Η απορία της χρονιάς!

Τελευταία μέρα της χρονιάς σήμερα και βλέπω τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, αλλά και πολλά μπλογκ να ασχολούνται με πρόσωπα και γεγονότα της χρονιάς που φεύγει. Ανακηρύσσουν γεγονός της χρονιάς, φωτογραφία της χρονιάς, γάμο της χρονιάς κοκ.

Ε, λοιπόν εγώ έχω την απορία της χρονιάς. Αυτές τις τελευταίες ημέρες διάβασα επανειλημμένως (κυρίως στις εφημερίδες «Έθνος» και «Ελευθεροτυπία») ότι ο παρ’ ολίγον αυτόχειρας Χρήστος Ζαχόπουλος, καθηγητής φιλόλογος, ήταν δίπλα στη σύζυγο του πρωθυπουργού κ. Νατάσα Παζαϊτη (η οποία ας σημειωθεί μου είναι συμπαθής) και τη βοήθησε να μετεξελιχτεί από απόφοιτο της διετούς φοίτησης Σχολής Νηπιαγωγών Καρδίτσας, σε διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου πρώτα και αργότερα (μετά από δύο χρόνια) σε πτυχιούχο της Ιατρικής Σχολής του ίδιου Πανεπιστημίου. Και τώρα έρχεται η απορία ή μάλλον οι απορίες…. Πώς μπήκε η κ. Παζαϊτη στην Ιατρική Σχολή με κανονικές πανελλήνιες εξετάσεις ή με κατατακτήριες;;; Και ο κ. Ζαχόπουλος πώς τη βοήθησε;;; Της έκανε ιδιαίτερα μαθήματα έκθεσης ή με άλλον τρόπο που δεν πάει το φτωχό μυαλό μου;;;

Δώρο. Αντικείμενο ευχαρίστησης, ανταπόδοσης ή ενοχής;;

Δώρα, δώρα, δώρα! Αυτές τις μέρες δισεκατομμύρια ευρώ θυσιάστηκαν στο βωμό του εθίμου της αγοράς δώρων προς εαυτούς και αλλήλους. Με στοιχεία του περυσινού έτους 4 δισεκατομμύρια ευρώ ξοδεύτηκαν από τα ελληνικά νοικοκυριά σε εορταστικές αγορές. Πώς αγοράστηκαν τα δώρα αυτά;; Κυρίως με το 13^ο μισθό, με πιστωτικές κάρτες ή ακόμα και με εορτοδάνεια. Πόσα όμως από αυτά είναι χρήσιμα;;; Φοβούμαι πως πολύ λίγα. Τα περισσότερα είτε κοσμούν τα ράφια της ήδη ασφυκτικά γεμάτης ντουλάπας μας (πάλι χρειάζεται εκκαθάριση), είτε χρησίμευσαν για ανακύκλωση, δηλαδή περαιτέρω προώθηση του δώρου….. Ναι ναι μη γελάτε! Νομίζω πως όλοι έχουμε κατά καιρούς κάνει την ανακύκλωση μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα δώρο – βιβλίο που έλαβε η αδελφή μου, το οποίο είχε κάνει η ίδια δώρο πιο παλιά. Έφερε μάλιστα και την ιδιόχειρη αφιέρωση της σε κάποια σελίδα. Φαίνεται ότι δεν το πρόσεξε η δωρήτρια (χα! χα!).

Επειδή είμαι τύπος γενικά περίεργος, έκανα τη μικρή μου έρευνα σχετικά με τα δώρα. Η εγκυκλοπαίδεια (Live-Pedia.gr) λέει ότι δώρο είναι «το αντικείμενο που προσφέρεται από κάποιον σ' έναν άλλο, χωρίς να υπάρχει η αξίωση ανταπόδοσής του. Συνήθως το δώρο είναι δείγμα αγάπης, φιλίας, ευχαρίστησης». Αναρωτιέμαι όμως αν τα πράγματα έχουν έτσι όπως τα περιγράφει η εγκυκλοπαίδεια… Το δώρο μοιάζει με χειρονομία απλή, με πράξη εθιμοτυπική, έναν απλό τρόπο να εκδηλώσουμε αγαθά αισθήματα. Όμως το έθιμο της ανταλλαγής δώρων πλέκει ιστορίες αλληλεξάρτησης, διόλου απλές, υφαίνει δίχτυα που προστατεύουν, αλλά και δεσμεύουν. Kαι είναι πανάρχαιο…

Στις αρχαϊκές κοινωνίες, πριν την εισαγωγή του νομίσματος στην οικονομική ζωή, η ανταλλαγή δώρων ήταν ο βασικός τρόπος ανταλλαγής αγαθών। Παρέμεινε όμως ως έθιμο και μετά την εισαγωγή του νομίσματος. Πολύ συνηθιζόταν να προσφέρονται δώρα στους θεούς, επειδή επικρατούσε η αντίληψη ότι έτσι εξευμενίζονται. Ακόμα και οι θυσίες ήταν δώρα προς τους θεούς. Επίσης η προσφορά δώρων βρισκόταν σε άμεση εξάρτηση από το έθιμο της φιλοξενίας. Η προσφορά δώρου στον επισκέπτη φανέρωνε την αγάπη και την εκτίμηση του οικοδεσπότη από τη μια και την αληθινή διάθεση του να τον ευχαριστήσει. Στη αρχαία Ρώμη συναντάμε το έθιμο ανταλλαγής πρωτοχρονιάτικων δώρων. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι πρόσφεραν κάθε 1η του Μάρτη (αρχή του χρόνου γι' αυτούς) δώρα κυρίως στις συζύγους τους. Τα δώρα αυτά ήταν, είτε προσωπικής χρήσης (όπως κοσμήματα, αρώματα κ.ά.) είτε κοινής χρήσης (τρόφιμα, είδη οικιακά κ.ά.).

