Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Πρόσωπα της χρονιάς και ευχές χριστουγεννιάτικες!



Κοίταξα την τελευταία μου ανάρτηση και προβληματίστηκα. Μπαίνουν Χριστούγεννα κι εγώ έχω ακόμα αναρτημένο «το Χορό του Θανάτου»!! Χριστός κι Απόστολος! Είμαι απαράδεκτη. Τα Χριστούγεννα απαιτούν εορταστική, δηλαδή χαρούμενη ατμόσφαιρα. Όχι χορούς θανάτου. Ας προσπαθήσω λοιπόν να βρω κάτι χαρούμενο να γράψω, να ανεβεί και η διάθεση μας. Α, το βρήκα. Έλληνες πρωταγωνιστούν σε έντυπα, ανά τον κόσμο, ως πρόσωπα της χρονιάς. Ω, τι τιμή!! Έχουμε και λέμε.
  • Το αμερικάνικο περιοδικό ΤΙΜΕ ανέδειξε φέτος ως πρόσωπο της χρονιάς τον ανά τον κόσμο διαδηλωτή. Και φυσικά δεν μπορούσε να λείπει από αυτούς ο Έλληνας διαδηλωτής της πλατείας Συντάγματος. Και πρώτος και καλύτερος ο …Λουκάνικος!!! Ο σκύλος! Χμμμμμμμ, τι να πω? Μήπως θέλουν να μας πουν κάτι? Κάτι περί σκυλίσιας ζωής?
  • Η βρετανική εφημερίδα «The telegraph» ανέδειξε το Γιώργο Παπανδρέου ένα από τους ήρωες της χρονιάς!!!!!!! (εδώ ταιριάζουν τα πολλά θαυμαστικά). Κατά την εφημερίδα, πιέστηκε να αποδεχθεί τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας κι εκείνος είπε «οκ, αλλά μόνο αν περάσουν από δημοψήφισμα». Χμμμμμμμμ, έτσι έγιναν τα πράγματα? Γιατί εγώ θυμάμαι ότι έγιναν κάπως αλλιώς? Πάει, γέρασα πια φαίνεται και το αλτσχάιμερ μου κτυπά την πόρτα.
  • Το γερμανικό περιοδικό «Spiegel» ανέδειξε ως μία από τις γυναίκες της χρονιάς (παγκοσμίως) την Εύα Καϊλή! Εδώ φτάνει το ένα θαυμαστικό, γιατί είναι η αλήθεια ότι για ένα πράγμα τουλάχιστον, της βγάζω το καπέλο. Κατήγγειλε, με επιστολή της, στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, το Σωκράτη Ξυνίδη που την αποκάλεσε «καλτσοδέτα», όταν τόλμησε να …πει τη γνώμη της. Σαν δεν ντρέπεται, κοπέλα πράμα και να έχει και άποψη! Βέβαια, το "Spiegel" δεν την ανέδειξε γυναίκα της χρονιάς επειδή κατήγγειλε τον Ξυνίδη, αλλά γι' άλλο. Αλήθεια για ποιο? Ξέχασα. Αααα, δεν το γλυτώνω το Αλτσχάιμερ.

Αυτά τα τιμητικά, για την Ελλάδα μας, συνέβηκαν τις τελευταίες ημέρες και μου ανέβασαν τη διάθεση. Α, τι ωραία τι καλά, έχουμε και έλληνες ήρωες παγκοσμίως γνωστούς made by global media!! Και δεν θέλω να ακούω βλακείες, όπως π.χ. ότι αυτή η ...τιμή δεν είναι και τόσο τιμή και ότι οι πραγματικοί ήρωες δεν δημιουργούνται από τα ΜΜΕ με όρους εντυπωσιασμού, αλλά βρίσκονται ανάμεσα μας αφανείς και σιωπηλοί.

@@Φίλοι μου εύχομαι σε όλους σας «Χρόνια Πολλά»
----------------------------------------

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Μια βραδιά με τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ στο «Χορό του Θανάτου»



Οι μέρες και τα γεγονότα που ζούμε καταθλιπτικά. Αυτό που θα μου έλειπε τώρα είναι να παρακολουθήσω κι ένα καταθλιπτικό έργο. Κι όμως. Παρακολούθησα χθες βράδυ το «Χορό του Θανάτου» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ στο θέατρο «Άλμα» με το Γιώργο Μιχαλακόπουλο, την Κατερίνα Μαραγκού και το Νίκο Αλεξίου. Αν και χαρακτηρίζεται το τραγικότερο έργο του Σουηδού δημιουργού, εντούτοις, όχι δεν μου μαύρισε την ψυχή. Το παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Στο τέλος μου άφησε μεν μια πικρή γεύση, αλλά με ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα ευαισθησίας και τρυφεράδας.
Ας πούμε δυο λόγια για την υπόθεση.
Η Άλις και ο Έντγκαρ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που ζει σ’ ένα σχετικά απομονωμένο νησί της Σουηδίας κοντά στη Στοκχόλμη. Πρόκειται, σε λίγες μέρες, να γιορτάσει την επέτειο των 25 χρόνων γάμου. Αυτή, πρώην ηθοποιός, που παράτησε την καριέρα της για να παντρευτεί τον Έντγκαρ, ένα στρατιωτικό, που δεν μπόρεσε στη ζωή του να προχωρήσει πέρα από λοχαγός. Η ζωή του μικρού νησιού θα μαραζώσει και τους δυο και θα τους κάνει να στραφούν ο ένας εναντίον του άλλου. Ο καθένας θεωρεί ότι στη ζωή του θα κατάφερνε πολύ περισσότερα αν δεν συνδεόταν με τον άλλο. Αλήθεια, πόσοι από μας δεν πιστεύουν το ίδιο? Πολλοί, μα πάρα πολλοί νομίζω. Μυθοποιούμε το παρελθόν μας, χτίζουμε το παρόν σε βάσεις δυσαρέσκειας και λατρεύουμε το υποτιθέμενο μέλλον μας, χωρίς την παρουσία του άλλου. Όλα αυτά, βέβαια, δίνονται με μια δόση, κάπως ξεπερασμένης, δραματικής υπερβολής που όμως δικαιολογείται από το χρόνο συγγραφής του έργου (1900-1905). Ο θάνατος που αγγίζει το ένα πρόσωπο από το ζευγάρι, αλλά και η έλευση ενός τρίτου προσώπου από το παρελθόν, έρχονται να ταράξουν την εύθραυστη ισορροπία του τρόμου. Γι λίγο όμως. Το τρίτο πρόσωπο φεύγει τρομαγμένο. Και το ζευγάρι…. Ας αφήσω όμως και κάτι να το διαπιστώσετε μόνοι σας, αν αποφασίσετε να δείτε το έργο.
Κάθε Παρασκευή το εισιτήριο προσφέρεται στα 10 ευρώ μόνο. Πολύ καλή τιμή για να παρακολουθήσετε ένα κλασσικό έργο με πολύ καλούς ηθοποιούς σε ένα συμπαθητικό θέατρο (το "Άλμα") με άνετα καθίσματα (το τονίζω αυτό, γιατί έχω κακοπάθει, κατά καιρούς, από άβολα καθίσματα θεάτρων). Το σκηνικό υποβλητικό, εκφράζει πολύ όμορφα το νόημα και την ατμόσφαιρα του έργου. Μια φυλακή που κλείνει μιζέρια, αλλά αφήνει να βλέπεις και τη φουρτουνιασμένη ομορφιά του κόσμου εκεί έξω. 

-------------------------------
Ένα πολύ καλό σάιτ για τη ζωή και το έργο του Σουηδού Δραματουργού είναι το «Αύγουστος Στρίντμπεργκ» του Βασίλη Ρίτσου. Αν το διαβάσετε θα μπορέσετε να κατανοήσετε και την τάση του δημιουργού να ασχολείται και να αποτυπώνει κυρίως προβληματικές σχέσεις γάμου.


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Στο "Ζυγό" παρέα με την Τάνια Τσανακλίδου και το κάπνισμα!



Χθες, πέρασα μια βραδυά στο «Ζυγό» με την Τάνια Τσανακλίδου και την παρέα της (Ελένη Κοκκίδου, Κώστα Θωμαϊδη κλπ), σε μια παράσταση που την ονομάζουν «Ε-φαιδρία». Με τραγούδια και σκετσάκια. Η είσοδος όχι ιδιαίτερα ακριβή. Για μας που κλείσαμε τραπέζι ήταν 20 ευρώ το άτομο. Για τους όρθιους 10 ευρώ. Πήραμε (4 άτομα) μια μπουκάλα κρασί με φρούτα, για τα οποία πληρώσαμε άλλα 38 ευρώ. Δηλαδή η βραδιά μας στοίχισε κάπου 30 ευρώ το άτομο.
Η βραδιά άρχισε γλυκά. Η Τσανακλίδου, τραγουδίστρια της γενιάς μου, είναι μια από τις αγαπημένες μου. Η φωνή της, ιδιαίτερα μελωδική, διατηρείται ακόμα σε καλό επίπεδο. Τα σκετσάκια όμως... Υποτίθεται ότι σατυρίζουν τη σημερινή κατάσταση, αλλά χμμμμμμμ, τα βρήκα σαχλούτσικα. Πιο σαχλά απ’ αυτά του Λαζόπουλου (βλέπε εδώ ένα απ' αυτά). Μέχρις ενός σημείου με αποζημίωναν τα τραγούδια. Μέχρι που άρχισαν να δακρύζουν τα μάτια μου από τον καπνό. Ναι, αρκετοί κάπνιζαν στην αίθουσα, αδιαφορώντας για τους λοιπούς και φυσικά αδιαφορώντας για τη νομοθετική απαγόρευση του καπνίσματος. Ούτε σε μπουζουξίδικο να είμασταν. Ο καπνός της διπλανής μου, μάλιστα, ερχόταν όλος στη μούρη μου. Την παρακάλεσα να μη καπνίζει, γιατί με ενοχλεί ο καπνός, αλλά δεν ίδρωσε το αυτί της. Με κοίταξε εντελώς αδιάφορα και συνέχισε απτόητη. Μου χάλασε τη διάθεση. Και πιο πολύ όταν την έβλεπα αυτήν και τους άλλους καπνιστές που αδιαφορούσαν πλήρως για τους υπόλοιπους, τους μη καπνιστές, να χειροκροτούν με ενθουσιασμό στα σαχλά σκετσάκια. Τα σκετσάκια που, περίπου, έλεγαν ότι οι πολιτικοί αδιαφορούν για τους πολίτες. Εδώ αδιαφορούν οι ίδιοι οι πολίτες για το διπλανό τους.
Δεν άργησε να έλθει και η πλήρης απογοήτευση. Η Τάνια Τσανακλίδου άναψε τσιγάρο στη σκηνή και άρχισε να καπνίζει. Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο τσιγάρο το άναψε όταν τραγούδησε κάποιο τραγούδι που κάτι έλεγε σχετικά με τσιγάρο. Όμως δεν έμεινε εκεί. Το τραγούδι τέλειωσε και αυτή συνέχισε να καπνίζει κι άλλο, κι άλλο. Το ίδιο και οι μουσικοί της. Η διπλανή με κοίταξε θριαμβευτικά. Ξενέρωσα εντελώς.
Έφυγα απογοητευμένη. Πώς το είδαν μερικοί το κάπνισμα? Τάχα, αντίσταση κατά της νομοθετικής απαγόρευσης, κατά της κρίσης και κατά των πολιτικών????? Έλεος πια!

