Τι θυμήθηκα τώρα! Το τηλεφώνημα του Βενιζέλου

   Μετά την καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου σε κάθειρξη 20 ετών που είναι η μέγιστη των ποινών για τη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, ξέρετε τι θυμήθηκα; Μα, τον Ευάγγελο Βενιζέλο που στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τα εξοπλιστικά προγράμματα, το έτος 2005, έβγαλε λάδι τον Άκη, συντάσσοντας ο ίδιος το σχετικό πόρισμα. Όταν μάλιστα λέχθηκε στη Βουλή ότι πρέπει να διερευνηθεί ένας συγκεκριμένος αριθμός τραπεζικού λογαριασμού των εξωχώριων εταιρειών «DRUMILAN OFFSET» και «DRUMILAN INTERNATIONAL», δια του οποίου, πιθανόν, να είχαν διοχετευθεί οι παράνομες μίζες, ο νυν Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός αυτός δεν είναι τραπεζικός λογαριασμός, αλλά αφορά τηλεφωνικό αριθμό. Δεν έμεινε δε εκεί. Για να γίνει πιο πειστικός είπε ότι τάχα πήρε τον αριθμό αυτό και βγήκε ο Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος (δηλ. ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας)!!!!

    Μα, θα μου πει κάποιος, ο άνθρωπος (δηλ. ο Βενιζέλος) ήθελε, απλώς, να προστατέψει το κόμμα του. Η απάντηση μου είναι ότι τα κόμματα δεν προστατεύονται με τέτοιου είδους τεχνάσματα. Η καλύτερη προστασία είναι η διαφάνεια. Πόσο καλύτερη θα ήταν τώρα η θέση του κόμματος και του ίδιου του Βενιζέλου αν έλεγε "ναι, να ελεγχθεί ο αριθμός αυτός και να ανοιχθεί ο σχετικός τραπεζικός λογαριασμός, όλα στα φως"! Ας σημειωθεί ότι στη δίκη του Τσοχατζόπουλου έγινε πολύς λόγος για τις πιο πάνω εξωχώριες εταιρείες, μέσω των οποίων πράγματι διακινήθηκαν παράνομες μίζες. 
    Άραγε τώρα βάλαμε μυαλό; Και όταν λέω βάλαμε, εννοώ πολιτικοί και πολίτες όλων των κομμάτων και  αποχρώσεων. Η απάντηση μου είναι ότι "αμφιβάλλω". 

Πώς θα βγάλουμε για πάντα από τη ζωή μας το κόμμα της Χρυσής Αυγής; Απλούστατα, μη ψηφίζοντας το

   Τις τελευταίες δύο ημέρες, μετά την απεχθή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ακούστηκαν ουκ ολίγες προτάσεις για τον εξοστρακισμό από τη ζωή μας της φασιστικής «Χρυσής Αυγής». Να τεθεί το κόμμα αυτό εκτός νόμου, να αλλάξει η νομοθεσία περί εγκληματικής οργάνωσης κλπ κλπ. Την πιο ορθή απάντηση έδωσε, κατά τη γνώμη μου, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος, πολύ απλά είπε "ο μόνος τρόπος να φύγει αυτό το μίασμα από τη ζωή μας, είναι να μην τους ψηφίσουμε".
   Συμφωνώ πλήρως με την άποψη του Μπουτάρη. Δεν θα αναλωθώ σε νομικές αναλύσεις αν, παρά το ότι το Σύνταγμα στο άρθρο 29 δεν προβλέπει τέτοια δυνατότητα, μπορεί το κόμμα αυτό να τεθεί εκτός νόμου. Είναι ανώφελη αυτή η λύση, γιατί και αν ακόμη το εν λόγω κόμμα τεθεί εκτός νόμου, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ιδρυθεί νέο ακροδεξιό κόμμα με άλλο όνομα (π.χ. "Αργυρή Ανατολή" ή "Διαμαντένιο Χάραμα" ή "Χρυσή Ελλάδα" κλπ) και να λάβει μέρος στις επόμενες εκλογές λαμβάνοντας ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό. Μη ξεχνάμε ότι το πολιτικό ισλαμικό «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ)» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ιδρύθηκε το 2002 μετά τη διάλυση και απαγόρευση των προηγούμενων ισλαμικών κομμάτων «Ρεφάχ» και «Φαζιλέτ» (Κόμμα της Αρετής). Το «Ρεφάχ» διαλύθηκε το 1998, μετά από πίεση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ) της Τουρκίας και αντικαταστάθηκε από το κόμμα «Φαζιλέτ», το οποίο απαγορεύθηκε το έτος 2001, για να ιδρυθεί στη συνέχεια το κόμμα του Ερντογάν. Όχι ότι συγκρίνω το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής με το τουρκικό «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ)». Απλά θέλω να καταδείξω πώς η απαγόρευση της λειτουργίας ενός κόμματος δεν σταματά την ίδρυση νέου παρόμοιου κόμματος. Και, ενόσω υπάρχουν ψηφοφόροι πρόθυμοι να το ψηφίσουν, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται. Δυστυχώς. 

