Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Πώς ένας Νορβηγός έγινε ο πλουσιότερος Κύπριος!





Ποιος είναι ο κύριος της φωτογραφίας? Μα, ο πλουσιότερος Κύπριος, ο οποίος είναι …..Νορβηγός. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μια και στην προηγούμενη ανάρτηση μου μιλούσα για Κύπρο, χρήματα και καταθέσεις, θυμήθηκα και την ιστορία του πλουσιότερου, σήμερα, Κύπριου, που είναι ο εικονιζόμενος Τζον Φρέντρικσεν (John Fredriksen). Αυτός τυγχάνει ο ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου στόλου τάνκερ στον κόσμο και η περιουσία του πλησιάζει τα 3 δις ευρώ. Σύμφωνα με ένα νόμο που ψηφίστηκε στην Κύπρο από την προηγούμενη Κυβέρνηση του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου και διατηρήθηκε σε ισχύ και από την παρούσα Κυβέρνηση του κομμουνιστή Δημήτρη Χριστόφια, όποιος καταθέτει μεγάλα ποσά σε κυπριακές τράπεζες ή επενδύει στην Κύπρο για μεγάλα έργα, πέρα από τις υπόλοιπες φορολογικές ευκαιρίες που έχει, μπορεί να αποκτά αυτομάτως και την Κυπριακή υπηκοότητα. Μια υπηκοότητα που είναι περιζήτητη, λόγω του ότι η Κύπρος είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτής της ευεργετικής διάταξης έκαναν χρήση, μέχρι τώρα, πολλές δεκάδες Ρώσοι, Ουκρανοί και Άραβες μεγιστάνες. Και είναι αλήθεια ότι η προέλευση των κεφαλαίων που έφεραν στην Κύπρο δεν ήταν πάντα καθαρή και νόμιμη, αλλά η συμβολή τους στην ευρωστία της κυπριακής οικονομίας, τα κάνει να φαίνονται όλα "καθαρά". Ποια όμως ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη? Με τη χρήση αυτής της διάταξης και συγκεκριμένα με την κατάθεση ενός σεβαστού ποσού σε Κυπριακή Τράπεζα (μη με ρωτάτε το ύψος του ποσού, γιατί δεν το ξέρω), έγινε Κύπριος και ο πλουσιότερος Νορβηγός, ο Τζον Φρέντρικσεν, ο μεγιστάνας των τάνκερ, ο οποίος δηλώνει υπερήφανος γι΄ αυτό. Πώς να μην είναι υπερήφανος, αφού με την απόκτηση της κυπριακής υπηκοότητας πληρώνει πολύ λιγότερους φόρους από τους φόρους που πλήρωνε στην πατρίδα του τη Νορβηγία. Αγόρασε και μια ωραία βίλα στη Λεμεσό, την οποία παρουσιάζει ως μόνιμη κατοικία του. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η μόνιμη κατοικία του είναι το Λονδίνο, όπου το 2002 αγόρασε τη βίλα του ζεύγους Αγγελόπουλου (διάβασε περισσότερα εδώ και εδώ).

Ξέρετε τι σκέφτηκα διαβάζοντας όλα αυτά? Ο σύντροφος Δημήτρης Χριστόφιας, για να προσελκύσει κεφάλαια και επενδύσεις στην Κύπρο, δίνει την κυπριακή υπηκοότητα σε "πλουτοκράτορες", τους οποίους μάλιστα φορολογεί χαμηλά, για τα δεδομένα της πατρίδας τους, όχι όμως και τόσο χαμηλά για τα δεδομένα της Κύπρου. Ενώ οι σύντροφοι του εδώ στην Ελλάδα (αυτοί του Π.Α.Μ.Ε.) με τις ενέργειες τους (κλείσιμο λιμανιών, περικύκλωση ξενοδοχείων κλπ) διώχνουν και τους λιγοστούς τουρίστες που μας έχουν απομείνει και αποδυναμώνουν την κυριότερη "βιομηχανία" μας (τον τουρισμό). Όσο για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων από την πλουτοκρατία, δια της παροχής φορολογικών ευκαιριών, ούτε να ακούσουν δεν θέλουν. Για να είμαι όμως δίκαιη, ούτε και το Ελληνικό Κράτος ευνοεί την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Είναι τόσα τα γραφειοκρατικά εμπόδια που θέτει, που είναι σαν να τα διώχνει.

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Ποια λεφτά μου?

