gr. Δεν είμαι από αυτούς που θα πουν ότι ποτέ δεν διάβασαν το εν λόγω ιστολόγιο. Μερικές φορές (όχι πολλές) είχα μπει στις σελίδες του και το διάβασα. Μερικές αναρτήσεις μου φάνηκαν αξιόλογες, άλλες όμως (ίσως οι περισσότερες) όχι. Παρατήρησα ότι αρκετές από τις αναρτήσεις ή σχόλια ξέφευγαν, λίγο έως πολύ, από τα όρια της κοσμιότητας και περιείχαν στοιχεία αμφίβολης αλήθειας και βασιμότητας. Περιείχαν δηλαδή στοιχεία «αυριανισμού». Μερικά μάλιστα σχόλια στερούνταν τελείως σοβαρότητας. Π.χ. ένα σχόλιο που διάβασα έλεγε ότι από «καλά πληροφορημένες πηγές» προκύπτει ότι η κύρια αιτία της έριδας μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας για τη νήσο Ίμια είναι το γεγονός ότι αμερικάνικος δορυφόρος κατέδειξε ότι το πέτρωμα του νησιού αποτελείται από πολύτιμο ορυκτό δέκα φορές ακριβότερο από διαμάντι (!!!). Η ολοένα λοιπόν αυξανόμενη έλλειψη κοσμιότητας και σοβαρότητας με έκαναν να αραιώνω συνεχώς τις «επισκέψεις» μου στο press-gr.

Με τις τελευταίες εξελίξεις πληροφορήθηκα κι εγώ, όπως όλοι οι έλληνες, ότι δεκάδες μηνύσεις είχαν κατατεθεί κατά των (αγνώστων) διαχειριστών του ιστολογίου, ήδη από τις αρχές της λειτουργίας του. Οι μηνύσεις όμως αυτές αφορούσαν κυρίως τα αδικήματα της εξύβρισης και της συκοφαντικής δυσφήμησης, τα οποία, ως πλημμελήματα, δεν ήταν αρκετά, σύμφωνα με τη νομοθεσία, για να ξεκινήσουν οι δικαστικές αρχές τη διαδικασία περί άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών. Χρειαζόταν ένα κακούργημα, έστω και σε απόπειρα, για να μπορέσει να ενεργοποιηθεί η διαδικασία αυτή. Η ευκαιρία δόθηκε όταν ο δημοσιογράφος του «Βήματος» Βασίλης Χιώτης με μηνυτήρια αναφορά κατήγγειλε στο Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ασφάλειας Αττικής ότι όχι μόνον έβλεπε συκοφαντικά δημοσιεύματα που τον αφορούσαν στο «press-gr», αλλά έλαβε και e-mail στον προσωπικό του λογαριασμό στην εφημερίδα, σύμφωνα με τα οποία ανώνυμοι τον εκβίαζαν ζητώντας του 30.000 ευρώ, ώστε να σταματήσουν να γράφουν όσα συκοφαντικά έγραφαν στο ιστολόγιο. Η μηνυτήρια αναφορά διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, ασκήθηκε ποινική δίωξη για απόπειρα κακουργηματικής εκβίασης και την υπόθεση ανέλαβε ο 5ος τακτικός ανακριτής, ο οποίος υπέβαλε σχετικό αίτημα δικαστικής συνδρομής στις Η.Π.Α. όπου εδρεύει η εταιρεία Google, λογισμικό και server της οποίας χρησιμοποιεί το ως άνω ιστολόγιο. Όταν ήρθε η απάντηση από τη χώρα αυτή για τα ηλεκτρονικά ίχνη των δραστών, δρομολογήθηκαν τα γεγονότα που όλοι διαβάσαμε.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου και μάλιστα της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», όπου εργάζεται ο Β. Χιώτης, τα δύο email που έλαβε αυτός στις 20 Δεκεμβρίου 2006 έχουν ως εξής. Το πρώτο που έφερε υπογραφή Killman: «Βασίλη, ετοίμασε 30.000 ευρώ για να μην ξαναέχεις πρόβλημα με το press-gr. Αλλιώς έχεις πολλά να δεις ακόμη…Να είσαι έτοιμος για όλα». Το δε δεύτερο που ήρθε λίγα λεπτά αργότερα ανέφερε: «Τα χρήματα σε πακέτο θα τα δώσεις. Μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου. ΟΚ; Θα μιλάμε με mail.Πρόσεχε μη σου φύγει κουβέντα... Εγώ βλέπω...». Όπως δε αναφέρει ο ίδιος ο δημοσιογράφος «παραμονές Χριστουγέννων του 2006» κατέθεσε τη μηνυτήρια αναφορά του.

