Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Ο Καντάφι και πάλι στην επικαιρότητα!


Δεν έχω και πολύ χρόνο, αυτές τις μέρες, να γράψω κάτι καινούργιο, αλλά ενόψει των διαδηλώσεων και ταραχών στη Λιβύη, βρίσκω ότι είναι επίκαιρο να επαναλάβω μια παλιά μου ανάρτηση, την οποία ανέβασα τον Ιούνιο του 2010, ενόψει της τότε επίσκεψης του Γιώργου Παπανδρέου στη χώρα αυτή
Να την λοιπόν:

"Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Ποτέ δεν συμπάθησα τον Καντάφι. Ούτε τότε (1977 και 1984) που ο Ανδρέας Παπανδρέου έτρεχε στη Λιβύη και αντάλλασσε αγκαλιές μαζί του και έπαιρνε ως δώρο το «πράσινο βιβλίο» (!) του, ούτε όταν ο Καντάφι το Νοέμβριο του 1984 ήλθε στην Κρήτη (στη σοσιαλιστική Ελούντα παρακαλώ) προς τριμερή συνάντηση με το Μιτεράν και τον Ανδρέα. Και δεν ξέρω αν όλες αυτές οι αγκαλιές με ένα δικτάτορα (που εκφεύγουν από τα πλαίσια των αναγκαίων διακρατικών δημόσιων σχέσεων) μας βοήθησαν ως κράτος και ως λαό. Γιατί δικτάτορας ήταν και είναι ο Καντάφι και ας δήλωνε τότε ο Ανδρέας για το καθεστώς του «δεν είναι στρατιωτική δικτατορία. Το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για μια διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων». Χριστός κι Απόστολος! Καμιά φορά έχανε το μέτρο ο Μακαρίτης. 
Την πιο πάνω γνώμη μου δεν άλλαξα ούτε τώρα που ο γιος του Ανδρέα, ο Γιώργος, επισκέφτηκε τον Καντάφι στην τέντα του, στην Τρίπολη της Λιβύης, για να μπορέσει, λέει, να προσελκύσει επενδύσεις στη χώρα μας. Αρχικά άκουσα από το ραδιόφωνο ότι οι επενδύσεις αυτές θα είναι ύψους 200 δις δολαρίων ΗΠΑ. Τότε σκέφτηκα, εντάξει, για χάρη τόσο μεγάλου ύψους επενδύσεων, ας ρίξει ο Πρωθυπουργός μας και μια αγκαλιά και μ’ ένα δικτάτορα. Δεν χάθηκε και ο κόσμος. Όμως διαβάζοντας προσεκτικά τις ειδήσεις, ξέρετε τι κατάλαβα? Ο Καντάφι αυτά τα ίδια 200 δις δολάρια τα τάζει σε όλους, όχι μόνο σ’ εμάς. Τα έχει, λέει, γενικά για επενδύσεις σε άλλες χώρες κι εμείς ευελπιστούμε να πάρουμε ένα μερίδιο απ' αυτά.  Όταν δε είδα και κάτι θλιβερές εικόνες στο διαδίκτυο να απεικονίζουν ένα γερασμένο Καντάφι με το βαμμένο με καραμπογιά μαλλί να αγκαλιάζει μεν το δικό μας το Γιώργο, αλλά μ΄ ένα ψυχρό και παγερό πρόσωπο (πιο παγερό ακόμα και απ' αυτό του Μεντρέκα) και μάλιστα φορώντας γιαλιά ηλίου (είναι αγένεια αυτό ή μου φαίνεται?) ε, τότε τι να σας πω! Ανακατεύτηκα. Το αποκορύφωμα δε ήταν όταν είδα το Γιώργο στο βίντεο να δίνει στον Καντάφι κάτι παλιές φωτογραφίες που τον απεικονίζουν με τον Ανδρέα και το Μιτεράν στην Ελούντα (τότε καλέ το 84) και μάλιστα να του ζητά με ένα γλυκανάλατο ύφος αυτόγραφο (να υπογράψει δηλαδή πάνω στις φωτογραφίες), εεε, τότε ντράπηκα λίγο. Καλές οι επενδύσεις, δεν λέω, (φωτιά θα πέσει να με κάψει, αν πω το αντίθετο), αλλά ήταν ανάγκη να ζητήσει ο Έλληνας Πρωθυπουργός και αυτόγραφο από  το δικτάτορα!!! Από τότε που ο πατέρας του θαύμαζε τον Καντάφι, πέρασαν 26 χρόνια και υποτίθεται προχωρήσαμε μπροστά. Ή μήπως όχι?"


Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Δύο ιστορίες και μια υποκρισία!



Ιστορία πρώτη: Η γιαγιά μου, όπως σχεδόν όλοι οι άνθρωποι της εποχής της, είχε βάλει ένα μικρό χρηματικό ποσό στην άκρη για τα «γεράματα», όπως έλεγε και ξανάλεγε. Μόνο που τα «γεράματα» αργούσαν να ρθουν. Είχε φτάσει 87 χρονών η γιαγιά και ακόμα φύλαγε τα χρήματα των γεραμάτων ως κόρη οφθαλμού. Δεν τα ακουμπούσε, παρόλο που είχε προ πολλού αρχίσει να τα χρειάζεται, για λόγους υγείας. Μέχρι που έπεσε και έσπασε τη λεκάνη της. Καταλαβαίνετε τώρα έξοδα. Νοσοκομείο, χειρουργείο και πάλι χειρουργείο, αποκλειστικές νοσοκόμες κλπ κλπ. Η γιαγιά όμως εκεί. Αταλάντευτη. Τα λεφτά, έλεγε, που έχω στην Τράπεζα, δεν θα τα ακουμπήσει κανείς. Είναι για τα «γεράματα». Τώρα, ποια άλλα γεράματα περίμενε η γιαγιά, παρέμενε μυστήριο. Βέβαια η μαμά μου, το όνομα της οποίας υπήρχε στον κοινό λογαριασμό, έχοντας την κοινή λογική, κατάλαβε ότι είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να φανούν χρήσιμα στη γιαγιά τα χρήματα των «γεραμάτων». Από κει πλήρωνε γιατρούς, αποκλειστικές νοσοκόμες, αγόρασε αναπηρική καρέκλα που ήταν απαραίτητη κλπ κλπ. Αυτά τα χρήματα χρησίμευσαν τελικά για να γίνουν οι τελευταίες μέρες της γιαγιάς υποφερτές, χωρίς όμως αυτή να έχει καταλάβει ότι όλα αυτά που την ανακούφιζαν προέρχονταν από τα χρήματα που είχε για τα γεράματα. Η γιαγιούλα μου περίμενε να ρθουν κι άλλα «γεράματα», για να ακουμπήσει τα λεφτά.

Ιστορία δεύτερη: Η κυρία Διευθύντρια μιας από τις μεγάλες Τράπεζες της Ελλάδας, πάντα καυχιόταν για τα ακίνητα (αγροτεμάχια) που της άφησε ο πατέρας της σ’ ένα από τα τουριστικά νησιά του Αιγαίου, όπου ήταν και ο τόπος καταγωγής της. Παρόλο που, κατά καιρούς, είχε οικονομικές δυσκολίες (σπουδές παιδιών κλπ) δεν αποφάσιζε να πουλήσει κανένα απ’ αυτά. Μέχρι που αρρώστησε ο άντρας της με σοβαρή καρδιοπάθεια και χρειαζόταν να πάει στο εξωτερικό για χειρουργική επέμβαση. Όλοι περίμεναν ότι επιτέλους θα πουλούσε ένα από τα αγροτεμάχια της Πάρου. Αμ, δε. Προτίμησε να «βάλει χέρι» στο Ταμείο της Τράπεζας. 200.000 ευρώ ήταν η λεία της υπεξαίρεσης. Αποτέλεσμα? Μόλις γύρισε από το εξωτερικό, όπου είχε συνοδεύσει τον άντρα της για την εγχείρηση, βρέθηκε πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Κάθειρξη 7 ετών ήταν η ποινή της. Τότε και μόνο τότε, αποφάσισε να πουλήσει μερικά ακίνητα στο νησί της, για να αποζημιώσει την Τράπεζα, ώστε να μπορέσει να μειωθεί η ποινή της στο Πενταμελές Εφετείο και να βγεί έξω. Άδοξο το τέλος των αγροτεμαχίων της Πάρου. Πόσο καλύτερα θα ήταν για την κα Διευθύντρια και την οικογένεια της, αν αποφάσιζε να πουλήσει έγκαιρα μερικά απ’ αυτά!

