Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα!



Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την τελευταία μου ανάρτηση που αφορά τα σκουπίδια. Ε, όχι και να αφήσω τα σκουπίδια χριστουγεννιάτικα! Τα Χριστούγεννα απαιτούν εορταστική ατμόσφαιρα. Εορταστική? Ε, ναι. Λίγο δύσκολο να βρω τη γιορτινή διάθεση. Γύρω μου πληθαίνουν οι Κασσάνδρες. Τα μπλογκ λες και διαγωνίζονται ποιο θα κάνει την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη για τη χώρα μας.  Από χρεωκοπία μέχρι καταποντισμό προβλέπουν. Έτσι και θελήσει κάποιος να αφήσει μια χαραμάδα ελπίδας, μια μικρή νότα αισιοδοξίας μέσα στη μαυρίλα, η πιο ήπια αντιμετώπιση που θα έχει από την πλειοψηφία των συμπλόγκερς είναι αυτή της παγερής αδιαφορίας. Αντίθετα γίνεσαι αγαπητός και μαζεύεις δεκάδες σχόλια επιδοκιμασίας, αν τα βλέπεις όλα μαύρα και άραχνα, αλλά και υπερθεματίζεις για ακόμα πιο μαύρα και άραχνα μελλούμενα. Για τα οποία, βέβαια, φταίνε πάντα οι άλλοι και συγκεκριμένα, εκτός από τους πολιτικούς μας, οι οποίοι, είναι αλήθεια, φταίνε κατά ένα μεγάλο μέρος  (αλλά λες και ψηφίζονται μόνοι τους), φταίνε οι ξένοι που μας ζηλεύουν (τρομάρα μας). Από τους ξένους δε φταίνε, κατά προτίμηση, πιο πολύ οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι και οι Εβραίοι. Ίσως φταίνε και λίγο οι εξωγήινοι. Για αυτοκριτική ούτε λόγος να γίνεται. "Μα είναι δυνατόν να φταίω εγώ?" αναφωνεί, αγανακτισμένος, ο καθένας χωριστά.
Ε, λοιπόν σήμερα αποφάσισα να πάω, για μια ακόμα φορά, αντίθετα στο ρεύμα. Εγώ που πέρασα δικτατορίες, πόλεμο, ξεριζωμό και όχι μόνο επέζησα, αλλά προχώρησα στη ζωή μου, ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Μπορεί και να μην έλθει, βέβαια, αλλά αφήστε με, ρε παιδιά, να ελπίζω ότι τελικά θα ρθει. Φτάνει να μάθουμε ΟΛΟΙ από τα λάθη μας. Μη με ρωτήσετε, αγανακτισμένοι "ποια λάθη μας?". Ψάξτε μόνοι σας και βρείτε τα. Εγώ τα δικά μου τα βρήκα.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!
-------------------------------

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Έργο τέχνης στη Βιέννη, έφοδος των ΜΑΤ στην Ελλάδα!



Βλέποντας στην τηλεόραση όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες, στην Κερατέα, με αφορμή την επιχειρούμενη κατασκευή ΧΥΤΥ (Χώρου Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων) ήρθε στο μυαλό μου κάτι που παρέλειψα να σας αναφέρω στην ανάρτηση μου που αφορά το καλοκαιρινό μου ταξιδάκι στη Βιέννη. Περνώντας, λοιπόν, από τα περίχωρα της πόλης, όχι πολύ μακριά από το κέντρο, ο ξεναγός μας έδειξε ένα μοντέρνο κτιριακό συγκρότημα με μια καπνοδόχο σωστό έργο τέχνης (βλέπε τις εικόνες πάνω,  καθώς και κάτω κάτω). Μας πληροφόρησε δε ότι επρόκειτο για το εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμάτων (ναι ναι σκουπιδιών), από το οποίο δημιουργείται ενέργεια για θέρμανση κτιρίων της πόλης. Είναι έργο του αυστριακού αρχιτέκτονα και ζωγράφου Φριντενσράιχ Χουντερτβάσερ (1928 – 2000) και αποτελεί στολίδι και σημείο αναφοράς για τη Βιέννη. Βρίσκεται δε μέσα στον αστικό οικιστικό ιστό.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα πώς καταντήσαμε έτσι? Με την ευθύνη της Πολιτείας, που δεν απέδειξε μέχρι σήμερα ότι είναι σοβαρή στο θέμα αυτό, μόνο με το άκουσμα των λέξεων επεξεργασία σκουπιδιών, ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ κλπ, βγάζουμε σπυριά και χρειάζονται πέντε (αν όχι δέκα) διμοιρίες των ΜΑΤ, για να μπορέσει να αρχίσει κάποιο οργανωμένο έργο σχετικό με τη διαχείριση των σκουπιδιών. Στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τρομάρα της) και παρά τη γενναία κοινοτική χρηματοδότηση που κατά καιρούς δόθηκε για την επεξεργασία των απορριμάτων, μικρή πρόοδος παρατηρήθηκε στο θέμα αυτό. Το λεγόμενο «πολιτικό κόστος», αλλά και ο λαϊκισμός τοπικών πολιτευτών που ξεσηκώνουν τους κατοίκους της περιοχής αποτελεί, μέχρι στιγμής, αξεπέραστο εμπόδιο. Επεξεργασία σκουπιδιών να γίνει μεν, αφού δεν μπορούν να εξαφανιστούν αυτά ως δια μαγείας, αλλά ας γίνει μακριά από μας. Ας γίνει στην  αυλή των άλλων. Και εν τω μεταξύ ο χορός των προστίμων από την Ε.Ε. καλά κρατεί. Το 2005 η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τη λειτουργία 1125 (ναι καλά διαβάσατε 1125) παράνομων, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Ε.Ε., χώρων ταφής απορριμμάτων. Της επιβλήθηκε τσουχτερό πρόστιμο. Σήμερα πολλές από αυτές τις χωματερές έχουν ήδη κλείσει, αλλά παραμένουν ακόμα αρκετές άλλες ανοικτές με καταληκτική ημερομηνία κατάργησης τους το τέλος του 2010! Έπεται, όπου να ναι, η επιβολή άλλου δυσβάκτακτου προστίμου. Ας σημειωθεί ότι γύρω από το χώρο που τώρα επιχειρείται να διαμορφωθεί οργανωμένος ΧΥΤΥ, στην Κερατέα, λειτουργούν, μέχρι σήμερα, τρεις παράνομες χωματερές, οι οποίες βέβαια θα κλείσουν όταν λειτουργήσει ο νέος ΧΥΤΥ.

Ποιος φταίει, αλήθεια, για την κατάντια μας αυτή? Ποιος φταίει για το ότι, ενώ κάνουμε τα στραβά μάτια για τη λειτουργία παράνομων χωματερών, που εκτός από πηγές ρύπανσης, πολλές φορές γίνονται και αιτία πυρκαγιών,  όταν επιχειρηθεί να γίνει κάποιο οργανωμένο έργο σχετικό με τη διαχείριση των σκουπιδιών, ξεσηκώνεται το σύμπαν? Μήπως "φταίει" πρωτίστως η, κατά μεγάλο μέρος, δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική εξουσία? Μια εξουσία που δίκαια ή άδικα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να πείσει  ότι είναι σοβαρή, ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και ότι όταν αποφασίζει ένα τέτοιο έργο, το έχει μελετήσει διεξοδικά και όχι επιπόλαια και τέλος ότι έχει ως μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και τίποτε άλλο. 

Χωματερή στην Αττική! Δεν πιστεύω να θεωρείται έργο τέχνης κι ας έχει γλάρους!

Η καμινάδα του εργοστασίου επεξεργασίας σκουπιδιών της Βιέννης!!! Δεν είναι έργο τέχνης?

