Με ή χωρίς οικογένεια;

Αν και δεν υπήρξα ποτέ θρησκευόμενο άτομο, εντούτοις τον τελευταίο καιρό παρακολούθησα με ανθρώπινο ενδιαφέρον την πορεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου προς το θάνατο. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι ο Αρχιεπίσκοπος επέδειξε μια ιδιαίτερα αξιοπρεπή και καρτερική στάση. Συνέχεια όμως τριγυρνούσε στο μυαλό μου το ερώτημα «δεν θα προτιμούσε τώρα στην επίπονη αυτή πορεία του προς το αναπόφευκτο τέλος να περιτριγυρίζεται από αγαπημένα πρόσωπα δικά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του και ενδεχομένως τα εγγόνια του;;». Ο ίδιος γυρνώντας από το Μαϊάμι, όπου όπως όλοι ξέρουμε αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής του, δήλωσε στον κόσμο που τον περίμενε έξω από το σπίτι του στο Ψυχικό «επανέρχομαι σπίτι μου, για να βρεθώ κοντά στους δικούς μου, σε περιβάλλον οικογενειακό, στην πατρίδα, όπου κανείς αισθάνεται πιο μεγάλη ασφάλεια και πιο μεγάλη ευλογία…». Σ’ αυτή τη φράση νομίζω περικλείεται μια μεγάλη αλήθεια. Η ανάγκη του ανθρώπου να περιβάλλεται από τους «δικούς του» ανθρώπους σε «οικογενειακό περιβάλλον», όταν αντιμετωπίζει την αρρώστια, το θάνατο… Για το Χριστόδουλο οι δικοί του ήταν οι διάφοροι διάκονοι και παρατρεχάμενοι της εκκλησίας, άντε και ο ηλικιωμένος αδελφός του. Μπορούσαν αυτοί να του παράσχουν αυτό που η αληθινή οικογένεια προσφέρει στον άνθρωπο της, όταν τον βλέπει να υποφέρει και να οδεύει προς το θάνατο; Δεν θέλω να είμαι απόλυτη. Για μένα η απάντηση είναι μάλλον όχι. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος.

Μια ιστορική διαδρομή στα γεγονότα που «επέβαλαν» την αγαμία του ανώτερου κλήρου εντείνουν την αμφιβολία μου για την αναγκαιότητα της αγαμίας αυτής. Όπως όλοι ξέρουμε (φαντάζομαι) μέχρι τον έκτο αιώνα δεν υπήρχε αυτή η επιβολή της αγαμίας. Οι Επίσκοποι, όπως όλοι οι κληρικοί, μπορούσαν να τελέσουν γάμο και να τεκνοποιήσουν. Από τους Αποστόλους μάλιστα όλοι, πλην του Ιωάννη και αργότερα του Παύλου, ήταν έγγαμοι. Πολλοί από τους Αγίους της Εκκλησίας μας που είχαν χρηματίσει Επίσκοποι ήταν έγγαμοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άγιος Σπυρίδωνας που ήταν έγγαμος και είχε και παιδί. Επίσης έγγαμοι ήταν, μεταξύ άλλων, ο Επίσκοπος Γρηγόριος Ναζιανζού (πατέρας του Γρηγορίου του Θεολόγου) και ο Γρηγόριος της Νύσσης (αδελφός του Μ. Βασιλείου). Αυτός που πρώτος επέβαλε νομοθετικά την αγαμία του ανώτερου κλήρου ήταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο Α' με νόμο που δημοσιεύτηκε το 551 μ.Χ σε μια εποχή που υπερτιμήθηκε πολύ ο μοναχισμός. Και πάλιν όμως ο νόμος αυτός, που ας σημειωθεί περιορίστηκε αργότερα από το Λέοντα το Γ΄ τον Ίσαυρο, δεν τηρείτο πάντοτε. Μέχρι και το 12^ο αιώνα δεν έπαυσαν να εκλέγονται και έγγαμοι Επίσκοποι.

Υπάρχει σήμερα άραγε ανάγκη να διατηρείται αυτός ο αναχρονιστικός κανόνας;; Κοιτάζοντας βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή η απάντηση για μένα είναι ΟΧΙ. Ο Επίσκοπος είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με ομαλές ορμονικές λειτουργίες που δεν μπορεί παρά να έχει ερωτικές ανάγκες. Πρέπει λοιπόν να έχει επιλογή να καθορίζει ο ίδιος τον τρόπο ζωής του. Αν μεν πρόκειται για ασκητική μορφή που μπορεί να τιθασεύσει τις σαρκικές του επιθυμίες, είναι δικαίωμα του να το κάνει και να παραμείνει άγαμος. Πρέπει όμως να έχει και το δικαίωμα, αν το επιθυμεί να έχει και αυτός δίπλα του πραγματικά «δικούς» του ανθρώπους, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Δεν νομίζω ότι αυτοί θα τον εμποδίσουν να πραγματοποιεί την αποστολή του. Αντίθετα με την αγάπη τους, την τρυφερότητα τους, τη ζεστασιά τους θα του δίνουν δύναμη να προχωρά και να αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες. Και, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, θα του απαλύνουν τις τελευταίες του στιγμές και θα κάνουν την πορεία του προς το θάνατο, το μεγάλο αυτό Άγνωστο, ειρηνική και όσο το δυνατό ανώδυνη…

Καλό σου ταξίδι Χριστόδουλε….