Η υποκρισία: Η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Το δημόσιο χρέος της έφτασε στο ιλιγγιώδες ποσό των 317 δις ευρώ. Δεν είναι μυστικό πια (όλοι το έχουμε εμπεδώσει) ότι ζούμε κυρίως με δανεικά. Ότι με τα δανεικά και τους τόκους χρεώσαμε μελλοντικές γενεές γενεών. Και μόλις βγήκε κάποιος (από την Τρόικα) και είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή για να μειώσουμε το χρέος και να ελαφρύνουμε και τις μέλλουσες γενιές από τους δυσβάστακτους τόκους, πρέπει να αντλήσουμε ένα ποσό από την πώληση και αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου (πολλά από τα οποία αφήσαμε να καταπατηθούν), τσιρίζουν οι πάντες. Ακόμα και η Κυβέρνηση που το είχε συμφωνήσει (κατά πως φαίνεται), ακόμα και η αξιωματική αντιπολίτευση που το είχε προτείνει παλαιότερα και τώρα κάνει πως δεν θυμάται. Καλά, η Αριστερά, βρισκόμενη στον κόσμο της, τσιρίζει γενικώς, χωρίς να προτείνει (σοβαρές) εναλλακτικές λύσεις. 

Εντάξει, μη φωνάζετε καλέ, δεν είπαμε να πουλήσουμε και Μνημεία, ούτε την Ακρόπολη (όπως με ρώτησε, έντρομη, μια παιδική μου φίλη που με πήρε τηλέφωνο από την Αυστραλία)!

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Σαπούνια!



Κοιτάζω τη λίστα μου για τα ψώνια:
  1. Κρεμοσάπουνο
  2. Σαπούνι κανονικό (ο άντρας μου θέλει τέτοιο, δεν του αρέσει το κρεμοσάπουνο)
  3. Αφρόλουτρο για το μπάνιο
  4. Σαμπουάν
  5. Απορρυπαντικό για πλύση ρούχων στο χέρι
  6. Απορρυπαντικό για το πλυντήριο ρούχων
  7. Απορρυπαντικό για το πλυντήριο πιάτων
  8. Μαλακτικό
  9. Υγρό για τα πιάτα (για πλύσιμο στο χέρι)
  10. Απορρυπαντικό για το μπάνιο – νιπτήρα
  11. Απορρυπαντικό για την τουαλέτα
  12. Απορρυπαντικό για το σφουγγάρισμα
  13. Απορρυπαντικό για τους πάγκους της κουζίνας
  14. Χλωρίνη
  15. Υγρό καθαρισμού για τα τζάμια.
  16. Υγρό καθαρισμού για τις κεραμικές εστίες.
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έγραψα 16(!) απορρυπαντικά και γενικά, είδη καθαρισμού. Χριστός κι Απόστολος! Αν είναι δυνατόν! Πόσα προϊόντα βάλαμε στη ζωή μας, χωρίς να το καταλάβουμε! Χρειάζονται όλα αυτά? Θυμάμαι την εποχή που ήμουν παιδί και, καμιά φορά, προσπαθούσα να βοηθήσω τη μαμά μου στις δουλειές του νοικοκυριού (μιλάμε για τη δεκαετία του 60). Τρία είδη καθαρισμού είχαμε στο σπίτι. Το σαπούνι (για τα χέρια και για το μπάνιο), σκόνη πλυσίματος (το TIDE, τότε η λέξη αυτή ήταν συνώνυμη με το απορρυπαντικό) και υγρό για τα πιάτα. Α, και σαμπουάν για τα μαλλιά. Μεγάλη εξέλιξη, αν λάβεις υπόψη ότι τότε η γιαγιά μου χρησιμοποιούσε για όλα το πράσινο σαπούνι. Αναπολώντας όλα αυτά, κοιτάζω τη λίστα αποφασιστικά. Πάει και τελείωσε. Θα κόψω μερικά απορρυπαντικά, έχει παραγίνει το κακό με τον καταναλωτισμό. Και τη ρύπανση του πλανήτη πού την πάς?

Όταν γύρισα από το σούπερ μάρκετ, τακτοποιούσα τα πράγματα και τότε ξέρετε τι συνειδητοποίησα? Τα πήρα σχεδόν ΟΛΑ. Τα μόνα που έκοψα ήταν το απορρυπαντικό για το σφουγγάρισμα και το απορρυπαντικό για τις κεραμικές εστίες. Πήρα όμως κάτι άλλο που δεν ήταν στη λίστα. Υγρά μαντηλάκια καθαρισμού!!! Είμαι για γέλια! Ή μήπως για κλάματα?

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Μήπως έχει χαθεί κάθε σοβαρότητα?