Όλο και περισσότεροι φίλοι, γνωστοί, αλλά και συνάδελφοι με ρωτούν, τώρα τελευταία, αν έχω μεταφέρει τα λεφτά μου στην Κύπρο, μια και είμαι Κυπριακής καταγωγής. Κατ’ αρχάς τους απαντώ με ερώτηση «ποια λεφτά μου βρε παιδιά?» και μετά ξαναρωτάω «γιατί ρωτάτε, μήπως θέλετε να τα μεταφέρετε εσείς?». Η απάντηση, δυστυχώς, από αρκετούς (περισσότερους απ' όσους περίμενα) είναι ότι είτε ναι, σκέφτονται να τα μεταφέρουν ή ότι τα έχουν ήδη μεταφέρει, για να μη τα χάσουν, λέει, λόγω της οικονομικής κρίσης. Μερικοί από αυτούς, ας σημειωθεί, σε συζήτηση που είχαμε, σε ανύποπτο χρόνο, επέκριναν τους μεγαλοκεφαλαιούχους που διατηρούν τα χρήματα τους στην Ελβετία.


Έλεος βρε παιδιά! Τι λογική είναι αυτή? Δεν καταλαβαίνετε ότι η αποψίλωση των ελληνικών τραπεζών από χρηματικές καταθέσεις θα μειώσει τη ρευστότητα τους και θα στερήσει την ελληνική οικονομία από την αναγκαία χρηματοδότηση κυρίως των  ελληνικών επιχειρήσεων (όσων απέμειναν τελοσπάντων), αλλά και των ελληνικών νοικοκυριών (για στεγαστικά δάνεια κλπ) και θα μας σπρώξει, ως χώρα, μια ώρα αρχύτερα στον Καιάδα? Ή μήπως δεν σας νοιάζει? Ε, τότε γιατί να νοιάξει τη Μέρκελ?
---------------------------- 
Προσθήκη
Με ανακούφιση διάβασα στις 29-4-2010 ότι το μήνα Μάρτιο αυξήθηκαν οι καταθέσεις στις Ελληνικές Τράπεζες. Η ανακούφιση μου δεν κράτησε πολύ. Στις  30-4-2010 διαβάζω ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή  οι καταθέσεις μειώθηκαν το Μάρτιο στις Ελληνικές Τράπεζες. Ε, αποφασίστε, βρε παιδιά, τι έγινε επιτέλους.

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Τα παιδιά του μακαρίτη και το δημόσιο χρέος....








