Αφιέρωμα στον αγαπημένο μου πατέρα, που το Αλτσχάιμερ ακόμα δεν του πήρε το πνεύμα!

Όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση μου, πριν μια εβδομάδα πήγα στην Κύπρο για 3-4 μέρες να επισκεφθώ τους γονείς μου. Ο κυριότερος λόγος που πήγα ήταν ο πατέρας μου. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, συνταξιούχος δάσκαλος, με πολλά πνευματικά ενδιαφέροντα. Σ’ αυτόν οφείλω την αγάπη μου στο βιβλίο (γενικά στο διάβασμα) και στη μουσική. Στα παιδικά μας χρόνια είχε οργανώσει την οικογενειακή χορωδία που αποτελείτο από εκείνο, τη μητέρα μου και εμάς τις τρεις αδελφές. Η χορωδία μας, με πλούσιο ρεπερτόριο, σε κάθε οικογενειακή γιορτή είχε την τιμητική της. Διέθετε και μουσικά όργανα. Ο πατέρας μου έπαιζε μαντολίνο και η αδελφή μου η μικρή πιάνο.

Δυστυχώς, τα τελευταία 3-4 χρόνια διαγνώστηκε ότι ο πατέρας μου πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Είχε αρχίσει σιγά σιγά να ξεχνά ονόματα και πρόσωπα, διάφορες δουλειές που είχε να κάνει (πληρωμή λογαριασμών κλπ), να παραπονιέται στη μητέρα μου ότι δεν τον ενημερώνει πού πάει (ενώ τον ενημέρωνε, αλλά αυτός το ξεχνούσε) κλπ. Το κυριότερο και πιο επικίνδυνο σύμπτωμα του ήταν ότι άρχισε να χάνει τον προσανατολισμό του στην οδήγηση. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τη μητέρα μου να του απαγορεύσει να οδηγεί αυτοκίνητο. Λόγω του μορφωτικού του επιπέδου έχει, προς το παρόν τουλάχιστον, επίγνωση της κατάστασης του και προσπαθεί να αντισταθεί, όπως μπορεί, στην ασθένεια αυτή. Διάβασε κάπου (βλ. και εδώ) ότι η πνευματική άσκηση βοηθά στην επιβράδυνση της νόσου. Έτσι διαβάζει, τραγουδά (έχει πολύ ωραία φωνή τενόρου), απαγγέλλει ποιήματα σε μια προσπάθεια να ασκεί τη μνήμη του και να επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου. Η εμμονή του στο τραγούδι και στην απαγγελία, καμιά φορά εκνευρίζει τη μητέρα μου. Είναι όμως αλήθεια ότι πράγματι η ασθένεια του εξελίσσεται αργά. Θυμάμαι ότι η πεθερά μου που έπασχε κι αυτή από Αλτσχάιμερ, κατέρρευσε μέσα σε 3-4 χρόνια.

Ευτυχώς ακόμα με θυμάται. Μου εκφράζει την αγάπη του και τη χαρά του όταν με βλέπει. Του αρέσει να μου διηγείται ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια. Ξέρετε, αυτή η ασθένεια κάνει τον ασθενή να ξεχνά πρόσφατα γεγονότα, αλλά τα παλιά τα θυμάται ακόμα. Θυμάται έντονα τη μητέρα του, τη Μερόπη, που την έχασε όταν αυτή ήταν 49 χρόνων. Τώρα στην τελευταία μου επίσκεψη, μου διηγόταν, για μια ακόμα φορά, τον αγώνα που έκανε η μητέρα του, για να πείσει τον πατέρα του να τον αφήσει να σπουδάσει δάσκαλος. Στην εποχή του η Παιδαγωγική Ακαδημία ήταν η μόνη Ανώτερη Σχολή που υπήρχε στην Κύπρο. Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε πολύ αργότερα. Ο πατέρας του, που ήταν κτηματίας με πολλά κτήματα και εργάτες να εργάζονται γι' αυτόν, αρνιόταν να συναινέσει σε περαιτέρω σπουδές, λέγοντας του ότι τον χρειάζεται για να τον βοηθά στις αγροτικές δουλειές. Του είπε δε κατάμουτρα ότι τον θεωρεί τεμπέλη που θέλει να σπουδάσει δάσκαλος. Η μητέρα του τότε αναγκάστηκε να πουλήσει ένα μικρό κτηματάκι δικής της ιδιοκτησίας, για να τον στείλει στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Δυστυχώς την έχασε μόλις διορίστηκε δάσκαλος.