Η υπόθεση Οτσαλάν μας έλειπε.......

Τις τελευταίες μέρες διάβαζα διάφορες δημοσιεύσεις, κυρίως της εφημερίδας «ΕΘΝΟΣ», ότι η τουρκική κυβέρνηση φέρεται να εξετάζει θετικά το αίτημα του Έλληνα δικηγόρου Γιάννη Ραχιώτη, γνωστού από την υπόθεση της 17 Νοέμβρη (συνήγορου του Αλ. Γιωτόπουλου), να συναντηθεί με τον Οτσαλάν, κατόπιν αιτήματος του τελευταίου, προκειμένου να του αναθέσει την άσκηση προσφυγής κατά του Ελληνικού Δημοσίου για την κατά το έτος 1999 σύλληψη του και την παράδοση του στις Τουρκικές Αρχές. Και όλα αυτά υπό τη σκιά της επίσκεψης του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Τουρκία….

Και εδώ έρχεται ο προβληματισμός μου. Τι είδους προσφυγή θέλει να ασκήσει ο Οτσαλάν, μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια;; Η τυχόν ευθύνη (τόσο η αστική όσο και η ποινική) των εμπλακέντων στην υπόθεση του δημόσιων λειτουργών έχει ήδη παραγραφεί. Γιατί ανακινείται τώρα το θέμα αυτό;; Και γιατί η Άγκυρα συζητά τώρα τη «δυνατότητα» παροχής διευκολύνσεων στο δικηγόρο του άλλοτε πρώτου στον κατάλογο των «εχθρών» του τουρκικού κράτους να στραφεί εναντίον της Ελλάδας;; Μήπως τη στιγμή που κορυφώνεται η σύγκρουση στις νοτιοανατολικές επαρχίες της Τουρκίας και σημειώνονται στρατιωτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στο κουρδικό Βόρειο Ιράκ, θέλουν να «θυμίσουν» στο κουρδικό κίνημα ότι έχουν ένα ακόμα «εχθρό» της κουρδικής υπόθεσης και του κουρδικού λαού;; Από όσο θυμάμαι τότε το 1999 η σύλληψη του Οτσαλάν προκάλεσε έκρηξη οργής των ομοεθνών του, με αποτέλεσμα να σημειωθεί κύμα καταλήψεων ελληνικών πρεσβειών στη Δυτική Ευρώπη από Κούρδους μετανάστες….

Εσείς τι λέτε;;;

Η ΠΟΛΗ. Μπορούμε να την αλλάξουμε;

Αν και συνήθως δεν μου αρέσει να ανταποκρίνομαι σε διάφορες προσκλήσεις που δέχομαι από διαδικτυακούς φίλους μου να γράψω για το αγαπημένο μου τραγούδι, τις εμπειρίες μου κλπ, εντούτοις αυτή τη φορά ένιωσα την ανάγκη να ανταποκριθώ στην πρόσκληση της μικρούλας (σε σχέση με μένα) φίλης μου Roadartist και να γράψω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα.

Ο Καβάφης… Τον έμαθα στα χρόνια του Γυμνασίου από ένα αγαπημένο φιλόλογο και παραμένει μέχρι και σήμερα ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές। Βασανισμένη ψυχή, αλκοολικός και ίσως και καταθλιπτικός που χρειαζόταν τον «ευσπλαχνικό αλκοολισμό» (όπως έλεγε ο ίδιος) για να τον κάνει να νιώσει μια κάποια ευφορία…
Ας δώσω το λόγο στο ποίημα


Η ΠΟΛΗ

Είπες, “Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μιά πολις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή,
κ’ είν’ η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νούς μου ως πότε μες τον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω,
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα”
Καινούργιους τόπους δεν θα βρείς, δεν θα βρείς άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς, και μες τα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού -μη ελπίζεις- δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’όλην την γή την χάλασες.
Κ. Καβάφης (1910)

