Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Η ελληνική πραγματικότητα και ο Έλληνας του εξωτερικού!




Είχα πεθυμήσει την ξαδέλφη και είπα να πάω να τη δω στο ανθοπωλείο της. Ευκαιρία ήταν να αγοράσω και κανένα λουλουδικό που είχα καιρό να πάρω. Οικονομική ύφεση βέβαια, αλλά λεφτά για μια γλάστρα έχουμε ακόμα. Δόξα σοι ο Θεός! Ευτυχώς (για μένα, όχι για κείνη) η ξαδέλφη δεν είχε πολλή δουλειά και κάθησα να πιούμε καφέ. Εκεί λοιπόν που τα λέγαμε μπαίνει ένας πελάτης. Έλληνας μεν, κάτοικος εξωτερικού δε. Συγκεκριμένα ήταν κάτοικος Γερμανίας και είχε έλθει στην Ελλάδα να επισκεφθεί τους δικούς του. Μπαίνοντας άρχισε να παραπονιέται για το κυκλοφοριακό της Αθήνας και να μέμφεται τους Έλληνες που δεν τηρούν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Συμφώνησα μαζί του. Είπαμε κι άλλα, όπως π.χ. ότι στη Γερμανία σπάνια διανοούνται οι οδηγοί να παρανομήσουν, γιατί ξέρουν ότι το κράτος δεν αστειεύεται και τελικά καταλήξαμε, εν πλήρει σύμπνοια, ότι ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης εδώ στην Ελλάδα το έχει η Τροχαία, η οποία δεν φροντίζει για την αυτονόητη επιβολή των προστίμων που προβλέπονται από τον ΚΟΚ. Επισήμανα μάλιστα και συμφώνησε πλήρως μαζί μου ότι και οι παραβάτες θα το ξανασκεφτούν πριν πραγματοποιήσουν την παράβαση, αν ξέρουν ότι θα την πληρώσουν, αλλά και τα κρατικά έσοδα που έχουν πάρει την κατηφόρα, θα αυξηθούν.
Δεν πρόλαβε να βγει από το ανθοπωλείο ο συνομιλητής μου και ακούσαμε φωνές. Βγαίνω έξω και τι να δω??? Ο εκ Γερμανίας Έλληνας διαπληκτιζόταν με ένα τροχονόμο ή μάλλον όργανο της δημοτικής Αστυνομίας που εκείνη τη στιγμή του βεβαίωνε πρόστιμο για παράνομη στάθμευση! Το όργανο, προς τιμή του, δεν πτοήθηκε από τις φωνές, έβαλε τη βεβαίωση στους υαλοκαθαριστήρες και έφυγε. Ο ομογενής με είδε που τον κοίταζα και, ξεχνώντας ή μάλλον διαστρεβλώνοντας αυτό που κουβεντιάζαμε πριν, τι μου είπε ο αθεόφοβος? «Δεν έχουν λεφτά τα λιγούρια και ξαμολήθηκαν να μαζέψουν….»! Αθάνατε Έλληνα! Όταν αναπνεύσεις τον αέρα της πατρίδας ξυπνάει και πάλι ο Έλληνας μέσα σου!



Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

"Φιλαράκια πώς σας ήρθε και περάσατε έξω από το Τμήμα?"




