Η τσάντα πάντα ερμητικά κλειστή!

Αχ ρε παιδιά τι έπαθα σήμερα η ταλαίπωρη γυναίκα! Μου κλέψαν το πορτοφόλι μέσα σ’ ένα κατάστημα στη Λευκωσία.

Τι ταραχή ήταν αυτή που ένιωσα, όταν έφτασα στο Ταμείο και πήγα να πληρώσω και το πορτοφόλι πάπαλα! Λέω, δεν μπορεί, κάπου εκεί θα είναι, στην τσάντα μέσα και δεν το βρίσκω. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό και μάλιστα εδώ στην Κύπρο! Κι όμως σ’ εμένα συνέβη και ναι στην Κύπρο…. Όταν συνήλθα από το πρώτο σοκ, συνειδητοποίησα τι είχε γίνει. Την τσάντα την είχα στον ώμο μου και λίγο προς τα πίσω. Κάποια στιγμή μέσα στο κατάστημα, με πλησίασε μια κοπέλα (πελάτης) φορτωμένη με ρούχα που τάχα πήγαινε να τα δοκιμάσει στο δοκιμαστήριο. Περνώντας από δίπλα μου κάπως με έσπρωξε. Γύρισα και την είδα με τα πολλά ρούχα στα χέρια και σκέφτηκα «τι θέλει και πήρε τόσα ρούχα? Δεν τα κουμαντάρει και σπρώχνει τον κόσμο». Πού να ξέρω, ότι ήταν τέχνασμα αυτό, για να καμουφλάρει τα χέρια της. Τη σκηνή αυτή την είδαμε και από την κάμερα ασφαλείας του καταστήματος μετά. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που με πλησίασε μέσα στο κατάστημα. Το πρόσωπο της δεν φαινόταν καθαρά στην κάμερα, αλλά ούτε κι εγώ πρόσεξα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά να σας πω την αλήθεια. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ήταν πολύ μελαχρινή. Δεν στενοχωρήθηκα τόσο για τα χρήματα, όσο για τις πιστωτικές κάρτες (δύο είχα τρομάρα μου), για τις ταυτότητες (μια ελληνική και μια κυπριακή) και για την άδεια οδήγησης. Καταλαβαίνετε μετά τι ταλαιπωρία τράβηξα. Έτρεχα για καταγγελία στην Αστυνομία, για ακύρωση των καρτών κλπ κλπ. Και η ταλαιπωρία δεν τέλειωσε. Όταν φτάσω πίσω στην Αθήνα, θα τρέχω για νέα ταυτότητα, άδεια οδήγησης κλπ κλπ. Ουφ, μόνο που το σκέφτομαι βαριέμαι…

Από αυτή την ιστορία πήρα και μερικά διδάγματα:

Α) Να μην είμαι χαλαρή στην Κύπρο πιστεύοντας ότι η εγκληματικότητα είναι μικρή. Ενώ στην Αθήνα είμαι πάντα σε εγρήγορση, προσέχοντας το πορτοφόλι μου και την τσάντα μου σε σημείο εμμονής, εδώ ένιωθα ότι δεν κινδυνεύω και δεν φρόντισα να κλείσω καλά την τσάντα μου. Πόσο άδικο είχα τελικά. Παρεμπιπτόντως να σας πω ότι στην Κύπρο έχω παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό πολλά άσχημα. Έχει αυξηθεί η ζητιανιά, η λαθρομετανάστευση (κυρίως μέσω των κατεχομένων από την Τουρκία εδαφών) και η χρήση ναρκωτικών.

Β) Να μην κουβαλώ μαζί μου στο πορτοφόλι τις πιστωτικές μου κάρτες. Λέω να περιοριστώ σε μία μόνο και να τη χρησιμοποιώ σπανίως και ποτέ στο εξωτερικό. Έχασα λίγη ώρα μέχρι να βρω τα κατάλληλα τηλέφωνα της Ελλάδας, για να ακυρώσω τις κάρτες. Δεν ξέρω τι έγινε στο μεταξύ διάστημα. Θα το μάθω σε λίγες μέρες. Ελπίζω να μην είναι άσχημα τα νέα.

Γ) Να φροντίζω πάντα να κλείνω την τσάντα μου ερμητικά, δεν πάει να είμαι στον Παράδεισο. Και να μην αγοράζω ποτέ τσάντα χωρίς φερμουάρ.

Δ) Να μη κρατώ ποτέ μαζί και τις δύο ταυτότητες (Κυπριακή και Ελληνική), με κίνδυνο να τις χάσω και τις δύο, όπως και έγινε. Ευτυχώς που δεν είχα μαζί και το διαβατήριο.

Ε) Να υποψιάζομαι όσους με σπρώχνουν και να μην αρκούμαι στο στραβοκοίταγμα. Να ψάχνω αμέσως για το πορτοφόλι μου.

Άντε και μη χειρότερα να λέμε. Αύριο γυρνώ πίσω στην Ελλάδα. Στο σπίτι μου.

Κύπρος. Σηκώνει κεφάλι η Διχοτόμηση.

Βρίσκομαι από χθες στην Κύπρο. Είπα να εκμεταλλευτώ την αργία της 25ης Μαρτίου, πήρα και δύο μέρες άδεια «από τη σημαία» και να μαι στα πατρογονικά εδάφη. Ήθελα να δω και τον πατέρα μου, όσο με θυμάται ακόμα.

Όπως ανέφερα και σε προηγούμενη ανάρτηση μου, ο πατέρας μου πάσχει από Αλτσχάιμερ. Οι πνευματικές του δυνάμεις και η μνήμη του, δυστυχώς, εξασθενούν συνεχώς. Σήμερα το πρωί, εκεί που του ετοίμαζα το πρόγευμα του, με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε αναπάντεχα: «Δεν μου λες Μερόπη, ποιού είναι αυτό το σπίτι?». Του απαντώ «δικό σου είναι». Και ήρθε η διαμαρτυρία «Όχι δεν είναι δικό μου, το δικό μου σπίτι είναι στην Κερύνεια. Γιατί είμαι τώρα εδώ»? Γύρισα και τον κοίταξα απορημένη. «Πραγματικά δεν θυμάσαι τι έγινε, και αναγκαστήκαμε να μετοικήσουμε στη Λευκωσία?» τον ρώτησα. Ήταν η σειρά του να με κοιτάξει απορημένος και συνάμα ανήσυχος. «Όχι δεν θυμάμαι. Έγινε κάτι άσχημο?». Όταν του είπα ότι έγινε Τουρκική Εισβολή και αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το χωριό μας, ταράχτηκε και κάθησε για αρκετή ώρα σιωπηλός. Ποιος ξέρει αν του ήρθαν μνήμες από εκείνες τις τραγικές μέρες του 1974. Αχ καημένε μου πατέρα!

Μια και μιλάμε για Τουρκική Εισβολή, διάβασα αυτές τις μέρες ένα άρθρο του πολύ καλού Κύπριου δημοσιογράφου και συγγραφέα Μακάριου Δρουσιώτη, η ιστοσελίδα του οποίου είναι μια από τις αγαπημένες μου. Το άρθρο έχει τίτλο «Σηκώνει κεφάλι η διχοτόμηση». Περιέχει πικρές αλήθειες. Ολόκληρο το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά εμένα με άγγιξαν ιδιαίτερα τα πιο κάτω αποσπάσματα του. Ας σημειωθεί ότι τα εντός παρενθέσεων τα πρόσθεσα εγώ για να κατανοήσετε καλύτερα το περιεχόμενο του.

«Σοβαρές ανησυχίες προκαλεί στα Ηνωμένα Έθνη η στροφή των Τουρκοκυπρίων προς τη λύση δύο κρατών, καθώς και η προσήλωση των Ελληνοκυπρίων στη διατήρηση του σημερινού στάτους κβο. Σύμφωνα με εκτίμηση που έκανε στον "Πολίτη" (ελληνοκυπριακή εφημερίδα) υψηλόβαθμος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών με ενεργό συμμετοχή στις συνομιλίες, "οι δύο ηγέτες (Χριστόφιας – Ταλάτ) πραγματικά επιθυμούν να λύσουν το πρόβλημα, όμως οι κοινωνίες είναι πια αλλού". Η ανάλυση των ξένων παρατηρητών είναι ότι ο κόσμος στο δρόμο δεν έχει αντιληφθεί τα οφέλη της λύσης, την αντιμετωπίζει σαν απειλή και πιστεύει ότι το σημερινό στάτους κβο μπορεί να διατηρηθεί για πάντα…..

Πέρα από τους Ελληνοκύπριους, οι οποίοι για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους έχουν εθιστεί στην ασφάλεια του στάτους κβο, τώρα και οι Τουρκοκύπριοι έχουν προσανατολιστεί προς τη διχοτόμηση. Σύμφωνα με τη μεγάλη δημοσκόπηση της εταιρείας KADEM που δημοσίευσε η KIBRIS (τουρκοκυπριακή εφημερίδα), το 53,8% θα καταψήφιζε σήμερα το σχέδιο Ανάν και μόνο το 27,9 θα ψήφιζε υπέρ. Είναι πια ξεκάθαρο ότι οι Τουρκοκύπριοι έχασαν την πίστη τους προς την ομοσπονδία και πως το κλίμα του 2004, όταν οι νέοι ήταν στους δρόμους και ανέμιζαν τις σημαίες της Ε.Ε. στις καταγάλανες συγκεντρώσεις δεν υφίσταται πια….

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα (στις επικείμενες «βουλευτικές» εκλογές του Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους), θεωρητικά, οι συνομιλίες δεν θα επηρεαστούν διότι θα αλλάξει ο "Πρωθυπουργός", ενώ το Κυπριακό το χειρίζεται αποκλειστικά ο "Πρόεδρος" που θα είναι ο Ταλάτ, μέχρι τον Απρίλιο του 2010 (γίνονται χωριστές εκλογές για τη βουλή και τον Πρόεδρο). Όμως, αν εκλεγεί "Πρωθυπουργός" ο Έρογλου (αρχηγός του τουρκοκυπριακού εθνικιστικού Κόμματος Εθνικής Ενότητας –UBP που προηγείται στις δημοσκοπήσεις), θα επιδεινωθεί η κατάσταση επί του εδάφους και θα επιβαρυνθεί το γενικότερο κλίμα επειδή υποσχέθηκε πως θα χορηγήσει "υπηκοότητες" σε χιλιάδες εποίκους που έχουν υποβάλει αίτηση, ενώ θα μοιράσει ελληνοκυπριακές περιουσίες που είναι ακόμα ανεκμετάλλευτες…….»

Τελειώνοντας τη μελέτη του άρθρου αυτού, αναστέναξα και αναρωτήθηκα κι εγώ μαζί με τον αρθρογράφο «Μήπως χάσαμε το τρένο?»

Ήμαρτον Άγιοι Πατέρες!

Στις 9 Μαρτίου του 2009 η Ιερά Σύνοδος «αφού μελέτησε το σχετικό ανακριτικό φάκελο, κατέληξε με ψήφους 7 προς 5 στην κατά πλειοψηφία απόφαση ότι δεν προκύπτουν από το φάκελο επαρκείς ενδείξεις ενοχής κατά του εγκαλουμένου αρχιερέως και έθεσε την κανονική υπόθεση στο αρχείο». Διάβασα αυτή την είδηση που αφορά τον (πρώην προς το παρόν) Μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα, κατά κόσμο Αντώνιο Μπεζενίτη και ως νομικός και ως πολίτης προς στιγμή θύμωσα. Παρά το γεγονός ότι ο κ. Παντελεήμων καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης έξι (6) ετών από την ποινική Δικαιοσύνη για την ίδια υπόθεση, δηλαδή της υπεξαίρεσης χρημάτων κατ' εξακολούθηση από τη Μονή Οσίου Εφραίμ, οι «Άγιοι» Ιεράρχες τον έβγαλαν λάδι και φυσικά του έδωσαν βάσιμες ελπίδες ότι σύντομα θα επανέλθει στο Θρόνο του και στα μεγαλεία του (άραγε κάνει κανείς service σ' εκείνη τη ρημάδα τη MERCEDES ή την άφησαν να σκουριάσει?).

Γρήγορα όμως συνήλθα. Μερόπη, σκέφτηκα, δεν κάνει να θυμώνεις, έχεις και πίεση. Εξάλλου, για σκέψου ωριμότερα. Τι κάνανε οι «Άγιοι Πατέρες»? Απλώς δείξανε τη χριστιανική μεγαθυμία τους. Συγχώρεση και άφεση αμαρτιών δεν λέει η Εκκλησία μας? Συγχώρεση λοιπόν και άφεση δώσανε και στο δοκιμαζόμενο (δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία) αδελφό τους. Άλλωστε μη ξεχνάς ότι και τότε που καταδικάστηκε και επρόκειτο (άκουσον άκουσον) να κλειστεί στον Κορυδαλλό ως κοινός κακοποιός (αν είναι δυνατόν!), μαζί με τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος και τους απατεώνες (μακριά από τον κ. Μπεζενίτη τέτοια ιδιότητα), τι πρότειναν εν τη μεγαθυμία τους? Να μην εκτίσει ο κ. Παντελεήμων την ποινή του σε φυλακή για τους κοινούς θνητούς (αλίμονο), αλλά σε μοναστήρι που θα διαμορφωθεί καταλλήλως έτσι ώστε να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά φυλακής (!!!!!!!). Δυστυχώς δεν εισακούστηκαν και τελικά ο "Άγιος Πατέρας" βρίσκεται στη Φυλακή Κορυδαλλού, μαζί με κοινούς "μη Άγιους" παραβάτες του Ποινικού Δικαίου. Τέτοια κατάντια. Και μη ξεχνάς ακόμη Μερόπη (είπα στον εαυτό μου) ότι οι σεπτοί Ιεράρχες στάθηκαν βράχοι νομιμότητας τότε, το 2002-2003 που στάλθηκαν στην Ιερά Σύνοδο κασέτες με ροζ σκανδαλιστικές στιχομυθίες, όπου ο ένας εκ των συνομιλητών φερόταν να είναι ο εν λόγω ιεράρχης και ο άλλος κάποιος νεαρός. Αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν τέτοιο παράνομο αποδεικτικό μέσο, που παραβιάζει τα προσωπικά δεδομένα, η γνησιότητα μάλιστα του οποίου ήταν, λέει, αμφίβολη. Όταν δε μερικοί Συνοδικοί έριξαν την ιδέα να προσφύγουν σε ειδικά εργαστήρια του εξωτερικού για να αποδειχθεί η γνησιότητά ή μη των κασετών και πάλι επικράτησε σύνεση. Ευτυχώς! Αποφάνθηκαν ότι ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι δεν μπορούν να προσαγάγουν τεκμήρια σε εκκλησιαστικό δικαστήριο. Άσε που «Μπορεί ανάμεσα στους εμπειρογνώμονες να υπάρχει κανένας εβραίος», όπως πολύ σοφά παρατήρησε ένας από αυτούς (βλ. εδώ στο ΒΗΜΑ).

Αχ Άγιοι Πατέρες, με συγχωρείτε που σας παρεξήγησα και άφησα προς στιγμή το αίσθημα θυμού να με κυριεύσει. Και ντρέπομαι που μου ήρθε στο νου (έστω και για ένα δευτερόλεπτο) η ευαγγελική ρήση «Οαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί». Πόσο άδικο είχα! Ευτυχώς που υπάρχετε και εσείς και μας δείχνετε το δρόμο της σύνεσης, της ταπεινότητας, της μετανοίας, της συγχώρεσης και της αγάπης. Τι κι αν σας ζητήσει το θρόνο του πίσω ο Σεπτός δοκιμαζόμενος Ιεράρχης? Φαντάζομαι ότι είστε έτοιμοι να του τον δώσετε. Τι κι αν είναι ακόμα στον Κορυδαλλό? Θα διοικεί λίγα χρόνια από κει και μετά θα γυρίσει μετά «βαΐων και κλάδων» εκεί που ανήκει. Στο ευσεβές ποίμνιο του. Α, και θα κοιτάξει τι γίνεται επιτέλους μ’ αυτή τη ρημάδα την off shore εταιρεία του που την εγκατέλειψε για λίγο, προς βλάβη της Εθνικής Οικονομίας!!!

Τι θέτει τα νεύρα της Μερόπης σε δοκιμασία...

Μια καινούργια @φίλη η @Μαρίνα το “Bad girl inside”, όπως αποκαλεί η ίδια τον εαυτό της (είμαι όμως σχεδόν σίγουρη ότι είναι “good girl” κατά βάθος), με κάλεσε σ’ ένα παιχνίδι. Να αναφέρω, λέει, πέντε πράγματα που, ενώ είναι φαινομενικά ασήμαντα, με ενοχλούν πολύ. Δεν μπορώ να πω ότι τα βρήκα εύκολα αυτά που με ενοχλούν. Σκεφτόμουν το ένα, έλεγα (από μέσα μου) εντάξει δεν είναι και πολύ ενοχλητικό, σκεφτόμουν το άλλο, έλεγα είναι ενοχλητικό, αλλά δεν είναι ασήμαντο. Τελικά κατέληξα στα πιο κάτω (η σειρά είναι αδιάφορη):

1. Μ’ ενοχλεί να βλέπω οδηγούς να μιλάνε αμέριμνοι στο κινητό τηλέφωνο ή ακόμα και να γράφουν μηνύματα ενώ οδηγούν. Φοβάμαι ότι θα με κοπανήσει κανένας από αυτούς καμιά μέρα, χωρίς να το καταλάβω.
2. Μ΄ ενοχλεί να βλέπω όλο και πιο πολλές νέες κοπέλες να υιοθετούν αρνητικά αντρικά πρότυπα, όπως επιθετική συμπεριφορά στην οδήγηση και αλλού, αχρείαστη αθυροστομία χωρίς λόγο και αιτία, υπερβολικό κάπνισμα (μέσα στα πλαίσια της λογικής δεν με ενοχλεί), πολυγαμία-one night stand.
3. Μ’ ενοχλεί να μου μιλούν με αγένεια, επιθετικότητα ή και με βαριεστημάρα οι άνθρωποι που η δουλειά τους είναι να παρέχουν υπηρεσίες και να εξυπηρετούν τους πολίτες. Κι ακόμα πιο πολύ μ’ ενοχλεί να εκμεταλλεύονται την προσωρινή και μικρή εξουσία τους πάνω μου και να μου απευθύνουν το λόγο στον ενικό, ενώ εγώ τους μιλώ στον πληθυντικό.
4. Μ’ ενοχλεί να μου στέλλουν κάθε λίγο και λιγάκι με το email και να γεμίζουν το inbox μου, ηλίθια ομαδικά σχολιάκια, και δήθεν βαθυστόχαστα άρθρα του τύπου «να η απόδειξη ότι υπάρχει Θεός» (η απόδειξη είναι μια ηλίθια ιστορία με ένα κουρέα). Και μ’ ενοχλεί ακόμα πιο πολύ να μου δίνουν και διαταγές όπως «στείλτε το μήνυμα σε 10 ανθρώπους για να βρείτε τύχη ή (ακόμα χειρότερα) για να μη σας βρει ατυχία….». Η ατυχία, ρε φίλε, είναι που βρήκες το email μου και με βομβαρδίζεις με ανοησίες.
5. Μ’ ενοχλεί να με παίρνουν τηλέφωνο από διάφορες Τράπεζες, μεσημεριάτικα συνήθως και μάλιστα μόλις έχω επιστρέψει από τη δουλειά, πτώμα και θέλω να ξαπλώσω το κορμάκι μου να ξεκουραστώ, για να με ενημερώσουν τάχα για νέα προγράμματα (δάνεια, πιστωτικές κάρτες κλπ). Και με ενοχλεί ακόμα πιο πολύ να επιμένουν να μιλήσουν και με τον άντρα μου και όταν τους λέω ότι είναι απασχολημένος, να μου λένε ότι θα τον πάρουν αργότερα και πράγματι να ξαναπαίρνουν μετά από 2-3 μέρες. Τα νεύρα μου τσαντάλια γίνονται.

Δεν θα με ενοχλήσει να πείτε (από μέσα σας βέβαια) «Μερόπη είχα μια σκασίλα τι σε ενοχλεί»!!!
Δεν θα καλέσω άλλο blogger να παίξει το παιχνίδι. Όποιος θέλει και δεν βαριέται, ας πάρει τη σκυτάλη και ας το παίξει. Είναι ενδιαφέρον νομίζω να δούμε τι μας ενοχλεί.

Γιατί ο γιος μου επέστρεψε στη Νορβηγία.

Έφυγε χθες ο γιος μου για το Όσλο της Νορβηγίας. Την πόλη, όπου επί πέντε χρόνια ζούσε, σπούδαζε και εργαζόταν. Όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτηση μου, γύρισε πίσω στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Μετά, ενόψει και του ότι τον είχαν κουράσει τα σκοτάδια και το κρύο του σκανδιναβικού χειμώνα (είναι ένα σοβαρό πρόβλημα αυτό), προσπάθησε να βρει εδώ δουλειά, αλλά χωρίς επιτυχία. Έπεσε και πάνω στην οικονομική κρίση και η προσπάθεια του ήταν ακόμη δυσκολότερη. Έτσι αποφάσισε να φύγει. Εκεί στη Νορβηγία έχει ήδη εξασφαλίσει ένα εισόδημα από φοιτητικό επίδομα. Γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, από το οποίο πριν μερικά χρόνια πήρε το πτυχίο του, για 2-3 μεταπτυχιακά μαθήματα κι έτσι δικαιούται ένα επίδομα, με το οποίο θα εξασφαλίζει το ενοίκιο του. Το επίδομα αυτό, ας σημειωθεί, το δικαιούται κάθε (προπτυχιακός ή μεταπτυχιακός) φοιτητής, Νορβηγός ή ξένος, που έχει πραγματοποιήσει ένα κατώτατο όριο ημερομισθίων σε εργασία στη Νορβηγία. Ο γιος μου, κατά τη διάρκεια των πρώτων σπουδών του, εργαζόταν παράλληλα (βραδινές κυρίως ώρες) σε ένα ξενώνα διανοητικά καθυστερημένων ατόμων και έτσι συμπλήρωσε αυτό το απαιτούμενο όριο, ώστε να δικαιούται το επίδομα. Μάλιστα το έπαιρνε και ένα διάστημα κατά τη διάρκεια των πρώτων σπουδών του. Τι θέλω να πω μ’ αυτά? Ότι η Νορβηγία είναι ένα προηγμένο κράτος που φροντίζει και σέβεται τους πολίτες (Νορβηγούς και ξένους) και οι πολίτες με τη σειρά τους σέβονται το κράτος. Η παιδεία είναι δωρεάν για όλους και το επίπεδο σπουδών πολύ ψηλό. Ο γιος μου πήγε στη Νορβηγία αρχικά σαν Έλληνας φοιτητής με το πρόγραμμα «Εράσμους» και αποφάσισε να μείνει εκεί ως κανονικός πια φοιτητής. Το πτυχίο του τελικά το πήρε από το Πανεπιστήμιο του Όσλο.
Εδώ θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικά στοιχεία από τη ζωή στη Νορβηγία, για να κατανοήσετε τους λόγους που ο γιος μου επέστρεψε εκεί. Ο πληθυσμός είναι περίπου 4,6 εκατομμύρια κάτοικοι και αυξάνεται κατά 0,35% το χρόνο. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε έντονη μετανάστευση προς τη χώρα αυτή κυρίως Σουηδών, Δανών, Βιετναμέζων και Πακιστανών. Η Νορβηγία είναι μια πλούσια χώρα, κυρίως λόγω του πετρελαίου. Μετά τη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία, η χώρα αυτή εξάγει το περισσότερο πετρέλαιο. Ένα μεγάλο μέρος από τα έσοδα από το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας, το οποίο εκμεταλλεύεται κρατική εταιρεία, αποταμιεύονται για να χρησιμοποιηθούν όταν δεν θα έχει η Νορβηγία άλλο πετρέλαιο. Ένα άλλο όμως σημαντικό μέρος δαπανείται για κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς σκοπούς, ώστε σήμερα η χώρα έχει δείκτη ευημερίας των πολιτών της ένα από τους πιο ψηλούς στον κόσμο. Φροντίζει το περιβάλλον, (εξαίρεση ίσως αποτελεί το θέμα της υπεραλίευσης που αναφέρω πιο κάτω), έχει κοινωνικό πρόσωπο, φροντίζει την Παιδεία. Η δαπάνη για τα σχολεία της ανέρχεται στα 10.154 ευρώ ανά μαθητή ετησίως, ενώ για τα Πανεπιστήμια είναι 13.739 ευρώ ανά φοιτητή. Για να καταλάβετε τη διαφορά η αντίστοιχη δαπάνη στην Ελλάδα είναι 4.058 και 4.731 ευρώ (βλέπε εδώ).
H Νορβηγία, είναι μέλος της Schengen, ωστόσο αρνείται μέχρι στιγμής να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε δύο δημοψηφίσματα που έγιναν το 1972 και το 1994 οι Νορβηγοί ψήφισαν όχι στην είσοδο στην Ε.Ε. με μικρή, είναι αλήθεια, πλειοψηφία (52,1% το 1994). Έχουν επικριθεί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι ένας λόγος που αρνήθηκαν αυτή την είσοδο, είναι ο φόβος του περιορισμού στην εκμετάλλευση της μεγάλης αλιευτικής ζώνης τους. Είναι γνωστό ότι υπεραλιεύουν στη ζώνη αυτή σολομό, ρέγκα, μπακαλιάρο, φώκια, φάλαινα, έρχονται μάλιστα δεύτεροι στον κόσμο στον τομέα αυτό. Ανήκουν όμως στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ζώνη και έχουν αποδεχτεί πολλούς νόμους της Ε.Ε.
Οι Νορβηγοί, μετά την πενταετή γερμανική κατοχή, ήθελαν ν' αποφύγουν κάθε τι που θα μπορούσε να διχάσει τη χώρα. Κι έκριναν έτσι πως ο μόνος τρόπος για την επίτευξη αυτού του στόχου ήταν η δημιουργία μιας κοινωνίας ίσων πολιτών. Και πράγματι φρόντισαν να δημιουργήσουν μια κοινωνία, χωρίς μεγάλες κοινωνικές διαφορές. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που έχουν τεράστια περιουσία. Ο πολύς κόσμος δεν βλέπει με καλό μάτι τα πολλά λεφτά. Και πολύ λιγότεροι είναι αυτοί που είναι πραγματικά φτωχοί. Οι μισθοί τους δεν έχουν μεγάλη διαφορά. Είναι μικρή η διαφορά στο μισθό που παίρνει ο εργάτης ενός εργοστασίου ή ο οδηγός ενός λεωφορείου από τις αποδοχές ενός γιατρού. Και φυσικά όλοι παίρνουν επιδόματα για τα παιδιά τους και απολαύουν δωρεάν παιδείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία τους βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο, ώστε ελάχιστοι προτιμούν την ιδιωτική παιδεία και υγεία.
Εδώ θα σας αναφέρω ένα περιστατικό για να καταλάβετε σε τι επίπεδο ισονομίας πολιτών βρίσκεται η χώρα αυτή. Ο άντρας μου έχει μια συνήθεια που οφείλεται στο επάγγελμα του (νοσοκομειακός γιατρός). Σε όποια χώρα πάει, δεν παραλείπει να επισκεφτεί και κάποιο δημόσιο νοσοκομείο. Έτσι και όταν επισκέφτηκε το Όσλο, πέρασε μια ολόκληρη μέρα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της πόλης. Οι συνάδελφοι του τον υποδέχτηκαν με ευγένεια και τον ξενάγησαν. Κατ’ αρχάς του έκανε εντύπωση η μεγάλη τάξη που υπήρχε και η έλλειψη χάους, παρόλο που ήταν μέρα εφημερίας. Του εξήγησαν ότι εκεί υπάρχει αναπτυγμένη η πρωτοβάθμια περίθαλψη, ώστε δεν μπορεί κάθε ασθενής να καταφεύγει απευθείας στο Νοσοκομείο. Πρώτα θα επισκεφθεί τα κατά τόπους ιατρεία που είναι διασκορπισμένα σε όλη την πόλη και μόνο όταν κρίνει ο εκεί γιατρός ότι χρήζει νοσοκομειακής περίθαλψης, θα τον κατευθύνει με παραπεμπτικό σημείωμα προς το Νοσοκομείο. Εδώ (στην Ελλάδα) κάθε πικραμένος κατευθύνεται μόνος του στο Εφημερεύον δημόσιο Νοσοκομείο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα χάος. Συγχρωτίζονται στον ίδιο χώρο άνθρωποι ετοιμοθάνατοι σε φορεία με απλώς γριπωμένους ασθενείς. Λοιπόν για να συνεχίσω με το θέμα μου, τον άντρα μου οι συνάδελφοι του τον ξενάγησαν και σε διάφορους θαλάμους νοσηλείας. Εκεί λοιπόν σε κάποιο δίκλινο θάλαμο νοσηλευόταν και ο βασιλιάς της χώρας (!), δίπλα σ' ένα απλό εργάτη και μάλιστα χωρίς φρουρά και αυλικούς γύρω του. Του εξήγησαν ότι η πάθηση του (καρδιολογική) αυτό το είδος θαλάμου δικαιολογούσε και αυτό του παρείχαν. Σκέφτηκα τι θα γινόταν σε αντίστοιχη ελληνική περίπτωση. Αν ο πολιτειακός παράγοντας δεν κατέφευγε σε Ιδιωτικό Νοσοκομείο, θα νοσηλευόταν τουλάχιστον σε μονόκλινο δωμάτιο με φρουρά και παρατρεχάμενους γύρω του. Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι βασιλικιά (μακριά από μένα τέτοια ιδιότητα). Άσε που θεωρώ ότι αν ήταν εδώ ο Κοκός ακόμα, όχι μονόκλινο δωμάτιο, αλλά ολόκληρο όροφο θα έκλειναν για χάρη του.
Τελειώνοντας αναφέρω ότι είναι αλήθεια ότι το κόστος ζωής εκεί στη Νορβηγία είναι αρκετά ψηλό. Είναι όμως αρκετά ψηλοί και οι μισθοί. Και αν ληφθεί υπόψη ότι δεν χρειάζεται να πληρώνουν οι πολίτες κανένα ποσό σε παραπαιδεία και σε ιδιωτική υγεία, τα βγάζουν πέρα μια χαρά. Άλλωστε οι Νορβηγοί δεν βασανίζονται από τη ματαιοδοξία και επιδειξιομανία που βασανίζει πολλούς εδώ στην Ελλάδα και ακόμα πιο πολλούς στην Κύπρο.
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από παλαιότερο ταξίδι μου στη Νορβηγία.

Πλοίο των Βίκινγκς από το σχετικό Μουσείο (Viking Ship Museum). Οι Νορβηγοί, απόγονοι των μεγάλων θαλασσοπόρων Βίκινγκς, είναι γνωστοί για τη μεγάλη ανάπτυξη της ναυτιλίας.

Άποψη από τα περίχωρα του Όσλο. Ψηλά στο λόφο φαίνονται οι εγκαταστάσεις για σκι.

Το Βασιλικό Παλάτι. Στην αυλή του κάναμε τον περίπατο μας, χωρίς να μας ενοχλεί κανένας. Αν προσέξετε, μοιάζει λίγο (η αρχιτεκτονική του) με το Ελληνικό Κοινοβούλιο (χτίστηκαν την ίδια εποχή).

Το τραμ είναι ένα από τα πιο πολυχρησιμοποιημένα μέσα συγκοινωνίας της πόλης του Όσλο, η οποία ας σημειωθεί έχει περίπου 500.000 κατοίκους.

Μπροστά στο Δημαρχείο της Πόλης

Το λιμάνι του Όσλο

Το Πάρκο Vigeland με τα πολλά γλυπτά. Υπάρχουν γύρω στα 200 γλυπτά

-----------------------------------

Υ.Γ. Παλληκάρι μου, σου εύχομαι καλή τύχη εκεί που πήγες. Και ελπίζω να δημιουργηθούν κι εδώ τέτοιες συνθήκες, ώστε κάποτε τα βήματα σου να σε οδηγήσουν πίσω στην πατρίδα.