Σύμφωνα με το δεύτερο email τα χρήματα έπρεπε να παραδοθούν σε πακέτο μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου. Εδώ δε έρχονται οι δικές μου απορίες και αμφιβολίες. Μέχρι την ημερομηνία αυτή (22 Δεκ) ή έστω μέχρι να καταθέσει τη μηνυτήρια αναφορά, του ήλθε άλλο email που του έλεγε πού να αφήσει το πακέτο;; Και αν δεν του ήλθε (από ότι κατάλαβα δεν του ήλθε) πώς πείστηκε τόσο αυτός, όσο και οι δικαστικές αρχές ότι επρόκειτο για σοβαρό εκβιασμό και όχι κακόγουστη, είναι αλήθεια, φάρσα;; Με το φτωχό μου το μυαλό σκέφτομαι ότι αυτός που έχει ΣΟΒΑΡΗ πρόθεση εκβιασμού δίνει στο φερόμενο ως παθόντα οδηγίες για το πώς και πού θα παραδοθούν τα χρήματα, εν προκειμένω τα 30.000 ευρώ. Και αν μεν ο παθών φοβηθεί και ενδίδοντας στον εκβιασμό παραδώσει τα χρήματα στο δράστη, μιλάμε για τετελεσμένη εκβίαση. Αν όμως για λόγους ανεξάρτητους της θέλησης του δράστη (πχ δεν ενδώσει το θύμα), ο εκβιασμός δεν τελεσφορήσει μιλάμε για απόπειρα. Στην προκειμένη όμως περίπτωση και να ήθελε να ενδώσει ο φερόμενος ως παθών, πού θα παρέδιδε το «πακέτο», αφού μέχρι την ημερομηνία που του δόθηκε (22-12-2006) δεν του δόθηκαν σχετικές οδηγίες;; Το μόνο που του έδωσε ο «δράστης» ήταν η ηλεκτρονική του διεύθυνση. Δεν νομίζω να υπήρχε η δυνατότητα αποστολής των χρημάτων μέσω email (!!!).

Θα μου επιτραπεί λοιπόν να αμφιβάλλω α) αν στοιχειοθετείται το αδίκημα της απόπειρας εκβίασης με μόνο την αποστολή των δύο πιο πάνω email (εκτός αν υπάρχουν και άλλα στοιχεία που εγώ αγνοώ) και β) αν στοιχειοθετείται η κακουργηματική μορφή της εκβίασης. Σύμφωνα με το άρθρο 385 του Ποινικού Κώδικα, στην περίπτωση που δεν υπάρχει σωματική βία ή απειλές που έχουν σχέση με επικείμενο κίνδυνο σώματος ή ζωής (όπως αυτή για την οποία μιλάμε), για την κακουργηματική μορφή απαιτείται την πράξη να τέλεσε πρόσωπο που διαπράττει τέτοιες πράξεις κατά συνήθεια ή κατ’ επάγγελμα

Τέλος εκφράζω την ευχή η πιο πάνω περίπτωση να μη γίνει «άλλοθι για την θέσπιση γενικών και ειδικών διατάξεων, οι οποίες στην πραγματικότητα οδηγούν στον περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, της ελευθερίας της έκφρασης και του διαλόγου», όπως πολύ σοφά αναφέρει και η ΕΣΗΕΑ σε προχθεσινή ανακοίνωση της.

----------------------

Άρχισαν οι συλλήψεις των bloggers
το συγκεκριμένο blogger τον πέτυχαν σε μασκέ πάρτι

Αυτή είναι μια φωτογραφία που τη δανείστηκα από το blog (http://bang-gr.blogspot.com

Γκουαντάναμο..μια γροθιά στις αξίες (;) της Αμερικής

Καθώς περιδιάβαζα στο διαδίκτυο και βρισκόμουν συγκεκριμένα στον ιστότοπο (http://www.sansimera.gr/) διάβασα ότι σαν σήμερα το 1903 η Κούβα εκμίσθωσε στις Η.Π.Α. τον κόλπο του Γκουαντάναμο. Πολλές απορίες μου δημιουργήθηκαν στο μυαλό, όπως πώς και διατήρησε ο κομμουνιστής Κάστρο αυτή τη μίσθωση, τι γίνεται σήμερα εκεί κλπ. Έκανα λοιπόν τη μικρή μου έρευνα και να μαι έτοιμη για καινούργια ανάρτηση.

Ο κόλπος του Γκουαντάναμο είναι ένας υπήνεμος κόλπος στα νοτιοανατολικά της Κούβας. Στα ισπανικά λέγεται Bahia de Guantanamo. Περιβάλλεται από απόκρημνους λόφους που δημιουργούν ένα φυσικό οχυρό αποκομμένο από την Κουβανική ενδοχώρα. Οι Αμερικανοί αποβιβάστηκαν εκεί το 1898, κατά τη διάρκεια του Ισπανοαμερικανικού πολέμου. Η νικηφόρα έκβαση του πολέμου για τους Αμερικανούς τους εδραίωσε στην περιοχή. Προκειμένου δε να δημιουργηθεί εκεί βάση πεζοναυτών, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρούσβελτ ήρθε σε συμφωνία με τον Τομάς Εστράδα, πρώτο πρόεδρο της Κούβας (που ήταν αμερικανός πολίτης), και με μισθωτήριο συμβόλαιο που υπογράφηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1903, η Κούβα εκμίσθωσε στις Η.Π.Α. τον εν λόγω κόλπο. Το συμβόλαιο αυτό περιλήφθηκε στο νεοσύστατο Σύνταγμα της Κούβας και απέκτησε αυξημένη τυπική ισχύ. Το 1934 μάλιστα προστέθηκε στο συμβόλαιο όρος, σύμφωνα με τον οποίο η μίσθωση θα είναι «στο διηνεκές» και θα λυθεί μόνο αν συμφωνούν και τα δύο μέρη ή οι Η.Π.Α. αποχωρήσουν οικειοθελώς από τον κόλπο. Ο Κάστρο, όταν ανέλαβε την εξουσία στην Κούβα, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να ακυρώσει τη μίσθωση αυτή, την οποία κατήγγειλε και στους Διεθνείς Οργανισμούς ως παράνομη και αντίθετη με το Διεθνές Δίκαιο, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Το μίσθωμα δε δεν το εισπράττει εδώ και χρόνια.