Το ιδιωτικό Νοσηλευτήριο που πραγματοποίησε δωρεάν τη λεπτή χειρουργική επέμβαση της νεαρής ειδικής φρουρού Σοφίας Ψυχογιού που είχε τραυματιστεί σοβαρά από τις σφαίρες τρομοκρατών στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, διοργάνωσε μια μικρή συνέντευξη τύπου, κατά την έξοδο της ασθενούς από το Νοσηλευτήριο. Ο λόγος, κατά τη γνώμη μου, προφανής. Δημόσιες Σχέσεις ή επί το λαϊκότερο διαφήμιση του ιδιωτικού Νοσοκομείου. Ουδέν μεμπτόν θα έλεγε κάποιος, αφού πραγματοποιήθηκε δωρεάν η επέμβαση, θεμιτή και ολίγη διαφήμιση. Όμως γιατί εγώ, ένιωσα ένα κόμπο, όταν άκουσα, σ' αυτή τη συνέντευξη, τη νεαρή αστυνομικό να μιλά και να λέει περίπου τα εξής απευθυνόμενη υποτίθεται προς τους τρομοκράτες: «Φιλαράκια, πώς σας ήρθε και περάσατε έξω από το Τμήμα και ρίξατε; Και αφού ρίξατε τι καταλάβατε; Λάθος σημάδι βάλατε γιατί επέζησα.... Η ριπή βολή κατά βολή που κάνατε δεν ήταν σωστή. Αν έριχνα εγώ βολή κατά βολή μπορεί και να σας πετύχαινα όμως. Άρα πώς ξέρουμε αν είστε εσείς καλύτεροι ή εγώ;»
Τι ήταν αυτό που άκουσα? Τα παιδία παίζει "κλέφτες κι αστυνόμους"?
Αχ βρε κορίτσι μου, καταλαβαίνω ότι πέρασες μια βασανιστική περιπέτεια και σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία σου και να γυρίσεις σύντομα στη δουλειά σου. Θα σου δώσω όμως μια συμβουλή. Να αποφεύγεις στο εξής τις συνεντεύξεις τύπου. Αν τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια θέλουν να κάνουν διαφήμιση, ας βρουν ένα άλλο τρόπο.
Και μια ερώτηση προς το Μιχάλη Χρυσοχοϊδη: Μήπως οι ειδικοί φρουροί χρειάζονται εκ βάθρων επανεκπαίδευση, με σκοπό να καλλιεργηθεί μια νέα νοοτροπία?

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Η υπόθεση Όραμς μου ξύπνησε μνήμες...





