Στον παππού και στη γιαγιά μου...

Φεύγω την άλλη βδομάδα για τα πάτρια εδάφη. Την Κύπρο την αέρινη, τη μακαρία τη γη, όπως είπε κάποτε ο Κωστής Παλαμάς. Που όμως δεν είναι πια μακαρία (ευτυχισμένη και γαλήνια) και δεν νομίζω να υπήρξε και ποτέ, εδώ που τα λέμε. Συνέχεια σε περιπέτειες βρισκόταν.
Αυτές λοιπόν τις μέρες της ετοιμασίας, το μυαλό μου τρέχει συνέχεια στο χωριό μου τον Καραβά της Κερύνειας και τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια που έζησα εκεί. Η χρονική απόσταση και η απώλεια άραγε είναι που τα κάνουν να φαντάζουν σήμερα στα μάτια μου τόσο ευτυχισμένα??? Ίσως.
Σκέφτομαι πιο έντονα τον παππού και τη γιαγιά μου. Δυο γλυκύτατους ανθρώπους που σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια. Για την ακρίβεια πιο γλυκύς ο παππούς, η γιαγιά ήταν κάπως πιο αυστηρή. Ο παππούς πάντα με το χαμόγελο και το χιούμορ μας αντιμετώπιζε. Τα δύσκολα (παρατηρήσεις, συστάσεις κλπ) τα άφηνε στη γιαγιά., με την οποία, ας σημειωθεί είχαμε επισκεφθεί όλες τις εκκλησίες και τα ξωκλήσια της περιοχής. Είχαν μοιράσει τους ρόλους, δεν ανταγωνίζονταν ποτέ. Γι’ αυτό ήταν πάντα αγαπημένοι. Δεν τους είδα ποτέ να μαλώνουν ή σχεδόν ποτέ. Παράδειγμα για τα νεώτερα ζευγάρια που ανταγωνίζονται στα πάντα και διαπληκτίζονται για ψύλλου πήδημα….
Η προσφυγιά παραήταν βαριά γι’ αυτούς. Όταν είσαι 70 χρονών (τόσο περίπου ήταν και οι δυο το 1974), οι πιθανότητες σου να ριζώσεις σε νέο τόπο είναι μηδαμινές. Δεν περνούσε μέρα που να μη θυμόντουσαν τον Καραβά, να μην κουβέντιαζαν γι’ αυτό και να μη δάκρυζαν. Και συνέχεια μια ευχή είχαν στα χείλη «και του χρόνου σπίτι μας». «Σαν τους τόπους μας (έτσι στον πληθυντικό), δεν υπάρχει άλλος τόπος…» έλεγαν συνέχεια. Ο παππούς πέθανε το 1981 και η γιαγιά το 1993. Με το όνομα του χωριού μας στα χείλη τους. Η γιαγιά τις τελευταίες μέρες παραμιλούσε αναφέροντας πρόσωπα και πράγματα από το αγαπημένο της χωριό. Μαζί τους πέθανε και η τελευταία αναλαμπή από τα παιδικά μου χρόνια.
Παππού μου αγαπημένε, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις βόλτες που μας πήγαινες (τι ταινίες έχω δει μαζί σου στο σινεμά δεν λέγεται από την Αλίκη Βουγιουκλάκη μέχρι το ριφιφί του Ντασσέν), τα γλυκά σου λόγια και τις ατάκες σου. Ακόμα τις αναφέρω στα παιδιά μου, που δεν πρόλαβαν να σε γνωρίσουν. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που χτυπούσε η καμπάνα πένθιμα και σε στείλαμε να μάθεις ποιος πέθανε. Γύρισες μετά από λίγο και μας είπες «σχεδόν έμαθα ποιος πέθανε». Σου είπαμε "ή έμαθες ή δεν έμαθες, τι θα πει σχεδόν???" Και η απάντηση σου «είδα κατά πού έστριψε η νεκροφόρα. Σ’ εκείνο το δρόμο μόνο ένας άρρωστος υπήρχε, ο Π.». Τελικά ήταν πράγματι ο Π. ο πεθαμένος. Πόσες φορές από τότε δεν επαναλάβαμε γελώντας αυτό το «σχεδόν έμαθα»??? Ακόμα και τα παιδιά μου το λένε μέχρι σήμερα με παραλλαγές (π.χ. σχεδόν διάβασα).
Αγαπημένη μου γιαγιά, δεν σε θυμάμαι ποτέ να κάθεσαι, χωρίς τα χεράκια σου να μη φτιάχνουν κάτι. Και τι δεν έφτιαξες, κυρίως με το βελονάκι, με κείνα τα χρυσά χεράκια!! Σεμαίν, πετσετάκια, κουβέρτες, τραπεζομάντηλα κλπ κλπ. Δεν πήγαινες πουθενά χωρίς να κρατάς ως δώρο κάτι φτιαγμένο από σένα. Έχω μερικά από τα χειροτεχνήματα σου μέχρι και σήμερα και σε θυμάμαι.
Αν είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος δεν χάνεται όσο τον θυμούνται και τον μνημονεύουν, τότε και οι δυο ζείτε ακόμα και θα ζείτε για πολλά χρόνια και ιδίως στην καρδιά των παιδιών σας, των εγγονιών και των δισεγγονών σας . Όλοι σας μνημονεύουμε με αγάπη.
Αγαπημένοι μου φίλοι, όπως λέω και στην αρχή, την άλλη εβδομάδα φεύγω, θα λείψω καμιά δεκαριά μέρες, θα πάω να δω τους δικούς μου στην Κύπρο (γονείς, αδελφή, ανίψια κλπ). Όταν γυρίσω θα τα ξαναλέμε εδώ με περισσότερες εντυπώσεις…
-------------------------
Υ.Γ. Στη φωτογραφία πάνω ο παππούς και η γιαγιά στην ολάνθιστη αυλή του σπιτιού τους στον Καραβά ένα περίπου χρόνο πριν την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά. Ο παππούς (εκπαιδευτικός στο επάγγελμα) κυκλοφορούσε πάντα γραβατωμένος, ακόμα και μετά τη σύνταξη του.
Η φωτογραφία κάτω είναι δική μου. Μ' έβγαλε ο πατέρας μου στο πλατύσκαλο του σπιτιού του παππού.

Πικρό επετειακό....

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την έναρξη των καταστροφικών πυρκαγιών που κατέκαψαν την Ηλεία. Άκουγα τώρα δα από το ραδιόφωνο ένα ηχητικό ντοκουμέντο από την τραγωδία. Απελπισμένους κατοίκους να φωνάζουν ότι καίγονται, ότι χάνεται το σπίτι τους, το βιος τους… Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα μου.
Πέρσι τέτοια μέρα επέστρεφα με τον άντρα μου από ολιγοήμερες διακοπές. Είχαμε πάει στην Ηλεία. Στη Σκαφιδιά. Μια μέρα την αφιερώσαμε στην Αρχαία Ολυμπία. Αγαπημένος προορισμός. Πάμε πολύ συχνά, γιατί μας εμπνέει το γαλήνιο τοπίο (η φωτογραφία κάτω είναι από την εκδρομή αυτή). Καθώς γυρίζαμε ακούγαμε από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ότι στα μέρη που μόλις περπατούσαμε, ξέσπασε πυρκαγιά (όχι δεν τη βάλαμε εμείς, αλλά μου πέρασε από το μυαλό ότι είμαστε γρουσούζηδες). Μας έπιασε θλίψη.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, μετά από ένα ολόκληρο χρόνο, έγινε κάτι να ανακουφιστούν οι άνθρωποι αυτοί???
Διάβαζα χθες στον τύπο ότι ο Πέτρος Μολυβιάτης Πρόεδρος του Ταμείου Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών (τι όνομα – σιδηρόδρομος κι αυτό!), δήλωσε ότι δεν έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα των πυρόπληκτων, αλλά δεν είναι λίγα αυτά που έχουν επιτευχθεί. Είναι όμως έτσι?? Εμένα σαν λίγα μου φαίνονται....
Σπίτια για τους μόνιμους κατοίκους των ορεινών χωριών και των άλλων περιοχών δεν φτιάχτηκαν, εγγειοβελτιωτικά έργα δεν έκαναν πουθενά την εμφάνισή τους. Για τα κατεστραμμένα σπίτια δεν έχουν δοθεί ακόμη αποζημιώσεις σε πολλούς πυροπαθείς. Η υποστήριξη των επιχειρήσεων, μικρών ή μεγαλύτερων, δεν έφτασε στους δικαιούχους και τα δάνεια και οι επιχορηγήσεις χορηγούνται με ιδιαίτερη φειδώ. Λίγη πρασινάδα μόνο φυτεύτηκε στην Ολυμπία, κι αυτό ενόψει της τότε αφής της Ολυμπιακής φλόγας.
Μοναδική ίσως εξαίρεση η βασανισμένη Αρτέμιδα της Ηλείας, την ανοικοδόμηση της οποίας ανέλαβε η Κυπριακή Κυβέρνηση. Ήδη η κοινότητα έχει σε σημαντικό σημείο ανοικοδομηθεί, σε αντίθεση με τα άλλα χωριά γύρω. Έως τις αρχές του 2009 θα έχουν μπει όλοι οι κάτοικοι της Αρτέμιδας στα νέα τους σπίτια. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης οι κάτοικοι ανάρτησαν πανό στην πλατεία που αναγράφει «Remember Cyprus”.