Λέτε να γέρασα και έγινα γκρινιάρα? 
----------------------------- 

Προσθήκη:
Διάβασα τη συνέντευξη που έδωσε η  Τάνια Τσανακλίδου τον Οκτώβριο του 2011 στο «Ποντίκι» (βλέπε εδώ) κι έχω να παρατηρήσω το πιο κάτω: Σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν έχει ευθύνες ο Έλληνας ψηφοφόρος για τη σημερινή κατάσταση της χώρας απάντησε «αγανακτισμένη» ότι δεν θέλει να ξανακούσει ότι έχει ευθύνες ο Έλληνας πολίτης. Τον χαρακτήρισε δε (τον πολίτη) ένα κακομαθημένο και βολεμένο  παιδί, με ευθύνη όμως όχι δική του, αλλά των άλλων. Χμμμμμμμμμμ, πολύ βολική άποψη, για να διατηρούμε μια ζωή και να χαϊδεύουμε τα άλλοθι και τα ελαττώματα μας, δεν βρίσκετε κα Τσανακλίδου μου? Μήπως είναι καιρός να ενηλικιωθούμε πια όλοι?

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Το μπρελόκ!




Ταραγμένη γύρισε η κόρη μου από το περίπτερο. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-«Μαμά δεν μπορείς να φανταστείς τι πουλάνε στο περίπτερο!».
-«Τι πουλάνε κορίτσι μου?».
-«Πουλάνε μπρελόκ με τη φάτσα του Παπαδόπουλου».
-«Ποιού Παπαδόπουλου? του Αλέκου Παπαδόπουλου?  
-"Όχι, καλέ"
-"Του μακαρίτη του Τάσου Παπαδόπουλου?»
-«Ούτε αυτού. Του Γεώργιου Παπαδόπουλου, του Δικτάτορα. Και μάλιστα όταν έκανα παρατήρηση στον περιπτερά, μου απάντησε ότι αυτά τα μπρελόκ έχουν μεγάλη ζήτηση και δεν πρόκειται να τα αποσύρει».
Κι όμως καλοί μου αναγνώστες μ’ εκείνα και με τούτα, εκεί καταντήσαμε. Να υπάρχουν Έλληνες που, εν έτει 2011 προς 2012, αγοράζουν μπρελόκ με τη φάτσα του Δικτάτορα. Χέρι - χέρι πολιτικοί και πολίτες υπονομεύουμε, ίσως άθελα μας, τη Δημοκρατία, διαβρώνουμε τη νομιμότητα, ενθαρρύνουμε την ανομία και το λαϊκισμό, χωρίς καλά καλά να συνειδητοποιούμε ότι, με την ανοχή μας, άρχισαν σιγά σιγά να ξεθαρρεύουν οι νοσταλγοί της Δικτατορίας.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ανγκέλα- Δωροθέα Κάσνερ- Μέρκελ-Σάουερ


Τις προάλλες βλέπαμε με τον άντρα μου ειδήσεις. Τις μέρες δε αυτές που ζούμε, ειδήσεις, χωρίς τη Μέρκελ, δεν νοούνται. Ως συνήθως, ο άντρας μου τη στόλιζε με διάφορα κοσμητικά επίθετα, τα οποία μου απαγορεύει η καλή μου ανατροφή να αναπαράγω. Με έβλεπε που ήμουν σιωπηλή και μου είπε ότι τελικά δεν έχει καταλάβει αν συμπαθώ ή αν αντιπαθώ τη Μέρκελ. Του απάντησα ότι ούτε τη συμπαθώ, ούτε την αντιπαθώ. Ότι απλώς προσπαθώ να την καταλάβω. Τέλος του είπα ότι τα χαρακτηριστικά που αντιπαθεί σ’ αυτήν (κρυψίνους, ψυχρή, αυταρχική) δεν αποκλείεται να οφείλονται, εν μέρει τουλάχιστον, στο ότι μεγάλωσε σ’ ένα ανελεύθερο περιβάλλον και καθεστώς. Δεν του άρεσε η απάντηση μου, ίσως γιατί θυμήθηκε ότι, κάποτε στα νιάτα του, ήταν θαυμαστής του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας. Μου ανταπάντησε δε ότι η Μέρκελ το παιζε αντιστασιακή τότε. Χμμμμμμμμμμ, δεν είμαι βέβαιη γι’ αυτό. Και αποφάσισα να κάνω μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο για τη ζωή της Μέρκελ. Μια και την έκανα, τη μοιράζομαι μαζί σας. Απ’ αυτά που έμαθα, τα πιο κάτω μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση.
  • Η Μέρκελ και συγκεκριμένα η Ανγκέλα Δωροθέα Μέρκελ (Angela Dorothea Merkel) όπως είναι το πλήρες όνομα της, δεν γεννήθηκε στην Ανατολική Γερμανία, όπως νόμιζα. Γεννήθηκε το 1954 στη Δ. Γερμανία και συγκεκριμένα στο Αμβούργο.
  • Ο πατέρας της, ο Χορστ Κάσνερ, παρόλο που ήταν λουθηρανός πάστορας, ήταν και αριστερός. Αποφάσισε δε, το 1957, να μετακομίσει με την οικογένεια του στην Ανατολική Γερμανία. Όταν, το 1961, κτίστηκε το τείχος του Βερολίνου, που τους απέκοψε πια από τη Δ. Γερμανία, η μητέρα της έκλαψε πικρά, ενώ ο πατέρας της ένιωσε, λέει, απελευθερωμένος(!). Ίσως απελευθερώθηκε από τον ίδιο τον εαυτό του, ένα μέρος του οποίου ήθελε να γυρίσει πίσω.
  • Η νεαρή Ανγκέλα Κάσνερ, ωθούμενη συνεχώς και από τον πατέρα της, ήταν άριστη μαθήτρια. Σπούδασε φυσική και χημεία στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Δεν σπούδασε λοιπόν νομικά ή οικονομικά ή πολιτικές επιστήμες, όπως οι περισσότεροι πολιτικοί, αλλά θετικές επιστήμες. Θυμήθηκα και τη Μάργκαρετ Θάτσερ που κι αυτή σπούδασε χημεία.
  • Το επώνυμο Μέρκελ το απέκτησε από τον πρώτο της σύζυγο, τον Ούλριχ Μέρκελ (Ulrich Merkel) που σπούδαζε κι αυτός φυσική στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Τον παντρεύτηκε το 1977, αλλά χώρισαν πέντε χρόνια αργότερα. Η Ανγκέλα διατήρησε το επίθετο του, όπως κάνει και η δική μας, η Ντόρα Μπακογιάννη. Τουλάχιστον όμως ο Μπακογιάννης είναι ένας είδος συμβόλου. Ο Μέρκελ τι είναι? Ας σημειωθεί ότι σήμερα είναι παντρεμένη με το χημικό Γιοαχίμ Σάουερ (Joachim Sauer).
  • Δεν διάβασα κάτι περί αντικαθεστωτικής δράσης, όσο ζούσε στην Ανατολική Γερμανία. Αντίθετα, διάβασα ότι ανήκε στην Κομμουνιστική νεολαία, ένα διάστημα δε ήταν και Γραμματέας σε κάποια Οργάνωση της. Εργαζόταν, απρόσκοπτα, από το 1978 μέχρι το 1990 (δηλαδή μέχρι που κατέρρευσε το καθεστώς) στο Κεντρικό Ινστιτούτο Φυσικής Χημείας (ZIPC) στο Ανατολικό Βερολίνο. Ήταν επίσης μέλος της Ακαδημίας Επιστημών. Το Δεκέμβριο του 1989, λίγες εβδομάδες μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, η Μέρκελ προσχώρησε στη Δημοκρατική Επαγρύπνηση (Demokratischer Aufbruch, DA). Ε, δεν νομίζω να θεωρείται αυτό αντίσταση στο καθεστώς!
  • Μετά την επανένωση της Γερμανίας, προσχώρησε στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Χέλμουτ Κολ, ο οποίος έγινε ο μέντορας της. Την αποκαλούσε «το κορίτσι μου» (βλέπε εδώ). Το έτος 1991 την έκανε Υπουργό Γυναικείων Υποθέσεων στην πρώτη, μετά την ενοποίηση, Κυβέρνηση. Ήταν η μικρότερη σε ηλικία υπουργός στην ιστορία της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.
  • Το Δεκέμβριο του 1999, ενώ η Γερμανία συνταραζόταν από το σκάνδαλο της παράνομης χρηματοδότησης του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, μέσω τραπεζικών λογαριασμών της Ελβετίας και ο Κολ αρνιόταν κατηγορηματικά να προβεί σε οποιαδήποτε αποκάλυψη σχετικά με την προέλευση των παράνομων δωρεών, η Μέρκελ δημοσίευσε άρθρο σε γερμανική εφημερίδα απαιτώντας την αποδέσμευση του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος από τον Κολ. Σχετικά με την αποστασιοποίηση από το μέντορα της θα πει αργότερα σε συνέντευξη: "Εμείς οι ανατολικογερμανοί μάθαμε να συμβιβαζόμαστε με τους εξουσιαστές, δίχως όμως να δημιουργούμε απόλυτες δεσμεύσεις". Χμμμ, πώς σας φαίνεται αυτό?
  • Τέλος δεν μπορώ, παρά να αναφέρω την ανεξήγητη (?) αντίδραση της Μέρκελ στην έκδοση ευρωομολόγων, η οποία, όπως τουλάχιστον κατάλαβα από διάφορα οικονομικά άρθρα που διάβασα (όπως αυτό εδώ), θα βοηθήσει στη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης και στην απόκρουση των επιθέσεων των διάφορων τοκογλύφων. Ή μήπως δεν είναι και τόσο ανεξήγητη, αλλά απλώς υποδηλώνει τη θέληση της Γερμανίας για προώθηση μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων? Όπως κάποτε υπήρξε Γερμανία δύο ταχυτήτων.

Μετά απ’ όλα αυτά που διάβασα, εξακολουθώ να μην αντιπαθώ, αλλά ούτε και να συμπαθώ τη Μέρκελ. Αν θα την ψήφιζα ποτέ? Όχι, δεν νομίζω.

----------------------------

Αρκετές πληροφορίες για τη ζωή της Μέρκελ τις πήρα από τη wikipedia.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Η θλιβερή ιστορία μιας χρεοκοπημένης οικογένειας...




