Ο αλεξιπτωτιστής και η μάνα του

 

    Στην Αίγινα, λίγες μέρες πριν το «lockdown» (ελληνιστί, κατά τον Μπαμπινιώτη, «γενικό απαγορευτικό»), επισκέφτηκα ένα μίνι μάρκετ να πάρω μερικά πραγματάκια. Φυσικά, φορούσα τη μασκούλα μου (μύτη και στόμα μέσα, προφυλαγμένα). Πρόσεξα όμως ότι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος είχε στερεωμένη στο πρόσωπο του μία απ’ αυτές τις διάφανες πλαστικές μάσκες (ασπίδες τις λένε) αλλά… την είχε σηκωμένη προς τα πάνω. Επειδή έχω και μια Α ηλικία (άνω των 65) τον παρακάλεσα, για να με εξυπηρετήσει, να φορέσει κανονικά τη μάσκα του. Άσε που, κατά τους ειδικούς επιστήμονες, αυτές οι «μάσκες» δεν προφυλάσσουν από τον κορονοϊό. Πρέπει να φορά κανείς και κανονική. Τελοσπάντων, ας κατέβαζε τουλάχιστον αυτήν που είχε. Αμ δε, που θα την κατέβαζε. Με κοίταξε μ΄ ένα απαξιωτικό ύφος και μου είπε «εγώ κυρία μου, έχω πέσει με αλεξίπτωτο και δεν φοβάμαι τον κορονοϊό»!!! «Τον φοβάμαι όμως εγώ που δεν υπήρξα λοκατζής» του απάντησα.  «Άσε, που και να είχα πέσει με αλεξίπτωτο, πάλι θα τον φοβόμουνα». 

  Η συνέχεια; Φώναξε την ηλικιωμένη μητέρα του να με εξυπηρετήσει. Και πράγματι ήρθε η μάνα του στο ταμείο. Ναι, είχε μάσκα που προφύλασσε …μόνο το σαγόνι της. Λέτε να είχε πέσει κι αυτή με αλεξίπτωτο;;; 

Να μαι και πάλι εδώ!

Πώς πέρασαν πέντε χρόνια από την τελευταία μου ανάρτηση! Και να μαι τώρα, ξανά blogger.  Προτιμώ, προς το παρόν, να ξεδίνω στο blog, παρά να δημιουργήσω facebook κλπ. Πείτε με παλιομοδίτισσα. Βέβαια, ποτέ δεν λέω ποτέ.

Λοιπόν τι λέγαμε; Α, ναι, ότι πέρασαν πέντε χρόνια. Και τι δεν συνέβη μέσα σ' αυτό το διάστημα. Από μνημόνιο σε μνημόνιο πήγαμε, από μείωση σε μείωση (μισθών και συντάξεων, όχι τιμών), από φόρο σε φόρο κλπ. Οι αντιμνημονιακοί γίνανε οι πιο συνεπείς μνημονιακοί και οι μνημονιακοί ...μείνανε μνημονιακοί. Τώρα πια οι μόνοι που δεν πείστηκαν ότι τα μνημόνια ήταν αναγκαία για να ξεφύγουμε από τη χρεοκοπία είναι η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Α, ναι ξέχασα τον Λαφαζάνη, τη Ζωή και τον...Βαρουφάκη. 

Ας έρθουμε τώρα σε μένα, στις εξελίξεις τις δικές μου.  

Στα προσωπικά: Έγινα γιαγιά! Η γιαγιά Μερόπη. Τι ωραίος τίτλος! 

Στα επαγγελματικά: Είμαι συνταξιούχος εδώ και έξι μήνες.  Συνταξιούχος Δικαστής. Τώρα θα τα λέμε από εδώ, πιο συχνά, πιο ελεύθερα. Ελπίζω να συναντήσω και πάλι εδώ παλιούς μου "φίλους". 

Αυτά για σήμερα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα. 

Υ.Γ. Όχι, δεν έχω γίνει ακόμη σαν την κυρία της φωτογραφίας. Κρατιέμαι. 

Τι θυμήθηκα τώρα! Το τηλεφώνημα του Βενιζέλου

   Μετά την καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου σε κάθειρξη 20 ετών που είναι η μέγιστη των ποινών για τη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, ξέρετε τι θυμήθηκα; Μα, τον Ευάγγελο Βενιζέλο που στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τα εξοπλιστικά προγράμματα, το έτος 2005, έβγαλε λάδι τον Άκη, συντάσσοντας ο ίδιος το σχετικό πόρισμα. Όταν μάλιστα λέχθηκε στη Βουλή ότι πρέπει να διερευνηθεί ένας συγκεκριμένος αριθμός τραπεζικού λογαριασμού των εξωχώριων εταιρειών «DRUMILAN OFFSET» και «DRUMILAN INTERNATIONAL», δια του οποίου, πιθανόν, να είχαν διοχετευθεί οι παράνομες μίζες, ο νυν Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός αυτός δεν είναι τραπεζικός λογαριασμός, αλλά αφορά τηλεφωνικό αριθμό. Δεν έμεινε δε εκεί. Για να γίνει πιο πειστικός είπε ότι τάχα πήρε τον αριθμό αυτό και βγήκε ο Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος (δηλ. ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας)!!!!