Στη σύγχρονη εποχή έχουν ασχοληθεί με το δώρο κυρίως δύο Γάλλοι κοινωνιολόγοι – ανθρωπολόγοι. Ο Μαρσέλ Μος (Marcel Mauss) στο δοκίμιο του «Tο Δώρο. Mορφές και λειτουργίες της ανταλλαγής» (1925) υποστηρίζει πως τα δώρα ως μέσα ανταλλαγής δεν είναι ποτέ χωρίς κάποιο αντάλλαγμα. Αντίθετα, διαπίστωσε ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ότι τα δώρα ωθούν στη διαδικασία της αμοιβαίας ανταλλαγής. Εκείνος που προσφέρει το δώρο, δεν δίνει απλά ένα αντικείμενο, αλλά επίσης και ένα τμήμα του εαυτού του, γιατί το αντικείμενο είναι αξεδιάλυτα δεμένο με εκείνον που το προσφέρει. Εξαιτίας αυτού του δεσμού που υπάρχει ανάμεσα σε εκείνον που προσφέρει και το δώρο, η πράξη της προσφοράς δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό με υποχρέωση ανταπόδοσης από μέρους του παραλήπτη. Ο Μωρίς Γκοτελιέ (Maurice Godelier) στο βιβλίο του «το αίνιγμα του δώρου» (1996) δέχεται και αυτός ότι το δώρο αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί ένα μέσο επιβολής εξουσίας, ένα μέσο κυριαρχίας. Από τον πλούσιο στο φτωχό, από τον ισχυρό στον αδύνατο κλπ. Δεν συμβαίνει όμως πάντα έτσι. Ο ίδιος δέχεται ότι το σημερινό προσωπικό δώρο δεν προϋποθέτει πάντα ανταπόδοση, δεν θέλει να είναι ένα μέσο κυριαρχίας. «Το χωρίς υπολογισμό δώρο μεταξύ συγγενών, μεταξύ φίλων αποτελεί την ονειρεμένη αντίθετη άποψη, το ανεστραμμένο όνειρο των σχέσεων εξουσίας, συμφέροντος, χειρισμού και υποταγής….». Το «χωρίς υπολογισμό» δώρο λειτουργεί στο φαντασιακό επίπεδο σαν το τελευταίο καταφύγιο της χαμένης αλληλεγγύης.

Στο ίδιο φαντασιακό επίπεδο λειτουργεί για το σύγχρονο δυτικό άνθρωπο το χωρίς ανταπόδοση δώρο προς τους φτωχούς του πλανήτη. Είναι συνειδητά ή ασυνείδητα μια πράξη εναντίωσης στη δυτική οικονομική εκμετάλλευση των ανυποψίαστων λαών του «τρίτου κόσμου», μια πράξη ανάσχεσης στην κραυγαλέα οικονομική αδικία. Τέλος είναι μια πράξη αποκάθαρσης για τη δική μας «ευημερία» σε αντιπαραβολή με τη δυστυχία του άλλου…॥

Η ανάρτηση αυτή γράφτηκε με αφορμή ένα δημοσίευμα της «Καθημερινής» «Δώρο, Καταναλωτισμός, Εορταστικός τζίρος», μερικά από τα στοιχεία του οποίου χρησιμοποιήθηκαν και εδώ.

Ρεβεγιόν σε νυχτερινό κέντρο; Πόσα μου δίνετε για να πάω;

Από παιδί έχω δύο ελαττώματα, πλην άλλων, και εξηγούμαι. Το πρώτο μου ελάττωμα (;) είναι ότι απολαμβάνω τη μουσική σε χαμηλή ένταση. Το δεύτερο είναι ότι αντιπαθώ σφόδρα το στρίμωγμα, ιδιαίτερα στο τραπέζι. Από ότι καταλαβαίνετε η διασκέδαση σε νυχτερινό κέντρο δεν είναι και η καλύτερη ψυχαγωγία μου… Η τελευταία φορά που πήγα σε ένα τέτοιο (κέντρο) είναι πριν δύο περίπου χρόνια για να απολαύσω (όπως νόμιζα) τη Δήμητρα Γαλάνη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Αμ δεν… Κατ’ αρχάς με ενόχλησε το στρίμωγμα. Σε τέτοιο σημείο που είπα στην κόρη μου ότι αν είχα λεφτά θα έκλεινα τραπέζι για οκτώ άτομα για να κάτσουμε μόνο τέσσερις!! Άντε όμως και το έκανα αυτό. Τη μουσική πώς θα δέχονταν να την χαμηλώσουν;; Δεν νομίζω να δεχόντουσαν όσο και αν πλήρωνα! Έφυγα με ένα κεφάλι καζάνι…..Έκανα δύο μέρες να συνέλθω.

Βλέπω λοιπόν τώρα και διαφημίζουν ρεβεγιόν σε νυχτερινά κέντρα με 200 ευρώ (!!) η μπουκάλα το ουίσκι λέει. Σκέφτομαι το στριμωξίδι και ανατριχιάζω. Και το ξεκούφωμα πού το πας;;; Μα είναι καλά οι άνθρωποι;; Να ξηλωθώ για να κερδίσω μία ωραία ημικρανία για δύο μέρες;;; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ…

Επιτελους το στόλισα!!