Στο παρελθόν η Αμερικάνικη Βάση που δημιουργήθηκε στον κόλπο του Γκουαντάναμο, η οποία εκτείνεται σε 12 χιλιάδες στρέμματα, χρησιμοποιείτο ως κέντρο παραμονής προσφύγων από την Κούβα και την Αϊτή. Τώρα έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο κρατουμένων. Ήδη από 11 Ιανουαρίου του 2002 έφτασαν εκεί οι πρώτοι ύποπτοι για τρομοκρατικές πράξεις. Σε αναζήτηση του εγκεφάλου των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 Οσάμα Μπιν Λάντεν, οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Ο Μπιν Λάντεν παραμένει άφαντος, αλλά υποτίθεται ότι πολλοί από τους συνεργάτες του (;) πιάστηκαν και κρατούνται στο Γκουαντάναμο. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης οι κρατούμενοι αυτοί υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια. Σήμερα, μετά από έξι ολόκληρα χρόνια, κρατούνται ακόμα 300 κρατούμενοι, χωρίς στους περισσότερους από αυτούς να έχουν απαγγελθεί ακόμα κατηγορίες. Τα πρώτα χρόνια μάλιστα δεν είχαν καν πρόσβαση σε δικηγόρο. Η κυβέρνηση Μπους υποστηρίζει πως δεδομένου ότι η βάση βρίσκεται στην επικράτεια της Κούβας οι κρατούμενοι εκεί δεν μπορούν να διεκδικούν συνταγματικά δικαιώματα των Ηνωμένων Πολιτειών. Τι υποκρισία Θεέ μου!! Οι φερόμενοι ως προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραβιάζουν κατάφωρα τα δικαιώματα εκείνων, από τους οποίους υποτίθεται θέλουν να μας προστατέψουν. Ακόμα και η δική τους εφημερίδα THE TIMES γράφει, μεταξύ άλλων, «ο,τιδήποτε γύρω από το Γκουαντάναμο είναι μια γροθιά στις αξίες της Αμερικής, αξίες, τις οποίες η ίδια διατείνεται ότι υπερασπίζεται στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας: Πρώτον, η αρχή της φυλάκισης τόσων ανθρώπων για χρόνια χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Δεύτερον, η προσφυγή στις στρατιωτικές επιτροπές. Τρίτον, τα βασανιστήρια σε βάρος των φυλακισμένων, για τα οποία η αμερικανική κυβέρνηση έχει πλήρη εικόνα. Αυτά όλα αποτελούν κατάφωρη παραβίαση του αμερικανικού συντάγματος. Είναι μάλλον ενοχλητικό να βλέπεις την πιο ισχυρή χώρα του κόσμου να στριφογυρνά στην άκρη κοντινού της νησιού, με τον ηγέτη του οποίου δεν συνομιλεί, με μοναδικό σκοπό την παραβίαση της δικής της νομοθεσίας….»

Το καλοκαίρι θα εκδοθούν σε βιβλίο ποιήματα γραμμένα από τους κρατούμενους στο Γκουαντάναμο, που μιλούν για τις εμπειρίες στο διαβόητο στρατόπεδο. Με οδοντόπαστα σε πλαστικά ποτήρια έγραφαν ορισμένοι κρατούμενοι, ενώ άλλοι από μνήμης υπαγόρευσαν τα ποιήματά τους στον Μαρκ Φάλκοφ, καθηγητή Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Βορείου Ιλινόις, ο οποίος εκπροσώπησε 17 κρατούμενους από την Υεμένη. «Η ποίηση με κράτησε στα λογικά μου. Έγραψα 25.000 στίχους» λέει ο Αμπντούρ Ραχίμ Ντοστ που μαζί με τον αδερφό του, Μπαντρουζαμάν, κρατήθηκαν για τέσσερα περίπου χρόνια στο Γκουαντάναμο και απελευθερώθηκαν την άνοιξη του 2006.

Να μερικοί στίχοι του Αμπντούρ Ραχίμ Ντοστ:

«Όπως η καρδιά χτυπά στη σκοτεινιά του σώματος,

έτσι κι εγώ, παρ' όλο που βρίσκομαι πίσω από τα κάγκελα

σφύζω από ζωή.

Αυτοί που δεν έχουν κουράγιο, ούτε τιμή

θεωρούν ότι είναι ελεύθεροι,

αλλά είναι σκλάβοι.

