Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Πού χάθηκες, πού πέταξες καλέ μου Μάριε;

--
Με θλίψη άκουσα σήμερα το πρωί το άγγελμα του πρόωρου θανάτου από καρκίνο του συμπατριώτη μου Μάριου Τόκα, ενός γλυκύτατου και δημιουργικού ανθρώπου. Το Μάριο γνώρισα προσωπικά στα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα. Ήταν συμφοιτητής της αδελφής μου στη Φιλοσοφική Σχολή. Η αδελφή μου μάλιστα συμμετείχε στις πρώτες ερασιτεχνικές του συναυλίες ως μέλος της χορωδίας.
Ο Μάριος γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1954 στη Λεμεσό. Ήρθε να σπουδάσει στην Ελλάδα το έτος 1975, μετά την τουρκική εισβολή. Όπως όλοι οι Κύπριοι, είχε υπηρετήσει πρώτα τη στρατιωτική του θητεία, είχε μάλιστα ζήσει ως στρατιώτης την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Παράλληλα με τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή, έκανε και μουσικές σπουδές στο Εθνικό Ωδείο. Δεν άργησε να αναγνωριστεί το ταλέντο του. Στα πρώτα του βήματα τον βοήθησε ένας άλλος κυπριακής καταγωγής μεγάλος μουσικοσυνθέτης. Ο Μάνος Λοϊζος, πρόωρα χαμένος κι αυτός. Το 1978 κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά "Τα τραγούδια της παρέας" σε δικούς του στίχους και μουσική με ερμηνευτή το Μανώλη Μητσιά. Ακολούθησε ο δίσκος τα "Μικρά ερωτικά" με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη και κατόπιν το "Στη λεωφόρο της αγάπης" με ερμηνευτές τον Γιάννη Πάριο, τη Χαρούλα Αλεξίου, τη Δήμητρα Γαλάνη και το Διονύση Θεοδόση. Συνεργάστηκε επίσης με μεγάλη επιτυχία με τον Γιάννη Πάριο στο "Σαν τρελό φορτηγό", το Δημήτρη Μητροπάνο στο "Η εθνική μας μοναξιά", στο "Παρέα μ' ένα ήλιο" και με άλλους σημαντικούς ερμηνευτές (Πασχάλη Τερζή κλπ).
Το Μάριο απασχολούσε πάντα το Κυπριακό πρόβλημα. Μέσα του έκαιγε ο πόθος για κοινή ειρηνική και ενωμένη πατρίδα. Στα πρώτα του έργα μελοποίησε και ποιήματα του πατέρα του που αφορούσαν τις καλές σχέσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Λίγο αργότερα μελοποίησε το ποίημα της νεαρής Τουρκοκύπριας ποιήτριας Νεσιέ Γιασίν «Η δική μου πατρίδα έχει μοιραστεί στα δύο»

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;

Ας το απολαύσουμε εδώ τραγουδισμένο από ένα παιδί, τη Πολύμνια Προβάδου



Έφυγε πρόωρα ο Μάριος και δεν πρόλαβε να δει τη βασανισμένη μας πατρίδα να ενώνεται και πάλι.


Πιο κάτω απολαύστε δύο από τα αγαπημένα μου τραγούδια: "Τα Λαδάδικα" και το "Θάλασσες" με το Δημήτρη Μητροπάνο





-----------------------------------------

Για αποχαιρετισμό έβαλα πάνω δεξιά μερικά ακόμη από τα ωραιότερα τραγούδια του Μάριου. Ένα απ' αυτά είναι το "Άσπρο Μαντήλι Ανέμιζε" (2007) με ερμηνευτή τον Κρητικό Βασίλη Σκουλά. Είναι μια ωραία προσπάθεια του πρόωρα χαμένου Συνθέτη να πλησιάσει μουσικά την Κρήτη.
Διασκευάζοντας στίχους του τραγουδιού αυτού Μάριε μου σου τραγουδώ κι εγώ αποχαιρετώντας σε
Πού χάθηκες; Πού πέταξες;
Πού κίνησες; Πού πήγες;

Όπου και αν πήγες ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ
Εμάς εδώ θα μας ταξιδεύεις πάντα με τα τραγούδια σου
---------------------
Υ.Γ. Διαβάστε εδώ την επιστολή του γιατρού του για να δείτε τι άνθρωπος ήταν ο Μάριος

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Πάσχα της Αγάπης!!