    Μα, θα μου πει κάποιος, ο άνθρωπος (δηλ. ο Βενιζέλος) ήθελε, απλώς, να προστατέψει το κόμμα του. Η απάντηση μου είναι ότι τα κόμματα δεν προστατεύονται με τέτοιου είδους τεχνάσματα. Η καλύτερη προστασία είναι η διαφάνεια. Πόσο καλύτερη θα ήταν τώρα η θέση του κόμματος και του ίδιου του Βενιζέλου αν έλεγε "ναι, να ελεγχθεί ο αριθμός αυτός και να ανοιχθεί ο σχετικός τραπεζικός λογαριασμός, όλα στα φως"! Ας σημειωθεί ότι στη δίκη του Τσοχατζόπουλου έγινε πολύς λόγος για τις πιο πάνω εξωχώριες εταιρείες, μέσω των οποίων πράγματι διακινήθηκαν παράνομες μίζες. 
    Άραγε τώρα βάλαμε μυαλό; Και όταν λέω βάλαμε, εννοώ πολιτικοί και πολίτες όλων των κομμάτων και  αποχρώσεων. Η απάντηση μου είναι ότι "αμφιβάλλω". 

Πώς θα βγάλουμε για πάντα από τη ζωή μας το κόμμα της Χρυσής Αυγής; Απλούστατα, μη ψηφίζοντας το

   Τις τελευταίες δύο ημέρες, μετά την απεχθή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ακούστηκαν ουκ ολίγες προτάσεις για τον εξοστρακισμό από τη ζωή μας της φασιστικής «Χρυσής Αυγής». Να τεθεί το κόμμα αυτό εκτός νόμου, να αλλάξει η νομοθεσία περί εγκληματικής οργάνωσης κλπ κλπ. Την πιο ορθή απάντηση έδωσε, κατά τη γνώμη μου, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος, πολύ απλά είπε "ο μόνος τρόπος να φύγει αυτό το μίασμα από τη ζωή μας, είναι να μην τους ψηφίσουμε".
   Συμφωνώ πλήρως με την άποψη του Μπουτάρη. Δεν θα αναλωθώ σε νομικές αναλύσεις αν, παρά το ότι το Σύνταγμα στο άρθρο 29 δεν προβλέπει τέτοια δυνατότητα, μπορεί το κόμμα αυτό να τεθεί εκτός νόμου. Είναι ανώφελη αυτή η λύση, γιατί και αν ακόμη το εν λόγω κόμμα τεθεί εκτός νόμου, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ιδρυθεί νέο ακροδεξιό κόμμα με άλλο όνομα (π.χ. "Αργυρή Ανατολή" ή "Διαμαντένιο Χάραμα" ή "Χρυσή Ελλάδα" κλπ) και να λάβει μέρος στις επόμενες εκλογές λαμβάνοντας ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό. Μη ξεχνάμε ότι το πολιτικό ισλαμικό «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ)» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ιδρύθηκε το 2002 μετά τη διάλυση και απαγόρευση των προηγούμενων ισλαμικών κομμάτων «Ρεφάχ» και «Φαζιλέτ» (Κόμμα της Αρετής). Το «Ρεφάχ» διαλύθηκε το 1998, μετά από πίεση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ) της Τουρκίας και αντικαταστάθηκε από το κόμμα «Φαζιλέτ», το οποίο απαγορεύθηκε το έτος 2001, για να ιδρυθεί στη συνέχεια το κόμμα του Ερντογάν. Όχι ότι συγκρίνω το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής με το τουρκικό «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ)». Απλά θέλω να καταδείξω πώς η απαγόρευση της λειτουργίας ενός κόμματος δεν σταματά την ίδρυση νέου παρόμοιου κόμματος. Και, ενόσω υπάρχουν ψηφοφόροι πρόθυμοι να το ψηφίσουν, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται. Δυστυχώς. 

   

   Υ.Γ. Με τα πιο πάνω δεν εννοώ ότι μέχρι να πειστούν οι ψηφοφόροι να μη δίνουν την ψήφο τους στο μόρφωμα αυτό που λέγεται "Χρυσή Αυγή", η Πολιτεία πρέπει να μείνει αδιάφορη και αδρανής. Αντίθετα, ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί αυστηρά έναντι των παρανομούντων και εγκληματιών. Και, κατά τη γνώμη μου, η υπάρχουσα νομοθεσία επαρκεί για την αντιμετώπιση τους. Φτάνει η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη να κινείται γρήγορα και αποφασιστικά, εφαρμόζοντας τη νομιμότητα. 

  

Ο πολιτικός γάμος της κόρης μου

   Η κόρη μου παντρεύτηκε πριν ένα περίπου χρόνο. Έκανε πολιτικό γάμο, γιατί τόσο αυτή όσο και ο άντρας της πιστεύουν ότι ο γάμος, ως γεγονός που επηρεάζει την έννομη κατάσταση του ατόμου, πρέπει να τελείται από πολιτειακό όργανο και όχι από κληρικούς. Ας σημειωθεί ότι την ίδια άποψη έχω κι εγώ. Δεν θέλανε, όμως, ο γάμος τους να είναι απλώς μια γραφειοκρατική διαδικασία, του τύπου «περάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Αρχικά, λοιπόν, το ζευγάρι διάλεξε να γίνει ο γάμος σ’ ένα Δήμο των Βορείων Προαστίων, που διαθέτει ειδικό χώρο για πολιτικούς γάμους, όπου μπορούν να χωρέσουν μέχρι και 100 άτομα. Ο χώρος, μάλιστα, βρίσκεται μέσα σ’ ένα ωραίο κήπο, με συνέπεια να είναι ωραίο σκηνικό για ένα νέο ζευγάρι που θέλει να θυμάται το γάμο του. Είναι λάθος αυτό που, ίσως, νομίζουν πολλοί ότι όλα τα ζευγάρια που κάνουν πολιτικό γάμο δεν δίνουν σημασία στη γαμήλια τελετή. Μερικά, τουλάχιστον, δίνουν, γιατί θα είναι ο μοναδικός τους γάμος. Πήγαμε λοιπόν με την κόρη μου στο συγκεκριμένο Δημαρχείο που διαθέτει τον ωραίο χώρο, για να κανονίσουμε την ημερομηνία γάμου. Μας παρέπεμψαν στην αρμόδια Αντιδήμαρχο που θα έκανε και την τελετή. Ήταν από τα πιο βαριεστημένα άτομα που συνάντησα ποτέ. Το γραφείο της ήταν γεμάτο από (θρησκευτικές) εικόνες και εικονίτσες, σωστό εικονοστάσι. Μας είπε, κατ’ αρχάς, ότι οι γάμοι στο συγκεκριμένο Δημαρχείο γίνονται ημέρα Παρασκευή και ότι πρέπει να διαλέξουμε μια Παρασκευή. Τη ρώτησα αν μπορεί ο γάμος να γίνει απόγευμα και με στραβοκοίταξε.

   -«Εργάσιμες ώρες, μόνο, κυρία μου», μου απάντησε.

   Τελοσπάντων, η κόρη μου της είπε ότι διαλέγουμε την τάδε Παρασκευή.

   -«Α, αυτή την Παρασκευή θα πάω στο χωριό μου», ήταν η απάντηση.

  -«Ε, τότε, ας το κάνουμε την επόμενη εκείνης της Παρασκευής» ανταπάντησε η κόρη μου.

  -«Α, εκείνη την εβδομάδα ίσως γίνουν οι εκλογές», απάντησε η βαριεστημένη Αντιδήμαρχος (ήταν πέρυσι με τις διαδοχικές βουλευτικές εκλογές).

  -«Και σας τι σας πειράζει, αν γίνουν εκλογές, αφού δεν πρόκειται να γίνουν Παρασκευή» τόλμησα να της πω.

  -«Μα, τι λέτε, κυρία μου, ξέρετε τι χαμός γίνεται στους Δήμους παραμονές των εκλογών; Εκτός αν θέλετε να το βάλουμε για εκείνη την Παρασκευή και αν τελικά γίνουν εκλογές να το αναβάλουμε. Αυτό ισχύει, βέβαια, και για τις επόμενες Παρασκευές".

  -«Μα, τι λέτε» ήταν η σειρά μου να της πω, "θα μοιράσουμε προσκλητήρια, θα κανονίσουμε το τραπέζι του γάμου κι εσείς μου λέτε ότι θα το αναβάλουμε, την τελευταία στιγμή, αν προκηρυχτούν εκλογές;»

   Η καλή μας Αντιδήμαρχος έδειξε απορημένη που θα βγάζαμε και προσκλητήρια για τον πολιτικό γάμο. Ε, βέβαια, σκέφτηκα από μέσα μου, με τόσες εικόνες και εικονίτσες στο γραφείο της, πώς να πάρει σοβαρά τον πολιτικό γάμο! Αυτή, γάμο θα θεωρεί μόνο το θρησκευτικό. Πολύ εύστοχη η επιλογή του Δημάρχου να την ορίσει ως ειδική, για τους πολιτικούς γάμους, αντιδήμαρχο!!

   Να μη σας τα πολυλογώ φύγαμε απογοητευμένες. Η κόρη μου, μετά, ανέλαβε να βρει μαζί με τον άντρα της ένα Δήμο που θα έπαιρνε σοβαρά τον πολιτικό της γάμο. Τελικά βρήκανε το Δήμο Παιανίας που τον πήρε μισοσοβαρά. Λέω μισοσοβαρά και όχι εντελώς σοβαρά, γιατί κι εκεί η ημέρα των γάμων ήταν μόνο η Παρασκευή, μέσα στο εργάσιμο ωράριο. Το Δημαρχείο όμως είναι καινούργιο, η αίθουσα ήταν ωραία και μεγαλούτσικη (χώραγε περίπου 40 άτομα) και κυρίως ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος, ένας συμπαθητικός κυριούλης, διαβεβαίωσε την κόρη μου ότι δεν επρόκειτο να αναβάλει το γάμο, έστω και αν προκηρύσσονταν εκλογές (τελικά οι εκλογές δεν έγιναν εκείνη την εβδομάδα). Στο Δημαρχείο πήγαμε καμιά 30αριά άτομα (οι πολύ στενοί συγγενείς, φίλοι και οι κουμπάροι). Ο Αντιδήμαρχος ήταν πολύ καλός και ακολούθησε πιστά το τελετουργικό. Πρόσεξα ότι σε μερικούς (πολιτικούς) γάμους λένε δυο κουβέντες στα γρήγορα και έξω από την πόρτα. Ίσως, μερικά ζευγάρια να μην ενδιαφέρονται και πολύ, γιατί έχουν σκοπό να κάνουν αργότερα και θρησκευτικό γάμο. Για μας, όμως, αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός γάμος. Το βράδυ γλεντήσαμε σε μια όμορφη ταβέρνα. Εκεί είχαμε πιο πολλούς φίλους και συγγενείς, οι οποίοι το μεσημέρι που έγινε η τελετή δούλευαν. Αυτά με τον πολιτικό γάμο της κόρης μου. Α, και κάτι άλλο. Δεν κουραστήκαμε ιδιαίτερα στις γαμήλιες προετοιμασίες, ούτε ξοδέψαμε πολλά χρήματα. Το νυφικό ήταν ένα απλό μεταξωτό άσπρο (για την ακρίβεια ζαχαρί) μακρύ φόρεμα που το παρήγγειλε η κόρη μου από την Αγγλία μέσω ιντερνετ (η τιμή του κάτω από 500 ευρώ). Το δε πρωινό του γάμου ξυπνήσαμε και ετοιμαστήκαμε όλοι, χαρούμενοι, χωρίς άγχος. Γνωρίζοντας το άγχος που πέρασε η αδελφή μου έχοντας παντρέψει δύο κόρες (τις αγαπημένες μου ανηψιές) με θρησκευτικό γάμο, συστήνω ανεπιφύλακτα τον πολιτικό γάμο σε όσους/ες θέλουν να αποφύγουν στρεσσογόνες και δαπανηρές καταστάσεις. Φτάνει να βρουν ένα Δήμο που να δίνει κάποια σημασία στην τελετή.

 

Επίλογος: Η Πολιτεία και συγκεκριμένα η Τοπική Αυτοδιοίκηση, έχω την άποψη ότι πρέπει να δώσει μεγαλύτερη σημασία στην τελετή του πολιτικού γάμου. Για ένα μεγάλο μέρος των ζευγαριών, δεν είναι απλώς μια γραφειοκρατική διαδικασία. Είναι ο «γάμος τους». Θέλουν να το θυμούνται ευχάριστα. Δεν χάθηκε ο κόσμος να καθιερώσουν και το Σάββατο ή την Κυριακή για ημέρες γάμου. Ας πληρώσουν μερικές υπερωρίες στους υπαλλήλους τους. Στο κάτω κάτω ας βάλουν ένα επιπρόσθετο τέλος για τους πολίτες που θέλουν να κάνουν το γάμο τους Σαββατοκύριακο. Κάπου διάβασα πως ο Δήμος Βόλου έχει θεσμοθετήσει την επιβολή τέλους 100 ευρώ, όταν οι μελλόνυμφοι επιλέξουν να παντρευτούν σαββατοκύριακα ή αργίες.