-------------------
Εκ πρώτης όψεως καταθλιπτικό, πεσιμιστικό το ποίημα. Η φανταστική Πόλη του Κάβάφη ταξιδεύει, ακολουθεί τον άνθρωπο σαν τις Ευμενίδες, τον προσπερνά και τον περιμένει, όπου κι αν πάει. Τον αλέθει σαν τις μυλόπετρες σε μια κίνηση συνεχούς φθοράς…
Ωστόσο μέσα μου λειτουργεί το ίδιο ποίημα και ως μια ελπίδα. Δεν είναι λύση η φυγή. Δεν έχει αποτέλεσμα…. Η λύση είναι να αντιμετωπίσει ο καθένας τον εαυτό του και να αλλάξει το ρυθμό του κόσμου μέσα του… Μπορεί;;

Κόσοβο, ένα βήμα πριν την Ανεξαρτησία. Πρέπει να ανησυχούμε;;

Διαβάζω στον Τύπο τις τελευταίες ημέρες ότι οι Αλβανόφωνοι του Κοσόβου ετοιμάζουν μονομερή διακήρυξη της ανεξαρτησίας τους και δεν ξέρω γιατί ένιωσα μια ανησυχία….

Το Κοσσυφοπέδιο ή Κόσοβο αποτελεί σήμερα επαρχία της Σερβίας. Αν και θεωρητικά τουλάχιστον η κυριαρχία της Σερβίας αναγνωρίζεται από τη Διεθνή Κοινότητα, εντούτοις στην πραγματικότητα δεν κυβερνά εκεί η χώρα αυτή. Από το 1999 το Κόσοβο βρίσκεται υπό την προσωρινή διοίκηση του ΟΗΕ, το δε επίσημο νόμισμα του είναι το ευρώ (το ξέρατε αυτό;). Στα μέρη όμως που κατοικούνται ακόμα από τους Σέρβους χρησιμοποιείται για τις συναλλαγές το Δηνάριο της Σερβίας. Ο πληθυσμός του Κοσόβου μόλις ξεπερνά το 2 εκατομμύρια και είναι κυρίως Αλβανόφωνοι (αγγίζουν το 90%). Υπάρχουν και λιγότεροι Σέρβοι, Τούρκοι και Ρουμάνοι. Πρωτεύουσα είναι η Πρίστινα (τα στοιχεία αυτά λήφθηκαν από την Βικιπαίδεια).

Στις 17 Νοεμβρίου του 2007, μετά από εκλογές που έλαβαν χώρα στο Κόσοβο, αναδείχθηκε νικητής ο Χασίμ Θάτσι, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται «Πρωθυπουργός» και δηλώνει έτοιμος να ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της επαρχίας. Έτοιμοι για αναγνώριση δήλωσαν ήδη οι Η.Π.Α., αλλά και πολλές χώρες της Ε.Ε. (Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Γερμανία, Αυστρία). Ο Πρόεδρος της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να μην εγκρίνει τη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, γιατί κάτι τέτοιο θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε όλο τον κόσμο και θα ενθαρρύνει τις εθνοτικές αποσχιστικές τάσεις. Διαβεβαίωσε δε ότι το Βελιγράδι είναι έτοιμο να παραχωρήσει στο Κόσοβο την «ευρύτερη και καλύτερη αυτονομία». Εντελώς αντίθετοι στη μονομερή ανεξαρτησία δήλωσαν ήδη η Ρωσία και η Κίνα. Είναι γνωστό ότι οι δύο αυτές χώρες αντιμετωπίζουν αποσχιστικές τάσεις από πολλές εθνότητες. Η Κίνα, πλην άλλων, έχει και το πρόβλημα του Θιβέτ, ενώ η Ρωσία έχει το πρόβλημα της Τσετσενίας. Αντίθετα η τελευταία αυτή χώρα καραδοκεί για να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Απχαζίας και της Οσετίας. Από την Ευρωπαϊκή Ένωση την αντίθεση τους δήλωσαν ήδη η Κύπρος, η Ισπανία (που έχει το πρόβλημα της χώρας των Βάσκων) και η Ρουμανία (με το πρόβλημα της Υπερδνειστερίας). Η Ελλάδα δεν έχει ακόμα πάρει σαφή θέση.

Οι Αλβανόφωνοι του Κοσόβου διεκδικώντας την ανεξαρτησία τους τονίζουν «Ο αλβανικός λαός του Κοσόβου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, είναι ένας λαός συμπαγής αυτοχθόνων που ζει στο δικό του έδαφος από τότε που αρχίζει η ιστορία της Ευρώπης και έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση». Εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται πειστικά τα επιχειρήματα τους αυτά. Αλλά σκέφτομαι και πάλι. Τα ίδια αυτά επιχειρήματα μπορούν να προβάλουν και άλλοι πληθυσμοί στα Βαλκάνια (και όχι μόνο) που τυγχάνει να έχουν τοπικά πλειοψηφία. Ανατριχιάζω δε όταν σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει αν αρχίσουν να αλλάζουν τα σύνορα στην περιοχή αυτή……

