Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Βαριέμαι να γράψω ποστ.....





Μ’ έπιασε η λεγόμενη θερινή ραστώνη. Νιώθω συνέχεια κουρασμένη και βαριέμαι γενικώς. Νομίζω ότι έχω ανάγκη από διακοπές. Να φανταστείτε ότι άρχισα να γράφω διάφορα ποστ για διάφορα θέματα και κανένα απ’ αυτά δεν ολοκλήρωσα. Είτε γιατί βαρέθηκα, είτε γιατί όταν άρχισα να διατυπώνω τις σκέψεις μου, μού φάνηκε ότι έγραφα ανοησίες. Να, μερικά παραδείγματα:
  • Τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο μ’ ένα Κύπριο φίλο μου που μένει στη Λευκωσία και με ρώτησε πώς πάει το Φρενοκομείο η Αθήνα. Προς στιγμή γέλασα (μάλλον πικρά), αλλά η ερώτηση του αυτή μ’ έκανε να αναλογιστώ αν η Αθήνα είναι πράγματι φρενοκομείο. Όταν συνειδητοποίησα ότι είναι και παραείναι Φρενοκομείο και μάλιστα όχι μόνο η Αθήνα, αλλά όλη η Ελλάδα, σκέφτηκα να γράψω ένα ποστ απαριθμώντας όλα όσα τρελλά συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Να γράψω για τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που ξαφνικά θυμήθηκαν, λέει, να τηρούν τους κανόνες ασφαλείας των πτήσεων ταλαιπωρώντας χιλιάδες ταξιδιώτες (τρόμαξα και λιγάκι να πω την αλήθεια γιατί συνειδητοποίησα ότι οι ελεγκτές μας ούτε λίγο, ούτε πολύ, ομολογούν ότι συνήθως γράφουν τους κανονισμούς στα παλιά τους τα παπούτσια). Να γράψω για την Α.Μ. το ΠΑΜΕ που, στο όνομα της «ταξικής πάλης», ταλαιπωρεί κόσμο και κοσμάκη στα λιμάνια, στην Ακρόπολη, στους δρόμους κλπ. Να γράψω για τους ιδιοκτήτες φορτηγών αυτοκινήτων που επιδίδονται και αυτοί σε ….ταξικούς αγώνες (με την ευλογία και του ΚΚΕ!) και ακινητοποίησαν τα οχήματα Ελλήνων και ξένων, ελλείψει βενζίνης (θυμάμαι τους φορτηγατζήδες, τότε που οι αγρότες εμπόδιζαν την ελεύθερη διακίνηση τους, να τσιρίζουν στους δρόμους εναντίον των αγροτικών κινητοποιήσεων). Να γράψω για την ακρίβεια που μας ταλανίζει και μας έκανε μια από τις πιο ακριβές χώρες διεθνώς, ελέω ΔΝΤ και  τρόικας  (αύξηση ΦΠΑ γαρ). Να γράψω για τους πορτοφολάδες που λυμαίνονται το κέντρο της Αθήνας και τα ΜΜΜ (και όχι μόνο), σε σημείο ώστε δεν υπάρχει Αθηναίος, αλλά και επισκέπτης, ο οποίος να μην έχει πέσει, έστω και μια φορά θύμα κλοπής (αλήθεια πού είναι η Αστυνομία?)….. Ωχ, τελικά βαρέθηκα κι τίποτε από τα τρελλά αυτά δεν έγραψα.
  • Μετά, ήθελα να γράψω για το Δήμο του Πειραιά που για άλλη μια φορά βρίσκεται στα πρόθυρα ή μάλλον στα «μετάθυρα» (να, έγινα και γλωσσοπλάστης!) της χρεωκοπίας! Τι στο καλό συμβαίνει εκεί κάτω στο λιμάνι και από το Λογοθέτη, μέχρι τον Αγραπίδη και το Φασούλα στα οικονομικά τα θαλασσώνουν? Άρχισα να γράφω μερικά πράγματα, αλλά μου φάνηκαν ανοησίες και σταμάτησα.
  • Αφού απέρριψα τις πιο πάνω ιδέες για ποστ, σκέφτηκα να γράψω για τη δημόσια διαπόμπευση, στην οποία υπέβαλε το καθεστώς της Βόρειας Κορέας τα μέλη της αποστολής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου για τις ήττες που υπέστησαν στο Μουντιάλ. Λίγο ακόμα και θα τους έκαιγαν στην πυρά, σαν τις μάγισσες στο Μεσαίωνα! Χμμμμμμμμ, δεν μου φάνηκε καλό θέμα και το παράτησα. Ακόμα και η Αλέκα, δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με το καθεστώς αυτό.
  • Τέλος σκέφτηκα να γράψω για την κόντρα της Αλέκας με τον Υπουργό Εσωτερικών Γ. Ραγκούση σχετικά με το νομοσχέδιο που προωθεί η Κυβέρνηση για την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων μέσω κουπονιών. Από τώρα και στο εξής θα πρέπει, λέει, να γίνεται με  ονομαστικοποιημένες χρηματοδοτήσεις με τη χρήση ταυτότητας και ΑΦΜ (για φαντάσου τώρα να βάζεις τον παλιό κομμουνιστή να τρέχει στις Τράπεζες με την ταυτότητα του να δηλώνει χρηματοδότης του ΚΚΕ!). Αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που παίρνω το μέρος της Αλέκας. Το δίκαιο να λέγεται. Οι παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων δεν γίνονται μέσω των κουπονιών των 5 και 10 ευρώ. Μέσω των off shore εταιρειών γίνονται, ως επί το πλείστον. Βαρέθηκα όμως και δεν έγραψα ούτε γι’ αυτό το θέμα.