Πετάω με τα φτερά της σκέψης,

και παρ' όλο που βρίσκομαι στο κελί

γνωρίζω μεγαλύτερη ελευθερία

"Εγινα Τούρκος" - "Μη μιλάς ελληνικά"

Μετά από τρεις ημέρες αποκλεισμό, λόγω των χιονιών, πήγα σήμερα στη δουλειά! Ξεκίνησα από το σπίτι γύρω στις 7.30 π.μ. Η κίνηση δεν ήταν μεγάλη, η ημέρα προδιαγραφόταν ωραία. Έβαλα το ραδιόφωνο στο σταθμό «Δίεση» και επειδή είχα καλή διάθεση άρχισα να τραγουδώ, παρασυρμένη από την ωραία μουσική. Όχι να το παινευτώ αλλά έχω και καλούτσικη φωνή (συγχωριανή γαρ του Μιχάλη Χατζηγιάννη). Σε μια στιγμή συνέλαβα τον εαυτό μου να τραγουδά τον «Τούρκο» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Mου γράφεις δε θα 'ρθεις για διακοπές
χρωστάς μαθήματα μου λες
φωτογραφίες στέλνεις απ' το Λούβρο
και άλλες με τον γάτο σου τον Τούρκο
ο Τούρκος να πηδάει στα σκαλιά
και ύστερα παιχνίδια να σου κάνει
στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις
Μου γράφεις πως σου έλειψα πολύ
μου στέλνεις χάρτινο φιλί
το χρόνο σου μετράς για το πτυχίο
το γράμμα μου σου φάνηκε αστείο
και ο Τούρκος στη μοκέτα αραχτός
φιλίες με τους Γάλλους σου να πιάνει
να πίνει και να τρώει ό,τι τρως
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις
Συγχώρα με που γίνομαι μικρός
μα η ανάγκη να σε νιώσω είναι μεγάλη
μακριά σου νιαουρίζω μοναχός
μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι

Και τότε τι θυμήθηκα;;;

Πέρσι τέτοιο περίπου καιρό, ο καλός μου ο άντρας που εργάζεται σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής, έφερε στο σπίτι να γνωρίσω τρεις συμπαθέστατες κοπέλες. Ήταν σπουδάστριες της νοσηλευτικής και ήρθαν στην Ελλάδα για δύο περίπου μήνες με κάτι προγράμματα ανταλλαγής σπουδαστών. Εθνικότητα; Τουρκάλες από την Κωνσταντινούπολη. Δεν άργησα να τις συμπαθήσω, όπως και ο άντρας μου. Για να τις ευχαριστήσουμε τις πήγαμε μια μέρα και μια μικρή εκδρομή στα περίχωρα της Αττικής. Στο αυτοκίνητο βάλαμε πάλι μουσική και, ως συνήθως τραγουδούσα (το έχω αυτό το κουσούρι). Μεταξύ άλλων και τον «Τούρκο» του Μαχαιρίτσα. Μια από τις κοπέλες κατάλαβε ότι τραγουδούσα για κάποιον «συμπατριώτη» τους και με ρώτησε τι λέει ακριβώς το τραγούδι. Εξήγησα στις κοπέλες ότι η φράση «έγινα Τούρκος» στα ελληνικά έχει την έννοια «θύμωσα πολύ». Ευτυχώς τα κορίτσια γέλασαν καλόκαρδα. Τις ρώτησα αν υπάρχει κάποια ανάλογη φράση στα τούρκικα. Μου απάντησαν ότι όταν κάποιο παιδί λέει βρωμόλογα, η μαμά του το μαλώνει με τη φράση «μη μιλάς ελληνικά». Γέλασα κι εγώ με τη σειρά μου…

Αλήθεια πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν πραγματικά είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε οι δύο λαοί με καλή διάθεση. Είμαι σίγουρη ότι θα συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλο. Όπως εγώ συμπάθησα τα τρία κορίτσια. Και αυτά εμένα (νομίζω). Εξακολουθούμε μέχρι σήμερα να ανταλλάσσουμε μηνύματα.

Υ.Γ. Οι νεαρές μου «φίλες» μου από την Τουρκία μου έστειλαν μερικές θαυμάσιες φωτογραφίες από την Κωνσταντινούπολη, μερικές από τις οποίες τις έχω αναρτήσει εδώ.

ο Νίκος Καζαντζάκης και το Νομπέλ Λογοτεχνίας που δεν πήρε ποτέ...