Επιτέλους το στόλισα το δέντρο! Άργησα, αλλά το έκανα. Το αποφάσισα γιατί ερχόταν χθες η κόρη μου από την Αγγλία, όπου σπουδάζει. Μου είπε δε από το τηλέφωνο «μαμά, δεν ξέρεις πόσο καιρό ονειρεύομαι την πρώτη βραδιά στο σπίτι, μαζεμένη όλη η οικογένεια δίπλα στο τζάκι και στο χριστουγεννιάτικο δέντρο!». Που να τολμήσω να της πω ότι δέντρο πάπαλα, γιατί δεν αξιώθηκα ακόμα, η οκνηρή, να το στολίσω!! Στρώθηκα λοιπόν η καλή σου, λίγες ώρες πριν πάω στο αεροδρόμιο και το στόλισα. Και να οι μπάλες, να τα αγγελάκια, να οι γιρλάντες, να τα φωτάκια. Κουκλί το έκανα! Και καθώς το στόλιζα αναρωτιόμουν ποιος είχε πρώτος τη φαεινή ιδέα του στολισμού του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Κάτι είχα διαβάσει ότι πρόκειται για αρχαίο έθιμο. Της αρχαίας Ελλάδας;;; αναρωτήθηκα (τι συνηθισμένο να τα βγάζουμε όλα ελληνικά!). Είπα λοιπόν να κάνω μια έρευνα εκ του προχείρου να μορφωθώ (;!). Και να τι αποκόμισα:

Η χρήση αειθαλούς δέντρου, στεφανιού και γιρλάντας ως συμβόλων της αιώνιας ζωής ήταν όντως αρχαίο έθιμο, αλλά όχι ελληνικό. Ήταν έθιμο κυρίως των αρχαίων Αιγυπτίων, των Κινέζων και των Εβραίων. Από αυτούς μεταπήδησε και στους ειδωλολατρικούς λαούς της Ευρώπης (ενδεχομένως και στους αρχαίους Έλληνες). Το χριστουγεννιάτικο δέντρο ως χριστιανικό πια έθιμο προέρχεται από τη Γερμανία μετά τον 8^ο αιώνα. Εκείνος που καθιέρωσε το έλατο ως χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο Άγιος Βονιφάτιος, που για να σβήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, έβαλε στη θέση του το έλατο, ως σύμβολο χριστιανικό Οι Γερμανοί έστηναν δέντρο του Παραδείσου στα σπίτια στις 24 Δεκεμβρίου, θρησκευτική γιορτή του Αδάμ και της Εύας (ομολογώ ότι δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοια γιορτή). Το δέντρο του Παραδείσου, που συμβόλιζε τον Κήπο της Εδέμ, ήταν ένα έλατο διακοσμημένο με μήλα. Αργότερα πρόσθεσαν και μπισκότα, καθώς και κεριά που συμβόλιζαν το Χριστό. Τα κεριά τοποθέτησε πρώτος στο δέντρο του ο Μαρτίνος Λούθηρος, ο ιδρυτής της προτενσταντικής εκκλησίας. Το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου εισήχθη στην Αμερική ήδη από τον 17^ο αιώνα από Γερμανούς αποίκους, ενώ στην Αγγλία η εισαγωγή έγινε στις αρχές του 19^ου αιώνα। Στην Ελλάδα ήρθε από τους βαυαρούς βασιλείς το 1833, οπότε στόλισαν τα ανάκτορα στο Ναύπλιο με ένα τέτοιο. Μέχρι τότε οι Έλληνες και κυρίως οι νησιώτες, αντί για δέντρο στόλιζαν ένα ομοίωμα πλοίου (ναυτικός γαρ λαός), έθιμο που ακόμα διατηρείται δειλά – δειλά σε μερικά νησιά। Όσον αφορά την εμπορική εκμετάλλευση του εθίμου ο πρώτος διδάξας είναι ο Αμερικανός (τι άλλο θα ήταν;) Μαρκ Καρ, ο οποίος το 1851 πούλησε στη Νέα Υόρκη δέντρα που έκοψε από το κτήμα του στην Πενσυλβάνια. Από το κτήμα αυτό προέρχεται και το πρώτο δέντρο που στόλισε πόλη. Το αγόρασε ο Έντουαρτ Τζόνσον το 1882 και στόλισε τη Νέα Υόρκη। Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και δημιουργήθηκε μια τεράστια βιομηχανία γύρω από το εμπορεύσιμο πια προϊόν που λέγεται «χριστουγεννιάτικο δέντρο»।

Η χαρά στα μάτια της κορούλας μου όταν είδε το στολισμένο δέντρο μου και κάθισε δίπλα στο αναμμένο τζάκι, με έκαναν να ξεχάσω τα περί εμπορεύσιμου προϊόντος κλπ। Ας σταματήσω πια να αναλύω τα πάντα και να χαρώ τη στιγμή!

Καλό ταξίδι....

Στη μνήμη όσων έφυγαν με μετέωρη την ευχή «και του χρόνου σπίτι μας»

Με θλίψη ξημέρωσε η σημερινή μέρα. Χθές βράδυ πληροφορήθηκα το θάνατο του γλυκύτατου θείου Σταύρου. Σήμερα πρωί πρωί έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας και ο αγαπημένος μας φίλος Ανδρέας. Δυο ακόμη ανθρώπινοι κρίκοι που με ένωναν με το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα έσβησαν και έσπασαν.