Μια ζωή ξόδευε περισσότερα απ’ όσα κέρδιζε αυτός και η γυναίκα του. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του και στην οικογένεια του ότι θα ζούσαν πολύ καλύτερα από τους γονείς, τους παππούδες και τους προπάππους του και προσπαθούσε να τηρήσει το λόγο του. Ήταν και αυτός ο γείτονας που ζούσε πλουσιοπάροχα και δεν ήθελε να φαίνεται αυτός υποδεέστερος. Ταξίδι στο Λονδίνο ο γείτονας? Ταξίδι στη Ρώμη αυτός. Αυτοκίνητο MERCEDES ο γείτονας? Αυτοκίνητο BMW αυτός. Γεύμα στη Μ. Βρεττανία ο γείτονας? Γεύμα στο HILTON αυτός. Τα παιδιά του στο Κολλέγιο ο γείτονας? Τα παιδιά του στου Ζηρίδη αυτός. Η γυναίκα του είχε βολευτεί. Αν και αντιλαμβανόταν ότι η ζωή που κάνανε ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων τους, δεν διαμαρτυρόταν γι’ αυτό. Ίσα ίσα που προέβαλλε συνεχώς απαιτήσεις. Για να τα βγάλει πέρα αναγκαζόταν να παίρνει συνεχώς δάνεια από τις Τράπεζες. Μέχρι που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και έντρομος συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε πια να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια. Και οι Τράπεζες άρχισαν να ανησυχούν σοβαρά ότι δεν θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Για να του δώσουν νέα δάνεια απαιτούσαν ψηλό επιτόκιο που δεν μπορούσε να το πληρώσει. Τα έξοδα όμως έτρεχαν. Η γυναίκα του και τα παιδιά του, αμέριμνοι, εξακολουθούσαν να απαιτούν τη ζωή που είχαν συνηθίσει. Μέχρι που μια μέρα τους μάζεψε, τους εξήγησε άκρες- μέσες την οικονομική κατάσταση της οικογένειας και τους ανακοίνωσε ότι θα γίνουν περικοπές στα οικογενειακά έξοδα. Όλη την αλήθεια, πάντως, δεν τους την είπε. Δεν ήθελε να του αποδώσουν την ταμπέλα του αποτυχημένου, του «looser». Η γυναίκα του και τα παιδιά του στην αρχή μούδιασαν, μετά άρχισαν να διαμαρτύρονται. Η γυναίκα του μάλιστα απαιτούσε να παραδώσει σ’ αυτήν τη διαχείριση των οικονομικών τους που ήταν, όπως έλεγε, πιο ικανή.
Η κατάσταση μέρα με τη μέρα χειροτερεύει. Ο μεγάλος γιος του έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο, αλλά δουλειά δεν βρίσκει. Τα δύο μικρότερα παιδιά δεν πηγαίνουν πια σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά έχει να πληρώσει τα διάφορα φροντιστήρια που παρακολουθούν, τα οποία όμως σιγά σιγά περιορίζονται. Τη γυναίκα του τη διώξανε από τη δουλειά και έχει μπει στην ανεργία. Αποφάσισε να ρίξει τα μούτρα του και να πάει στην Τράπεζα, με την οποία συνεργαζόταν πιο πολύ τα τελευταία χρόνια. Τόσους τόκους έχει εισπράξει απ' αυτόν. Θα ζητήσει ένα μεγάλο νέο δάνειο, μπας και μπορέσει να ξελασπώσει. Η Τράπεζα, γνωρίζοντας πια την οικτρή οικονομική του κατάσταση, του έβαλε όρους. Ήθελε να εξασφαλίσει τα χρήματα της. Οι όροι είναι σκληροί, αλλά τους υπέγραψε για να πάρει τα χρήματα. Άλλους όρους τήρησε και άλλους όχι. Η γυναίκα του, ξεχνώντας ότι η οικτρή οικονομική τους κατάσταση οφείλεται, κατά ένα μέρος, και σ’ αυτήν και στις απαιτήσεις της, άρχισε να του κάνει σκληρή κριτική και να τον μέμφεται που υπέγραψε τη συμφωνία με την Τράπεζα. Αποτυχημένο τον ανεβάζει, ξεφτίλα τον κατεβάζει. Ο γιος του, ο μεγάλος, του κρατά μούτρα. Ενίοτε στήνει και ένα γερό καυγά μαζί του, θεωρώντας τον υπαίτιο που διαψεύστηκαν τα όνειρα του για μια καλή θέση στο Δημόσιο. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, έχει στο κεφάλι του κι ένα γέρο θείο του, παλιό αριστερό που πέρασε, ένα διάστημα, και από τη ΝΔ (επί Μητσοτάκη). Αυτός, λοιπόν, τον βάζει κατσάδα που παίρνει δανεικά από Ευρωπαϊκή Τράπεζα και γίνεται υπόδουλος της και δεν προτιμά Ρώσικη ή Κινέζικη! Καλύτερα να γίνεις δούλος των Ρώσων ή των Κινέζων, του λέει, παρά αυτών των βάρβαρων Ευρωπαίων.
Με τούτα και με κείνα, έφτασε η μέρα που θα εκταμιευόταν η 6η δόση του συμφωνημένου τραπεζικού δανείου. Τα έξοδα τρέχουν, τα χρέη τον περιμένουν στη γωνία. Τα χρήματα του φτάνουν μόνο για λίγες μέρες. Μετά δεν θα έχουν να φάνε. Θα τους κόψουν και το ρεύμα. Πήγε στην Τράπεζα να εισπράξει τη δόση. Ο γιος του τον ακολούθησε και άρχισε να τον βρίζει μπροστά στους υπαλλήλους της Τράπεζας. Τον αποκαλούσε ψεύτη και απατεώνα. Σε λίγο κατέφτασε και η γυναίκα του και προειδοποίησε το Διευθυντή της Τράπεζας ότι, όταν θα αναλάβει αυτή τη διαχείριση των οικονομικών της οικογένειας, θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση των όρων της σύμβασης. Ο Διευθυντής, χολωμένος, του ανακοινώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει τη δόση, αν δεν υπογράψει τη σύμβαση δανείου ως εγγυήτρια και η γυναίκα του. Έφυγε άπραγος. Α, ξέχασα να σας πω. Εκεί που έφευγε, του φάνηκε ότι είδε το γείτονα (αυτόν με τη MERCEDES) να μπαίνει κατηφής στο γραφείο του Διευθυντή. 
Η γυναίκα του αρνείται να υπογράψει. Θέλει τα λεφτά σαν τρελή, αναγκάστηκε τελικά να ομολογήσει ότι δάνειο, χωρίς όρους δεν γίνεται, αλλά δεν υπογράφει. Αυτή είναι περήφανη γυναίκα. Είναι Ελληνίδα, έχει μπέσα. Δεν ταπεινώνεται. Το πολύ πολύ, λέει, να πάρει τηλέφωνο ένα γνωστό της υπάλληλο της Τράπεζας και να του πει να πει στο Διευθυντή ότι συμφωνεί να πάρει ο άντρας της τα χρήματα. Μέχρι εκεί μπορεί να υποχωρήσει. Υπογραφή δεν βάζει, πάει και τελείωσε. Ο γιος του ο μεγάλος φωνάζει ότι αυτός ο εκβιασμός δεν θα περάσει, ανεμίζοντας, αγωνιστικά, το κόκκινο λάβαρο που βρήκε στην αποθήκη. Το πού η οικογένεια θα βρει τα λεφτά να καλύψει τις ανάγκες της, αν η μάνα του και ο Διευθυντής παραμείνουν μουλαρωμένοι, δεν είναι δική  του δουλειά. Η δική του δουλειά είναι να καταγγέλλει τον πατέρα του και τη μάνα του και την Τράπεζα φυσικά. Δεν είναι να βρίσκει λύσεις.
Τα δύο μικρότερα παιδιά της οικογένειας ζάρωσαν στη γωνιά τους και περιμένουν να δουν τι θα γίνει. Βλέπουν τα καμώματα των μεγάλων και ο φόβος τους μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. 

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ελλάδα, η χώρα των "ειδημόνων" και των "αρμοδίων"!





Τις προάλλες άκουγα μια, χαριτωμένη είναι αλήθεια, διαφήμιση στο ραδιόφωνο. Μια γυναίκα κι ένας άνδρας συνομιλούν και η γυναίκα ρωτά τον άντρα με τι ασχολείται. «Είμαι καρδιοχειρουργός στο Seattle Grace Hospital» απαντά αυτός γεμάτος αυτοπεποίθηση. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καρδιοχειρουργός, ούτε καν γιατρός, απλώς βλέπει τη σειρά «Grey’s Anatomy» στην τηλεόραση και νομίζει ότι αυτόματα απέκτησε γνώσεις καρδιοχειρουργικής. Γέλασα, γιατί αναλογίστηκα πόσοι Έλληνες κάνουν το ίδιο! Η συντριπτική πλειοψηφία θα έλεγα. Ακούς παντού «ειδήμονες» να σου αναλύουν θέματα ιατρικής, οικονομίας, πολιτικής, νομικών κλπ με τον αέρα του πανεπιστήμονα.

Έτσι, μεταξύ άλλων, γίναμε όλοι νομικοί και δίνουμε νομικές συμβουλές. Προχθές ένας συγκάτοικος ήρθε να πληρώσει τα κοινόχρηστα (δυστυχώς, είμαι διαχειρίστρια φέτος) και με παρακάλεσε να αγοράσω κλειδαριά και να κλειδώσω το ντουλάπι με τους μετρητές της ΔΕΗ, για να μην μπορούν, λέει, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ να έχουν πρόσβαση και να μας κόψουν το ηλεκτρικό ρεύμα, αν δεν το πληρώσουμε, λόγω του τέλους ακινήτου. Και αυτός, όπως μου είπε, δεν έχει σκοπό να πληρώσει το εν λόγω τέλος. Θα πάει, λέει, σε ένα ATM Tράπεζας και μ' ένα περίεργο τρόπο (που δεν τον πολυκατάλαβα) θα πληρώσει μόνο την αξία του ρεύματος. Πρέπει όμως, συνέχισε, να είναι κλειδωμένο το ντουλάπι, για να αποτραπεί η διακοπή της ηλεκτροδότησης του σπιτιού του. Όταν τον κοίταξα περίεργα, με πληροφόρησε ότι αυτή η φαεινή ιδέα- συμβουλή κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο, αλλά και σε ΜΜΕ και ότι την έχουν δώσει νομικοί. Έλα Χριστέ και Παναγία! Τι είδους νομική συμβουλή είναι αυτή!! Είναι φανερό ότι η οικονομική κρίση και οι απανωτοί φόροι και τέλη μας κτύπησαν όλους κατακέφαλα. Του απάντησα ότι καταλαβαίνω τον πόνο του και τις οικονομικές δυσκολίες του, άλλωστε σχεδόν όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αλλά δεν μπορώ να κλειδώσω το ντουλάπι, είναι παράνομο. Οι υπάλληλοι της ΔΕΗ πρέπει να έχουν πάντα πρόσβαση στους μετρητές, οι οποίοι, σύμφωνα με το νόμο, είναι ιδιοκτησίας της Επιχείρησης Ηλεκτρισμού και όχι δικοί μας. Αν αποκόψουμε την πρόσβαση, υπάρχει κίνδυνος να διακοπεί η ηλεκτροδότηση σε όλη την πολυκατοικία. Του είπα δε ότι αν δεν πειστεί η Κυβέρνηση να πάρει πίσω το μέτρο, ο μόνος νόμιμος τρόπος να μην του κόψουν το ρεύμα, ενώ δεν έχει πληρώσει το τέλος ακινήτου, είναι να καταφύγει στη Δικαιοσύνη. Με κοίταξε δύσπιστα, κούνησε το κεφάλι του και έφυγε.