Επέτειος της γέννησης του Νίκου Καζαντζάκη η σημερινή. 18 Φεβρουαρίου του 1883 γεννήθηκε ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης και πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1957। Πιθανότατα ο σημαντικότερος, αλλά και ο πλέον αμφιλεγόμενος έλληνας λογοτέχνης - διανοητής του 20 ου αιώνα. Ποιος δεν ξέρει την «Ασκητική», τον «Αλέξη Ζορμπά», τον «Τελευταίο Πειρασμό», τον «Καπετάν Μιχάλη», το «Φτωχούλη του Θεού» και άλλα εξίσου σημαντικά έργα του;
Τον Καζαντζάκη γνώρισα στα εφηβικά μου χρόνια. Βιαζόμουνα να τελειώσω τη μελέτη στα μαθήματα μου, για να βυθιστώ και να ταξιδέψω στον κόσμο του μεγάλου Κρητικού. Ήταν η αρχή μιας δύσκολης διαδρομής προς την αυτογνωσία με την «Ασκητική» να παίζει πρωταρχικό ρόλο στο δρόμο μου αυτό. Ύστερα ήρθα φοιτήτρια στην Αθήνα. Ήταν και η δικτατορία τότε. Άρχισαν άλλα τρεχάματα, άλλες αγωνίες και άλλα αναγνώσματα. Ο Καζαντζάκης όμως κράταγε και κρατά ακόμα μια σημαντική θέση στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.
Σήμερα δεν θα ασχοληθώ με λεπτομερή αναφορά στη βιογραφία του. Ούτε με τις δύο γυναίκες του, τη Γαλάτεια και την Ελένη και τη μακροχρόνια διαμάχη τους. Ούτε με το θέμα του αφορισμού του ή μη από την Εκκλησία Είναι γνωστό πια ότι τον αφορισμό που οι ελληνικοί σκοταδιστικοί εκκλησιαστικοί κύκλοι ετοίμασαν, σταμάτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας. Θα ασχοληθώ με ένα ερώτημα που με βασάνιζε από έφηβη. Γιατί ο μεγάλος αυτός λογοτέχνης δεν τιμήθηκε ποτέ με το Νομπέλ Λογοτεχνίας;;
Η πρώτη ελληνική υποψηφιότητα για Νομπέλ Λογοτεχνίας, ήρθε πολύ πριν τον Σεφέρη και τον Ελύτη και συγκεκριμένα το 1946, όταν η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και ο Σύνδεσμος Ελλήνων Λογοτεχνών πρότειναν στην Σουηδική Ακαδημία τους Νίκο Καζαντζάκη και Άγγελο Σικελιανό ως από κοινού υποψήφιους για το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Δυστυχώς όμως τέτοιες προτάσεις στη Σουηδική Ακαδημία μπορούσαν να κάνουν μόνο ακαδημίες, ακαδημαϊκοί, και γνωστοί άνθρωποι του πνεύματος. Ο Καζαντζάκης είχε ήδη από τον Μάρτιο του 1945 υποβάλει την αίτηση του στην Ακαδημία Αθηνών, καθώς και ένα κατάλογο με τα μέχρι τότε έργα του. Αλλά η Ακαδημία δεν τον πρότεινε. Μόλις ένα χρόνο πριν, τον είχε θεωρήσει ακατάλληλο για μέλος της, καθώς ήταν «κομμουνιστής, διέφθειρε τους νέους, και ήταν τελείως ξένος προς την Ελλάδα». Διαβάζω τώρα αυτή την αιτιολογία και ανατριχιάζω. Τελείως ξένος προς την Ελλάδα ο Καζαντζάκης!! Αυτός που με τον «Καπετάν Μιχάλη», το «Χριστό ξανασταυρώνεται», τον «Αλέξη Ζορμπά» μας ταξίδεψε σε κόσμους βαθιά ελληνικούς….
Αρνήθηκε λοιπόν η μικρόψυχη ελληνική Ακαδημία να προτείνει τον Καζαντζάκη για το βραβείο Νομπέλ, ενώ την ίδια στιγμή αυτός κατακτά όλο και περισσότερο τη διεθνή αναγνώριση μέσω των έργων του. Το 1952 η Νορβηγική Εταιρεία Λογοτεχνών τον προτείνει ως υποψήφιο και προσφέρεται να του δώσει Νορβηγική υπηκοότητα, αλλά αυτός αρνείται την πρόταση.
Η όλη ιστορία της διεκδίκησης έληξε το 1957. Εκείνη τη χρονιά το Νομπέλ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στον Αλμπέρ Καμύ, είδηση που βρήκε βαριά άρρωστο τον Καζαντζάκη στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Φράιμπουργκ της Γερμανίας. Την ώρα που όσοι αποτέλεσαν εμπόδιο στην απονομή του βραβείου στον Καζαντζάκη έτριβαν τα χέρια τους από χαρά, ο Νομπελίστας πλέον Καμύ, έγραφε στην Ελένη Καζαντζάκη: "Τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, πήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα. Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες πριν πεθάνει. Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες. Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το μεγάλο κενό που άφησε…" Ο Νίκος Καζαντζάκης πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1957 από λευχαιμία, μια αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε χρόνια. Τότε έχασε η Ελλάδα την ευκαιρία να τιμηθεί με το πρώτο της Νομπέλ Λογοτεχνίας. Ως γνωστό το βραβείο αυτό δεν απονέμεται μετά θάνατο.
Αχ Ελλάδα που έτρωγες και δυστυχώς ακόμα εξακολουθείς και τρως τα άξια παιδιά σου……