Όταν εκείνο το σκοτεινό καλοκαίρι του 1974 ξεριζωθήκαμε και αποκοπήκαμε βίαια και άδικα από το αγαπημένο μας χωριό, στην Κερύνεια της Κύπρου, έμειναν οι ανθρώπινοι κρίκοι να με ενώνουν ακόμα μ’ αυτό. Ο αγαπημένος μου παππούς, η γλυκειά μου γιαγιά, οι θείοι μου, τα εξαδέλφια μου, οι φίλοι και φυσικά οι γονείς μου και τα αδέλφια μου. Όλοι ξεριζωμένοι και σκορπισμένοι. Τον πρώτο καιρό βρισκόμασταν συνέχεια, ανταλλάσαμε επισκέψεις, διοργανώναμε εκδηλώσεις μνήμης, γιορτές, συνεστιάσεις. Και στο κέντρο της κουβέντας πάντα το αγαπημένο χωριό, οι αναμνήσεις, οι εικόνες... Την πρωτοχρονιά μια ευχή κυριαρχούσε σε όλους ηλικιωμένους, νέους και παιδιά «άντε και του χρόνου σπίτι μας»…Σιγά σιγά εμείς οι νέοι παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά, δημιουργήσαμε νέο σπιτικό, στα καινούργια μέρη που ριζώσαμε. Για μας πια το σπίτι μας ήταν εδώ που ζούσαμε. Η ευχή όμως παρέμεινε στο στόμα των πιο ώριμων και ηλικιωμένων. Ώσπου άρχισαν να φεύγουν ένας – ένας. Το 1981 έφυγε ο αγαπημένος μου παππούς, το 1993 η γιαγιούλα μου, λίγο αργότερα η θεία Ειρήνη, η θεία Μαρούλα…..Και τώρα ο θείος Σταύρος, ο αγαπημένος οικογενειακός φίλος Ανδρέας. Οι ανθρώπινοι κρίκοι σπάνε και μαζί τους ξεθωριάζει σιγά – σιγά και η εικόνα του χωριού μου. Όλο και πιο λίγα στόματα πια ξεστομίζουν κάθε Πρωτοχρονιά την ευχή «και του χρόνου σπίτι μας». Μέχρι να μη μείνει κανένας… Το σπίτι μας έχει γίνει πια το σπίτι κάποιων άλλων….

Καλό ταξίδι γλυκειέ μου θείε Σταύρο και αγαπημένε φίλε Ανδρέα.

Δεν πρόκειται παρά για Βιομηχανία του Θεάματος!

Αντί να απαντήσω στον καθένα χωριστά από τους φίλους μου που άφησαν σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση μου, παραθέτω τη δική μου θέση για τους Ν. Καρβέλα – Λ. Λαζόπουλο.

Θεωρώ ότι πρόκειται για δυο ευφυέστατους, χαρισματικούς και χωρίς όρια ανθρώπους της βιομηχανίας του θεάματος (show business για να το πω και αγγλιστί) που ξέρουν καλά να πουλάνε το «προϊόν» που παράγουν. Έχουν κάνει και οι δύο επιτυχίες πραγματικές, αλλά και ευκολοχώνευτα σουξέ (στο πρώτο υπερέχει ο Λαζόπουλος, ενώ στο δεύτερο ο Καρβέλας). Επιτυχίες για τον Καρβέλα θεωρώ μερικά τραγούδια του όπως το «12 κι ούτε ένα τηλεφώνημα..», ακόμα και τους περίφημους «Δαίμονες», ενώ για το Λαζόπουλο θεωρώ κορυφαία δημιουργία του τους «12 Μικρούς Μήτσους» και μερικά (όχι όλα) από τα κείμενα των θεατρικών του έργων, αλλά και λίγα από τα κείμενα του «Αλ Τσαντίρι Νιούζ». Τώρα τα σουξέ, στα οποία ο Καρβέλας ειδικεύεται περισσότερο, ως συνθέτης του συστήματος και των εταιρειών, είναι, για τον περί ού ο λόγος, άσματα όπως «είναι γάτα, είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα» (που λέει και η νέα μας φίλη Mania), αλλά και τα ανεκδιήγητα τραγούδια των «λοξών» της Πάνια (Κατέλη, Βας Βας κλπ), τα οποία του αποδίδουν τώρα τελευταία, χωρίς αυτός να το έχει επιβεβαιώσει, αλλά και ούτε να διαψεύσει। «Τα σύννεφα είναι πολύ ωραίο πράγμα δηλώνει», για να συνεχίσει: «Ο ουρανός είναι το πιο ωραίο πράγμα, μόνο όταν έχει σύννεφα. Όταν ξέρεις τα πάντα δεν έχει αξία, πρέπει να υπάρχει και λίγο μυστήριο». Με τα ευκολοχώνευτα σουξέ έκανε όνομα ο Καρβέλας και, κατά πολλούς, εγκλώβισε σ' αυτή την αισθητική μια μεγάλη φωνή όπως αυτή της Άννας Βίσση (όχι ότι δεν το ήθελε και η ίδια). Για το Λαζόπουλο ευκολοχώνευτα σουξέ θεωρώ μερικά κείμενα και εικόνες από την τελευταία δουλειά του «Αλ Τσαντίρι Νιούζ», με κορυφαία αυτήν του περίφημου Μακάκα, που επαναλαμβάνεται σε κάθε εκπομπή του. Ομολογώ ότι προκαλεί γέλιο, αλλά το γέλιο αυτό είναι εύκολο και χονδροειδές.

Τώρα όσον αφορά την τελευταία διαμάχη τους νομίζω ότι άρχισε από μια ηθελημένη παρεξήγηση εκ μέρους του Λαζόπουλου. Πήρε τους στίχους «μην το ψάχνεις, μία είναι η λύση, το φαΐ, το ποτό και το γ...ι», με τους οποίους είναι προφανές ότι ο Καρβέλας ήθελε να κάνει τη δική του (εκκεντρική) «κριτική στο σύστημα» (ο άθλιος αυτός στίχος είναι, μέσα στη γελοιότητά του, μια περιγραφή δυστυχώς της ελληνικής πραγματικότητας) και τους ανήγαγε σε δήθεν φιλοσοφία του τελευταίου (όχι εντελώς άδικα). Και τότε άρχισε η σύρραξη… Είναι αλήθεια ότι οι επιθέσεις του Λαζόπουλου μπορούν να χαρακτηριστούν ως σάτιρα, αν και χονδροειδής, κατά τη γνώμη μου. Η εικόνα με το «Μακάκα» να αυνανίζεται με τη φάτσα του Καρβέλα αποβλέπει μόνο στην πρόκληση εύκολου γέλιου (ομολογώ ότι γελώ κι εγώ). Δεν μπορεί όμως να χαρακτηριστούν οι επιθέσεις αυτές προσωπικές. Αντίθετα προσωπικές (προσωπικότατες) θα έλεγα ότι είναι οι επιθέσεις του Καρβέλα, με κορυφαία αυτήν την τελευταία που έγινε στην περίφημη «Ζούγκλα» του Μ। Τριανταφυλλόπουλου, άλλου χωρίς όρια προσώπου της βιομηχανίας του θεάματος (δεν πιστεύω να θεωρείτε ότι πρόκειται περί δημοσιογράφου). Το γεγονός δε ότι ο Καρβέλας απευθύνθηκε και προς τη μητέρα του Λαζόπουλου προσδίδει στην επίθεση αυτή και την ιδιότητα του εκχυδαϊσμού.Έπεται συνέχεια στο «Αλ Τσαντίρι Νιούζ» της Τρίτης που προβλέπω ότι θα αγγίξει το 90% της θεαματικότητας. Και η βιομηχανία του θεάματος καλά κρατεί….