Τι σας είπα? Γενικά βαριέμαι. Έχω ανάγκη από διακοπές….

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Σήμερα θέλω να κλάψω για την Κερύνεια, να κλάψω για τον Καραβά...








Σήμερα δεν θέλω να αναλύσω το Κυπριακό. Δεν θέλω να αναλύσω τι έφταιξε και εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 1974 ο Αττίλας μας ανάγκασε να ξεριζωθούμε από τον τόπο μας, την όμορφη Κερύνεια και να αναζητήσουμε αλλού να ρίξουμε ρίζες. Δεν θέλω να ψάξω τα αίτια που φτάσαμε ως εδώ, που δεν μπορούμε, ακόμα, 36 χρόνια μετά, να βρούμε λύση, που οι μισοί κατηγορούμε τους άλλους μισούς για ενδοτικούς και προδότες και που οι άλλοι μισοί θέλουμε να συμβιβαστούμε πια, να κλείσουν οι πληγές, να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Όχι, σήμερα δεν θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Αντίθετα σήμερα θέλω να γίνω μελοδραματική, θέλω να κλάψω, να θρηνήσω. Να κλάψω για την Κερύνεια, να κλάψω για το χωριό μου, τον Καραβά (φωτο πάνω), που η κατοχή το έκανε πια σχεδόν αγνώριστο.
Θέλω να κλάψω για τη ζωή μου που κόπηκε στα δύο. Σ’ εκείνη πριν τον Ιούλιο του 1974 και στη μετά από αυτήν.