Η επιγραφή αυτή, ως γνωστό, υπάρχει στον τάφο του Ν. Καζαντζάκη στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου τελικά θάφτηκε, μετά τη μικρόψυχη διαταγή του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεόκλητου να μην επιτραπεί να μπει η σωρός του «βλάσφημου» νεκρού σε αθηναϊκό ναό και νεκροταφείο. Ο τετραπέρατος Αριστοτέλης Ωνάσης διέθεσε αμέσως αεροπλάνο της Ολυμπιακής και μετέφερε τη σωρό του γίγαντα της λογοτεχνίας στο Ηράκλειο, όπου έγινε η κηδεία του. Το νησί της Κρήτης συνόδευσε το τέκνο του στην τελευταία του κατοικία με σεβασμό αλλά και με λιονταρίσια τόλμη. Ο νεαρός τότε ρεπόρτερ Φρέντυ Γερμανός ως ανταποκριτής της εφημερίδας «Ελευθερία» έγραφε «Ένα νησί ολόκληρο ακουμπούσε στο φέρετρο του Καζαντζάκη. Ένοιωθες συνάμα τον σεβασμό στον νεκρό και την αγανάκτηση της διαδήλωσης. Σε όλη την διαδρομή είχα την αίσθηση ότι είχε πεθάνει ένας εθνικός ήρωας…..».

Ημέρα συγγνώμης για την Αυστραλία (ανανεωμένο)

«Ημέρα της Συγγνώμης» ήταν η προχθεσινή (13 Φεβρουαρίου) για τη μακρινή Αυστραλία. Ημέρα που η χώρα αυτή απολογήθηκε επισήμως στους αυτόχθονες κατοίκους της, τους Αβορίγινες, καθώς και στους κατοίκους των νησιών Torres Strait Islands για όλα τα δεινά που προκάλεσαν οι λευκοί κάτοικοι της και το επίσημο κράτος.

«Σήμερα τιμάμε τους ιθαγενείς τούτης της χώρας...». Έτσι άρχισε την ομιλία του στο Κοινοβούλιο της Αυστραλίας ο νέος πρωθυπουργός Κέβιν Ραντ, για να συνεχίσει ζητώντας συγγνώμη από τις «κλεμμένες γενιές» των ιθαγενών, τις οικογένειες και τους απογόνους τους, «για τον πόνο, τα δεινά, την οδύνη και τις απώλειες» που τους προκάλεσαν νόμοι και πολιτικές διαδοχικών κοινοβουλίων και κυβερνήσεων» της χώρας. Λευκοί και Αβορίγινες που παρακολούθησαν την τελετή σε διάφορες εκδηλώσεις από γιγαντοοθόνες έκλαψαν από συγκίνηση.

Η άδικη αντιμετώπιση των Αβορίγινων από τους λευκούς Αυστραλούς έχει τις ρίζες της στο 1798, όταν η Αυστραλία έγινε αποικία της Μ. Βρετανίας. Μεγάλα τμήματα της χώρας παραχωρήθηκαν σε ανθρώπους χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων ή σε πρώην καταδίκους, οπότε ο ρατσισμός αναπτύχθηκε ραγδαία. Αποκορύφωμα της σκληρής αυτής μεταχείρισης ήταν το γεγονός ότι 100.000 περίπου παιδιά των ιθαγενών, αλλά και παιδιά - καρποί μεικτών γάμων, απομακρύνθηκαν βιαίως από τις οικογένειές τους την περίοδο 1910-1970 και τοποθετήθηκαν σε ορφανοτροφεία και άλλα ιδρύματα. Το πρόσχημα ήταν «η προστασία τους» από τους ανεύθυνους γονείς τους. Στην πραγματικότητα όμως η απομάκρυνση από τις οικογένειες τους έγινε βάσει μιας «πολιτικής αφομοίωσης» στην κουλτούρα των λευκών που ανέπτυξε το επίσημο κράτος. Η πολιτική αυτή διέλυσε χιλιάδες οικογένειες και πολύ συχνά κατέληξε στην κακοποίηση των παιδιών του ιδιόμορφου αυτού παιδομαζώματος που αποτελούν τις «κλεμμένες γενιές».

Μέλος αυτών των Κλεμμένων Γενιών είναι και η Κάθι Φρίμαν, η Χρυσή Ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ στα 400 μέτρα. «Ποτέ δεν θα καταλάβω πώς είναι για μια μητέρα να μην μπορεί να προστατέψει το παιδί της, ποτέ. Πρέπει να ήταν φριχτό», είπε στους «Τimes», για να προσθέσει εντούτοις πως η συγνώμη της κυβέρνησης θα βοηθήσει στο να επουλωθεί ένα ανοιχτό τραύμα «στην ψυχή του έθνους». Μέλος Κλεμμένης Γενιάς είναι και η 50χρονη σήμερα Μέρι Χούκερ. Ήταν 12 ετών όταν την πήραν από την οικογένειά της, ακόμα θυμάται το «γιατί;» που τη στοίχειωνε και φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τους βιασμούς που υπέστη στο ίδρυμα.

Σήμερα, οι Αβορίγινες αποτελούν μόλις το 2,4% του πληθυσμού της Αυστραλίας που φτάνει τα 21 εκατομμύρια. Είναι η φτωχότερη ομάδα της χώρας, ενώ εκπροσωπούνται σε δυσανάλογα υψηλά ποσοστά στο σωφρονιστικό σύστημα, στις λίστες των ανέργων και στη χορεία των αναλφάβητων. Το προσδόκιμο ζωής τους είναι 17 χρόνια μικρότερο από τον εθνικό μέσο όρο. Ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε οικονομική βοήθεια για την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι κοινότητες των ιθαγενών, ώστε να κλείσει η ψαλίδα που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτούς και τους μη ιθαγενείς πολίτες της μακρινής αυτής χώρας..