Έχω μια φίλη τη Σωτηρία. Η Σωτηρία, λοιπόν, εδώ και αρκετά χρόνια, βρισκόταν σε διάσταση με το σύζυγο της, με τον οποίο μάλιστα είχαν ανοίξει ένα μακρύ δικαστικό αγώνα για την επιμέλεια των δύο παιδιών τους, τα οποία, όταν επήλθε ο χωρισμός, βρίσκονταν στην εφηβεία. Ο πατέρας, στον αγώνα αυτό, προφανώς για να προσεταιριστεί τα παιδιά, χρησιμοποίησε ως όπλο την παροχή, αφειδώς, σ’ αυτά υλικών αγαθών, που ξεπερνούσαν πολύ τις οικονομικές δυνατότητες του, σε αντίθεση με τη μητέρα, η οποία κινείτο πάντα μέσα στον οικονομικό προϋπολογισμό της. Αποτέλεσμα? Όταν ο Δικαστής ρώτησε τα παιδιά με ποιον θέλουν να πάνε, αυτά απάντησαν με τον πατέρα. Και πράγματι το Δικαστήριο έδωσε την επιμέλεια στον πατέρα, δεδομένου ότι τα παιδιά ήταν αρκετά μεγάλα πια και δεν είχαν άμεση ανάγκη τη μητέρα τους. Πριν ένα χρόνο περίπου η Σωτηρία με πήρε τηλέφωνο. Ήταν θλιμμένη. Μου ανακοίνωσε ότι πέθανε ο σύζυγος της ξαφνικά, σε αυτοκινητικό ατύχημα και ότι βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πολύ δύσκολη κατάσταση, χειρότερη από κάθε φόβο της. Μετά το θάνατο του, για να είναι κοντά στα παιδιά της, τα οποία είναι ήδη 20 και 19 χρόνων αντίστοιχα και φοιτούν το μεν ένα στο Πανεπιστήμιο, το δε άλλο σε ιδιωτικό Ι.Ε.Κ, μετακόμισε και πάλι στην παλαι ποτέ συζυγική οικία, η οποία, ας σημειωθεί, ανήκει και στους δύο συζύγους, κατά το ½ στον καθένα. Αμέσως δε μετά άρχισε να παραλαμβάνει από διάφορες Τράπεζες ειδοποιήσεις για δόσεις δανείων και πιστωτικών καρτών. Και τι δάνειο δεν είχε πάρει αυτός ο άνθρωπος (ο μακαρίτης εννοώ)! Από επισκευαστικό δάνειο, μέχρι ό,τι καταναλωτικό δάνειο μπορεί να φανταστεί κανείς. Μέχρι και αυτοκίνητο, αλλά και μοτοσικλέτες είχε αγοράσει στα παιδιά, μόλις αυτά τέλειωσαν το Λύκειο. Είχε δε πάρει σχετικό δάνειο και γι’ αυτά. Ο μηνιαίος μισθός του (ήταν ιδιωτικός υπάλληλος) ανερχόταν περίπου στα 2.000 ευρώ, οι δε δόσεις των διάφορων δανείων και πιστωτικών καρτών έφταναν όσο περίπου ο μισθός του. Πώς ζούσε? Έπαιρνε συνέχεια νέες πιστωτικές κάρτες. Η φίλη μου βρέθηκε σε απόγνωση. Όχι μόνο γιατί προβληματιζόταν πώς θα πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια, προκειμένου να σώσει το οικογενειακό σπίτι που οι Τράπεζες απειλούσαν να κατασχέσουν, αλλά και για να πείσει τα παιδιά της να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να προσαρμόσουν το επίπεδο ζωής τους στις οικονομικές δυνατότητες τους. Είδε κι έπαθε να πείσει το μεγάλο παιδί, που αντιδρούσε σφόδρα, να δεχτεί να πουλήσουν το αυτοκίνητο που του πήρε ο πατέρας του. Τώρα, μετά από ένα χρόνο περίπου, η κατάσταση τείνει κάπως να εξομαλυνθεί. Προχώρησε σε διακανονισμό με τις Τράπεζες προσαρμόζοντας τις δόσεις των δανείων στις οικονομικές της δυνατότητες (είναι κι αυτή ιδιωτική υπάλληλος με μηνιαίο μισθό 1800 ευρώ περίπου). Άσκησε αγωγή για το θάνατο του συζύγου (σε αυτοκινητικό ατύχημα) ελπίζοντας σε κάποια αποζημίωση τουλάχιστον υπέρ των παιδιών και άρχισε, πρόσφατα, να παίρνει μια μικρή σύνταξη χηρείας (ευτυχώς δεν είχε προλάβει να εκδοθεί το διαζύγιο τους). Το κυριότερο δε όλων πείστηκαν τα παιδιά να περιορίσουν τα έξοδα και τις απαιτήσεις τους. Και φυσικά πουλήθηκε τελικά το αυτοκίνητο τους.

Γιατί τη θυμήθηκα τώρα αυτή την ιστορία? Μα, επειδή το χρέος του μακαρίτη μοιάζει πολύ με την ιστορία του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Και τα παιδιά του μακαρίτη, καθώς και η γυναίκα του, μοιάζουν πολύ με όλους εμάς που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε την οικονομική κρίση, χωρίς, όπως τουλάχιστον νομίζουμε, να φταίμε. Μήπως όμως φταίμε, άλλος πολύ (ξέρετε ποιους εννοώ) και άλλος λίγο? Αλλά ακόμα και οι λίγοι που δεν φταίμε καθόλου, μήπως πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα οικονομικά δεδομένα, αν θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας και να μη καταρρεύσουμε εντελώς? Ο νοών νοείτω…..


---------------


Σημείωση: Η ιστορία της φίλης είναι πέρα για πέρα αληθινή, μόνο το όνομα άλλαξα.







Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Το "κρασί" και οι στρατιωτικές δαπάνες....