   

   Υ.Γ. Με τα πιο πάνω δεν εννοώ ότι μέχρι να πειστούν οι ψηφοφόροι να μη δίνουν την ψήφο τους στο μόρφωμα αυτό που λέγεται "Χρυσή Αυγή", η Πολιτεία πρέπει να μείνει αδιάφορη και αδρανής. Αντίθετα, ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί αυστηρά έναντι των παρανομούντων και εγκληματιών. Και, κατά τη γνώμη μου, η υπάρχουσα νομοθεσία επαρκεί για την αντιμετώπιση τους. Φτάνει η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη να κινείται γρήγορα και αποφασιστικά, εφαρμόζοντας τη νομιμότητα. 

  

Ο πολιτικός γάμος της κόρης μου

   Η κόρη μου παντρεύτηκε πριν ένα περίπου χρόνο. Έκανε πολιτικό γάμο, γιατί τόσο αυτή όσο και ο άντρας της πιστεύουν ότι ο γάμος, ως γεγονός που επηρεάζει την έννομη κατάσταση του ατόμου, πρέπει να τελείται από πολιτειακό όργανο και όχι από κληρικούς. Ας σημειωθεί ότι την ίδια άποψη έχω κι εγώ. Δεν θέλανε, όμως, ο γάμος τους να είναι απλώς μια γραφειοκρατική διαδικασία, του τύπου «περάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Αρχικά, λοιπόν, το ζευγάρι διάλεξε να γίνει ο γάμος σ’ ένα Δήμο των Βορείων Προαστίων, που διαθέτει ειδικό χώρο για πολιτικούς γάμους, όπου μπορούν να χωρέσουν μέχρι και 100 άτομα. Ο χώρος, μάλιστα, βρίσκεται μέσα σ’ ένα ωραίο κήπο, με συνέπεια να είναι ωραίο σκηνικό για ένα νέο ζευγάρι που θέλει να θυμάται το γάμο του. Είναι λάθος αυτό που, ίσως, νομίζουν πολλοί ότι όλα τα ζευγάρια που κάνουν πολιτικό γάμο δεν δίνουν σημασία στη γαμήλια τελετή. Μερικά, τουλάχιστον, δίνουν, γιατί θα είναι ο μοναδικός τους γάμος. Πήγαμε λοιπόν με την κόρη μου στο συγκεκριμένο Δημαρχείο που διαθέτει τον ωραίο χώρο, για να κανονίσουμε την ημερομηνία γάμου. Μας παρέπεμψαν στην αρμόδια Αντιδήμαρχο που θα έκανε και την τελετή. Ήταν από τα πιο βαριεστημένα άτομα που συνάντησα ποτέ. Το γραφείο της ήταν γεμάτο από (θρησκευτικές) εικόνες και εικονίτσες, σωστό εικονοστάσι. Μας είπε, κατ’ αρχάς, ότι οι γάμοι στο συγκεκριμένο Δημαρχείο γίνονται ημέρα Παρασκευή και ότι πρέπει να διαλέξουμε μια Παρασκευή. Τη ρώτησα αν μπορεί ο γάμος να γίνει απόγευμα και με στραβοκοίταξε.

   -«Εργάσιμες ώρες, μόνο, κυρία μου», μου απάντησε.

   Τελοσπάντων, η κόρη μου της είπε ότι διαλέγουμε την τάδε Παρασκευή.

   -«Α, αυτή την Παρασκευή θα πάω στο χωριό μου», ήταν η απάντηση.

  -«Ε, τότε, ας το κάνουμε την επόμενη εκείνης της Παρασκευής» ανταπάντησε η κόρη μου.

  -«Α, εκείνη την εβδομάδα ίσως γίνουν οι εκλογές», απάντησε η βαριεστημένη Αντιδήμαρχος (ήταν πέρυσι με τις διαδοχικές βουλευτικές εκλογές).

  -«Και σας τι σας πειράζει, αν γίνουν εκλογές, αφού δεν πρόκειται να γίνουν Παρασκευή» τόλμησα να της πω.

  -«Μα, τι λέτε, κυρία μου, ξέρετε τι χαμός γίνεται στους Δήμους παραμονές των εκλογών; Εκτός αν θέλετε να το βάλουμε για εκείνη την Παρασκευή και αν τελικά γίνουν εκλογές να το αναβάλουμε. Αυτό ισχύει, βέβαια, και για τις επόμενες Παρασκευές".

  -«Μα, τι λέτε» ήταν η σειρά μου να της πω, "θα μοιράσουμε προσκλητήρια, θα κανονίσουμε το τραπέζι του γάμου κι εσείς μου λέτε ότι θα το αναβάλουμε, την τελευταία στιγμή, αν προκηρυχτούν εκλογές;»

   Η καλή μας Αντιδήμαρχος έδειξε απορημένη που θα βγάζαμε και προσκλητήρια για τον πολιτικό γάμο. Ε, βέβαια, σκέφτηκα από μέσα μου, με τόσες εικόνες και εικονίτσες στο γραφείο της, πώς να πάρει σοβαρά τον πολιτικό γάμο! Αυτή, γάμο θα θεωρεί μόνο το θρησκευτικό. Πολύ εύστοχη η επιλογή του Δημάρχου να την ορίσει ως ειδική, για τους πολιτικούς γάμους, αντιδήμαρχο!!

