Έχω μια φίλη τη Σωτηρία. Η Σωτηρία, λοιπόν, εδώ και αρκετά χρόνια, βρισκόταν σε διάσταση με το σύζυγο της, με τον οποίο μάλιστα είχαν ανοίξει ένα μακρύ δικαστικό αγώνα για την επιμέλεια των δύο παιδιών τους, τα οποία, όταν επήλθε ο χωρισμός, βρίσκονταν στην εφηβεία. Ο πατέρας, στον αγώνα αυτό, προφανώς για να προσεταιριστεί τα παιδιά, χρησιμοποίησε ως όπλο την παροχή, αφειδώς, σ’ αυτά υλικών αγαθών, που ξεπερνούσαν πολύ τις οικονομικές δυνατότητες του, σε αντίθεση με τη μητέρα, η οποία κινείτο πάντα μέσα στον οικονομικό προϋπολογισμό της. Αποτέλεσμα? Όταν ο Δικαστής ρώτησε τα παιδιά με ποιον θέλουν να πάνε, αυτά απάντησαν με τον πατέρα. Και πράγματι το Δικαστήριο έδωσε την επιμέλεια στον πατέρα, δεδομένου ότι τα παιδιά ήταν αρκετά μεγάλα πια και δεν είχαν άμεση ανάγκη τη μητέρα τους. Πριν ένα χρόνο περίπου η Σωτηρία με πήρε τηλέφωνο. Ήταν θλιμμένη. Μου ανακοίνωσε ότι πέθανε ο σύζυγος της ξαφνικά, σε αυτοκινητικό ατύχημα και ότι βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πολύ δύσκολη κατάσταση, χειρότερη από κάθε φόβο της. Μετά το θάνατο του, για να είναι κοντά στα παιδιά της, τα οποία είναι ήδη 20 και 19 χρόνων αντίστοιχα και φοιτούν το μεν ένα στο Πανεπιστήμιο, το δε άλλο σε ιδιωτικό Ι.Ε.Κ, μετακόμισε και πάλι στην παλαι ποτέ συζυγική οικία, η οποία, ας σημειωθεί, ανήκει και στους δύο συζύγους, κατά το ½ στον καθένα. Αμέσως δε μετά άρχισε να παραλαμβάνει από διάφορες Τράπεζες ειδοποιήσεις για δόσεις δανείων και πιστωτικών καρτών. Και τι δάνειο δεν είχε πάρει αυτός ο άνθρωπος (ο μακαρίτης εννοώ)! Από επισκευαστικό δάνειο, μέχρι ό,τι καταναλωτικό δάνειο μπορεί να φανταστεί κανείς. Μέχρι και αυτοκίνητο, αλλά και μοτοσικλέτες είχε αγοράσει στα παιδιά, μόλις αυτά τέλειωσαν το Λύκειο. Είχε δε πάρει σχετικό δάνειο και γι’ αυτά. Ο μηνιαίος μισθός του (ήταν ιδιωτικός υπάλληλος) ανερχόταν περίπου στα 2.000 ευρώ, οι δε δόσεις των διάφορων δανείων και πιστωτικών καρτών έφταναν όσο περίπου ο μισθός του. Πώς ζούσε? Έπαιρνε συνέχεια νέες πιστωτικές κάρτες. Η φίλη μου βρέθηκε σε απόγνωση. Όχι μόνο γιατί προβληματιζόταν πώς θα πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια, προκειμένου να σώσει το οικογενειακό σπίτι που οι Τράπεζες απειλούσαν να κατασχέσουν, αλλά και για να πείσει τα παιδιά της να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να προσαρμόσουν το επίπεδο ζωής τους στις οικονομικές δυνατότητες τους. Είδε κι έπαθε να πείσει το μεγάλο παιδί, που αντιδρούσε σφόδρα, να δεχτεί να πουλήσουν το αυτοκίνητο που του πήρε ο πατέρας του. Τώρα, μετά από ένα χρόνο περίπου, η κατάσταση τείνει κάπως να εξομαλυνθεί. Προχώρησε σε διακανονισμό με τις Τράπεζες προσαρμόζοντας τις δόσεις των δανείων στις οικονομικές της δυνατότητες (είναι κι αυτή ιδιωτική υπάλληλος με μηνιαίο μισθό 1800 ευρώ περίπου). Άσκησε αγωγή για το θάνατο του συζύγου (σε αυτοκινητικό ατύχημα) ελπίζοντας σε κάποια αποζημίωση τουλάχιστον υπέρ των παιδιών και άρχισε, πρόσφατα, να παίρνει μια μικρή σύνταξη χηρείας (ευτυχώς δεν είχε προλάβει να εκδοθεί το διαζύγιο τους). Το κυριότερο δε όλων πείστηκαν τα παιδιά να περιορίσουν τα έξοδα και τις απαιτήσεις τους. Και φυσικά πουλήθηκε τελικά το αυτοκίνητο τους.