Λαζόπουλος εναντίον Καρβέλα και τούμπαλιν

Σήμερα είπα να κάνω ένα δημοψήφισμα (ο θεός να το κάνει δημοψήφισμα!). Διάλεξα δύο κυρίους που είναι διπλά συνάδελφοι (;). Μη μου πείτε ότι δεν ξέρατε ότι, εκτός από καλλιτέχνες, είναι και οι δύο νομικοί! Νομική Αθηνών τέλειωσε ο ένας, Νομική Κομοτηνής ο άλλος. Εδώ του ρίχνει ο Καρβέλας. Τώρα τελευταία οι εν λόγω νομικοί – καλλιτέχνες διασταυρώνουν τα ξίφη τους.

Να μερικές ατάκες από τον καθένα και πάρτε θέση:

Νίκος Καρβέλας (τραγουδιστά): «μην το ψάχνεις, μία είναι η λύση, το φαΐ, το ποτό και το γ...ι»

Λάκης Λαζόπουλος: "Θεωρώ αυτά τα τραγούδια ηλίθια συνθήματα που δεν τα χρειάζονται για να προβληματιστούν οι νέοι. Εγώ θεωρώ τους νέους ευφυείς και πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί να βγάλει και μόνη της κάποια αυτονόητα συμπεράσματα, χωρίς ακούσματα που είναι μια αηδία και μισή"

Νίκος Καρβέλας: «Σύντομα θα ανοίξω τα ράμματα που έχω για τη γούνα του»

Λάκης Λαζόπουλος: «Δεν ήξερα ότι έχει αλλάξει δουλεία και τώρα βγάζει ράμματα. Εγώ νόμιζα ότι ήταν τραγουδιστής, αν και έλειψε πολύ από τη μουσική σκηνή».

Νίκος Καρβέλας: «Είναι φαύλος, μέρος του συστήματος και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλης του και τα φράγκα που βγάζει».

Λάκης Λαζόπουλος: «Δεν ήξερα ότι ο κύριος Καρβέλας σταμάτησε να γράφει τραγούδια και άρχισε να ασχολείται με τις ζωές των άλλων».

Νίκος Καρβέλας «Ο Λαζόπουλος είναι φαύλος και υποκριτής άνθρωπος και απορώ πώς είναι δυνατόν να μιλάει για ηθική και να κρίνει τους άλλους, την ώρα που ο ίδιος αποφεύγει να κάνει την αυτοκριτική του».

Λάκης Λαζόπουλος: «Ποτέ δεν προέβαλα τον εαυτό μου ως ηθικό στοιχείο. Ο Καρβέλας δεν βγάζει μέτρο να μετρήσει την ηθική του παρέα με την Άννα Βίσση και την Αννίτα Πάνια;;….. Ο Καρβέλας είναι σαν μια γριά μάγισσα και το μόνο που του λείπει είναι το σκουπόξυλο»। (Δείχνοντας το Μακάκα να αυνανίζεται) «Δεν έχεις παράπονο Καρβέλα, σου ετοίμασα και βίντεο κλιπ»।

Νίκος Καρβέλας «Διαστρεβλώνει τελείως τα λόγια μου και βάζει το κεφάλι μου στο Μακάκα που αυνανίζεται…..μπορώ κι εγώ να τον παρουσιάσω με ένα λιοντάρι, το οποίο θα έχει το κεφάλι του κυρίου αυτού και θα βαζα κάποιους επιβήτορες να τον καβαλικεύουν…και θα τον ονόμαζα Φούστη. Η μαμά μου ξέρει ότι είμαι Μακάκας, η δική του μαμά ξέρει ότι είναι Φούστης;;;»

Εγώ πήρα οριστικά θέση μετά και την τελευταία προσωπική επίθεση του Νίκου Καρβέλα…Είναι χαρακτηριστικό ότι έγινε σε μια εκπομπή που λέγεται Ζούγκλα…..Εσείς;;;;

Ζητείται ...φιλόξενος

Κανείς... φιλόξενος και για μένα βρε παιδιά;;; Μήπως εσείς κύριε Ρουσσόπουλε;;; Δέχομαι να με φιλοξενήσετε ακόμα και στη βίλλα του Καπανδρίτι....

Ο ....φιλοξενούμενος του Μαγγίνα!

Χωρίς λόγια!

Ο ....γάμος του Γρηγόρη

Πολύ βαριεστημένο τον είδα το γιόκα μου το Σάββατο.

-Γιατί δεν τηλεφωνάς στο φίλο σου το Γρηγόρη να βγείτε, του λέω.

-Ο Γρηγόρης παντρεύεται σε λίγο και δεν μπορεί να βγούμε, μου απαντά.

-Καλά, παντρεύεται ο φίλος σου και δεν σε κάλεσε;; Τον ξαναρωτώ.