«Μπορώ να κατανοήσω τους Τουρκοκύπριους που διαμένουν στο σπίτι μου στη Λάπηθο, αλλά δεν κατανοώ τους ξένους κερδοσκόπους που επένδυσαν στη γη μου». Τάδε έφη, μεταξύ άλλων, ο Μελέτης Αποστολίδης, όταν εκδόθηκε η απόφαση του βρετανικού Εφετείου που τον δικαιώνει και υποχρεώνει το ζεύγος των Βρετανών Όραμς (φωτο πάνω) να τον αποζημιώσει, καθώς και να κατεδαφίσει και να εγκαταλείψει την οικία που έκτισε στη γη του, στην κατεχόμενη Λάπηθο της Κερύνειας. Με αντιπροσωπεύει πλήρως η πιο πάνω φράση του συμπατριώτη μου, πολύ περισσότερο που η Λάπηθος βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το χωριό μου, τον Καραβά. Για την οικογένεια των Τουρκοκυπρίων που μένουν στο πατρικό μου σπίτι, στον Καραβά, είναι αλήθεια ότι όχι μόνο δεν νιώθω μίσος, αλλά μπορώ να πω ότι νιώθω κατανόηση, ίσως και λίγη συμπάθεια. Μετά την τουρκική εισβολή υποχρεώθηκαν κι αυτοί να μετακινηθούν πρώτα προς τις αγγλικές βάσεις και μετά προς βορρά, στην περιοχή που κατείχε ο τουρκικός στρατός. Και γι’ αυτούς ξεριζωμός ήταν (μπορείτε να διαβάσετε εδώ σχετική ανάρτηση για την επίσκεψη μου στο πατρικό μου σπίτι). Αυτούς όμως που κι εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω, αλλά ούτε και να συγχωρέσω είναι οι ξένοι, κυρίως Βρετανοί που έρχονται στην κατεχόμενη Κύπρο και αγοράζουν φτηνά τη γη μας, με ψεύτικους, εν γνώσει τους, τίτλους ιδιοκτησίας που εξέδωσε το ψευδοκράτος. Όταν άνοιξαν το έτος 2003 τα «σύνορα» και μπορέσαμε να πάμε να επισκεφθούμε τα σπίτια μας, μετά από σχεδόν 30 χρόνια, οι Τουρκοκύπριοι, ως επί το πλείστον, μας καλοδέχτηκαν. Αυτοί που δεν άνοιγαν την πόρτα στους νόμιμους ιδιοκτήτες ήταν οι ξένοι, οι Βρετανοί. Δεν θα ξεχάσω ένα επεισόδιο που έγινε στο Κάρμι, ένα όμορφο χωριό στους πρόποδες του Πενταδάχτυλου, το οποίο, μετά την τουρκική εισβολή, αγοράστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από Άγγλους και Γερμανούς. Όταν πήγαν λοιπόν οι Ελληνοκύπριοι να επισκεφθούν τα σπίτια τους, τα βρήκαν κλειστά, κλειδαμπαρωμένα θα έλεγα. Ένας όμως Ελληνοκύπριος μπήκε στον κήπο του και έκοψε τριαντάφυλλα. Τότε άνοιξε ένα παράθυρο και μια μαινόμενη Αγγλίδα του φώναζε «έξω από την περιουσία μου», κάλεσε μάλιστα και την τουρκοκυπριακή «αστυνομία» να συλλάβει τον «καταπατητή» της περιουσία της! Τόσο θράσος!
Η όμορφη Λάπηθος. Στο μέσο διακρίνεται το Γυμνάσιο Λαπήθου, όπου φοίτησα κι εγώ έξι χρόνια, ίσως τα καλύτερα της ζωής μου.
Το χωριό Κάρμι που έχει σχεδόν ολόκληρο αγοραστεί από Βρετανούς και Γερμανούς. Εκεί υπηρέτησε ο πατέρας μου ως δάσκαλος για 3 χρόνια (1958-1961)
Το ζεύγος Αποστολίδη με την απόφαση του βρετανικού δικαστηρίου στα χέρια του.
-----------------------------------
Με λίγα λόγια το χρονικό της υπόθεσης Όραμς:
· 2002 – Το ζεύγος των Άγγλων Ντέιβιντ και Λίντα Όραμς αγοράζουν τη γη του Μελέτη Αποστολίδη στη Λάπηθο με ψεύτικους τίτλους που εξέδωσε το Τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος και κτίζουν εκεί σπίτι.
· 2004 – Ο Αποστολίδης, εκπροσωπούμενος από το δικηγόρο του Κωνσταντή Καντούνα, καταφεύγει σε Δικαστήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο εκδίδει απόφαση εναντίον των Όραμς.
· 2005 – Η απόφαση του Κυπριακού Δικαστηρίου κατατίθεται από τον Αποστολίδη και το Δικηγόρο του στο αρμόδιο Δικαστήριο της Βρετανίας και ζητείται η εκτέλεση της στη Βρετανία, όπου το ζεύγος Όραμς έχει περιουσιακά στοιχεία. Αρκετοί από τους βρετανούς που είχαν παράνομα αγοράσει περιουσία στην κατεχόμενη Κύπρο θορυβήθηκαν πολύ, μάζεψαν χρήματα και προσέλαβαν, μεταξύ άλλων δικηγόρων, και τη Σέρι Μπουθ – Μπλερ, σύζυγο του πρώην Βρετανού Πρωθυπουργού για την εκπροσώπηση των Οραμς στο βρετανικό Δικαστήριο.
· 2006 – Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο δέχεται την προσφυγή των Όραμς κατά της εκτέλεσης της κυπριακής απόφασης. Ο Αποστολίδης ασκεί έφεση.
· 2008 – Το βρετανικό Εφετείο ζητά γνωμάτευση από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ).
· 2009 – Το ΔΕΚ γνωμοδοτεί ότι τα Δικαστήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας έχουν δικαιοδοσία σε όλο το έδαφος της, ακόμα και στο κατεχόμενο από τον τουρκικό στρατό.
· 19 Ιανουαρίου 2010 – Εκδίδεται η απόφαση του βρετανικού Εφετείου που δικαιώνει το Μελέτη Αποστολίδη και υποχρεώνει το ζεύγος Όραμς να προβεί σε κατεδάφιση της οικίας που ανεγέρθηκε παράνομα, σε εγκατάλειψη της περιουσίας και αποζημίωση του νόμιμου ιδιοκτήτη της. Επιδικάζονται δε δικαστικά έξοδα στον Αποστολίδη το ποσό των 1,5 εκατομ. ευρώ περίπου.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας!

