Μια ιστορία για τα σκουπίδια...

      Οι ένοικοι της πολυκατοικία μας έχουν αναθέσει το έργο της καθαριότητας των κοινόχρηστων χώρων σε ένα συνεργείο καθαρισμού, από τα πολλά που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Ας σημειωθεί ότι αυτή η λύση είναι προτιμότερη από το να πληρώνουμε μια καθαρίστρια να κάνει αυτή τη δουλειά. Και τούτο γιατί γι’ αυτήν (την καθαρίστρια), θα έπρεπε να πληρώνουμε και εισφορές στο ΙΚΑ, επιδόματα εορτών (όσο υπάρχουν αυτά), αλλά και να πληρώσουμε αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης της στο μέλλον. Στην περίπτωση του συνεργείου καθαριότητας, με το μισθό του προσωπικού, τις ασφαλιστικές εισφορές στο ΙΚΑ, τα επιδόματα, την αποζημίωση κλπ βαρύνεται ο εργοδότης (δηλ. ο επιχειρηματίας).
    Εδώ και λίγο καιρό, λοιπόν, το προσωπικό του συνεργείου που μας καθαρίζει, έχοντας διαφορές με τον εργοδότη του, κήρυξε απεργία. Μέχρι εδώ καλά. Δικαίωμα των εργαζομένων είναι η απεργία. Εμείς οι ένοικοι, λοιπόν, μη θέλοντας να βρωμίσει η πολυκατοικίας μας, αποφασίσαμε να καθαρίζουμε τους κοινόχρηστους χώρους μόνοι μας, εκ περιτροπής. Για καμιά βδομάδα η πολυκατοικία μας ήταν καθαρή και όλα έβαιναν καλώς. Μέχρι που το πήρε είδηση το προσωπικό του συνεργείου. Και τι έκαναν οι αθεόφοβοι? Πήραν τις σακούλες σκουπιδιών από τον κάδο απορριμμάτων του Δήμου και τις άδειασαν στην είσοδο και στους διαδρόμους της πολυκατοικίας μας! Αυτό δε εξακολουθούν να κάνουν κάθε φορά που καθαρίζουμε, βρίζοντας μας μάλιστα ως …απεργοσπάστες! Δύο από τα παιδάκια του πολύτεκνου συγκάτοικου, που μένει στο ισόγειο, εμφάνισαν σταφυλόκοκκο. Οι υπόλοιποι δεν πάθαμε σταφυλόκοκκο, αλλά δεν μπορούμε να σταθούμε στο σπίτι μας από τη δυσωδία.
    Αυτή τη (φανταστική) ιστορία διηγήθηκα σε ένα ανεψάκι μου, όταν επιχείρησε να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους στον εργολάβο που έχει αναλάβει την καθαριότητα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), οι οποίοι (εργαζόμενοι) κάνουν ακριβώς αυτά που περιγράφω πιο πάνω. Δεν ξέρω αν πείστηκε με το επιχείρημα μου, αλλά, τουλάχιστον, έδειξε να προβληματίζεται. Κάτι είναι κι αυτό.

Από τη γενιά του Πολυτεχνείου στη γενιά των Καταλήψεων

      Πολλά γράφονται και λέγονται, σήμερα, για τη γενιά μου, τη «γενιά του Πολυτεχνείου» ή μάλλον τη «γενιά της μεταπολίτευσης». Τα περισσότερα είναι αρνητικά. Ότι πέρασαν από το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» στο lifestyle και την καλοπέραση, ότι έζησαν μια στρεβλή ευδαιμονία, πέρα από τις δυνατότητες της χώρας, παραδίδοντας στη νέα γενιά ένα χρέος 330 δις ευρώ και ένα δηµόσιο τοµέα δυσκίνητο, δυσλειτουργικό, αναποτελεσµατικό, αναξιόπιστο κλπ κλπ. Μερικές από τις αιτιάσεις αυτές είναι υπερβολικές (παραβλέπουν την ευθύνη των προδικτατορικών κυβερνήσεων στη δημιουργία όχι απλώς δυσλειτουργικού κράτους, αλλά και ρουσφετολογικού και ανελεύθερου). Άλλες, όμως, αιτιάσεις ευσταθούν. Μόνο που όλη αυτή η στρέβλωση δεν έγινε εξαιτίας της μεγάλης μάζας των ανώνυμων φοιτητών που, τότε, ασφυκτιώντας μέσα στο «γύψο» της δικτατορίας, τρέχαμε, αυθόρμητα, στις διαδηλώσεις και κλειστήκαμε στο Πολυτεχνείο φωνάζοντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Την κύρια ευθύνη της σημερινής κατάντιας της χώρας έχει μια μεγάλη μερίδα πολιτικών που χαϊδεύοντας τα αυτιά των πολιτών, θέλησαν να παρουσιάσουν μια στρεβλωμένη ευδαιμονία, με δανεικά χρήματα και εν πολλοίς αγύριστα. Άσε, που πολλοί από αυτούς τους πολιτικούς δεν μετείχαν στο Πολυτεχνείο, ούτε καν ανήκουν στη δική μας γενιά. Μη μου πείτε ότι π.χ. ο Μητσοτάκης ή ο Ανδρέας ανήκουν στη γενιά του Πολυτεχνείου! Όσο για τις υποθέσεις των μιζών, του εύκολου πλουτισμού κλπ είναι άδικο, νομίζω, τα σχετικά αδικήματα να φορτώνονται στους ώμους μιας ολόκληρης γενιάς. Εκεί μεγάλο ρόλο έχει η ατομική ευθύνη.