Θυμάμαι το μακαρίτη το Χαρίλαο Φλωράκη που έλεγε μια χαριτωμένη ιστοριούλα, για να καταδείξει ότι μερικοί άνθρωποι έχουν εμμονή με ορισμένα έξοδα, τα οποία δεν λένε να μειώσουν, έστω και αν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Η ιστορία έχει περίπου ως εξής (οι δρχ γίνανε ευρώ): Ένας οικογενειάρχης έγραφε και ξανάγραφε τον εβδομαδιαίο οικογενειακό προϋπολογισμό προσπαθώντας κάθε φορά να τον μειώνει, για να αντεπεξέλθει στην οικονομική κρίση. Έγραφε λοιπόν: ψωμί 10 ευρώ,  γάλα 16 ευρώ, κρασί 15 ευρώ, λάδι 12 ευρώ, εισιτήρια 10 ευρώ κλπ. Την επόμενη βδομάδα, βλέποντας ότι δεν τα έβγαζε πέρα, ξαναπρογραμμάτιζε: ψωμί 9 ευρώ, γάλα 15 ευρώ, κρασί 15 ευρώ, λάδι 11 ευρώ, εισιτήρια 9 ευρώ κλπ. Τη μεθεπόμενη: ψωμί 8 ευρώ, γάλα 14 ευρώ, κρασί 15 ευρώ, λάδι 10 ευρώ, εισιτήρια 8 ευρώ κλπ. Τι παρατηρούμε στον προϋπολογισμό του εν λόγω οικογενειάρχη μας? Όλα τα μειώνει, εκτός από το κρασί που παραμένει σταθερά στα 15 ευρώ, γιατί προφανώς όντας «κρασοκανάτας», δεν είχε καμιά διάθεση να προσπαθήσει να συγκρατήσει λίγο το πάθος του αυτό.


Γιατί τα λέω όλα αυτά? Μα για να επισημάνω τις ομοιότητες του κονδυλίου του «κρασιού» με το κονδύλιο των «στρατιωτικών δαπανών». Η Κυβέρνηση η οποία, δυστυχώς, πράγματι καλείται να αντιμετωπίσει μια τεράστια οικονομική κρίση (δεν θα εξετάσω εδώ ποιος ευθύνεται για την κρίση αυτή), προαναγγέλλει διάφορα μέτρα, όπως μείωση μισθών, επιδομάτων, αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, αύξηση φόρων, τεκμηρίων κλπ. Δεν αντιλέγω ότι αρκετά από τα προαναγγελθέντα μέτρα είναι αναγκαία, γιατί είναι καιρός να προσαρμόσουμε το επίπεδο της ζωής μας με αυτά που μπορούμε να παράγουμε και όχι με αυτά που, χωρίς σύνεση, δανειζόμαστε. Για το μόνο δε κονδύλιο που δεν βλέπω, προς το παρόν τουλάχιστον, να προγραμματίζεται η μείωση του είναι αυτό που αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες. Μέχρι και το "υποβρύχιο που γέρνει" παραλάβαμε  από τους Γερμανούς και το πληρώσαμε. Ξέρω, ξέρω! Πολλοί από σας ίσως να μου απαντήσουν ότι η προστασία των συνόρων και της εθνικής μας ακεραιότητας είναι πατριωτικό καθήκον και ότι κινδυνεύουμε από τη γείτονα χώρα και ότι «αν θέλουμε ειρήνη πρέπει να ετοιμάζουμε πόλεμο» κλπ κλπ. Αν σας εξομολογηθώ ότι δεν συμμερίζομαι τις απόψεις αυτές, θα με θεωρήσετε αφελή ή κάτι ακόμα χειρότερο? Η χώρα μας ξοδεύει για τις αμυντικές δαπάνες της 250 δις ευρώ ετησίως, (τόσο για τη συντήρηση του στρατού, όσο και για την αγορά νέων όπλων), δηλ. ξοδεύει το 3,5% του ΑΕΠ, έναντι 2% και ακόμα πιο χαμηλά, των υπόλοιπων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας προσπαθήσουμε να μειώσουμε τις δαπάνες αυτές και να μη πέφτουμε στην ιδεολογική παγίδα που στήνουμε μόνοι μας στον εαυτό μας.


Α, και να μην το ξεχάσω. Μια από αυτές τις παγίδες που στήσαμε μόνοι μας είναι η «δαιμονοποίηση» του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό. Η λύση του Κυπριακού τότε, το 2004, (αν βέβαια γινόταν προσπάθεια βελτίωσης του σχεδίου, που δεν έγινε, λόγω μιας άκριτης δαιμονοποίησης) θα βοηθούσε στην αποκλιμάκωση της κρίσης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας και συνακόλουθα στη μείωση των τεράστιων στρατιωτικών δαπανών που μας γονατίζουν. Πέρα από το ότι μέχρι σήμερα θα είχε αποχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος του τούρκικου στρατού από την Κύπρο και θα είχαμε επιστρέψει στη Μόρφου και στην Αμμόχωστο. Τώρα ας «λουστούμε» τον Έρογλου. Να τον χαιρόμαστε…..