Τι σύμπτωση κι αυτή να κλείνουν τους δρόμους οι αγρότες κάθε Γενάρη (βλέπε πέρσι τέτοιο καιρό τι έπαθα η ταλαίπωρη ταξιδιώτισσα)! Ή μήπως δεν είναι σύμπτωση, αλλά έχει να κάνει με μια περίοδο νεκρή καλλιεργητικά? Τελοσπάντων.

Άκουγα λοιπόν το πρωί από το ραδιόφωνο ένα εκπρόσωπο των αγροτών να μιλά για τα προβλήματα και τα αιτήματα που τους «ανάγκασαν» να στήσουν και πάλι μπλόκα στους εθνικούς δρόμους, ταλαιπωρώντας χιλιάδες πολίτες Έλληνες και ξένους. Μεταξύ άλλων δε αιτημάτων (δικαίων και αδίκων) άκουσα και το εξής παράδοξο: Να καταργηθούν, λέει, τα «αγροτοδικεία»! Προς στιγμή αναρωτήθηκα τι είναι αυτά τα «αγροτοδικεία», για να έλθει αμέσως η διευκρίνιση. Να μη διώκονται για το πλημμέλημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών (άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα) οι αγρότες, που κλείνουν τους δρόμους και εμποδίζουν τους πολίτες και τα προϊόντα να διακινηθούν! Έλα Χριστέ και Παναγία! Στη χώρα «που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» κλείνουν τους δρόμους ζητώντας, μεταξύ άλλων, να μη τηρούνται οι νόμοι. Να μη δικάζονται όσοι αγρότες παρακωλύουν τις συγκοινωνίες! Και το αστείο ξέρετε ποιο είναι? Ενίοτε το επιτυγχάνουν. Δεν θα ξεχάσω το νόμο 2721/1999 που ψηφίστηκε επί ΠΑΣΟΚ το 1999 και όρισε ότι εξαλείφεται το αξιόποινο των πράξεων των αγροτών που συμμετέχοντας στις αγροτικές κινητοποιήσεις των ετών 1994-1997 έκλεισαν τους δρόμους με τα τρακτέρ τους και παρακώλυσαν τις συγκοινωνίες.

Πότε επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο θα μάθουμε και θα εμπεδώσουμε ότι οι νόμοι θεσπίζονται για να τηρούνται… απ’ όλους?


Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Αφιερωμένο σ' αυτούς που μυρίζουν τα νύχια τους....



Είναι αλήθεια ότι στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό έγιναν μερικά περίεργα αδικήματα. Κλάπηκε μια σωρός πρώην Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατέβηκαν κάτι σημαίες (ελληνικές και κυπριακές) από τάφους (όχι μόνο του πρώην Προέδρου Σπ. Κυπριανού, αλλά και από άλλους κοινούς τάφους) και πριν λίγες μέρες δολοφονήθηκε, έξω από το σπίτι του, ο Άντης Χατζηκωστής, επιχειρηματίας ΜΜΕ (εντύπων, καθώς και τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού σταθμού). Ήδη για το τελευταίο αυτό έγκλημα έχουν συλληφθεί τρεις ύποπτοι Ελληνοκύπριοι, άνθρωποι σεσημασμένοι που έχουν απασχολήσει την Κυπριακή Αστυνομία και για άλλα αδικήματα. Αυτοί βέβαια έχουν συλληφθεί ως φυσικοί αυτουργοί, και έπεται, λέει, συνέχεια, γίνεται έρευνα για τους ηθικούς αυτουργούς.