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Η κολοκυθιά




«Δεν φταίμε εμείς που οι σημερινοί δεκαεφτάρηδες, μια ολόκληρη γενιά, έχασε τις ελπίδες της για το αύριο».
« Τι θα πει δεν φταίτε; Και ποιος φταίει;»
«Εσείς;»
«Και γιατί να φταίμε εμείς;»
«Και ποιος φταίει;»
«Η τρόικα».
«Και ποιος έφερε την τρόικα;»
 «Ε, εεε, τα χρέη».
«Και ποιος φταίει για τα χρέη;»
«Η φοροδιαφυγή».
«Και γιατί να φταίει η φοροδιαφυγή; Φταίει η διαφθορά».
«Και γιατί να φταίει η διαφθορά; Φταίει ο κοντόφθαλμος αναπτυξιακός σχεδιασμός».
«Και γιατί να φταίει αυτός;»
«Και ποιος να φταίει;»
 «Φταίνε οι τράπεζες».
«Τα ρουσφέτια».
«Η τεμπελιά».
«Ο λαϊκισμός και η ψηφοθηρία».
«Όχι, φταίει που είχαμε τουρκοκρατία».
«Ο Αμερικάνοι, φονιάδες του ευρώ».
«Οι Κινέζοι».
«Οι πολυεθνικές και η παγκοσμιοποίηση».
«Οι μιζαδόροι».
«Οι μεσάζοντες».
«Όχι, φταίνε οι συνδικαλιστές».
«Και γιατί να φταίνε οι συνδικαλιστές; Φταίνε οι εργοδότες».
«Η Μέρκελ φταίει».
"Η «Siemens».
«Οι Εβραίοι και οι μασόνοι».
«Η παγκοσμιοποίηση».
«Ο Καραμανλής».
«Ο Παπανδρέου».
«Φταίνε όλοι οι πολιτικοί - μαζί δεν τα φάγαμε;»
«Γιατί τα φάγαμε μαζί;»
«Και ποιος τα έφαγε;»
«Εσείς!»
«Και γιατί τα φάγαμε εμείς;»
( Φέτος τα Χριστούγεννα λέω να στολίσω κολοκυθιά...)

Ρίκα μου κι εγώ κολοκυθιά θα στολίσω (αν βρω) και θα φάω γλαρόσουπα, αντί για γαλοπούλα.  

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Μήπως είμαι βλάκας?



Μάλλον έχω χαζέψει και δεν ενθουσιάζομαι με φαεινές «επαναστατικές» ιδέες σαν κι αυτή του Μίκη Θεοδωράκη που μας συμβουλεύει ότι «ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι η επίδειξη ανυπακοής σε κάθε τομέα, όπως άρνηση πληρωμής φόρων, διοδίων, λογαριασμών ΔΕΗ κλπ…..». Έλα Χριστέ και Παναγία! Μας καλεί όλους να φοροδιαφεύγουμε, όπως άλλωστε μέχρι τώρα έκαναν αρκετοί από μας. Παλιά μας τέχνη κόσκινο δηλαδή. Και έτσι θα πάμε μπροστά? Μη πληρώνοντας φόρους???? Και πώς θα λειτουργεί το Κράτος (τα σχολεία, τα νοσοκομεία κλπ)? Πάλι με δανεικά? Μήπως δεν είναι αυτός ένας από τους λόγους που υπερχρεωθήκαμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε?
Άραγε είμαι βλάκας και δεν καταλαβαίνω την επαναστατικότητα της ιδέας και δεν μετέχω  του ενθουσιασμού που βλέπω σε πολλά μπλογκ για την ωραία αυτή ιδέα????

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Ακραία φαινόμενα οικογενειοκρατίας




Διαβάζω στην ηλεκτρονική εφημερίδα «το ΒΗΜΑ» και μένω εμβρόντητη!

«Στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας ο καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος κ. Παναγιώτης Χριστινάκης είχε την εποπτεία του διδακτορικού της θυγατέρας του Ειρήνης Χριστινάκη, η οποία μετά την απόκτηση του τίτλου εξελέγη αμέσως Επίκουρος Καθηγήτρια και στη συνέχεια κατευθείαν τακτική καθηγήτρια. Επίσης, εξελέγη επίκουρος καθηγητής ο κ. Αθανάσιος Γλάρος, σύζυγος της κ. Ειρήνης Χριστινάκη. Η κυρία Ελένη Χριστινάκη (σύζυγος του Παναγιώτη) είναι κι αυτή καθηγήτρια στο ίδιο Τμήμα και διετέλεσε κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής».

Εξαιτίας δε αυτής της "ακραίας οικογενειοκρατίας", ο υφυπουργός Παιδείας Γιάννης Πανάρετος, με έγγραφο που έστειλε στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών, προτείνει την κατάργηση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και την απαλοιφή του από το μηχανογραφικό δελτίο των Πανελληνίων Εξετάσεων. Για τους φοιτητές που είναι τώρα γραμμένοι στην Κοινωνική Θεολογία, ο κ. Πανάρετος προτείνει την ένταξη τους στο Τμήμα Θεολογίας.
Ότι η οικογενειοκρατία είναι ενδημικό φαινόμενο στην Ελλάδα το ήξερα (βλ. και τις πολιτικές οικογένειες με τους γόνους τους). Το ότι η οικογενειοκρατία ανθεί γενικά στα Ελληνικά Πανεπιστήμια (βλ. Ιατρική Σχολή, Νομική Σχολή κλπ) επίσης το ήξερα. Αλλά αυτοί εκεί στο Τμήμα της Κοινωνικής Θεολογίας το παράκαναν. Φαντάζομαι ότι όταν συνεδρίαζε το διδακτικό προσωπικό δεν χρειαζόταν να μετακινηθεί καν από το σπίτι του. Και ένα τελευταίο. Αλήθεια χρειαζόταν να υπάρχει ξεχωριστό τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας? Ή μήπως έγινε για να εξυπηρετηθεί καλύτερα η οικογένεια του κ. Χριστινάκη (ή του κάθε "Χριστινάκη")?
Όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος!

Για να μη ξεχνάμε και την οικογενειοκρατία στην πολιτική



Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Μήπως τελικά υπάρχουν λεφτά?



Διαβάζω στη «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ» (20-11-2010):

"Η έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το έτος 2009 αποκαλύπτει ότι το σύνολο των ληξιπρόθεσμων (και ανείσπρακτων) χρεών προς το Δημόσιο έως τις 31-12-2009, έφτασε στα 36,8 δισ. ευρώ, ή στο 15,9% του ΑΕΠ, ποσό που αναλύεται σε:
- 33,55 δισ. ευρώ που είναι τα βεβαιωθέντα στις ΔΟΥ και 
- 3,3 δισ. ευρώ που είναι τα ανείσπρακτα χρέη των τελωνείων. 
Όπως παρατηρεί το ελεγκτικό συνέδριο, από τους φόρους ύψους 89,1 δισ. ευρώ, που βεβαιώθηκαν εντός του 2009, εισπράχθηκαν μόλις 50,6 δισ. ευρώ ή το 56,8% και έμεινε ανείσπρακτο το 43,2%. Το Ελεγκτικό Συνέδριο τονίζει ότι, από το 2003 έως το 2009, το υπόλοιπο των βεβαιωθέντων αλλά μη εισπραχθέντων εσόδων του Δημοσίου τριπλασιάστηκε, αφού, από 11,6 δισ. ευρώ το 2003, έφτασαν πέρυσι σε 33,6 δισ. ευρώ...." 

Αν καταλάβατε καλά, αυτά τα 36,80 δις ευρώ, που αποτελούν τα ανείσπρακτα χρέη προς το Δημόσιο, είναι τα χρήματα εκείνα, για τα οποία ο ΓΑΠ μας διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι «χρήματα υπάρχουν»! Και είναι αλήθεια ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, υπάρχουν, με την έννοια ότι αποτελούν βεβαιωμένες πια απαιτήσεις του Ελληνικού Δημοσίου. Ειδικά όσα απ’ αυτά προέρχονται από έμμεσους φόρους (ΦΠΑ κλπ), που αν δεν κάνω λάθος είναι τα μισά περίπου, έχουν εισπραχθεί από τους εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες κλπ, αλλά δεν έχουν αποδοθεί στο Δημόσιο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν. Έχει τα κότσια ο κρατικός μηχανισμός να εισπράξει τα χρέη αυτά? Πρέπει, βέβαια, να παραδεχτώ ότι ένα μέρος αυτών δεν μπορεί να εισπραχθεί, γιατί «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» (οφείλονται από εμπόρους και εταιρείες που έχουν πτωχεύσει κλπ). Ένα άλλο, όμως, ικανό μέρος θα μπορούσε να εισπραχτεί. Εκτός από τον πλειστηριασμό περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη, υπάρχει και η δυνατότητα ποινικής καταδίκης του και η εκτέλεση της ποινής φυλάκισης. Αν φυλακιστούν μερικοί μεγαλοοφειλέτες (και όχι, βέβαια,  μικροοφειλέτες- φουκαράδες) για αδικήματα που έχουν σχέση με τη φοροδιαφυγή, θα δεις πώς θα τρέξουν μερικοί άλλοι μεγαλοσχήμονες να βρουν τα λεφτά να ξεπληρώσουν τα χρέη τους προς το Δημόσιο (είναι γνωστό ότι πολλοί φοροφυγάδες διατηρούν offshore εταιρείες με περιουσία και χρήματα). Υπάρχει το νομικό καθεστώς, ας το χρησιμοποιήσουμε. Είναι καιρός πια να συνειδητοποιήσουμε και στην Ελλάδα ότι ο φοροφυγάς είναι, εκτός από οφειλέτης, και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ. Σε άλλα κράτη της Ευρώπης και στις ΗΠΑ η φοροδιαφυγή θεωρείται από τα σοβαρότερα εγκλήματα και η κοινωνία το έχει συνειδητοποιήσει αυτό. Ακόμα και ο Αλ Καπόνε φυλακίστηκε για φορολογικά αδικήματα και όχι για τις, κατά συρροή, ανθρωποκτονίες που είχε διαπράξει. Επίσης τις τελευταίες μέρες «παίζει» πολύ η είδηση ότι ο αμερικανός ηθοποιός Γουέσλι Σνάιπς πρόκειται να εκτίσει ποινή τριετούς φυλάκισης για το αδίκημα της φοροδιαφυγής
Κύριε Παπακωνσταντίνου, χρήματα (ανείσπρακτα) υπάρχουν λοιπόν. Τι κάθεστε? Βάλτε μπρος τους μηχανισμούς για την είσπραξη τους. Όλο και κάτι θα μαζέψετε.