Γιατί τη θυμήθηκα τώρα αυτή την ιστορία? Μα, επειδή το χρέος του μακαρίτη μοιάζει πολύ με την ιστορία του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Και τα παιδιά του μακαρίτη, καθώς και η γυναίκα του, μοιάζουν πολύ με όλους εμάς που καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε την οικονομική κρίση, χωρίς, όπως τουλάχιστον νομίζουμε, να φταίμε. Μήπως όμως φταίμε, άλλος πολύ (ξέρετε ποιους εννοώ) και άλλος λίγο? Αλλά ακόμα και οι λίγοι που δεν φταίμε καθόλου, μήπως πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα οικονομικά δεδομένα, αν θέλουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας και να μη καταρρεύσουμε εντελώς? Ο νοών νοείτω…..
---------------
Σημείωση: Η ιστορία της φίλης είναι πέρα για πέρα αληθινή, μόνο το όνομα άλλαξα.
36 σχόλια:
Η οποια σπαταλη του οποιου πατερα, εχει οποιαδηποτε επιπτωση στο δημοσιο χρεος;;;
Γιατι ολοι οι δανειστες των ιδιωτων εχουν απο 300 ασφαλιστικες δικλειδες για να μην χασουν τα λεφτα που δανεισαν, αλλά οι δανειστες του δημοσιου δεν εχουν καμια;
Ειναι αραγε τυχαιο;
Καλησπερα.
Αντώνη μου, νομίζω ότι δεν κατάλαβες το πνεύμα της ανάρτησης μου. Δεν την έγραψα για να πω ότι το χρέος του συγκεκριμένου πατέρα έχει επίπτωση στο δημόσιο χρέος. Αυτό που θέλω να πω ότι το Κράτος συμπεριφέρθηκε όλα αυτά τα χρόνια, όπως ακριβώς και ο πατέρας της ιστορίας. Δανειζόταν συνεχώς, δυσανάλογα με το ΑΕΠ και τις δυνατότητες της χώρας, αντί να εξηγήσει στους πολίτες ότι οι δυνατότητες μας φτάνουν μέχρι εδώ.
Σωστο και συμφωνω με το σχολιο. Αλλά στην περιπτωση του πατερα θα πληρωσουν τα παιδια του και η γυναικα του.
Ενω στην αλλη περιπτωση το κρατος ζηταει απο ολη τη γειτονια να ξεπληρωσει το χρεος του πατερα.
Παραλογο;;;
Κάπως έτσι Μερόπη μου φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Πάντα απαιτούσαμε παραπάνω απ' όσα σήκωνε η οικονομία μας, κι οι πολιτικού ψηφοθήρες, προκειμένου να χάσουν τις ψήφους.... έδιναν κι όταν δεν έπρεπε να δώσουν.
Πήραν φυσικά τα δεκαπλάσια για τους ίδιους.
Καλή εβδομάδα
:-)
Εξαιρετική ανάρτηση Μερόπη.
Μερόπη μου το, άλλοι γ...ν και άλλοι πληρώνουν υσχύει; Φιλιά εν τζιαι μούxτη.
!!!
Τόσα χρόνια στον υπερκαταναλωτισμό θα μας πάρει χρόνο να ξεμάθουμε... Ας ελπίσουμε πριν γίνει μακαρίτης ο 'πατέρας' μας και 'αναχωρήσουμε' κι εμείς παρέα...