   Να μη σας τα πολυλογώ φύγαμε απογοητευμένες. Η κόρη μου, μετά, ανέλαβε να βρει μαζί με τον άντρα της ένα Δήμο που θα έπαιρνε σοβαρά τον πολιτικό της γάμο. Τελικά βρήκανε το Δήμο Παιανίας που τον πήρε μισοσοβαρά. Λέω μισοσοβαρά και όχι εντελώς σοβαρά, γιατί κι εκεί η ημέρα των γάμων ήταν μόνο η Παρασκευή, μέσα στο εργάσιμο ωράριο. Το Δημαρχείο όμως είναι καινούργιο, η αίθουσα ήταν ωραία και μεγαλούτσικη (χώραγε περίπου 40 άτομα) και κυρίως ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος, ένας συμπαθητικός κυριούλης, διαβεβαίωσε την κόρη μου ότι δεν επρόκειτο να αναβάλει το γάμο, έστω και αν προκηρύσσονταν εκλογές (τελικά οι εκλογές δεν έγιναν εκείνη την εβδομάδα). Στο Δημαρχείο πήγαμε καμιά 30αριά άτομα (οι πολύ στενοί συγγενείς, φίλοι και οι κουμπάροι). Ο Αντιδήμαρχος ήταν πολύ καλός και ακολούθησε πιστά το τελετουργικό. Πρόσεξα ότι σε μερικούς (πολιτικούς) γάμους λένε δυο κουβέντες στα γρήγορα και έξω από την πόρτα. Ίσως, μερικά ζευγάρια να μην ενδιαφέρονται και πολύ, γιατί έχουν σκοπό να κάνουν αργότερα και θρησκευτικό γάμο. Για μας, όμως, αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός γάμος. Το βράδυ γλεντήσαμε σε μια όμορφη ταβέρνα. Εκεί είχαμε πιο πολλούς φίλους και συγγενείς, οι οποίοι το μεσημέρι που έγινε η τελετή δούλευαν. Αυτά με τον πολιτικό γάμο της κόρης μου. Α, και κάτι άλλο. Δεν κουραστήκαμε ιδιαίτερα στις γαμήλιες προετοιμασίες, ούτε ξοδέψαμε πολλά χρήματα. Το νυφικό ήταν ένα απλό μεταξωτό άσπρο (για την ακρίβεια ζαχαρί) μακρύ φόρεμα που το παρήγγειλε η κόρη μου από την Αγγλία μέσω ιντερνετ (η τιμή του κάτω από 500 ευρώ). Το δε πρωινό του γάμου ξυπνήσαμε και ετοιμαστήκαμε όλοι, χαρούμενοι, χωρίς άγχος. Γνωρίζοντας το άγχος που πέρασε η αδελφή μου έχοντας παντρέψει δύο κόρες (τις αγαπημένες μου ανηψιές) με θρησκευτικό γάμο, συστήνω ανεπιφύλακτα τον πολιτικό γάμο σε όσους/ες θέλουν να αποφύγουν στρεσσογόνες και δαπανηρές καταστάσεις. Φτάνει να βρουν ένα Δήμο που να δίνει κάποια σημασία στην τελετή.

 

Επίλογος: Η Πολιτεία και συγκεκριμένα η Τοπική Αυτοδιοίκηση, έχω την άποψη ότι πρέπει να δώσει μεγαλύτερη σημασία στην τελετή του πολιτικού γάμου. Για ένα μεγάλο μέρος των ζευγαριών, δεν είναι απλώς μια γραφειοκρατική διαδικασία. Είναι ο «γάμος τους». Θέλουν να το θυμούνται ευχάριστα. Δεν χάθηκε ο κόσμος να καθιερώσουν και το Σάββατο ή την Κυριακή για ημέρες γάμου. Ας πληρώσουν μερικές υπερωρίες στους υπαλλήλους τους. Στο κάτω κάτω ας βάλουν ένα επιπρόσθετο τέλος για τους πολίτες που θέλουν να κάνουν το γάμο τους Σαββατοκύριακο. Κάπου διάβασα πως ο Δήμος Βόλου έχει θεσμοθετήσει την επιβολή τέλους 100 ευρώ, όταν οι μελλόνυμφοι επιλέξουν να παντρευτούν σαββατοκύριακα ή αργίες.

Ο χουντικός ξενοδόχος

   -Πώς βλέπετε την πολιτική κατάσταση κα Μερόπη μου; Πόσο θα αντέξει η Κυβέρνηση;

   Αυτή την ερώτηση μου απηύθυνε ο ξενοδόχος του Μετσόβου, όταν πήγα να πληρώσω. Δύο βραδιές (τρεις μέρες) περάσαμε με τον άντρα μου εκεί και είναι αλήθεια ευχαριστηθήκαμε. Τώρα, τι θέλει αυτός και ρωτά για την Κυβέρνηση; Δεν είχα διάθεση να πιάσω πολιτική συζήτηση με έναν άγνωστο.

   -Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η Κυβέρνηση κε Γ. μου. Πραγματικά αδυνατώ να κάνω προβλέψεις.

   -Ξέρετε τι λένε κα Μερόπη μου, συνέχισε ο ξενοδόχος ακάθεκτος. Ότι δεν θα αντέξει πολύ και ότι θα αναλάβει ο στρατός, ο οποίος έχει τη βούληση και τη δύναμη να επιβάλει στους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους τους όρους μας, για να σταματήσει το μνημόνιο. Τότε μόνο θα πάμε μπροστά.

   Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Άκουσα καλά; Ο ξενοδόχος θεωρεί ότι αν αναλάβει ο στρατός, θα πάμε μπροστά;

   -Μα, τι είναι αυτά που λέτε κε Γ. μου; Του απάντησα θυμωμένη. Μη ξεχνάτε ότι η στρατιωτική χούντα είναι αυτή που κατέστρεψε την Κύπρο το 74, γιατί, ακριβώς, νόμιζε ότι είχε τη δύναμη να επιβάλει λύσεις με τα όπλα. Αλήθεια, τα πιστεύετε αυτά που λέτε;

   Πλήρωσα βιαστικά, πήρα απόδειξη (έπρεπε να τη ζητήσω για να μου τη δώσει) και έφυγα θυμωμένη. Ενώ μας είχε αρέσει το ξενοδοχείο του (μικρό και καθαρό, με ωραία θέα στα βουνά της Πίνδου), εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να μην ξαναπατήσω εκεί. Θα πήγαινα σε άλλο ξενοδοχείο στην επόμενη επίσκεψη μας στο Μέτσοβο. Ακούς εκεί να μας βγει χουντικός ο ξενοδόχος! Αυτό δε που με ενόχλησε περισσότερο ήταν το ότι ένιωθε ελεύθερος να μιλά στους πελάτες του για στρατιωτικές επεμβάσεις και Χούντες σαν να μιλούσε για απλή πολιτική λύση στα προβλήματα μας!

   Πού καταντήσαμε! Καλά λέω εγώ ότι η οικονομική κρίση αποτρέλανε πολλούς από μας. 

------------------------------------------------

Ας ξεχάσουμε, τώρα, το χουντικό ξενοδόχο, για να θαυμάσουμε μερικά από τα αξιοθέατα του Μετσόβου

Το όμορφο γραφικό Μέτσοβο. Αξίζει να το επισκεφθείτε. Τώρα δε με την Εγνατία Οδό και τις σήραγγες που κατασκευάστηκαν, η πρόσβαση προς το χωριό έχει γίνει πιο εύκολη.

Το Μέτσοβο έχει σπουδαία αρχιτεκτονική

Το λαογραφικό Μουσείο 

Η τεχνητή λίμνη των πηγών του Αώου βόρεια του Μετσόβου

Το Μέτσοβο φημίζεται για τα ωραία τυριά που παρασκευάζονται στο τυροκομείο του Ιδρύματος Τοσίτσα. Και, φυσικά, πήραμε αρκετά από τα πεντανόστιμα αυτά τυριά.

Η γιατρός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΑΡΑ ΤΗΣ ΔΟΝΟΥΣΑΣ

Τις τελευταίες ημέρες κάνει το γύρο του διαδικτύου η πιο πάνω χειρόγραφη ανακοίνωση της γιατρού ενός μικρού νησιού, της Δονούσας. Καθαρογράφω:

Ώρες ιατρείου

ΑΥΣΤΗΡΑ ΔΕΥ- ΠΑΡ

9.00 – 14.00

Πέραν αυτών των ωρών η ιατρός δεν εφημερεύει 24 ώρες το 24ωρο. Μόνο για τα άκρως επείγοντα.

Η ιατρός δεν είναι Η ΔΟΥΛΑΡΑ ΤΗΣ ΔΟΝΟΥΣΑΣ.
------------- 

   Στην αρχή, είναι η αλήθεια, ξαφνιάστηκα. Μου φάνηκε αυτή η ανακοίνωση, αν μη τι άλλο, αγενής, μάγκικη, άσε που είναι και προχειρογραμμένη. Μετά όμως κάθισα και αναρωτήθηκα. Για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο η γιατρός, μήπως, πράγματι, η κατάσταση και η νοοτροπία των κατοίκων του νησιού της σπάσανε τα νεύρα; Μήπως δεν τη βλέπουν ως άνθρωπο, αλλά ως υπεράνθρωπο που, ανά πάσα στιγμή πρέπει να ασχολείται με κάθε πρόβλημα υγείας, έστω και μικρό, χωρίς να έχει ανάγκη ξεκούρασης, ψυχαγωγίας, ελεύθερου χρόνου για διάβασμα; (είναι γνωστό ότι κάθε γιατρός πρέπει, πλην άλλων, να διαβάζει καθημερινά). Μήπως δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι πραγματικά επείγον και τι μπορεί να περιμένει για την άλλη ημέρα την ώρα του ιατρείου 9.00-14.00; Μήπως, η γυναίκα εξάντλησε κάθε ευγενικό τρόπο να λέει μη με ενοχλείτε πέραν του ωραρίου, εκτός αν είναι κάτι πραγματικά επείγον και ξέσπασε με αγένεια; Μήπως πληρώνει την έλλειψη κρατικής μέριμνας για πρωτοβάθμια ιατρική φροντίδα; Και μη μου πείτε ότι είναι επαρκής πρωτοβάθμια ιατρική φροντίδα να στέλλεις ένα νέο άπειρο γιατρό μόνο του, σε ένα απομακρυσμένο νησί!

   Τελικά θα συμφωνήσω μαζί της. Κανένας δεν μπορεί να εργάζεται 24 ώρες το 24ωρο. Θα καταλήξει να του σπάσουν τα νεύρα και να γράφει τέτοιου είδους πρόχειρες και αγενείς ανακοινώσεις. 