Εσείς τι λέτε;;;;

Δυναστείες ξένες και εγχώριες

Διάβασα τις προάλλες ένα άρθρο στο περιοδικό “Time” του διπλωματικού συντάκτη διεθνολόγου Joshua ΚurlantzicK (ας είναι καλά το διαδίκτυο και δη το Google) σχετικά με την οικογενειοκρατία στην πολιτική. Γράφει λοιπόν ο εν λόγω δημοσιογράφος ότι οι πολιτικές δυναστείες που επηρεάζουν το λαό ανθούν κυρίως στην Ασία. Αναφέρει δε χαρακτηριστικά τη δυναστεία Μπούτο στο Πακιστάν (ένα σχεδόν αμούστακο παιδί όρισαν τώρα για διάδοχο της μητέρας του), τη δυναστεία των απογόνων του Νεχρού στην Ινδία (την Ιντίρα Γκάντι, το γιό της Ράτζιβ, τα εγγόνια της), τη δυναστεία Χασίνα στο Μπαγκλαντές (αυτήν ομολογώ ότι δεν την ήξερα) και άλλες δυναστείες στην Ιαπωνία και ακόμα στην κομμουνιστική Κίνα. Στη συνέχεια γράφει ότι υπάρχουν δυναστείες και σε άλλες χώρες, σε μικρότερο όμως βαθμό. Αναφέρει δε χαρακτηριστικά τη δυναστεία Μπους και τώρα πρόσφατα Κλίντον στις ΗΠΑ και Κίρσνερ στην Αργεντινή (είναι γνωστό ότι η Κριστίνα Φεναντές Ντε Κίρσνερ διαδέχθηκε πρόσφατα το σύζυγο της στην προεδρία της Αργεντινής). Και καταλήγει ο αρθρογράφος «η κυριαρχία της αναγνωρισιμότητας και η αποθέωση της διασημότητας ευνοούν τις πολιτικές δυναστείες, αφού τα μέλη τους είναι διάσημα σχεδόν εκ γενετής…».

Για την Ελλαδίτσα μας κουβέντα ο έγκυρος διεθνολόγος. Αμ έλα που εμείς τους ξεπερνούμε όλους!!!! Και την Ασία και την Αμερική…. Ούτε στο νυχάκι των δικών μας δυναστειών φτάνουν οι δυναστείες Μπούτο, Γκάντι, Μπους, Κίρσνερ, Κλίντον. Εμείς δεν έχουμε ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τρεις Ελληνικές Δυναστείες. Αυτήν των Καραμανλήδων, αυτήν των Παπανδρέου και τέλος των Μητσοτάκηδων. Αυτές κυριαρχούν στη μεταπολεμική Ελλάδα, μαζί με πολλές μικρότερες (των Κεφαλογιάννηδων, των Γεννηματάδων τώρα τελευταία κλπ). Και μη μου πείτε ότι οι γόνοι των Δυναστειών αυτών αναδείχθηκαν μόνο και μόνο για τα προσόντα τους. Εντάξει δεν είπαμε ότι είναι και άχρηστοι οι γόνοι, τη μόρφωση τους την έχουν, αλλά δεν νομίζω ότι στην ανάδειξη τους έπαιξε λόγο πρωτίστως η μόρφωση και η ικανότητα. Αν δηλαδή τον Κώστα Καραμανλή τον έλεγαν Κώστα Ταδόπουλο (λέω εγώ τώρα) και ήταν γόνος της οικογένειας Ταδόπουλου, θα τον ψήφιζε το Συνέδριο της Ν.Δ. ως αρχηγό; Το ίδιο ισχύει βέβαια και για το Γιώργο Παπανδρέου. Αυτόν θα μου πείτε τον ψήφισαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και όχι το Συνέδριο. Και οι ψηφοφόροι (αναρωτιέμαι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό) δεν επηρεάστηκαν από το όνομα;;; Θα μου πείτε βέβαια πάλι. Αφού ζητούν την ψήφο του λαού και αυτός, ως κυρίαρχος, τους τη δίνει και αναβαπτίζονται μέσα από αυτήν, εσύ τι ζόρι τραβάς;; Δεν τραβάω ζόρι, απλώς αναρωτιέμαι πόσα βήματα πιο μπροστά στέκονται από τους άλλους υποψήφιους στην εκκίνηση της πολιτικής κούρσας…

