Το Πολυτεχνείο ζει;;;;

Είμαι απο τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου! Φοιτήτρια τότε στις 17 Νοεμβρίου του 1973. Μπορεί να είχαμε την ατυχία να περάσουμε τα φοιτητικά μας χρόνια μέσα στη σκοτεινή δικτατορία, αλλά μήπως είναι συγχρόνως και μια τύχη;; Ζήσαμε ιστορικές στιγμές.
Τι να πρωτοθυμηθώ!
Τα γεγονότα της Νομικής? Τότε που έτρεχα να μη με προλάβουν οι αστυνομικοί και τρέχοντας έχασα το ένα παπούτσι μου και πήγα σπίτι με ένα παπούτσι σαν τη Σταχτοπούτα!.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου? Τότε που μόνο από τύχη δεν ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο όταν μπήκε το τανκ. Είχα πάει στο σπίτι να αλλάξω ρούχα (δυο μέρες είχα καθίσει μέσα) . Είχα σκοπό να ξαναγυρίσω. Δεν πρόλαβα όμως, γιατί εν τω μεταξύ κινήθηκε ο στρατός. Άκουγα από το σπίτι το σταθμό του Πολυτεχνείου και έκλαιγα. Έκλαιγα για τα παιδιά που ήταν ακόμα μέσα (το Νίκο, το Γιάννη κά). Έκλαιγα για την Ελλάδα που θα έμενε ακόμα στο σκοτάδι. Ή μήπως, χωρίς ακόμα να το ξέρω, έκλαιγα και για την πατρίδα μου την Κύπρο, για την Κερύνεια που ζούσε τους τελευταίους μήνες ελευθερίας;;;;
Από τότε μεγάλωσα, ωρίμασα, έζησα και άλλες ιστορικές στιγμές. Την εισβολή στην Κύπρο, το ξεσπίτωμα από το χωριό μου στην Κερύνεια (γι' αυτά όμως θα γράψω μια άλλη φορά). Το Πολυτεχνείο με πονά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Στην πορεία πήγα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης 1-2 φορές. Μετά σταμάτησα να πηγαίνω. Κάτι δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Ίσως το καπέλωμα από τα κόμματα. Ίσως το ότι μετατράπηκε σ' ένα είδος πανηγυριού. Ίσως γιατί χάθηκε ο αυθορμητισμός.
Και τώρα για μια ακόμα φορά αναρωτιέμαι. Ζει το Πολυτεχνείο;; Δεν ξέρω. Ίσως και να ζει........