Θέλω, νοερά:
  • Να ανέβω στη βεράντα του σπιτιού μου που πάντα μοσχοβολούσε από το γιασεμί, να ανοίξω την πάντα ξεκλείδωτη πόρτα του, να μπω στον ηλιακό (καθιστικό), στην παιδική μου κρεβατοκάμαρα, να διαβάσω κανένα παραμύθι από τη βιβλιοθήκη. Και μετά να κατέβω κάτω στην αυλή μας, στο περιβόλι μας, να παίξω με τις αδελφές μου, να χαρώ τη σκιά των δέντρων, των λεμονιών, των πορτοκαλιών, των μανταρινιών και να τραγουδήσω, όπως τότε, την "Πορτοκαλιά του Καραβά".
  • Να πάω στη γειτονιά να παίξω με την Πόλα, τον Κόκο, το Νεόφυτο, τον Άριστο, τη Μαρουλού, την Ξένια, που η ζωή μας χώρισε και μας σκόρπισε σαν τα τρελλά πουλιά.
  • Να πάρω το ποδήλατο και να πάω να κολυμπήσω στις καθαρές, αμμουδερές παραλίες του Καραβά (στο Μάρε Μόντε, στο 6 μίλι, στο 5 μίλι, στο Ζέφυρο).
  • Να πάω το βράδυ στο θερινό σινεμά του θείου Μιχαλά, να δω (τζάμπα) καμιά ταινία (με τη Βουγιουκλάκη, γιατί όχι?) και να χαρώ την όμορφη ξάστερη νύχτα.
  • Να παρακαλέσω τον πατέρα μου, το Σάββατο βράδυ, να μας πάει, με εκείνο το παλιό VOLKSWAGEN του, στο λιμανάκι της Κερύνειας, να περπατήσουμε στα όμορφα γραφικά δρομάκια του και όταν κουραστούμε να κάτσουμε στην καφετέρια και να ατενίζουμε τη θάλασσα, για να ηρεμήσουν τα νεύρα μας, όπως έλεγε πάντα η μανούλα μου.
  • Να βρω τις παιδικές μου φίλες, τους παλιούς μου συμμαθητές και συμμαθήτριες. Θέλω μαζί να θυμηθούμε τα παλιά, τους παιδικούς μας έρωτες, τα φλερτ, τους παλιούς μας δασκάλους και καθηγητές. Να κάνουμε την "κοινωνική μας κριτική", να γελάσουμε και να κλάψουμε μαζί.


Σαν να μη μεσολάβησε το πραξικόπημα, ο Αττίλας, ο ξεριζωμός.


Ζητώ πολλά??





Η παραλία "Μάρε Μόντε" του χωριού μου



Η παραλία "5 μίλι", όπου έγινε και η πρώτη απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων



Η Μερόπη στη βεράντα του πατρικού σπιτιού
Το γραφικό λιμανάκι της Κερύνειας




Ακούστε το τραγούδι "Κερύνεια μου" και κλάψτε μαζί μου


Να πώς είναι τώρα το πατρικό μου σπίτι. Με την τουρκική και τουρκοκυπριακή σημαία στην πόρτα του. Τα σημάδια φθοράς εμφανή. Το γιασεμί ξεράθηκε, δεν υπάρχει πια. Το σπίτι μου έγινε το σπίτι κάποιων άλλων.

----------------------------
Για το πώς βίωσα εγώ την 20η Ιουλίου 1974 έγραψα εδώ. Αν δεν βαριέστε, διαβάστε.




Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Ο γάμος που ονειρεύεται κάθε κοπέλα..... (μ' ένα γαμπρό τράβα με κι ας κλαίω)



"Σήμερα λάμπει ο ουρανός
σήμερα λάμπει η ημέρα
σήμερα στεφανώνεται 
αητός την περιστέρα!"
Έτσι συνηθίζουμε να τραγουδούμε την ημέρα του γάμου! Στον πιο κάτω γάμο όμως που έγινε στην Ινδία, ο "αητός" κλαίει και οδύρεται, ενώ η "περιστέρα" χαμογελά αμήχανα. Ο γαμπρός, ενώ είχε ερωτικό δεσμό με τη νύφη, κάποια στιγμή εξαφανίστηκε. Τον βρήκε η Αστυνομία και τον έφερε στην οικογένεια της νύφης. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε. Ένας γάμος με το ζόρι. Λυπήθηκα το γαμπρό, αλλά πιο πολύ τη νύφη. Τι "ευτυχισμένη" ζωή την περιμένει!