-Όχι καλέ μαμά, δεν πρόκειται για κανονικό γάμο αλλά για εικονικό.

-Και ποιος παπάς ή Δήμαρχος θα δεχτεί να κάνει εικονικό γάμο;;

-Και πάλι δεν κατάλαβες. Θα παντρευτεί εικονικά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή στο παιχνίδι Δεύτερη Ζωή (Second Life).

-Τι είναι πάλι τούτο;;

Και τότε ο γιος μου μού εξήγησε ότι πρόκειται για ένα πρόγραμμα – παιχνίδι που κατεβάζει ο ενδιαφερόμενος παίκτης από τον υπολογιστή του Το παιχνίδι αυτό του επιτρέπει, αφού εγγραφεί, να συμμετέχει σε μια «δεύτερη ζωή» ψηφιακή αυτή τη φορά. Ο ίδιος δημιουργεί το εικονικό του είδωλο, του δίνει όποια μορφή θέλει, όποια ηλικία θέλει κλπ. Και αρχίζει εκεί να ζει μαζί με διάφορους άλλους παίκτες, από όλα τα μέρη της γης. Πηγαίνει στη δουλειά του, την οποία έχει διαλέξει ο ίδιος (χωρίς να χρειάζεται μάλιστα να έχει κουραστεί με σπουδές κλπ), κουβεντιάζει, φλερτάρει, κάνει έρωτα, παντρεύεται (καλή ώρα σαν το Γρηγόρη…). Αγοράζει ακόμα και γη λέει με εικονικά χρήματα, τα οποία όμως μπορούν μετατραπούν και σε αληθινά. Τώρα πώς γίνεται αυτό να σας πω την αλήθεια δεν το κατάλαβα…Ο φίλος δε του γιου μου έτυχε να παίζει (;) επί δεκαοχτώ συνεχείς ώρες το εν λόγω παιχνίδι, χωρίς να φάει και να κοιμηθεί!! Η νύφη;;; Από την Αργεντινή λέει!

Χριστός και Παναγία! Τρόμαξα λιγάκι με αυτά που άκουσα από το γιο μου και με άλλα που διάβασα μετά στο διαδίκτυο για να ενημερωθώ. Θυμάμαι την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων. Μαζευόμαστε στα διάφορα σπίτια και κουβεντιάζαμε, λέγαμε ανέκδοτα, παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια, φλερτάραμε, ερωτευόμαστε, μαλλώναμε, τα ξαναφτιάχναμε. Βρίζαμε τους δικτάτορες, σχεδιάζαμε νέους τρόπους αντίδρασης….Δεν είχαμε ανάγκη να ζούμε μια εικονική «δεύτερη ζωή». Η ζωή μας η μία και μοναδική ήταν γεμάτη. Μεγάλη μοναξιά, ανασφάλεια και δυσκολία στην επικοινωνία πρέπει να επικρατεί στους νέους σήμερα για να καταφεύγουν σε τέτοιους είδους «δεύτερες ζωές»!!!

Γαϊδουριάς...συνέχεια!

Έστω και ετεροχρονισμένα έλαβα γνώση μιας δημοσίευσης της εφημερίδας “HERALD TRIBUNE” (φύλλο της 9^ης Νοεμβρίου 2007) που αφορά την Αθήνα και έχει τον τίτλο «Running out of space to park, and places to walk», δηλαδή σε ελεύθερη απόδοση «Έχοντας ξεμείνει από χώρους σταθμεύσεως και περιπάτου». Μας τα σούρνει κανονικά ο ξένος δημοσιογράφος (και καλά μας κάνει), παίρνοντας αφορμή από την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον κάποιου πεζού, ο οποίος προέβη στην εξής δικαιολογημένη (κατά τη γνώμη μου) πράξη: Περπατώντας στο πεζοδρόμιο έπεσε πάνω σ’ ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο που του έκοβε το δρόμο (τι ασυνήθιστο!). Αντί λοιπόν να κατέβει στο οδόστρωμα για να το παρακάμψει, σκέφτηκε να προβεί σε μια πράξη διαμαρτυρίας. Ανέβηκε πάνω στο καπώ του αυτοκινήτου κι έμεινε εκεί κάποιο διάστημα. Ας σημειωθεί ότι στην Ευρώπη συνηθίζεται αυτό. Λέγεται «car vaulting» (αυτοκίνητο - εφαλτήριο) και θεωρείται ένα είδος ακτιβισμού. Ενεργοποιήθηκε ο συναγερμός και ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου ειδοποίησε την Αστυνομία, η οποία τον συνέλαβε. Με την αιτιολογία δε ότι προξένησε κάποιο βαθούλωμα στο καπώ, ασκήθηκε εναντίον του ποινική δίωξη για φθορά ξένης ιδιοκτησίας. Μάλιστα, έμεινε και ένα βράδυ στο κρατητήριο μέχρι να προσαχθεί στον Εισαγγελέα. Αναφέροντας λοιπόν το περιστατικό αυτό ο δημοσιογράφος διεκτραγωδεί την απερίγραπτη κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα, την οποία ονομάζει «ασύστολη κυκλοφοριακή βία». Και δυστυχώς δεν έχει καθόλου άδικο. Ζούμε σε μια πόλη που επικρατεί πράγματι τέτοια ασύστολη βία. Οι πεζοί σχεδόν δεν έχουν κανένα δικαίωμα, πολύ δε περισσότερο δεν έχουν δικαιώματα τα άτομα με αναπηρία…. Στα πιο απίθανα μέρη βλέπουμε «σκαρφαλωμένα» αυτοκίνητα (στα πεζοδρόμια, στις διαβάσεις των αναπήρων, στους κήπους κλπ). Για τον πεζό δεν υπάρχει πλέον οδός ….διαφυγής. Έλεος πια βρε παιδιά. Εντάξει δεν έχουμε και τα καλύτερα μέσα μαζικής μεταφοράς της Ευρώπης, αλλά δεν είναι τελείως και για πέταμα. Πάρτε και κανένα λεωφορείο ή ακόμα καλύτερα το μετρό για να πάτε στις δουλειές σας. Μην καβαλάτε το αυτοκίνητο σας ακόμα και για την πιο απλή μετακίνηση. Αφήστε και τους πεζούς να κυκλοφορήσουν λίγο ελεύθερα.

