Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Απλυσιά: Μια αναπάντεχη συνέπεια της απεργίας των βυτιοφόρων


Όπως θα ξέρετε ή αν δεν ξέρετε σας πληροφορώ περί αυτού εγώ τώρα, στην Ανατολική Αττική δεν υπάρχει αποχετευτικό σύστημα. Όλοι έχουμε βόθρους. Ο δικός μας βόθρος, όταν κοντεύει να γεμίσει, αναβοσβήνει προειδοποιητικά ένα κόκκινο φωτάκι. Ε λοιπόν, το κόκκινο αυτό φωτάκι μας αναβοσβήνει εδώ και μια βδομάδα. Κάθε φορά που το βλέπω τα νεύρα μου γίνονται τσαντάλια. Μη ρωτάτε γιατί. Η απάντηση είναι προφανής. Λόγω της απεργίας των βυτιοφόρων, δεν μπορούμε να αδειάσουμε το βόθρο. Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, πήρε τηλέφωνο σε καμιά 10αριά επιχειρήσεις βυτιοφόρων, για να έρθουν να μας τον αδειάσουν, αλλά η απάντηση ήταν στερεότυπα αρνητική. Και να θέλαμε να σας βοηθήσουμε, του είπαν, δεν θα μπορούμε μετά να αδειάσουμε το βυτίο μας, γιατί ο χώρος, όπου εναποθέτουμε τα λύματα φυλάσσεται από απεργούς που μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε. Χθες βράδυ ο καημένος ο διαχειριστής πέρασε από όλα τα διαμερίσματα και μας ειδοποίησε ότι ο βόθρος πια έχει γεμίσει εντελώς. Από στιγμή σε στιγμή θα ξεχειλίσει. Όχι μπάνιο λοιπόν και όχι πλυντήρια. Μόλις το άκουσα κόντεψα να πάθω αποπληξία. Περιμένω πώς και πώς να δω, σήμερα το απόγευμα, τι απόφαση θα πάρουν οι βυτιοφορείς για τη λήξη ή έστω αναστολή της απεργίας. Κρέμομαι από τα χείλη τους. Εξαρτάται το μπάνιο μου από την απόφαση τους αυτή. Πού καταντήσαμε…………..


Κράτος υπάρχεις, μ’ ακούς, θα λειτουργήσεις ή θα με αφήσεις άπλυτη?????

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού και το καλάθι με τα κεράσια


Το έτος 2003 ανακοινώθηκε ότι, μετά από διαγωνισμό που προκηρύχτηκε από το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε σε συνεργασία με τη Διεθνή Ένωση Αρχιτεκτόνων, επιλέχθηκε η πρόταση, σύμφωνα με την οποία από τη συνολική έκταση των 5.300 στρεμμάτων του πρώην Διεθνούς Αεροδρομίου του Ελληνικού τα 4.010 στρέμματα θα καλύψει το Μητροπολιτικό Πάρκο Υψηλού Πρασίνου. Αμέσως σκέφτηκα την παροιμία με τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι, δεδομένου μάλιστα ότι υπάρχει και πρόβλημα χρηματοδότησης της συντήρησης τόσο μεγάλου πάρκου.

Το 2007 ο Γ. Σουφλιάς με νέα εξαγγελία του μείωσε τα στρέμματα του καθαρού  πράσινου του Μητροπολιτικού Πάρκου σε 2.650 στρέμματα, αυξάνοντας αντίστοιχα την έκταση που θα δομηθεί. Ούτε όμως τότε πίστεψα ότι θα γίνουν πάρκο τα 2.650 στρέμματα.

Ήδη, πριν λίγο καιρό, ο Ισπανός αρχιτέκτονας Χοσέ Αθεμπίγιο, που είναι ένας από τους διεθνείς συνεργάτες του Μεγάρου Μαξίμου, χαρακτήρισε «πέταμα της δημόσιας περιουσίας» τη δημιουργία ενός μόνο μεγάλου πάρκου στο Ελληνικό. Πρότεινε δε ως εναλλακτική λύση τη δημιουργία ενός πιο μικρού πάρκου εκεί (αν δεν κάνω λάθος έκτασης 1000 -2000 στρεμμάτων) και παράλληλα την απαλλοτρίωση ακινήτων σε υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας, ώστε να γίνουν πολλά μικρά πάρκα και κοινωφελείς δημόσιοι χώροι. Ως αποζημίωση δε των απαλλοτριούμενων με αυτόν τον τρόπο ακινήτων εισηγείται να δοθούν στους ιδιοκτήτες τους ως αντάλλαγμα εκτάσεις στον χώρο του Ελληνικού. Την πρόταση αυτή, ας σημειωθεί, διατύπωσε πρώτος ο Στέφανος Μάνος, πριν μερικά χρόνια (βλέπε εδώ). Την επαναλαμβάνει δε και ο καθηγητής Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Σπύρος Πολλάλης, ο οποίος εκπόνησε μελέτη για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομικών. Έχει λοιπόν και αυτός την άποψη ότι η ανάπτυξη του χώρου στο Ελληνικό αποτελεί τεράστια ευκαιρία για να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής σε όλη την Αθήνα και όχι μόνο στους Δήμους που περιστοιχίζουν το πρώην αεροδρόμιο.