Ο ηθοποιός Γουέλσι Σνάιπς που καταδικάστηκε σε φυλάκιση 3 ετών για φοροδιαφυγή και επίκειται ο εγκλεισμός του στη φυλακή.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Νόμος είναι το δίκιο του καπνιστή



Διαβάζω στον ηλεκτρονικό τύπο:


«Τη χαλάρωση του αντικαπνιστικού νόμου εξετάζει ήδη το Υπουργείο Υγείας, λίγους μόλις μήνες μετά τη – μη – εφαρμογή του. Ανάμεσα στις αλλαγές που εξετάζονται είναι να επιτρέπεται το κάπνισμα μετά τις εννέα το βράδυ στα μπαρ, ο διαχωρισμός των μπαρ και των καφέ σε καπνιστών και μη, η διατήρηση της απαγόρευσης στα εστιατόρια και η απαγόρευση εισόδου ανηλίκων σε μπαρ καπνιστών. Όπως παραδέχθηκε ο Υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, “η Πολιτεία γελοιοποιείται” αφού ο νόμος δεν εφαρμόζεται, λόγω της έντονης αντίδρασης των καταστηματαρχών, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τα αντικαπνιστικά μέτρα πλήττουν τις επιχειρήσεις τους, εν μέσω μάλιστα κρίσης…..».  

Έλα Χριστέ και Παναγία!!! Το κράτος, λέει ο κ. Υπουργός, γελοιοποιείται, επειδή δεν εφαρμόζεται ο νόμος. Και τι κάνει γι’ αυτό? Φροντίζει να εφαρμοστεί ο νόμος? Όχι, βέβαια. Τον καταργεί, υποχωρώντας στο δίκιο του καπνιστή, ίσως και του καφετζή. Τα περί χαλάρωσης του νόμου (μόνο) είναι αστεία πράγματα. Μήπως, κάπως έτσι, υποχωρώντας δηλαδή σε μικροσυμφέροντα οργανωμένων ομάδων, φτάσαμε και στη σημερινή κατάντια (οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική) της χώρας????

Προβληματίζομαι εγώ τώρα…. 

------------------------ 
Προσθήκη: Ο φίλος @Θανάσης έθεσε στο σχόλιο του ένα θέμα: Ότι αυτή η "χαλάρωση" του νόμου οφείλεται σε φοροεισπρακτικούς σκοπούς. Εγώ όμως θα πρότεινα ένα πιο υγιεινό τρόπο είσπραξης χρημάτων από το κάπνισμα. Να δραστηριοποιηθεί ο μηχανισμός επιβολής προστίμων για την παράβαση του αντικαπνιστικού νόμου. Διαβάζω ότι η σχετική τηλεφωνική γραμμή δέχτηκε 300.000 κλήσεις, από την 1η Σεπτεμβρίου 2010. Τι κάθονται λοιπόν? Ας αρχίσουν να επιβάλλουν πρόστιμα.



Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες του κόσμου το κάπνισμα φθίνει. Σε μας "και ξανά 
προς τη δόξα τραβά"

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Η επέτειος του blog μου και ένα αναπάντεχο πρόβλημα αλκοολισμού


Σήμερα κλείνω τρία χρόνια blogging. Χθες βράδυ ετοίμαζα μία ανάρτηση για την «επέτειο» αυτή με τα γνωστά γλυκανάλατα, όταν κτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μια φίλη από τα παλιά. Κυρίως φίλη του άντρα μου ήταν, αλλά μετά έγινε και δική μου. Με την οικογένεια της διατηρούσαμε πολύ στενές σχέσεις παλαιότερα. Τα τελευταία όμως 2-3 χρόνια κάπως χαθήκαμε. Το αποδίδαμε στο ότι είμαστε όλοι πολυάσχολοι. Την άκουσα πολύ αγχωμένη και θα έλεγα λυπημένη. Ζήτησε να πάμε επειγόντως στο σπίτι τους, όπως και έγινε. Υπέθεσα ότι επρόκειτο για κάποιο θέμα υγείας. Και ήταν θέμα υγείας, αλλά όχι όπως το περίμενα. Η κόρη της, μια μορφωμένη κοπέλα, 35 περίπου χρόνων, παντρεμένη με δύο μικρά παιδιά, ρέπει προς τον αλκοολισμό. Η ίδια ομολογεί ότι πίνει ένα μπουκάλι τζιν την ημέρα, αλλά, όπως λέει και ο άντρας μου, πρέπει να πίνει περισσότερο. Οι αλκοολικοί σχεδόν ποτέ δεν ομολογούν την αλήθεια για την πραγματική ποσότητα του αλκοόλ που καταναλώνουν.

Έπεσα από τα σύννεφα, θα έλεγα ότι συνταράχτηκα. Πίσω από φαινομενικά ευτυχισμένες οικογένειες, πόσος πόνος κρύβεται! Αναρωτήθηκα ποιοι παράγοντες ώθησαν αυτή τη μορφωμένη κοπέλα με μια, φαινομενικά τουλάχιστον, ευτυχισμένη ζωή να ξυπνά το πρωί και αντί να αναζητά ένα  φλυτζάνι καφέ, ένα τσάι, ένα ποτήρι γάλα βρε αδελφέ, να παίρνει το μπουκάλι με το τζιν. Όταν φτάνει στη δουλειά της, είναι ήδη μεθυσμένη. Φαινομενικά  (να την πάλι τη λέξη) τίποτε δεν της λείπει. Είναι απόφοιτος Πανεπιστημίου, εργάζεται σε ημικρατική εταιρεία, παντρεύτηκε από έρωτα, έχει κάνει δυο όμορφα παιδιά, έχει δικό της (ιδιόκτητο) σπίτι κι όμως….. Κάτι τη σπρώχνει να «φεύγει» από την πραγματικότητα της. Τι είναι αυτό? Οι πολλαπλές υποχρεώσεις της ως μητέρας, συζύγου, εργαζόμενης? Υπερβολικό άγχος να ανέβει, να αναδειχτεί στη δουλειά της? Κακές σχέσεις με το σύζυγο? Έπεσε θύμα κακοποίησης? Τα δύο τελευταία δεν φαίνονται πιθανά, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς. Είναι θέμα του ψυχιάτρου της να το ανακαλύψει. Προς το παρόν χρειάζεται επειγόντως αποτοξίνωση. Φάνηκε πρόθυμη να προσπαθήσει. Η αναγνώριση του προβλήματος είναι μια πρώτη επιτυχία. Γυρνώντας στο σπίτι ρώτησα τον άντρα μου ή μάλλον αναρωτήθηκα "μετά την αποτοξίνωση θα τα καταφέρει, να μην ξανακυλήσει?", για να μου ρθει η απάντηση "το πρώτο βήμα έγινε. Ας επικεντρωθούμε, προς το παρόν, σ' αυτό.  One step at a time  (ένα βήμα τη φορά) που λένε και οι Άγγλοι". 

Της εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη.

---------------------------------

Υ.Γ. Μετά το χθεσινοβραδυνό σοκ, δεν έχω όρεξη να συνεχίσω τα γλυκανάλατα που είχα αρχίσει να γράφω για την επέτειο του blog μου (αντ' αυτού, μπορείτε να διαβάσετε την περσινή ανάρτηση για το ίδιο θέμα). Βέβαια, εσείς ευχηθείτε του μακροημέρευση (του blog μου εννοώ). Μπορεί να μην έχω πια τον πρώτο ενθουσιασμό που είχα πριν τρία χρόνια, όταν άρχισα το blogging, αλλά το βρίσκω ακόμα αρκετά ενδιαφέρον και τρόπον τινα ψυχαναλυτικό. Εσείς??

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Όταν η ελληνική γλώσσα κάνει θαύματα!!!

Μαύρισε η καρδιά μας τις τελευταίες μέρες. Οι αιτίες για τη μαυρίλα πολλές. Η κατάσταση της οικονομίας που δεν είναι καθόλου καλή, η απειλή για πρόωρες εκλογές και τώρα αυτή η ιστορία με τα παγιδευμένα δέματα ήρθε κι έδεσε με το μαύρο κλίμα.
Όχι δεν θα σας μαυρίσω άλλο την ψυχή. Να γελάσει λίγο το χειλάκι σας θέλω. Ελπίζω να το πετύχω. Δέστε πιο κάτω ένα σύντομο βιντεάκι από το αλήστου μνήμης σίριαλ «Ζήνα», όπου ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένας «ψαλμός» στα ελληνικά (?) και μάλιστα «δωρικού τύπου» (!), κάνει θαύματα!!!!!
Χαρείτε το. 

 

Υ.Γ. Λέτε ο ΓΑΠ να διαβάζει τον "ψαλμό" με ιωνικό ρυθμό, αντί του δωρικού και δεν πιάνει μέχρι τώρα?

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Επιστροφή στην Αλβανία?


Σήμερα πήγα στο κομμωτήριο. Με χτένισε η Ντορέτα. Τη θυμάστε τη Ντορέτα? Είναι η χαμογελαστή Αλβανίδα κομμώτρια μου, για την οποία σας μίλησα εδώ. Αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο χαμογελαστή. Ήταν φανερό ότι κάτι τη βασανίζει. «Τι έχεις Ντορέτα μου και δεν χαμογελάς σήμερα?» τη ρώτησα. Και τότε η Ντορέτα, μου είπε τον πόνο της. Ο άντρας της έμεινε χωρίς δουλειά, εδώ και αρκετούς μήνες (ήταν οδηγός σε μια βιοτεχνία που έκλεισε). Όσο κι αν έψαξε δεν βρήκε άλλη δουλειά και τώρα την πιέζει να γυρίσουν στην Αλβανία, στην πόλη καταγωγής τους που λέγεται Durrës. Είναι, λέει, μια παραθαλάσσια μικρή πόλη, όχι πολύ μακριά από τα Τίρανα, που αναπτύσσεται ταχέως τα τελευταία χρόνια. Εκεί έχουν επιστρέψει και μερικοί συγγενείς τους που βρίσκονταν κι αυτοί στην Ελλάδα. Η Ντορέτα όμως δεν θέλει να επιστρέψει. Βρίσκεται στην Ελλάδα από 9 χρονών παιδάκι (τώρα είναι 28 χρονών). Την Ελλάδα νιώθει για πατρίδα της. Κάθε καλοκαίρι που πάει για 10 περίπου μέρες στην Αλβανία νιώθει, λέει, σαν ξένη. Αντιδρά στην επιστροφή και η μεγάλη κόρη της που πάει στο Δημοτικό Σχολείο. Κλαίει κι οδύρεται ότι θα χάσει τις φίλες της. Άσε, που δεν ξέρει καλά και τα αλβανικά. Δύσκολη κατάσταση.

Ντορέτα μου, ό,τι και να αποφασίσεις, σου εύχομαι καλή τύχη. Τη χρειάζεσαι, είτε μείνεις εδώ, είτε γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου ή μάλλον στην πατρίδα των γονιών σου.

Αφιερώνω σε σένα και στον άντρα σου το τραγούδι του Μ. Θεοδωράκη «Δραπετσώνα». Οι πιο κάτω στίχοι πάνε γάντι με την περίπτωση σου:

«Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί…» (όπου Δραπετσώνα βάλε Ελλάδα εσύ)



Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

"Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα, άμα πέφτει Δευτέρα..."




«Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που το λένε Δημήτρη και πάει δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη, γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια. Είναι πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε όμως γιορτάζουν και οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που τον λένε Νεκτάριο μου είπε ότι κάποτε γιορτάζουν και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν οι μύξες του.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα, άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε σπίτι. Εμείς τα παιδιά είμαστε πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε κανονικά σχολείο, γιατί δεν υπήρχε η 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα, γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα, νιώθω ένα ρίγος και μόλις το είπα στη μαμά μου, μου έβαλε θερμόμετρο. Είχα 37,4. Μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος.
Η δασκάλα μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός Πρέσβης στο σπίτι του Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα. Τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουν την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους. Ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε ΟΧΙ. Αυτό το όχι το είπε πολύ ηρωικά, γι’ αυτό εμείς το λέμε ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ. Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου, διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι λάθος, μπήκανε οι Γερμανοί. Και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια, για να μην τους βλέπει. Όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, μα πιο χάλια ήταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Είχε μάνα Πατρινιά και πατέρα Γερμανό και δεν ξέρω πότε γιορτάζει, ούτε αν του φέρνουν δώρα. Μετά περάσανε τα χρόνια και δεν θυμάμαι πώς έφυγαν οι Γερμανοί. Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκαν έξω και φιλιόντουσαν. Τώρα από τη χαρά μας βγάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Εμείς όμως δεν βγάζουμε, γιατί τη χάσαμε στη μετακόμιση. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάλθουν οι Γερμανοί.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου.»


Αυτή την έκθεση τη διάβασα πολλάκις στο διαδίκτυο, με την υποσημείωση ότι την έγραψε κάποια Ματούλα Πιρτσικλή, Δ΄ Δημοτικού. Τώρα αν πράγματι την έγραψε η Ματούλα ή άλλος, ενήλικος, απλώς για να κάνει χιούμορ, δεν παίρνω όρκο. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι εμένα με λένε Μερόπη και σχεδόν κανείς δεν ξέρει πότε γιορτάζω. Έτσι δεν παίρνω δώρα, αλλά, εντάξει, δεν τρέχουν και οι μύξες μου, σαν το Νεκτάριο. Πάντως, αν ενδιαφέρεστε, γιορτάζω 2 Δεκεμβρίου.
Α, και κάτι άλλο. Όταν ήμουν μικρή, στην Κύπρο, βγάζαμε σημαία στη βεράντα σε κάθε εθνική επέτειο και την 28η Οκτωβρίου. Την ελληνική σημαία, όχι την κυπριακή (βλέπε εδώ). Από τότε όμως που χάσαμε το σπίτι και τη βεράντα, δεν ξανάβγαλα ελληνική σημαία σε μπαλκόνι.
---------------------------------------

 Προσθήκη: Ο @φίλος Αθεόφοβος με πληροφόρησε ότι το κείμενο αυτό  γράφτηκε από την Έλενα Ακρίτα  και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" στις 26-10-2002.
------------------------------------------- 

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

"Βοήθησε με να ψηφίσω" Περιφερειάρχη


Είμαστε μια οικογένεια πολυσυλλεκτική, όσον αφορά τις ψήφους. Εκτός από δεξιά, καλύπτουμε όλο το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα. Ο καθένας, από τους τέσσερις μας, και η ψήφος του (και καλά κάνουμε). Η ψήφος μάλιστα αυτή αλλάζει από περίοδο σε περίοδο. Έτσι και τώρα. Ο άντρας μου, ντε και καλά, αποφάσισε ότι τώρα ήρθε η ώρα του ΚΚΕ. Θα ψηφίσει, λέει, Περιφερειάρχη τον Παφίλη. Του λέω «είσαι σίγουρος ότι ο Παφίλης είναι αυτός που σου ταιριάζει, ότι οι ιδέες σου συμπορεύονται με τις δικές του»? Είμαι σίγουρος μου απαντά (τρομάρα του). Του λέω, λοιπόν, «τι θα έλεγες, να απαντήσουμε ένα ερωτηματολόγιο, για να δούμε ποιος υποψήφιος μας ταιριάζει». Δέχτηκε. Μπήκαμε λοιπόν στο site http://www.helpmevote.gr, επιλέγουμε την Περιφέρεια Αττικής και αρχίζουμε να απαντάμε. Να μερικές χαρακτηριστικές θέσεις, στις οποίες είχαμε να απαντήσουμε αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.

  • Για τα λιγότερο σοβαρά αδικήματα, η ποινή της φυλάκισης θα πρέπει να αντικατασταθεί με κοινωφελή εργασία.
  • Η αστυνομία θα πρέπει να χρησιμοποιεί πιο αυστηρά μέτρα καταστολής για την προστασία της περιουσίας των πολιτών.
  • Οι ατομικές μας ελευθερίες έχουν περιοριστεί στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
  • Για την καταπολέμηση της ανεργίας θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες μορφές ευέλικτης εργασίας.
  • Θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην ποιότητα ζωής παρά στην οικονομική ανάπτυξη.
  • Το φορολογικό σύστημα και η πρόνοια του κράτους θα πρέπει να είναι σχεδιασμένα με στόχο την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος.
  • Πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στα δικαιώματα των Ελλήνων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς.
  • Η προστασία του περιβάλλοντος θα πρέπει να διασφαλιστεί και μέσω της επιβολής 'πράσινων' φόρων, όπως στα τέλη κυκλοφορίας.
  • Πρέπει να είναι δυνατόν να λειτουργούν μη-κρατικά, μη-κερδοσκοπικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
  • Θα πρέπει να ενισχυθούν υπάρχουσες κοινωνικές υπηρεσίες και προγράμματα (όπως π.χ. 'βοήθεια στο σπίτι', ολοήμερα σχολεία, παιδικοί σταθμοί) ακόμα και με αύξηση της τοπικής φορολογίας.
  • Η Ελλάδα θα πρέπει να μειώσει τις αμυντικές της δαπάνες και να επενδύσει στην ανάπτυξη άλλων τομέων.
  • Είναι προτιμότερο για την Ελλάδα να είναι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντί εκτός.

Αποτέλεσμα? Βρεθήκαμε και οι δυο να είμαστε πιο κοντά σε υποψήφιους που δεν είχαμε σκοπό να ψηφίσουμε. Ο άντρας μου βρέθηκε να είναι πιο κοντά στον υποψήφιο των «Οικολόγων – Πράσινων»  (και πολύ μακριά από τον Παφίλη) κι εγώ πιο κοντά στο Δημαρά (όχι όμως πολύ μακριά από τον υποψήφιο που είχα κατά νου). Λέτε να αλλάξω γνώμη?

Έχει γούστο πάντως. Για δοκιμάστε κι εσείς. Μπείτε στο site  http://www.helpmevote.gr και αρχίστε να απαντάτε. Ίσως έχετε σκοπό να ψηφίσετε υποψήφιο που, κατά βάθος, δεν σας ταιριάζει, δεν ταιριάζει με τις απόψεις σας. 
---------------- 
Σημείωση: Ο πιο πάνω ιστότοπος αποτελεί μια κοινή πρωτοβουλία του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Πολιτικής Έρευνας του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Κέντρου Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας (e-Democracy Centre) που ανήκει στο Κέντρο Δημοκρατίας Άαραου (ZDA) του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης. Πρόκειται για μια ανεξάρτητη, ερευνητική πρωτοβουλία.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων στην Ακρόπολη


Συνήθως (όχι πάντα) εκνευρίζομαι με τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Ίσως γιατί θεωρώ ότι οι κινητοποιούμενοι, οι οποίοι είναι κυρίως συνταξιούχοι οπαδοί του ΚΚΕ, σε κάθε επιχειρούμενη μεταρρύθμιση (όχι απαραίτητα κακή) ταλαιπωρούν τους πολίτες που δεν φταίνε, απλώς για να φέρουν κοινωνική αναταραχή. Όπως π.χ. έγινε με τις «κινητοποιήσεις» στο λιμάνι του Πειραιά, κατά τις οποίες ταλαιπωρούσαν τους τουρίστες για να μην αρθεί το καμποτάζ.

Δεν έχω όμως τα ίδια αισθήματα για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων εκείνων που χάνουν τη δουλειά τους και το μοναδικό τους εισόδημα (το μισθό τους). Από τη μια μέρα δε στην άλλη βρίσκονται, οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον, σε καθεστώς πλήρους φτώχιας. Και για να μιλώ πιο συγκεκριμένα όχι μόνο δεν εκνευρίζομαι, αλλά έχω καταλήξει να κατανοώ πλήρως τις κινητοποιήσεις στην Ακρόπολη των συμβασιούχων του Υπουργείου Πολιτισμού. Στην αρχή, είναι αλήθεια, είχα κάποιες επιφυλάξεις αν κάνουν καλά που κλείνουν εντελώς το μνημείο, με αποτέλεσμα οι τουρίστες που έρχονται από μακριά να απογοητεύονται. Όμως ήλθα στη θέση τους. Δεν πρόκειται για εργαζόμενους που τους μειώθηκε απλώς το εισόδημα, όπως άλλωστε μειώθηκε στους περισσότερους από μας. Πρόκειται για ανθρώπους που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν στο δρόμο. Για ανθρώπους που «δεν έχουν μία», που κινδυνεύει η επιβίωση τους, που δεν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.

Μα, θα μου πει κάποιος, όταν οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι, ας σημειωθεί είναι κυρίως νέοι και οι περισσότεροι με πτυχία, προσλαμβάνονταν με σύμβαση ορισμένου χρόνου ήξεραν ότι αυτό θα ήταν προσωρινό, ότι προσλήφθηκαν για να καλύψουν προσωρινές ανάγκες και ότι θα απολύονταν  μόλις έληγε ο χρόνος της σύμβασης τους. Αμ, δεν είναι έτσι και αυτό όχι με δική τους υπαιτιότητα. Δυστυχώς είναι γνωστό σε όλους μας ότι εδώ και χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί χρησιμοποιούν το δικαίωμα στην εργασία του πολίτη ως τρόπο προσέλκυσης ψηφοφόρων. Προσλαμβάνουν εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με ανεξέλεγκτες διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ,  τάχα για την κάλυψη έκτακτων και προσωρινών αναγκών, ενώ όλοι ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτούς καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δημοσίου. Την κύρια δε ευθύνη γι’ αυτή την εκτροπή δεν την έχει ο πολίτης, ο οποίος, στο κάτω κάτω, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του στην εργασία ασκεί, αλλά οι κρατούντες πολιτικοί, οι οποίοι είναι θεσμικά υπεύθυνοι για την τήρηση της νομιμότητας, την οποία μάλιστα έχουν ορκιστεί να προστατεύουν. Αφού δε κύριε πολιτικέ τους προσέλαβες παράτυπα, παρακάμπτοντας τον ΑΣΕΠ που εσύ ο ίδιος θέσπισες, δεν μπορείς μετά να υποκρίνεσαι ότι εφαρμόζεις το Σύνταγμα που απαγορεύει τη μονιμοποίηση των εργαζομένων που προσλήφθηκαν με σύμβαση ορισμένου χρόνου και να τους πετάς στο δρόμο απροστάτευτους. Ναι την απαγορεύει, αλλά μη ξεχνάμε ότι εσύ πρώτος παρέβης τη συνταγματική διάταξη, για να αυξήσεις την εκλογική σου πελατεία. Μη παριστάνεις λοιπόν τώρα το θεματοφύλακα του Συντάγματος. Εξάλλου υπάρχει και η Ευρωπαϊκή Οδηγία 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου της 28-6-1999, η οποία προβλέπει την προστασία και των εργαζομένων αυτών, όταν οι συμβάσεις τους, έστω και  ορισμένου χρόνου, είναι συνεχείς και καλύπτουν διαρκείς ανάγκες. Ας σημειωθεί ότι από τις διατάξεις της Ενοποιημένης απόδοσης της Συνθήκης της Ε.Ο.Κ. προκύπτει, ότι οι Οδηγίες αποτελούν παράγωγο κοινοτικό δίκαιο και δεσμεύουν κάθε κράτος-μέλος της Κοινότητας, συνεπώς και την Ελλάδα.

Τελειώνοντας επαναλαμβάνω ότι οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων υπαλλήλων του Υπουργείου Πολιτισμού στην Ακρόπολη, οι οποίοι, ας σημειωθεί, πέραν του ότι απολύθηκαν, είναι και απλήρωτοι,  όχι μόνο δεν με εκνευρίζουν, αλλά μου δημιουργούν συμπάθεια και πάντως πιο μεγάλη συμπάθεια από τον απογοητευμένο τουρίστα που κοιτάζει την Ακρόπολη από κάτω (μια χαρά φαίνεται ο Παρθενώνας και από κει). Αντίθετα με εκνευρίζει η υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Τηλεοπτικό σκουπίδι και τηλεοπτική μαγεία...




Κυριακή βράδυ. Ξάπλωσα νωρίς, αλλά δεν είχα διάθεση για ύπνο, ούτε για διάβασμα. Άνοιξα λοιπόν για λίγο την τηλεόραση που έχω στην κρεβατοκάμαρα (κακώς βέβαια έχω κι εκεί τηλεόραση). Ήθελα να δω κανένα ανέμελο πρόγραμμα. Έτσι για να νυστάξω. Έπεσα πάνω στον «Big Brother», στον ALPHA. Τι ήταν αυτό που αντίκρισαν τα ματάκια μου? Πώς μπορώ να το ονομάσω? Σκουπίδι νομίζω είναι λίγο, χρειάζεται μια πιο βαριά λέξη. Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι που σήμερα, τον 21ο αιώνα, ψυχαγωγούνται βλέποντας καμιά δεκαριά απαίδευτους ανθρώπους να ξεκατινιάζονται? Ήμαρτον Παναγία μου! Δεν μπόρεσα να το δω πάνω από 10 λεπτά. Τι είδα αυτά τα 10 λεπτά? Ένα καυγά μεταξύ μιας ξανθιάς και μιας καστανής που αφορούσε μια βούρτσα μαλλιών. Η καστανή είχε γίνει «Τούρκος» επειδή, λέει, την ώρα που κοιμότανε, η ξανθιά της πήρε τη βούρτσα, χωρίς να τη ρωτήσει, χτένισε τα μαλλιά της και την έβαλε πίσω σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Έλα μου όμως που η καστανή το κατάλαβε, γιατί είδε στη βούρτσα της τις ξανθές τρίχες που η άλλη δεν έλαβε καν τον κόπο να απομακρύνει. Και το αποκορύφωμα? Όταν ο «Big Brother» ρώτησε την ξανθιά τι έγινε, αυτή έδωσε την πιο κάτω βαθυστόχαστη, με πολύ σωστά ελληνικά (!), απάντηση (περίπου): «βασικά, της πήραμε τη βούρτσα, ξέρω γω βρε παιδί μου, μια λεπτή βούρτσα που φτιάχνει μπροστά τις ωφέλειες (!) κι αυτή θύμωσε…». Έλεοοοοοοοοοοοοοος! Όχι άλλες ωφέλειες……


 

Δευτέρα βράδυ: Κάθησα να δω το πολυδιαφημισμένο «Νησί» στο MEGA. Με μια κριτική διάθεση μπορώ να πω. Η διάθεση για κριτική σιγά σιγά μου έφευγε. Και έμεινε μόνο η μαγεία. Ναι, δεν είναι υπερβολή, μαγεία ένιωσα. Μαγεύτηκα από την εικόνα, τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες. Μου άρεσε πάντα ο Στέλιος Μάινας. Χθες έγινα θαυμάστρια και της Κατερίνας Λέχου. Η τελευταία σκηνή στη βάρκα που μετέφερε στη Σπιναλόγκα, στο νησί των λεπρών, την Ελένη τη δασκάλα και το μικρό Δημήτρη, τον αγαπημένο της μαθητή, με συγκίνησε, με συνεπήρε. Η σκηνή ήταν χωρίς λόγια. Τα λόγια δεν χρειάζονταν. Οι χειρονομίες, οι εκφράσεις των ηθοποιών στάθηκαν αρκετές για να νιώσουμε τον πόνο,  την απελπισία, αλλά και την καρτερία των ηρώων. Αναλογίστηκα την απομόνωση, την αποξένωση από την οικογένεια και την κοινωνία, που έφερναν οι ασθένειες κάποτε (ή μήπως δεν ήταν μόνο κάποτε?). Και δάκρυσα. 


Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Λίγες σκόρπιες σκέψεις για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας



Γιορτάζεται σήμερα η επέτειος της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. 50 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε. Μεσήλικας πια η Δημοκρατία μας, αλλά ηρεμία δεν έχει βρει ακόμα. Ούτε οι πολίτες της. Τις τελευταίες μέρες η κοινή γνώμη της Κύπρου σπαράσσεται από διαφωνίες σχετικά με τις αναφορές που έκανε ο Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας σε ομιλία του στη δεξαμενή σκέψης (think tank) «Βrookings» στην Ουάσιγκτον. Εκεί φέρεται ότι είπε πως «στην πραγματικότητα οι αποκαλούμενες μητέρες πατρίδες εισέβαλαν και οι δύο στην Κύπρο» (the two so-called main lands, in fact, invaded bothβλέπε όλη την ομιλία του εδώ). Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η Ελλάδα ή για να ακριβολογούμε η Ελληνική Χούντα, στις 15 Ιουλίου του 74, δεν πραγματοποίησε ακριβώς εισβολή στην Κύπρο, όπως λίγες μέρες μετά πραγματοποίησε η άλλη «μητέρα πατρίδα», η Τουρκία. Δεν παύει όμως (και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε πάνω σ’ αυτό), να πραγματοποίησε μια βίαιη επέμβαση ανατρέποντας την εκλεγμένη Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δίνοντας έτσι το πρόσχημα στην Τουρκία για εισβολή, διωγμό και κατοχή. Και μπορεί μετά η Δημοκρατική Ελλάδα (σε αντίθεση με την Τουρκία) να προσπάθησε να απενοχοποιηθεί από το βάρος της εγκληματικής πράξης της Χούντας, αλλά το κακό είχε γίνει ήδη.

Σ’ αυτό το ποστ όμως δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με την ομιλία του Χριστόφια στην Ουάσιγκτον και το σάλο που ξέσπασε σε Κύπρο, αλλά και Ελλάδα εξαιτίας αυτής (βλέπε εδώ). Θέλω να θίξω δύο άλλα θέματα. Αυτά της σημαίας και του Εθνικού Ύμνου της Κύπρου. 50 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και ακόμα λίγοι είναι οι Ελληνοκύπριοι και ακόμα πιο λίγοι οι Τουρκοκύπριοι που έχουν αγαπήσει την κυπριακή σημαία. Όπως αναφέρω και σε παλαιότερη ανάρτηση μου δημιουργός της σημαίας και των εμβλημάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο Τουρκοκύπριος ζωγράφος Ισμέτ Γκιουνέι. Αναδείχτηκε νικητής σε σχετικό διαγωνισμό που διεξήχθηκε στην Κύπρο το 1960. Το έπαθλο? 50 λίρες (83 ευρώ)!! Ο ίδιος σε συνέντευξη που έδωσε το έτος 2003 αφηγείται τους λόγους που τον οδήγησαν στο συγκεκριμένο σχέδιο «το άσπρο χρώμα συμβόλιζε την αγνότητα, το χρώμα του χαλκού την προέλευση του ονόματος της Κύπρου και οι κλάδοι ελιάς την ειρήνη». Όσο για την παρουσία του χάρτη της Κύπρου εξηγεί πως, θεώρησε ότι θα ενίσχυε μ αυτό τον τρόπο την ταυτότητα της σημαίας δεδομένου ότι το κράτος ήταν μικρό και άγνωστο. Όταν όμως πέθανε το έτος 2003 το φέρετρο του δεν τύλιξε η σημαία που δημιούργησε, αλλά η σημαία του ψευδοκράτους και η τουρκική σημαία.

Τώρα ας πούμε και δυο λόγια για τον εθνικό ύμνο. Μέχρι το έτος 1966 η Κύπρος δεν είχε εθνικό ύμνο. Ο ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας καθιερώθηκε με την υπ' αριθμ. 6133 απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου στις 18 Νοεμβρίου 1966 (δηλ. επί Μακαρίου). Σύμφωνα δε με την εν λόγω απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, υιοθετήθηκε ως Εθνικός Ύμνος της Κύπρου η μουσική του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας (βλέπε εδώ). Αυτό πώς σας φαίνεται πάλι? Ναι δεν λέω, ωραίος και συγκινητικός ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας, τον οποίο μπορούμε να ψάλλουμε εμείς οι Ελληνοκύπριοι στις εθνικές γιορτές μας, αλλά μήπως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να βρούμε ένα άλλο κοινό κυπριακό ύμνο που να ενώνει όλους τους Κύπριους, αντί να τους χωρίζει? 
------------------------ 
Υ.Γ. Σε μια από τις παλαιότερες βόλτες μου στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας, πήγα να αγοράσω γλυκά σιροπιαστά από ένα ζαχαροπλαστείο. Η Τουρκοκύπρια ιδιοκτήτρια του μου είπε, σε άπταιστο ελληνοκυπριακή διάλεκτο, ότι  νιώθει πολύ πιο κοντά στους Ελληνοκύπριους, παρά σ' αυτούς τους κουβαλητούς από την Ανατολία (μου έδειξε μια οικογένεια εποίκων με χαρακτηριστική φορεσιά από τα βάθη της Τουρκίας). Υπάρχει λοιπόν ακόμα ελπίδα για μια κοινή πατρίδα. Ας καλλιεργήσουμε την ιδέα πιο εντατικά.