Τι γνώμη έχετε για την κινητικότητα;

Μπαίνοντας σε διάφορες ιστοσελίδες και on line εφημερίδες συναντώ δημοσκοπήσεις του τύπου:

«Πώς αντιμετωπίζετε την κινητικότητα και τις απολύσεις στο Δημόσιο Τομέα;»

	Θετικά
	Αδιάφορα
	Αρνητικά
	Δεν ξέρω / Δεν απαντώ

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολεκτική βρε παιδιά. Η απάντηση η δική μου είναι: Διώξτε πρώτα αυτούς που προσλήφθηκαν παράνομα, με πλαστά πτυχία και διπλώματα, διώξτε και αυτούς που διέπραξαν ποινικά ή πειθαρχικά αδικήματα, αφού επισπευσθούν οι σχετικές διαδικασίες για τη διακρίβωση τους και μετά βλέπουμε αν χρειάζεται να γίνουν και νέες απολύσεις ή κινητικότητες. Μπορεί και να μη χρειάζεται τελικά. Όλα αυτά, όμως, έπρεπε να είχαν γίνει ΧΘΕΣ. Μιλάμε για κινητικότητα, όχι για αδράνεια.

Έλεος πια, το μνημόνιο περιμέναμε να μας πει τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, ότι, δηλαδή, επρεπε να είχαν ήδη, προ πολλού, φύγει οι παράνομοι και ανίκανοι;
-------------------------------------- 
Υ.Γ. Σε δημόσιο Λύκειο, όπου φοιτούσαν τα παιδιά μου, πριν δέκα περίπου χρόνια, "δίδασκε" (τρόπος του λέγειν) ένας μαθηματικός που ερχόταν στο σχολείο πιωμένος και ξενυχτισμένος (γιατί μέχρι αργά χαρτόπαιζε), είχε δε μια επιθετική στάση προς τους μαθητές, τους οποίους έλουζε συχνά με βρισιές. Παρά τα παράπονα και τις αναφορές των γονιών παρέμενε βράχος στη θέση του. Ο γιος μου αντιπάθησε τα μαθηματικά εξαιτίας του. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι ακόμα βρίσκεται εκεί στη θέση του. Κανένας δεν μπόρεσε ή μάλλον δεν θέλησε να τον κουνήσει. Ότι άνθρωποι σαν κι αυτόν πρέπει να φεύγουν από την εκπαίδευση, χρειαζόταν να μας το πει η Τρόικα; Πάντως δεν θα εκπλαγώ, αν επιβιώσει και τώρα από τις διάφορες κινητικότητες και διαθεσιμότητες και φύγουν με οριζόντια κριτήρια άλλοι ικανοί εκπαιδευτικοί.

Πέρασαν κιόλας 39 χρόνια...

   Αλήθεια, πώς πέρασαν 39 ολόκληρα χρόνια από τότε; Ήμουν κοπελίτσα όταν έγινε η εισβολή του Αττίλα και σήμερα… Σήμερα είμαι εξηντάρα. Και το πέρασμα του χρόνου δεν άλλαξε μόνο την ηλικία μου, άλλαξε πολλά. Στο μυαλό μου και στην ψυχή μου.

   Θα σας πω ένα παράδειγμα. Το πρωί, μη έχοντας συνειδητοποιήσει, ακόμα, ότι σήμερα το ημερολόγιο δείχνει 20 Ιουλίου 2013 και ότι είναι η 39η επέτειος από εκείνη την αποφράδα ημέρα του 1974 που έκοψε τη ζωή μου στα δύο (βλέπε εδώ παλαιότερη ανάρτηση μου), έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει προγράμματα ταξιδιών για Τουρκία (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη κλπ). Όχι ότι θα πάω, τουλάχιστον όχι φέτος (δεν υπάρχει σάλιο, όπως είχε πει παλαιότερα και ο Λοβέρδος), αλλά θα ήθελα να πήγαινα αν υπήρχαν λεφτά. Τα πρώτα χρόνια ούτε να ακούσω ήθελα για ταξίδι στην Τουρκία. Έλεγα, οι Τούρκοι δεν θα πάρουν από μένα ούτε ένα ευρώ.

   Άλλο παράδειγμα. Αν με ρωτήσει κανείς αν πιστεύω πια στο σύνθημα «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια» (εννοώντας τα σύνορα του ελληνόφωνου κράτους), θα απαντήσω πως όχι. Ας είμαστε ρεαλιστές. Τη διζωνική ομοσπονδία τη δεχτήκαμε ήδη από το 1977 από την εποχή του Μακαρίου (άλλη προσωπικότητα μύθος που μειώθηκε στα μάτια μου με τα χρόνια). Η Κερύνεια ήταν από τότε χαμένη (δεν θα έλεγα το ίδιο για την Αμμόχωστο και τη Μόρφου). Αν συντηρείται μέχρι τώρα ο πόθος της επιστροφής στους Κερυνειώτες, δεν είναι παρά μόνο ένα άλλοθι για τους πολιτικούς, ώστε να μην πάρουν τις αναγκαίες τολμηρές και ίσως σκληρές αποφάσεις. Εγώ πάντως πήρα τη δική μου σκληρή απόφαση. Ο Καραβάς, το χωριό μου στην επαρχία Κερύνειας και το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, θα μείνουν πια για πάντα μόνο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Ως μια πολύτιμη ανάμνηση. Το χωριό και το σπίτι που είδα, πριν μερικά χρόνια, όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, δεν είναι πια το δικό μου χωριό, ούτε το δικό μου σπίτι. Έχουν γίνει τώρα το χωριό και το σπίτι κάποιων άλλων που ζουν εκεί πιο πολλά χρόνια απ’ ότι εγώ.