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Δυο λόγια προς το Ν., το φίλο του Αλέξανδρου που αρνείται να εμφανιστεί στο Δικαστήριο....



 
Με θλίψη παρακολουθώ αυτές τις μέρες το «σίριαλ» με το νεαρό ανήλικο Ν.Ρ., αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο οποίος αρνείται να εμφανιστεί στη δίκη, αναγκάζοντας το Δικαστήριο να εκδώσει ένταλμα βιαίας προσαγωγής του. Φέρεται μάλιστα να έστειλε στον ιστότοπο «Zougla.gr» επιστολή εξηγώντας τους λόγους της μη προσέλευσης του. Αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο νεαρός μάρτυρας (φίλος του άτυχου Αλέξανδρου) στην επιστολή αυτή: «Δεν είχα σκοπό να εμφανιστώ στη δίκη, διότι δεν με απασχολεί ούτε στο ελάχιστο η έκβασή της, καθώς θεωρώ ως πολιτική μου επιλογή να μην εμφανίζομαι στις στιγμές που ορίζουν οι θεσμοί, αλλά να διαμορφώνω εγώ τα δικά μου πλαίσια στα οποία θα εκφράσω την αντίληψή μου…».
Θα ήθελα να απευθύνω δυο λόγια στο ανήλικο αγόρι που, είναι αλήθεια, έχει δοκιμαστεί σκληρά τους τελευταίους 16 μήνες (δεν είναι λίγο να είσαι μόνο 15 χρονών και να πεθαίνει στα χέρια σου ο κολλητός φίλος σου και μάλιστα από χέρι «οργάνου» της Τάξης).

«Ν. μου, αγόρι μου,
καταλαβαίνω τον πόνο σου, τη σύγχυση σου, τα αναπάντητα ερωτήματα σου και τέλος τη δυσπιστία σου απέναντι στους θεσμούς. Στο κάτω κάτω, δεν ξεχνώ ότι ο αγαπημένος σου φίλος έφυγε άδικα από το χέρι ενός εκπροσώπου των πολιτειακών θεσμών. Όμως δεν πιστεύω αυτό που αναφέρεις στην επιστολή σου, ότι δηλαδή δεν σε απασχολεί ούτε στο ελάχιστο η έκβαση της δίκης που γίνεται στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας. Έχω την εντύπωση ότι κατά βάθος σε απασχολεί και πολύ μάλιστα. Δυστυχώς ή ευτυχώς (εγώ, βέβαια, νομίζω ευτυχώς) στην κοινωνία που ζούμε ο μόνος πολιτισμένος τρόπος απονομής της δικαιοσύνης είναι μέσω της διεξαγωγής δίκης, με εφαρμογή των θεσπισμένων πολιτειακών κανόνων. Ναι, είναι αλήθεια ότι καμιά φορά η απονομή αυτή αργεί να έλθει ή δεν είναι αυτή που αναμένουμε, ή ακόμα είναι και λανθασμένη. Αλλά πίστεψε με, κάθε άλλος τρόπος απονομής της δικαιοσύνης είναι ακόμα χειρότερος. Χειρότερος είναι και ο τρόπος που αναφέρεις αγόρι μου. Δηλαδή το να «διαμορφώνεις εσύ τα δικά σου πλαίσια, στα οποία θα εκφράσεις την αντίληψη σου». Η τιμωρία των εγκλημάτων ας μείνει έργο της Πολιτείας  και των κανόνων της και όχι των πλαισίων που διαμορφώνει ο καθένας από μας, όσο και αν αυτός ο καθένας έχει «πάθει» από μερικά «όργανα» της Πολιτείας. Σου υπενθυμίζω ότι ακόμα και η μητέρα του φίλου σου του Αλέξανδρου, της οποίας τον πόνο, φαντάζομαι, δεν αμφισβητείς, στους θεσμούς της Πολιτείας προσβλέπει για απονομή της Δικαιοσύνης. Πνίξε λοιπόν τον πόνο σου και τις εύλογες, επαναλαμβάνω, επιφυλάξεις σου και πήγαινε να καταθέσεις αυτά που ξέρεις στο Δικαστήριο. Αγνόησε αυτούς που προσπαθούν να πλήξουν την προσωπικότητα σου και κάνε το καθήκον σου απέναντι στην αλήθεια και το νεκρό φίλο σου».