Όχι δεν θα μπω στον πειρασμό, ούτε θα πέσω στην παγίδα να διαλευκάνω το έγκλημα από την καρέκλα του γραφείου μου και να αποφανθώ ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι ηθικοί αυτουργοί και τι κίνητρα είχαν. Στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα. Όταν διαλευκανθεί το έγκλημα πλήρως από τα θεσμικά όργανα (την Αστυνομία και τη Δικαστική Αρχή), τότε ίσως βγω να πω τη γνώμη μου, ίσως και όχι. Τώρα γράφω αυτή την ανάρτηση ακριβώς για να καυτηριάσω την τάση που υπάρχει τον τελευταίο καιρό στην Κύπρο. Βγαίνουν διάφοροι (κυρίως πολιτικοί και δημοσιογράφοι, αλλά και bloggers) και εκφράζουν την άποψη ότι όλα τα πιο πάνω αδικήματα και ειδικά το τελευταίο (η δολοφονία) έχει πολιτικά κίνητρα και συγκεκριμένα ότι συνδέεται με τη θέση που πήρε το εκδοτικό συγκρότημα του θύματος πάνω στο κυπριακό και στο σχέδιο Ανάν. Μέσα στα πλαίσια δε αυτής της τάσης ακούστηκαν πολλά μελοδραματικά και μεγαλοστομίες, όπως π.χ. ότι η δολοφονία έγινε για να καταπνιγεί η φωνή του λαού που αντιτάχθηκε στο σχέδιο Ανάν(!), ότι είναι σχέδιο μυστικών δυνάμεων (όπως της τούρκικης ΜΙΤ) ή άλλων ξένων υπηρεσιών για αποσταθεροποίηση των θέσεων του Κυπριακού ελληνισμού, ότι έγινε για να υποταχθούν και να γονατίσουν τα έντυπα και τα άλλα ραδιοτηλεοπτικά μέσα του συγκροτήματος "ΔΙΑΣ" του αποθανόντος, τα οποία τάχα βρίσκονται στις εθνικές επάλξεις κλπ κλπ. Και πού τα πληροφορηθήκατε όλα αυτά τα κίνητρα βρε παλληκάρια (και κοπέλλες)? Μυρίσατε τα νύχια σας ή έχετε πρόσβαση στο φάκελο της Αστυνομίας και δεν μας το λέτε? Και μια τελευταία απορία. Αν μεν όλα αυτά που λέτε επαληθευτούν, με γεια σας και χαρά σας, μπράβο σας, θα αναγνωρίσω κι εγώ ότι διαθέτετε την έκτη αίσθηση. Αλλά δεν φοβάστε μήπως όλα αυτά δεν επαληθευτούν και γελοιοποιηθείτε?

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Σκόρπιες σκέψεις ανακατεμένες με γελοιογραφίες....

Το παλεύεις Γιώργο μου, είσαι και γυμνασμένος, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε? Αλλά εγώ γιατί ανησυχώ?

Υπομονή παιδιά, έχουμε δρόμο να διανύσουμε για να δούμε φως στο τούνελ. Να κοιτάτε μπροστά, όχι πίσω. Και ας κάνει ο καθένας από μας ό,τι μπορεί, να μην τα περιμένουμε, ως συνήθως, όλα από το κρατούντες.




Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγχάρηκε, λέει, τους ευζώνους της Προεδρικής Φρουράς για το θάρρος που έδειξαν, όταν δεν εγκατέλειψαν τη θέση τους, κατά την έκρηξη της "βόμβας". Δεν ξέρω, δεν έχω αποφασίσει. Θάρρος ήταν τελικά ή Αποκοτιά?


Έχουν "λυσσάξει" πολλά ευρωπαϊκά ΜΜΕ ότι επίκειται η αποπομπή μας από την Ευρωζώνη. Το πιστεύετε εσείς αυτό? Εγώ πάντως όχι. Πιστεύω ότι το κάνουν μόνο και μόνο για να μας συνετίσουν, όπως νομίζουν.




Στην Κυβέρνηση που θα καταφέρει να πατάξει τη φοροδιαφυγή, που όπως θεωρώ είναι το κλειδί για την ανάκαμψη μας, θα της βγάλω το καπέλο. Κι αν δεν έχω καπέλο, θα πάω να αγοράσω. Και θα ζητήσω απόδειξη βέβαια!


Μήνες πριν τις εκλογές ήταν πια φανερό ποιο κόμμα θα τις κέρδιζε. Και απορώ. Γιατί δεν προετοιμάστηκαν επαρκώς, με αποτέλεσμα να εκτίθενται συνεχώς? Και για εκείνους τους περιβόητους Γραμματείς, ακόμα περιμένουμε. Καλή η διαβούλευση παιδιά, αλλά πιο καλή η οργανωτικότητα, η αποφασιστικότητα και πάνω απ' όλα η δράση. Εννοείται, βέβαια, πριν βουλιάξουμε ....εντελώς.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Η Ντορέτα και το δημοψήφισμα....

