Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Πρόσωπα της χρονιάς και ευχές χριστουγεννιάτικες!



Κοίταξα την τελευταία μου ανάρτηση και προβληματίστηκα. Μπαίνουν Χριστούγεννα κι εγώ έχω ακόμα αναρτημένο «το Χορό του Θανάτου»!! Χριστός κι Απόστολος! Είμαι απαράδεκτη. Τα Χριστούγεννα απαιτούν εορταστική, δηλαδή χαρούμενη ατμόσφαιρα. Όχι χορούς θανάτου. Ας προσπαθήσω λοιπόν να βρω κάτι χαρούμενο να γράψω, να ανεβεί και η διάθεση μας. Α, το βρήκα. Έλληνες πρωταγωνιστούν σε έντυπα, ανά τον κόσμο, ως πρόσωπα της χρονιάς. Ω, τι τιμή!! Έχουμε και λέμε.
  • Το αμερικάνικο περιοδικό ΤΙΜΕ ανέδειξε φέτος ως πρόσωπο της χρονιάς τον ανά τον κόσμο διαδηλωτή. Και φυσικά δεν μπορούσε να λείπει από αυτούς ο Έλληνας διαδηλωτής της πλατείας Συντάγματος. Και πρώτος και καλύτερος ο …Λουκάνικος!!! Ο σκύλος! Χμμμμμμμ, τι να πω? Μήπως θέλουν να μας πουν κάτι? Κάτι περί σκυλίσιας ζωής?
  • Η βρετανική εφημερίδα «The telegraph» ανέδειξε το Γιώργο Παπανδρέου ένα από τους ήρωες της χρονιάς!!!!!!! (εδώ ταιριάζουν τα πολλά θαυμαστικά). Κατά την εφημερίδα, πιέστηκε να αποδεχθεί τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας κι εκείνος είπε «οκ, αλλά μόνο αν περάσουν από δημοψήφισμα». Χμμμμμμμμ, έτσι έγιναν τα πράγματα? Γιατί εγώ θυμάμαι ότι έγιναν κάπως αλλιώς? Πάει, γέρασα πια φαίνεται και το αλτσχάιμερ μου κτυπά την πόρτα.
  • Το γερμανικό περιοδικό «Spiegel» ανέδειξε ως μία από τις γυναίκες της χρονιάς (παγκοσμίως) την Εύα Καϊλή! Εδώ φτάνει το ένα θαυμαστικό, γιατί είναι η αλήθεια ότι για ένα πράγμα τουλάχιστον, της βγάζω το καπέλο. Κατήγγειλε, με επιστολή της, στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, το Σωκράτη Ξυνίδη που την αποκάλεσε «καλτσοδέτα», όταν τόλμησε να …πει τη γνώμη της. Σαν δεν ντρέπεται, κοπέλα πράμα και να έχει και άποψη! Βέβαια, το "Spiegel" δεν την ανέδειξε γυναίκα της χρονιάς επειδή κατήγγειλε τον Ξυνίδη, αλλά γι' άλλο. Αλήθεια για ποιο? Ξέχασα. Αααα, δεν το γλυτώνω το Αλτσχάιμερ.

Αυτά τα τιμητικά, για την Ελλάδα μας, συνέβηκαν τις τελευταίες ημέρες και μου ανέβασαν τη διάθεση. Α, τι ωραία τι καλά, έχουμε και έλληνες ήρωες παγκοσμίως γνωστούς made by global media!! Και δεν θέλω να ακούω βλακείες, όπως π.χ. ότι αυτή η ...τιμή δεν είναι και τόσο τιμή και ότι οι πραγματικοί ήρωες δεν δημιουργούνται από τα ΜΜΕ με όρους εντυπωσιασμού, αλλά βρίσκονται ανάμεσα μας αφανείς και σιωπηλοί.

@@Φίλοι μου εύχομαι σε όλους σας «Χρόνια Πολλά»
----------------------------------------

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Μια βραδιά με τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ στο «Χορό του Θανάτου»



