Καλές Σήκωσες!!!!

Μέρες αποκριάς αυτές και οι ετοιμασίες στο σπίτι, αυξημένες. Αποφάσισε και ο γιος μου να φύγει για τη Νορβηγία, τη χώρα όπου σπούδασε και εργαζόταν συγχρόνως για αρκετά χρόνια. Γύρισε εδώ, πριν ενάμιση περίπου χρόνο, να κάνει το στρατιωτικό του, όπως κι έγινε. Προσπάθησε να βρει δουλειά μετά, αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκε από τη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα. Πήρε λοιπόν την απόφαση να γυρίσει πίσω, εκεί όπου το κράτος φροντίζει τους πολίτες, έστω και αν δεν είναι δικοί του. Με τούτο και με κείνα, έχω πολλές ασχολίες και πού καιρός για νέα ανάρτηση! Ποιήματα μου δεν έχω πρόχειρα να σας βάλω να διαβάσετε (στην ουσία δεν έχω καθόλου, καθότι φύση πεζή) κι έτσι αποφάσισα να επαναλάβω την περσινή μου αποκριάτικη ανάρτηση που βρίσκεται και μέσα στο πνεύμα των ημερών.

«Κυριακή της Αποκριάς σήμερα και με πήρε η μαμά μου από την Κύπρο να μου ευχηθεί «Καλές Σήκωσες». Ξέρετε στην Κύπρο τις Απόκριες τις ονομάζουμε «Σήκωσες» γιατί, κατά την παράδοση, είναι η τελευταία φορά, πριν την Ανάσταση, που επιτρέπεται να φάμε κρέας. Μετά, το κρέας το «σηκώνουμε» από το τραπέζι μας μέχρι την Κυριακή του Πάσχα, οπότε το βάζουμε και πάλι (μη φανταστείτε ότι υπάρχουν πολλοί σήμερα που τηρούν αυτή την παράδοση). Εκεί δε πάνω στη χαλαρή κουβεντούλα με τη μητέρα μου θυμηθήκαμε και μια ιστορία που συνέβη σε μια φίλη της πριν χρόνια και γελάσαμε.

Η κα Τούλα (έτσι λέγεται η φίλη της) κατάγεται από την Ελλάδα (είναι δηλαδή Ελλαδίτισα). Όταν πριν αρκετά χρόνια εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στην Κύπρο, δεν ήταν ακόμα εξοικειωμένη με την τοπική διάλεκτο και δεν ήταν λίγες φορές που παρεξηγούσε μερικές φράσεις. Π.χ. δεν ήξερε ότι στην Κύπρο η μπάλα λέγεται «μάπα». Όταν λοιπόν πήγανε κάτι γειτονόπουλα στο σπίτι της και φώναξαν στο γιο της «έλα να παίξουμε ρε, μάπα», αυτή νόμιζε ότι της βρίζαν το παιδί. Ήρθε στη μάνα μου να πει το παράπονο της και η καημένη η μάνα μου είδε κι έπαθε να της δώσει να καταλάβει ότι δεν το βρίζαν το παιδί, αλλά το φώναζαν να παίξει μπάλα μαζί τους. Έτσι και ένα Σάββατο και συγκεκριμένα το Σάββατο πριν τη Κυριακή της Αποκριάς η κα Τούλα πήγε να ψωνίσει στον μπακάλη της γειτονιάς. Αφού λοιπόν τέλειωσε τα ψώνια της, ο μπακάλης, που με όλους τους πελάτες του είχε φιλικές σχέσεις, την κατευόδωσε και της είπε «στο καλό κα Τούλα, χαιρετίσματα στο σύζυγο και καλές Σήκωσες να έχετε». Η κα Τούλα δεν ήξερε πού να κρύψει την ντροπή της. Ήρθε κατευθείαν στη μαμά μου και άρχισε πάλι να της κάνει τα παράπονα, αυτή τη φορά για τον μπακάλη. "Ακούς εκεί να μου πει να έχουμε καλές σηκωμένες (έτσι είχε πιάσει το αυτί της το «Σήκωσες»). Πότε του έδωσα θάρρος αυτού να μου λέει σεξουαλικά υπονοούμενα;" Τα γέλια της μάνας μου ξεσήκωσαν τη γειτονιά….. Από τότε το θυμόμαστε κάθε Απόκριες και γελάμε….»

Καλές Σήκωσες λοιπόν σε όλους, με ή και χωρίς υπονοούμενο!!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ. Μετά από αυτή την είδηση που μας τη φύλαγαν για το τριήμερο, ελπίζοντας ότι θα χαθεί μέσα στο καρναβαλίστικο κλίμα, δεν ξέρω αν μας έμεινε και πολλή όρεξη για Σήκωσες.... Η ευχή όμως παραμένει.

Πώς η Ελλάδα (σχεδόν) χάρισε τους Πομάκους στους Τούρκους!

Μια είδηση σήμερα μου τράβηξε την προσοχή. Η εξής: «Αντιπροσωπεία των Ελλήνων Πομάκων μεταβαίνει στη Βουλγαρία, όπου θα συμμετάσχει σε συνάντηση-συνέδριο των Πομάκων. Συμμετέχουν Πομάκοι από τις Βρυξέλλες, την Τουρκία, την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία…». Σκέφτηκα, λες επιτέλους οι Πομάκοι της Θράκης να διεκδικήσουν τη δική τους πολιτιστική ταυτότητα, μακριά από κάθε προσπάθεια σφετερισμού της εθνικότητας τους; Ας ελπίσουμε.

Οι Πομάκοι, κατοικούν κυρίως στη Θράκη, στον ορεινό όγκο της Ροδόπης, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η οροσειρά Ροδόπη βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος της μέσα στη Βουλγαρία και οι περισσότεροι Πομάκοι ζουν εκεί, ενώ η πλειοψηφία τους στην Ελλάδα βρίσκεται στο νομό Ξάνθης. Ο πληθυσμός των Πομάκων υπολογίζεται γύρω στις 350.000. Από αυτούς όμως μόνο οι 36.000 (απογραφή 1991) κατοικούν στην Ελλάδα (23.000 στο νομό Ξάνθης, 11.000 στο νομό Ροδόπης, 2.000 στο νομό Έβρου). Οι υπόλοιποι βρίσκονται κυρίως στη Βουλγαρία.

Μέχρι το 17^ο αιώνα οι Πομάκοι ήταν κυρίως Χριστιανοί. Περί το τέλος του αιώνα αυτού, επειδή ζήλεψαν τη ζωή όσων από τους ομοφύλους τους είχαν αλλαξοπιστήσει (αυξημένα δικαιώματα, κρατική υποστήριξη, απαλλαγή από φόρους κλπ), αποφάσισαν όλοι μαζί ν' ασπαστούν τον Ισλαμισμό. Οι πρόκριτοι και κοινοτάρχες μαζί και με τους παπάδες τους, ως αντιπρόσωποι όλων των Πομάκων, κατέβηκαν από τη Ροδόπη στη Φιλιππούπολη και παρουσιάστηκαν στις πολιτικές και θρησκευτικές αρχές των Οθωμανών, στο δικαστήριο (κονάχ) και δήλωσαν την απόφαση τους να προσχωρήσουν στον Μουσουλμανισμό. Ο διοικητής φοβήθηκε το σκάνδαλο και τους παρέπεμψε στον τότε μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως Γαβριήλ (1636-1672). Μάταια ο μητροπολίτης προσπάθησε κατηχώντας τους να τους μεταπείσει. Η περιτομή όλων των αντιπροσώπων έγινε πανηγυρικά στο παλιό τζαμί και κατόπιν, αφού γύρισαν στις πατρίδες τους, εξισλαμίστηκαν και οι άλλοι ομόφυλοι τους. Τότε κατεδαφίστηκαν πάνω στη Ροδόπη 218 εκκλησίες και 336 παρεκκλήσια. Αυτό είναι το χρονικό της αλλαξοπιστίας των Πομάκων. Αν και όμως αλλαξοπίστησαν οι Πομάκοι, δεν άλλαξαν αυτόματα και τις χριστιανικές τους συνήθειες, τα χριστιανικά ήθη και έθιμα τους, τις θρησκευτικές γιορτές τους. Μέχρι και σήμερα ακόμη διατηρούνται πολλές χριστιανικές συνήθειες, που σιγά-σιγά όμως όλο και ξεχνιούνται και αλλάζουν και χάνονται. Π.χ. σε πολλά χωριά της Ροδόπης οι Πομάκοι "σταυρώνουν" το ψωμί μόλις το πλάσουν, "σταυρώνουν" τα μωρά οι γυναίκες όταν αλλάζουν τα σπάργανα τους, ανάβουν καντήλια, ορισμένες γυναίκες χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "η Παναγιά μαζί σου" κ.λ.π. κ.λ.π.

Οι Πομάκοι έχουν μητρική την πομακική γλώσσα, η οποία σε ποσοστό 50% έως 70% (ανάλογα με τις διάφορες γλωσσικές εκτιμήσεις) είναι σλαβογενής. Έχει όμως τόσο τούρκικα στοιχεία, όσο και ελληνικά (κυρίως αρχαία ελληνικά). Επικοινωνούν, συνεννοούνται, τραγουδούν κι εκφράζουν τα συναισθήματα τους μ' αυτή τη γλώσσα, όμως έως πρόσφατα δεν την έγραφαν, διότι δεν είχε δημιουργηθεί ακόμη γραπτός λόγος της πομακικής γλώσσας και φυσικά δεν υπήρχαν σ' αυτή και γι' αυτή βιβλία γραμματικής, συντακτικού, λεξικά, λογοτεχνία. Το 1996 εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Αίγειρος» της Θεσσαλονίκης, το τρίτομο έργο για την πομακική γλώσσα που εκπονήθηκε υπό την εποπτεία και την ενεργό συμμετοχή του δασκάλου Πέτρου Θεοχαρίδη.

Οι Βούλγαροι, στηριζόμενοι βασικά στο γλωσσικό τους ιδίωμα, τους διεκδικούν ως Βούλγαρους, ενώ οι Τούρκοι, στηριζόμενοι στο γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι, τους θεωρούν Τούρκους. Κατά τους Ρουμάνους, οι Πομάκοι είναι απομεινάρι αρχαίου θρακικού φύλου το οποίο διαδοχικά εκρωμαΐστηκε, εκσλαβίστηκε και εξισλαμίστηκε. Η επικρατέστερη άποψη μεταξύ των Ελλήνων ιστορικών είναι ότι οι Πομάκοι είναι απόγονοι του Παιονικού φύλου των Αγριάνων. Αυτή την άποψη, ότι δηλαδή οι Πομάκοι κατάγονται από την αρχαία ελληνική φυλή, παρουσίασαν και το 1946 στον ΟΗΕ και στους Αμερικανούς οι ίδιοι οι Πομάκοι (Ελλάδας και Βουλγαρίας) και ζήτησαν ως Έλληνες να ενταχθούν στην Ελλάδα. Με την πάροδο όμως των χρόνων και τη συνεχή και επίμονη πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται άλλοτε από την Βουλγαρία και άλλοτε από την Τουρκία, συνοδευόμενη και από μια μακρόχρονη αδιαφορία της Ελλάδας, οι άνθρωποι αυτοί έχουν, κατά μεγάλο μέρος, χάσει τις εθνικές τους ρίζες και πλέουν σ’ ένα πέλαγος χωρίς πυξίδα εθνικού προσανατολισμού.

Η πολιτική της Ελλάδας σε ό,τι αφορά τους Πομάκους άλλαζε ανάλογα με τη πολιτική συγκυρία. Δεν είμαστε μακριά από το 1996, όταν για πρώτη φορά καταργήθηκε η περιβόητη «μπάρα». Τι ήταν η «μπάρα»? Ένα φυλάκιο με μπάρα στο δρόμο προς τα Πομακοχώρια. Η μπάρα σηκωνόταν, μόνο μετά από έλεγχο των χαρτιών και άδεια από την Αστυνομική Διεύθυνση Ξάνθης. Δηλαδή γινόταν συνοριακός έλεγχος μέσα στην Ελλάδα σε Έλληνες πολίτες. Οι Πομάκοι έτειναν, δυστυχώς, μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες να διαμορφώνουν τουρκική συνείδηση. Και γι’ αυτό φταίμε κυρίως εμείς. Εμείς ή για να είμαι πιο ακριβής η επίσημη ελληνική πολιτική τους έστελλε κατευθείαν στο στόμα του νεοτουρκικού εθνικισμού. Το 1954 με το νομοθετικό διάταγμα (Ν.Δ.) 3065/1954, το οποίο μάλιστα φέρει και τον ηχηρό τίτλο «Περί τρόπου ιδρύσεως και λειτουργίας Τουρκικών Σχολείων Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως Δυτικής Θράκης», η ελληνική Κυβέρνηση υποχρέωσε όλα τα μουσουλμανικά σχολεία να ονομάζονται τουρκικά, για να πετύχει διάκριση από τα αντίστοιχα μουσουλμανικά της Βουλγαρίας. Και τούτο για να αποφύγει εκμετάλλευση από τους (κομμουνιστές τότε) Βούλγαρους της παρουσίας σλαβόφωνου πληθυσμού στη Θράκη. Προτίμησε δηλαδή να τους ρίξει στην αγκαλιά της Άγκυρας, παρά να παραδεχτεί ότι πρόκειται για σλαβόφωνο πληθυσμό. Το 1955 δόθηκε εντολή στον επιθεωρητή μουσουλμανικών σχολείων να οργανώσει συνέδρια Πομάκων δασκάλων για την εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου της τουρκικής γλώσσας, αφού οι Νεότουρκοι είχαν υιοθετήσει το λατινικό αλφάβητο. Η εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα σχολεία των Πομάκων ολοκληρώθηκε το 1973. Οι Πομάκοι, μετά από αυτή την εξέλιξη, περιορίζονταν στο να μιλούν τη γλώσσα τους μόνο στο σπίτι. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να χαρίσουμε στους Τούρκους, ολόκληρη τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, που αποτελείται από τους «τουρκογενείς», τους Πομάκους και τους Αθίγγανους.

Τα τελευταία χρόνια οι φωνές, μεταξύ των Πομάκων, που διεκδικούν την ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα, αυξάνονται. Σερφάροντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα μια επιστολή που προέρχεται από μια ομάδα από αυτούς. Στην επιστολή αυτή επισημαίνονται, μεταξύ άλλων, με χιούμορ σε ορισμένα σημεία, και τα πιο κάτω: «Το μειονοτικό (τουρκικό) σχολείο δημιουργεί αγράμματους ανθρώπους… Τα παιδιά μας αναγκάζονται να μαθαίνουν μια γλώσσα ξένη προς αυτούς, την τουρκική. Αναγκάζονται από το ελληνικό κράτος και από την πολιτική των κεμαλιστών ρατσιστών της Τουρκίας και των εδώ πρακτόρων τους να εκτουρκίζονται γλωσσικά, να ξεχνούν τη μητρική τους γλώσσα τα πομακικά. Επίσης αναγκάζονται να μάθουν άθλια ελληνικά, αν και είναι η γλώσσα της πατρίδας τους. Επίσης μαθαίνουν λίγα αραβικά για το κοράνι, μαθαίνουν και αγγλικά και αύριο μπορεί να αναγκαστούν να μάθουν και κινέζικα, αν το απαιτήσει η ανερχόμενη υπερδύναμη η Κίνα. Ή ακόμα και μογγολικά, αν οι τούρκοι ισχυριστούν ότι ανακάλυψαν κανένα έγγραφο του Ατατούρκ που μιλάει (επιτέλους) για τους προγόνους των Τούρκων που μιλούσαν τα μπούγκα μπούγκα. Και ρωτάμε εμείς είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Πώς είναι δυνατό να προοδέψουν τα παιδιά μας έτσι; Αλλά και οι δάσκαλοι μας που είναι Πομάκοι πώς να διδάξουν στα τουρκικά; Ποιος άθλιος νόμος και ποιοι άθλιοι πολιτικάντηδες αναγκάζουν να διδάσκουν Πομάκοι τα Πομακόπουλα τουρκικά;……» (βλ. ολόκληρη την επιστολή εδώ).

Δυστυχώς ο άθλιος νόμος που σπρώχνει τους Πομάκους να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι είναι ελληνικός. Και είναι πολύ δύσκολο τώρα πια να αλλάξει. Γιατί ο αυτοπροσδιορισμός έχει ήδη συντελεστεί για πολλούς από αυτούς και η κατάργηση της διδασκαλίας της τούρκικης γλώσσας προσκρούει στα ανθρώπινα δικαιώματα.

-----------------------

Πηγές:

α) Βικιπαίδεια

β)http://www.patridamou.gr/

γ) http://www.provoles

δ) http://www.mani.org.gr/

Γιατί το έσκασε πάλι με ελικόπτερο ο Βασίλης Παλαιοκώστας?

Μα, φυσικά, για να προλάβει να επισκεφθεί το Πατρινό Τρελό Καρναβάλι!!!!
-----------------------------------

Υ.Γ. Η φήμη ότι οι αστυνομικοί φρουροί του Κορυδαλλού θα λάβουν μέρος στο ίδιο Καρναβάλι ντυμένοι "ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας", ελέγχεται ως ανακριβής.

Ακούστε κι αυτό

Σας βοηθά ο σύντροφος σας στις δουλειές του σπιτιού?

Έτσι, για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα από την αντιπαράθεση που είχαμε (με μερικούς @φίλους) για το θέμα της προηγούμενης ανάρτησης μου, παραθέτω ένα ανέκδοτο.

Στο 10ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο για την ισότητα των δύο φύλων ανακοινώθηκε ότι, κατόπιν έρευνας, διαπιστώθηκε ότι οι χώρες που ήταν ακόμα χαμηλά στην επίτευξη της ισότητας άνδρα – γυναίκας όσον αφορά τις οικιακές εργασίες ήταν η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα. Κατόπιν αυτού κλήθηκαν οι αντιπρόσωποι από τις τρεις αυτές χώρες να προσπαθήσουν για τον επόμενο χρόνο να πετύχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή των συζύγων τους στις οικιακές εργασίες και στην ανατροφή των παιδιών και τον επόμενο χρόνο να ανακοινώσουν τα αποτελέσματα της προσπάθειας τους.

Πράγματι την επόμενη χρονιά, στο 11ο Συνέδριο, οι τρεις αντιπρόσωποι ανέβηκαν στο βήμα να μιλήσουν για τα αποτελέσματα της προσπάθειας τους. Πρώτη ανέβηκε και μίλησε η Ισπανίδα.
-Όταν γύρισα στην πατρίδα είπα στον Χουάν ότι έπρεπε σιγά – σιγά να αρχίσει με βοηθά στο σπίτι με τις δουλειές και με τα παιδιά. Την πρώτη εβδομάδα δεν είδα κανένα αποτέλεσμα, τη δεύτερη όμως άρχισε πότε – πότε να πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο, την τρίτη εβδομάδα να μαγειρεύει και να βάζει πλυντήριο, μέχρι δε σήμερα μπορώ να πω ότι με βοηθά πολύ.
Μετά από θερμό χειροκρότημα όλων των συνέδρων, ανέβηκε και μίλησε η Ιταλίδα.
-Όταν γύρισα στην Ιταλία έκατσα μια μέρα και μίλησα στον Τζουσέπε και του εξήγησα ότι αφού εργαζόμαστε και οι δυο πρέπει να μοιραζόμαστε και τις δουλειές του σπιτιού. Την πρώτη εβδομάδα δεν είδα τίποτε. Τη δεύτερη τίποτε πάλι, από την τρίτη όμως εβδομάδα άρχισε δειλά – δειλά να με βοηθά. Μαγείρευε, έβγαζε τα παιδιά βόλτα κλπ. Μέχρι δε σήμερα μπορώ να πω ότι σχεδόν μοιραζόμαστε τις δουλειές.
Μπράβο, μπράβο, φώναζαν όλες οι σύνεδροι μαζί.
Τελευταία ανέβηκε να μιλήσει η Ελληνίδα.
-Όταν γύρισα στην Ελλάδα κάθησα και μίλησα στο Γιάννη. Γιάννη μου, του λέω, επειδή δουλεύω σκληρά στο σπίτι και στη δουλειά, τι θα έλεγες να με βοηθάς και συ λίγο;; Δηλαδή σαν τι να κάνω;; μου απαντά. Να, θα μπορούσες κι εσύ να πλένεις πού και πού τα πιάτα, να σκουπίζεις, να σφουγγαρίζεις…
Λοιπόν και τι έγινε;;; Ρωτά γεμάτη περιέργεια η Πρόεδρος.
-Να, την πρώτη εβδομάδα δεν έβλεπα τίποτε. Τη δεύτερη άρχισα σιγά – σιγά να βλέπω από το ένα μάτι. Την τρίτη άρχισα να βλέπω και από το άλλο. Μέχρι σήμερα μπορώ να πω ότι επανήλθε πλήρως η όραση μου.

Υ.Γ. Εμένα ο σύζυγος έχει βρει ένα τέχνασμα (κόλπο) να μη του ζητώ συχνά να συμμετέχει στις δουλειές του σπιτιού. Όχι, δεν μου μαυρίζει το μάτι. Χα χα χα! Απλώς τις κάνει τόσο άγαρμπα (τις δουλειές), που διστάζω κάθε φορά να του το ζητήσω!!

Ποιος θυμάται τους Κόκκινους Χμερ??

Σήμερα το πρωί, σχεδόν μόλις ξύπνησα και πίνοντας ακόμα τον πρωινό μου καφέ, μπήκα στο Google ειδήσεις, για να πάρω μια πρώτη γεύση από τις πρόσφατες ειδήσεις. Το μάτι μου έπεσε σε δύο ειδήσεις. Αντίθετου εκ πρώτης όψεως περιεχομένου, αλλά συναφείς.

Η πρώτη είδηση: Διακηρύσσοντας την πίστη της, ότι «ο σοσιαλισμός είναι και επίκαιρος και ιστορικά αναγκαίος και ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δώσει λύση….» η γ.γ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα άρχισε την εναρκτήρια ομιλία της στο 18ο Συνέδριο του εν λόγω κόμματος χθες.

Η δεύτερη είδηση: Τριάντα χρόνια μετά την πτώση του ειδεχθούς καθεστώτος των κομμουνιστών Κόκκινων Χμερ, που επί των ημερών τους χάθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ζωές (δηλαδή το ¼ του πληθυσμού της Καμπότζης) από βασανιστήρια, εκτελέσεις, πείνα ή υποχρεωτική εργασία, ο πρώτος από τους πέντε εν ζωή ηγέτες προσήχθη χθες ενώπιον δικαστηρίου της Πνομ Πενχ. Ο Κάινγκ Γούεκ Ιβ ή Ντουκ, επικεφαλής μιας από τις πιο διαβόητες φυλακές, κατηγορείται ότι προσωπικά επέβλεψε τον βασανισμό και την εκτέλεση 15.000 κρατουμένων. Ο Ντουκ, που έχει έκτοτε ασπαστεί τον χριστιανισμό (τρομάρα του) και διά του δικηγόρου του ζητεί συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων, συνελήφθη το 1999, δύο χρόνια μετά τον τυχαίο εντοπισμό του από έναν Βρετανό φωτογράφο. Η δίκη του διεξάγεται ενώπιον δικαστηρίου της Καμπότζης, που έχει την υποστήριξη των Ηνωμένων Εθνών και θεωρείται προπομπός ακόμα τεσσάρων δικών, που θα ακολουθήσουν αν οι πρώην ηγέτες των Χμερ δεν έχουν έως τότε αποβιώσει. Όπως ο ιδρυτής τους, Πολ Ποτ, που πέθανε σε καταυλισμό στα σύνορα με την Ταϊλάνδη, το 1998.

Όχι, με τα πιο πάνω, δεν υπαινίσσομαι ότι το ΚΚΕ οραματίζεται να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα ένα καθεστώς, σαν αυτό των Κόκκινων Χμερ, τουλάχιστον όχι η πλειοψηφία των μελών του. Και πιστεύω κι εγώ ότι ο πραγματικός σοσιαλισμός δεν έχει χάσει την επικαιρότητα του και, γιατί όχι, την αναγκαιότητα του. Όμως αναρωτιέμαι αν οι Έλληνες κομμουνιστές διδάχτηκαν από τα λάθη ή και τα εγκλήματα αυτών που κατά καιρούς ονόμασαν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές και επιχείρησαν να επιβάλουν «σοσιαλιστικά καθεστώτα», στην ουσία όμως στυγνές δικτατορίες. Φοβάμαι ότι ειδικά οι κομμουνιστές του ΚΚΕ εθελοτυφλούν πάνω στο θέμα αυτό. Απόδειξη αυτού ότι είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν ή και να δικαιώσουν ακόμα το σταλινισμό σ’ αυτό το Συνέδριο. Αναρωτιέμαι γιατί. Νομίζω ότι την απάντηση δίνει ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γ. Ρούσσης (γνωστός για την αριστερή του ιδεολογία) σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία. Αναφέρει λοιπόν ότι όσοι υπερασπίζονται τη σταλινική περίοδο μπορούν να καταταχτούν σε τρεις κατηγορίες: α) σ’ αυτούς που ανήκουν κυρίως στη γενιά της Αντίστασης, οι οποίοι λάτρεψαν τον Στάλιν και τους είναι συναισθηματικά δύσκολο να αποδεχτούν ότι:

«τόσος πόνος, τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό...»,

β) σ’ εκείνους τους νέους, κυρίως, κομμουνιστές, οι οποίοι, αγνοώντας την αλήθεια, θεωρούν ότι υπερασπιζόμενοι τη σταλινική περίοδο υπερασπίζονται το σοσιαλισμό και γ) σ’ εκείνους, οι οποίοι πιστεύουν ότι επειδή ο αντίπαλος προσφεύγει στον πλέον χυδαίο αντισταλινισμό, οι ίδιοι έχουν την υποχρέωση να υπερασπίζονται συλλήβδην αυτήν την περίοδο. Στις πιο πάνω τρεις κατηγορίες, εγώ (η Μερόπη) θα πρόσθετα και μια τέταρτη κατηγορία. Αυτούς που γνωρίζουν, σε αδρές γραμμές, την αλήθεια για τη βία που άσκησε ο Στάλιν και πιστεύουν ότι καλώς έπραξε, γιατί, κατ’ αυτούς, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτούς τους τελευταίους φοβάμαι πιο πολύ. Γιατί μου θυμίζουν τους Κόκκινους Χμερ.

Διαβάστε εδώ για τους Κόκκινους Χμερ (από την πολύ πετυχημένη εκπομπή της ΕΡΤ "Εξάντας")

Ζητιανιά στο διαδίκτυο!

Το τελευταίο διάστημα έλαβα 2-3 φορές, μέσω email, ένα γράμμα από μια Ρωσίδα, ονόματι Έλενα, η οποία, αφού διηγείται τη θλιβερή (?) ιστορία της, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ζητά ελεημοσύνη και με καλεί να της στείλω χρήματα. Φυσικά και δεν της έστειλα.

Πριν λίγες μέρες πάλι διάβασα στις ειδήσεις, στο διαδίκτυο, ότι η Νάντια Σουλεϊμάν, μητέρα των οκτάδυμων παιδιών που γεννήθηκαν τον περασμένο μήνα στις Η.Π.Α., εγκαινίασε ιστοσελίδα στη διεύθυνση www.thenadyasulemanfamily.com με φωτογραφίες των νεογέννητων και μια έκκληση για δωρεές. Δεν έχει εισόδημα, λέει, άλλο πλην των φοιτητικών δανείων και έχει πληρώσει ήδη περισσότερα από 100.000 δολάρια για να υποβληθεί στη θεραπεία γονιμότητας που της χάρισε τα οκτάδυμα. Το συνολικό κόστος τοκετού και νοσηλείας ανήλθε σε 1,5 εκατ. δολάρια (άραγε ποιος θα το πληρώσει αυτό το κόστος?). Ας σημειωθεί ότι η εν λόγω Αμερικανίδα, που είναι ανύπαντρη (κατ' ακρίβεια διαζευγμένη), έχει άλλα έξι παιδιά, όχι από τον πρώην σύζυγο της, αλλά από προηγούμενες εξωσωματικές γονιμοποιήσεις, ισχυρίζεται δε ότι αποφάσισε να κάνει πολλά παιδιά μ’ αυτόν τον τρόπο, για να συνέλθει από την κατάθλιψη, από την οποία έπασχε (!!!!). Τώρα αν συνήλθε ή όχι, δεν το ξέρω. Ήθελα να ‘ξερα οι γιατροί που δέχτηκαν να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη διαδικασία, τι είχαν κατά νου. Να βοηθήσουν τη νέα γυναίκα να βγει από την κατάθλιψη ή το κέρδος, μέσω της διαφήμισης? Μάλλον προς το δεύτερο πάει το μυαλό μου.

Λαμβάνοντας ερέθισμα από τα πιο πάνω, έψαξα λίγο στο διαδίκτυο και τι διαπίστωσα? Ότι αν η τράπεζα δεν σας χορηγεί άλλο δάνειο, αν σας απειλούν με κατάσχεση ή απλώς θέλετε να συνταξιοδοτηθείτε στα 30 σας χρόνια (ή και ενωρίτερα), δεν υπάρχει πλέον λόγος να βγείτε στα φανάρια για ζητιανιά και να κινδυνεύετε να σας μαζέψει η Αστυνομία. Η παγκοσμιοποιημένη και εκσυγχρονισμένη μορφή επαιτείας απαιτεί μόνο μια σύνδεση ίντερνετ και στοιχειώδη γνώση Αγγλικών. Αν είστε δε τυχεροί χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου θα ανταποκριθούν στην έκκληση σας, αποστέλλοντάς σας τον «οβολό» τους, που μπορεί να κυμαίνεται από μερικά σεντς μέχρι αρκετές χιλιάδες ευρώ. Πριν μερικά χρόνια μια υπερχρεωμένη νεαρή Αμερικανίδα, η Κάριν, διαπίστωσε ότι τα χρέη της από τις πιστωτικές κάρτες που διέθετε και τις οποίες είχε υπερφορτώσει έφθαναν τα 20.000 δολάρια. Χωρίς λοιπόν να χάσει πολύ χρόνο έστησε ένα site χαμηλού προϋπολογισμού, μέσω του οποίου ζητούσε ευθέως ελεημοσύνη από τους επισκέπτες. Έγραφε μεταξύ άλλων «….Το όνομά μου είναι Κάριν, είμαι πραγματικά συμπαθητική και ζητώ τη βοήθειά σας! Η ουσία είναι ότι έχω αυτό το τεράστιο χρέος από πιστωτικές κάρτες και χρειάζομαι 20.000 δολάρια για να το ξεπληρώσω. Αυτό που χρειάζομαι είναι 1 δολάριο από 20.000 ανθρώπους ή 2 δολάρια από 10.000 ανθρώπους ή 5 δολάρια από 4.000 ανθρώπους - καταλαβαίνετε. Έτσι, αν σας περισσεύουν ένα ή δύο δολάρια, παρακαλώ στείλτε τα. Μαζί θα εξαφανίσουμε το χρέος των πιστωτικών καρτών από τη ζωή μου!». (!!!). Η Κάριν είχε και μια απάντηση για όσους τυχόν αναρωτήθηκαν τι έχουν να κερδίσουν δείχνοντας κατανόηση στο «πρόβλημά» της. «Θα είμαι ειλικρινής: Δεν έχετε να κερδίσετε τίποτε. Αλλά πιστεύω στο Κάρμα. Αν με βοηθήσετε, τότε κάποια στιγμή κάποιος θα βοηθήσει και εσάς, όταν το χρειαστείτε. Γι' αυτό βοηθήστε με και ίσως κάποια ημέρα θα μπορέσω να σας βοηθήσω κι εγώ»... Και πράγματι η Κάριν βρήκε…. φιλάνθρωπους (ή μήπως κορόιδα?) και τη βοήθησαν (βλ. εδώ). Τώρα αν ξαναφόρτωσε τις πιστωτικές της κάρτες και ξαναβγήκε στη ζητιανιά, δεν το γνωρίζω.

Αυτή η μορφή επαιτείας το τελευταίο διάστημα παρουσιάζει ανοδική τάση, ώστε έχουν κάνει την εμφάνισή τους και «ειδικές» ιστοσελίδες, (βλ. εδώ) όπου δίνονται συμβουλές στους επίδοξους «επαίτες» για την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του διαδικτύου και για τους τρόπους με τους οποίους θα κινητοποιήσουν περισσότερους «δωρητές». «Είναι πιθανότερο να βοηθήσουμε ανθρώπους για τους οποίους μπορούμε να νιώσουμε συμπόνια και ότι συμπάσχουμε», εξηγεί ο ειδικός σε θέματα Ψυχολογίας του διαδικτύου, Ανταμ Τζόινσον. «Όταν βλέπουμε στο δρόμο έναν άνθρωπο με φθαρμένα και βρώμικα ρούχα, δυσκολευόμαστε να ταυτιστούμε μαζί του. Στο διαδίκτυο όμως, οι άνθρωποι δίνουν πολλές πληροφορίες για το ποιοι είναι, πώς σκέφτονται, γιατί θέλουν τα χρήματα. Όσο περισσότερες πληροφορίες δίνουν, τόσο πιθανότερο είναι να νιώσουμε συμπόνια γι αυτούς», συμπληρώνει. Η πληθώρα όμως των «επαιτών» έχει αρχίσει να κάνει καχύποπτους τους χρήστες του Διαδικτύου, οι οποίοι δεν είναι πλέον τόσο πρόθυμοι να ανταποκριθούν σε τέτοιου είδους εκκλήσεις, δεδομένου μάλιστα ότι αρκετές περιπτώσεις έχουν αποκαλυφθεί ως απάτες.

Από μικρή είχα μια αντιπάθεια προς την επαιτεία. Σπανιότατα ανταποκρίνομαι προς την έκκληση για βοήθεια. Θεωρώ, εκτός εξαιρετικών βέβαια περιπτώσεων (όπως π.χ. είναι η περίπτωση της Βουλγάρας συνδικαλίστριας Κ. Κούνεβα που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι), ότι η ανταπόκριση σε έκκληση για δωρεά ενθαρρύνει την οκνηρία και συχνά την απάτη.

Εσείς τι λέτε????

Η Δικαιοσύνη ασφυκτιά και η μάχη των Εφετείων καλά κρατεί.

Τα Δικαστήρια ασφυκτιούν κάτω από το βάρος πολλών υποθέσεων, αστικών και ποινικών. Τα πινάκια (αστικά και ποινικά) στενάζουν. Προσδιορίζονται δίκες που είναι φανερό εκ των προτέρων ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διεξαχθούν στα πλαίσια μιας δικασίμου. Π.χ. Στα Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων προσδιορίζονται να δικαστούν 25-30 σοβαρότατες υποθέσεις κακουργημάτων (εμπορία ναρκωτικών, ληστείες, κακουργηματικές απάτες κλπ), όταν στα πινάκια των αντίστοιχων ευρωπαϊκών Δικαστηρίων δεν υπάρχουν περισσότερα από 2-3 κακουργήματα. Και όταν όλοι ξέρουμε ότι στη διαδικασία των δύο (το πολύ) ημερών που διαρκεί η δικάσιμος (στα ελληνικά Δικαστήρια) δεν είναι δυνατόν να γίνουν περισσότερες από 7-8, άντε το πολύ 10 υποθέσεις κακουργημάτων. Αποτέλεσμα είναι οι δίκες να αναβάλλονται επανειλημμένα, οι διάδικοι και οι μάρτυρες να ταλαιπωρούνται υπερβολικά, οι υποθέσεις να κινδυνεύουν να παραγραφούν. Αιτίες του προβλήματος είναι πολλές. Αφενός μεν είναι η έλλειψη Δικαστών, Γραμματέων και κτιριακής υποδομής και αφετέρου η ύπαρξη πολυνομίας που καθιερώνει πολλές συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα, ενώ θα μπορούσαν να επισείουν μόνο διοικητικές κυρώσεις (πχ η μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, η κατασκευή αυθαίρετων κτισμάτων κλπ). Μεγάλη είναι και η τάση των Ελλήνων για αντιδικία, ενώ θα μπορούσαν να λύνουν τις διαφορές τους ειρηνικά. Η Κυβέρνηση, κατά καιρούς, εξαγγέλλει μέτρα για «επιτάχυνση», τάχα, της Δικαιοσύνης. Ποια είναι αυτά τα μέτρα?? Η ακόμα περαιτέρω φόρτωση των ήδη ασφυκτικών πινακίων, η απαγόρευση της πέραν της τρίτης αναβολής κλπ κλπ. Τις περισσότερες φορές τα μέτρα αυτά παραμένουν μόνο στα χαρτιά, γιατί ο αριθμός των Δικαστών και Γραμματέων παραμένει ο ίδιος (απαράδεκτα χαμηλός), ίδια και η κτιριακή υποδομή (λίγες δικαστικές αίθουσες). Και τέλος ίδια και η ανθρώπινη δυνατότητα για αξιοπρεπή διεξαγωγή των δικών. Αν δεν αναβληθεί η δίκη με αίτηση κάποιου από τους διαδίκους, είναι πολύ πιθανόν να αναβληθεί, λόγω πέρατος του ωραρίου. Και λόγω όλων αυτών των προβλημάτων η Ελλάδα είναι εκτεθειμένη πολλαπλώς στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για καθυστερήσεις.

Τα τελευταία χρόνια έχει εξαγγελθεί η ίδρυση τεσσάρων νέων Εφετείων και συγκεκριμένα στο Ηράκλειο Κρήτης (το Εφετείο Χανίων δεν επαρκεί για όλη την Κρήτη), στην Εύβοια, στην Αιτωλοακαρνανία και στη Λέσβο. Για την ίδρυση των νέων αυτών Εφετείων γνωμοδότησε θετικά και η ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Επιτέλους ένα σωστό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση της αποσυμφόρησης των Δικαστηρίων θα έλεγε κάποιος!! Το ίδιο λέω κι εγώ. Κι όμως δεν προχωρά. Ξέρετε γιατί??? Γιατί αντιδρούν, λέει, τοπικοί κομματικοί παράγοντες και μικροσυμφέροντα. Οι παράγοντες των Χανίων αντιδρούν στην ίδρυση νέου Εφετείου στο Ηράκλειο, σε σημείο που οι τοπικοί βουλευτές έχουν κάνει κοινή δήλωση ("πρωτόκολλο τιμής" το ονόμασαν τρομάρα τους) πως πρόκειται να παραιτηθούν από τη βουλευτική τους έδρα αν η Κυβέρνηση προχωρήσει στην ίδρυση Εφετείου στο Ηράκλειο. Ήμαρτον Παναγία μου, έχουν αναγάγει σε θέμα τιμής την εξακολούθηση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης και της ταλαιπωρίας των πολιτών (οι πολίτες του Λασηθίου και Ηρακλείου τρέχουν στα Χανιά για να δικαστούν κατ' έφεση)! Οι τοπικοί παράγοντες των δύο πόλεων της Αιτωλοακαρνανίας (Αγρίνιο – Μεσολόγγι) μαλώνουν μεταξύ τους για το ποια πόλη δικαιούται το νέο Εφετείο. Είναι αλήθεια ότι για την ίδρυση Εφετείων στη Λέσβο και στην Εύβοια, μικρή σχετικά είναι η αντίδραση, πλην όμως η λειτουργία και των Εφετείων αυτών συνεχώς αναβάλλεται. Τέτοια αναποφασιστικότητα εκ μέρους της Κυβέρνησης καταντά γραφική. Άγεται και φέρεται από τοπικά μικροσυμφέροντα και είναι ανίκανη να προχωρήσει με αποφασιστικότητα στην επίλυση του προβλήματος. Εν τω μεταξύ οι Δικηγόροι των Χανίων απέχουν από τις δίκες, για να μην ιδρυθεί το Εφετείο Ηρακλείου, οι δικηγόροι της Χαλκίδας απέχουν για να ιδρυθεί επιτέλους το Εφετείο στην πόλη τους, οι δικηγόροι Σύρου απέχουν για να μην ιδρυθεί Εφετείο στη Μυτιλήνη (ναι καλά καταλάβατε, μέχρι τώρα οι υποθέσεις της Μυτιλήνης δικάζονται κατ' έφεση στη Σύρο) κ.ο.κ. Αποτέλεσμα? Οι δίκες αναβάλλονται συνεχώς, οι διάδικοι ταλαιπωρούνται, οι μάρτυρες αγανακτούν και οι δικογραφίες συσσωρεύονται ακόμα πιο πολύ.
Αθάνατη Ελληνική Πραγματικότητα!

Ταλαιπωρίας συνέχεια και αντιβίωση...

Η ταλαιπωρία που σας διηγήθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση μου κακώς νόμιζα ότι τέλειωσε. Συνεχίζεται. Πώς? Να πώς. Όταν επέστρεφα στην Αθήνα με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, χαρούμενη γιατί νόμιζα ότι τέλειωσε η περιπέτεια μου, δεν ήξερα ακόμα ότι θα είχε και συνέχεια. Βέβαια όταν αντιλήφθηκα ότι η διπλανή μου κοπέλα φταρνιζόταν και έβηχε συνέχεια προβληματίστηκα. Λέω (από μέσα μου) λες να έχει γρίππη και να με κολλήσει? Η ανησυχία μου έγινε εντονότερη όταν την άκουσα να μιλά στο τηλέφωνο και να λέει στο συνομιλητή της ότι έχει και πυρετό. Θα μου πείτε, γιατί δεν σηκώθηκα να κάτσω αλλού? Το σκέφτηκα κι εγώ, αλλά το λεωφορείο ήταν γεμάτο και δεν υπήρχε κενή θέση, ούτε για δείγμα. Αναγκαστικά λοιπόν έμεινα εκεί με την ελπίδα ότι δεν θα κολλήσω. Η ελπίδα μου δεν επαληθεύτηκε. Από το Σάββατο έχω πυρετό, πόνους σε όλο το κορμί μου και κρυάδες. Διάγνωση: Ίωση. Τι παίρνω? Παρακεταμόλη (ντεπόν, πανατόλ) και εισπνέω ατμούς. Ήδη σήμερα νιώθω καλύτερα.
Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί που μου τηλεφώνησαν να δουν πώς είμαι, ρωτούν αν παίρνω αντιβίωση. Η απάντηση είναι «όχι, ρε παιδιά, δεν παίρνω αντιβίωση, γιατί δεν τη χρειάζομαι. Εξάλλου τα αντιβιοτικά δεν σκοτώνουν τους ιούς».
Αλήθεια έχουμε συνειδητοποιήσει (εμείς οι Έλληνες εννοώ) τι κακό έχουμε κάνει με την αλόγιστη χρήση των αντιβιοτικών? Όπως διαπίστωσε και ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας και πρόεδρος του Σουηδικού Προγράμματος Στρατηγικής κατά της Αντοχής στα Αντιβιοτικά «SΤRΑΜΑ», δρ Ότο Καρς, «οι Έλληνες παίρνουν αντιβιοτικά ακόμη και για τον... πονοκέφαλο». Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ελέγχου Πρόληψης Ασθενειών στη Στοκχόλμη (ΕCDC) αναφορικά με την κατανάλωση αντιβιοτικών στις χώρες-μέλη της Ε.Ε., η χώρα μας καταλαμβάνει την πρώτη θέση και με μεγάλη διαφορά. Στην Ελλάδα καταναλώνονται καθημερινά 32 δόσεις αντιβιοτικών ανά 1.000 κατοίκους, όταν οι Ιταλοί καταναλώνουν 26 δόσεις, οι Ισπανοί 18 και οι Δανοί μόλις 11 δόσεις. Έτσι, εδώ στην Ελλάδα, αναγκάσαμε τα μικρόβια να αναπτύξουν μηχανισμούς αντοχής, με αποτέλεσμα να υπάρχουν λοιμώξεις, κυρίως νοσοκομειακές, που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα υπάρχοντα αντιβιοτικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες (Σουηδία, Ολλανδία, Δανία) όταν έλληνας ασθενής απευθυνθεί για σοβαρή χειρουργική επέμβαση (πχ για μεταμόσχευση) μπαίνει σε καραντίνα για δύο μέρες. Και μόνο όταν οι ειδικοί διαπιστώσουν ότι δεν είναι φορέας πολυανθεκτικών μικροβίων, προχωρούν στην επέμβαση. Αλλιώς παίρνει πρόωρο εξιτήριο (βλ. εδώ).
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τους λόγους που δεν πρέπει να καταναλώνουμε άσκοπα αντιβιοτικά.
--------------------
Υ.Γ. Η χοντρή κυρία πάνω δεξιά (με τα κόκκινα) που δεν έλεγε να αρχίσει δίαιτα, τώρα με την ίωση, άρχισε να αδυνατίζει. Χα χα χα!