Χθες διάβασα με έκπληξη στον ηλεκτρονικό τύπο (βλέπε εδώ) ότι ο Υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος τα έβαλε με το Μονομελές Πρωτοδικείο Καλαμάτας που εξέδωσε προσωρινή διαταγή απαγόρευσης της διακοπής ηλεκτροδότησης ακινήτου, για το οποίο είχε εσφαλμένα υπολογιστεί το τέλος ακινήτου. Απέδωσε δε στο Δικαστήριο υπέρβαση δικαιοδοσίας και προανήγγειλε παρέμβαση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Χριστός κι Απόστολος! Τίποτε σ’ αυτόν τον τόπο δεν αφήνουν να το κρίνουν οι αρμόδιοι. Και ο μόνος αρμόδιος κ. Υπουργέ μου, για την ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου σε μια συγκεκριμένη υπόθεση, είναι τα Δικαστήρια και όχι εσύ που είσαι εκπρόσωπος της Εκτελεστικής Εξουσίας, ούτε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους που επικαλείσαι.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα διαβάσει την είδηση αυτή και ο γείτονας και θα γελά μαζί μου για τη συμβουλή που του έδωσα να καταφύγει στο Δικαστήριο.

----------------------

Προσθήκη: 

Επειδή ο φίλος συμπλόγκερ @giorgos με ρωτά ποια η έννοια του άρθρου 77 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι «Η αυθεντική ερμηνεία των νόμων ανήκει στη νομοθετική λειτουργία» έχω να κάνω την εξής διευκρίνιση: Η συνταγματική επιταγή αυθεντικής ερμηνείας των νόμων αποκλειστικά από το νομοθέτη συνιστά κανόνα που ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ της Νομοθετικής Εξουσίας (Βουλής) και της Εκτελεστικής Εξουσίας (Κυβέρνησης). Απαγορεύει δε στη δεύτερη (δηλ. στην Κυβέρνηση) να ερμηνεύει αυθεντικά τη βούληση της πρώτης. Μόνο η Νομοθετική Εξουσία έχει την αρμοδιότητα έκδοσης ερμηνευτικών νόμων. Το άρθρο 77 δεν αφορά και δεν δεσμεύει τη Δικαστική Εξουσία, κατά την εκτέλεση της συνταγματικής της αποστολής. Στο πλαίσιο της εν λόγω αποστολής τους, τα Δικαστήρια δεν προβαίνουν σε αυθεντική ερμηνεία των νόμων, αλλά έχουν την εξουσία να ερμηνεύουν τις νομοθετικές διατάξεις που είναι κρίσιμες για την επίλυση της συγκεκριμένης διαφοράς που φέρεται, εκάστοτε, ενώπιον τους. 



Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ολοταχώς προς το Φούφουτο??





Προχθές βράδυ κοιμήθηκα με το όνομα του Λουκά Παπαδήμου και το πρωί ξύπνησα με το όνομα του Βασίλη Σκούρτη. Το βράδυ κοιμήθηκα με το όνομα του Απόστολου Κακλαμάνη και σήμερα ξύπνησα με το όνομα του Φίλιππου Πετσάλνικου. Έλεος! Με την κατηφόρα που πήραν οι επιλογές, φοβάμαι πια να πάω για ύπνο, γιατί τρέμω τι όνομα θα ακούσω το πρωί. 

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Περιμένοντας τον καπνό....

Τι γίνεται βρε παιδιά?  
Δεν σας φαίνεται ότι παρατράβηξε η αναμονή????? Από το Λουκά Παπαδήμο, φτάσανε να συζητάνε για τον Απ. Κακλαμάνη και το Φιλ. Πετσάλνικο. Και μη χειρότερα.



Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Μα, επιτέλους, με ποιον είσαι θυμωμένος κ. Σαμαρά?




Εδώ και αρκετό καιρό βλέπω τον Αντώνη Σαμαρά να είναι διαρκώς θυμωμένος (κοινώς "τσαντισμένος") στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του. Μάλιστα το θυμό του συνοδεύουν ορισμένες νευρικές κινήσεις, όπως π.χ. απότομη ανύψωση των ώμων (και των δύο ώμων, όχι του ενός, όπως κάνει ο Επίτιμος). Δεν μπορώ δε, παρά να εκφράσω την απορία μου. Γιατί, ή μάλλον με ποιον είναι τόσο θυμωμένος ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας? Θα μου πείτε, βέβαια, πώς τολμώ να ρωτάω γιατί ο οποιοσδήποτε Έλληνας είναι θυμωμένος, σήμερα, με την κατάσταση που βρισκόμαστε. Κι όμως τολμώ, γιατί ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι ο οποιοσδήποτε Έλληνας. Είναι ο αρχηγός ενός κόμματος, που το μερίδιο του στη διαμόρφωση της σημερινής άθλιας κατάστασης είναι περισσότερο από φανερό. Μάλιστα ο ίδιος ήταν μέλος της τελευταίας μοιραίας Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή που μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας (ανεξαρτήτως του ότι οι προηγούμενες καθώς και η μετέπειτα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έπαιξαν κι αυτές το ρόλο τους στην επέλευση της καταστροφής).

Σε ρωτώ, λοιπόν, Αντώνη Σαμαρά. Με ποιον είσαι τόσο θυμωμένος?
  • Με το ΠΑΣΟΚ και το Γιώργο Παπανδρέου που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν αποτελεσματικά το τεράστιο χρέος που δημιουργήθηκε, είναι αλήθεια, με την ευθύνη και των δύο μεγάλων κομμάτων?
  • Με το κόμμα σου, τη ΝΔ, που ενώ είχαμε μπει, επί των ημερών της, ήδη βαθιά στην ύφεση και το έλλειμμα είχε ξεφύγει σε ποσοστό πολύ πάνω από 10%, εξακολουθούσε να διορίζει τα "δικά της παιδιά" σε διάφορες θέσεις που δημιουργούσε προς τούτο (ας μη ξεχνάμε την αλήστου μνήμης "ΑΓΡΟΓΗ") και κυρίως μας κορόιδευε ότι το έλλειμμα είναι… Αλήθεια, πόσο μας έλεγε ότι είναι, δεν θυμάμαι καλά, 3%? Ή προς το τέλος «ομολόγησε» ότι είναι 6% ????
  • Με τον εαυτό σου που δεν κατόρθωσες να πετάξεις από πάνω σου το προφίλ του περιφερειακού εθνικιστή (μη ξεχνάμε ότι εξαιτίας σου έχει βαλτώσει εδώ και 20 χρόνια το "Σκοπιανό" και όλη η Υφήλιος αποκαλεί πλέον τη γείτονα χώρα "Μακεδονία" σκέτο), να πεις όλη την αλήθεια στους πολίτες (π.χ. ότι δεν παίρνουμε δανεικά, χωρίς δεσμεύσεις) και να αρθείς υπεράνω ατομικού και κομματικού συμφέροντος?

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Άσχετο?





Περιμένω το αποτέλεσμα για την ψηφοφορία της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης σε μια Κυβέρνηση που, υποτίθεται, αύριο το πολύ μεθαύριο, θα φύγει. Άλλο πάλι και τούτο!! Για να περάσει η ώρα κάνω τη βόλτα μου στο διαδίκτυο. Και πέφτω πάνω σε μια φωτογραφία (βλ. εδώ). Έλα Χριστέ και Παναγία! Απεικονίζει τον Πειραιώς Σεραφείμ, τη Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ και το βιβλίο του Κ. Πλεύρη «Εβραίοι, Όλη η αλήθεια». Όλοι μέσα στην καλή χαρά. Όχι το βιβλίο, ο Σεραφείμ και η Κανέλλη είναι μέσα στη χαρά. Θα μου πείτε άσχετο. Είναι όμως άσχετο? Δεν δείχνει το αλαλούμ της ελληνικής πραγματικότητας??? Αναρωτιέμαι αν θα είχε τόσο μεγάλη χαρά η Κανέλλη αν της χάριζε ο Αλ. Τσίπρας ή ο Φ. Κουβέλης ένα άλλο βιβλίο, όπως π.χ. το "Η ηθική ταυτότητα της Αριστεράς, χθες, σήμερα" του Θανάση Βακαλιού. Όχι δεν αστειεύομαι.

--------------------------
Προσθήκη:
Ο ιστολόγος @JustAnotherGoneOff, από τον οποίο πήρα τη φωτογραφία, διευκρινίζει με σχόλιο του, κατόπιν δικής μου παράκλησης (στο ιστολόγιο του), ότι στην εν λόγω φωτογραφία, την οποία αλίευσε από εδώ, έγινε μοντάζ, μόνο, όμως, ως προς την προσθήκη του βιβλίου του Πλεύρη. Η συνάντηση και οι χαρούλες είναι αληθινές. Τροποποιώντας, λοιπόν, λίγο, το πιο πάνω σχόλιο μου  αναρωτιέμαι: Θα μετείχε, άραγε, η Κανέλλη σε κοινή εκδήλωση της Αριστεράς με Τσίπρα και Κουβέλη  και μάλιστα θα έκανε και τόσες χαρούλες???

Αυτή είναι η πρωτότυπη φωτογραφία

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Τι ήταν αυτό πάλι που μας βρήκε?




«Το παιδί δεν κάνει για Πρωθυπουργός» είχε πει κάποτε ο «Επίτιμος» για το ΓΑΠ και δεν του δώσαμε σημασία. «Επίτιμος» είναι αυτός, όλο κακίες λέει, σκεφτήκαμε. Και να που τώρα ο «γρουσούζης» τείνει να επαληθευτεί. Τι φαεινή ιδέα ήταν αυτή για το δημοψήφισμα!

Σε τέτοιες κρίσιμες καταστάσεις, όπως αυτή που βρισκόμαστε τον τελευταίο καιρό, χρειαζόμαστε Ηγέτη με πυγμή, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και πάνω απ’ όλα μακριά από λαϊκισμούς. Δεν χρειαζόμαστε Ηγέτη, Πόντιο Πιλάτο, που να ρίχνει το μπαλάκι σε μένα, σε σένα, στην κυρά Μαρίκα από το χωριό, οι οποίοι, μετά το κακό που μας βρήκε, βρισκόμαστε, οι περισσότεροι, εν πλήρη συγχύσει. Και αν πούμε «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα (που είναι πολύ πιθανό, έτσι όπως, πολλοί, το είδαμε «Τσε Γκεβάρα»), μετά τι? Ή μήπως έχει πειστεί (ο ΓΑΠ) ότι δεν θα φτάσουμε τελικά μέχρι εκεί, αφού επίκειται η πτώση του, την οποία είναι έτοιμος να αποδώσει σε «αποστάτες»?

Δεν ξέρω βρε παιδιά, με κείνα και με τούτα είναι να μη σε πιάσει κοιλόπονος και να τρέχεις σε Νοσοκομείο?