Υ.Γ. Το ευτυχισμένο ζευγάρι πάνω στη φωτο, φυσικά, δεν έχει καμιά σχέση με το  ζευγάρι του βίντεο.

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Του συστήματος Παιδείας τα καμώματα...


Η κόρη μου τέλειωσε το Λύκειο το έτος 2000. Από τότε, φοίτησε και  τέλειωσε το Πάντειο Πανεπιστήμιο εδώ στην Ελλάδα (στο οποίο πέρασε αμέσως), δούλεψε ένα χρόνο (μη φανταστείτε καμιά σπουδαία δουλειά, σ’ ένα ιντερνετ – καφέ) και μετά πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία. Πήρε το μάστερ της (ΜΑ) στο θέμα «Διαχείριση Ανθρωπίνων Πόρων» (Human Resources Management) και γύρισε ψάχνοντας (μάταια μέχρι στιγμής) για δουλειά. Προσωρινά εργάζεται ως νταντά σ’ ένα παιδάκι, κερδίζοντας περί τα 600 ευρώ το μήνα, στέλλοντας παράλληλα άπειρα βιογραφικά και τρέχοντας ακούραστα σε συνεντεύξεις. Όχι, την προκήρυξη της ΑΓΡΟΓΗΣ δεν την πήρε είδηση, για να κάνει αίτηση (χα χα χα!). Μέχρι στιγμής τίποτε. Απογοήτευση…


Ο παιδικός της φίλος ο Α., τέλειωσε το Λύκειο το έτος 2001. Αρχικά ήταν συμμαθητές, αλλά κάποια χρονιά έμεινε στην ίδια τάξη κι έτσι τέλειωσε ένα χρόνο αργότερα. Το παιδί αυτό μπορεί στα μαθήματα να μην τα πήγαινε καλά, αλλά τα χεράκια του πιάνανε. Έκανε διάφορες κατασκευές, επισκεύαζε διάφορα πράγματα στο σπίτι του κλπ. Θεωρούσα ότι θα γινόταν ένας πολύ καλός τεχνίτης (υδραυλικός, ψυκτικός, μηχανικός αυτοκινήτων, τεχνικός ηλιακών συστημάτων κλπ). Αμ δε….. Ο Α. είχε τη φαεινή ιδέα να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν έφτανε αυτό, αλλά είχε την ατυχία (γιατί περί ατυχίας πρόκειται), ενώ δεν έπιασε τη βάση του 10 (πήρε κάπου 8/20), να περάσει σ’ ένα ΤΕΙ στην Κοζάνη. Μου είπε η κόρη μου το θέμα σπουδών του, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν το πολυκατάλαβα. Κάτι για τη χημεία των απορρυπαντικών νομίζω, δεν είμαι βέβαιη. Αποτέλεσμα? Έχουμε φτάσει αισίως στο έτος 2010 και ο Α. ακόμα δεν έχει πάρει το πτυχίο του, προς μεγάλη απογοήτευση, αλλά και οικονομική αιμορραγία της μητέρας του, η οποία παλεύει μόνη της, γιατί είναι διαζευγμένη, χωρίς οικονομική βοήθεια από τον πρώην σύζυγο της. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αν δεν υπήρχε αυτό το μέτρο να περνάνε στα ΤΕΙ και ΑΕΙ και παιδιά που δεν μπορούν να πιάσουν ούτε τη βάση του 10, ο Α. σήμερα θα ήταν ένας καλός και πετυχημένος τεχνίτης, αφού πρώτα παρακολουθούσε μια Επαγγελματική Σχολή ή το πολύ ένα ΙΕΚ, κοντά στο σπίτι του. Θα είχε ικανοποιητικό εισόδημα και θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένος και ισορροπημένος. Ενώ σήμερα…. Στην περίπτωση του Α. η απογοήτευση είναι διπλή.