Η Ντορέτα είναι ένα από τα πιο χαμογελαστά πλάσματα που έχω γνωρίσει. Είναι μια νέα κοπέλα, 27 χρονών, που εργάζεται ως κομμώτρια στο κομμωτήριο, όπου χτενίζομαι εδώ και αρκετά χρόνια. Είναι πάντα γλυκομίλητη και χαρούμενη. Όταν την πρωτογνώρισα και για αρκετό διάστημα δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι είναι Ελληνίδα. Τίποτε δεν πρόδιδε άλλη καταγωγή. Ώσπου μια μέρα μου ομολόγησε ότι είναι Αλβανίδα. Γνήσια (Αλβανίδα) όχι ομογενής από τη Β. Ήπειρο. Βρίσκεται στην Ελλάδα από εννιά χρονών. Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο εδώ. Λύκειο δεν πήγε, γιατί έπρεπε να εργαστεί. Φοίτησε λοιπόν ένα χρόνο σε μια επαγγελματική σχολή και έμαθε κομμωτική. Βγήκε δε στη βιοπάλη από 17 χρονών. Παντρεύτηκε στα 18 της χρόνια με ομοεθνή της (ο οποίος επίσης διαμένει νόμιμα στην Ελλάδα από πολλά χρόνια) και έκανε δύο παιδιά, τα οποία ελάχιστα αλβανικά γνωρίζουν. Όλα τα μέλη της οικογένειας μιλούν ελληνικά μεταξύ τους. Δεν μου το είπε απλώς. Το διαπίστωσα και μόνη μου, όταν μια μέρα τους συνάντησα στο δρόμο. Δεν ξεχώριζαν από μια μέση ελληνική οικογένεια, παρά μόνο, ίσως, στο ότι ήταν πιο χαρούμενοι από τους περισσότερους από μας.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Μα φυσικά γιατί σκέφτομαι το σάλο που ξεσηκώθηκε σχετικά με το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών που προβλέπει αφενός μεν το δικαίωμα των νόμιμων μεταναστών να ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές και να εκλέγονται στα δημοτικά όργανα και αφετέρου την απόκτηση ιθαγένειας από τα παιδιά τους. Στην τελευταία αυτή περίπτωση είναι αλήθεια ότι δεν απαιτείται σε όλες τις περιπτώσεις οι γονείς να έχουν νόμιμη άδεια παραμονής, αλλά απαιτούνται άλλες προϋποθέσεις που φανερώνουν ισχυρό δεσμό του παιδιού με την Ελλάδα (φοίτηση σε ελληνικό σχολείο κλπ). Ήδη προτάθηκε από τον ΛΑΟΣ η διεξαγωγή δημοψηφίσματος πάνω στο θέμα αυτό. Δυστυχώς βλέπω μια τάση εθνικισμού και ξενοφοβίας, όχι μόνο στους οπαδούς των δεξιών και κεντροδεξιών κομμάτων, αλλά ακόμα και μεταξύ των οπαδών κομμάτων που θεωρούνται «προοδευτικά». Φοβάμαι λοιπόν ότι αν διεξαχθεί το δημοψήφισμα, δύσκολα η Ντορέτα και η οικογένεια της θα μπορέσουν να απολαύσουν τα στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που προβλέπει το πιο πάνω νομοσχέδιο. Δεν έχουμε, αρκετοί από μας, αντιληφθεί ότι η περιθωριοποίηση, γκετοποίηση και εξαθλίωση των μεταναστών βλάπτει γιατί οδηγεί, μεταξύ άλλων, στην αύξηση της εγκληματικότητας και των ασθενειών, ενώ η ενσωμάτωση τους στην ελληνική κοινωνία είναι προς όφελος όλων μας.