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Χθες βράδυ δραπέτευσα στο βροχερό Παρίσι



Είχα καιρό να περάσω όμορφα. Και χθες βράδυ πέρασα πραγματικά όμορφα. Επισκέφτηκα το φθινοπωρινό (ή μήπως ανοιξιάτικο) Παρίσι, μέσα από τη κινηματογραφική ματιά του Γούντι Άλλεν («Μεσάνυχτα στο Παρίσι»). Είδα τον Γκιλ, ένα ρομαντικό Αμερικάνο, βαλτωμένο ανάμεσα σε μια δουλειά που δεν τον γεμίζει (σεναριογράφος στο Χόλυγουντ) και μια αταίριαστη σχέση με την πραγματίστρια αρραβωνιαστικιά του, να δραπετεύει κάθε βράδυ, όταν το ρολόι της Εκκλησίας κτυπήσει μεσάνυχτα, σαν μια νέα Σταχτοπούτα, σε αντίστροφη όμως με αυτήν κίνηση. Και να μεταφέρεται μαγικά στο Παρίσι της δεκαετίας του 20. Εκεί ζει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν. Εκεί είναι μόνο συγγραφέας, δεν χρειάζεται να κάνει «δεύτερες» δουλειές για βιοπορισμό, ούτε να κουβεντιάζει με την άχρωμη υπερκαταναλωτική μέλλουσα πεθερά και τον ακροδεξιό μέλλοντα πεθερό του. Εκεί γνωρίζει και συναναστρέφεται τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, το Σκοτ Φιτζέραλντ και τη γυναίκα του Ζίλντα, τον Πάμπλο Πικάσσο, το Σαλβαντόρ Νταλί, τη Γερτρούδη Στάιν, τον Κόουλ Πόρτερ κ.α. Εκεί οι ήρωες του είναι μόνο γοητευτικοί. Τα ελαττώματα τους ωραιοποιούνται, είναι άξια θαυμασμού. Εκεί η Αντριάνα, μούσα του Πικάσσο, τον ερωτεύεται μόνο με το άκουσμα της πρώτης φράσης από το μυθιστόρημα του. Δεν τον αμφισβητεί, όπως η αρραβωνιαστικιά του, η Ινές, που του λέει να το βουλώσει, για να ακούσει τις φανφάρες του ψευτοδιανοούμενου Πωλ, ενός παλιού, αλλά και ξαναζεσταμένου φλερτ της. Ώσπου η Αντριάνα τον παρασύρει σε μια παλαιότερη εποχή, αυτή της Μπελ Εποκ. Σε μια εποχή που αυτή θαύμαζε. Σε μια εποχή που αυτή ονειρευόταν να ζήσει. Κανένας, τελικά, δεν είναι ευχαριστημένος με τον παρόν του. Οι περισσότεροι θέλουμε να δραπετεύσουμε σε μια άλλη εποχή και ίσως σ’ ένα άλλο τόπο. Και είναι αλήθεια ότι τώρα τελευταία, εμείς οι Έλληνες έχουμε κάθε λόγο να θέλουμε να δραπετεύσουμε. Έστω και για λίγο.


Τελικά ο ήρωας μας επιλέγει το παρόν. Ποιο «παρόν» όμως? Αυτό της πεζής δουλειάς του στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. και της πραγματίστριας, αλλά και άπιστης αρραβωνιστικιάς του? Όχι βέβαια. Επιλέγει να ζήσει ένα παρόν στο βροχερό Παρίσι, με μια κοπέλα του παρόντος μεν, αλλά νοσταλγό κι αυτή του παρελθόντος. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα? Δεν το ξέρουμε. Ίσως ναι, ίσως και όχι. 

---------------------------- 
Διαβάστε κι αυτή την ανάρτηση "Μαγεμένη σοφίτα, ζεστό κρουασάν". Γράφτηκε από την κόρη μου με αφορμή την ίδια ταινία.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Παιδικό γέλιο ενάντια στο χρέος





Πάνω που σκεφτόμουνα τι επιπτώσεις θα έχει το «κούρεμα», κατά 50%, του ελληνικού χρέους στην Ελλάδα, στους πολίτες της, στις Τράπεζες και κυρίως στα Ασφαλιστικά Ταμεία της και αναρωτιόμουνα αν τελικά οι «εταίροι μας» έλαβαν υπόψη, όχι μόνο τη δημοσιονομική εξυγίανση μας, αλλά και την ανάγκη εξόδου μας από την ύφεση, ήρθε η κόρη μου και μ’ έβγαλε από τις σκέψεις μου. «Μαμά, θέλεις να γελάσεις?» μου είπε. «Αν θέλω, λέει, σαν παλαβή το θέλω». Μου έβαλε ένα βίντεο. Και πράγματι γέλασα, δυνατά και ανέμελα. Ξέχασα για λίγο, το χρέος, την οικονομική ύφεση, το πρωτογενές πλεόνασμα που το περιμένουμε και δεν έρχεται, τη δημοσιονομική εξυγίανση και ό,τι αυτή συνεπάγεται…. Για να δούμε, θα γελάσετε κι εσείς?

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Προβληματισμοί πάνω στο ψήφισμα της Γ.Σ. των Δικαστών (ανανεωμένο)




Χθες, Σάββατο 15-10-2011, οι Δικαστές της χώρας πραγματοποίησαν έκτακτη γενική συνέλευση, με θέματα, μεταξύ άλλων, τις συνθήκες απονομής της Δικαιοσύνης, το σεβασμό της Συνταγματικής θέσης των Δικαστών και την οικονομική μεταχείριση τους (βλέπε εδώ). Μέχρι εδώ καλά. Έχουν, κατά ένα μέρος, δίκιο να διαμαρτύρονται γιατί είναι αλήθεια ότι α) οι συνθήκες απονομής της Δικαιοσύνης έχουν γίνει πολύ δύσκολες (βλέπε πρόσφατη ανάρτηση μου επί του θέματος αυτού). Οι Δικαστές δεν είναι μεν υποχρεωμένοι να τηρούν το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων (προσέρχονται στο Δικαστήριο όταν έχουν κάποια υπηρεσία), αλλά είναι γνωστό ότι δουλεύουν πολλές ώρες στο σπίτι τους (καθημερινές, αργίες, ακόμα και διακοπές) μελετώντας και επεξεργαζόμενοι αμέτρητες δικογραφίες, β) η Κυβέρνηση δεν φαίνεται ή μάλλον δεν θέλει να κατανοεί τη συνταγματική θέση των Δικαστών ως της τρίτης άμεσης κρατικής λειτουργίας και έχει αποφασίσει, μεταξύ άλλων, να τους υπάγει στο ΙΚΑ (κάτι που δεν θα κάνει για τους άλλους άμεσους κρατικούς λειτουργούς, δηλαδή τους βουλευτές και τους Υπουργούς) και γ) οι αποδοχές τους έχουν ήδη μειωθεί κατά 38,50% (δηλ. σε ποσοστό μεγαλύτερο της μείωσης των άλλων μισθών του δημόσιου τομέα) και έπεται, λέει και νέα μείωση.

Όταν όμως διάβασα το ψήφισμα της έκτακτης αυτής Γ.Σ., είναι αλήθεια ότι έμεινα για πολύ ώρα σκεπτική και προβληματισμένη, για να μην πω άναυδη. Αποφασίστηκαν, διαβάζω εδώ, τα εξής:

«Πρώτον, από τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011 έως και την Τακτική Γενική Συνέλευση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, τα Δικαστήρια θα διακόπτουν τις συνεδριάσεις τους καθημερινά , από ώρα 12.00 έως ώρα 15.00.

Δεύτερον, από τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011, οι Δικαστές θα ασκούν το Λειτούργημα τους, αποκλειστικά και μόνον στα Δικαστικά Καταστήματα και εντός του χρόνου που τα Δικαστήρια θα λειτουργούν και υπό τις συνθήκες υλικοτεχνικών υποδομών και ασφάλειας προσωπικού και εγκαταστάσεων που αυτά σήμερα παρέχουν και ως εκ τούτου δεν θα δημοσιεύονται αποφάσεις, εκτός από αυτές που αφορούν επείγουσες πολιτικές και ποινικές υποθέσεις». 

Κατ’ αρχάς προβληματίστηκα, γιατί αποφασίστηκε καθημερινή τρίωρη διακοπή των συνεδριάσεων των Δικαστηρίων, μια μορφή δηλαδή απεργιακής κινητοποίησης, ενώ, κατά το άρθρο 23 παρ.2 εδ. β΄ του Συντάγματος "απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς ....". Και είναι μεν αλήθεια ότι και παλαιότερα, σε μεμονωμένες έκτακτες περιπτώσεις, είχε πραγματοποιηθεί τέτοια διακοπή των συνεδριάσεων των Δικαστηρίων, αλλά εκείνο ήταν εντελώς έκτακτο, δεν ήταν επί καθημερινής βάσεως. Τώρα αυτό, χμμμμμμμμ, μου φαίνεται ευθεία παραβίαση του Συντάγματος. Και όσο και αν άλλες συντεχνίες (βλ. ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ΠΟΕ-ΟΤΑ κλπ) επιλέγουν κινητοποιήσεις που είναι αντίθετες στο νόμο και το Σύνταγμα, το να κάνουν το ίδιο και οι Δικαστές, είναι, τουλάχιστον, άκομψο. Το άλλο δε που δεν μου άρεσε καθόλου είναι ότι αποφάσισαν, λέει, από μόνοι τους, να τηρούν το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων (κάτι για κτύπημα κάρτας δεν διάβασα πάντως) και να μην εκδίδουν αποφάσεις, παρά μόνο τις πολύ επείγουσες. Έλα Χριστέ και Παναγία. Αν δεν είναι αυτό αυτοϋπονόμευση, τότε τι είναι? Συνήλθαν για να διαμαρτυρηθούν για το μη σεβασμό της Συνταγματικής θέσης των Δικαστών και υπονομεύθηκαν μόνοι τους. Αποφάσισαν να συμπεριφέρονται ως απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, δρώντας μάλιστα ως συντεχνία.

Δεν ξέρω τι να πω. Ή μάλλον ξέρω. Έχω να πω τα εξής: Η Δικαιοσύνη είναι η τρίτη κρατική εξουσία, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η εξουσία που ελέγχει τις άλλες δύο (τη νομοθετική και την εκτελεστική). Και πρέπει να μείνει όρθια, ακόμη και αν το υπόλοιπο Κράτος υπολειτουργεί, ακόμη και αν καταρρέει. Είναι η τελευταία ελπίδα του αδικούμενου πολίτη. Δεν επιτρέπεται να  καταθέσει τα όπλα, δεν επιτρέπεται να μην εκδίδει  αποφάσεις, όσο και αν οι δικαστικοί λειτουργοί υποτιμώνται (αν υποτιμώνται) από τις άλλες δύο εξουσίες, όσο και αν αντιμετωπίζουν οικονομικά ή άλλα προβλήματα που πάντως δεν είναι μεγαλύτερα των προβλημάτων των υπόλοιπων ελλήνων πολιτών. 
------------------------------- 
Προσθήκη:
Ένας Δικαστής μου έστειλε χθες αργά στο μαίηλ μου ένα σύνδεσμο (link), όπου υπάρχει ένα βίντεο. Στο εν λόγω βίντεο φαίνεται ο ΓΑΠ να μιλά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ και να λέει, μεταξύ άλλων, ότι οι Δικαστές είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι "δημόσιοι υπάλληλοι", ότι οι αποδοχές τους είναι μεγαλύτερες και αυτών ακόμα των βουλευτών και ότι αρνήθηκαν τη μείωση. Έμεινα για μια ακόμη φορά άναυδη. Επειδή ξέρω τους μισθούς των Δικαστών,  λέω με παρρησία ότι ο ΓΑΠ λέει ψέμματα. Ένας ανώτερος Δικαστής παίρνει τα ΜΙΣΑ, ίσως και λιγότερα, από ένα βουλευτή, ο οποίος, ας σημειωθεί, μπορεί κάλλιστα να ασκεί και το επάγγελμα του (του γιατρού, του δικηγόρου κλπ) και να έχει απ' αυτό πρόσθετα εισοδήματα. Οι δε αποδοχές των Δικαστών, όπως λέω και πιο πάνω, μειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια κατά 38,50% και υπάρχει η πρόθεση να μειωθούν ακόμα περαιτέρω. Την τελευταία αυτή περαιτέρω μείωση αρνούνται οι Δικαστές.
Παρόλα όμως τα ψέμματα του ΓΑΠ, εξακολουθώ να έχω την ίδια άποψη σχετικά με τις εξαγγελθείσες κινητοποιήσεις των Δικαστών. Η Δικαιοσύνη πρέπει να μένει όρθια, ακόμα και όταν αδικείται από την Εκτελεστική Εξουσία, γιατί αυτό επιτάσσει το καθήκον της απέναντι στον πολίτη.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Να πώς πνιγήκαμε στα σκουπίδια...