Ο σοβαρός κ. Νικολά

Άντε, το ακούσαμε κι αυτό. Και «φραγκοφονιάς» ο Νικολά Σαρκοζί. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησαν και ένα και δύο και τρία βιβλία αφιερωμένα στη μόλις πριν δύο μήνες σύζυγο του. Σ’ ένα από αυτό η Σεσιλιά φέρεται να εκμυστηρεύεται σε φίλη της δημοσιογράφο ότι ο (πρώην) αγαπημένος της αντρούλης είναι «φραγκοφονιάς» και «δεν αγαπάει τα παιδιά του». Και προσθέτει «έχει μια γελοία πλευρά. Δεν είναι αξιοπρεπής. Ο Νικολά δεν κάνει για πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει πραγματικό πρόβλημα συμπεριφοράς». Μα καλά χριστιανή μου τώρα το κατάλαβες;;; Και ο τρόπος που γνωριστήκατε και γίνατε ζευγάρι, μέρος της γελοίας πλευράς του είναι. Ως γνωστό το ζευγάρι γνωρίστηκε το 1984. Τότε που η Σεσιλιά πήγε στο δημαρχείο με την «κοιλιά στο στόμα» για να παντρευτεί το Ζακ Μαρτέν, ένα κωμικό ηθοποιό. Κι εκεί ποιόν γνώρισε;;; Τον καλό μας Νικολά Σαρκοζί. Ήταν ο δήμαρχος που τους πάντρεψε. Εκεί μπλέχτηκε το ειδύλλιο. Έλα Χριστέ και Παναγία. Να είναι δήμαρχος (παντρεμένος με παιδιά), να παντρεύει μια γκαστρωμένη και το μυαλό του να είναι πώς να την ξελογιάσει!!…. Δεν το κατάλαβε από τότε ότι έχει γελοία πλευρά η καλή μας Σεσιλιά;;

Και η γελοιότητα συνεχίζεται. Δύο μόλις μήνες μετά την έναρξη της διαδικασίας διαζυγίου, ο καλός μας Νικολά εμφανίζεται δημόσια στην παρέλαση του Μίκυ Μάους στην Eurodisney, με τη νέα του αγαπημένη, την Κάρλα Μπρούνι, πιασμένοι χεράκι χεράκι. Και λίγες μέρες αργότερα οι δημόσιες εμφανίσεις συνεχίζονται στην Αίγυπτο και στην Ιορδανία. Καλά αυτός ο σοβαρός κύριος πότε πρόλαβε να συνέλθει από το διαζύγιο, το οποίο μάλιστα δεν ήθελε λέει, να γνωρίσει άλλη γυναίκα, να την αγαπήσει (;;;), να αποφασίσει να την παρουσιάσει δημόσια και να της κάνει και πρόταση γάμου, μόνο αυτός και η σοβαρότητα του το ξέρει.

Μόλις γυρίσει στη Γαλλία, λέει, ο σοβαρός κ. Νικολά θα ανακοινώσει το νέο του γάμο και την κατάργηση του 35ωρου στην εργασία. Αρκετά τεμπέλιασαν οι Γάλλοι, ώρα να δουλέψουν πιο πολύ, σαν αυτόν που δουλεύει υπερωρίες με την αξιότιμη κ. Κάρλα Μπρούνι (που παρεμπιπτόντως μοιάζει με την «πρώην» του Σεσιλιά). Ήμαρτον Θεέ μου!!.

Οι νεόπτωχοι των πιστωτικών καρτών

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή στάθηκε μια προειδοποίηση του ΙΝΚΑ (Ινστιτούτου Καταναλωτών) για τις μέρες των γιορτών. Συνιστά λοιπόν το ΙΝΚΑ «να μην απλώσουμε τα πόδια, περισσότερο από όσο φθάνει το πάπλωμα», επισημαίνοντας παράλληλα ότι γιορτές με δανεικά, όποιας μορφής, οδηγούν σε οικονομικές και άλλες περιπέτειες. Καταλήγει δε ότι «Η πιστωτική κάρτα αντικαθιστά τα μετρητά, με την προϋπόθεση ότι αυτά υπάρχουν». Αναρωτιόμουνα λοιπόν πόσοι από μας ακολουθούν τη συμβουλή αυτή; Η απάντηση είναι ελάχιστοι. Κι εγώ που σας κάνω την έξυπνη δεν αποτελώ εξαίρεση. Είναι μερικές φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αγοράζω περιττά και μάταια σύμβολα «κοινωνικής υπεροχής», χωρίς μάλιστα να υπάρχουν τα αντίστοιχα μετρητά….

Η αλόγιστη χρήση της πιστωτικής κάρτας και στην Ελλάδα, οδήγησε στη δημιουργία μιας στρατιάς νεόπτωχων που ζουν με δανεικό πλαστικό χρήμα, αποκτούν μια νέα κάρτα για να πληρώσουν τα χρέη της παλιάς και γενικά ακροβατούν άλλοτε επιδέξια και άλλοτε αδέξια στις δήθεν «ευκαιρίες» - παγίδες της μεταφοράς χρεών από κάρτα σε κάρτα και από δάνειο σε δάνειο. Ώσπου να πέσουν και να γκρεμοτσακιστούν…Ήδη 170.000 νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους από τις κάρτες, ενώ 4 από τα 10 ευρώ που δανειζόμαστε είναι για να πληρώσουμε παλαιότερα χρέη μας.