Αφού λοιπόν οι Κύπριοι μπορούν, γιατί όχι και η Ελληνική Κυβέρνηση??? Τι κάθεται??? Ας βάλει τη «μηχανή» να τρέξει πιο γρήγορα, σαν χελώνα πάει μέχρι τώρα.
Μήπως ζητάω πολλά από ....μια χελώνα?

Η ματιά της Μερόπης στην επικαιρότητα

Διαβάζοντας σήμερα την επικαιρότητα, είχα διάφορες σκέψεις που είπα να τις μοιραστώ μαζί σας. Πάμε λοιπόν.

1) Τέσσερις παραλλαγές της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία» και ισάριθμες της ονομασίας «Άνω Μακεδονία» περιλαμβάνονται στο πλαίσιο των εισηγήσεων του μεσολαβητή του ΟΗΕ για την εξεύρεση λύσης στο θέμα της ονομασίας, Μάθιου Νίμιτς, κατά τις χθεσινές του συναντήσεις στα Σκόπια (βλ. εδώ) .
Την ονομασία Απάνω Τούρλα άραγε την σκέφτηκε κανείς?

2) Στη «φάκα» Παλαιοκώστας και απαγωγείς. Ο δραπέτης των φυλακών Κορυδαλλού Βασίλης Παλαιοκώστας είναι, σύμφωνα με την Αστυνομία, ο εγκέφαλος της απαγωγής του προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος Γιώργου Μυλωνά, που αναστάτωσε πριν από δύο μήνες το πανελλήνιο (βλ. εδώ ).
Ο 27χρονος Σ.Π., γνωστός σε αστυνομικούς και υπόκοσμο με το προσωνύμιο «καρφάκιας», λόγω του χαρακτηριστικού χτενίσματός του, φέρεται να είναι ο ένας εκ των δύο ανδρών που οργάνωσε και υλοποίησε την κινηματογραφική απόδραση με ελικόπτερο του Βασίλη Παλαιοκώστα και του Αλβανού Αλκέτ Ριτζάι από τις φυλακές Κορυδαλλού τον Ιούνιο του 2006 (βλ. εδώ),.
Διαβάζοντας αυτές τις ειδήσεις νομίζω ότι η πραγματικότητα αντέγραψε τις ταινίες του Μάρτιν Σκορτζέζε. Όλη η αυτή η ιστορία δεν σας θυμίζει τις ταινίες «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης», «Τα καλά παιδιά» κ.ά?? Ειδικά μου έκανε εντύπωση η ιστορία του «καρφάκια». Στο διάστημα λέει που ήταν συγκρατούμενος γνωστού «αρχινονού» στις φυλακές Κορυδαλλού, ο 27χρονος εκτελούσε χρέη «δοκιμαστή» του αρχιμαφιόζου (δοκίμαζε πρώτος τα γεύματά του, ούτως ώστε να μη δηλητηριαστεί από τα μέλη αντίπαλης ομάδας εκβιαστών με έδρα την Ελευσίνα). Ελλείψει ζώου - δοκιμαστή (π.χ. γάτας) στη φυλακή ο «Καρφάκιας» εκτελούσε ο ίδιος το ρόλο αυτό. Ήμαρτον Παναγία μου.

3) Χρονικές «συμπτώσεις», που επιβεβαιώνουν την επιχείρηση συγκάλυψης του σκανδάλου με τις επιδοτήσεις των άγονων γραμμών, ώστε η αποκάλυψή του να μη συμπέσει με την αποπομπή Τσιτουρίδη, η υποκρισία Παυλίδη, που απέλυσε και ξαναπροσέλαβε την επόμενη μέρα τον συνεργάτη του, Ζαχαρίου, που φέρεται να εμπλέκεται στην υπόθεση των μιζών και «πρωτοβουλίες» δικαστικών λειτουργών που δημιουργούν την εντύπωση ότι μια μυστική γέφυρα λειτουργεί ανάμεσα στη Δικαιοσύνη και στην κυβέρνηση, εξυπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες, σφίγγουν τον κλοιό γύρω από το Μαξίμου (βλ. εδώ και εδώ).
Διαβάζοντας όλη αυτή την ειδησεογραφία περί Παυλίδη, περί συνεργάτη του που απολύεται τη μια μέρα και επαναπροσλαμβάνεται την άλλη, περί αναφοράς του Παυλίδη στον Άρειο Πάγο, με την οποία δήθεν άρχισε η δικαστική διερεύνηση του θέματος των «μιζών», ενώ η αναφορά του Εισαγγελέα Ρόδου (που τέθηκε στο ράφι) είχε φτάσει στο Ανώτατο Δικαστήριο λίγες μέρες πριν, περί πείσματος του Παυλίδη να μην παραιτείται ή τουλάχιστον να μην ανεξαρτητοποιείται κλπ κλπ, μου ρχεται να αναφωνήσω «ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ρε παιδιά?».

4) Πρωτιά στον Τζον ΜακΚέιν έναντι του αντιπάλου του δίνει για πρώτη φορά η τακτική μηνιαία δημοσκόπηση των οργανισμών Reuters και Zogby. Ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος φαίνεται ότι επωφελήθηκε από τις καλοκαιρινές διακοπές του Μπαράκ Ομπάμα, για να πετύχει την ανατροπή (βλ. εδώ).
Λέτε να ξεφούσκωσε τόσο εύκολα η υποψηφιότητα Ομπάμα??? Ελπίζω όχι. Μη νομίσετε βέβαια ότι τρέφω αυταπάτες για τον Ομπάμα, αλλά εδώ ταιριάζει η ρήση «Το μη χείρον βέλτιστον».

5) Ο Μάικλ Φελπς, ο αθλητής της κολύμβησης των ΗΠΑ, που σάρωσε τα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, για πρωινό τρώει τρία σάντουιτς με τηγανητά αυγά και τυρί, ομελέτα με πέντε αυγά, τηγανίτες και μικρά κέικ. Για γεύμα προτιμά ζυμαρικά (μισό κιλό), δύο σάντουιτς με ζαμπόν, τυρί και μαγιονέζα, καθώς και μεγάλη ποσότητα ενεργειακού υγρού. Για δείπνο τρώει κι άλλα μακαρόνια, μια μεγάλη πίτσα και πάλι ενεργειακό υγρό.... (βλ. εδώ).
Λέτε οι επιδόσεις και τα μετάλλια, που ξεφεύγουν από κάθε ανθρώπινη δυνατότητα, όπως με υπονοούμενο παρατήρησε και ο αθλητικός γιατρός Χρήστος Δάρας σε κάποια εκπομπή, να είναι από τα αυγά, τα μακαρόνια και την πίτσα? Εγώ μέχρι τώρα ήξερα ότι αυτά πιο πιθανό να φέρουν αύξηση της χοληστερίνης και καρδιοπάθεια, παρά επιδόσεις. Να δεις που ο μπαγάσας (όπως λέει και ο Άσιμος στο σχετικό άσμα) κάτι άλλο έχει βρει και τρώει που δεν ανιχνεύεται...... Φταίω εγώ που είμαι καχύποπτη?