Είναι μέρες που ήθελα να γράψω κάτι για τα σκουπίδια που μας πνίγουν και μας ταλαιπωρούν όλους. Δεν μας φτάνει η εθνική μας κατάθλιψη, η αβεβαιότητα που βασανίζει όλους, η απενταρία μας, έχουμε και τους τόνους σκουπιδιών να μας βρομίζουν και να απειλούν να μας καταπιούν. Δίσταζα όμως να τα «ψάλλω» στους εργαζόμενους στην καθαριότητα, γιατί έλεγα, άσε είναι και το «ιερό» δικαίωμα της απεργίας από την άλλη μεριά, μέσω του οποίου οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα δικαιώματα τους, με την αντίστοιχη θυσία της στέρησης του μισθού τους. Αυτά, μέχρι σήμερα που έμαθα ότι τόσες μέρες πνιγήκαμε στα σκουπίδια και κοντεύουμε να πιάσουμε χολέρα, όχι γιατί οι εργαζόμενοι ασκούν το «ιερό δικαίωμα της απεργίας», αφού απεργία δεν κήρυξαν, αλλά γιατί βρήκαν ένα εύσχημο τρόπο (για να μην πω κάτι χειρότερο) αφενός μεν να δημιουργήσουν μείζον πρόβλημα με τα σκουπίδια (σ' εμάς κυρίως, παρά στην Κυβέρνηση) και αφετέρου να μην απεργήσουν, πράγμα που θα είχε ως συνέπεια τη μη πληρωμή τους. Να κάθονται, δηλαδή και να πληρώνονται. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος? Μερικοί από αυτούς (κατά προτίμηση συνδικαλιστές που δεν έχουν και υποχρεωτικό ωράριο) κατέλαβαν, λέει, τους ΧΥΤΑ και εμποδίζουν τα απορριματοφόρα να αδειάζουν τα σκουπίδια. Έτσι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, πάνε, κτυπάνε κάρτα και κάθονται, χωρίς όμως να χάνουν το μισθό τους (βλέπε εδώ). Άκουσα δε και κάποιο συνδικαλιστή τους, σήμερα στο ραδιόφωνο, να χαρακτηρίζει «αγώνα των εργαζομένων» αυτή τη, (πώς να την πω τώρα?) πονηριά? Ας την πω, καλύτερα, παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας.

Αχχχχχχχχχχχ, πότε θα πάψουμε να κάνουμε ο ένας τη ζωή του άλλου δύσκολη και αυτό να το ονομάζουμε «αγώνα»????

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Φίλιπ Ρέσλερ. Ένας Βιετναμέζος που έγινε πιο Γερμανός από τους Γερμανούς!



Κοίταζα στην τηλεόραση το Γερμανό Υπουργό Οικονομίας, Φίλιπ Ρέσλερ (Philipp Roesler) και αναρωτιόμουνα. Τυπικός Γερμανός και βέβαια δεν είναι. Εντελώς διαφορετικός απ' αυτό που θα χαρακτήριζε κάποιος ως Άρια φυλή. Άραγε είναι Κινέζικης καταγωγής, Κορεάτικης, μιγάς, τι είναι? Τελικά έμαθα. Είναι Βιετναμικής καταγωγής. Με το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, το 1973, τον βρήκαν, βρέφος ακόμα, οι Γερμανοί γονείς του (οι Roesler) σ’ ένα ορφανοτροφείο στη Σαϊγκόν και τον πήγαν στη Γερμανία, όπου τον υιοθέτησαν και τον βάφτισαν Philipp. Τον μεγάλωσαν σαν Γερμανόπουλο. Σπούδασε γιατρός και έφτασε μέχρι το βαθμό του αρχίατρου στο γερμανικό στρατό. Κατόπιν στράφηκε στην πολιτική, εντάχτηκε στο Φιλελεύθερο Κόμμα (FDP), και κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει πρόεδρός του! Σήμερα είναι όχι μόνο Υπουργός Οικονομίας, αλλά και αντικαγκελλάριος! Και μου φαίνεται τόσο νέος!

Άραγε τι να σκέφτεται για την πρώτη πατρίδα του, το Βιετνάμ? Νιώθει, έστω και κατ’ ελάχιστον, Βιετναμέζος? Ή τον έχει απορροφήσει η προσπάθεια να αποδείξει σε όλους ότι είναι πιο Γερμανός από τους Γερμανούς? Μου κάνει εντύπωση ότι η βιογραφία του που κυκλοφόρησε πρόσφατα έχει το βαρύγδουπο τίτλο «Φίλιπ Ρέσλερ - Ένα πορτραίτο. Πίστη. Πατρίδα. FDP»! Αυτό το "Πίστη-Πατρίδα" είναι που με έβαλε πιο πολύ σε σκέψεις. Μήπως επιδεικνύει μια υπερβάλλουσα προσπάθεια να αποδείξει κάτι? Πάντως, για να παραφράσουμε και τη γνωστή ελληνική φράση, είναι βέβαιο ότι «Γερμανός και γεννιέσαι ΚΑΙ γίνεσαι».

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Δικαιοσύνη. Να, ένας τομέας όπου, σίγουρα, δεν περισσεύουν δημόσιοι υπάλληλοι




Δεν περισσεύουν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και σίγουρα δεν περισσεύουν στον τομέα της Δικαιοσύνης. Πήγανε, λέει, οι Τροϊκανοί μια βόλτα προς τα Δικαστήρια της Ευελπίδων (φωτο πάνω), για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά λειτουργεί η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Και έφριξαν οι άνθρωποι. Και πώς να μη φρίξουν άλλωστε? 450.000 ποινικές, 420.000 φορολογικές και άλλες τόσες αστικές υποθέσεις εκκρεμούν στα Δικαστήρια της χώρας, χωρίς, προς το παρόν, ελπίδα γρήγορης διεκπεραίωσης. Όχι, μη βιαστείτε να ρίξετε το φταίξιμο στους Δικαστές και στους δικαστικούς υπαλλήλους. Ο αριθμός τους είναι εντελώς ανεπαρκής και οι υποδομές ελλειπέστατες, για να αντιμετωπιστεί ο τεράστιος όγκος των υποθέσεων που εκκρεμούν στα ελληνικά Δικαστήρια. Οι λόγοι για τη συσσώρευση των υποθέσεων, πολλοί. Κατ’ αρχάς είναι η ύπαρξη πολυνομίας. Καθιερώνονται πολλές συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα, ενώ θα μπορούσαν να επισείουν μόνο διοικητικές κυρώσεις (π.χ η μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, η κατασκευή αυθαίρετων κτισμάτων κλπ κλπ). Είναι και το χαρακτηριστικό μας ως λαού κατ’ εξοχήν δικομανή. Έχει ανέβει και η εγκληματικότητα, κατά τους τελευταίους χρόνους, λόγω και της ανεξέλεγκτης εισροής εξαθλιωμένων μεταναστών στη χώρα. Είναι γνωστό ότι η εξαθλίωση, καθώς και η οικονομική κρίση φέρνει εγκληματικότητα. Ακόμη ο θεσμός της διαμεσολάβησης σε συμβιβασμό, λόγω και της εθνικής μας καχυποψίας, δεν έχει επαρκώς προωθηθεί.  Και η κατάσταση έχει φτάσει πια στο απροχώρητο. Τα πινάκια (αστικά και ποινικά) στενάζουν. Προσδιορίζονται δίκες, τόσο στα αστικά όσο και στα ποινικά Δικαστήρια, που είναι φανερό εκ των προτέρων ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διεξαχθούν στα πλαίσια μιας δικασίμου. Π.χ. Στα Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων προσδιορίζονται να δικαστούν 25-30 σοβαρότατες υποθέσεις κακουργημάτων (εμπορία ναρκωτικών, ληστείες, κακουργηματικές απάτες κλπ), όταν στα πινάκια των αντίστοιχων ευρωπαϊκών Δικαστηρίων δεν υπάρχουν περισσότερα από 2-3 κακουργήματα. Λύσεις έχουν, κατά καιρούς, προταθεί πολλές. Λίγες έχουν υλοποιηθεί. Και αυτές πρόχειρες και αποσπασματικές. Π.χ. δεν είναι λύση,  με ειδική νομοθετική ρύθμιση, να παραγράφονται, από καιρού εις καιρό, υποθέσεις. Άσε που είναι και αντισυνταγματικό. Επίσης δεν είναι επαρκής λύση η απαγόρευση των αναβολών με αίτηση των διαδίκων, αφού έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο τμήμα των δικών αναβάλλεται, λόγω πέρατος του ωραρίου. Χρειάζονται γενναία μέτρα. Αποποινικοποίηση πολλών αδικημάτων, ίδρυση Δικαστικής Αστυνομίας (ήμουν νια και γέρασα από τότε που εξαγγέλθηκε), μηχανογράφηση των υπηρεσιών των Δικαστηρίων, επέκταση της κτιριακής υποδομής και φυσικά πρόσληψη Δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων. Μέρος του περισσεύοντος σε άλλες υπηρεσίες προσωπικού, ας το μετατάξουν στα Δικαστήρια, εφόσον, βέβαια, υπάρχουν τα σχετικά προσόντα (γνώση ηλεκτρονικού υπολογιστή και κυρίως όρεξη για δουλειά).

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι ΔΕΝ συμμερίζομαι τη μελοδραματική δήλωση του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος σχολιάζοντας την επίσκεψη των μελών της Τρόικας στα Δικαστήρια και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, μίλησε περί «άνευ προηγουμένου ωμή παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης, η ανεξαρτησία της οποίας αναγνωρίζεται και κατοχυρώνεται συνταγματικά». Θεωρώ ότι τα μέλη της Τρόικας, με την επίσκεψη τους αυτή δεν εισήλθαν σε εσωτερικό έλεγχο της Δικαιοσύνης, ούτε θα μπορούσαν άλλωστε. Απλώς ζήτησαν στατιστικά στοιχεία, προκειμένου να ενημερωθούν για τον όγκο και το ρυθμό περαίωσης των δικών. Συζήτησαν δε  και με τον αρμόδιο Υπουργό, πώς θα καταστεί δυνατό ο ρυθμός αυτός να επιταχυνθεί. Το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), στην οποία έχει προσχωρήσει και η Ελλάδα, προβλέπει ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα για μια δίκαιη και εντός «λογικής προθεσμίας» περάτωση της δίκης του. Έχουμε καταφέρει να πετύχουμε το τελευταίο στην Ελλάδα? Η απάντηση είναι ότι μπορεί να το επιθυμούμε, αλλά, μέχρι στιγμής, δυστυχώς, δεν το καταφέραμε. Αν η Τρόικα καταφέρει να μας δώσει μια ώθηση σ’ αυτό, τότε, κατά τη γνώμη μου, καλοδεχούμενη η βοήθεια της (π.χ. καλοδεχούμενη η βοήθεια για μηχανογράφηση, για ίδρυση της Δικαστικής Αστυνομίας κλπ). Κουράστηκα πια να ακούω και να διαβάζω αρνητικά σχόλια πολιτών που έχουν καταφύγει στη Δικαιοσύνη, όπως το πιο κάτω: «7 χρόνια τραβιέμαι να πάρω λεφτά από μια κυρά που μου έριξε τη μηχανή με το έτσι θέλω. Αν ήξερα πως θα περιμένω τόσα και με αναβολές και παραστάσεις δικηγόρων θα μου είχε στοιχίσει 4-5 χιλιάρικα ως τώρα, χωρίς να έχω ΚΑΝ φτάσει ακόμα στο Αστικό δικαστήριο, θα είχα προτιμήσει να της έκαιγα το σπίτι»
Δίκαιη και γρήγορη δίκη, λοιπόν, για να μη φτάσουμε σε απαράδεκτα φαινόμενα αυτοδικίας, όπως το να καίμε το σπίτι ο ένας του άλλου. 