   Να κι ένα τελευταίο παράδειγμα. Πριν την εισβολή, αλλά και αρκετά χρόνια μετά απ’ αυτήν, πίστευα ότι η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί. Δεν το πιστεύω πια. Εγώ, βέβαια, είμαι και νιώθω Ελληνοκύπρια, αλλά η Κύπρος είναι ένα πολυπολιτισμικό νησί, όπου ζουν Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι, αλλά και άλλες μικρές μειονότητες. Και πρέπει να εξακολουθήσουν να ζουν σ’ ένα ενιαίο ομόσπονδο κράτος. Είναι καιρός να καλλιεργήσουμε όχι αυτά που μας χωρίζουν από τους Τουρκοκύπριους, αλλά όσα, κατά καιρούς, μας ένωσαν ή μας ενώνουν ακόμα. Είναι καιρός να συμβιβαστούμε, να κλείσουμε τις πληγές μας και να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την κοινή πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.

   Και όχι, η διχοτόμηση δεν είναι λύση.Φοβάμαι, όμως, ότι από "ηρωικό" ΟΧΙ σε "ηρωικό" ΟΧΙ, εκεί θα οδηγηθούμε.

Το σπίτι μου ή μάλλον το σπίτι, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, όπως είναι σήμερα. Όπως βλέπετε κυματίζουν στην πόρτα του η τούρκικη και η σημαία του ψευδοκράτους. Εκεί κυμάτιζε κάποτε η ελληνική σημαία. Δυστυχώς, δεν κυμάτισε ποτέ η κυπριακή. Ήταν μεγάλο λάθος.