      Αρκετά όμως με τη δική μου γενιά. Τα λάθη της φάνηκαν και στο χέρι της νέας γενιάς είναι να μην τα επαναλάβει. Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνω, κάθε μέρα και πιο πολύ, ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα της νεώτερης γενιάς, οι σημερινοί εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, ακόμα και σαραντάρηδες, ας την πούμε «η γενιά των καταλήψεων» όχι μόνο δεν έμαθε από τα λάθη της προηγούμενης γενιάς, αλλά κάνει νέα, ίσως και χειρότερα λάθη. Δεν δέχονται τον αυτοπεριορισμό μέσα στα όρια των δυνατοτήτων της χώρας που τώρα πια έχουν περίτρανα διαφανεί. Επαγγέλλονται και επιδιώκουν την επάνοδο όλων εκείνων των προνομίων και στρεβλώσεων που οδήγησαν στην υπερχρέωση. Αναπαριστώντας δε τις «καταλήψεις» (των σχολείων) των εφηβικών τους χρόνων, προβαίνουν σε καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, χώρων εξυπηρέτησης των πολιτών (ΚΕΠ, υπουργείων), ΧΥΤΑ, ακόμα και παιδικών σταθμών (βλέπε εδώ), οδηγώντας έτσι, ίσως όχι με άμεσο δόλο, αλλά σίγουρα με ενδεχόμενο (δόλο), τις κρατικές υποδομές και μάλιστα αυτές που εξυπηρετούν τους πλέον αδύνατους από τους πολίτες, σε πλήρες ξεχαρβάλωμα. Και στη Βουλή? Αχ, στη Βουλή… Ο φανφαρονισμός, η κενολογία, η χωρίς μέτρο φλυαρία, με στόχο τον εντυπωσιασμό του "αγανακτισμένου" πολίτη και οι εθνικιστικές κορώνες καλά κρατούν. Και όχι μόνο από τους «λεβέντες» της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Από όλες τις πτέρυγες (δεξιές και αριστερές). Και με τους τριαντάρηδες και σαραντάρηδες να πρωτοστατούν.

----------------------------------------------------------- 

• Αν δεν βαριέστε διαβάστε και δύο προηγούμενες αναρτήσεις για το Πολυτεχνείο που έγραψα τα προηγούμενα χρόνια, τότε που ακόμα δεν υπήρχε όλη αυτή η επίθεση στη "γενιά του Πολυτεχνείου" (βλέπε εδώ και εδώ)

Να κι ένα (νέο) μέτρο που δεν με στενοχώρησε καθόλου...

"Αυξήσεις κατά 30 λεπτά στην τιμή των φθηνών τσιγάρων και πάνω από 1 ευρώ στην τιμή του καπνού, φέρνουν οι αλλαγές στη φορολογία των τσιγάρων και των καπνικών προϊόντων που περιλαμβάνονται στο πολυνομοσχέδιο".  

Να μια είδηση που δεν με στενοχώρησε καθόλου. Τι καλά θα ήταν να εφαρμόζονταν, επιτέλους, και τα αντικαπνιστικά μέτρα και να επιβάλλονταν πρόστιμα σε όσους παρανομούν! Δημόσιο έσοδο δεν είναι κι αυτό?