Μια ελπιδοφόρα είδηση!

Όλα τα πλάσματα της φύσης και ιδιαίτερα τα ανθρώπινα είναι θαυμαστά. Κανένα δεν πρέπει να υποτιμούμε και κανένα να μη θεωρούμε ανώτερο. Πώς μου ήρθε τώρα να «φιλοσοφήσω» καλοκαιριάτικα?
Να, μου ήρθε διαβάζοντας την πιο κάτω είδηση στο «Βήμα».
Μια κοινότητα νάνων που εμφανίζουν νανισμό τύπου «Laron» και ζουν κυρίως σε μια απομακρυσμένη περιοχή του Ισημερινού, ίσως κρατάει στα χέρια της το «κλειδί» που ανοίγει την πόρτα της απαλλαγής της ανθρωπότητας από τον καρκίνο. Οι νάνοι Laron λοιπόν, το ύψος των οποίων δεν ξεπερνάει τα 1,20 μέτρα, αλλά κατά τα άλλα οι αναλογίες τους είναι κανονικές, φαίνεται ότι εμφανίζουν ανοσία σε όλες τις μορφές του καρκίνου και ζουν πολλά χρόνια. Οι πάσχοντες από το συγκεκριμένο σύνδρομο παρουσιάζουν έλλειψη μιας ορμόνης που ονομάζεται ινσουλινόμορφος αυξητικός παράγοντας 1 (ΙGF1). Μελέτες έχουν δείξει ότι η έλλειψη της συγκεκριμένης ορμόνης αποτελεί το «κλειδί» της μακροζωίας της συγκεκριμένης ομάδας, καθώς και της ανοσίας της έναντι του καρκίνου, αλλά και του διαβήτη, παρόλο που οι εν λόγω νάνοι είναι συνήθως παχουλοί. Διαβάστε εδώ και εδώ για πιο πολλές λεπτομέρειες.
Μακάρι να μπορέσουν οι Επιστήμονες να αξιοποιήσουν αυτή την ιδιαιτερότητα για χάρη όλων μας και των ψηλών και των κοντών και των παχουλών και των αδύνατων.

Η "μαγεία" που δεν ήλθε χθες βράδυ....

Παρέα με το ολόγιομο φεγγάρι έγραφα χθες, αλλά τελικά έκανα παρέα με τη μισή Αθήνα!

Στο χθεσινό μου ποστ σας προέτρεπα να σπεύσετε στην Ακρόπολη για τη θερινή πανσέληνο και είδα ότι σχεδόν όσοι μείνατε στην Αθήνα πράγματι σπεύσατε εκεί (δεν ήξερα ότι έχω τόσους πολλούς αναγνώστες। Χα χα χα!)। Αποτέλεσμα? Γινόταν μέγας συνωστισμός! Νέοι, γέροι, μεσήλικες, παιδιά, Έλληνες, μετανάστες και αλλοδαποί ανεβήκαμε ιδρωμένοι, λόγω της ζέστης και της ανηφόρας, στο Ιερό Μνημείο. Ευτυχώς που είχα την κόρη μου μαζί μου. Το χιούμορ της και η καλή της διάθεση με συντρόφευαν στην ανηφόρα κι έτσι τα κατάφερα να μη χάσω τελείως τον ενθουσιασμό μου για το εγχείρημα μου.

Κι επιτέλους να τη χάρη μας στον Ιερό Βράχο. Δεν φωτιζόταν για να απολαύσουμε, υποτίθεται, την πανσέληνο. Η πολυκοσμία όμως από τη μια και το γλιστερό των βράχων που πατούσαμε από την άλλη, σε συνδυασμό όλα αυτά με τη ζέστη και τον ιδρώτα, δεν με άφησαν να νιώσω τη μαγεία που περίμενα. Σε λίγο πήραμε την κατηφόρα, προσέχοντας να μη γλιστρήσουμε στους βράχους. Πολλοί δεν τα κατάφεραν και πάρτους κάτω. Είχαμε και μια από τους πολυπληθείς είναι η αλήθεια υπαλλήλους του ΥΠΠΟ που κρατούσαν την τάξη, να φωνάζει συνέχεια "βιαστείτε", "μην αφήνετε κενά", "harry up, harry up" και ήρθε η «μαγεία» και έδεσε….

Συμπέρασμα: Κακώς δεν άκουσα τη Νιόβη να απολαύσω την πανσέληνο από τη βεράντα της ή έστω από τη δική μου βεράντα… Την Ακρόπολη μπορούσα να την απολαύσω μια άλλη βραδιά του Αυγούστου. Βλέποντας μάλιστα τον Ιερό Βράχο από κάτω, ωραία φωτισμένο, χωρίς να ιδρώνω και να ξεφυσάω.....

Παρέα με το ολόγιομο φεγγάρι απόψε...

Απόψε λέω να ανηφορίσω προς την Ακρόπολη να την απολαύσω παρέα με το ολόγιομο φεγγάρι!!
Κάθε χρόνο έχω στο μυαλό μου να το κάνω, αλλά μέχρι τώρα δεν το κατόρθωσα. Είδα λοιπόν ότι και φέτος με απόφαση του Αρχαιολογικού Συμβουλίου θα μείνουν ανοικτοί, μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, 70 αρχαιολογικοί χώροι σε όλη την Ελλάδα (βλ. για λεπτομέρειες εδώ). Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.
Σπεύσατε…..

Ν. Οσετία - Κόσσοβο - Τσετσενία. Τρία μέτρα και τρία σταθμά

Διαβάζοντας με ανησυχία τις τελευταίες εξελίξεις στη Νότια Οσετία, δεν μπόρεσα, παρά να σκεφτώ ότι στη διεθνή εξωτερική πολιτική, ως συνήθως, επικρατούν δύο μέτρα και δύο σταθμά, ανάλογα με τα συμφέροντα και όχι το δίκιο.

