Λίγες σκόρπιες σκέψεις για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας

Γιορτάζεται σήμερα η επέτειος της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. 50 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε. Μεσήλικας πια η Δημοκρατία μας, αλλά ηρεμία δεν έχει βρει ακόμα. Ούτε οι πολίτες της. Τις τελευταίες μέρες η κοινή γνώμη της Κύπρου σπαράσσεται από διαφωνίες σχετικά με τις αναφορές που έκανε ο Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας σε ομιλία του στη δεξαμενή σκέψης (think tank) «Βrookings» στην Ουάσιγκτον. Εκεί φέρεται ότι είπε πως «στην πραγματικότητα οι αποκαλούμενες μητέρες πατρίδες εισέβαλαν και οι δύο στην Κύπρο» (the two so-called main lands, in fact, invaded both – βλέπε όλη την ομιλία του εδώ). Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η Ελλάδα ή για να ακριβολογούμε η Ελληνική Χούντα, στις 15 Ιουλίου του 74, δεν πραγματοποίησε ακριβώς εισβολή στην Κύπρο, όπως λίγες μέρες μετά πραγματοποίησε η άλλη «μητέρα πατρίδα», η Τουρκία. Δεν παύει όμως (και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε πάνω σ’ αυτό), να πραγματοποίησε μια βίαιη επέμβαση ανατρέποντας την εκλεγμένη Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δίνοντας έτσι το πρόσχημα στην Τουρκία για εισβολή, διωγμό και κατοχή. Και μπορεί μετά η Δημοκρατική Ελλάδα (σε αντίθεση με την Τουρκία) να προσπάθησε να απενοχοποιηθεί από το βάρος της εγκληματικής πράξης της Χούντας, αλλά το κακό είχε γίνει ήδη.

Σ’ αυτό το ποστ όμως δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με την ομιλία του Χριστόφια στην Ουάσιγκτον και το σάλο που ξέσπασε σε Κύπρο, αλλά και Ελλάδα εξαιτίας αυτής (βλέπε εδώ). Θέλω να θίξω δύο άλλα θέματα. Αυτά της σημαίας και του Εθνικού Ύμνου της Κύπρου. 50 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και ακόμα λίγοι είναι οι Ελληνοκύπριοι και ακόμα πιο λίγοι οι Τουρκοκύπριοι που έχουν αγαπήσει την κυπριακή σημαία. Όπως αναφέρω και σε παλαιότερη ανάρτηση μου δημιουργός της σημαίας και των εμβλημάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο Τουρκοκύπριος ζωγράφος Ισμέτ Γκιουνέι. Αναδείχτηκε νικητής σε σχετικό διαγωνισμό που διεξήχθηκε στην Κύπρο το 1960. Το έπαθλο? 50 λίρες (83 ευρώ)!! Ο ίδιος σε συνέντευξη που έδωσε το έτος 2003 αφηγείται τους λόγους που τον οδήγησαν στο συγκεκριμένο σχέδιο «το άσπρο χρώμα συμβόλιζε την αγνότητα, το χρώμα του χαλκού την προέλευση του ονόματος της Κύπρου και οι κλάδοι ελιάς την ειρήνη». Όσο για την παρουσία του χάρτη της Κύπρου εξηγεί πως, θεώρησε ότι θα ενίσχυε μ αυτό τον τρόπο την ταυτότητα της σημαίας δεδομένου ότι το κράτος ήταν μικρό και άγνωστο. Όταν όμως πέθανε το έτος 2003 το φέρετρο του δεν τύλιξε η σημαία που δημιούργησε, αλλά η σημαία του ψευδοκράτους και η τουρκική σημαία.

Τώρα ας πούμε και δυο λόγια για τον εθνικό ύμνο. Μέχρι το έτος 1966 η Κύπρος δεν είχε εθνικό ύμνο. Ο ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας καθιερώθηκε με την υπ' αριθμ. 6133 απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου στις 18 Νοεμβρίου 1966 (δηλ. επί Μακαρίου). Σύμφωνα δε με την εν λόγω απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, υιοθετήθηκε ως Εθνικός Ύμνος της Κύπρου η μουσική του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας (βλέπε εδώ). Αυτό πώς σας φαίνεται πάλι? Ναι δεν λέω, ωραίος και συγκινητικός ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας, τον οποίο μπορούμε να ψάλλουμε εμείς οι Ελληνοκύπριοι στις εθνικές γιορτές μας, αλλά μήπως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να βρούμε ένα άλλο κοινό κυπριακό ύμνο που να ενώνει όλους τους Κύπριους, αντί να τους χωρίζει? 
------------------------ 
Υ.Γ. Σε μια από τις παλαιότερες βόλτες μου στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας, πήγα να αγοράσω γλυκά σιροπιαστά από ένα ζαχαροπλαστείο. Η Τουρκοκύπρια ιδιοκτήτρια του μου είπε, σε άπταιστο ελληνοκυπριακή διάλεκτο, ότι  νιώθει πολύ πιο κοντά στους Ελληνοκύπριους, παρά σ' αυτούς τους κουβαλητούς από την Ανατολία (μου έδειξε μια οικογένεια εποίκων με χαρακτηριστική φορεσιά από τα βάθη της Τουρκίας). Υπάρχει λοιπόν ακόμα ελπίδα για μια κοινή πατρίδα. Ας καλλιεργήσουμε την ιδέα πιο εντατικά.

Η φωτογραφία από τη σημερινή στρατιωτική παρέλαση στη Λευκωσία. Την πήρα από το ιστολόγιο του Φοίβου Νικολαϊδη. Ελπιδοφόρο βλέπω το γεγονός ότι οι στρατιώτες κρατάνε την κυπριακή σημαία