Κάτι σάπιο συμβαίνει στο Βασίλειο της Παιδείας στη χώρα μας. Η πλήρης ανυπαρξία επαγγελματικού προσανατολισμού, έχει ως αποτέλεσμα το παιδί, στα 15-16 χρόνια του (τότε αποφασίζει ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει), να αφήνεται αβοήθητο να πάρει μια απόφαση ζωής, χωρίς να ξέρει ποιες είναι οι ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς σε επαγγέλματα όχι μόνο στο παρόν, αλλά και στο άμεσο μέλλον. Π.χ. η κόρη μου σπούδασε Επικοινωνία - Μ.Μ.Ε.- Πολιτιστική Διαχείριση, χωρίς να συνειδητοποιεί, ελλείψει επαγγελματικού προσανατολισμού,  ότι στην ουσία υπέγραψε την καταδίκη της για μακροχρονη ανεργία. Προσπάθησε να  αλλάξει κάπως κατεύθυνση με το Μάστερ της, αλλά και πάλι, λόγω της οικονομικής κρίσης, δυσκολεύεται  να βρει δουλειά. 

  Το χειρότερο όμως όλων είναι η εισαγωγή παιδιών στα ΤΕΙ και ΑΕΙ (σε σχολές-φαντάσματα) χωρίς τη βάση του 10, δηλαδή ουσιαστικά χωρίς κανένα κριτήριο, για να αποκτήσουν άχρηστες γνώσεις και πτυχία. Και τούτο προς τι? Ας μη γελιόμαστε, στην ουσία για να διατηρηθούν σε λειτουργία άχρηστα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και άχρηστες θέσεις εργασίας (το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό των Ιδρυμάτων αυτών), καθώς και για να γεμίζουν οι καφετέριες και οι γκαρσονιέρες της Επαρχίας με βαριεστημένους φοιτητές, με αποτέλεσμα τη μεγάλη οικονομική αιμορραγία των οικογενειών τους. Οι μαθητές του 7, 8 και 9 σαν τον Α. θα ήταν πιο ευτυχισμένοι και ισορροπημένοι αν αφήνονταν να γίνουν καλοί τεχνίτες και ελεύθεροι επαγγελματίες, παρά να παριστάνουν ακόμα τους φοιτητές 9 χρόνια, μετά την αποφοίτηση τους από το Λύκειο. Αλλά και όσοι από αυτούς κατόρθωσαν ή θα κατορθώσουν στο μέλλον, μετά βασάνων ή μη, να τελειώσουν τις "σπουδες" τους, φοβάμαι ότι απλώς ενώθηκαν ή θα ενωθούν με τις στρατιές των υπόλοιπων άνεργων "επιστημόνων". Και αυτό, ενώ η Κοινωνία και η Αγορά χρειάζονται, πιο πολύ, ειδικευμένους τεχνίτες.






Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Η Ελλάδα των υπεραιωνόβιων και των αναπήρων....