Την περασμένη εβδομάδα ο Τύπος της Μ. Βρετανίας ασχολήθηκε εκτενώς με ένα τραγικό πρόσωπο, θύμα των πιστωτικών καρτών. Τον Εντ Μίτσελ, διάσημο δημοσιογράφο του ITN, ένα από τα μεγαλύτερα στελέχη του CNBC που μεσουρανούσε στις αρχές του αιώνα μας στο χώρο της δημοσιογραφίας και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Η στροφή στη ζωή του άρχισε πριν από περίπου επτά χρόνια, όταν τον απέλυσαν από το αμερικανικό δίκτυο CNBC και από τότε δεν μπόρεσε να βρει δουλειά. Κατέφυγε στην καταστρεπτική λύση των πιστωτικών καρτών. 25 κάρτες προμηθεύτηκε συνολικά και συμπεριφερόμενος μέσα στον πανικό του με παράλογο τρόπο, ξέφυγε από τον έλεγχο. Έπαιρνε την επόμενη κάρτα για να ξεχρεώνει την προηγούμενη, ώσπου έφτασε να χρωστά …250.000 λίρες (κάπου 362.000 ευρώ). Η τάση του προς το αλκοόλ επιδεινώθηκε. Κατάντησε αλκοολικός. Η σύζυγος του τον χώρισε, το σπίτι του πουλήθηκε και ο ίδιος κατέφυγε …στα παγκάκια. Ξυρίζεται σε δημόσιες τουαλέτες χωρίς καθρεφτάκι και ζεστό νερό, και προσπαθεί να επιβιώσει με ένα επίδομα 54 λιρών τη βδομάδα ως άνεργος. Είναι ο πιο διάσημος άστεγος στη Μ. Βρετανία σήμερα. Σε συνέντευξη του συνιστά αυτό που ξέρουμε όλοι, αλλά δυστυχώς δεν το τηρούμε, δηλ. λογική χρήση των πιστωτικών καρτών. Πρόσφατα μια νύχτα βρήκε στο παγκάκι του τυλιγμένα σε χριστουγεννιάτικο πακέτο μια σοκολάτα, καπέλο, γάντια και ένα ξυραφάκι, και ένιωσε ευγνωμοσύνη γι' αυτά τα μικρά και ασήμαντα δώρα. Τόνισε ότι δεν υπήρξε ποτέ πιο ευτυχισμένος και ελεύθερος γιατί «απαλλάχτηκε από ένα βάρος, αυτό των πιστωτικών καρτών, έφτασε στο πιο απλό επίπεδο ζωής και εκτιμά τις πολύ μικρές πολυτέλειες (μια σοκολάτα, ένα ζευγάρι γάντια) και την καλοσύνη».

Αναρωτιέμαι. Πρέπει να φτάσουμε στην έσχατη ένδεια για να εκτιμήσουμε τα πολύ απλά και να μην επιδιώκουμε τα μεγάλα και πολυτελή, μάταια σύμβολα «κοινωνικής υπεροχής» και μάλιστα με χρήμα πλαστικό που δεν μας ανήκει;;;

Κύπρος... Καλημέρα ευρώ...Καληνύχτα λίρα...

Χθες έβλεπα στην τηλεόραση τις ουρές που σχηματίζουν οι συμπατριώτες μου οι Κύπριοι στις Τράπεζες για να ξεφορτωθούν τις λίρες τους και να εφοδιαστούν με ευρώ. Θυμήθηκα δε ένα κυπριακό τραγούδι. Όχι δεν είναι το «ριάλια, ριάλια τζιαί πούντα; Μονόλιρα, πεντόλιρα τζιαί πούντα; Ο πεζεβέγκης που τα σιει στην πούγγα», αλλά ένα άλλο, ερωτικό. Θα μου πείτε τι σχέση έχει το ερωτικό τραγούδι με την απόσυρση της λίρας και την έλευση του ευρώ; Δεν ξέρω, εγώ πάντως το συνδύασα. Λέει λοιπόν το τραγούδι που μιλά για τον έρωτα ενός ώριμου άνδρα και μιας νεαρής γυναίκας, της Δροσούλας : «Δεν θα σου πω Δροσούλα σ’ αγαπώ, τζι’ ας κλαίσιν τα χρυσά σου τα ματούθκια…Εσού σαι παναϋρι π’ αρχινά, τζιαί εγιώ μαι παναϋρι που τελειώνει…» (δηλ. εσύ είσαι πανηγύρι που αρχίζει και εγώ είμαι πανηγύρι που τελειώνει). Ε, λοιπόν η κυπριακή λίρα είναι πια πανηγύρι που τελειώνει την 31^η-1-2008, ενώ το ευρώ είναι η νεαρή Δροσούλα, ένα πανηγύρι που αρχίζει μόλις τώρα για την Κύπρο…