Στη Λευκωσία, τις πρώτες μέρες της κρίσης

     Οι μέρες που επισκέφτηκα την Κύπρο, για την κηδεία του πατέρα μου, ήταν οι πρώτες, μετά το ξέσπασμα της κρίσης και το κλείσιμο των Τραπεζών. Όχι ότι δεν υπήρχε και πριν κρίση. Υπήρχε, αλλά οι περισσότεροι δεν είχαν αντιληφθεί το πραγματικό μέγεθος της. Ίσως γιατί και οι Κυβερνώντες, πρώην και νυν (περισσότερο, βέβαια, οι πρώην), δεν τόλμησαν ποτέ να αποκαλύψουν όλη την αλήθεια στο λαό. Όπως εδώ στην Ελλάδα, έτσι κι εκεί στην Κύπρο, οι πολιτικοί αρέσκονται να χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών, για να μη χάσουν καμιά ψήφο. Πιστεύω δε ότι ακόμα και σήμερα δεν έχει λεχθεί όλη η αλήθεια στον κυπριακό λαό, για την οικονομική κατάσταση της πατρίδας του. Τελοσπάντων.
     Οι δρόμοι της Λευκωσίας, που συνήθως έχουν πυκνή κυκλοφορία, εκείνες τις μέρες ήταν σχεδόν έρημοι. Η κίνηση των αυτοκινήτων λιγοστή. Άλλωστε τα περισσότερα πρατήρια καυσίμων ζητούσαν μόνο μετρητά για να σε εφοδιάσουν με βενζίνη. Και τα μετρητά δυσεύρετα. Τα ΑΤΜ των Τραπεζών τα έδιναν με το σταγονόμετρο και μετά από πολλή ώρα αναμονής σε ουρά. Τα καταστήματα σχεδόν άδεια από πελάτες. Μόνο τα καταστήματα τροφίμων είχαν κάποιους πελάτες κι αυτοί φειδωλοί στα ψώνια τους. Πήγα να ψωνίσω σ’ ένα μικρό σούπερ μάρκετ και άκουσα τον ιδιοκτήτη να διαπληκτίζεται με κάποιον προμηθευτή του, γιατί ο τελευταίος του ζητούσε μετρητά χρήματα για να αφήσει τα εμπορεύματα. «Είσαι καλά ρε κουμπάρε? Πού να βρεθούν τα μετρητά?» απαντούσε ο καταστηματάρχης (δεν ήταν κουμπάρος του ο προμηθευτής, αλλά οι Κύπριοι έτσι συνηθίζουν να αποκαλούν ο ένας τον άλλο). Τα άδεια καταστήματα και σπίτια με «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ – FOR RENT» στην πρόσοψη, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το νησί. Συναγωνίζονται αυτά της Αθήνας.
     Η μαμά μου ήταν ανήσυχη. Δεν την έφτανε το πένθος της, ανησυχούσε και πώς θα πληρώσει το Γραφείο Τελετών. Την καθησύχασα. Της είπα θα του δώσουμε μια προκαταβολή και τα άλλα χρήματα μετά, σιγά σιγά, όταν ανοίξουν οι Τράπεζες. Έτσι κι έγινε. Οι συγγενείς και φίλοι που μαζεύτηκαν στο σπίτι για την κηδεία και τα συλληπητήρια, όλοι είχαν και κάποια προσωπική ιστορία να διηγηθούν σχετικά με την οικονομική κρίση που ξέσπασε. Ο άντρας της ξαδέλφης μου, που διατηρεί μια μικρή βιοτεχνία, ήταν στενοχωρημένος γιατί πολλοί από τους πελάτες του τον πληροφόρησαν ότι «κουρεύτηκαν» οι τραπεζικές τους καταθέσεις και δεν μπορούν να τον πληρώσουν. Του χρωστούν συνολικά 80.000 ευρώ. Ένας άλλος φίλος μόλις συνταξιοδοτήθηκε από τη Λαϊκή Τράπεζα και πήρε το εφάπαξ του (250.000€), το οποίο τοποθέτησε στην ίδια Τράπεζα που εργαζόταν και του το «κούρεψαν», δηλαδή έχασε το τμήμα, πάνω από τις 100.000€. Ας σημειωθεί ότι στην Κύπρο οι τραπεζικοί υπάλληλοι παίρνουν (ή μάλλον έπαιρναν) μεγάλα εφάπαξ, σε αντίθεση με τις συντάξεις τους που είναι πολύ μικρές σε σχέση με τους μισθούς. Ένας εξάδελφος, διευθυντικό στέλεχος μιας μεγάλης εταιρείας που έχει πολυκαταστήματα, προβληματιζόταν για το εργασιακό του μέλλον, γιατί η εταιρεία που δουλεύει, λόγω του «κουρέματος» των καταθέσεων, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην πληρωμή των μισθών των υπαλλήλων της και προγραμματίζει μαζικές απολύσεις. Όσοι από τους φίλους και συγγενείς είναι δημόσιοι υπάλληλοι προβληματίζονταν για το αν θα μπορούν να αποπληρώνουν τα δάνεια τους, μετά την αναμενόμενη μείωση των μισθών τους. Εδώ πρέπει να σας πω ότι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στην Κύπρο ήταν, μέχρι τώρα τουλάχιστον, αρκετά ψηλοί, σε σημείο που πάντα προβληματιζόμουν αν η πραγματική οικονομία της Κύπρου επέτρεπε, πράγματι, τέτοιου ύψους μισθούς. Π.χ. ένας εκπαιδευτικός με 25 περίπου χρόνια υπηρεσία είχε καθαρές αποδοχές γύρω στα 4.000 – 4.500 ευρώ, ενώ ένας με ίδια υπηρεσία εδώ στην Ελλάδα με το ζόρι έφτανε, πριν την κρίση, στα 1500 ευρώ. Γι' αυτό πολλοί εκπαιδευτικοί από την Ελλάδα ζήτησαν και διορίστηκαν στην εκπαίδευση, στην Κύπρο, όπου, ας σημειωθεί, ισχύει ακόμη η επετηρίδα (η οποία καταργήθηκε στην Ελλάδα πριν αρκετά χρόνια). Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι οι Τράπεζες της Κύπρου, μέχρι προ τινος, έδιναν, με μεγάλη ευκολία, μεγάλα δάνεια στους ιδιώτες, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των Κυπρίων και ιδίως δημόσιοι υπάλληλοι, να είναι βαριά χρεωμένοι (όλα αυτά τα πολυτελή σπίτια, οι βίλλες, που βλέπει κανείς στην Κύπρο με δάνεια είναι κτισμένα). Το χρέος των κυπριακών νοικοκυριών είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ε.Ε. φτάνοντας στο 289% του ΑΕΠ, τη στιγμή που ο σχετικός μέσος όρος της Ευρώπης είναι 160% (στην Ελλάδα το ύψος του ιδιωτικού χρέους βρίσκεται στο 124% του ελληνικού ΑΕΠ, είναι δηλαδή από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, σε αντίθεση με το δημόσιο χρέος της).
     Αφήνοντας πίσω μου την Κύπρο, σκεφτόμουν αυτό που μου είπε, εκεί, μια εξαδέλφη μου: «Εσείς στην Ελλάδα βιώσατε σταδιακά, σε βάθος τριών χρόνων, την πτώση του βιοτικού σας επιπέδου, τη συνηθίσατε και ίσως προσαρμοστήκατε πιο ομαλά. Εμείς εδώ στην Κύπρο μας πήρε κάποιος σχεδόν ξαφνικά και μας πέταξε απότομα από μεγάλο ύψος και θα δυσκολευτούμε να προσαρμοστούμε». Δεν ξέρω αν εμείς, εδώ στην Ελλάδα, προσαρμοστήκαμε ομαλά στην πτώση του βιοτικού μας επιπέδου ή όχι. Εύχομαι όμως, συμπατριώτες μου καλοί, να αντέξετε και σ’ αυτή τη δοκιμασία και να προσαρμοστείτε. Άλλωστε αντέξατε (ή μάλλον αντέξαμε) τόσα και τόσα. 
----------------------------------------------------------------------------------------------- 

Λίγο γέλιο με τα χάλια μας δεν βλάπτει (για όσους δεν κατάλαβαν πρόκειται για τηλεφωνική συνομιλία Αναστασιάδη-Σαμαρά)

 

Αποχαιρετισμός στον πατέρα μου

         

   Αγαπημένε μου πατέρα, 

  Δεν σου άρεσαν ποτέ τα πολλά λόγια. Ο λόγος σου υπήρξε πάντα λιτός, περιεκτικός και συνετός. Γι’ αυτό κι εγώ θα σε αποχαιρετήσω με λίγα λόγια. 

