Στην Αίγινα, λίγες μέρες πριν το «lockdown» (ελληνιστί, κατά τον Μπαμπινιώτη, «γενικό απαγορευτικό»), επισκέφτηκα ένα μίνι μάρκετ να πάρω μερικά πραγματάκια. Φυσικά, φορούσα τη μασκούλα μου (μύτη και στόμα μέσα, προφυλαγμένα). Πρόσεξα όμως ότι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος είχε στερεωμένη στο πρόσωπο του μία απ’ αυτές τις διάφανες πλαστικές μάσκες (ασπίδες τις λένε) αλλά… την είχε σηκωμένη προς τα πάνω. Επειδή έχω και μια Α ηλικία (άνω των 65) τον παρακάλεσα, για να με εξυπηρετήσει, να φορέσει κανονικά τη μάσκα του. Άσε που, κατά τους ειδικούς επιστήμονες, αυτές οι «μάσκες» δεν προφυλάσσουν από τον κορονοϊό. Πρέπει να φορά κανείς και κανονική. Τελοσπάντων, ας κατέβαζε τουλάχιστον αυτήν που είχε. Αμ δε, που θα την κατέβαζε. Με κοίταξε μ΄ ένα απαξιωτικό ύφος και μου είπε «εγώ κυρία μου, έχω πέσει με αλεξίπτωτο και δεν φοβάμαι τον κορονοϊό»!!! «Τον φοβάμαι όμως εγώ που δεν υπήρξα λοκατζής» του απάντησα. «Άσε, που και να είχα πέσει με αλεξίπτωτο, πάλι θα τον φοβόμουνα».
Η συνέχεια; Φώναξε την ηλικιωμένη μητέρα του να με εξυπηρετήσει. Και πράγματι ήρθε η μάνα του στο ταμείο. Ναι, είχε μάσκα που προφύλασσε …μόνο το σαγόνι της. Λέτε να είχε πέσει κι αυτή με αλεξίπτωτο;;;