Πριν από 20-25 περίπου χρόνια, όταν διέμενα στην περιοχή Ζωγράφου, είχα γειτόνισσες δύο συμπαθητικές γριούλες Ελληνοαμερικάνες που ήταν και οι δυο χήρες. Αφού έζησαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους στις ΗΠΑ, μετά τη σύνταξη τους ήρθαν στην Ελλάδα, για να πεθάνουν στην πατρίδα, όπως έλεγαν. Συγκατοίκησαν, για να μοιράζονται τα έξοδα, αλλά και για να έχουν παρέα και αλληλοϋποστήριξη. Ήταν φίλες και κουμπάρες από παλιά. Παίρνανε και οι δύο συντάξεις από την Αμερική, που δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες, αλλά αρκετές, για να ζουν αξιοπρεπώς. Κάποτε η μια γριούλα πέθανε κι έμεινε η άλλη να ζει μόνη της. Πήγαινα τακτικά και της κρατούσα παρέα και τη βοηθούσα στα ψώνια, αυτή δε συχνά μου μαγείρευε (ήταν θαυμάσια μαγείρισσα) ή ακόμη, καμιά φορά, καθότανε με τα παιδιά μου τα βράδια, όταν ήθελα να βγω. Κάποια μέρα ήμουν παρούσα όταν ήρθε ο ταχυδρόμος και της έφερε την επιταγή για τη σύνταξη της γριούλας που είχε πεθάνει (ο θάνατος είχε συμβεί πριν μερικούς μήνες). Με έκπληξη την άκουσα να μου λέει ότι θα την εξαργυρώσει κι αυτήν, όπως είχε κάνει και με τις προηγούμενες (είχε πληρεξούσιο γι’ αυτό), γιατί είχε πολλά έξοδα που της είχαν δημιουργηθεί από την αρρώστια και το θάνατο της φίλης της. Της είπα να μην το κάνει, γιατί θα βρει τον μπελά της. Την προέτρεψα μάλιστα να ειδοποιήσει την Αμερικάνικη Πρεσβεία για το θάνατο. Με χίλια ζόρια την έπεισα. Δεν ήταν ο τύπος του απατεώνα, ήταν καλός άνθρωπος, αλλά να, είχε το ελάττωμα που έχουν πολλοί από μας, δυστυχώς. Δηλαδή να μη θεωρεί ότι διαπράττει αδίκημα όταν αποσπά παράνομα χρήματα από το απρόσωπο Δημόσιο (εδώ βέβαια επρόκειτο για το Αμερικάνικο Δημόσιο). Αφού λοιπόν πείστηκε και ειδοποίησε την Πρεσβεία για το θάνατο, μετά τη βοήθησα, ώστε να μην κατηγορηθεί για απάτη και υπεξαίρεση. Έγινε ένας διακανονισμός, ώστε να επιστραφούν τα ποσά των συντάξεων που είχαν παράνομα εισπραχθεί. Για τη μη άσκηση κατ’ αυτής ποινικής δίωξης έπαιξε σπουδαίο ρόλο ότι μόνη της είχε αναγγείλει το θάνατο της συνταξιούχου φίλης της.

Θα απορείτε πώς θυμήθηκα τώρα αυτή την ιστορία. Μα, γιατί διάβασα ότι στην Ελλάδα, με βάση τα επίσημα στοιχεία των Ασφαλιστικών Ταμείων, φέρονται ότι υπάρχουν και συνταξιοδοτούνται 8.900 άτομα που έχουν υπερβεί το 100ό έτος της ηλικίας τους!!!! Ενώ, σύμφωνα με την απογραφή του 2001, στη χώρα μας, τα άτομα άνω των 100 ετών (γενικώς, όχι μόνο οι συνταξιούχοι) δεν ξεπερνούσαν τα 1.742. Η τελευταία δε εκτίμηση της Στατιστικής Υπηρεσίας, για το έτος 2008, ήταν ότι οι αιωνόβιοι δεν υπερβαίνουν τα 2.665 άτομα. Τι συμβαίνει λοιπόν? Προφανώς, τα ποσά των περισσότερων από τις πιο πάνω συντάξεις εισπράττουν παράνομα συγγενικά πρόσωπα των δικαιούχων, αποκρύπτοντας ότι οι αληθινοί δικαιούχοι έχουν αποδημήσει "εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός"
, όπου δεν τους αγγίζει πια  ούτε η οικονομική κρίση.

Επίσης αξιομνημόνευτο είναι ότι 320.000 ασφαλισμένοι λαμβάνουν σύνταξη αναπηρίας. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 30.000 από αυτούς (ίσως και περισσότεροι) δεν είναι πραγματικά ανάπηροι, αλλά θεωρούν εξυπνάδα να παριστάνουν τους ανάπηρους (με τη βοήθεια βέβαια επίορκων γιατρών) και να «ροκανίζουν» τα χρήματα του Δημοσίου και των Ασφαλιστικών Ταμείων.