Μια ανάσα στην κυκλοφοριακή βία είναι αυτά τα καλά παιδιά από τη Θεσσαλονίκη οι πάνθηρες του δρόμου (streetpanthers) που έχουν βγάλει και μοιράζουν κάτι ωραία εμπνευσμένα αυτοκόλλητα για να κολλάμε στα αυτοκίνητα των…γαϊδάρων! Με χαρά μου βλέπω ότι επαναδραστηριοποιούνται και η ιστοσελίδα τους (www.streetpanthers.gr) που για κάποιον καιρό έμεινε στάσιμη, τώρα ανανεώθηκε και πάλι. Αξίζει να την επισκεφθείτε. Παιδιά – Πάνθηρες οι δρόμοι των ελληνικών πόλεων σας χρειάζονται!

Τελικά ο Αη Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία ή από τη... Φινλανδία;;;

Η πόλη έχει μπει πια για καλά στο πνεύμα των Χριστουγέννων! Φώτα, στολισμένοι δρόμοι, καταστήματα, χριστουγεννιάτικα δέντρα, Αη Βασίληδες παντού… Έλα ντε όμως που εγώ δεν λέω ακόμα να μπω στο πνεύμα αυτό! Στο προβληματισμένο (ή μήπως προβληματικό;;) μυαλό μου τριγυρίζουν ορισμένα ερωτήματα που με κάνουν να χάνω τη μαγεία। Ας τα μοιραστώ μαζί σας।

• Τελικά ο Αη Βασίλης κατάγεται από την Καισαρεία ή από το Ροβανιέμι της Φινλανδίας;; Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να ψιλοπιστεύω ότι κατάγεται από τη Φινλανδία! Και αν αυτή η εντύπωση μου είναι λάθος, γιατί όλο και περισσότεροι Έλληνες επισκέπτονται το «χωριό του Αη Βασίλη» στη Φινλανδία τα τελευταία χρόνια;;
• Τα ξωτικά που βοηθούν το συμπαθέστατο Άγιο να φτιάξει τα χριστουγεννιάτικα δώρα του δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο χαρούμενα!! Απλήρωτα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, κοντά και άσχημα είναι τα καϋμένα!
• Κανείς δεν έχει μιλήσει στον Άγιο για μη κακοποίηση των ζώων;; Και αν του έχει μιλήσει, γιατί εξακολουθεί να μαστιγώνει τους καϋμένους τους τάρανδους στο έλκηθρο;;
• Εξετάσεις για χοληστερίνη, καρδιογράφημα έχει κάνει ο Άγιος;; Σαν παχύσαρκος μου φαίνεται! Και είναι και γιατρός!
• Πώς καταδέχτηκε ολόκληρος Άγιος να αλλάξει τη στολή του για να διαφημίσει την Coca Cola;; Φαντάζομαι ότι όλοι ξέρετε ότι η κόκκινη στολή είναι αποτέλεσμα διαφημιστικής καμπάνιας (και μάλιστα πετυχεμένης) του εν λόγω αναψυκτικού που έλαβε χώρα το 1932. Προηγουμένως η στολή ήταν πράσινη!

Ουφ! Σας σκότισα με τα ανόητα ερωτήματα μου। Πάω να στολίσω το δέντρο τώρα, να κρεμάσω και κανένα Αη Βασίλη στο μπαλκόνι, μπας και αλλάξει η διάθεση μου!

Λευτεριά στα άτομα με αναπηρίες!

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία σήμερα και θυμήθηκα κάτι που μου έκανε εντύπωση όταν πριν δύο περίπου μήνες επισκέφτηκα την κόρη μου που σπουδάζει σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας. Λοιπόν είδα πολλούς ανάπηρους να κυκλοφορούν στους δρόμους, να ψωνίζουν στα μαγαζιά, να κάθονται στις καφετέριες, να πηγαίνουν κινηματογράφο κλπ. Γυρίζοντας προς την κόρη μου της λέω «σαν πολλούς ανάπηρους έχει αυτή η πόλη δεν σου φαίνεται;;». Η απάντηση ήταν αποστομωτική «Όχι μαμά, δεν είναι πιο πολλοί εδώ οι ανάπηροι από την Ελλάδα. Απλώς εδώ έχουν τις δυνατότητες να κυκλοφορούν, να ζουν σαν όλους τους ανθρώπους». Και δεν είχε άδικο. Πράγματι εκεί όλοι οι δρόμοι είναι βατοί στους ανάπηρους, χωρίς να υπάρχουν ασυνείδητοι οδηγοί που να κλείνουν τις διαβάσεις. Όλα τα καταστήματα, οι καφετέριες, οι κινηματογράφοι, τα κτίρια γενικά είναι προσπελάσιμα σε αναπηρικά καρότσια. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς το ίδιο. Οι μικρές καθημερινές μετακινήσεις και ασχολίες δεν καταντούν «Οδύσσεια» γι αυτούς.