Η φωτογραφία από τη σημερινή στρατιωτική παρέλαση στη Λευκωσία. Την πήρα από το ιστολόγιο του Φοίβου Νικολαϊδη. Ελπιδοφόρο βλέπω το γεγονός ότι οι στρατιώτες κρατάνε την κυπριακή σημαία
 

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Απλυσιά: Μια αναπάντεχη συνέπεια της απεργίας των βυτιοφόρων


Όπως θα ξέρετε ή αν δεν ξέρετε σας πληροφορώ περί αυτού εγώ τώρα, στην Ανατολική Αττική δεν υπάρχει αποχετευτικό σύστημα. Όλοι έχουμε βόθρους. Ο δικός μας βόθρος, όταν κοντεύει να γεμίσει, αναβοσβήνει προειδοποιητικά ένα κόκκινο φωτάκι. Ε λοιπόν, το κόκκινο αυτό φωτάκι μας αναβοσβήνει εδώ και μια βδομάδα. Κάθε φορά που το βλέπω τα νεύρα μου γίνονται τσαντάλια. Μη ρωτάτε γιατί. Η απάντηση είναι προφανής. Λόγω της απεργίας των βυτιοφόρων, δεν μπορούμε να αδειάσουμε το βόθρο. Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, πήρε τηλέφωνο σε καμιά 10αριά επιχειρήσεις βυτιοφόρων, για να έρθουν να μας τον αδειάσουν, αλλά η απάντηση ήταν στερεότυπα αρνητική. Και να θέλαμε να σας βοηθήσουμε, του είπαν, δεν θα μπορούμε μετά να αδειάσουμε το βυτίο μας, γιατί ο χώρος, όπου εναποθέτουμε τα λύματα φυλάσσεται από απεργούς που μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε. Χθες βράδυ ο καημένος ο διαχειριστής πέρασε από όλα τα διαμερίσματα και μας ειδοποίησε ότι ο βόθρος πια έχει γεμίσει εντελώς. Από στιγμή σε στιγμή θα ξεχειλίσει. Όχι μπάνιο λοιπόν και όχι πλυντήρια. Μόλις το άκουσα κόντεψα να πάθω αποπληξία. Περιμένω πώς και πώς να δω, σήμερα το απόγευμα, τι απόφαση θα πάρουν οι βυτιοφορείς για τη λήξη ή έστω αναστολή της απεργίας. Κρέμομαι από τα χείλη τους. Εξαρτάται το μπάνιο μου από την απόφαση τους αυτή. Πού καταντήσαμε…………..


Κράτος υπάρχεις, μ’ ακούς, θα λειτουργήσεις ή θα με αφήσεις άπλυτη?????

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού και το καλάθι με τα κεράσια


Το έτος 2003 ανακοινώθηκε ότι, μετά από διαγωνισμό που προκηρύχτηκε από το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε σε συνεργασία με τη Διεθνή Ένωση Αρχιτεκτόνων, επιλέχθηκε η πρόταση, σύμφωνα με την οποία από τη συνολική έκταση των 5.300 στρεμμάτων του πρώην Διεθνούς Αεροδρομίου του Ελληνικού τα 4.010 στρέμματα θα καλύψει το Μητροπολιτικό Πάρκο Υψηλού Πρασίνου. Αμέσως σκέφτηκα την παροιμία με τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι, δεδομένου μάλιστα ότι υπάρχει και πρόβλημα χρηματοδότησης της συντήρησης τόσο μεγάλου πάρκου.

Το 2007 ο Γ. Σουφλιάς με νέα εξαγγελία του μείωσε τα στρέμματα του καθαρού  πράσινου του Μητροπολιτικού Πάρκου σε 2.650 στρέμματα, αυξάνοντας αντίστοιχα την έκταση που θα δομηθεί. Ούτε όμως τότε πίστεψα ότι θα γίνουν πάρκο τα 2.650 στρέμματα.

Ήδη, πριν λίγο καιρό, ο Ισπανός αρχιτέκτονας Χοσέ Αθεμπίγιο, που είναι ένας από τους διεθνείς συνεργάτες του Μεγάρου Μαξίμου, χαρακτήρισε «πέταμα της δημόσιας περιουσίας» τη δημιουργία ενός μόνο μεγάλου πάρκου στο Ελληνικό. Πρότεινε δε ως εναλλακτική λύση τη δημιουργία ενός πιο μικρού πάρκου εκεί (αν δεν κάνω λάθος έκτασης 1000 -2000 στρεμμάτων) και παράλληλα την απαλλοτρίωση ακινήτων σε υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας, ώστε να γίνουν πολλά μικρά πάρκα και κοινωφελείς δημόσιοι χώροι. Ως αποζημίωση δε των απαλλοτριούμενων με αυτόν τον τρόπο ακινήτων εισηγείται να δοθούν στους ιδιοκτήτες τους ως αντάλλαγμα εκτάσεις στον χώρο του Ελληνικού. Την πρόταση αυτή, ας σημειωθεί, διατύπωσε πρώτος ο Στέφανος Μάνος, πριν μερικά χρόνια (βλέπε εδώ). Την επαναλαμβάνει δε και ο καθηγητής Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Σπύρος Πολλάλης, ο οποίος εκπόνησε μελέτη για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομικών. Έχει λοιπόν και αυτός την άποψη ότι η ανάπτυξη του χώρου στο Ελληνικό αποτελεί τεράστια ευκαιρία για να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής σε όλη την Αθήνα και όχι μόνο στους Δήμους που περιστοιχίζουν το πρώην αεροδρόμιο.

Τώρα διαβάζω ότι η εταιρεία που διαχειρίζεται τα κεφάλαια του Εμιράτου του Κατάρ ενδιαφέρεται για επένδυση στην έκταση του παλαιού αεροδρομίου. Ο νέος δε Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος Νίκος Σηφουνάκης θα ασχοληθεί εντατικά με το θέμα αυτό, προσπαθώντας να απλοποιήσει τις διαδικασίες, ώστε το σχέδιο να υλοποιηθεί ευκολότερα. Και απ’ ότι κατάλαβα (μπορεί όμως να κάνω και λάθος) η Κυβέρνηση προσανατολίζεται προς την υλοποίηση της πρότασης του Χοσέ Αθεμπίγιο (παρόλο που όταν πρωτοδιατυπώθηκε η πρόταση αυτή η Υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη αντέδρασε). Προσανατολίζεται δηλαδή η Κυβέρνηση προς την κατασκευή μικρότερου πάρκου στο Ελληνικό και πολλών μικρών πάρκων στο υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας. Καλή μου ακούγεται αυτή η προοπτική. Τρέμω όμως με τη σκέψη ότι μπορεί να μην κατάλαβα καλά και η Κυβέρνηση τελικά να περιορίσει στο ελάχιστο την έκταση του πάρκου στο Ελληνικό και να δώσει τον υπόλοιπο χώρο στους πλούσιους Άραβες για τσιμεντοποίηση, χωρίς την παράλληλη κατασκευή νέων πάρκων και κοινωφελών εγκαταστάσεων στην υποβαθμισμένη Αθήνα. 
Αλήθεια, ανεξάρτητα από το μέγεθος του καλαθιού με τα κεράσια που κρατά ο καθένας από σας, ποια είναι η δική σας γνώμη επί του θέματος? Πρέπει να γίνει ένα μεγάλο πάρκο στο Ελληνικό, όπως εξαρχής εξαγγέλθηκε ή πολλά μικρά πάρκα, όπως προτείνει ο Αθεμπίγιο, αλλά και ο Μάνος και ο Πολλάλης?

------------------------------

Για να καταλάβετε αν είναι μεγάλη ή μικρή η έκταση του σχεδιαζόμενου Μητροπολιτικού Πάρκου στο Ελληνικό, σας δίνω μερικά συγκριτικά στοιχεία:

·Εθνικός Κήπος + Ζάππειο: 288 στρέμματα

·Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης» (Δήμοι Ιλίου, Αγίων Αναργύρων και Καματερού): 980 στρέμματα. Το πάρκο όμως αυτό, σήμερα, φθίνει, λόγω έλλειψης κονδυλίων για τη συντήρηση του.

·Πάρκο Γουδί: Αρχικά σχεδιάστηκε να καλυφθεί αμιγώς με πράσινο έκταση 950 στρεμμάτων, αλλά μέχρι σήμερα η «πράσινη έκταση» υπολείπεται πολύ του στόχου και πάλι λόγω έλλειψης κονδυλίων.

·Πάρκο “Casa De Campo” στη Μαδρίτη της Ισπανίας: 17.220 στρέμματα.

·Πάρκο “Wiener Prater” στη Βιέννη της Αυστρίας: 12.870 στρέμματα.

·Πάρκο “Kuzminsky –Lyublino” στη Μόσχα 3.750 στρέμματα, ενώ στην ίδια πόλη το Πάρκο “Gorky” καταλαμβάνει 1200 στρέμματα.

·Πάρκο «Bois de Vincennes» στο Παρίσι 9.950 στρέμματα, ενώ το πάρκο «Bois de Boulogne» στην ίδια πόλη έχει έκταση 8.460 στρεμμάτων.

·Πάρκο “Hyde Park” στο Λονδίνο 1420 στρέμματα. Όλα τα πάρκα όμως του Λονδίνου καταλαμβάνουν έκταση 60.000 στρεμμάτων.

·Πάρκο “ Central Park” της Νέας Υόρκης 3.372 στρέμματα 
 
Μέρος της πρότασης του Καθηγητή Σπ. Πολλάλη για την κατασκευή μικρών πάρκων με υπόγεια γκαράζ σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Καμιά Κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη




Διαβάζω στο Έθνος:
«Την παραίτησή του από το δικαστικό σώμα υπέβαλε ο δεύτερος κατά σειρά αρχαιότητας αρεοπαγίτης Λεων. Ζερβομπεάκος, που είχε διατελέσει εφέτης - ανακριτής στις υποθέσεις 17 Νοέμβρη - ΕΛΑ. Ο Λ. Ζερβομπεάκος επρόκειτο κανονικά να αποχωρήσει τον Ιούνιο του 2013 (οπότε θα συμπλήρωνε το ανώτατο όριο ηλικίας) και η παραίτησή του αποτελεί πλήγμα για τον χώρο της Δικαιοσύνης, καθώς είχε διακριθεί για την επιστημοσύνη, το ήθος και την ακεραιότητά του. Αν και στο λιτό κείμενο δεν αναφέρονται οι λόγοι παραίτησης, δικαστικοί κύκλοι εκτιμούν ότι οφείλεται στην παράλειψη προαγωγής του και από τη σημερινή και από την προηγούμενη κυβέρνηση».

Θλίψη με γέμισε το γεγονός αυτό. Θλίψη γιατί αντιλαμβάνομαι, για μια ακόμα φορά, ότι η Εκτελεστική Εξουσία δεν θέλει πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Δεν θέλει πραγματικά ανεξάρτητους Δικαστές που θα αποφασίζουν έχοντας ως γνώμονα μόνο τη συνείδηση τους, το Σύνταγμα και το νόμο. Τίποτε άλλο. Και ο Λεωνίδας Ζερβομπεάκος, βαθιά Δημοκράτης (με την πραγματική σημασία της λέξης) υπήρξε πραγματικά ανεξάρτητος Δικαστής με ήθος και γνώσεις και πάνω απ' όλα θάρρος. Στην περίφημη υπόθεση της μήνυσης του τότε πανίσχυρου Υπουργού Δικαιοσύνης Ευάγγ. Γιαννόπουλου κατά του Θ. Κατριβάνου, δεν δίστασε να μειοψηφήσει εναντίον του Υπουργού, πράγμα που προκάλεσε τη μήνιν αυτού. Επίσης ήρθε πολλές φορές σε αντιπαράθεση με την προηγούμενη ηγεσία του Αρείου Πάγου (Κεδίκογλου - Σανιδά), γιατί ήθελε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του ως Δικαστής. Γι’ αυτό και δεν άρεσε  και στην προηγούμενη Κυβέρνηση και γι’ αυτό δεν προήχθη τότε σε Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου (είναι γνωστό ότι σύμφωνα με το άρθρο 90 παρ. 5 του Συντάγματος, τους Αντιπροέδρους και τους Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων εκλέγει το Υπουργικό Συμβούλιο). Την ίδια ανεξάρτητη στάση τήρησε και με την νυν Κυβέρνηση, η οποία γρήγορα αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν του χεριού της. Και γιατί να είναι άλλωστε? Η διάκριση των τριών εξουσιών (Νομοθετικής, Εκτελεστικής, Δικαστικής) είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας. Αποτέλεσμα? Και πάλι δεν προήχθη σε Αντιπρόεδρο. Προήχθησαν πολύ νεώτεροι του Δικαστές και όχι αυτός που το έτος 2002 κρίθηκε ομόφωνα από την Ολομέλεια των 250 περίπου Δικαστών του Εφετείου  Αθηνών ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος να αντεπεξέλθει στη δύσκολη  υπόθεση της ανάκρισης των μελών της 17 Ν. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είναι η απόδειξη ότι καμιά Κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Ίσως γι' αυτό στέλλουν τους Δικαστές στο ΙΚΑ, ενώ οι λειτουργοί της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής Εξουσίας παραμένουν στην ασφάλιση του  Δημοσίου. 

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Το παπούτσι

  
Από την πρώτη στιγμή που είδα στην τηλεόραση τη σκηνή με το γενειοφόρο γιατρό που ανήκει, λέει, στο Πατριωτικό Μέτωπο (καινούργιο αυτό?) να μιμείται τον Ιρακινό δημοσιογράφο και, εισάγοντας, τρόπον τινα, αραβικό έθιμο, να ρίχνει το παπούτσι στο ΓΑΠ σκέφτηκα «Θεέ μου τι καραγκιοζιλίκι είναι πάλι αυτό!!». Αποδείχτηκε δε ότι πράγματι ήταν ένας προμελετημένος και προβαρισμένος, υπό το φως των καμερών του BBC, μιμητισμός που έγινε με τη συνεργασία του «σοβαρού» βρετανικού τηλεοπτικού σταθμού. Για χάρη της τηλεθέασης ακόμα και φερόμενα ως «σοβαρά» ΜΜΕ αν όχι σχεδιάζουν, τουλάχιστον ενθαρρύνουν δήθεν «αυθόρμητες» θεατρινίστικες εκδηλώσεις, για να εμπλουτίσουν τα δελτία ειδήσεων τους και να γελάσουν με τον πόνο μας. Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και οι πραγματικά αυθόρμητες εκδηλώσεις των ελλήνων πολιτών, δεν τους φτάνουν πλέον. Δεν είναι αρκούντως τηλεοπτικές, δεν δημιουργούν γέλιο. Θέλουν και καραγκιοζιλίκια τύπου "Ρέλλου".
Αλήθεια, ξέρει κανείς τι απέγινε ο Δημ. Ρέλλος που κατά καιρούς συχνάζει στα δικαστήρια, καθώς και σε διάφορες πολιτικές εκδηλώσεις και ρίχνει διάφορα ποτά και φαγώσιμα στα μούτρα όσων δεν συμπαθεί? Έχει καιρό να φανεί. Ναι, ναι, αναφέρομαι σ’ αυτόν που έριξε τον καφέ στην πλάτη του Ευάγγελου Βενιζέλου.




Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην Κύπρο...



Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην Κύπρο. Ευτυχώς, με το που μπήκε ο μήνας, άρχισε κάπως να δροσίζει (από τα σαραντάρια πέσαμε στους 33-35c). Χθες μάλιστα «φάγαμε» και την πρώτη βροχή. Η βροχή με πέτυχε στην παραλία της Λάρνακας. Πήγα για κολύμπι, μαζί μ’ ένα ξάδελφο και τη μητέρα μου. Θα αναρωτιέστε αν ήταν πετυχεμένος ο συνδυασμός της παρέας (ξάδελφος – μαμά – εγώ). Ε, ναι λοιπόν, ήταν. Η μαμά μου, παρόλο που είναι 78 χρόνων, είναι γεμάτη ζωντάνια και όρεξη για ζωή. Και ο ξάδελφος έχει χιούμορ. Μόλις φτάσαμε στη Λάρνακα, ανοίξανε οι καταρράχτες του ουρανού. Αντί να βραχούμε στη θάλασσα, γίναμε μούσκεμα από τη βροχή. Καθήσαμε στην καφετέρια μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα. Μόλις σταμάτησε η βροχή, η μαμά έδωσε το σύνθημα «Άτε, πάμε». Νόμιζα ότι εννοούσε να φύγουμε για το σπίτι, είχε αρχίσει και να σουρουπώνει. Αμ, δε. Δεν εννοούσε αυτό. Ήθελε μπάνιο στη θάλασσα η καλή σου. Γιατί όχι λοιπόν! Ξεχυθήκαμε στη θάλασσα, πιασμένοι και οι τρεις, χέρι με χέρι. Ναι, μη γελάτε. Πιαστήκαμε χέρι χέρι γιατί η θάλασσα ήταν λίγο φουρτουνιασμένη και η μαμά φοβόταν μην την παρασύρουν τα κύματα. Μετά, βέβαια, αφήσαμε τα χέρια και κολυμπήσαμε ελεύθερα. Ήταν ένα από τα πιο ωραία μπάνια που έκανα ποτέ.

Φτάσαμε στη Λευκωσία, κατά τις 8 το βράδυ. Βρήκαμε τον πατερούλη μου να μας περιμένει ανάστατος. Ανησυχούσε, λέει, γιατί «μπήκε κρύο» και δεν θυμόταν αν έχει μακριά παντελόνια να φορέσει. Φοβόταν ότι δεν είχε και θα έμενε με τα κοντά παντελόνια όλο το χειμώνα. Δεν ησύχασε, παρά μόνο όταν του βγάλαμε από την ντουλάπα τα μακριά του παντελόνια. Μετά ήθελε να του δείξουμε ότι έχουμε και κουβέρτες. Καημένε μου πατέρα, το αλστσχάιμερ σιγά σιγά σε καταβάλλει.