Τέλος τουλάχιστον 20.000 φερόμενοι ως δικαιούχοι του ΕΚΑΣ, έχουν καταφέρει να πάρουν το επίδομα (που προορίζεται για τους άπορους) παρά το ότι έχουν υψηλά εισοδήματα που αποκρύπτουν.


Δεν αποκλείεται αρκετοί από τους πιο πάνω που εισπράττουν παράνομα χρήματα που ανήκουν στο Δημόσιο και στα Ταμεία και συνεπώς σε όλους μας, να κραυγάζουν «να πληρώσουν την οικονομική κρίση όσοι έκλεψαν», εξαιρώντας, βέβαια, τους εαυτούς τους από τους «κλέφτες».
Και επίσης δεν αποκλείεται μερικοί από αυτούς να είναι συμπαθητικοί άνθρωποι σαν τη γριούλα, την παλιά μου γειτόνισσα.

Τα αίτια της μικροαπατεωνίστικης αυτής συμπεριφοράς πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να αναζητηθούν, αφενός μεν στην έλλειψη παιδείας και αφετέρου στο ότι  το Κράτος και οι πολιτικοί (κατά ένα μεγάλο μέρος τους) όχι μόνο δεν κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες ότι πραγματικά θέλουν να πατάξουν τη διαφθορά, αλλά αντίθετα τους δίνουν την εντύπωση, με το παράδειγμα τους, ότι σ' αυτό το κράτος της χαλαρότητας (όσον αφορά τη νομιμότητα και την ηθική) σχεδόν όλα επιτρέπονται.
---------------
Πηγή πληροφοριών για τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποίησα στο ποστ: Ημερησία online
------------------------------

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Αγχώδεις καταστάσεις....

Κάθε χρόνο, προς το τέλος του δικαστικού έτους, το άγχος και η υπερένταση μου αυξάνουν. Όταν λέω προς το τέλος του δικαστικού έτους, εννοώ Μάιο και Ιούνιο, γιατί τότε οι δίκες βρίσκονται στο ζενίθ τους, το ίδιο και η ανάγκη περαίωσης διάφορων υποθέσεων. Μετά αρχίζουν οι δικαστικές διακοπές, κατά τη διάρκεια των οποίων, γίνονται μεν δίκες, αλλά σε πολύ πιο χαλαρό ρυθμό. Στο άγχος λοιπόν του τέλους του δικαστικού έτους, φέτος προστέθηκαν και χίλια δυο άλλα άγχη.


  • Άγχος γιατί η μαμά μου έπρεπε να υποστεί χειρουργική επέμβαση (αφαίρεση χοληδόχου κύστης), η οποία δεν είναι μεν δύσκολη επέμβαση, αλλά λόγω των άλλων προβλημάτων της (μεγάλη ηλικία, καρδιοπάθεια, άσθμα κλπ), ειδικά στην περίπτωση της, δεν ήταν και τόσο εύκολη. Ευτυχώς πήγε καλά και τουλάχιστον το άγχος αυτό πέρασε.
  • Άγχος γιατί τα παιδιά μου είναι ακόμα υποαπασχολούμενα. Με πτυχία και μεταπτυχιακά η μεν κόρη μου κάνει την νταντά σ’ ένα παιδάκι, ο δε γιος μου, κινούμενος μεταξύ Ελλάδας και Νορβηγίας, δημοσιογραφεί γράφοντας ως freelancer (με μπλοκάκι) σε διάφορα έντυπα και αμείβεται εντελώς συμβολικά. Έχουν ανασφάλεια και συχνά γκρινιάζουν, αυξάνοντας το άγχος μου.
  • Άγχος γιατί βλέπω τα οικογενειακά μας εισοδήματα να συρρικνώνονται, ενώ τα έξοδα παραμένουν στο ύψος τους, μη σου πω ότι έχουν πάρει και την ανηφόρα τα «τσαμένα». Εντάξει, το περίμενα και μέχρι ενός μόνο σημείου, δείχνω κάποια μικρή κατανόηση. Αλλά, βρε αδελφέ, έχω δύο δάνεια (στεγαστικά) στην πλάτη μου (και του συζύγου φυσικά) κι αυτά είναι κυρίως που μου δημιουργούν το άγχος. Με άλλες οικονομικές συνθήκες (καλές, όπως τουλάχιστον νομίζαμε) συνομολογήθηκαν τα δάνεια και με άλλες καλούμαστε να τα  πληρώσουμε.
  • Τέλος έχω άγχος για τη γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, η οποία, ας μη γελιόμαστε, είναι ακόμη στην κόψη του ξυραφιού και πολύ φοβάμαι ότι θα είναι για καιρό ακόμα. Με έχουν κουράσει και οι διάφορες φήμες (συχνά ανόητες) που κυκλοφορούν περί δέσμευσης των καταθέσεων, πτώχευσης, επανόδου στη δραχμή κλπ. Να, χθες είχα πάει στον Άρειο Πάγο για μια δουλειά και μια γραμματέας μου είπε, με ένα δήθεν εμπιστευτικό ύφος, ότι εντός των δύο προσεχών ημερών, θα ανακοινωθεί η πτώχευση της χώρας. Νισάφι πια!