Τώρα διαβάζω ότι η εταιρεία που διαχειρίζεται τα κεφάλαια του Εμιράτου του Κατάρ ενδιαφέρεται για επένδυση στην έκταση του παλαιού αεροδρομίου. Ο νέος δε Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος Νίκος Σηφουνάκης θα ασχοληθεί εντατικά με το θέμα αυτό, προσπαθώντας να απλοποιήσει τις διαδικασίες, ώστε το σχέδιο να υλοποιηθεί ευκολότερα. Και απ’ ότι κατάλαβα (μπορεί όμως να κάνω και λάθος) η Κυβέρνηση προσανατολίζεται προς την υλοποίηση της πρότασης του Χοσέ Αθεμπίγιο (παρόλο που όταν πρωτοδιατυπώθηκε η πρόταση αυτή η Υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη αντέδρασε). Προσανατολίζεται δηλαδή η Κυβέρνηση προς την κατασκευή μικρότερου πάρκου στο Ελληνικό και πολλών μικρών πάρκων στο υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας. Καλή μου ακούγεται αυτή η προοπτική. Τρέμω όμως με τη σκέψη ότι μπορεί να μην κατάλαβα καλά και η Κυβέρνηση τελικά να περιορίσει στο ελάχιστο την έκταση του πάρκου στο Ελληνικό και να δώσει τον υπόλοιπο χώρο στους πλούσιους Άραβες για τσιμεντοποίηση, χωρίς την παράλληλη κατασκευή νέων πάρκων και κοινωφελών εγκαταστάσεων στην υποβαθμισμένη Αθήνα. 
Αλήθεια, ανεξάρτητα από το μέγεθος του καλαθιού με τα κεράσια που κρατά ο καθένας από σας, ποια είναι η δική σας γνώμη επί του θέματος? Πρέπει να γίνει ένα μεγάλο πάρκο στο Ελληνικό, όπως εξαρχής εξαγγέλθηκε ή πολλά μικρά πάρκα, όπως προτείνει ο Αθεμπίγιο, αλλά και ο Μάνος και ο Πολλάλης?

------------------------------

Για να καταλάβετε αν είναι μεγάλη ή μικρή η έκταση του σχεδιαζόμενου Μητροπολιτικού Πάρκου στο Ελληνικό, σας δίνω μερικά συγκριτικά στοιχεία:

·Εθνικός Κήπος + Ζάππειο: 288 στρέμματα

·Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης» (Δήμοι Ιλίου, Αγίων Αναργύρων και Καματερού): 980 στρέμματα. Το πάρκο όμως αυτό, σήμερα, φθίνει, λόγω έλλειψης κονδυλίων για τη συντήρηση του.

·Πάρκο Γουδί: Αρχικά σχεδιάστηκε να καλυφθεί αμιγώς με πράσινο έκταση 950 στρεμμάτων, αλλά μέχρι σήμερα η «πράσινη έκταση» υπολείπεται πολύ του στόχου και πάλι λόγω έλλειψης κονδυλίων.

·Πάρκο “Casa De Campo” στη Μαδρίτη της Ισπανίας: 17.220 στρέμματα.

·Πάρκο “Wiener Prater” στη Βιέννη της Αυστρίας: 12.870 στρέμματα.

·Πάρκο “Kuzminsky –Lyublino” στη Μόσχα 3.750 στρέμματα, ενώ στην ίδια πόλη το Πάρκο “Gorky” καταλαμβάνει 1200 στρέμματα.

·Πάρκο «Bois de Vincennes» στο Παρίσι 9.950 στρέμματα, ενώ το πάρκο «Bois de Boulogne» στην ίδια πόλη έχει έκταση 8.460 στρεμμάτων.

·Πάρκο “Hyde Park” στο Λονδίνο 1420 στρέμματα. Όλα τα πάρκα όμως του Λονδίνου καταλαμβάνουν έκταση 60.000 στρεμμάτων.