Μερόπη μάλλον θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Αντώνη... Τα παιδιά και η γυναίκα το καταλαβαίνω. Η "γειτονιά" όμως; Ακόμα κι αν δεχόταν για οποιονδήποτε άλλο λόγο να βοηθήσει και να πληρώσει, δεν σημαίνει ότι και εκείνη ....έφταιξε.
Άσε που στην συγκεκριμένη περίπτωση ο φταίχτης δεδικαίωτε :) ενώ για τα περί δημοσίου χρέους οι υπεύθυνοι ζουν, βασιλεύουν και ...βγάζουν και γλώσσα κιόλας, δουλεύοντάς μας μπροστά στα μούτρα μας και έχοντας ο καθένας κατόπιν εορτής ή εκ του ασφαλούς άποψη για όλα τα μέχρι τώρα "λάθη". Των άλλων και τα δικά μας μόνο βεβαίως βεβαίως.....
Περισσότερο μοιάζει σαν ο άντρας της φίλης σου να μην είχε πεθάνει, απλά να είχε μεταναστεύσει για παραλίες εξωτικές, αφήνοντας πίσω τους υπόλοιπους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα
Μερόπη μου η ιστορία σου, αν και αληθινή, θυμίζει μύθο του Αισώπου, μόνο που το δίδαγμα που βγαίνει δεν νομίζω ότι αφορά τον εργαζόμενο λαό.
Τα λεφτά να ψάξουν να τα βρουν σε κάτι πρώην ¨σοσιαλιστές¨ υπουργούς που κάναν μυθικούς γάμους στο Παρίσι και στους ¨δεξιούς¨ ομολόγους τους που αντάλλασσαν το νερό της λίμνης Βιστωνίδας με οικόπεδα και ακίνητα ανυπολόγιστης αξίας.
-@Αντώνη μου
-@Σταλαματιά μου
-@Φοράδα μου
-@Κουκλίτη μου
πιστεύω ότι όλοι είμαστε τα "παιδιά του μακαρίτη", ελάχιστοι είναι εντελώς αθώοι για την οικονομική κρίση που μας κτύπησε. Δεν υπάρχει συνεπώς "γειτονιά" εντελώς ξένη προς όσα διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, μπορεί να υπάρχουν άλλοι (ξέρετε ποιους εννοώ) που έφταιξαν πολύ περισσότερο από μας, αλλά ελάχιστοι από μας είναι εντελώς αθώοι. Και τη φοροδιαφυγή καλύψαμε (ίσως όχι τη δική μας, αλλά άλλων σίγουρα), και αποδοχές υπέρτερες αυτών που σήκωνε η οικονομία επιδιώξαμε και "κεκτημένα" που αδικούσαν τις επόμενες γενιές υπερασπιστήκαμε κλπ κλπ. Εγώ προσωπικά πάντως δεν δηλώνω εντελώς αθώα.
-@Βάσσια μου,
δεν αντιλέγω ότι μερικοί φταίνε πιο πολύ από τους άλλους.
-@Τζονάκο μου,
σ' ευχαριστώ πολύ.
-@JamanFou μου,
μας μάθανε στον υπερκαταναλωτισμό είναι αλήθεια. Άντε τώρα να ξεμάθουμε...
Τώρα μάλιστα :)))))))))))
Kαι βέβαια όλοι φταίξαμε, ποτέ δεν φταίει μόνος ένας, το ταγκό θέλει δύο, τα λεφτά αλλάζουν χέρια κι όχι χέρι, άμα εξαγοράζεις την ψήφο σου μ΄έναν διορισμό, μια νομιμοποίηση αυθαιρέτου, όταν κλέβεις το κράτος και είσαι και καβάλα στο άλογο γιατί κι εκείνο σε κλέβει και ... και... μπλα.. μπλα... όλα τα γνωστά που έχουμε όλοι λίγο πολύ κατά καιρούς παραδεχθεί.
Πάντως και παρ΄όλα αυτά, το γεγονός παραμένει.
Από τους ΟΛΟΥΣ που φταίξαμε, ξανά εκείνοι που έφταιξαν ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, βγήκαν λάδι.
Ξανά τα ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ θα τα πληρώσουν εκείνοι που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Ζήτω τα ιδανικά της μεταπολίτευσης.