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

"Σουξουλά η Άγκυρα"




Περιδιαβάζοντας σήμερα το πρωί στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στην κυπριακή on line εφημερίδα “O ΠΟΛΙΤΗΣ» έπεσα πάνω σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο του Σωτήρη Παρούτη με τίτλο «Σουξουλά η Άγκυρα». Αφορά την όψιμη αμφισβήτηση εκ μέρους του Λιβάνου της οριοθέτησης των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Ο αρθρογράφος θεωρεί ότι η αμφισβήτηση αυτή υποδαυλίζεται από την Άγκυρα, η οποία επιδιώκει, με κάθε μέσον, να εμποδίσει την κυβέρνηση της Λευκωσίας να εκμεταλλευτεί την οικονομική ζώνη της. Την άποψη αυτή συμμερίζομαι κι εγώ. Διαβάστε το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον. Και πραγματικά, όσον αφορά την ουσία του θέματος, είμαι πολύ περίεργη να δω πώς θα εξελιχθεί αυτή η υπόθεση της εκμετάλλευσης του οικοπέδου της Κυπριακής ΑΟΖ με αριθμό 12 και όνομα «Αφροδίτη» (πρέπει να παραδεχτείτε ότι ωραίο όνομα του δώσαμε). Θα μπορέσει μέχρι τέλους το γεωτρύπανο με τη χαρακτηριστική ονομασία «Όμηρος» της Αμερικάνικης εταιρείας Νoble Ηomer Ferrington να κάνει τη δοκιμαστική γεώτρηση? Και στη συνέχεια θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που τυχόν βρεθούν ή αντίθετα θα μπορέσει να μας σταματήσει η Άγκυρα? Πραγματικά εύχομαι να μη συμβεί το τελευταίο.
Ας έλθω τώρα και σε μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή του πιο πάνω άρθρου. Τη λέξη «σουξουλά» που χρησιμοποιείται στον τίτλο. Το κυπριακό ρήμα «σουξουλώ» είναι ένα αξιοθαύμαστο δείγμα πώς επέδρασαν τα αρχαία ελληνικά στη διαμόρφωση της κυπριακής διαλέκτου. Σουξουλώ λοιπόν σημαίνει ενοχλώ, υποδαυλίζω, παροτρύνω. Προέρχεται από το ρήμα συξυλίζω (συν+ξύλο) = τρίβω δύο ξύλα μαζί για να πάρουν φωτιά. Στην προκειμένη περίπτωση το ρήμα αυτό πάει γάντι. «Σουξουλά» η Άγκυρα τις αραβικές χώρες γύρω από την Κύπρο (προσπαθεί να κάνει το ίδιο και με την Αίγυπτο), ώστε να καούν τα σχέδια της Κύπρου να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα της. Εύχομαι να μη της περάσει.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

θυμάμαι τα παλιά...


Διάβασα την τρυφερή ανάρτηση της κόρης μου για τη φοιτητική της χρονιά στην Αγγλία και συγκινήθηκα. Θυμήθηκα και τα δικά μου φοιτητικά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 70, εδώ στην Αθήνα, στου Ζωγράφου. Πόσο μακρινά μου φαίνονται σήμερα! Να φανταστείτε ότι τότε η πλατεία Ομονοίας ήταν ακριβώς, όπως φαίνεται στη φωτο πάνω. Πόσοι από σας τι θυμάστε έτσι?

Ναι, ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου που τόσο λοιδωρείται τον τελευταίο καιρό. Λες και φταίμε όλοι εμείς, γιατί μερικοί της γενιάς μας θέλησαν να εξαργυρώσουν την αντίσταση στη Χούντα με πολιτικές θέσεις και ίσως με μίζες και εύκολο πλουτισμό. Πολλές φορές γυρνάει η μνήμη μου στη δική μου φοιτητική παρέα εκείνης της εποχής και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανείς, για τον οποίο να ντρέπομαι σήμερα. Η απάντηση είναι όχι. Οι περισσότεροι από την παρέα ήταν φοιτητές της ιατρικής, 2-3 ήταν της Φιλοσοφικής και 2 της Νομικής. Σήμερα οι της Ιατρικής είναι γιατροί του Ε.Σ.Υ. Είναι από κείνους τους γιατρούς που δεν κοίταξαν να πλουτίσουν με τον πόνο του άλλου, παρά μόνο να τον απαλύνουν. Οι της Φιλοσοφικής είναι εκπαιδευτικοί σε δημόσια σχολεία και οι της Νομικής η μια είναι Διευθύντρια σε κάποια Νομαρχία της χώρας και η άλλη είμαι εγώ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μόνο ένας από την παλιά παρέα ξέφυγε από τον κανόνα. «Μεγαλογιατρός» σήμερα, δραστηριοποιήθηκε, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, ως ενεργό μέλος του ΠΑΣΟΚ σε μεγάλη επαρχιακή πόλη (που έχει Ιατρική Σχολή). Μετά δε από προσπάθειες (δεν ξέρω κατά πόσο ήταν θεμιτές ή αθέμιτες), μπήκε στο πανεπιστημιακό κατεστημένο. Χώρισε τη γυναίκα του, φίλη κι αυτή από τα πανεπιστημιακά χρόνια, και μάλιστα σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της (όταν διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο) και παντρεύτηκε μια πολύ νεώτερη του. Πέρσι που έτυχε να τον δω σε κάποιο ιατρικό συνέδριο (από τα πολύ λίγα που συνόδευσα το σύζυγο), μου φάνηκε ότι έκανε πλαστική επέμβαση στο πρόσωπο του. Ίσως για να δείχνει νεώτερος δίπλα στη νεότατη σύζυγο.

Και επανέρχομαι στα φοιτητικά χρόνια. Οι συγκεντρώσεις στα σπίτια, όπου όλοι «μαγειροκουταλεύαμε» για να φάμε, οι επισκέψεις πού και πού σε καμιά ταβερνούλα και ιδίως στην υπόγεια ταβέρνα του κυρ Νίκου, οι βόλτες με τα πόδια και το σινεμά, ιδίως το θερινό ήταν η  ψυχαγωγία μας. Α, και το θέατρο. Είχα δει πάμπολλες παραστάσεις τότε με το φοιτητικό εισιτήριο. Οι καφετέριες, όχι δεν ήταν μέσα στις συνήθειες μας. Άλλωστε ελάχιστες υπήρχαν στου Ζωγράφου τότε. Η εξάπλωση τους είναι νεώτερο φρούτο.

Η υπόγεια ταβέρνα του κυρ Νίκου λεγόταν  «τα έξι αδέλφια». Κι αυτό γιατί ο κυρ Νίκος είχε έξι αδέλφια, δύο από τα οποία δούλευαν στο μαγαζί σερβιτόροι. Ο ένας μάλιστα έκανε και δεύτερη δουλειά. Ήταν νεκροθάφτης! Αφότου το μάθαμε, λέγαμε μεταξύ μας ότι τα λουλούδια σε μικρά βαζάκια που υπήρχαν πάντοτε σε όλα τα τραπέζια της ταβέρνας προέρχονταν από το νεκροταφείο. Γι’ αυτό μόλις καθόμασταν για φαγητό, φροντίζαμε να απομακρύνουμε το βαζάκι μας. «Τι σας φταίνε καλέ τα λουλουδάκια και τα διώχνετε?» μας ρωτούσε η γυναίκα του κυρ Νίκου, η κυρία Μαρία. Και μεις κρυφογελούσαμε. Αυτή η συμπαθητική ταβερνούλα νομίζω ότι υπάρχει ακόμα. Τη λειτουργούν ο γιος του παλιού ιδιοκτήτη και ο γαμπρός του, Γάλλος παρακαλώ. Τον έφερε η κόρη του κυρ Νίκου από τη Γαλλία, όπου σπούδαζε. Αν έφερε και πτυχίο, εκτός από σύζυγο, δεν ξέρω, θα σας γελάσω.

Ας έρθουμε τώρα στα θερινά σινεμά που ήταν η αγαπημένη μας διασκέδαση την εποχή των θερινών εξετάσεων. Διαβάζαμε όλη μέρα και το βράδυ βλέπαμε καμιά ταινία να ξεδώσουμε. Μη φανταστείτε τίποτε ταινίες κουλτουρέ. Αυτές τις βλέπαμε κυρίως το χειμώνα. Το καλοκαίρι ήταν για ελαφρές, ανέμελες ταινίες. Κωμωδίες και γουέστερν. Θερινοί κινηματογράφοι υπήρχαν αρκετοί εκείνη την εποχή στην περιοχή Ζωγράφου. Ήταν η «ΑΛΕΚΑ», η «ΑΝΟΙΞΗ», η «ΝΙΟΒΗ», ο «ΑΔΩΝΙΣ» και ένας άλλος στο Γουδί που δεν θυμάμαι πώς λεγόταν (το γήρας γαρ). Σήμερα, δυστυχώς, δεν απέμεινε κανένας από αυτούς. Γκρεμίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες, εμπορικό Κέντρο (το «ΑΝΟΙΞΗ») και γκαράζ. Έμαθα ότι πέρσι έκλεισε και ο τελευταίος, η θερινή «ΑΛΕΚΑ», που για αρκετά χρόνια λειτουργούσε ως δημοτική επιχείρηση.

Μια άλλη αγαπημένη ψυχαγωγία ήταν οι βόλτες με τα πόδια. Ξεκινούσαμε από του Ζωγράφου και φτάναμε κάτω στην Αθήνα. Ή πηγαίναμε μέχρι το δάσος της Καισαριανής (συχνά τις Κυριακές για πικ νικ). Αχ, τα νιάτα! Γι’ αυτό διατηρούσαμε και σιλουέτα τότε. Τώρα περπατάμε δύο τετράγωνα και λαχανιάζουμε. Μας έφαγε το αυτοκίνητο και η καθιστική ζωή.