·Πάρκο “ Central Park” της Νέας Υόρκης 3.372 στρέμματα 
 
Μέρος της πρότασης του Καθηγητή Σπ. Πολλάλη για την κατασκευή μικρών πάρκων με υπόγεια γκαράζ σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Καμιά Κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη




Διαβάζω στο Έθνος:
«Την παραίτησή του από το δικαστικό σώμα υπέβαλε ο δεύτερος κατά σειρά αρχαιότητας αρεοπαγίτης Λεων. Ζερβομπεάκος, που είχε διατελέσει εφέτης - ανακριτής στις υποθέσεις 17 Νοέμβρη - ΕΛΑ. Ο Λ. Ζερβομπεάκος επρόκειτο κανονικά να αποχωρήσει τον Ιούνιο του 2013 (οπότε θα συμπλήρωνε το ανώτατο όριο ηλικίας) και η παραίτησή του αποτελεί πλήγμα για τον χώρο της Δικαιοσύνης, καθώς είχε διακριθεί για την επιστημοσύνη, το ήθος και την ακεραιότητά του. Αν και στο λιτό κείμενο δεν αναφέρονται οι λόγοι παραίτησης, δικαστικοί κύκλοι εκτιμούν ότι οφείλεται στην παράλειψη προαγωγής του και από τη σημερινή και από την προηγούμενη κυβέρνηση».

Θλίψη με γέμισε το γεγονός αυτό. Θλίψη γιατί αντιλαμβάνομαι, για μια ακόμα φορά, ότι η Εκτελεστική Εξουσία δεν θέλει πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Δεν θέλει πραγματικά ανεξάρτητους Δικαστές που θα αποφασίζουν έχοντας ως γνώμονα μόνο τη συνείδηση τους, το Σύνταγμα και το νόμο. Τίποτε άλλο. Και ο Λεωνίδας Ζερβομπεάκος, βαθιά Δημοκράτης (με την πραγματική σημασία της λέξης) υπήρξε πραγματικά ανεξάρτητος Δικαστής με ήθος και γνώσεις και πάνω απ' όλα θάρρος. Στην περίφημη υπόθεση της μήνυσης του τότε πανίσχυρου Υπουργού Δικαιοσύνης Ευάγγ. Γιαννόπουλου κατά του Θ. Κατριβάνου, δεν δίστασε να μειοψηφήσει εναντίον του Υπουργού, πράγμα που προκάλεσε τη μήνιν αυτού. Επίσης ήρθε πολλές φορές σε αντιπαράθεση με την προηγούμενη ηγεσία του Αρείου Πάγου (Κεδίκογλου - Σανιδά), γιατί ήθελε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του ως Δικαστής. Γι’ αυτό και δεν άρεσε  και στην προηγούμενη Κυβέρνηση και γι’ αυτό δεν προήχθη τότε σε Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου (είναι γνωστό ότι σύμφωνα με το άρθρο 90 παρ. 5 του Συντάγματος, τους Αντιπροέδρους και τους Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων εκλέγει το Υπουργικό Συμβούλιο). Την ίδια ανεξάρτητη στάση τήρησε και με την νυν Κυβέρνηση, η οποία γρήγορα αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν του χεριού της. Και γιατί να είναι άλλωστε? Η διάκριση των τριών εξουσιών (Νομοθετικής, Εκτελεστικής, Δικαστικής) είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας. Αποτέλεσμα? Και πάλι δεν προήχθη σε Αντιπρόεδρο. Προήχθησαν πολύ νεώτεροι του Δικαστές και όχι αυτός που το έτος 2002 κρίθηκε ομόφωνα από την Ολομέλεια των 250 περίπου Δικαστών του Εφετείου  Αθηνών ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος να αντεπεξέλθει στη δύσκολη  υπόθεση της ανάκρισης των μελών της 17 Ν. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είναι η απόδειξη ότι καμιά Κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Ίσως γι' αυτό στέλλουν τους Δικαστές στο ΙΚΑ, ενώ οι λειτουργοί της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής Εξουσίας παραμένουν στην ασφάλιση του  Δημοσίου. 