Ο χρόνος θα δείξει αν η πανηγυρική έκφραση συγγνώμης από το επίσημο Κράτος ήταν ειλικρινής και αν θα οδηγήσει τελικά στην επούλωση των πληγών των φτωχών αυτών κατοίκων μιας πλούσιας χώρας, το λευκό κατεστημένο της οποίας για δεκάδες χρόνια τους επιφύλασσε ταπείνωση και πόνο…

-------------------------------------

Προσθήκη:

Σε εκδήλωση της κοινότητας του Ντάργουϊν της Αυστραλίας, που έλαβε χώρα το Δεκέμβριο του 2007 (σχετική και η αμέσως παραπάνω εικόνα), μεταξύ άλλων συγκροτημάτων, χόρεψε και ένα συγκρότημα από δέκα Αβορίγινες χορευτές, οι «Chooky Dancers».Οι χορευτές αυτοί, που προέρχονται από το μικρό απομονωμένο νησί Έλκο βόρεια της Αυστραλίας, όπου ζουν σε πολύ φτωχές συνθήκες 2000 ιθαγενείς, παρουσίασαν τη δική τους χορευτική εκδοχή της μουσικής σύνθεσης του Μίκη Θεοδωράκη "Ζορμπάς"

Ο Μ. Θεοδωράκης είδε το βίντεο, του άρεσε και τους προσκάλεσε να επισκεφθούν την Ελλάδα και να παρουσιάσουν κι εδώ το χορό.

Με εφόδιο ένα χαστούκι....(ανανεωμένο)

Τον Οκτώβριο του 1997 η κ. Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου βρισκόταν στη «Στοά του Βιβλίου» και υπέγραφε το βιβλίο της «10 χρόνια και 54 ημέρες», όταν ξαφνικά την πλησίασε η κ. Αναστασία (Νατάσα) Αθήνη και τη χαστούκισε. Με αυτό το χαστούκι η κ. Αθήνη μπήκε στην «πολιτική ζωή».

Τώρα 10 χρόνια και κάτι παραπάνω από 54 ημέρες βρίσκεται ένα βήμα πριν την πόρτα της Βουλής των Ελλήνων. Πώς;;;

Μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη η εν λόγω κυρία που, όπως θα ξέρετε, ήταν υποψήφια του ΛΑ.Ο.Σ στην εκλογική περιφέρεια της Β΄ Αθήνας, έκανε ένσταση στο Εκλογοδικείο κατά της εκλογής του Κώστα Αϊβαλιώτη, ο οποίος εξελέγη βουλευτής του κόμματος στην περιφέρεια αυτή. Η απόφαση ακόμα δεν έχει εκδοθεί, όμως από πολλούς θεωρείται βέβαιο ότι ο παραπάνω βουλευτής θα εκπέσει του βουλευτικού του αξιώματος. Και τούτο γιατί, πλην άλλων, δεν έχει εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία. Η δε απαλλαγή που του χορηγήθηκε μάλλον δεν είναι νόμιμη. Εδώ ας κάνω μια παρένθεση. Δεν είμαι στρατοκρατικών αντιλήψεων, κάθε άλλο, αλλά πώς το ΛΑ.Ο.Σ ένα κόμμα κατ’ εξοχήν θιασώτης του τρίπτυχου ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ προώθησε για βουλευτή του ένα πρόσωπο που δεν έχει «υπηρετήσει» την πατρίδα;;. Κλείνει η παρένθεση. Αν λοιπόν ο Κώστας Αϊβαλιώτης χάσει τελικά την έδρα του, τη θέση του στο Κοινοβούλιο θα καταλάβει η κ. Αθήνη ως πρώτη επιλαχούσα του κόμματος στην ως άνω περιφέρεια. Η διαγραφή της από το ΛΑ.Ο.Σ. δεν πρόκειται να ανακόψει την πορεία της προς τη Βουλή. Σημειώνεται ότι επειδή η κ. Αθήνη, κλείνοντας το μάτι στη Ν.Δ., είχε δηλώσει ότι δεν την εκφράζει πια το κόμμα της και ότι θα ανεξαρτητοποιηθεί εάν τελικά δικαιωθεί στο Εκλογοδικείο, ο κ. Καρατζαφέρης έχει ήδη ανακοινώσει τη διαγραφή της.