Αγαπημένε μου πατέρα, μ’ αυτή μου την ανάρτηση θέλω να σου πω πόσο σ’ αγαπώ. Σε σένα χρωστώ όχι μόνο το ζην, αλλά και το ευ ζην. Εσύ με έμαθες να μη δίνω αξία στα υλικά αγαθά και ότι η πνευματική καλλιέργεια βρίσκεται πάνω και από περιουσίες και από χρήματα. Άλλωστε τα κτήματα και η περιουσία του πατέρα σου χάθηκαν εκείνο το καλοκαίρι του 1974. Έμεινε μόνο η μόρφωση που φρόντισε η μητέρα σου να σου δώσει μ΄ εκείνο το μικρό κτηματάκι της!! Σ’ ευχαριστώ που έκανες το ίδιο για μένα και τις αδελφές μου.

Το κοριτσάκι στην αγκαλιά του πατέρα του είναι η Μερόπη. Λίγο μουτρωμένο δεν σας φαίνεται? Πάντως μια μανία με τις τσάντες την είχα. Αν προσέξετε και στην άλλη φωτο του προφίλ μου, με μια τσάντα στο χέρι ήμουν. Χα χα χα!

Η Κύπρος των αντιθέσεων

Να μαι κι εμένα πίσω στην Αθήνα. Γύρισα χθες αργά το βράδυ. Κατά τα μεσάνυχτα, επιτέλους, μετά από ένα μάλλον κουραστικό αεροπορικό ταξίδι με πολλές αναταράξεις, λόγω του καιρού, κούρνιασα να ξεκουραστώ στο ζεστό μου κρεβάτι. Σήμερα δεν πήγα στη δουλειά. Θα πάω αύριο ορεξάτη (λέμε τώρα). Είπα λοιπόν να γράψω κατιτίς από τις εντυπώσεις μου στην Κύπρο, έτσι για να επικοινωνήσω μαζί σας.
Η Κύπρος δεν παύει, κάθε φορά που την επισκέπτομαι, να με εκπλήσσει, συνήθως ευχάριστα. Καμιά φορά όμως και δυσάρεστα. Σήμερα θα γράψω ένα ευχάριστο ξάφνιασμα, αλλά κι ένα δυσάρεστο.
Αρχίζω με το ευχάριστο. Καθώς περπατούσα στη Φθινοπωρινή Λευκωσία, βλέπω ένα Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών. Και σκέφτηκα. Δεν πάω μέσα να ρωτήσω τι διατυπώσεις χρειάζεται να βγάλω καινούργια κυπριακή ταυτότητα? Βλέπετε επειδή έχω διπλή υπηκοότητα (Ελληνική και Κυπριακή), συνήθως εξυπηρετούμαι με την ελληνική ταυτότητα και διαβατήριο κι έτσι δεν χρειάστηκε ποτέ να ανανεώσω μια παμπάλαιη κυπριακή ταυτότητα, την οποία, να φανταστείτε, την έβγαλα όταν ήμουν ακόμα στην Κερύνεια (δηλ. πριν το 1974)!! Μπαίνω λοιπόν μέσα να πάρω πληροφορίες. Τους έδειξα την παλιά μου ταυτότητα κι ένα επίσης παλιό κυπριακό διαβατήριο που είχε λήξει από χρόνια. Εκεί δε που περίμενα να μου πούν χρειάζεσαι και αυτό και εκείνο και το δείνα πιστοποιητικό, παράβολο κλπ για να βγάλεις νέα ταυτότητα, ακούω την πολύ ευγενική, αλήθεια, κοπέλα του ΚΕΠ να μου λέει «καθίστε κα Μερόπη να σας εκδώσουμε τη νέα σας ταυτότητα». Της λέω δισταχτικά, μη όντας ακόμη σίγουρη γι’ αυτό που άκουσα, «ξέρετε, δεν έχω φωτογραφία…». Κι έρχεται η απάντηση «Μην ανησυχείτε, θα σας βγάλουμε εμείς φωτογραφία». Και πράγματι μέσα σε επτά (7) ακριβώς λεπτά, το ξέρω γιατί χρονομέτρησα τη διαδικασία, έφευγα από το ΚΕΠ, με την ολοκαίνουργη πλαστικοποιημένη κυπριακή ταυτότητα μου στο πορτοφόλι μου. Α ξέχασα να σας πω, πλήρωσα επί τόπου και οκτώ ευρώ.
Συνεχίζω τώρα με τη δυσάρεστη έκπληξη (ίσως μερικοί να τη θεωρήσουν κι αυτήν ευχάριστη). Οι γονείς μου τους τελευταίους μήνες, λόγω ηλικίας και υγείας, αναγκάστηκαν να προσλάβουν μια οικιακή βοηθό για να τους βοηθά στην καθημερινότητα τους. Αυτή λοιπόν η βοηθός κατάγεται από τη Σρι Λάνκα και είναι μια γελαστή κοπέλα 35 περίπου ετών. Ρώτησα τη μαμά μου τι μισθό της δίνουν. Μου λέει «ξέρεις ο μισθός των οικιακών βοηθών που δεν προέρχονται από χώρες της Ε.Ε. είναι καθορισμένος από το κράτος και μάλιστα είμαστε υποχρεωμένοι να της ανοίξουμε λογαριασμό σε Κυπριακή Τράπεζα στο όνομα της και να βάζουμε εκεί το μισθό για να ελέγχεται αν της δίνουμε το νόμιμο». «Ε, και πόσος είναι αυτός ο νόμιμος μισθός?» ξαναρωτάω εγώ, περιμένοντας να ακούσω ένα σεβαστό ποσό (τουλάχιστον 500 ευρώ + κοινωνική ασφάλεια), ξέροντας ότι το μέσο οικονομικό επίπεδο των Κυπρίων είναι αρκετά καλό, καλύτερο από το αντίστοιχο των Ελλήνων. Κι έρχεται η απάντηση «είναι 282 ευρώ + 80 περίπου ευρώ οι κοινωνικές ασφαλίσεις». Τι να σας πω? Μου φάνηκε πολύ μικρός ο μισθός. Παρέχουν βέβαια στέγη και τροφή στην οικιακή βοηθό, αλλά και πάλι μικρός είναι…. Το είπα στη μαμά μου και αυτή φάνηκε να ενοχλήθηκε από την παρατήρηση μου. «Ξέρεις, εγώ κάθε Κυριακή που βγαίνει το ρεπό της, της δίνω και 15 ευρώ χαρτζηλίκι» μου απάντησε. Δεν θέλησα να της αντιμιλήσω ότι και πάλι είναι λίγα τα λεφτά που παίρνει η καημένη η Σρι Λανκέζα. Στο κάτω κάτω δεν είναι δικό της το φταίξιμο. Είναι εκείνων που ορίζουν το νόμιμο μισθό. Φεύγοντας έδωσα κι εγώ ένα μικρό χαρτζηλίκι στη Μάλα (έτσι λέγεται η κοπέλα). Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά της!!! Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χαίρονται με τόσα λίγα λεφτά, σκέφτηκα…..

"Τα αποθέματα της αξιοπρέπειας έχουν τελειώσει..."

Διαβάζω στον Ηλεκτρονικό Τύπο:

• Χωρίς υλικά τα νοσοκομεία της Αθήνας. Ελλείψεις υλικών και ιατρικών ειδών παρουσιάζουν ακόμη και μεγάλα νοσοκομεία της Aθήνας ενώ έχουν αρχίσει να εξαντλούνται και τα αποθέματα σε διάφορα υλικά. (ΗΜΕΡΗΣΙΑ).
• Το Τζάνειο Νοσοκομείο έχει κυριολεκτικά «στεγνώσει» από βασικές προμήθειες νοσοκομειακών υλικών τις τελευταίες εβδομάδες, σύμφωνα με καταγγελίες εργαζομένων αλλά και ασθενών. Η μαία Ελένη Κοσμίδου μιλώντας στον ALPHA είπε χαρακτηριστικά ότι «είμαι μαία 25 ετών στο Τζάνειο και αυτό που έχω να πω, είναι ότι τα αποθέματα της αξιοπρέπειας έχουν τελειώσει» (ΑΛΦΑ TV)
  
• Χωρίς ορθοπεδικό υλικό τα νοσοκομεία. Σε επ’ αόριστον διακοπή των προμηθειών προχώρησαν οι προμηθευτές λόγω καθυστερήσεων αποπληρωμής των χρεών μονάδων του ΕΣΥ. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
  
• Γάζες ούτε για δείγμα. Στην επαιτεία έχουν βγει πολλά νοσοκομεία της χώρας για λίγο βαμβάκι, γάζες, χειρουργικά γάντια, τσιρότα, ακόμη και σύριγγες, εξαιτίας του άτυπου «εμπάργκο» που έχουν επιβάλει οι προμηθεύτριες εταιρείες, λόγω των υπέρογκων οφειλών του Δημοσίου. (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
  

Και ανησυχώ…..
---------------------------------

Προσθήκη (20-11-2008)
Αγαπημένοι μου διαδικτυακοί @φίλοι,
βρίσκομαι στην Κύπρο από χθες, για μια πολύ σύντομη επίσκεψη στους γονείς μου. Να με συγχωρείτε που δεν απαντάω στον καθένα χωριστά. Από Δευτέρα θα είμαι και πάλι στην Αθήνα.

Τα γενέθλια του ιστολογίου μου και το Πολυτεχνείο...

Στις 16 Νοεμβρίου 2007 άρχισα το blogging!!! Πότε πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος, ούτε που το κατάλαβα. Μέσα σ’ αυτό το χρόνο γνώρισα νέους πολύτιμους φίλους, έστω και αν δεν τους συνάντησα ποτέ κι έμαθα πολλά νέα πράγματα. Ο καθένας από σας αγαπημένοι μου φίλοι προσέφερε τις εμπειρίες του, τις γνώσεις του, τη διάθεση του, το χιούμορ του, τα ποιήματα του και όλο και κάτι κέρδισα κι εγώ. Ελπίζω να μάθατε κι εσείς κάτι από μένα. Είμαι αρκετά μεγαλύτερη από τους περισσότερους, και αν μη τι άλλο, θα μάθατε κατιτίς από τις εμπειρίες μου. Δεν ξέρω βέβαια αν τις βρήκατε ενδιαφέρουσες.

Στην πρώτη ανάρτηση μου δεν μάζεψα κανένα απολύτως σχόλιο (βλ. εδώ). Μόνη μου την έγραψα, μόνη μου τη διάβασα. Χα χα χα!! Στη δεύτερη όμως πήρα ….ένα ολόκληρο σχόλιο. Μεγάλη πρόοδος! Άγγελε σ’ ευχαριστώ πολύ για το πρώτο αυτό σχόλιο στο ιστολόγιο μου. Μου έδωσες μεγάλη χαρά.

Σήμερα, επειδή είναι και επίκαιρη, ξαναγράφω τη δεύτερη ανάρτηση μου, μπας και μαζέψω και κανένα άλλο σχόλιο. Χα χα χα!!

«Είμαι από τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου! Φοιτήτρια τότε στις 17 Νοεμβρίου του 1973. Μπορεί να είχαμε την ατυχία να περάσουμε τα φοιτητικά μας χρόνια μέσα στη σκοτεινή δικτατορία, αλλά μήπως είναι συγχρόνως και μια τύχη;; Ζήσαμε ιστορικές στιγμές. Τι να πρωτοθυμηθώ!

Τα γεγονότα της Νομικής? Τότε που έτρεχα να μη με προλάβουν οι αστυνομικοί και τρέχοντας έχασα το ένα παπούτσι μου και πήγα σπίτι με ένα παπούτσι σαν τη Σταχτοπούτα!.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου? Τότε που μόνο από τύχη δεν ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο όταν μπήκε το τανκ. Είχα πάει στο σπίτι να αλλάξω ρούχα (δυο μέρες είχα καθίσει μέσα). Είχα σκοπό να ξαναγυρίσω. Δεν πρόλαβα όμως, γιατί εν τω μεταξύ κινήθηκε ο στρατός. Άκουγα από το σπίτι το σταθμό του Πολυτεχνείου και έκλαιγα. Έκλαιγα για τα παιδιά που ήταν ακόμα μέσα (το Νίκο, το Γιάννη, τη Μαίρη κά). Έκλαιγα για την Ελλάδα που θα έμενε ακόμα στο σκοτάδι. Ή μήπως, χωρίς ακόμα να το ξέρω, έκλαιγα και για την πατρίδα μου την Κύπρο, για την Κερύνεια που ζούσε τους τελευταίους μήνες ελευθερίας;;;;

Από τότε μεγάλωσα, ωρίμασα, έζησα και άλλες ιστορικές στιγμές. Την εισβολή στην Κύπρο, το ξεσπίτωμα από το χωριό μου στην Κερύνεια (γι' αυτά όμως θα γράψω μια άλλη φορά). Το Πολυτεχνείο με πονά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Στην πορεία πήγα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης 1-2 φορές. Μετά σταμάτησα να πηγαίνω. Κάτι δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Ίσως το καπέλωμα από τα κόμματα. Ίσως το ότι μετατράπηκε σ' ένα είδος πανηγυριού. Ίσως γιατί χάθηκε ο αυθορμητισμός.

Και τώρα για μια ακόμα φορά αναρωτιέμαι. Ζει το Πολυτεχνείο;; Δεν ξέρω. Ίσως και να ζει........»

---------------------------

Προσθήκη: Σήμερα η πρώτη μου ανάρτηση έχει κι άλλα σχόλια., πρόσφατα όμως. Καταχώρισε το πρώτο ο @Indepedent στις 15-11-2008. Ακολούθησαν κι άλλοι φίλοι μου. Τους ευχαριστώ.

--------------------------

Προσθήκη ΙΙ: Επειδή πολλοί @φίλοι θεωρούν ότι έκανα κάτι σπουδαίο συμμετέχοντας στα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου, θέλω να επαναλάβω αυτό που έγραψα σε σχόλιο προς τον @Αντώνη. Τίποτε το ιδιαίτερο δεν έκανα, απλώς συμμετείχα αυθόρμητα σε μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις. Ο Doctor έχει αναρτήσει μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για το Πολυτεχνείο (στην πραγματικότητα είναι ένα κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη), όπου περιγράφει πολύ ωραία την ψυχολογία όλων εμάς των ανώνυμων αντιφασιστών. Αντιγράφω ένα κομμάτι που με αντιπροσωπεύει «Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο. Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου…..».