Οι μέρες και τα γεγονότα που ζούμε καταθλιπτικά. Αυτό που θα μου έλειπε τώρα είναι να παρακολουθήσω κι ένα καταθλιπτικό έργο. Κι όμως. Παρακολούθησα χθες βράδυ το «Χορό του Θανάτου» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ στο θέατρο «Άλμα» με το Γιώργο Μιχαλακόπουλο, την Κατερίνα Μαραγκού και το Νίκο Αλεξίου. Αν και χαρακτηρίζεται το τραγικότερο έργο του Σουηδού δημιουργού, εντούτοις, όχι δεν μου μαύρισε την ψυχή. Το παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Στο τέλος μου άφησε μεν μια πικρή γεύση, αλλά με ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα ευαισθησίας και τρυφεράδας.
Ας πούμε δυο λόγια για την υπόθεση.
Η Άλις και ο Έντγκαρ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που ζει σ’ ένα σχετικά απομονωμένο νησί της Σουηδίας κοντά στη Στοκχόλμη. Πρόκειται, σε λίγες μέρες, να γιορτάσει την επέτειο των 25 χρόνων γάμου. Αυτή, πρώην ηθοποιός, που παράτησε την καριέρα της για να παντρευτεί τον Έντγκαρ, ένα στρατιωτικό, που δεν μπόρεσε στη ζωή του να προχωρήσει πέρα από λοχαγός. Η ζωή του μικρού νησιού θα μαραζώσει και τους δυο και θα τους κάνει να στραφούν ο ένας εναντίον του άλλου. Ο καθένας θεωρεί ότι στη ζωή του θα κατάφερνε πολύ περισσότερα αν δεν συνδεόταν με τον άλλο. Αλήθεια, πόσοι από μας δεν πιστεύουν το ίδιο? Πολλοί, μα πάρα πολλοί νομίζω. Μυθοποιούμε το παρελθόν μας, χτίζουμε το παρόν σε βάσεις δυσαρέσκειας και λατρεύουμε το υποτιθέμενο μέλλον μας, χωρίς την παρουσία του άλλου. Όλα αυτά, βέβαια, δίνονται με μια δόση, κάπως ξεπερασμένης, δραματικής υπερβολής που όμως δικαιολογείται από το χρόνο συγγραφής του έργου (1900-1905). Ο θάνατος που αγγίζει το ένα πρόσωπο από το ζευγάρι, αλλά και η έλευση ενός τρίτου προσώπου από το παρελθόν, έρχονται να ταράξουν την εύθραυστη ισορροπία του τρόμου. Γι λίγο όμως. Το τρίτο πρόσωπο φεύγει τρομαγμένο. Και το ζευγάρι…. Ας αφήσω όμως και κάτι να το διαπιστώσετε μόνοι σας, αν αποφασίσετε να δείτε το έργο.
Κάθε Παρασκευή το εισιτήριο προσφέρεται στα 10 ευρώ μόνο. Πολύ καλή τιμή για να παρακολουθήσετε ένα κλασσικό έργο με πολύ καλούς ηθοποιούς σε ένα συμπαθητικό θέατρο (το "Άλμα") με άνετα καθίσματα (το τονίζω αυτό, γιατί έχω κακοπάθει, κατά καιρούς, από άβολα καθίσματα θεάτρων). Το σκηνικό υποβλητικό, εκφράζει πολύ όμορφα το νόημα και την ατμόσφαιρα του έργου. Μια φυλακή που κλείνει μιζέρια, αλλά αφήνει να βλέπεις και τη φουρτουνιασμένη ομορφιά του κόσμου εκεί έξω. 

-------------------------------
Ένα πολύ καλό σάιτ για τη ζωή και το έργο του Σουηδού Δραματουργού είναι το «Αύγουστος Στρίντμπεργκ» του Βασίλη Ρίτσου. Αν το διαβάσετε θα μπορέσετε να κατανοήσετε και την τάση του δημιουργού να ασχολείται και να αποτυπώνει κυρίως προβληματικές σχέσεις γάμου.


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Στο "Ζυγό" παρέα με την Τάνια Τσανακλίδου και το κάπνισμα!