Ας πούμε δυο λόγια για την Οσετία, την οποία διακρίνουμε σε Βόρεια και Νότια. Η Βόρεια Οσετία είναι μια αυτόνομη δημοκρατία εντός του πλαισίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ η Νότια, όπου και διεξάγονται οι αιματηρές συγκρούσεις, αποτελεί τμήμα της Γεωργιανής επικράτειας. Οι Οσέτιοι είναι λαός με σαφή εθνικά και φυλετικά χαρακτηριστικά, καθώς και δική τους γλώσσα. Πρωτοεμφανίστηκαν στις ρωσικές πεδιάδες, νότια του ποταμού Ντον. Το 13ο αιώνα, μετά την εισβολή των Μογγόλων στην περιοχή, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ακόμη πιο νότια, στα βουνά του Καυκάσου, για να εγκατασταθούν τελικά κατά μήκος των συνόρων με τη Γεωργία. Το πρώτο διαχωρισμό σε Βόρεια και Νότια Οσετία την είχε κάνει ο Στάλιν, προκειμένου να πατάξει, όπως πίστευε, τον "αντισοσιαλιστικό εθνικισμό" των μικρών λαών. Μέσα στα πλαίσια εκείνης της πολιτικής είχε διατάξει και τον εκτοπισμό των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου.
Η Νότια Οσετία έχει πληθυσμό περί τους 70.000 κατοίκους. Οι Γεωργιανοί αποτελούν λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού, ενώ οι υπόλοιποι είναι, ως επί το πλείστον, Οσέτιοι. Κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης ήταν αυτόνομη περιφέρεια. Μετά τη διάλυση της Ένωσης, αν και αποτελεί τμήμα της Γεωργίας, διακήρυξε, από το 1991, την ανεξαρτησία της κι έχει έναν ντε φάκτο έλεγχο σε ένα σημαντικό μέρος της περιφέρειας. Ο διαχωρισμός της από τη Γεωργία δεν αναγνωρίστηκε από καμία άλλη χώρα. Επισήμως ούτε η Ρωσία αναγνώρισε, μέχρι στιγμής, την ανεξαρτησία της Ν. Οσετίας, διατηρεί όμως εκεί «ειρηνευτικά στρατεύματα». Χορήγησε μάλιστα σε όσους από τους Οσέτιους επιθυμούσαν ρώσικα διαβατήρια. Η χώρα εξακολουθεί να θεωρείται μέρος της Γεωργίας, η οποία αναφέρεται σε αυτήν είτε με το μεσαιωνικό όνομα Samachablo, είτε, πιο πρόσφατα, με το Tskhinvali (το όνομα της πρωτεύουσας της). Το 2006 διενεργήθηκε ένα ανεπίσημο δημοψήφισμα, με το οποίο οι Νοτιο-Οσέτιοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, είχαν ταχθεί υπέρ της πλήρους ανεξαρτησίας της επαρχίας και της ένωσής τους με τα αδέρφια τους της Βόρειας Οσετίας. Οι Γεωργιανοί δεν αναγνώρισαν ποτέ το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ας έρθουμε τώρα στις τελευταίες δραματικές εξελίξεις. Tο 2004 κέρδισε τις εκλογές στη Γεωργία ο απροκάλυπτα φιλο-Αμερικανός σημερινός πρόεδρος Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο οποίος, αφού απέτυχε να πείσει τους Οσετιανούς να δεχθούν μια περιορισμένη αυτονομία, δεσμεύτηκε δημόσια ότι θα θέσει και πάλι υπό πλήρη γεωργιανό έλεγχο τη Νότια Οσετία.
Η διακηρυγμένη πρόθεση του ΝΑΤΟ το 2008 να εντάξει μελλοντικά τη Γεωργία στη Συμμαχία ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αφού έκανε έξω φρενών τους Ρώσους οι οποίοι εύλογο είναι ότι δεν θέλουν με τίποτε την προς ανατολάς διείσδυση κι επέκταση των δυνάμεων του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Έτσι μερικές μόλις βδομάδες μετά τη Νατοϊκή ανακοίνωση, το Κρεμλίνο έσπευσε να συσφίξει τους δεσμούς της με τους αυτονομιστές της Ν. Οσετίας και της Αμπχαζίας (μιας άλλης αυτόνομης περιφέρειας στην επικράτεια της Γεωργίας) . Στις 4 Ιουλίου 2008 η Γεωργία επιτέθηκε κατά της Ν. Οσετίας, με τελικό απολογισμό έξι νεκρούς, ενώ η ρωσική αεροπορία πραγματοποίησε προειδοποιητικές πτήσεις πάνω από την περιοχή αυτή. Οι δυο πλευρές συμφώνησαν κατάπαυση του πυρός στις 7 Ιουλίου. Στις 8 Αυγούστου, λίγο πριν ξεκινήσει η τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων ξέσπασαν συγκρούσεις στο έδαφος της Οσετίας, μετά από επίθεση της Γεωργίας με την αιτιολογία της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης. Καθώς οι γεωργιανές δυνάμεις κλιμάκωναν την επίθεση, ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στο έδαφος της Οσετίας, υποστηριζόμενα από άρματα μάχης, ενώ ρωσικά αεροπλάνα βομβάρδισαν στρατιωτική βάση κοντά στην πρωτεύουσα της Γεωργίας Τιφλίδα. Η σύρραξη γενικεύτηκε με αρκετά θύματα από όλες τις πλευρές (Οσετούς, Γεωργιανούς, Ρώσους). Κυρίως όμως οι νεκροί είναι άμαχοι πολίτες, ηλικιωμένοι και παιδιά, από τους "τυφλούς" βομβαρδισμούς των Γεωργιανών, ενώ έχει ξεκινήσει φυγή προσφύγων από την Οσετία. Η Γεωργία ανακάλεσε τους στρατιώτες της από το Ιράκ, τους οποίους μάλιστα μετέφεραν πίσω στη Γεωργία οι ίδιοι οι Αμερικανοί.
Ήδη ο θερμός πόλεμος έληξε, αφού τα μέρη δέχτηκαν κατάπαυση του πυρός. Αρχίζει όμως, πολύ φοβάμαι, ο ψυχρός πόλεμος.

Κι έρχομαι τώρα στη διαπίστωση μου για δύο μέτρα και δύο σταθμά ή καλύτερα θα έλεγα στην προκειμένη περίπτωση ισχύουν τρία μέτρα και τρία σταθμά.
Α΄ μέτρο: Κόσσοβο. Όλοι ξέρουμε ότι στις 17 Φεβρουαρίου 2008 κηρύχτηκε η ανεξαρτησία του Κοσσόβου, την οποία αγκάλιασαν και ενθάρρυναν τόσο οι Η.Π.Α. και ο Πρόεδρος Μπους προσωπικά, όσο και αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες. Τότε ο Βλαντιμίρ Πούτιν άστραψε και βρόντησε και προειδοποιούσε τη Δύση ότι αν ευλογήσει την ανεξαρτησία στο Κόσοβο, θα υπάρχει τετελεσμένο με επικίνδυνες συνέπειες σε άλλες περιοχές. Δεν τον άκουσαν.
Β΄ μέτρο: Νότια Οσετία. Αν και σύμφωνα με τα πιο πάνω η περιφέρεια αυτή αποτελείται κατά πλειοψηφία από Οσέτιους, οι Η.Π.Α και πολλές Ευρωπαϊκές χώρες είναι αντίθετες με την ανεξαρτησία, γιατί θέλουν συμμαχία με τη Γεωργία. Η Ρωσία ενθαρρύνει και βοηθά την ανεξαρτησία της περιοχής, γιατί οι Ν. Οσέτιοι, επιθυμούν, μετά την ανεξαρτησία , να ενωθούν με τη Β. Οσετία που είναι περιφέρεια της Ρώσικης Ομοσπονδίας. Στο ίδιο μέτρο ανήκει και η Απχαζία, η άλλη περιοχή της Γεωργίας που διεκδικεί την ανεξαρτησία της και την ενθαρρύνει η Ρωσία.
Γ΄ μέτρο: Τσετσενία. Αυτόνομη περιφέρεια, πλούσια σε πετρέλαια, που υπάγεται στη Ρωσία . Κυρίαρχη εθνότητα της Δημοκρατίας είναι οι Τσετσένοι, οι οποίοι εκπροσωπούν το 93,5% του πληθυσμού. Υφίσταται ισχυρή αποσχιστική τάση με τους Τσετσένους αντάρτες να επιδιώκουν την ανεξαρτησία της περιοχής. Εδώ τώρα αντιδρούν σφόδρα οι Ρώσοι.

Τι συμβαίνει λοιπόν? Ότι κι αν συμβαίνει ένα είναι σίγουρο. Δεν έχει τίποτε να κάνει με τις ανθρώπινες αξίες και με την απόδοση δικαίου, αλλά με συμφέροντα (στρατιωτικές συμμαχίες, ζώνες επιρροής, δρόμους πετρελαίου κλπ).