Εδώ στην Ελλάδα τους έχουμε καταδικάσει (και μάλιστα χωρίς δίκη) σε φυλάκιση και για να ακριβολογώ σε κατ’ οίκον περιορισμό. Αυτός είναι ο λόγος που δεν τους βλέπουμε να κυκλοφορούν. Δεν νομίζετε ότι έφτασε ο καιρός να τους απελευθερώσουμε;; Τα περισσότερα βέβαια πρέπει να τα κάνει η Πολιτεία. Ας προσπαθήσει όμως και ο καθένας από μας να κάνει αυτό που περνάει από το χέρι του για να γίνει η ζωή αυτών των συμπολιτών μας πιο εύκολη, πιο ανθρώπινη. Ας μην κλείνουμε τις διαβάσεις τους (και είναι και λιγοστές οι άτιμες), ας τους βοηθούμε όπου τους συναντήσουμε να μπουν σε ένα κατάστημα, να πάνε στον κινηματογράφο, στο θέατρο. Η αναπηρία δεν αφορά ένα κλειστό κύκλο ανθρώπων, αφορά όλους μας.

Το μεγαλείο των "διαταραγμένων"

Παίρνοντας αφορμή από μια ανάρτηση του φίλου μου του Ασκαρδαμυκτί που ασχολείται με τα πάθη και τις ιδιαιτερότητες του «εθνικού μας ποιητή» Δ. Σολωμού, παραθέτω εδώ μερικούς σπουδαίους δημιουργούς (Έλληνες και ξένους) με πάθη, ιδιαιτερότητες και ψυχικές διαταραχές που όμως δεν μειώνουν το μεγαλείο του έργου τους.

• Διονύσιος Σολωμός: Ήταν αλκοολικός και μισογύνης. Ο μισογυνισμός του ίσως να οφείλεται στη μακρόχρονη δικαστική διαμάχη του με τη μητέρα του, η οποία προσπάθησε να «περάσει» ως παιδί του Κόντε Ν. Σολωμού (πατέρα του Διονύση) το παιδί που συνέλαβε με τον εραστή της Λεονταράκη. Αν και είχε όλα τα ελαφρυντικά να το κάνει (ήταν ανήλικη δούλα όταν ο αφέντης της, ο πατέρας του ποιητή, παντρεμένος τότε με άλλη γυναίκα, έκανε παιδί μαζί της), εντούτοις ο Δ. Σολωμός ποτέ δεν τη συγχώρεσε.
• Κωνσταντίνος Καβάφης (ο αγαπημένος μου): Ήταν κι αυτός αλκοολικός. Μερικοί του αποδίδουν και την ιδιαιτερότητα του ομοφυλόφυλου. Οι μελετητές όμως του βίου του Στρατής Τσίρκας και Ι. Χατζηφώτης ισχυρίζονται ότι ο ποιητής δεν ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά απλά ….αυνανιστής. Ήταν λέει πολύ ντροπαλός για να προχωρήσει σε σεξουαλική πράξη.
• Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ο «Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων», όπως τον αποκαλούν, ήταν ένα άλλο θύμα του αλκοολισμού. Διάφορα οικογενειακά προβλήματα, οι οικονομικές του δυσκολίες αλλά και ο θάνατος του αδερφού του, τον οδήγησαν εκεί.
• Γεώργιος Βιζυηνός: Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του εμφάνισε ψυχική ασθένεια, με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί και να πεθάνει στο Ψυχιατρείο.
• Γιαννούλης Χαλεπάς: Ο φημισμένος Γλύπτης από την Τήνο (Κοιμωμένη του Χαλεπά κά) έπασχε και αυτός από ψυχική ασθένεια. Παρέμεινε εγκλεισμένος στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας για 13 ολόκληρα χρόνια. Μετά τον πήρε η μητέρα του, η οποία δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί με την γλυπτική, σε σημείο που αν εκείνος έφτιαχνε κάτι στοιχειώδες με κάρβουνο ή πηλό εκείνη το κατέστρεφε. Θεωρούσε ότι η γλυπτική τον «τρέλλανε».
• Βίνσεντ Βαν Γκόγκ: Ο μεγάλος Ιμπρεσιονιστής Ολλανδός ζωγράφος είναι γνωστό ότι έπασχε από σοβαρή ψυχική ασθένεια (σχιζοφρένεια με κρίσεις μανίας και κατάθλιψης). Εξαιτίας της ασθένειας του μάλιστα έκοψε το αυτί του με ξυράφι. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν συνεχώς άρρωστος. Πολλούς από τους πίνακες του χάρισε στον ψυχίατρο του, γιατί δεν είχε χρήματα να τον πληρώσει. Έβαλε τέλος στη βασανισμένη ζωή του με αυτοπυροβολισμό.
• Πωλ Γκωγκέν: Ιμπρεσσιονιστής ζωγράφος και αυτός σαν τον Βαν Γκόγκ, με τον οποίο μάλιστα συγκατοίκησε για δύο μήνες στην Αρλ της Γαλλίας. Έπασχε και αυτός από ψυχική ασθένεια (βαριά κατάθλιψη). Λόγω της ψυχικής ασθένειας και των δύο ζωγράφων η συγκατοίκηση τους κατέληξε σε άγρια διαμάχη. Ο Βαν Γκόγκ κυνήγησε τον Γκωγκέν να τον σκοτώσει με το ξυράφι, με το οποίο αργότερα έκοψε το δικό του αυτί (κατά μια εκδοχή από τύψεις).
• Φρειδερίκος Νίτσε: Γερμανός φιλόσοφος και συγγραφέας. Έπασχε και αυτός από ψυχική ασθένεια (παραλήρημα, παραισθήσεις μεγαλείου), εξαιτίας της οποίας νοσηλεύθηκε σε ψυχιατρική κλινική.

Με όλα αυτά που γράφω πιο πάνω δεν θέλω να λοιδορήσω, αλλά ούτε και να απομυθοποιήσω τους αναφερόμενους ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. Απλώς θέλω να επισημαίνω ότι από τυραννισμένες ψυχές βγαίνουν αριστουργήματα. Τέτοια που εμείς οι νορμάλ(?) ούτε να φανταστούμε μπορούμε.