Πραγματικά τους βγάζω το καπέλο, επικοινωνιακά το χειρίστηκαν άψογα φορτώνοντάς μας με ενοχές.
Τη μόνη ευθύνη που μας καταλογίζω είναι ότι παρά τα πολυχρωμα σκάνδαλα επιμέναμε να ψηφίζουμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία μια τον ένα και μια τον άλλον κλέφτη.
Και όσοι εδώ και 2 τουλάχιστον 10ετίες αρνηθήκαμε να υποκύψουμε στα θέλγητρα του δικομματισμού φορτωθήκαμε την ταμπέλα του γραφικού.
Γραφικούς μας έλεγαν και όταν αντιδράσαμε στην ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων για τους οποίους θα πληρώνουν και τα δισέγγονά μας την ίδια στιγμή που ο μέγας ένοχος πρωην πρωθυπουργός μας κουνά θρασύτατα το δάχτυλο, όπως και ο έτερος Καπαδόκης πρώην υπουργός Οικονομικών που όσο ήταν υπουργός του εκσυγχρονισμού έβλεπε τα σκάνδαλα και τον υπερδανισμό σιωπώντας και τώρα που βρέθηκε εκτός πολιτικής σκηνής θυμήθηκε ξαφνινά την αυτογνωσία.
Προηγουμένως βέβαια φρόντισε να λάβει τις ευλογίες όλων των νταβατζήδων που ανέθεσαν στο τσιράκι τους σχολιαστή του MEGA και του ΔΟΛ να παρουσιάσει το νέο μεσία.
Επί της ουσίας της ανάρτησής σου ειλικρινά δεν βλέπω κάποιο κοινό στοιχείο.
Στη μια περίπτωση έχουμε ένα οικονομικό πρόβλημα, μια κλασσική περίπτωση κακοδιαχείρησης του οικογενειακού προϋπολογισμού ενώ στην άλλη περίπτωση έχουμε ένα πρωτίστως πολιτικό θέμα της αναδιανομής του εθνικού προϊόντος που το μετέτρεψαν οι σήμερα κρατούντες σε οικονομικό πρόβλημα.
Αν δεχτούμε τη φιλοσοσφία που υποστηρίζουν σήμερα οι παντός είδους και προέλευσης απολογητές της αγοράς πραγματικά απορώ γιατί τόσα χρόνια επιλέγουμε να μας κυβερνουν πολιτικοί και δεν αναθέτουμε τη διακυβέρνηση της χώρας στην ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΛΟΓΙΣΤΩΝ ή έστω στο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ.
ωχ, τόσο δύσκολα είναι τα πράγματα εεε;
Πάντως, Μερόπη μου, κι εμάς παιδιά κι ανήψια κάποιων αποδημησάντων γι΄αλλού, μας ταλαιπωρούν σφόδρα. κι εμείς το ανεχόμαστε.
Στην παρατήρηση πολλών γιατί ψηφίζουμε αυτούς τους πολιτικούς η απάντηση είναι απλή.
Γιατί με αυτούς θα πέρναμε όλα αυτά που διεκδικούσαμε,από αυξήσεις ,διορισμούς, ρουσφέτια κτλ.
Αν έβγαινε κάποιος και έλεγε ότι παγώνει τους μισθούς,τέρμα τα ρουσφέτια και οι διορισμοί, θα έπαιρνε σε απάντηση την Γερμανική Αφροδίτη της Μήλου με την χαρακτηριστική χειρονομία.
Οι πολιτικοί δεν είναι τίποτα άλλο από αντανάκλαση αυτού του λαού.
Καλά εδώ μέσα άλλοι είναι οι νομικοί αλλά κατάσχεση σπιτιού που το 1/2 (προφανώς εξ αδιαιρέτου) ανήκει σε μη οφειλέτη δεν γίνεται ούτε στο ... επαναστατικό δίκαιο !
Και αν απορείς για το πως, είναι απλό, αποποιείται την κληρονομιά υπέρ των παιδιών της και παραμένει με το δικό της 1/2 που κανείς δεν μπορεί να της πάρει
-@λύκε μου,
τουλάχιστον όσο με αφορά δεν πρόκειται για αισθήματα ενοχής, αλλά για αυτογνωσία και ρεαλισμό.