Τι πιστεύω? Κατ’ αρχάς δεν είμαι απ’ αυτούς που έχουν τη γνώμη ότι δεν μπορεί, θεωρητικά, να διεξαχθεί δημοψήφισμα για το θέμα των δικαιωμάτων των μεταναστών. Δεν είναι το ίδιο θέμα με αυτό της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Στην περίπτωση των ταυτοτήτων, επειδή το θέμα άπτεται της θρησκευτικής ελευθερίας και της προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που δεν εξαρτώνται από τις αντιλήψεις της πλειοψηφίας, δεν μπορεί να διεξαχθεί σχετικό δημοψήφισμα. Όσον αφορά όμως το ζήτημα των δικαιωμάτων στους μετανάστες, θεωρητικά πάντοτε, μπορεί να αποτελέσει θέμα δημοψηφίσματος. Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 44 παρ. 2 του Συντάγματος, δημοψήφισμα μπορεί να διεξαχθεί, ύστερα από απόφαση των 3/5 του συνόλου των βουλευτών, είτε για κρίσιμα εθνικά ζητήματα είτε για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα. Πιστεύω όμως ότι η Κυβέρνηση δεν πρέπει να υποκύψει στο δίλημμα του δημοψηφίσματος που έθεσε ο ΛΑΟΣ, το οποίο (δίλημμα) κατά τη γνώμη μου, μόνο κατ’ επίφαση είναι δημοκρατικό. Και γιατί αυτό? Επειδή θα δώσει την ευκαιρία σε ακροδεξιούς κύκλους να ξυπνήσουν σε πολλούς ανώριμους «Έλληνες», ίσως άθελα τους, ξενοφοβικά και ρατσιστικά αισθήματα. Η Κυβέρνηση διαθέτει νωπή λαϊκή εντολή. Στο εκλογικό της πρόγραμμά περιλαμβάνεται αφενός μεν η παροχή δικαιώματος ψήφου στις δημοτικές εκλογές στους ΝΟΜΙΜΟΥΣ (να μη το ξεχνάμε αυτό) μετανάστες, καθώς και η παροχή ελληνικής ιθαγένειας, υπό προϋποθέσεις, στη δεύτερη γενιά των μεταναστών. Ας προχωρήσει λοιπόν, χωρίς δημοψηφίσματα που το μόνο που μπορεί να πετύχουν είναι ο διχασμός των πολιτών. Η πολιτική ηγεσία, οφείλει, σε αρκετά θέματα να είναι μπροστά από το λαό, όχι πίσω του.





Προσθήκη:

Επειδή αντιλήφθηκα ότι πολλοί μπερδεύουν τις έννοιες ιθαγένεια, υπηκοότητα και εθνικότητα θα ήθελα να διευκρινίσω τα εξής:

Ιθαγένεια είναι μια νομική ιδιότητα. Πρόκειται δηλαδή για έναν νομικό δεσμό δημοσίου δικαίου που συνδέει το πρόσωπο με ορισμένο κράτος. Από την ύπαρξη ή μη της ιδιότητας αυτής εξαρτώνται τα πολιτικά και πολλά από τα ατομικά δικαιώματα αλλά και οι υποχρεώσεις του προσώπου έναντι του κράτους, του οποίου έχει την ιθαγένεια. Όσοι έχουν την ιθαγένεια ενός κράτους ονομάζονται ημεδαποί (ως προς το κράτος αυτό), ενώ όσοι έχουν διαφορετική ή καμία ιθαγένεια ονομάζονται αλλοδαποί.

Η υπηκοότητα, στην ελληνική έννομη τάξη τουλάχιστον, έχει ακριβώς την ίδια έννοια με την ιθαγένεια. Είναι δηλαδή έννοιες ταυτόσημες (βλ. και Ζωής Παπασιώπη -Πασιά "Δίκαιο Ιθαγένειας", 2006, σελ. 126).

Η εθνικότητα είναι πραγματική ιδιότητα και αποτελεί τον πραγματικό δεσμό ενός προσώπου με ένα έθνος. Όσοι ανήκουν στο ίδιο έθνος ονομάζονται ομογενείς ή ομοεθνείς, ενώ οι άλλοι αλλογενείς ή αλλοεθνείς. Είναι δυνατόν ένας αλλογενής να έχει την ελληνική ιθαγένεια, ενώ συχνά ένας Έλληνας ομογενής μπορεί να είναι αλλοδαπός.

Για τις πιο πάνω έννοιες βλέπε πιο αναλυτικά εδώ.