   Κατ’ αρχάς θέλω να σου πω, για μια φορά ακόμα, πόσο πολύ σ’ αγαπώ. Και να σε ευχαριστήσω. Να σε ευχαριστήσω όχι μόνο γιατί, ως πατέρας, χάρισες σε μένα και στις αδελφές μου το ζην, αλλά και γιατί μας δίδαξες και το ευ ζην. Μας δίδαξες, με τη στάση ζωής σου, να μη δίνουμε τόση αξία στα υλικά αγαθά, όσο στην εντιμότητα και στην πνευματική καλλιέργεια που βρίσκεται πάνω και από περιουσίες και από χρήματα. Άλλωστε οι περιουσίες χάθηκαν εκείνο το καλοκαίρι του 1974. Και μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχανες σιγά σιγά την πνευματική σου διαύγεια, αλλά μέσα σ’ εκείνα τα καλοσυνάτα μάτια σου, εξακολούθησα να διακρίνω μέχρι το τέλος το γλυκό και τρυφερό πατέρα μου.
   Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου πατέρα. Και, όπως μου έγραψε σε μήνυμα ο εγγονός σου όταν έμαθε ότι έσβησες, κάθε άνθρωπος φεύγοντας αφήνει πίσω το στίγμα του. Και το δικό σου στίγμα είναι το ήθος με κεφαλαία γράμματα.

Νιώθω μια βαθιά ανησυχία και ΟΧΙ περηφάνια

Σήμερα με ρωτούν γνωστοί, φίλοι και συνάδελφοι αν νιώθω περήφανη που η Κυπριακή Βουλή αντιστάθηκε στην Τρόικα λέγοντας ΟΧΙ στο «κούρεμα» (βλέπε φορολογία) των καταθέσεων. Η απάντηση μου είναι ότι ΟΧΙ δεν νιώθω περήφανη. Το μόνο αίσθημα που έχω, αυτή τη στιγμή, είναι μια βαθιά ανησυχία. Μια ανησυχία για το μέλλον της μικρής μου πατρίδας, αλλά και της Ελλάδας που νομίζω ότι θα επηρεαστεί κι αυτή. Η Κύπρος χρειάζεται το μηχανισμό στήριξης για να ορθοποδήσει. Και κυρίως για να ορθοποδήσει το τραπεζικό της σύστημα, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ανάπτυξη και οικονομική ζωή. Γι’ αυτό, άλλωστε, η Κυβέρνηση του κ. Χριστόφια, με αίτηση της, ζήτησε τη βοήθεια της Τρόικα, ήδη από τον Ιούλιο του 2012. Τώρα γιατί βγαίνει το ΑΚΕΛ και δηλώνει ότι δεν χρειάζεται τη βοήθεια αυτή και έχει έτοιμη άλλη λύση, εκτός Ε.Ε. δεν το ξέρω, θα σας γελάσω. Και σε κάθε περίπτωση, αφού είχε άλλη λύση, γιατί δεν την εφάρμοσε, όσο ήταν στην εξουσία (μόλις πριν 20 ημέρες)?

Και συνεχίζω. Ωραία, απορρίψαμε τη φορολογία των καταθέσεων (ας σημειώσω ότι εμένα προσωπικά δεν θα με πείραζε καθόλου η φορολογία των μεγαλοκαταθετών, δηλαδή αυτών που έχουν κεφάλαιο άνω των 100.000€). Και τώρα σε ποιού «Κασίδη» το κεφάλι θα πέσουν τα μέτρα? Πολύ φοβάμαι στο κεφάλι των μικρομεσαίων Κυπρίων που τους περιμένουν πολύ δύσκολες ώρες. Να, γιατί δεν νιώθω περήφανη για το νέο «ηχηρό ΟΧΙ». Μακάρι να διαψευσθώ.

Υ.Γ. Απ' ότι διάβασα, ένα εναλλακτικό σχέδιο που μελετάται από τα κυπριακά κόμματα είναι να συνεισφέρουν στο χρέος τα Ασφαλιστικά Ταμεία τα αποθεματικά τους. Και αναρωτιέμαι. Είναι αυτή η λύση πιο αποδεκτή και συμφέρουσα, για το λαό της Κύπρου, από τη φορολόγηση των μεγαλοκαταθετών? Μα, θα μου πει κάποιος, αν οι μεγαλοκαταθέτες πάρουν τις καταθέσεις τους και φύγουν (κυρίως κατά Ρωσία μεριά), θα βουλιάξει το χρηματοοικονομικό σύστημα της Κύπρου. Η απάντηση είναι ότι έτσι που εξελίχτηκαν τα πράγματα (όχι χωρίς ευθύνη και της Τρόικα), η παραμονή των ξένων καταθέσεων στο νησί είναι λίαν αμφίβολη, είτε φορολογηθούν αυτές, είτε όχι. Αυτό που προέχει τώρα είναι η σωτηρία της Κύπρου και του λαού της, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες.