Παγίδευση στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης...

Διαβάζω στην ηλεκτρονική εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ On line»:


«Η ΣΤΕΪΣΙ ΣΝΑΪΝΤΕΡ ονειρευόταν να γίνει δασκάλα. Σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Μίλερσβιλ της Πενσυλβάνιας, είχε περάσει όλες τις εξετάσεις, είχε ολοκληρώσει την πρακτική της εξάσκηση, ήταν πάντα εντάξει στις υποχρεώσεις της, βρισκόταν ένα βήμα πριν από το πτυχίο. Και ακριβώς τη στιγμή εκείνη, μόλις λίγες ημέρες πριν από την αποφοίτησή της, οι καθηγητές της έκριναν πως η συμπεριφορά που είχε επιδείξει στην προσωπική της ζωή δεν ταίριαζε με τη συμπεριφορά που πρέπει να έχει μια παιδαγωγός. Το έγκλημά της; Είχε ανεβάσει σε μία ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, και πιο συγκεκριμένα στο Μy Space, μία φωτογραφία που την απεικόνιζε μεταμφιεσμένη σε πειρατή να πίνει από ένα πλαστικό κύπελλο, υπό τον τίτλο «μεθυσμένος πειρατής» (βλ. φωτο πάνω). Συνάδελφός της στο σχολείο όπου έκανε την άσκησή της την είχε δει και την είχε καταγγείλει, με το επιχείρημα ότι η εν δυνάμει έκθεση μαθητών σε φωτογραφίες μιας δασκάλας που καταναλώνει αλκοόλ είναι αντιδεοντολογική. Αντιμέτωπη με τους υπευθύνους του πανεπιστημίου, η Στέϊσι προσφέρθηκε να κατεβάσει αμέσως τη φωτογραφία, ενώ υποστήριξε πως δεν ήταν καν δυνατό να δει κανείς τι περιείχε το κύπελλο- στο κάτω κάτω, τους είπε «τι κακό υπάρχει στη θέα ενός ενήλικα που καταναλώνει αλκοόλ;». Όλες οι προσπάθειές της όμως έπεσαν στο κενό. Η Στέισι Σνάιντερ δεν πήρε ποτέ το πιστοποιητικό που χρειαζόταν για να διδάξει και μια απόπειρα να μηνύσει το Πανεπιστήμιο που της το στέρησε, απέβη μάταιη». 

Πέρα από τη συντηρητική και συγχρόνως υποκριτική στάση του Πανεπιστημίου (αν είναι δυνατόν να στερείς την επαγγελματική αποκατάσταση ενός ενήλικου νέου ανθρώπου, επειδή φωτογραφήθηκε να καταναλώνει αλκοόλ σε ποτήρι με παιγνιώδη τίτλο!), έχω να παρατηρήσω τα εξής, σχετικά με τις παγίδες που κρύβει το διαδίκτυο και ιδιαίτερα στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, όπως είναι το Facebook και το My Space.

• Πολλοί, νέοι κυρίως, άνθρωποι αυτοπαγιδεύονται μέσα στη γοητεία που αναδίδουν οι διαδικτυακοί αυτοί τόποι και κυριολεκτικά βάζουν μια κάμερα μέσα στο σπίτι τους, εκθέτοντας  τις προσωπικές τους στιγμές, αλλά και τις αδυναμίες τους (π.χ. κατανάλωση αλκοόλ, ξέφρενα γλέντια, άσεμνες χειρονομίες, φωτογραφίες προκλητικού περιεχομένου κλπ).
• Κολακευμένοι και ενθουσιασμένοι από τους «φίλους» που θέλουν να τους κάνουν «add», πολλοί χρήστες του διαδικτύου προσθέτουν ανεξέλεγκτα πρόσωπα στους καταλόγους των «φίλων» τους, διευρύνοντας έτσι τον κύκλο των προσώπων που μπορούν να κάνουν ανεμπόδιστα χρήση του υλικού των σελίδων τους και συνεπώς και των προσωπικών τους δεδομένων. Είναι γνωστό ότι τέτοιο υλικό έχει έλθει, πολλές φορές, στα χέρια των εργοδοτών ή των υποψηφίων εργοδοτών, με αποτέλεσμα την απόλυση του επιπόλαιου χρήστη ή τη μη πρόσληψη του.
• Το διαδίκτυο είναι η "χαρά" των απατεώνων, των άσπονδων "φίλων" και κυρίως των αντιπάλων μας (τωρινών, αλλά και μελλόντων). Ας μη τους δίνουμε λοιπόν υλικό «στο πιάτο», για να μαζεύουν πληροφορίες εναντίον μας. Ας έχουμε πάντα κατά νου ότι χάνουμε τον έλεγχο κάθε νέας πληροφορίας προσωπικού χαρακτήρα που εκθέτουμε στην ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης.

Υ.Γ. Εγώ προσωπικά δεν διαθέτω ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, My Space κλπ), ακριβώς για να αποφύγω την αυτοπαγίδευση μου (ναι, μ' έχω ικανή να αυτοπαγιδευτώ). Θεωρώ ότι το blog μου, καθώς και το email αρκούν για να εκφράζομαι, να δικτυώνομαι και να επικοινωνώ. Γι’ αυτό, αγαπημένοι μου @φίλοι, μην κάνετε τον κόπο να με προσκαλείτε στις κοινωνικές ιστοσελίδες σας, θα σας απογοητεύσω.

Ο θανών ΔΕΝ δεδικαίωται....

Πέθανε λοιπόν ο νεκροθάφτης της Κύπρου Δημήτρης Ιωαννίδης, ο «αόρατος Δικτάτορας», όπως χαρακτηριζόταν. Αμετανόητος μέχρι το τέλος. Αυτό που με αφήνει άφωνη είναι ότι υπάρχουν Έλληνες που ακόμα και σήμερα που έχει αποκαλυφθεί, σε όλη της την έκταση, η καταστρεπτική και προδοτική, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο (ιδιαίτερα γι’ αυτήν), δράση του, βρέθηκαν άνθρωποι να πουν γι’ αυτόν καλές κουβέντες. Διαβάζω μερικά σχόλια αναγνωστών από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», κάτω από την είδηση του θανάτου του και ανατριχιάζω.


Διαλέγω μερικά:

• «ΤΙΜΗ ΤΟΥ που πέθανε στη Φυλακή. Τιμή του που πέθανε για αυτά που πίστευε, Τιμή του για τα παντελόνια που φορούσε , έστω κι αν για μερικούς είχαν λάθος χρώμα.»
• «Χίλιες φορές καλύτερος από τα σημερινά λαμόγια-κλέφτες πολιτικούς σοσιαλιστές και μη. Ήταν μέγας, καλό ταξίδι.»
• «Απολύτως ΕΝΤΙΜΟΣ, απολύτως ΕΥΘΥΣ και ΓΕΝΝΑΙΟΣ έφυγε ΟΡΘΙΟΣ χωρίς να καταδεχθεί ούτε το σπίτι που εδικαιούτο ως Αξιωματικός, διδάσκοντας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ έναντι ακόμη και αυτών των αναξιοπρεπών και υβριστών του! ΣΤΡΑΤΗΓΕ ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!»

Έλεος!!!! Αποδίδουν φόρο τιμής σ’ ένα Δικτάτορα που αιματοκύλησε Ελλάδα και Κύπρο και οδήγησε στην καταστροφή την πατρίδα μου! Βλέπω, δυστυχώς, ότι όλο και συχνότερα, τώρα τελευταία, μια μερίδα Ελλήνων αναπτύσσει μια ανεπίτρεπτη τάση δικαίωσης της Χούντας, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει τώρα η Ελλάδα.


Μα και βέβαια προτιμώ τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ με όλα τα κουσούρια της. Θεωρώ εντελώς παραπλανητική την επιχειρούμενη σύγκριση των δικτατόρων με τους πολιτικούς! Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι οι τελευταίοι ευθύνονται για τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας (κατά τη γνώμη μου, βέβαια, ένα μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς οι πολίτες), η ανθρώπινη ζωή, η σωματική ακεραιότητα,  η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι τα υπέρτατα αγαθά. Βρίσκονται πολύ πιο πάνω από το χρήμα και κάθε οικονομική ευμάρεια. Τα υπέρτατα αυτά αγαθά ο «μακαρίτης», όπως και η «παρέα» του, τα καταπάτησαν βάναυσα και μάλιστα αυτόκλητοι (χωρίς ψήφο του λαού). Το ότι δεν έβαλαν, όπως ισχυρίζονται μερικοί σχολιαστές, χρήμα στην τσέπη τους, δεν τους δικαιώνει στα μάτια μου. Ούτε ο Χίτλερ έβαλε χρήματα στην τσέπη του, αλλά αιματοκύλησε τον κόσμο.


Ο θανών λοιπόν, για μένα τουλάχιστον, δεν δεδικαίωται. Παραμένει έκθετος στα μάτια μου και στα μάτια της ιστορίας.

Γι' αλλού κινήσαμε και στη Βιέννη βρεθήκαμε....

Κάθε χρόνο τα ίδια. Προγραμματίζουμε να πάμε σε διάφορα μέρη (εξωτερικό ή εσωτερικό), κάνουμε σχέδια γι’ αυτά, ψάχνουμε πληροφορίες και σχεδόν πάντα καταλήγουμε να επισκεφθούμε άλλα (άσχετα με τα αρχικά μας σχέδια) μέρη. Η κόρη μου γελά γι’ αυτό. Και αποφάσισε να μη λέει πού θα πάμε στην παρέα της, παρά μόνο την παραμονή. Για να  μη μας περνούν για τρελλούς, λέει. Χα χα χα!!

Έτσι και φέτος. Στην αρχή προγραμματίζαμε να πάμε στη Β. Ιταλία και Ν. Γαλλία. Ξέρετε, Ιταλική Ριβιέρα, Κυανή Ακτή, Μονακό κλπ. Μετά αλλάξαμε γνώμη. Αποφασίσαμε να κάνουμε το γύρο της Ισπανίας. Αμ, δε….. Τελικά, πιστοί στη συνήθη ανακολουθία μας, βρεθήκαμε στη Βιέννη, την πρωτεύουσα της Αυστρίας. Ο άντρας μου κι εγώ. Τα παιδιά μας προτίμησαν τα (ελληνικά) νησιά φέτος. Πέρασε η εποχή που μας ακολουθούσαν…

Το γκρουπ μας δεν ήταν μεγαλύτερο από 10 άτομα. Και όλοι είμασταν από 45 χρονών και πάνω. Έχω προσέξει ότι κάθε χρόνο και λιγότεροι  είναι οι ταξιδιώτες του εξωτερικού και μάλιστα μεγαλύτερης ηλικίας. Αναπολώ την εποχή (πριν 12 χρόνια περίπου) που πήγαμε στην Ιταλία και το πούλμαν ήταν πλήρες και μάλιστα όλο (σχεδόν) με νέους ανθρώπους. Ήταν και τα παιδιά μαζί μας τότε!

Ο καιρός στη Βιέννη ήταν ανοιξιάτικος ή μάλλον φθινοπωρινός, με τις λιακάδες του αλλά και τη βροχή του. Η θερμοκρασία γύρω στους 18-25 βαθμούς Κελσίου. Τις δύο από τις πέντε συνολικά μέρες που μείναμε έβρεχε καταρρακτωδώς (το μπουφανάκι και η ομπρέλα απαραίτητα). Τις υπόλοιπες μέρες είχαμε πότε ήλιο, πότε συννεφιά με ψιλόβροχο.

Η Βιέννη, με πληθυσμό 1,6 περίπου εκατομμύρια κατοίκους, είναι μια ωραία πόλη, καθαρή, με πολλά πάρκα και Μουσεία. Έχει πολύ καλή συγκοινωνία με μετρό, λεωφορεία και τραμ, με αποτέλεσμα, σε αντίθεση με την Αθήνα, ελάχιστα Ι.Χ. αυτοκίνητα να κυκλοφορούν στους δρόμους της. Άσε που ένα μεγάλο μέρος του κέντρου είναι πεζοδρομημένο. Είναι μια ήσυχη πόλη, χωρίς ιδιαίτερη εγκληματικότητα. Ίσως είναι πιο ήσυχη ακόμα και για τα γούστα μου. Σάββατο πρωί που κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης μου φάνηκε σχεδόν νέκρα. Η ζωή όχι ιδιαίτερα ακριβή. Σε μερικούς τομείς είναι πιο ακριβή από την Αθήνα, όπως στα ενοίκια (που κυμαίνονται από 500€ η πιο φτηνή γκαρσονιέρα και άνω) και στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών (1,80€ αν το προμηθευτείς απ’ έξω και 2,20€ αν το εκδώσεις μέσα στο λεωφορείο ή τραμ). Σε άλλους (τομείς) πιο φτηνή, όπως στα τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ, στον καφέ, στο φαγητό στις μπυραρίες. Να φανταστείτε με 30€ φάγαμε 2 άτομα χορταστικά, μέχρι σκασμού θα έλεγα και ήπιαμε μπύρες σε μια θαυμάσια μπυραρία. Και τέλος σε πολλά αγαθά οι τιμές είναι ίδιες.

Ας δούμε τώρα μερικές φωτογραφίες τόσο από τη Βιέννη, όσο και από το Σάλτζμπουργκ με τις σχετικές πληροφορίες (αν δεν βαριέστε). 

Το Αυστριακό Κοινοβούλιο. Χτίστηκε από το Δανό Θεόφιλο Χάνσεν κατά τα έτη 1874-1884. Η ελληνική επιρροή στο στυλ είναι εμφανής. Ο Χάνσεν πριν εγκατασταθεί στη Βιέννη έζησε και δημιούργησε στην Αθήνα. Δικό το δημιούργημα είναι το Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της πόλης.

Ένα χαριτωμένο υπαίθριο ανθοπωλείο σε πεζόδρομο της Βιέννης

Roadartist στο κέντρο της πόλης  (μεγάλο μέρος του οποίου είναι πεζοδρομημένο)

Βιτρίνα ενός από τα πολλά και όμορφα ζαχαροπλαστεία της Βιέννης

Η πριγκίπισσα Σίσσυ που τη γνωρίσαμε κάπως στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο (με τη Ρόμυ Σνάιντερ), στο οποίο όμως παρουσιαζόταν μ' ένα ωραιοποιημένο τρόπο. Στην πραγματικότητα η πριγκίπισσα ή μάλλον η αυτοκράτειρα Ελισάβετ (1837-1898), γυναίκα του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, ήταν μια ανορεκτική, ωραιοπαθής γυναίκα με στοιχεία κατάθλιψης. Για να αποφύγει την πλήξη του παλατιού, ταξίδευε συνέχεια. Είναι γνωστό ότι το Παλάτι Αχίλλειο  στην Κέρκυρα κτίστηκε απ' αυτήν. Γνώριζε και λίγα ελληνικά που τα διδάχθηκε από τον Κων/νο Χριστομάνο που ήταν ερωτευμένος μαζί της.

Ο τραγικός διάδοχος του Αυστριακού θρόνου Ροδόλφος νεκρός σε ηλικία μόλις 31 ετών. Ήταν γιος της Σίσσυ και του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Καταθλιπτικός σαν τη μητέρα του και πιεσμένος από το σκληρό βασιλικό πρωτόκολλο, κατέληξε αλκοολικός, αλλά και οπιομανής. Λέγεται ότι αρθρογραφούσε κατά της Μοναρχίας, με ψευδώνυμο, σε έντυπα της εποχής.  Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το θάνατο του (1889), η επικρατέστερη από τις οποίες είναι η αυτοκτονία. Αυτοκτόνησε στο κυνηγετικό περίπτερο του Μάγιερλινγκ.

Η Μαρία Βετσέρα, ερωμένη του Ροδόλφου, την οποία, πριν αυτοκτονήσει, σκότωσε, σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ήταν κόρη του Ούγγρου διπλωμάτη Α. Βετσέρα και της Ελληνίδας Έλενας Μπαλτατζή από την Κωνσταντινούπολη. Τη φωτο τράβηξα στο χώρο, όπου συνέβη η τραγωδία. Τώρα έχει μετατραπεί σε παρεκκλήσι. Τη μέρα που επισκεφθήκαμε το Μάγιερλινγκ έβρεχε καταρρακτωδώς.

Το Ανάκτορο Σενμπρουν (Schönbrunn) που ήταν η θερινή κατοικία της Δυναστείας των Αψβούργων (τμήμα του ίδιου παλατιού είναι και στην εικόνα πάνω πάνω)

Η καμινάδα του εργοστασίου επεξεργασίας των σκουπιδιών της Βιέννης. Σωστό έργο τέχνης!!

Το παλάτι Μιραμπέλ στο Σάλτζμπουργκ. Δώρο του καθολικού Αρχιεπισκόπου Βολφ Ντίτριχ Φον Ράτεναου στην ερωμένη του, με την οποία (ο ατακτούλης) είχε αποκτήσει 16 παιδιά!!!!!

Στους δρόμους του Σάλτζμπουρκ κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα γυναίκες με την τοπική ενδυμασία!

Το ποτάμι του Σάλτζμπουργκ

Η περιοχή των Λιμνών, όπου γυρίστηκε και το φιλμ "Η Μελωδία της Ευτυχίας"

Επιστρέφοντας στο αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος" με την Ολυμπιακή (από κάτω φάνηκε ήδη η Αττική)