-----------------------------

Πηγές:

1) Wikipedia (ελληνική έκδοση)

2) Wikipedia (αγγλική έκδοση)

3) Η καθημερινή

4) Τα νέα

5) Ναυτεμπορική

6) Ριζοσπάστης

Εσάς σας έπιασε ο πόνος για τη Θάνου? Εμένα όχι (ανανεωμένο)

Στην Πειθαρχική Επιτροπή της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής παρέπεμψε ο πρόεδρος της, Ζακ Ρογκ το ζήτημα της συμμετοχής ή όχι της Κατερίνας Θάνου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου στην συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε πριν από την επίσημη τελετή έναρξης των Αγώνων. Όπως θα ξέρετε, φαντάζομαι, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την έχει περιλάβει στην ελληνική ομάδα, αφού πέτυχε, λέει, τα όρια απόδοσης που έχουν τεθεί.
Εν τω μεταξύ ο Α΄ αντιπρόεδρος της ΔΟΕ, Λάμπης Νικολάου, σε "πηγαδάκι" που στήθηκε στο περιθώριο της δεξίωσης για τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους, αναφέρθηκε στην επιστολή που έστειλε ο δικηγόρος που εκπροσωπεί τη Θάνου. Στην επιστολή αυτή, ας σημειωθεί, όχι μόνο ζητά από τη ΔΟΕ να της επιτραπεί η συμμετοχή στους αγώνες (που είναι θεμιτό τρόπον τινα), αλλά θέτει και τελεσίγραφο μέχρι τη Δευτέρα να της δοθεί και το χρυσό μετάλλιο που είχε κερδίσει η Μάριον Τζόουνς στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϋ. Ο Νικολάου δε κατέληξε «…η υπόθεση είναι δύσκολη. Εκτιμώ ότι εάν η επιστολή του δικηγόρου της δεν ήταν σε αυτό το ύφος και τόσο επιθετικό, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και η εξέλιξη θα ήταν αυτή που θα μας χαροποιούσε…»
Αλήθεια εσάς θα σας χαροποιούσε αν λάμβανε η εν λόγω αθλήτρια μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου? Εγώ παραμένω παγερά αδιάφορη. Τη δυνατότητα να χαίρομαι με τη συμμετοχή της στους αγώνες η κ. Θάνου μου την αφαίρεσε η ίδια εκείνο τον Αύγουστο του 2004 που όχι μόνο «έπαιζε» κρυφτό (ή μήπως κυνηγητό, τα μπερδεύω τα παιχνίδια) με τη ΔΟΕ για τον έλεγχο αντιντόπινγκ, αλλά προχώρησε και ένα ακόμα βήμα. Έπεσε οικειοθελώς «θύμα» τροχαίου και μπήκε ακόμα πιο οικειοθελώς στο νοσοκομείο ΚΑΤ, απ' όπου αρνιόταν πεισματικά να φύγει. Εγώ μια φορά μπήκα στο νοσοκομείο και είδα κι έπαθα να με αφήσουν να φύγω….
-------
Υ.Γ. Ο Χρ. Τζέκος, ο πρώην προπονητής της, άνοιξε, λέει, σουβλατζίδικο στα νότια προάστια (αν δεν κάνω λάθος στην Ηλιούπολη). Σπεύσατε όσοι μένετε προς τα κει. Υποψιάζομαι ότι θα φάτε πολύ δυναμωτικά σουβλάκια.....
-----------------------

Υ.Γ. 2 Η Πειθαρχική Επιτροπή της ΔΟΕ ανακοίνωσε σήμερα (10-8-2008) ότι δεν επιτρέπει τη συμμετοχή της Κ. Θάνου στους Ολυμπιακούς αγώνες, γιατί δυσφήμησε το ολυμπιακό κίνημα. Συμφωνώ ότι δυσφήμησε τον αθλητισμό. Δεν ξέρω βέβαια αν προβλέπεται τέτοια ποινή αποκλεισμού για την πράξη αυτή (της δυσφήμησης). Αν υπάρχει, καλώς δεν της επιτράπηκε η συμμετοχή. Και μη μου πείτε ότι υπάρχουν κι άλλοι που δυσφήμησαν τον αθλητισμό και μετέχουν μια χαρά στους Αγώνες. Το ξέρω ότι υπάρχουν, αλλά το ότι μερικοί ή ίσως οι περισσότεροι παραβάτες αθλητές δεν τιμωρούνται , δεν αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, άλλοθι για να μην τιμωρηθεί ούτε η εν λόγω αθλήτρια.
Η ανοχή απέναντι στην παραβατικότητα με την αιτιολογία ότι υπάρχουν κι άλλοι ατιμώρητοι παραβάτες, δεν με εκφράζει.....

Κύπρος - Ιστορική διαδρομή (γ΄-τελευταίο μέρος)

Και φτάσαμε αισίως στο γ΄ και τελευταίο μέρος της ιστορικής διαδρομής της Κύπρου. Είναι αλήθεια ότι ήταν λίγο «βαρύ» το θέμα καλοκαιριάτικα, αλλά βλέπω ότι είχε ανταπόκριση.

Το διαίρει και βασίλευε των Άγγλων:
Κατά τη διάρκεια του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ η Αγγλία, όπως το συνήθιζε, είχε έντονη μυστική διπλωματία με την Τουρκία, την οποία διαβεβαίωνε ότι δεν θα έδινε λύση στο νησί, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της, αλλά ακόμα και την ενεργό συμμετοχή της. Τότε προβάλλει ως εναλλακτική λύση του Κυπριακού η διχοτόμηση. Και ενώ στην Αθήνα υπήρχαν μαζικές διαδηλώσεις του λαού υπέρ της Ένωσης, στην Τουρκία υπήρχαν αντίστοιχες διαδηλώσεις υπέρ της διχοτόμησης ή ακόμα και υπέρ της ανάκτησης της Κύπρου από την Τουρκία. Γνωστά είναι και τα γεγονότα τότε το Σεπτέμβριο του 1955 στην Κωνσταντινούπολη που είχαν ως αποτέλεσμα το διωγμό των Ελλήνων. Τον Απρίλιο του 1956 ο σερ Τζων Χάρντιγκ εισηγήθηκε στην αγγλική κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τους Τούρκους για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες «με τη χωρίς ηθικές αναστολές χρήση της διπλωματίας (ruthless use of diplomacy), με σκοπό να δεχθούν αναστολή 15 χρόνων στην εφαρμογή της αυτοδιάθεσης». Πράγματι η κυπριακή Αστυνομία «ενισχύεται» με επικουρικό σώμα που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από Τουρκοκύπριους, οι οποίοι χρησιμοποιούνται εναντίον των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, ακόμα και για βασανισμούς. Το ρήγμα μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ήταν πια γεγονός. Το 1957 ιδρύεται και η εξτρεμιστική οργάνωση των Τουρκοκυπρίων ΤΜΤ που προβαίνει σε προκλήσεις (ακόμα και φόνους) και διακηρύττει ότι η μόνη αποδεκτή λύση είναι η διχοτόμηση. Ξεσπούν αιματηρές ταραχές μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Οι Ελληνοκύπριοι συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο. Ο απελευθερωτικός, όπως νόμιζαν αγώνας, μεταμορφώθηκε σ’ ένα δισεπίλυτο ελληνοτουρκικοαγγλικό πρόβλημα. Να γιατί στο προηγούμενο ποστ εξέφρασα την άποψη ότι η ένοπλη αυτή εξέγερση και μάλιστα με αίτημα την «Ένωση και μόνο την Ένωση», ήταν ένα λάθος. Ακόμα και η επίσημη Ελλάδα, πιεσμένη από τους «συμμάχους» της, δεν ήταν πρόθυμη να υποστηρίξει αυτό το αίτημα. Ενώ οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ έδιναν τη ζωή τους (άδικα επαναλαμβάνω) γι’ αυτό το σκοπό, ο Αβέρωφ (υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας στη κυβέρνηση Καραμανλή) συζητούσε με την Αγγλία και Τουρκία λύσεις που κάθε άλλο παρά την Ένωση προέβλεπαν. Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, μερικά από τα σχέδια προέβλεπαν την Ένωση μέρους του νησιού, μετά από τη διχοτόμηση του.

Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου:
Το 1958 η προσφυγή της Ελλάδας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με αίτημα την αυτοδιάθεση, καταποντίζεται, εξαιτίας των χειρισμών της Τουρκίας και της υποστήριξης που είχε από την Αγγλία, τις ΗΠΑ και τις ισλαμικές χώρες. Ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ φθίνει. Ο Γρίβας, με την προτροπή και της Αθήνας, εξαναγκάζεται σε κατάπαυση του πυρός. Οι Άγγλοι πραγματοποιούν εξονυχιστικές έρευνες σε όλο το νησί με στόχο την πλήρη εξάρθρωση της ΕΟΚΑ. Η επίσημη ελληνική κυβέρνηση υπό τον Κ. Καραμανλή, πιέζεται να λύσει το Κυπριακό. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, το πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου του 1959 έγιναν στη Ζυρίχη συνομιλίες μεταξύ των Πρωθυπουργών και Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας που κατέληξαν στη Συμφωνία της Ζυρίχης. Οι συνομιλίες επαναλήφθηκαν στο Λονδίνο λίγες μέρες αργότερα με τη πενταμερή συμμετοχή αυτή τη φορά (Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία, Μακαρίου ως εκπροσώπου των Ελληνοκυπρίων και Κουτσούκ ως εκπροσώπου των Τουρκοκυπρίων) και κατέληξαν στη Συμφωνία ίδρυσης της ανεξάρτητης (?) Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Συμφωνίες αυτές υπήρξαν αποτέλεσμα σκληρής ανάγκης και τρόπον τινα εκβιασμού των Άγγλων, οι οποίοι έθεσαν το δίλημμα ή οι Συμφωνίες ή το σχέδιο Μακμίλλαν (το οποίο ας σημειωθεί προέβλεπε τριμερή διχοτόμηση της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Αγγλίας). Οι Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου που έδιναν στρατιωτικές Βάσεις, κατά κυριαρχία, στους Άγγλους, έθεταν και το σπόρο για μελλοντικές διαφωνίες και διχασμό μεταξύ των δύο κοινοτήτων γιατί, μεταξύ άλλων προέβλεπαν α) «εγγυήτριες δυνάμεις» (Αγγλία, Ελλάδα και Τουρκία), οι οποίες μάλιστα είχαν δικαίωμα ακόμα και μονομερούς επέμβασης στην Κύπρο, β) δυσανάλογη με την πληθυσμιακή σύνθεση συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στα νομοθετικά σώματα και την κρατική μηχανή (ενώ οι τελευταίοι ήταν μόνο 18% του πληθυσμού είχαν συμμετοχή 30%), γ) δικαίωμα αρνησικυρίας (VETO) στους Τουρκοκυπρίους σε σημαντικά νομοθετήματα, δ) χωριστούς δήμους στις μεγάλες πόλεις, ε) παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων από Ελλάδα (ΕΛΔΥΚ) και Τουρκία (ΤΟΥΡΔΥΚ), στ) αδυναμία τροποποίησης του Συντάγματος από την Κυπριακή Βουλή κ.α. Η Τουρκία που είχε αποχωρήσει από την Κύπρο και είχε παραιτηθεί το 1923 από κάθε δικαίωμα στο νησί, επανήλθε θριαμβευτικά.
Εδώ μπαίνει και μια προσωπική μνήμη. Το 1960 που ήρθαν στην Κύπρο η ΕΛΔΥΚ και ΤΟΥΡΔΥΚ πήγαμε με την οικογένεια μου στη Λευκωσία, στην επίσημη υποδοχή. Ήταν κάτι σαν πανηγύρι για μας τα παιδιά. Εγώ, 8 χρονών κοριτσάκι τότε, φόραγα ένα κόκκινο φορεματάκι. Δεν ξέρω αν με πέρασαν για Τουρκοκύπρια, λόγω του χρώματος τους φουστανιού, αλλά μου έκαναν πολλές χαρούλες οι Τούρκοι στρατιώτες της ΤΟΥΡΔΥΚ, κάτι που πυροδότησε πολλά πειράγματα από την οικογένεια. Χα χα χα!

Περίοδος ανεξαρτησίας (1960 έως σήμερα)
Με εκλογές που διεξήχθηκαν χωριστά για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, στις 13 Δεκεμβρίου 1959, Πρόεδρος της Κύπρου εκλέχτηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ΄ και Αντιπρόεδρος ο Τουρκοκύπριος Φαζίλ Κουτσούκ. Αντίπαλος του Μακαρίου ήταν ο Ιωάννης Κληρίδης (πατέρας του Γλαύκου Κληρίδη), τον οποίο υποστήριξε το ΑΚΕΛ. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση και θα πω ότι ίσως ήταν λάθος η ανάμιξη του θρησκευτικού ηγέτη Μακαρίου στην πολιτική για τόσο πολύ χρόνο. Σε κάθε περίπτωση και αν ακόμα ήθελε θεωρηθεί ότι η ανάμιξη του την πρώτη φορά ήταν αναπόφευκτη, έπρεπε, μετά την πρώτη θητεία του ή έστω τη δεύτερη, να αφήσει πια την πολιτική στα χέρια των πολιτικών που θα είχαν περισσότερες δυνατότητες ελιγμών και διπλωματίας και κυρίως μεγαλύτερη δυνατότητα προσέγγισης των Τουρκοκυπρίων.
Τα μεσάνυχτα της 15ης προς τη 16η Αυγούστου 1960 ο μέχρι τότε Κυβερνήτης της Κύπρου Σερ Χιου Φουτ ανάγνωσε προκήρυξη της Βασίλισσας της Αγγλίας (ναι ήταν από τότε η Ελισάβετ), με την οποία η Μ. Βρετανία εγκατέλειπε την κυριαρχία της στο νησί, πλην των περιοχών των βρετανικών βάσεων (Δεκέλειας και Επισκοπής). Στις 16 Αυγούστου 1960 εγκαθιδρύθηκε και επίσημα η Κυπριακή Δημοκρατία.
Και άρχισαν νέες περιπέτειες για τους ταλαίπωρους Κύπριους (Έλληνες και Τούρκους) που οι Άγγλοι είχαν φροντίσει να τους χωρίσουν. Καμιά πλευρά, δυστυχώς, δεν ήταν αποφασισμένη να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να συμβιώσει ειρηνικά με την άλλη. Τα κυριότερα γεγονότα – σταθμοί που οδήγησαν στην τραγωδία του 1974 και ακολούθως στη σημερινή κατάσταση ήταν τα πιο κάτω:

• 13 Νοεμβρίου 1963. Ο Μακάριος προτείνει στους Τουρκοκύπριους να τροποποιηθούν 13 σημεία του Συντάγματος, για να μπορέσει να λειτουργήσει η Δημοκρατία καλύτερα. Μέχρι τότε υπήρξε αδυναμία ψηφίσεως σημαντικών νομοθετημάτων (κυρίως φορολογικών), λόγω του VETO της τουρκοκυπριακής πλευράς. Παράλληλα υπήρξε άρνηση του Μακαρίου για τη δημιουργία χωριστών Δήμων, όπως προβλεπόταν από τις Συμφωνίες. Μεταξύ των σημείων που προτείνονται προς τροποποίηση ήταν να παραιτηθούν οι Τουρκοκύπριοι από το δικαίωμα αρνησικυρίας (VETO), να περιοριστεί η συμμετοχή τους στην Κυβέρνηση, να καταργηθούν οι χωριστοί δήμοι κλπ. Όπως ήταν φυσικό αρνείται η Τουρκία, πριν ακόμα οι Τουρκοκύπριοι προλάβουν να απαντήσουν.
• Δεκέμβριος 1963. Με αφορμή ένα επεισόδιο μεταξύ Ελληνοκυπρίων αστυνομικών και δύο τουρκοκυπρίων που συνόδευαν μια συμπατριώτισσα τους πόρνη που κατέληξε σε ανταλλαγή πυροβολισμών με αποτέλεσμα να σκοτωθεί η κοπέλα και ένας από τους συνοδούς της, άρχισε διακοινοτική αιματηρή σύρραξη. Εξαπλώθηκε η σύρραξη σε όλη την Κύπρο με εκατέρωθεν νεκρούς. Οι άντρες του Σαμψών (μετέπειτα πραξικοπηματικού «Προέδρου») εισβάλλουν στο προάστιο της Λευκωσίας Ομορφίτα και ακολουθούν εκκαθαρίσεις. Υπάρχουν θύματα μεταξύ των αμάχων Τουρκοκυπρίων, κάτι που εξαγριώνει τους τελευταίους. Η Τουρκική Αεροπορία βομβαρδίζει στόχους στο νησί, μεταξύ των οποίων και νοσοκομείο. Οι Βρετανοί προτείνουν το διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων, κάτι που αποδέχεται ο Μακάριος (για τα γεγονότα αυτά βλ. δημοσιεύματα της Ελευθεροτυπίας).
• 30 Δεκεμβρίου 1963. Ο βρετανός στρατηγός Γιανγκ χαράζει την «πράσινη γραμμή» στη Λευκωσία. Ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων ήταν γεγονός. Οι Τουρκοκύπριοι αποσύρονται σταδιακά σε έξι μεγάλους τουρκικούς θυλάκους, όπου οργάνωσαν δική τους διοίκηση. Δεν θα ξεχάσω το 1964 που είδα ένα καραβάνι ανθρώπων πεζών και με οχήματα να περνούν από το χωριό μου φορτωμένοι με την οικοσκευή τους. Ήταν οι Τουρκοκύπριοι από ένα μικτό γειτονικό χωριό που έφευγαν από αυτό και πορευόντουσαν προς τον τουρκοκυπριακό θύλακα που δημιουργήθηκε μεταξύ της Κερύνειας και της Λευκωσίας. Το χωριό μου (ο Καραβάς) ήταν αμιγώς ελληνοκυπριακό και δεν είχα έλθει μέχρι τότε σε μεγάλη επαφή με τους τουρκοκύπριους, τους οποίους κάπως φοβόμουν. Όμως η θέα αυτών των ταλαίπωρων ανθρώπων που περπατούσαν αποκαμωμένοι στους δρόμους του χωριού μου, δεν μου δημιουργούσε κανένα φόβο, μόνο θλίψη.
• Φεβρουάριος του 1964. Αποφασίζεται από το Μακάριο η δημιουργία της Εθνικής Φρουράς που θα αποτελείτο αμιγώς από Ελληνοκύπριους, πράγμα που απαγορευόταν από τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Καλείται ο Γ. Γρίβας στην Κύπρο και αναλαμβάνει τη διοίκηση του στρατού. Ένα ακόμα μέγα λάθος. Την 1η Ιουνίου 1964 γίνεται υποχρεωτική η στρατολογία. Με μυστική συμφωνία μεταξύ Γ. Παπανδρέου και Μακαρίου μεταφέρεται μυστικά στρατός και από την Ελλάδα. Οι Έλληνες που μεταφέρονται με τον τρόπο αυτό στην Κύπρο φέρουν ψευδώνυμα. Θυμάμαι ένα οικογενειακό φίλο (έλληνα αξιωματικό) που τον γνωρίσαμε στον Καραβά με το όνομα Δ. Σιδέρης. Χρόνια αργότερα τον συνάντησα στην Αθήνα και μου συστήθηκε ως Δ. Μάζης (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα).
• 21 Απριλίου 1967. Δικτατορία στην Ελλάδα, η οποία έμελλε να δώσει το τελειωτικό κτύπημα στο νησί.
  
• Νοέμβριος 1967. Ο Γρίβας καταλαμβάνει το τουρκοκυπριακό χωριό Κοφίνου, όταν μερικοί Τουρκοκύπριοι επιχείρησαν να «κόψουν» το δρόμο Λευκωσίας – Λεμεσού. Λέγεται ότι εκεί διαπράχθηκαν ωμότητες υπό την ανοχή ή ακόμα και την καθοδήγηση του Γρίβα. Κατόπιν απαιτήσεως του Μακαρίου ο Γρίβας ανακαλείται στην Αθήνα.
• Δεκέμβριος 1967. Ο ελληνικός στρατός που είχε μεταφερθεί με μυστικότητα στην Κύπρο επί Γ. Παπανδρέου, αποσύρεται από την ελληνική Χούντα. Μένουν μόνο οι αξιωματικοί, γιατί δεν υπήρχαν ακόμα Κύπριοι αξιωματικοί.
• 8 Μαρτίου 1970 η Χούντα αποπειράται να δολοφονήσει το Μακάριο.
  
• 1971 Ο Γρίβας επιστρέφει κρυφά στην Κύπρο και με το πρόσχημα ότι ο Μακάριος δεν επιδιώκει πια την Ένωση δημιουργεί την ΕΟΚΑ Β΄, η οποία αναλαμβάνει ανατρεπτική δράση εναντίον του Μακαρίου και της νόμιμης κυπριακής κυβέρνησης.
• 27 Ιανουαρίου 1974 πεθαίνει ο Γ. Γρίβας στην Κύπρο από καρδιακή προσβολή. Τον έλεγχο της ΕΟΚΑ Β΄ αναλαμβάνει πια ο δικτάτορας Δημήτρης Ιωαννίδης.
• 2 Ιουλίου 1974 ο Μακάριος στέλνει επιστολή στους δικτάτορες των Αθηνών καλώντας τους να ανακαλέσουν στην Αθήνα τους Ελλαδίτες αξιωματικούς που βρίσκονταν ακόμα στην Κύπρο (ως αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς) και καθοδηγούσαν την ΕΟΚΑ Β.
• 15 Ιουλίου 1974 Οι δικτάτορες απάντησαν στην επιστολή με το πραξικόπημα. Εξαπέλυσαν εναντίον του Προεδρικού Μεγάρου, της Αρχιεπισκοπής και άλλων στόχων στρατιωτική δύναμη που διοικείτο από χουντικούς Ελλαδίτες αξιωματικούς. Πυρπόλησαν το Προεδρικό Μέγαρο. Ο Μακάριος κατόρθωσε να διαφύγει από δευτερεύουσα έξοδο την οποία δεν είχαν προλάβει να καταλάβουν οι πραξικοπηματίες. Πρόεδρος ορίζεται ο αιματοβαμμένος Νικόλαος Σαμψών.
• 19 Ιουλίου 1974. Ο Μακάριος που είχε διαφύγει μέσω Μάλτας, έφτασε στο Λονδίνο και από κει στη Νέα Υόρκη, όπου κατήγγειλε στο Συμβούλιο Ασφαλείας το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών. Έκανε όμως και ένα λάθος, κατά τη γνώμη μου. Κάλεσε τις άλλες δύο «εγγυήτριες δυνάμεις» (Αγγλία, Τουρκία) να επέμβουν. Όχι ότι οι Τούρκοι περίμεναν την έκκληση του Μακαρίου να επέμβουν, ήταν έτοιμοι από καιρό προς τούτο και πάντως σίγουρα ήταν έτοιμοι και αποφασισμένοι από 15 Ιουλίου που εκδηλώθηκε το προδοτικό πραξικόπημα. Άλλωστε ο τουρκικός στόλος και τα στρατεύματα είχαν ήδη ξεκινήσει κατευθυνόμενοι προς Κύπρο, την ώρα που ο Μακάριος μιλούσε στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Αργότερα όμως η Τουρκία , που έψαχνε δικαιολογίες, χρησιμοποίησε και αυτή την έκκληση του Μακαρίου ως δικαιολογία.
• 20 Ιουλίου 1974. Οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις εισβάλλουν στην Κύπρο. Μεταξύ άλλων τα τουρκικά αεροπλάνα έριχναν προκηρύξεις σε κακογραμμένα ελληνικά ότι τάχα έρχονταν ειρηνικά να προστατεύσουν τους Τουρκοκύπριους και παράλληλα να αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη. Τι τραγική ειρωνεία… Στην Κύπρο οι πραξικοπηματίες είχαν διαλύσει τη Διοίκηση και μεταφέρει στρατιωτικές δυνάμεις από τη βόρεια ακτή στη Λευκωσία, για να πνίξουν την αντίσταση. Ο Αττίλας με 40.000 στρατό, 200 άρματα μάχης και διαρκή υποστήριξη από την αεροπορία, γρήγορα εξαπλώθηκε βρίσκοντας ασθενή αντίσταση, λόγω του προηγηθέντος πραξικοπήματος. Την προσωπική μου εμπειρία από εκείνο το τραγικό καλοκαίρι την έχω διηγηθεί σε παλαιότερο ποστ. Βέβαια τα τουρκικά στρατεύματα, δυστυχώς, δεν ήρθαν ειρηνικά. Σκότωσαν, βίασαν, βομβάρδισαν, ξερίζωσαν πληθυσμούς, λεηλάτησαν, βεβήλωσαν.... Και ήρθαν για να μείνουν και όχι για να αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη. Ακόμα εκεί είναι…
• 13 Φεβρουαρίου 1975 οι Τουρκοκύπριοι ανακηρύσσουν μονομερώς τα κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό μέρη της Κύπρου στο λεγόμενο «Ομόσπονδο Τουρκοκυπριακό Κράτος».
• 13 Αυγούστου 1977 πεθαίνει ο Μακάριος από καρδιακή προσβολή. Η σωρός του τίθεται σε λαϊκό προσκύνημα. Θυμάμαι ότι ήμουν στην Κύπρο τότε και είχα πάει κι εγώ να τον «αποχαιρετήσω». Η ζέστη ήταν αποπνικτική, είχε ήδη μείνει η σωρός πολλές μέρες και είχε αρχίζει να μυρίζει. Ενώ περίμενα υπομονετικά στην ουρά, γίνεται μια αναταραχή, ένας χαμός. Καταφτάνει ο Κωνσταντίνος (ο τέως βασιλιάς καλέ). Είχε έλθει από Λονδίνο να «προσκυνήσει» κι αυτός. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που είδα τον Κωνσταντίνο (Κοκό) από κοντά.
• Ακολουθούν οι Πρόεδροι, προερχόμενοι πια από τους πολιτικούς (επιτέλους) ο Σπύρος Κυπριανού (1977-1988), ο Γιώργος Βασιλείου (1988-1993), ο Γλαύκος Κληρίδης (1993-2003), ο Τάσσος Παπαδόπουλος (2003-2008) και ο Δημήτρης Χριστόφιας (2008).
• 24 Απριλίου 2004. Διεξάγεται το Δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Το ΟΧΙ ήταν προαποφασισμένο (κατά τη γνώμη μου) από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, από την ημέρα που εκλέχτηκε Πρόεδρος. Γι’ αυτό δεν έκανε ό,τι μπορούσε να βελτιωθεί το σχέδιο υπέρ των θέσεων μας. Π.χ. δεν έθεσε κόκκινες γραμμές δηλ. το έσχατο σημείο κάτω από το οποίο δεν θα υποχωρούσε η Ελληνοκυπριακή πλευρά, όπως έκαναν οι Τουρκοκύπριοι. Ακόμα ήλπιζε ότι θα αποχωρήσει η τουρκική πλευρά από τις συνομιλίες, όπως έκανε μέχρι τότε. Όταν όμως είδε ότι η Τουρκοκυπριακή πλευρά παραμέρισε τον Ντεκτάς και παρέμεινε στις συνομιλίες, προέτρεπε μυστικά την τουρκική πλευρά να αποχωρήσουν μαζί (βλ. το ωραίο ντοκυμεντέρ «το δηλητήριο» που γυρίστηκε με την επιμέλεια του Κύπριου δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη). Το αποτέλεσμα ήταν να διαμορφωθεί ένα σχέδιο που δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες των Ελληνοκυπρίων και να απορριφθεί με ένα ηχηρό ΟΧΙ από την πλευρά τους, ενώ οι Τουρκοκύπριοι το αποδέχτηκαν.
• 1 Μαΐου 2004 η Κύπρος εντάσσεται και επισήμως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το θεωρώ ένα μεγάλο επίτευγμα κυρίως του Κώστα Σημίτη, ο οποίος θα έχει πάντα τη συμπάθεια μου, παρά τα όποια λάθη του.