Ένα βήμα λοιπόν πριν τη Βουλή των Ελλήνων βρίσκεται η κ. Αναστασία Αθήνη με κυριότερο εφόδιο της, στην πορεία της αυτή, ένα χαστούκι που έδωσε πριν 10 χρόνια και κάτι μήνες. Και μη μου πείτε ότι έχει και άλλα εφόδια, όπως πτυχία Πανεπιστημίου, η εν λόγω κυρία! Δεν νομίζω ότι μέτρησαν τα πτυχία της στη συνείδηση όσων την ψήφισαν. Το χαστούκι μέτρησε και τίποτε άλλο. Ένα χαστούκι που η ίδια στην πτυχιακή της εργασία στο μάθημα της πολιτιστικής κληρονομιάς στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών χαρακτήρισε «επαναστατική πράξη βγαλμένη από την επαναστατικότητα των Ελλήνων….». Χριστός κι Απόστολος! Εγώ την πράξη αυτή θα τη χαρακτήριζα «θεατρινισμό», η δε μακαρίτισσα η γιαγιούλα μου «καραγκιοζιλίκι»…

Και όσο σκέφτομαι πόσοι αξιόλογοι άνθρωποι έμειναν έξω από τη Βουλή με περισσότερα εφόδια από ένα χαστούκι, μελαγχολώ…

Υ.Γ. Βρήκα τη γελοιογραφία του Μαραγκού, που ανάρτησα πάνω πάνω, στην εφημερίδα το «ΕΘΝΟΣ» και τη θεώρησα πολύ σχετική με το θέμα μου. Λέτε μόλις μπει στη Βουλή η Αθήνη να αρχίσει τα χαστούκια;;;

Μεταμεσονύχτια λειτουργία του μετρό - ανανεωμένο

Όνειρο απατηλό αποδείχτηκε η μεταμεσονύχτια λειτουργία του μετρό το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου। Οι εργαζόμενοι σ’ αυτό έμειναν πεισματικά αμετακίνητοι στις θέσεις τους, κατέβασαν τα ρολά και διπλοαμπάρωσαν τις πόρτες, επικαλούμενοι προβλήματα στην ασφαλή λειτουργία του δικτύου και καταπάτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Γιατί όμως είμαι δύσπιστη στις αιτιάσεις τους αυτές; Στην ουσία πρόκειται για μια παράταση μόνο τεσσάρων ωρών εβδομαδιαίως στη λειτουργία των συρμών και συγκεκριμένα δύο ωρών κάθε Παρασκευή και κάθε Σάββατο. Πόσο μπορούν να επηρεάσουν οι τέσσερις αυτές ώρες τη συντήρηση του δικτύου ή τις ώρες εργασίας των εργαζομένων; Αν ληφθεί υπόψη ότι στην εταιρεία ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ εργάζονται περί τους 1200 εργαζόμενους, νομίζω ότι ελάχιστα θα επιβαρυνθούν από την επιπλέον αυτή λειτουργία του μετρό. Και στο κάτω κάτω ας εργαστούν λίγο παραπάνω. Μπροστά στην ωφέλεια που θα έχει η διευρυμένη αυτή λειτουργία στο κοινωνικό σύνολο και μάλιστα στους νέους και χαμηλοεισοδηματίες, τι είναι γι’ αυτούς λίγη ώρα εργασίας παραπάνω; Πόση μεγαλύτερη συμπάθεια θα αποσπούσαν οι συνδικαλιστές της εταιρείας αν, αντί να κατεβάσουν τα ρολά, μοίραζαν φυλλάδια στους επιβάτες, εξηγώντας τους ότι για την καλύτερη ασφάλεια των εργαζομένων και των επιβατών απαιτείται η πρόσληψη επιπλέον προσωπικού;

Ήδη η κίνηση «Γενιά των 700 ευρώ» οργανώνει μέσω του διαδικτύου κατάληψη στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 9 Φεβρουαρίου 2008 ζητώντας να εφαρμοστεί η απόφαση για παράταση των δρομολογίων και μετά τα μεσάνυχτα.

Δεν νομίζετε ότι ήρθε ο καιρός από την μια οι μεν συνδικαλιστές να πάψουν να ενδιαφέρονται μόνο για τα στενά συμφέροντα τους και να ενδιαφερθούν και για το κοινωνικό σύνολο και από την άλλη το Υπουργείο Συγκοινωνιών καθώς και η Εταιρεία λειτουργίας του Μετρό, να προβούν το μεν πρώτο στην επιχορήγηση των βραδινών δρομολογίων, η δε δεύτερη στις αναγκαίες προσλήψεις νέου προσωπικού, γεγονός που θα μειώσει και την ανεργία;

Σ’ αυτό τον τόπο ας κάνει ο καθένας τη μικρή του θυσία για να λειτουργήσουμε πιο αρμονικά ως κοινωνικό σύνολο.

-----------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ. 1 Σαν σήμερα 7 Φεβρουαρίου του 1869 έγινε το πρώτο δοκιμαστικό δρομολόγιο στη γραμμή 1 του μετρό (Η.Σ.Α.Π.) συνδέοντας με ατμοκίνητα τρένα την Αθήνα με τον Πειραιά.

Υ.Γ 2 Από την 1η Μαΐου καθιερώνεται ενιαίο εισιτήριο κόστους 0,80 ευρώ, με δυνατότητα πολλαπλής χρήσης σε όλα τα ΜΜΜ για μιάμιση ώρα. Από τον Ιανουάριο του 2009 η τιμή του ενιαίου εισιτηρίου θα αυξηθεί σε 1 ευρώ.

Υ.Γ. 3 Εργαζόμενοι και Εταιρείες του μετρό τα βρήκανε και από την Παρασκευή 8-2-2008 -με καθυστέρηση μίας εβδομάδας- θα αρχίσει τελικά η δίμηνη πιλοτική παράταση του νυχτερινού ωραρίου λειτουργίας στο Μετρό και τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο.