Ο Θ. Πάγκαλος, ο χρυσός και το κατοχικό δάνειο.

Σε ειδική Παγκαλολόγο τείνω να εξελιχτώ! Μετά την προηγούμενη μου ανάρτηση που αφορούσε δηλώσεις του πληθωρικού Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης σχετικά με τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, θα ασχοληθώ και πάλι με δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου.
Πολλές αντιδράσεις λοιπόν, άλλες θετικές και άλλες αρνητικές (νομίζω υπερτερούν οι τελευταίες), δημιούργησε η συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου στο ραδιόφωνο του BBC. Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με λίγα λόγια επανέφερε το θέμα του κατοχικού δανείου. «Οι Γερμανοί δεν πρέπει να ασκούν τόσο έντονη κριτική στην Ελλάδα, διότι κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία και έσφαξαν χιλιάδες Έλληνες» επισήμανε ο Θόδωρος Πάγκαλος και συνέχισε «πήραν τα αποθέματα χρυσού από την Τράπεζα της Ελλάδας, πήραν τα ελληνικά χρήματα και δεν τα επέστρεψαν ποτέ. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τεθεί αυτό το ζήτημα. Δεν λέω ότι αναγκαστικά πρέπει να επιστρέψουν τα χρήματα, αλλά πρέπει τουλάχιστον να πουν «ευχαριστώ».

Είναι έτσι όπως τα είπε ο κ. Αντιπρόεδρος? Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι έτσι ακριβώς, τουλάχιστον όχι ως προς τα αποθέματα χρυσού. Η Γερμανία δεν πήρε τα αποθέματα χρυσού από την Τράπεζα της Ελλάδας, αφού και να ήθελε να τα πάρει, δεν θα μπορούσε. Είχαν ήδη μεταφερθεί, από την Άνοιξη του 1941, λίγο πριν από την εισβολή του γερμανικού στρατού στην Ελλάδα, από τον τότε υποδιοικητή της Τράπεζας Γεώργιο Μαντζαβίνο, αρχικά στην Κρήτη, ακολούθως στην Αίγυπτο και από κει στη Ν. Αφρική, όπου φυλάσσονταν στα θησαυροφυλάκια της «SOUTH AFRIKA RESERVE BANK». Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψαν στην Ελλάδα (βλέπε για περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ).
Τώρα όσον αφορά τα ελληνικά χρήματα που πήρε η Ναζιστική Γερμανία, τα οποία, κατά το Θ. Πάγκαλο, δεν τα επέστρεψαν ποτέ, μετά από μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, βρήκα ένα άρθρο του Τάσου Ηλιαδάκη, που είναι μαθηματικός, πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας και καθηγητής της Σχολής Εθνικής Ασφάλειας. Στο άρθρο αυτό ο Τάσος Ηλιαδάκης, χρησιμοποιώντας ελληνικές και ξένες πηγές, δίνει μια νηφάλια εικόνα του τι συνέβη με το «δάνειο» που πήρε η Γερμανία, αλλά και η Ιταλία από τη φτωχή Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Με λίγα λόγια η υπόθεση έχει ως εξής: Το 1942 η Γερμανία και η Ιταλία, προκειμένου να κεφαλαιοδοτούν και να συντηρούν τα στρατεύματα τους που στάθμευαν στην Ελλάδα και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή, αλλά και τη Β. Αφρική, υπογράφουν μεταξύ τους (χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας) συμφωνία δανείου, με την οποία ορίστηκε:

• Να καταβάλλει η Ελλάδα έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ μηνιαίως και
• Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές.

Αργότερα την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις τροποποιήσεις, στις οποίες συμμετείχε και η Ελλάδα, μετατρέποντας έτσι το δάνειο από αναγκαστικό, σε, τρόπον τινά, κοινό συμβατικό δάνειο. Με την πρώτη μάλιστα τροποποίηση (2-12-1942) ορίστηκε ότι τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943. Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του. Τότε το «δάνειο» μετατράπηκε σε έντοκο, λόγω υπερημερίας της Γερμανίας. Το ύψος του δανείου, το οποίο, ας σημειωθεί, δεν ταυτίζεται με τις πολεμικές αποζημιώσεις, κατά την Τράπεζα της Ελλάδας, το 1944 ανερχόταν (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201 δολλάρια. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σήμερα, σύμφωνα με υπολογισμούς, σε 20-30 περίπου δις ευρώ (δεν είναι και τόσο εύκολος ο υπολογισμός του). Κατά καιρούς η Ελλάδα έθεσε το θέμα επιστροφής του δανείου (δεν ξέρω πόσο σοβαρά και πόσο πιεστικά), για να αντικρουστεί με διάφορα επιχειρήματα από τη Γερμανία. Η τελευταία αντίκρουση είναι αυτή που έγινε πριν λίγες μέρες από το Γερμανό εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών, Andreas Peschke, ο οποίος απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς του Αντιπροέδρου της Ελληνική κυβέρνησης, είπε ότι το 1960 η τότε γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να καταβάλει αποζημιώσεις, πληρώνοντας 115 εκατ. γερμανικά μάρκα στην Αθήνα, καθώς και ότι δόθηκαν ακόμη αποζημιώσεις και σε όσους είχαν σταλεί για καταναγκαστική εργασία σε εργοστάσια της Γερμανίας.

Αντί επιλόγου:

Ενόψει όλων των ανωτέρω έχω να κάνω δύο παρατηρήσεις στις δηλώσεις Πάγκαλου α) Ο κ. Αντιπρόεδρος πρέπει να είναι πιο προσεκτικός και ακριβολόγος στις συνεντεύξεις του και μάλιστα σε διεθνή ΜΜΕ (δεν πρόκειται για κουβεντούλα σε καφενείο). Μίλησε για αρπαγή των αποθεμάτων χρυσού από τη Γερμανία, ενώ δεν υπήρξε τέτοιο θέμα, τουλάχιστον όχι για τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας (είναι άλλο θέμα τα ιδιωτικά αποθέματα και ιδίως αυτά των Εβραίων) και β) προέβη σε παρορμητικές δηλώσεις που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, αντί να αφήσει το σχετικό θέμα στα χέρια των αρμοδίων του Υπουργείου Εξωτερικών. Αν δεν έχει ήδη συμφωνηθεί αντίθετα (λέγεται ότι ο Κ. Καραμανλής το 1960, εκτός από την αποζημίωση των 115 εκ. μάρκων που έλαβε για τη χώρα μας, συμφώνησε να δεχτεί η Γερμανία μεγαλύτερο αριθμό Ελλήνων μεταναστών, αντί της επιστροφής του δανείου) ή αν δεν έχει ήδη παραγραφεί η σχετική αξίωση, ας επιδιωχθεί η απόδοση του κατοχικού δανείου  κατόπιν μελέτης, οργανωμένα  και με σοβαρότητα. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν το έκανε η Κυβέρνηση Σημίτη παλαιότερα και μάλιστα όταν Υπουργός  Εξωτερικών ήταν ο ίδιος ο Θ. Πάγκαλος (1996-1999), αφού, όπως ανέφερε στη συνέντευξη του, τα ελληνικά χρήματα η Γερμανία δεν τα επέστρεψε ποτέ.  Ας σημειωθεί ότι είχε προηγηθεί, το Μάιο του 1995, μια προσπάθεια του Ανδρέα Παπανδρέου, μέσω του τότε Υπουργού Εξωτερικών, να αρχίσει η διαδικασία διαπραγματεύσεων για την επιστροφή του δανείου, αλλά λόγω του θανάτου του, δεν ευοδώθηκε, αλλά ούτε και συνεχίστηκε από το διάδοχο του. Το να πετάμε απλώς μπηχτές εδώ κι εκεί και μάλιστα τώρα που βρισκόμαστε σε δύσκολη κατάσταση κι έχουμε ανάγκη την αλληλεγγύη όλων των ευρωπαϊκών χωρών (και της Γερμανίας), για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση που βρισκόμαστε, ποιόν ωφελεί, εκτός ίσως από το λαϊκισμό? Σημειώνω τέλος ότι με την επιστροφή του κατοχικού δανείου θα «κλείσουμε» ένα μικρό μέρος μόνο της «τρύπας» των χρεών μας. Το δάνειο αυτό, κατά τα άνω, ανέρχεται σήμερα περίπου στα 20-30 δις ευρώ, ενώ χρωστάμε περί τα 300 δις ευρώ, ίσως και περισσότερο. 
------------------------ 
Υ.Γ. Δείτε και την ενδιαφέρουσα αυτή ανάρτηση του @Αθεόφοβου που είναι σχετική με τα αποθέματα  χρυσού της Ελλάδας 

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και η πλατεία Κλαυθμώνος

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω στον τύπο και ακούω στο ραδιόφωνο ότι «παράθυρο» για άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο άνοιξε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή. Κατά τη γνώμη μου η είδηση αυτή είναι παραπλανητική. Στην πραγματικότητα η δήλωση του Πάγκαλου έχει περίπου ως εξής: «Η μονιμότητα στο Δημόσιο ισχύει όσο υπάρχουν θέσεις. Εάν μία θέση καταργηθεί, τότε εννοείται ότι παύει να ισχύει η έννοια της μονιμότητας».

Μα αυτό ακριβώς ορίζει και το Σύνταγμα. Δεν είπε κάτι καινούργιο ο κ. Αντιπρόεδρος, ώστε να δικαιολογείται ο σάλος που ξεσηκώθηκε. Συγκεκριμένα το άρθρο 103 του Συντάγματος ορίζει στην παράγραφο 4 τα εξής: «Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν. Αυτοί εξελίσσονται μισθολογικά σύμφωνα με τους όρους του νόμου και, εκτός από τις περιπτώσεις που αποχωρούν λόγω ορίου ηλικίας ή παύονται με δικαστική απόφαση, δεν μπορούν να μετατεθούν χωρίς γνωμοδότηση ούτε να υποβιβαστούν ή να παυθούν χωρίς απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου, που αποτελείται τουλάχιστον κατά τα δύο τρίτα από μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους. Κατά των αποφάσεων των συμβουλίων αυτών επιτρέπεται προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως νόμος ορίζει».

Όπως θα διαβάσατε λοιπόν παραπάνω, η έννοια του Συντάγματος είναι ότι ο δημόσιος υπάλληλος είναι μόνιμος, εφόσον η θέση για την οποία διορίστηκε εξακολουθεί να υπάρχει. Μέχρι τώρα βέβαια οι δημόσιοι υπάλληλοι διατηρούνται, μετατασσόμενοι (εφόσον το ζητήσουν και υπάρχουν κενές οργανικές θέσεις σε άλλη υπηρεσία), ακόμα και αν η θέση τους παύει να υπάρχει (σχετικό το Π.Δ. 117/2008), χωρίς όμως η δυνατότητα μετάταξης να προστατεύεται συνταγματικά, αφού μπορεί να καταργηθεί με νεώτερη νομοθετική διάταξη. Ας σημειωθεί ότι νομοθετήθηκε ότι ακόμα και οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής (που δεν είναι Δημόσιο) έχουν το δικαίωμα να μεταταχθούν σε δημόσιες υπηρεσίες, μετά την πώληση της εταιρείας. Είναι δύσκολο για μένα να πω ότι αυτό είναι άδικο (σε σχέση με τα νέα παιδιά που περιμένουν να μπουν στο Δημόσιο με διαγωνισμό), γιατί αντιλαμβάνομαι πόσο οδυνηρό είναι να χάνει κάποιος τη μόνιμη δουλειά του και να μένει ξαφνικά ξεκρέμαστος. Είναι άλλο θέμα αν η θέση του στην Ολυμπιακή δεν ήταν μόνιμη και παρόλα αυτά θα μεταταγεί σε θέση μόνιμου δημόσιου υπαλλήλου. Αυτό πράγματι είναι άδικο για τα παιδιά που περιμένουν να διοριστούν αξιοκρατικά. Τέλος η γνώμη μου είναι ότι η μετάταξη, όπου είναι θεμιτή, πρέπει να γίνεται με το μισθό της θέσης, στην οποία μεταβαίνει ο υπάλληλος και όχι με τον παχυλό μισθό που ενδεχομένως είχε πριν τη μετάταξη του.

Τελειώνοντας την ανάρτηση αυτή, ας θυμηθούμε λίγο την ιστορική αναδρομή της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Τη μονιμότητα θεσμοθέτησε με νόμο για πρώτη φορά ο Χαρίλαος Τρικούπης (φωτο πάνω) στη πρωθυπουργική του θητεία, κατά τα έτη 1882-1886. Προηγουμένως με κάθε κυβερνητική αλλαγή άλλαζαν, κατά κανόνα, και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι απολυμένοι υπάλληλοι μαζεύονταν στην Πλατεία 25ης Μαρτίου, όπου βρισκόταν τότε το Υπουργείο Οικονομικών και το Νομισματοκοπείο και έκλαιγαν τη μοίρα τους. Λόγω δε αυτού του κλαυθμού και οδυρμού η πλατεία ονομάστηκε από το λαό ως «Κλαυθμώνος». Με αυτή την ονομασία είναι γνωστή μέχρι και σήμερα. Η μονιμότητα αυτή των δημοσίων υπαλλήλων το 1911 καθιερώθηκε και συνταγματικά με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1864. Από τότε δε μέχρι και σήμερα η μονιμότητα, με την ανωτέρω αναφερόμενη έννοια, εξακολουθεί να προστατεύεται συνταγματικά και απλός νόμος δεν μπορεί να την καταργήσει. Και είναι αλήθεια ότι πολλοί από μας, συχνά σκεφτήκαμε, φεύγοντας από δημόσια υπηρεσία, απογοητευμένοι με την αγένεια κάποιου υπαλλήλου, ότι πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως αναλογιστήκαμε τι κοινωνική αναταραχή θα έφερνε μια τέτοια ρύθμιση? Όχι μία, αλλά πολλές πλατείες «Κλαυθμώνος» θα αναβίωναν. Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να γίνει είναι απλώς να εφαρμόζεται το Σύνταγμα στις περιπτώσεις των επίορκων και παντελώς αδιάφορων δημοσίων υπαλλήλων. Να συνέρχονται γρήγορα και με ευελιξία τα υπηρεσιακά συμβούλια για την απόλυση αυτών που πρέπει να απολυθούν. Το Δημόσιο δεν πρέπει να είναι καταφύγιο απατεώνων, αλλά ούτε και ανικάνων.

Ο φόβος της ρετσινιάς....

Βρίσκομαι στην Κύπρο, όπου θα μείνω για λίγες μέρες. Όσο ήμουν στην Ελλάδα είχα ένα άγχος. Θα τη γλυτώσουμε, ως χώρα, τη χρεωκοπία ή όχι? Θα προλάβει ή μάλλον θα τολμήσει η Κυβέρνηση να λάβει τα απαραίτητα μέτρα πριν κατρακυλήσουμε εντελώς στον γκρεμό ή μήπως θα φοβηθεί τη ρετσινιά των «αντιλαϊκών» που μερικοί ήταν έτοιμοι να αποδώσουν ή μάλλον είχαν ήδη αποδώσει στα όποια μέτρα λάμβανε? Ανοίγω μια παρένθεση εδώ- λες και η πλήρης οικονομική μας κατάρρευση και η πτώχευση της χώρας θα ωφελούσε τις «λαϊκές μάζες»- κλείνει η παρένθεση. Έμφραγμα κόντευα να πάθω η έρμη, μέχρι να αρχίσουν να λαμβάνονται κάποια μέτρα και να διαφαίνεται η, προς το παρόν τουλάχιστον, αποτροπή της πλήρους χρεωκοπίας.

Νόμιζα λοιπόν ότι τώρα εδώ στην Κύπρο θα ξέφευγα από παρόμοιο άγχος. Αμ δε! Άλλα βάσανα βρήκα εδώ. Κοντεύουν να καταρρεύσουν οι συνομιλίες για το Κυπριακό. Και ενώ τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ), που συγκεντρώνουν ένα ποσοστό γύρω στο 70% (ίσως και περισσότερο) των Ελληνοκυπρίων, προσανατολίζονται προς μια συμβιβαστική λύση του Κυπριακού μέσα στα πλαίσια της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, την οποία εξάλλου πρώτος συμφώνησε και αποδέχτηκε ο Μακάριος, εντούτοις δεν μπορούν να συνεννοηθούν για κοινή δράση. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας έχει γίνει αιχμάλωτος των κομμάτων με τα οποία επέλεξε να συμμαχήσει. Αν στην Αθήνα καραδοκεί ο φόβος της ρετσινιάς του «αντιλαϊκού», εδώ στη Λευκωσία καραδοκεί ο φόβος της ρετσινιάς του «ενδοτικού». Κάθε προσπάθεια εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης βαφτίζεται από τους «συμμάχους» του Προέδρου «ενδοτισμός», συνοδευόμενος μάλιστα από μεγαλοστομίες (του τύπου σκοτεινές δυνάμεις απεργάζονται τον αφανισμό του ελληνισμού). Λες και υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος να πετύχουμε μια ιδανική για μας τους Ελληνοκυπρίους λύση, χωρίς να κάνουμε κανένα συμβιβασμό. Ήδη αποχώρησε ο ένας «σύμμαχος», η ΕΔΕΚ, επικαλούμενη «πατριωτικό καθήκον», λόγω του «ενδοτισμού» του Προέδρου. Ετοιμάζεται δε προς αποχώρηση και ο άλλος «σύμμαχος», το ΔΗΚΟ. Και η παγίωση της διχοτόμησης στην Κύπρο (αυτό κι αν είναι καταστροφή) φαντάζει ολοένα και πιο πιθανή, εκτός αν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ) βρουν κοινό έδαφος συνεννόησης, αναστέλλοντας, έστω για λίγο, τις όποιες πολιτικές και ιδεολογικές τους διαφορές. Θα το γλυτώσω το έμφραγμα αυτή τη φορά ή όχι?

"Ναι κι εγώ μισώ τη Διευθύντρια......"

Διαβάζω στο διαδίκτυο ότι έχει ξεσηκωθεί θύελλα, λόγω της απόφασης του Συλλόγου Διδασκόντων του Γυμνασίου Χρυσοπηγής στα Χανιά της Κρήτης να αποβάλει, μάλλον πιο συγκεκριμένα να υποχρεώσει μια 14χρονη μαθήτρια να αλλάξει σχολείο. Και τούτο γιατί δημιούργησε, λέει, μια ομάδα στο Facebook με την ονομασία «Ναι, κι εγώ μισώ τη διευθύντρια...». Η είδηση αυτή με ενέβαλε σε ορισμένες σκέψεις. Κατ’ αρχάς δεν πιστεύω ότι η δεκατετράχρονη μισεί στην κυριολεξία τη διευθύντρια. Το πολύ πολύ να την αντιπαθεί. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν υπερβολικές και συχνά επιπόλαιες εκφράσεις, για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Αυτό δε που θα έπρεπε να απασχολήσει την εκπαιδευτικό, κατά τη γνώμη μου, πιο πολύ είναι όχι πώς να τιμωρήσει τη μαθήτρια της, αν το μόνο της παράπτωμα είναι αυτή η δήλωση στο διαδίκτυο, αλλά ο λόγος που την αντιπαθεί τόσο αυτή, όσο όλοι οι άλλοι μαθητές (που δεν είναι λίγοι) που γράφτηκαν ως μέλη του γκρούπ. Η συμπάθεια και ο σεβασμός δεν επιβάλλονται στους μαθητές με τιμωρίες, αλλά εμπνέονται με την προσωπικότητα του εκπαιδευτικού.
Επειδή όμως κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται απ΄ όλες τις πλευρές της, ας δούμε τώρα και την άλλη πλευρά. Διάβασα κάπου ότι η μαθήτρια είχε ανεβάσει στο Facebook και βίντεο με τους καθηγητές της που το είχε τραβήξει εν αγνοία τους και ότι αυτό είναι που μέτρησε στην απόφαση για τιμωρία της. Αυτό το τελευταίο, χμμμ θα έλεγα, αν βέβαια αληθεύει, ότι πράγματι σηκώνει κάποιου είδους τιμωρία (ίσως όμως όχι τόσο βαριά όσο αυτή που επιβλήθηκε). Η αίσθηση της ασυδοσίας δεν μου φαίνεται ότι κάνει καλό στους έφηβους μαθητές. Ναι, μπορούν να έχουν αρνητικά συναισθήματα εναντίον του δασκάλου τους, πράγμα που πρέπει να προβληματίσει τον τελευταίο. Δεν έχουν όμως το δικαίωμα να προσβάλλουν την προσωπικότητα του βγάζοντας εν αγνοία του την εικόνα του στο διαδίκτυο υπό μορφή βίντεο, το οποίο μάλιστα λήφθηκε παράνομα την ώρα του μαθήματος.
Ένας άλλος προβληματισμός που μου δημιουργήθηκε από την πιο πάνω είδηση είναι ο εξής: Ο πρόεδρος της τοπικής ένωσης καθηγητών (της ΕΛΜΕ), πληροφορούμενος την τιμωρία της μαθήτριας, είπε ότι «η συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύει το πόσο μεγάλο έλλειμμα και κενό υπάρχει στους εκπαιδευτικούς σε ό,τι αφορά τη γνώση περί του ψηφιακού κόσμου» και συμπλήρωσε ότι «η συγκεκριμένη τιμωρία δεν θα δινόταν αν οι εκπαιδευτικοί είχαν επιμορφωθεί επί της ουσίας και χρησιμοποιούσαν τις νέες τεχνολογίες στην καθημερινότητά τους. Θα γνώριζαν τι σημαίνει facebook και έτσι δεν θα πανικοβάλλονταν με το παραμικρό». Τις δηλώσεις αυτές είναι αλήθεια ότι δεν τις κατανόησα πλήρως. Τι θέλει να πει ο ποιητής? Ότι αν οι καθηγητές ήταν εξοικειωμένοι με την τεχνολογία γνωρίζοντας να χρησιμοποιούν καλύτερα το διαδίκτυο και το facebook, θα κατανοούσαν τα αισθήματα «μίσους» της μαθήτριας και θα ήταν πιο επιεικείς? Συμφωνώ μεν ότι χρειάζεται η εξοικείωση των εκπαιδευτικών με την τεχνολογία, αλλά αμφιβάλλω αν αυτή η εξοικείωση αυξάνει το αίσθημα επιείκειας του εκπαιδευτικού προς τον εκπαιδευόμενο. Η συνεχής επιμόρφωση πάνω σε παιδαγωγικά θέματα είναι αυτή που συνεισφέρει προς αυτή την κατεύθυνση, αν δεν κάνω λάθος.
Τέλος προβληματίζομαι. Μαζί με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πάνω στις νέες τεχνολογίες, μήπως θα έπρεπε και τα παιδιά να εκπαιδεύονται πώς να μην υπερεκτίθενται επιπόλαια στο facebook και στους άλλους τόπους κοινωνικής διαδικτύωσης ή όπως αλλιώς λέγονται? Το διαδίκτυο δεν είναι η παρέα τους, όπου μπορούν να χαζολογούν και να τα "σούρνουν" στους δασκάλους τους, χωρίς συνέπειες. Ό,τι αναρτάται στο διαδίκτυο εκτίθεται δημόσια και είναι δύσκολο να το πάρει κανείς πίσω.

Καλό ταξίδι θεία Ευτυχία!

Η θεία Ευτυχία έφυγε χθες ήσυχα, όπως ήσυχα έζησε σχεδόν όλη τη ζωή της. Ήταν 91 χρόνων. Πήγε να βρει το θείο Χαρίλαο, τον άντρα της, που έφυγε πριν αρκετά χρόνια σε αυτοκινητικό ατύχημα. Για να κοιμηθούν πάλι αγκαλιασμένοι, όπως έκαναν κάθε βράδυ, όσο ζούσαν και οι δυο.

Η θεία Ευτυχία είναι η μεγάλη αδελφή του πατέρα μου. Κατάγεται, όπως και ο πατέρας μου, από το χωριό Μπέλλα Πάις της επαρχίας Κερύνειας, της Κύπρου που σήμερα κατέχεται από τους Τούρκους. Γνωρίστηκε με το θείο Χαρίλαο τη δεκαετία του 40, όταν αυτός έκτιζε, ως εργολάβος, το δημοτικό σχολείο του χωριού. Παντρεύτηκαν και έκαναν δύο κορίτσια, τις αγαπημένες μου ξαδέλφες Σωτηρούλα και Μερόπη. Το ζευγάρι έγινε η αιτία να γνωριστούν και να παντρευτούν και οι δικοί μου γονείς. Γιατί τότε που παντρεύτηκαν εκείνοι, ο παππούς μου (ο πατέρας της μητέρας μου) ήταν δάσκαλος στο χωριό τους, το Μπέλλα Πάις κι έγινε κουμπάρος στο γάμο τους. Αυτή η κουμπαριά στάθηκε η αιτία της γνωριμίας των γονιών μου. Η μαμά μου και η θεία Ευτυχία ήταν πάντα αγαπημένες, πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο για νύφη – κουνιάδα. Η επίσκεψη της θείας και της οικογένειας της στο σπίτι μας ήταν για μας πάντα και ιδίως τότε που ήμουν παιδί, γιορτή.

Καλό ταξίδι θεία Ευτυχία. Έκλεισε όμορφα ο κύκλος της ζωής σου. Και αν έχεις πίκρα που άφησες τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα σου, απόψε θα αγκαλιαστείς με το θείο Χαρίλαο και θα φύγουν για σένα όλες οι πίκρες της ημέρας.

Το σπίτι της θείας Ευτυχίας στο Μπέλλα Πάις. Αυτό ήταν και το πατρικό σπίτι του πατέρα μου. Τη φωτογραφία την τράβηξα εγώ το 2004, όταν επισκέφθηκα την Κερύνεια.

Οι τρεις τελευταίες φωτογραφίες απεικονίζουν το Μπέλλα Πάις, το χωριό του πατέρα μου και της θείας Ευτυχίας. Είναι ένα όμορφο χωριό σκαρφαλωμένο στην πλαγιά του Πενταδάχτυλου με πανοραμική θέα μέχρι τη θάλασσα της Κερύνειας. Δυστυχώς βρίσκεται στο κατεχόμενο από το 1974 τμήμα της Κύπρου.

Επιτέλους έμαθα τι είναι το spread!!!!!

Στα νομικά, χωρίς να είμαι διάνοια, κουτσά στραβά τα ψιλοκαταφέρνω ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Εκεί που έχω φοβερές αδυναμίες είναι τα οικονομικά. Έλα μου ντε όμως που το τελευταίο διάστημα αν δεν ξέρεις στοιχειώδη οικονομικά, δεν πορεύεσαι! Περίπου ως αγράμματος νιώθεις όταν διαβάζεις εφημερίδες ή ακούς ειδήσεις για spread, hedge funds, αποδόσεις κρατικών ομολόγων, επασφάλιστρα κλπ κλπ. Έτσι λοιπόν κι εγώ. Αγράμματη περίπου νιώθω ή μάλλον ένιωθα μέχρι χθες, διαβάζοντας ειδήσεις όπως αυτή «To πριμ που ζητούσαν οι επενδυτές για διακράτηση του 10ετούς ελληνικού ομολόγου έναντι του αντίστοιχου γερμανικού υποχωρούσε κατά 20 μονάδες βάσης την Δευτέρα στις 342 μονάδες, παρασύροντας πτωτικά τα spread και άλλων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης…» (βλέπε εδώ). Τι έγινε χθες και άλλαξε η κατάσταση? Ε, λοιπόν έμαθα τι είναι spread στα οικονομικά (το μόνο spread που γνώριζα μέχρι χθες ήταν αυτό που αλείφουμε στο ψωμί). Αφορμή για την απόκτηση της νέας γνώσης μου στάθηκε μια ωραία ανάρτηση του φίλου blogger @Αθεόφοβου. Έχει τίτλο ΔΩΣΤΟΥΣ SPREAD ΚΑΙ ΠΑΡΤΟΥΣ ΤΗΝ ΨΥΧH ! Να λοιπόν η ευκαιρία μου, λέω από μέσα μου, να μάθω επιτέλους τι είναι το spread. Αμ δεν! Πολύ γλαφυρή, όπως πάντα, η ανάρτηση του @Αθεόφοβου. Έμαθα πολλά και διάφορα ωραία, αλλά τι είναι το spread δεν έμαθα, όχι τουλάχιστον μέσα από αυτήν. Το βαλα όμως πείσμα και μετά από μια έρευνα στο διαδίκτυο (ο Θεός να έχει καλά το Google) επιτέλους είδα το φως το αληθινό!! Είμαι δε σε θέση, αγαπητοί συμπλόγκερς, να ενημερώσω κι εσάς σχετικά. Έχουμε και λέμε με όσο πιο απλά λόγια μπορώ.
Spread είναι η διαφορά στην απόδοση δύο πραγμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση που μας ενδιαφέρει, spread είναι η διαφορά μεταξύ των επιτοκίων που δανείζονται δύο χώρες. Για τα ελληνικά ομόλογα λοιπόν, με την έκδοση των οποίων δανείζεται η Ελλάδα, χρησιμοποιούνται ως μέτρο σύγκρισης τα γερμανικά ομόλογα, καθόσον η Γερμανία θεωρείται μια από τις πιο υγιείς οικονομίες στην ευρωζώνη. Η διαφορά των επιτοκίων που δανείζονται οι δύο αυτές χώρες είναι το spread. Δηλαδή αν δανείζεται η Γερμανία με ετήσιο επιτόκιο 3,50% κι εμείς με 7,50% τότε το spread είναι 7,50-3,50=4,00 ή 400 μονάδες βάσης. Όταν ακούς ότι υποχωρεί το spread, να χαίρεσαι, ενώ αν ανεβαίνει, να σε ζώνουν τα φίδια.
Κι εκεί που χαιρόμουν ότι κάτι έμαθα επιτέλους από την τρέχουσα οικονομία διάβασα την εξής είδηση: «Το credit default swap (CDS) του πενταετούς ελληνικού ομολόγου ενισχύεται από 399,200 ευρώ στο κλείσιμο της Νέας Υόρκης την Παρασκευή, σύμφωνα με το CMA….».
Βοήθειααααααααα!