Αντί επιλόγου:
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2008 αρχίζουν απευθείας συνομιλίες μεταξύ του Προέδρου της Κύπρου Δημήτρη Χριστόφια και του ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Μεχμετ Αλί Ταλάτ. Ελπίζω να κοιτάξουν και οι δύο το κοινό μας μέλλον ως Κυπρίων που πρέπει να ζήσουν ειρηνικά στην κοινή πατρίδα. Έγιναν λάθη και από τις δύο πλευρές. Ας φροντίσουν να μην τα επαναλάβουν. Σε μας τα λάθη στοίχισαν βέβαια περισσότερο, αλλά και οι Τουρκοκύπριοι υπέφεραν και υποφέρουν ακόμα, κάτω από την πίεση του τουρκικού στρατού και των εποίκων. Αν με ρωτήσετε πώς αυτοπροσδιορίζω τον εαυτό μου, μετά από όσα πέρασε η Κύπρος, αλλά και εγώ προσωπικά, θα σας απαντήσω το εξής: Επειδή πιστεύω πολύ στη δύναμη του αυτοπροσδιορισμού (ανεξαρτήτως γονιδίων, επιμειξιών κλπ) νιώθω Ελληνίδα αλλά συγχρόνως και Κύπρια. Ζω στην Ελλάδα πάνω από τριάντα χρόνια, έχω παντρευτεί με Ελλαδίτη, έχω κάνει παιδιά που έχουν διπλή υπηκοότητα (ελληνική και κυπριακή). Δεν ξεχνώ τις κυπριακές μου ρίζες. Τώρα πια θεωρώ συμπατριώτες μου και τους Τουρκοκύπριους που έχουν κι αυτοί δικαίωμα να ζουν ειρηνικά στην κοινή πραγματικά ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ πατρίδα. Το ανεξάρτητη το τονίζω, γιατί υπήρχε εποχή (στα μαθητικά και πρώτα νεανικά μου χρόνια) που ήμουν κι εγώ υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Προερχόμενη από οικογένεια εκπαιδευτικών (πατέρας, παππούς κλπ) γαλουχήθηκα με το όραμα (ή μήπως ψευδαίσθηση) ότι ανήκουμε στη μητέρα πατρίδα. Τώρα πια ωριμάζοντας και συγχρόνως διαβάζοντας και μελετώντας την ιστορία βλέπω ότι ήταν λάθος αυτή η τακτική. Δώσαμε στους Άγγλους και κατ’ επέκταση και στην Τουρκία όπλα να διχοτομήσουν το νησί μας και να σπείρουν το διχασμό στους κατοίκους της….
Με τα τελευταία ποστ έκανα μια κατάθεση ψυχής. Με συγχωρείτε αν σας ζάλισα και σας κούρασα.

Αυτή την εικόνα του Πενταδάκτυλου αντικρίζω από τη βεράντα του σπιτιού των γονιών μου που τώρα πια είναι στη Λευκωσία. Θλίψη......

-----------------------
Υ.Γ. Μερικοί από τους σχολιαστές μου και ειδικά ο Μιχ. Μιχαήλ που είναι Κύπριος δημοσιογράφος και έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα, αμφισβητεί ότι ο Μακάριος κάλεσε από το βήμα του ΟΗΕ τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν και να αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη στην Κύπρο. Ίσως να έχει δίκιο. Εγώ αυτή την πληροφορία την πήρα από διάφορα ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων και την εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά "οι φάκελλοι" στο ΣΚΑΪ (βλ. κι εδώ). Ίσως όμως πράγματι να μην έκανε ακριβώς έκκληση και να παρεξηγήθηκαν τα λόγια του. Πάντως ακόμα και αν έκανε την έκκληση αυτή, επαναλαμβάνω ότι δεν είχε έννομη επιρροή (όπως λέμει κι εμείς οι νομικοί) στην εισβολή των Τούρκων. Η εισβολή είχε ήδη αποφασιστεί τουλάχιστον από 15 Ιουλίου 1974 που έγινε το προδοτικό πραξικόπημα των Συνταγματαρχών. Όπως αναφέρω δε και παραπάνω, όταν εκφωνείτο ο λόγος του Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας, τα τουρκικά πολεμικά πλοία πλησίαζαν ήδη προς την Κύπρο.