Χθες, πέρασα μια βραδυά στο «Ζυγό» με την Τάνια Τσανακλίδου και την παρέα της (Ελένη Κοκκίδου, Κώστα Θωμαϊδη κλπ), σε μια παράσταση που την ονομάζουν «Ε-φαιδρία». Με τραγούδια και σκετσάκια. Η είσοδος όχι ιδιαίτερα ακριβή. Για μας που κλείσαμε τραπέζι ήταν 20 ευρώ το άτομο. Για τους όρθιους 10 ευρώ. Πήραμε (4 άτομα) μια μπουκάλα κρασί με φρούτα, για τα οποία πληρώσαμε άλλα 38 ευρώ. Δηλαδή η βραδιά μας στοίχισε κάπου 30 ευρώ το άτομο.
Η βραδιά άρχισε γλυκά. Η Τσανακλίδου, τραγουδίστρια της γενιάς μου, είναι μια από τις αγαπημένες μου. Η φωνή της, ιδιαίτερα μελωδική, διατηρείται ακόμα σε καλό επίπεδο. Τα σκετσάκια όμως... Υποτίθεται ότι σατυρίζουν τη σημερινή κατάσταση, αλλά χμμμμμμμ, τα βρήκα σαχλούτσικα. Πιο σαχλά απ’ αυτά του Λαζόπουλου (βλέπε εδώ ένα απ' αυτά). Μέχρις ενός σημείου με αποζημίωναν τα τραγούδια. Μέχρι που άρχισαν να δακρύζουν τα μάτια μου από τον καπνό. Ναι, αρκετοί κάπνιζαν στην αίθουσα, αδιαφορώντας για τους λοιπούς και φυσικά αδιαφορώντας για τη νομοθετική απαγόρευση του καπνίσματος. Ούτε σε μπουζουξίδικο να είμασταν. Ο καπνός της διπλανής μου, μάλιστα, ερχόταν όλος στη μούρη μου. Την παρακάλεσα να μη καπνίζει, γιατί με ενοχλεί ο καπνός, αλλά δεν ίδρωσε το αυτί της. Με κοίταξε εντελώς αδιάφορα και συνέχισε απτόητη. Μου χάλασε τη διάθεση. Και πιο πολύ όταν την έβλεπα αυτήν και τους άλλους καπνιστές που αδιαφορούσαν πλήρως για τους υπόλοιπους, τους μη καπνιστές, να χειροκροτούν με ενθουσιασμό στα σαχλά σκετσάκια. Τα σκετσάκια που, περίπου, έλεγαν ότι οι πολιτικοί αδιαφορούν για τους πολίτες. Εδώ αδιαφορούν οι ίδιοι οι πολίτες για το διπλανό τους.
Δεν άργησε να έλθει και η πλήρης απογοήτευση. Η Τάνια Τσανακλίδου άναψε τσιγάρο στη σκηνή και άρχισε να καπνίζει. Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο τσιγάρο το άναψε όταν τραγούδησε κάποιο τραγούδι που κάτι έλεγε σχετικά με τσιγάρο. Όμως δεν έμεινε εκεί. Το τραγούδι τέλειωσε και αυτή συνέχισε να καπνίζει κι άλλο, κι άλλο. Το ίδιο και οι μουσικοί της. Η διπλανή με κοίταξε θριαμβευτικά. Ξενέρωσα εντελώς.
Έφυγα απογοητευμένη. Πώς το είδαν μερικοί το κάπνισμα? Τάχα, αντίσταση κατά της νομοθετικής απαγόρευσης, κατά της κρίσης και κατά των πολιτικών????? Έλεος πια!

Λέτε να γέρασα και έγινα γκρινιάρα? 
----------------------------- 

Προσθήκη:
Διάβασα τη συνέντευξη που έδωσε η  Τάνια Τσανακλίδου τον Οκτώβριο του 2011 στο «Ποντίκι» (βλέπε εδώ) κι έχω να παρατηρήσω το πιο κάτω: Σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν έχει ευθύνες ο Έλληνας ψηφοφόρος για τη σημερινή κατάσταση της χώρας απάντησε «αγανακτισμένη» ότι δεν θέλει να ξανακούσει ότι έχει ευθύνες ο Έλληνας πολίτης. Τον χαρακτήρισε δε (τον πολίτη) ένα κακομαθημένο και βολεμένο  παιδί, με ευθύνη όμως όχι δική του, αλλά των άλλων. Χμμμμμμμμμμ, πολύ βολική άποψη, για να διατηρούμε μια ζωή και να χαϊδεύουμε τα άλλοθι και τα ελαττώματα μας, δεν βρίσκετε κα Τσανακλίδου μου? Μήπως είναι καιρός να ενηλικιωθούμε πια όλοι?

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Το μπρελόκ!




Ταραγμένη γύρισε η κόρη μου από το περίπτερο. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-«Μαμά δεν μπορείς να φανταστείς τι πουλάνε στο περίπτερο!».
-«Τι πουλάνε κορίτσι μου?».
-«Πουλάνε μπρελόκ με τη φάτσα του Παπαδόπουλου».
-«Ποιού Παπαδόπουλου? του Αλέκου Παπαδόπουλου?  
-"Όχι, καλέ"
-"Του μακαρίτη του Τάσου Παπαδόπουλου?»
-«Ούτε αυτού. Του Γεώργιου Παπαδόπουλου, του Δικτάτορα. Και μάλιστα όταν έκανα παρατήρηση στον περιπτερά, μου απάντησε ότι αυτά τα μπρελόκ έχουν μεγάλη ζήτηση και δεν πρόκειται να τα αποσύρει».
Κι όμως καλοί μου αναγνώστες μ’ εκείνα και με τούτα, εκεί καταντήσαμε. Να υπάρχουν Έλληνες που, εν έτει 2011 προς 2012, αγοράζουν μπρελόκ με τη φάτσα του Δικτάτορα. Χέρι - χέρι πολιτικοί και πολίτες υπονομεύουμε, ίσως άθελα μας, τη Δημοκρατία, διαβρώνουμε τη νομιμότητα, ενθαρρύνουμε την ανομία και το λαϊκισμό, χωρίς καλά καλά να συνειδητοποιούμε ότι, με την ανοχή μας, άρχισαν σιγά σιγά να ξεθαρρεύουν οι νοσταλγοί της Δικτατορίας.