Όπως όλοι ξέρουμε, η Κύπρος, με κατά κεφαλή εισόδημα που ανέρχεται στο 94% του μέσου όρου του κατά κεφαλή εισοδήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από 1-1-2008 μπήκε στην εποχή του ευρώ. Διανύει μια από τις κορυφαίες αλλαγές στην ιστορία της. Οι Κύπριοι φαίνεται ότι από τις πρώτες ημέρες άρχισαν να προσαρμόζονται καλά με το νέο νόμισμα. Ήδη περισσότερα από 22 εκατομμύρια ευρώ αναλήφθηκαν από τις τράπεζες, με ταυτόχρονη απόσυρση ισάξιου ποσού κυπριακών λιρών. Αν συνεχισθεί η τάση αυτή, σε 10 με 15 μέρες, θα έχει αποσυρθεί από την αγορά το 80% των λιρών. Προβλέπεται ότι πολύ πριν την 31^η-1-2008, που τα δύο νομίσματα επιτρέπεται να κυκλοφορούν παράλληλα, το σύνολο των συναλλαγών θα πραγματοποιείται με ευρώ. Τα χαρτονομίσματα η Κύπρος τα εφοδιάστηκε από την Ελλάδα και συγκεκριμένα από την Τράπεζα της Ελλάδος, ενώ τα κέρματα τα εφοδιάζεται από τη Φινλανδία, με το Νομισματοκοπείο της οποίας έχει συνάψει ειδική σύμβαση.

Ας σημειωθεί ότι και στα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει ήδη, με σιωπηλή ανοχή του καθεστώτος, αρχίσει να κυκλοφορεί το ευρώ। Οι Τουρκοκύπριοι καταφεύγουν ομαδικά στις Κυπριακές Τράπεζες για να εφοδιαστούν κι αυτοί με ευρώ। Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάχτυλο μας και οι Ελληνοκύπριοι τζογαδόροι που παίζουν στα καζίνο των κατεχομένων (δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι), φρόντισαν να εφοδιάσουν τα εκεί καζίνο με το νέο νόμισμα.

Αν και το ευρώ τυγχάνει γενικής αποδοχής, εντούτοις δεν λείπουν και οι Κύπριοι που δηλώνουν ότι θα τους λείψει η «λίρα τους». Μήπως και εδώ στους Έλληνες δεν έλειψε και δεν λείπει ακόμα η «δραχμή τους»;; Κι εδώ που τα λέμε οι Έλληνες είχαν πιο πολλούς λόγους να τους λείψει η δραχμή, γιατί ήταν ένα νόμισμα δύο χιλιάδων και πλέον ετών που ένωνε τη σύγχρονη Ελλάδα με την αρχαιότητα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την κυπριακή λίρα. Η λίρα είναι ένα νόμισμα που συνδέει την Κύπρο με την αποικιοκρατία…. Πράγματι την κυπριακή λίρα εισήγαγαν στην Κύπρο οι Βρετανοί το 1879, λίγο μετά που παρέλαβαν το νησί από τους Οθωμανούς. Όρισαν δε να έχει την ίδια αξία με την αγγλική λίρα. Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου το 1960, η ισοτιμία αυτή συνεχίστηκε σιωπηρά μέχρι το 1971 που η αγγλική λίρα άρχισε να ολισθαίνει. Η αντικατάσταση της κυπριακής λίρας με το ευρώ γίνεται με ισοτιμία 0,585274 λίρες ανά ευρώ.

Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε η έλευση του ευρώ στη μεγαλόνησο να είναι ένα ακόμα βήμα στη συνεργασία των δύο κοινοτήτων της, οι οποίες το υποδέχτηκαν αμφότερες εγκάρδια και να οδηγήσει τελικά στην επανένωση της… Άλλωστε στα νομίσματα υπάρχουν και οι δύο γλώσσες πλάι – πλάι (ΚΥΠΡΟΣ - KIBRIS)

Και συνεχίζει το κυπριακό τραγούδι που σας έλεγα πιο πάνω.. «Δεν θα σου πω Δροσούλα σ’ αγαπώ, τζι’ ας κλαίσιν τα χρυσά σου τα ματούθκια…Εσού σαι τα χαράματα του φου, που μολοούσι μέρα τζιαι ξιφώτι τζιαί γιω μαι το σουρούπωμα, όπου τζιαι να ναι η νύχτα καρτερώ την…» Ναι, όπου και να ναι η νύχτα έρχεται ή μάλλον ήρθε για την κυπριακή λίρα… Καληνύχτα λίρα, εμένα τουλάχιστον δεν θα μου λείψεις...