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Το παπούτσι

  
Από την πρώτη στιγμή που είδα στην τηλεόραση τη σκηνή με το γενειοφόρο γιατρό που ανήκει, λέει, στο Πατριωτικό Μέτωπο (καινούργιο αυτό?) να μιμείται τον Ιρακινό δημοσιογράφο και, εισάγοντας, τρόπον τινα, αραβικό έθιμο, να ρίχνει το παπούτσι στο ΓΑΠ σκέφτηκα «Θεέ μου τι καραγκιοζιλίκι είναι πάλι αυτό!!». Αποδείχτηκε δε ότι πράγματι ήταν ένας προμελετημένος και προβαρισμένος, υπό το φως των καμερών του BBC, μιμητισμός που έγινε με τη συνεργασία του «σοβαρού» βρετανικού τηλεοπτικού σταθμού. Για χάρη της τηλεθέασης ακόμα και φερόμενα ως «σοβαρά» ΜΜΕ αν όχι σχεδιάζουν, τουλάχιστον ενθαρρύνουν δήθεν «αυθόρμητες» θεατρινίστικες εκδηλώσεις, για να εμπλουτίσουν τα δελτία ειδήσεων τους και να γελάσουν με τον πόνο μας. Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και οι πραγματικά αυθόρμητες εκδηλώσεις των ελλήνων πολιτών, δεν τους φτάνουν πλέον. Δεν είναι αρκούντως τηλεοπτικές, δεν δημιουργούν γέλιο. Θέλουν και καραγκιοζιλίκια τύπου "Ρέλλου".
Αλήθεια, ξέρει κανείς τι απέγινε ο Δημ. Ρέλλος που κατά καιρούς συχνάζει στα δικαστήρια, καθώς και σε διάφορες πολιτικές εκδηλώσεις και ρίχνει διάφορα ποτά και φαγώσιμα στα μούτρα όσων δεν συμπαθεί? Έχει καιρό να φανεί. Ναι, ναι, αναφέρομαι σ’ αυτόν που έριξε τον καφέ στην πλάτη του Ευάγγελου Βενιζέλου.




Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην Κύπρο...



Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην Κύπρο. Ευτυχώς, με το που μπήκε ο μήνας, άρχισε κάπως να δροσίζει (από τα σαραντάρια πέσαμε στους 33-35c). Χθες μάλιστα «φάγαμε» και την πρώτη βροχή. Η βροχή με πέτυχε στην παραλία της Λάρνακας. Πήγα για κολύμπι, μαζί μ’ ένα ξάδελφο και τη μητέρα μου. Θα αναρωτιέστε αν ήταν πετυχεμένος ο συνδυασμός της παρέας (ξάδελφος – μαμά – εγώ). Ε, ναι λοιπόν, ήταν. Η μαμά μου, παρόλο που είναι 78 χρόνων, είναι γεμάτη ζωντάνια και όρεξη για ζωή. Και ο ξάδελφος έχει χιούμορ. Μόλις φτάσαμε στη Λάρνακα, ανοίξανε οι καταρράχτες του ουρανού. Αντί να βραχούμε στη θάλασσα, γίναμε μούσκεμα από τη βροχή. Καθήσαμε στην καφετέρια μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα. Μόλις σταμάτησε η βροχή, η μαμά έδωσε το σύνθημα «Άτε, πάμε». Νόμιζα ότι εννοούσε να φύγουμε για το σπίτι, είχε αρχίσει και να σουρουπώνει. Αμ, δε. Δεν εννοούσε αυτό. Ήθελε μπάνιο στη θάλασσα η καλή σου. Γιατί όχι λοιπόν! Ξεχυθήκαμε στη θάλασσα, πιασμένοι και οι τρεις, χέρι με χέρι. Ναι, μη γελάτε. Πιαστήκαμε χέρι χέρι γιατί η θάλασσα ήταν λίγο φουρτουνιασμένη και η μαμά φοβόταν μην την παρασύρουν τα κύματα. Μετά, βέβαια, αφήσαμε τα χέρια και κολυμπήσαμε ελεύθερα. Ήταν ένα από τα πιο ωραία μπάνια που έκανα ποτέ.

Φτάσαμε στη Λευκωσία, κατά τις 8 το βράδυ. Βρήκαμε τον πατερούλη μου να μας περιμένει ανάστατος. Ανησυχούσε, λέει, γιατί «μπήκε κρύο» και δεν θυμόταν αν έχει μακριά παντελόνια να φορέσει. Φοβόταν ότι δεν είχε και θα έμενε με τα κοντά παντελόνια όλο το χειμώνα. Δεν ησύχασε, παρά μόνο όταν του βγάλαμε από την ντουλάπα τα μακριά του παντελόνια. Μετά ήθελε να του δείξουμε ότι έχουμε και κουβέρτες. Καημένε μου πατέρα, το αλστσχάιμερ σιγά σιγά σε καταβάλλει.