Όσο για το άλλο που λες της μη ψήφου στα 2 μεγάλα κόμματα, έχω να πω το εξής. Και τα μικρά κόμματα αποδείχτηκαν χειρότερα. Τι γελοιότητες είναι αυτές που γίνονται το τελευταίο καιρό! Ο μεν Αλαβάνος να λέει ανοησίες (περί απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα του Πρωθυπουργού κλπ), το δε ΚΚΕ να αγκαλιάζει ενέργειες, όπως το να ταλαιπωρεί τουρίστες (λες και μας έμεινε κάτι άλλο από τον τουρισμό σ' αυτή τη χώρα)!
-@Φλούφλη μου,
ναι είναι πολύ άσχημα τα πράγματα.
-@Swell μου,
συμφωνώ ότι ταλαιπωρούνται και μερικοί που δεν φταίνε (λίγοι είναι αυτοί που δεν φταίνε, κατά τη γνώμη μου). Όμως επειδή πιστεύω ότι ο κίνδυνος ολικής χρεωκοπίας και κατάρρευσης είναι πραγματικός και όχι προσχηματικός για να πληγούν τα κεκτημένα μας (όπως υπονοεί το ΚΚΕ), όλοι μας πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες.
-@Αθεόφοβε μου, έτσι είναι όπως ακριβώς τα λες. Μέμφονται το ΓΑΠ και γενικά το ΠΑΣΟΚ ότι δεν μίλησε για οδυνηρά μέτρα πριν τις εκλογές. Πέραν του ότι, κατά την άποψη μου, δεν ήξεραν το ακριβές μέγεθος της καταστροφής που μας έφερε ο "Κουρασμένος", αν μιλούσαν και έλεγαν την πραγματικότητα, θα ψήφιζε ο κόσμος ΠΑΣΟΚ? Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Φοβάμαι ότι θα ξαναψήφιζε τους κουρασμένους με ακόμα πιο ολέθριες συνέπειες.
-@gpoint μου,
η απάντηση στο ερώτημα σου είναι η εξής: Και βέβαια μπορεί να γίνει κατάσχεση στο 1/2 εξ αδιαιρέτου και να βγει στον πλειστηριασμό αυτό το ποσοστό (συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις το ποσοστό αυτό το παίρνει η Τράπεζα). Όσο για το υπόλοιπο 1/2 που ανήκει στη μητέρα, έγινε το εξής: Όταν ο μακαρίτης πήρε το επισκευαστικό δάνειο, την έπεισε να συναινέσει σε προσημείωση υποθήκης και στο δικό της ποσοστό.
Βρε μερόπη τα αυτονόητα μου γράφεις ;
και τι θα το κάνει το μισό σπίτι η τράπεζα αν το αγοράσει στον πλειστηριασμό γιατί φυσικά κανένας λογικός δεν πάει να αγοράσει 1/2 εξ αδιαιρέτου ;
Θα το νοικιάσει ή θα το κατοικήσει;
Και κυριότερον καμμία νομική σύμβουλος τραπέζης δεν θα συναινούσε για χορήγηση δανείου με υποθήκη το 1/2 σπίτι, από την αρχή είχαν την προσημείωση και στο 1/2 της συζύγου.
-@gpoint μου,
ναι από την αρχή είχαν την προσημείωση σε όλο το ακίνητο για το επισκευαστικό δάνειο. Δυστυχώς όμως ο μακαρίτης δεν έμεινε μόνο στο επισκευαστικό δάνειο, η δόση του οποίου ήταν ανεκτή. Πήρε επιπλέον δάνειο για αυτοκίνητο, διακοποδάνεια και πολλές πιστωτικές κάρτες.
Τώρα όσον αφορά τι θα κάνει η Τράπεζα το 1/2 εξ αδιαιρέτου. Ο συγκύριος ακινήτου μπορεί να κάνει αίτηση στο Δικαστήριο (αγωγή διανομής λέγεται) και να βγάλει όλο το σπίτι στον πλειστηριασμό. Κατά τον πλειστηριασμό λοιπόν αυτό μπορεί να πλειοδοτήσει για το άλλο μερίδιο και να πάρει όλο το ακίνητο, καταβάλλοντας βέβαια στον άλλο συγκύριο την αξία του μεριδίου του. Όπως καταλαβαίνεις δε, σ' ένα πλειστηριασμό, δεν επιτυγχάνεται η πραγματική αξία του εν λόγω μεριδίου. Αυτά τα ολίγα. Τώρα σε αφήνω, γιατί πρέπει να ντυθώ να πάω στο Δικαστήριο.