Το γιατί απεργούν οι γιατροί του ΙΚΑ δεν το έχω καταλάβει καλά καλά, να πω την αλήθεια. Αυτό που σίγουρα όμως κατάλαβα είναι ότι έχει χαθεί η σοβαρότητα. Άκουγα πριν λίγο ένα από τους συνδικαλιστές γιατρούς (απ’ αυτούς που κατέλαβαν, παράνομα, το ισόγειο του Υπουργείου Υγείας), να εξανίσταται, ο "νόμιμος", επειδή η Διοίκηση του ΙΚΑ, για να αντιμετωπίσει το τρέχον πρόβλημα των ασθενών, προβαίνει, λέει, σε "μη νόμιμες" λύσεις, όπως το να παραπέμπει τους ασθενείς σε ιδιώτες γιατρούς, όπου θα εξετάζονται με δαπάνη του ΙΚΑ. Στη συνέχεια δε προέτρεπε όσους από τους ασθενείς έχουν επείγον πρόβλημα, να μην επισκέπτονται τους ιδιώτες γιατρούς, όπως τους δίνεται το δικαίωμα, αλλά να πηγαίνουν στο Υπουργείο Υγείας, όπου υπάρχουν απεργοί κι εκεί, λέει, είναι πρόθυμοι να τους εξετάζουν και να τους δίνουν συνταγές!!!! Ήμαρτον Παναγία μου! Χάθηκε κάθε σοβαρότητα! Πού θα τους εξετάζουν? Στο πεζοδρόμιο? Ή στο διάδρομο του Υπουργείου? Ή μήπως, ακόμα χειρότερα, δεν θα τους εξετάζουν καθόλου, αλλά θα συνταγολογούν κατευθείαν?

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Εγώ θα πληρώνω εισιτήριο


   Παρά την περί του αντιθέτου προτροπή του κινήματος «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», η οποία μάλιστα εκλαμβάνεται από πολλούς ηρωική πράξη αντίστασης στην ακρίβεια, εγώ θα εξακολουθήσω να πληρώνω εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, γιατί θέλω:
· Να παραμείνουν δημόσιες οι συγκοινωνίες.
· Να μην αυξηθεί περαιτέρω η τιμή των εισιτηρίων (ένας από τους λόγους που αυξήθηκε τώρα η τιμή είναι ακριβώς και η λαθρεπιβίβαση).
· Να είναι σε θέση οι Οργανισμοί ΜΜΜ να  καλύπτουν, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος, τις αποδοχές των εργαζομένων τους, να συντηρούν τα οχήματα τους, καθώς και να επεκτείνουν και να πυκνώνουν τα δρομολόγια, ώστε να αποφεύγεται η σαρδελλοποίηση.
· Και τέλος τέλος δεν γουστάρω να γίνω παραβάτης και να τρέχω να πληρώνω πρόστιμα (μεγάλη ταλαιπωρία).

   Και απορώ που όσοι μας καλούν να μην πληρώνουμε, δεν καταλαβαίνουν ότι αν διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα ή, ακόμα χειρότερα, αυξηθεί το φαινόμενο της λαθρεπιβίβασης (σήμερα φτάνει σε ποσοστό 20-25%), θα καταστεί αναπόφευκτο:
· Να ακριβύνει περαιτέρω η τιμή των εισιτηρίων, για να αναπληρωθεί η ζημιά από τους λαθρεπιβάτες.
· Να περιοριστούν ή και να περικοπούν δρομολόγια, με αποτέλεσμα την αύξηση της σαρδελλοποίησης που μας υποτιμά ως ανθρώπους.
· Και το χειρότερο όλων, να παραχωρηθούν τα ΜΜΜ σε ιδιώτες και τότε θα δούμε όλοι τι θα πει αύξηση της τιμής του εισιτηρίου.

   Και σε τελική ανάλυση, ποιος περιμένετε, βρε καλά μου παιδιά του "δεν πληρώνω, δεν πληρώνω", να πληρώσει, αντί για σας, το αντίτιμο για τις υπηρεσίες που εσείς χρησιμοποιείτε?  
--------------------- 
Προσθήκη:
Ήδη έγινε γνωστό ότι το Δημόσιο ανέλαβε να πληρώσει τα χρέη του ΟΑΣΑ προς τις Τράπεζες που φτάνουν τα 2,82 δις ευρώ. Μην πληρώνετε λοιπόν εσείς τώρα εισιτήριο, για να πληρώσουν αύριο οι φορολογούμενοι πολλαπλάσιο ποσό.