Πρωτοχρονιά του 1977

Ξημέρωσε Πρωτοχρονιά! Και το μυαλό μου τρέχει σε μια άλλη Πρωτοχρονιά. Αυτήν του 1977! Τότε που ντυμένη νυφούλα (ωχ μελοδραματικό μου ακούγεται αυτό!) παντρευόμουν τον έρωτα των φοιτητικών μου χρόνων! Αυτόν που γνώρισα σε χαλεπούς, αλλά συγχρόνως ωραίους καιρούς. Μαζί στα καλά και τα κακά της περιόδου εκείνης. Μαζί στα φοιτητικά πάρτυ, στους περιπάτους, στα σινεμά, αλλά και στις διαδηλώσεις….Στα γεγονότα της Νομικής…Τότε που έτρεχα να γλιτώσω από τους αστυνομικούς και έχασα το ένα μου παπούτσι…..Κι εσύ σύντροφε μου καλέ, έτρεχες από πίσω μου, αν και πιο γρήγορος από μένα, για να με προστατεύεις. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου Τότε που έφυγα κι εσύ έμεινες μέσα, ήσουν εκεί όταν μπήκαν τα τανκς…Πώς γλίτωσες, η καρδούλα σου το ξέρει!

Πώς πέρασαν κιόλας 31 χρόνια! Τότε ήμουν δεν ήμουν 25 χρόνων, ενώ σήμερα περπατάω αισίως προς τα 56!! Κι εσύ σύντροφε της ζωής μου (πολύς μελοδραματισμός μου βγαίνει σήμερα) παλικάρι 27 χρόνων ήσουν τότε (πω, πω τόσο πάει ο γιος μας τώρα και νομίζω ότι είναι ανώριμος για γάμο)…Μη νομίζετε ότι αυτά τα 31 χρόνια κύλησαν όλα μέσα στην καλή χαρά και το ρομαντισμό। Όχι, είχαμε την καλή μας χαρά, αλλά και τη λύπη μας, είχαμε τα καλά μας, αλλά και τα άσχημα μας, τα πάνω μας, αλλά και τα κάτω μας, τις αγάπες μας, αλλά και τους καυγάδες μας… Ήρθαν και φορές που κοντέψαμε να το διαλύσουμε. Αλλά επικράτησαν ωριμότερες σκέψεις। Και νομίζω δεν το μετάνιωσε κανείς μας.

Τα πρώτα χρόνια μπορώ να πω ότι οι συγκρούσεις ήταν πιο συχνές. Άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες και οι δυο, ερχόταν ώρα που δυσκολευόμασταν να υπερνικήσουμε το εγώ μας. Με τα χρόνια και την ωριμότητα που κερδίζαμε σιγά σιγά, οι συγκρούσεις λιγόστεψαν, η σχέση μας γλύκανε και ωρίμασε. Ρούχα που πλύθηκαν και πλένονται ακόμα μαζί είμαστε. Και ναι μεν διατήρησε το καθένα το χρώμα του (δεν γίναμε ροζ, όπως στο τραγούδι), αλλά με τον καιρό μάθαμε να συμβιώνουμε και να αγαπάμε και το χρώμα του άλλου. Ήρθαν και τα παιδιά… Δύο, ζωή να έχουν…. Η μητρότητα με έκανε πιο υποχωρητική και υπομονετική. Επιστράτευα όλο και πιο πολύ το χιούμορ για να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Τώρα πια σταματάω τους ολοένα και πιο αραιούς, αλλά αναπόφευκτους (για ανθρώπους που συζούν, πιστέψτε με είναι αναπόφευκτοι) καυγάδες με χιουμοριστικό, όσο το δυνατόν, τρόπο. Να πχ πριν λίγο καιρό ενώ καυγαδίζαμε του καλού καιρού και μου είπε πόσο μετάνιωσε που με παντρεύτηκε (!), του είπα «κι εγώ μετάνιωσα, αλλά σαν δυο μετανιωμένοι που είμαστε, δεν πάμε για κανένα καφέ;;». Γελάσαμε και πήγαμε για καφέ.

Πώς γιορτάσαμε σήμερα την επέτειο μας;;; Πολύ απλά. Πήγαμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι τη θάλασσα, το Σούνιο, την αγαπημένη μας τοποθεσία. Στο αυτοκίνητο τραγουδούσαμε. Τραγούδια της εποχής μας. Μέχρι και το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» τραγουδήσαμε. Ένα τραγούδι που πάντα είναι επίκαιρο. Όλο και κάποια ξαστεριά περιμένουμε…..

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.