Ως αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, δεν έχω και μεγάλη όρεξη για blogging, για ψώνια, για βόλτα, δεν έχω όρεξη γενικώς. Τη λίγη όρεξη που μου απέμεινε τη διοχέτευσα στα επαγγελματικά μου. Σας συμβαίνει κι εσάς? Νομίζω ναι. Βλέπω ότι αραιώσαμε όλοι τις επισκέψεις μας στα blogs, είτε για να ανεβάσουμε καμιά ανάρτηση, είτε για να σχολιάσουμε. Άσε το άλλο. Αυξήθηκαν οι πονοκέφαλοι μου, οι αϋπνίες μου (όχι δεν έφτασα ακόμα στο σημείο να ρίχνω κλάμα τις νύχτες, όπως κάνει ο ΓΑΠ!!!). Το ίδιο ακούω και από τους γύρω μου. Νιώθω ότι γενικά αυξήθηκε το αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες. Διαβάζω ότι έχει παρατηρηθεί σε καταστάσεις μεγάλων κοινωνικών αναστατώσεων και ειδικά σε περιόδους έντονων οικονομικών προβληματισμών, ο ανθρώπινος οργανισμός, προσπαθώντας να διαφυλάξει τη σωματική του και κυρίως τη ψυχική του ακεραιότητα, αμύνεται εκδηλώνοντας διάφορα συμπτώματα όπως αϋπνίες, πονοκεφάλους, ταχυκαρδίες, υπέρταση, άγχος, κατάθλιψη κλπ. Τα συμπτώματα αυτά έχουν, λέει, στόχο να τον προειδοποιήσουν, ώστε να πάρει τα κατάλληλα μέτρα και να προφυλαχθεί από ακόμα πιο δυσάρεστες συνέπειες όπως καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια (βλέπε εδώ).


Θα απορείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Όχι, δεν θέλω να σας αγχώσω κι εσάς. Άλλωστε είμαι σχεδόν βέβαιη ότι παρόμοιες καταστάσεις βιώνετε κι εσείς. Απλώς ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Να ξεσκάσω λίγο. Νιώθω ήδη κάπως καλύτερα που τα είπα. Και όχι, δεν το βάζω κάτω. Τι στο καλό? Έχω βιώσει χειρότερες καταστάσεις ( και Χούντα και Πραξικόπημα στην Κύπρο και το χείριστο όλων Τουρκική Εισβολή το 74 και ξεριζωμό). Τα έβγαλα πέρα μια χαρά. Ήμουν βέβαια πιο νέα τότε. Προσπαθώ να ελπίζω σε καλύτερες μέρες και να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, πράγμα που καταφέρνω συχνά. Έλα μου ντε όμως, που δεν είναι λίγες φορές που το βλέπω  μισοάδειο...