Άφησα τελευταίες τις διαδηλώσεις που σημάδεψαν το τελευταίο διάστημα της φοιτητικής μου ζωής. Η παρέα σύσσωμη συμμετείχε σ’ αυτές. Οι περισσότεροι δεν είμασταν οργανωμένοι (ίσως γι’ αυτό μετά δεν μπήκαμε στην πολιτική). Ούτε πρωτοπόροι. Ούτε ήρωες φυσικά. Μαθαίναμε για τις διαδηλώσεις από στόμα σε στόμα και τρέχαμε κι εμείς μέσα στο φοιτητικό πλήθος, χαμένοι μέσα στη μάζα των δημοκρατών. Δημοκράτες, έτσι απλά αυτοχαρακτηριζόμασταν τότε (το αριστερός – δεξιός ήρθε μετά). Όπως έλεγε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης το μεγάλο πλήθος μας παρείχε ασφάλεια. Σκεφτόμασταν ότι, όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, οι πιθανότητες να μας συμβεί κακό δεν ήταν πολλές. Και πράγματι δεν μας συνέβη. Μόνο λίγο έως πολύ ξύλο φάγανε μερικοί από μας στη Νομική (Φεβρουάριο του 73) και αργότερα στο Πολυτεχνείο (Νοέμβριο του ίδιου έτους). Και το ξύλο αυτό δεν εξαργυρώθηκε. Και γιατί να εξαργυρωθεί άλλωστε?


Μιά άλλη (όχι η δική μου) φοιτητική παρέα της εποχής εκείνης. Αν προσπαθήσετε λίγο θα διακρίνετε γνωστά πρόσωπα. Π.χ. μια από τις κοπέλες είναι σήμερα δημοσιογράφος σε Μεγάλο Κανάλι.




Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Δεν μου άρεσε...


Δεν μου άρεσε
  • Που είδα το Χόσνι Μουμπάρακ να δικάζεται στο Δικαστήριο του Καΐρου, όντας βαριά  άρρωστος και ξαπλωμένος σε φορείο μέσα σε σιδηρόφρακτο κλουβί. Είναι καλό να λογοδοτούν οι δικτάτορες για τα εγκλήματα τους, αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να παραβιάζονται ούτε στην περίπτωση τους.
  • Που διάβασα στις ειδήσεις ότι ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες κατέφυγε στην Κούβα για τη θεραπεία του καρκίνου του. Τι στο καλό? Είναι πρόεδρος, ήδη από το έτος 1998, μιας χώρας με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και υποτίθεται ότι εφαρμόζει φιλολαϊκή πολιτική. Δεν κατόρθωσε, επί δεκατρία ολόκληρα χρόνια, να δημιουργήσει ένα αξιόπιστο σύστημα υγείας για το λαό του και κατέφυγε στην Κούβα?
  • Που οι ταξιτζήδες συνεχίζουν, λέει, τις «κινητοποιήσεις» τους και τον «αγώνα» τους, πιστοί στο δρόμο που χάραξαν πολλοί από τους «διαμαρτυρόμενους» και «αγωνιστές» αυτού του τόπου. Άξιοι συνεχιστές αυτών που, με την ανοχή της εκάστοτε Κυβέρνησης και την ενθάρρυνση της εκάστοτε αντιπολίτευσης, αδιαφορώντας πλήρως για τους υπόλοιπους πολίτες και επαγγελματίες, κλείνουν τους εθνικούς δρόμους με τρακτέρ, που αποκλείουν λιμάνια, αεροδρόμια, ξενοδοχεία και κρουαζιερόπλοια, που γιαουρτώνουν, δέρνουν και λογαριασμό δεν δίνουν σε κανένα. Αχχχχ, το έχω ξαναπεί. Η ανομία δεν είναι η λύση στα προβλήματα μας.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Είμαστε σοβαροί?



M’ αυτά που γίνονται εδώ και δυο μέρες έχω μείνει άφωνη. Και το μόνο που κατορθώνω να ψελλίσω είναι «Είμαστε σοβαροί?»

Τίποτα άλλο δεν θέλω να σχολιάσω. Ούτε το Γιωργάκη, ούτε τον Αντωνάκη. 
----------------------------------

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Έμαθα τι είναι ο "κράκερ"!




Άντε, το μάθαμε κι αυτό. Άλλο «χάκερ», λέει, και άλλο «κράκερ». Το «χάκερ» το ψιλογνώριζα. Ήξερα, δηλαδή, ότι χάκερ (δικτυοπειρατής, κατά τον Μπαμπινιώτη) είναι το μη εξουσιοδοτημένο άτομο, συνήθως ερασιτέχνης και μάλιστα ταλαντούχος, που «παίζει στα δάχτυλα» τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και προσπαθεί (και συχνά το πετυχαίνει) να αποκτήσει παράνομα πρόσβαση στο περιεχόμενο των αρχείων υπολογιστή, σπάζοντας τους κωδικούς ασφαλείας. Προέρχεται από την αγγλική λέξη hack που σημαίνει τεμαχίζω. Τον «κράκερ», ομολογώ, δεν τον ήξερα. Το μόνο «κράκερ» που ήξερα είναι το αλμυρό μπισκότο που το τρώμε σαν σνακ (το οποίο, ας σημειωθεί, τιμώ δεόντως). Τώρα με την υπόθεση του 18χρονου (κατ' άλλους 19χρονου) μαθητή Λυκείου που, µε το ψευδώνυµο «nsplitter», φέρεται ότι έχει σπάσει κωδικούς και «επιτέθηκε», μεταξύ άλλων, και στις ιστοσελίδες της Ιντερπόλ, του FBI, του Αμερικάνικου Πενταγώνου κλπ, έμαθα και τι αλλιώς σημαίνει «κράκερ». «Κράκερ» (cracker), λοιπόν, είναι μη εξουσιοδοτημένο άτομο, επίσης γνώστης των υπολογιστών, που παραβιάζει την ασφάλεια υπολογιστικού συστήματος με κακή όμως πρόθεση. Αντίθετα με το «χάκερ», που συνήθως δεν έχει κακόβουλους στόχους, αλλά διεισδύει σε υπολογιστικά συστήματα με μοναδικό σκοπό να τα κατανοήσει πλήρως και να ανακαλύψει τα «κενά» τους, επιδεικνύοντας παράλληλα και μια «μαγκιά» (του στυλ "κοιτάξτε, μπόρεσα και έσπασα τους κωδικούς ασφαλείας σας"), ο «κράκερ» διεισδύει στο σύστημα, με στόχο να το βλάψει με οποιοδήποτε τρόπο. Συγκεκριμένα, καταστρέφει σημαντικά δεδομένα, αποτρέπει την εξυπηρέτηση των νόμιμων χρηστών ή προξενεί σοβαρά προβλήματα στα θύματά του ή ακόμα κλέβει.

Δεν ξέρω αν ο 18χρονος μαθητής είναι «χάκερ» ή «κράκερ» (τείνω μάλλον προς το «χάκερ», λόγω και του τεκμηρίου αθωότητας, αλλά δεν είμαι σίγουρη). Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, έχει αποσπάσει τη συμπάθεια τόσο της κοινής γνώμης, όσο και των προανακριτικών και ανακριτικών αρχών. Κάπου μάλιστα διάβασα ότι ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός (λέτε να του ζητήσει να βρει τρόπο, μ’ ένα κλικ, να μειώσει το χρέος?). Δεν ξέρω, βέβαια, αν η συμπάθεια αυτή θα συνεχιστεί, αν αργότερα αποδειχτεί ότι αποσπούσε παράνομα χρήματα από τραπεζικούς λογαριασμούς ανυποψίαστων ανθρώπων ή ότι κατέστρεφε ηλεκτρονικά συστήματα. Απ’ ότι διάβασα, η δικογραφία έχει χωριστεί ως προς το τελευταίο σκέλος της, για το οποίο η Αστυνομία δεν έχει ακόμη τελειώσει την έρευνα της (δηλ. την προανάκριση). 



Κάπου πήρε το μάτι μου ότι ο νεαρός μας «χάκερ» (ή "κράκερ") έχει κάποια προβλήματα με το σχολείο, το οποίο μάλιστα φέρεται να έχει εγκαταλείψει τώρα τελευταία. Όλη αυτή η ιστορία μου θύμισε τον Μπιλ Γκέϊτς (Bill Gates), τον ιδρυτή της «Microsoft», ο οποίος επίσης είχε προβλήματα με το σχολείο, λόγω της ενασχόλησης του με τους υπολογιστές. Αυτός, σε ηλικία 13 ετών, ήρθε, για πρώτη φορά, σε επαφή με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Στο ιδιωτικό σχολείο, όπου φοιτούσε, μετείχε, μαζί με το φίλο του Πωλ Άλεν (Paul Allen), συνιδρυτή αργότερα της «Microsoft», σ’ ένα πειραματικό πρόγραμμα με ένα υπολογιστή που ανήκε στην εταιρεία Computer Center Corporation. Από την εταιρεία αυτή το σχολείο είχε «ενοικιάσει» ένα πακέτο ωρών χρήσης. Η ενασχόληση όμως των δύο φίλων με τον υπολογιστή, τους δημιούργησε διάφορα προβλήματα στο σχολείο, αφού είτε καθυστερούσαν στα μαθήματα, είτε πήγαιναν αδιάβαστοι, είτε «μαγείρευαν» τις ώρες, ώστε να βρίσκονται όσο το δυνατόν περισσότερο στην αίθουσα των υπολογιστών, καταναλώνοντας μάλιστα μέσα σε λίγες εβδομάδες όλο το ετήσιο πακέτο διαθέσιμων ωρών του σχολείου. Έτσι, το φθινόπωρο του 1968, το σχολείο έρχεται σε συμφωνία με μια άλλη, νέα εταιρεία ηλεκτρονικών υπολογιστών για τους μαθητές. Η αχώριστη παρέα του Μπιλ Γκέιτς και του Πωλ Άλεν, όμως, δεν άργησε να προκαλέσει ένα σωρό προβλήματα στο λογισμικό του υπολογιστή, το οποίο κατάφεραν να το υπερκεράσουν. Δημιούργησαν διάφορα μπλακ – άουτ και μπήκαν στο σύστημα ασφαλείας, όπου άλλαξαν τα στοιχεία και τις ώρες χρήσης του υπολογιστή. Συγκεκριμένα έσβησαν όλα τα αρχεία μαζί με τις ώρες χρήσης και επανέφεραν όλο το πακέτο ωρών στο μηδέν. Όταν τελικά έγιναν αντιληπτοί, πλήρωσαν το ατόπημα τους με μια αποβολή και με μερικές εβδομάδες αποκλεισμού από το σύστημα. Στα τέλη του 1968 ο Γκέϊτς, ο Άλλεν και άλλοι δύο από το γκρουπ των συμμαθητών, οι Ρικ Ουέιλαντ και Κεντ Ίβανς (Ric Weiland και Kent Evans) ιδρύουν μια ομάδα (group) την οποία ονόμασαν "Lakeside Programmers Group". Η ίδια εταιρεία που τους είχε εκδιώξει από το σύστημά της τους προσλαμβάνει στη συνέχεια με αμοιβή, για να εντοπίσουν τις αδυναμίες του λογισμικού της. Ήταν η αρχή μιας φιλόδοξης επιχειρηματικής δραστηριότητας, που έφτασε στο απόγειο της το 1975 με την ίδρυση της εταιρείας Microsoft. Στη δραστηριότητα αυτή τα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας ήταν συχνά δυσδιάκριτα. 



Ο Μπιλ Γκέιτς τη δεκαετία του 1970, όταν είχε "μπλεξίματα" με τη Δικαιοσύνη (θαυμάστε χαμόγελο)