Προφανώς υπήρχε διεθνές σχέδιο κερδοσκόπων, σιωνιστών, καπιταλιστών, και άλλων ανθελλήνων εναντίον του πατέρα. Θα μπορούσε κάλιστα να τους καταγγείλει η φίλη σου και στη συνέχεια να κλείσει το σύνταγμα και το λιμάνι.
Σε κάθε περίπτωση δεν έπρεπε να πουλήσει το "κεκτημένο" αυτοκίνητο.
Μερόπη συμφωνώ απόλυτα μ' αυτό που λές: "όλοι είμαστε παιδιά του μακαρίτη". Η λογική "φταίνε οι άλλοι" πρέπει να τελειώνει.
Αίτηση μπορεί να κάνει η τράπεζα δεν σημαίνει και έγκριση συγχρόνως, χωρίς την συναίνεση του ιδιοκτήτη πλειστηριασμός δεν γίνεται, έχω δυό τρεις περιπτώσεις γνωστών μου υπ' όψιν, εμένα με ενδιαφέρει το πρακτικό μέρος
Σαν αυτή την οικογένεια υπάρχουν πολλές ακόμα. Δυστυχώς, σ' αυτη τη χώρα δεν έχουμε επίγνωση μέχρι που φτάνει η τσέπη μας και παρασυρόμαστε συχνά στο να υιοθετούμε ένα άκρως σπαταλο τρόπο ζωής. Οι τράπεζες, βέβαια, αυτά περιμένουν για να μας κάνουν φύλλο και φτερό. Στο θέμα μας: Ναι, αυτη η δόλια η χώρα είναι σα τη φίλη σου, τη Σωτηρία. Πρέπει λοιπόν, θαρρώ, ο καθένας μας να κοιτάξει που πραγματικά βρίσκεται και ν' αναπροσαρμόσουμε όλοι τις συνήθειες μας. Ειδάλλως, μας περιμένουν πολύ δύσκολα χρόνια....
κι επειδή άφησα το συλλογισμό μου λειψό: Σαφώς και δεν φταίνει οι Έλληνες πολίτες για τους άτσαλους και εγκληματικούς οικονομικούς χειρισμούς που μας έφτασαν στη χρεοκοπία. Αλλά τι πρέπει να γίνει? Τα πράγματα είναι δύσκολα, το βλέπει ο καθένας μας, δε χρειάζεται ν' ανοίξει τηλεόραση, βγες έξω στο δρόμο να δεις μόνο πόσα μαγαζιά κλείνουν κάθε μέρα, πόσο αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων, των φτωχών, των άστεγων. Αυτά είναι δεδομένα, όχι αυτά που λέει ο κάθε κατ' επάγγελμα δημοσιογράφος. Η φτώχεια και η ανέχεια που καταγράφεται στη καθημερινότητα, στις γειτονιές. Αν δε θέλουμε να γίνουμε Αργεντινή, κάτι πρέπει να γίνει. Και γρήγορα
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ελλήνων ζει έτσι.Με δάνεια και κάρτες.Θυμάμαι την εποχη του χρηματιστηρίου όλοι περίμεναν με εύκολο τρόπο να γίνουν πλούσιοι.Η νοοτροπία μας να τα καταφέρουμε με εύκολο τρόπο...
Καλημέρες
-@Απόγονε μου,
ξέχασες να πεις ότι έπρεπε η φίλη μου και τα παιδιά της να εξεγερθούν και να αντεπιτεθούν. Τώρα εναντίον ποιού να αντεπιτεθούν, μη ρωτάς.... Χα χα χα!!!
-@gpoint μου,
χμμ, είναι δύσκολο σ' ένα σχόλιο να σου δώσω νομικές πληροφορίες και μάλιστα με κατανοητό τρόπο, αλλά θα προσπαθήσω. Κατ' αρχάς, στην περίπτωση μας, όπως έχω αναφέρει, μπορεί η Τράπεζα που έδωσε το επισκευαστικό δάνειο (και μόνο αυτή) να κατάσχει όλο το ακίνητο, γιατί έχει προσημείωση υποθήκης σε όλο. Τώρα ας πούμε ότι δεν συνέτρεχε αυτή η περίπτωση και υπήρχαν μόνο τα χρέη από τις πιστωτικές κάρτες του μακαρίτη, τα διακοποδάνεια και το δάνειο του αυτοκινήτου. Τότε αναγκαστική κατάσχεση μπορεί να γίνει μόνο στο μερίδιο του οφειλέτη και να βγει σε αναγκαστικό πλειστηριασμό το μερίδιο αυτό. Συνήθως, αν δεν βρεθεί κάποιος συγγενής αυτού που έχει το άλλο μερίδιο να πλειοδοτήσει για να πάρει το εκπλειστηριαζόμενο ποσοστό, το παίρνει η Τράπεζα που επισπεύδει τον πλειστηριασμό. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι πήρε το 1/2 εξ αδιαιρέτου του εν λόγω διαμερίσματος η Τράπεζα. Τι μπορεί να κάνει? Πέρα από το ότι μπορεί να ζητήσει μηνιαία αποζημίωση χρήσης (κάτι σαν ενοίκιο) από τον άλλο συγκύριο, μπορεί, ακόμη, να ασκήσει αγωγή διανομής του κοινού ακινήτου στο Δικαστήριο. Ο νόμος λέει ότι όταν το κοινό ακίνητο δεν μπορεί να διαιρεθεί αυτούσια σε τόσα τμήματα όσα είναι και τα μερίδια των συγκυρίων, τότε εκτίθεται σε πλειστηριασμό και το πλειστηρίασμα διανέμεται μεταξύ των συγκυρίων. Βέβαια, κατά τον πλειστηριασμό μπορούν οι συγκύριοι να πλειοδοτήσουν και να πάρουν ολόκληρο το ακίνητο πληρώνοντας το μέρος του πλειστηριάσματος που αναλογεί στο άλλο μερίδιο.
Συμπέρασμα: Αν η Τράπεζα πάρει το 1/2 του ακινήτου στον πρώτο πλειστηριασμό, τότε μπορεί άνετα να ασκήσει αγωγή διανομής, ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ του άλλου συγκυρίου και να βγει το κοινό ακίνητο σε πλειστηριασμό, όπως αναφέρω πιο πάνω. Στο δεύτερο αυτό πλειστηριασμό, ο άλλος συγκύριος, θα πάρει τα χρήματα που αντιστοιχούν στο μερίδιο του. Βέβαια αυτή η διαδικασία (της αγωγής διανομής) μπορεί να πάρει και χρόνια.
Αυτά είχα να πω και δεν επανέρχομαι στο θέμα.
-@Pink_Fish μου,
αυτό λέω κι εγώ. Όλοι πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τις συνήθειες μας με τη νέα κατάσταση (φταίμε δεν φταίμε), για το καλό το δικό μας.
Η "παραβολή" σου εξηγεί ακριβώς το πώς φτάσαμε ως εδώ... Ή μάλλον όχι ακριβώς... εμείς τους ψηφίζαμε κιόλας!
Το χρέος μας υποχρέωσε να προβληματιστούμε... Τα καλά των τοκοχρεωλυσίων!!
Μήπως να πάμε σαν χώρα στο "Για λογαριασμό σας;"
Δεν ξέρω, πάντως η Σωτηρία μπορεί να πάει, αν θέλει!
-@Οδυσσέα μου,
ναι, πράγματι "παραβολή" μου βγήκε, αν και δεν το επιδίωξα.
-@Φοίβο μου,
ουδέν κακό αμιγές καλού.
-@Κούλα μου,
φαντάζομαι θα εννοείς αυτή την εκπομπή του "Άλφα"! Η Σωτηρία τη βρήκε την άκρη με τη βοήθεια όλων μας. Η Ελλάδα να δούμε αν θα τη βρει....
Δημοσίευση σχολίου