Αντιγράφω από το ιστολόγιο του blogger Πιτσιρίκου από μια ανάρτηση με ημερομηνία Δευτέρα, Απρίλιος 24, 2006

«Η Αγιοταφική Αδελφότητα πραγματοποίησε το Μεγάλο Σάββατο την τελετή Αφής του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα. Η τελετή έγινε μέσα σε κλίμα κατάνυξης, ευλάβειας και ιερού δέους με τα μπουνίδια, τα κλωτσίδια και τις χριστοπαναγίες μεταξύ των πιστών να στέλνουν το μήνυμα της Αγάπης και της Ορθοδοξίας στη χριστιανοσύνη, ενώ οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα - ντινγκ ντονγκ! Για μια ακόμα φορά το Άγιο Φως άναψε με αναπτήρα από ελληνικά χέρια, αυτά του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλου, γεγονός που έκανε τους Αρμένιους, τους Ούνους και τους Μογγόλους ιερείς να σκυλιάσουν από το κακό τους και να παλεύουν με τα σπαρματσέτα. Οι προσκυνητές φώναζαν «άξιος, άξιος» για τον Θεόφιλο, αλλά έτσι φώναζαν τόσα χρόνια και για τον Ειρηναίο και τις είδαμε κι αυτουνού τις πομπές του….»

Αντιγράφω τώρα από τις φετινές ειδήσεις (βλ. εδώ)

«Μικρής έκτασης ταραχές ξέσπασαν και φέτος στον Πανάγιο Τάφο όταν διαφώνησαν Ορθόδοξοι και Αρμένιοι μοναχοί σχετικά με την δικαιοδοσία σε τμήματα της εκκλησίας που στεγάζει το ιερό προσκύνημα. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ένας Αρμένιος ιερέας προσπάθησε να απομακρύνει με γροθιές έναν Έλληνα μοναχό από σημείο κοντά στον Πανάγιο Τάφο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει συμπλοκή. Στην εκκλησία υπήρχαν από νωρίς αστυνομικές δυνάμεις για να αποτρέψουν τυχόν επεισόδια ενώ το BBC αναφέρει ότι κάποιοι από τους προσκυνητές επιτέθηκαν κατά των αστυνομικών με τα κλαδιά που κρατούσαν για τον εορτασμό της Κυριακής των Βαΐων…»

Το 2002 είχαν προσκληθεί και πάλι επεισόδια την Κυριακή των Βαϊων, μεταξύ Ελληνορθόδοξων και Κοπτών, καθώς οι Κόπτες είχαν απλώσει ένα χαλί πέραν του επιτρεπόμενου χώρου και αρνούνταν πεισματικά να το μετακινήσουν (βλ. εδώ)

Και μετά σου λένε «Πάσχα της Αγάπης» !!

Εύχομαι ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ σε όλους σας αγαπημένοι μου διαδικτυακοί φίλοι. Να περάσετε καλά με τους ανθρώπους που αγαπάτε, να είναι για σας πραγματικά Πάσχα της Αγάπης.

Το αρνάκι με ρέγουλα να μην μας ανέβει η χοληστερίνη.



Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

21η Απριλίου 1967


Καταραμένη επέτειος…..

Θαυμάστε ...την εξυπνάδα, την ψυχική ισορροπία, τον ειρμό στη σκέψη και την ευφράδεια (!!) των δικτατόρων που άρπαξαν την εξουσία και οδήγησαν την Ελλάδα πίσω στο μεσαίωνα και την Κύπρο στον όλεθρο…….






Αχ Κερύνεια μου, ποιοι ανεγκέφαλοι εγκληματίες καθόρισαν τη μοίρα σου….



Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Τα κεριά


Χθες είχα τα γενέθλια μου. Έγινα 56 χρονών! Και μου ήρθε στο νου το ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή Καβάφη. Τα κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμένα –

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Καθώς ξημέρωσε και σκέφτηκα ότι πέρασα και το σημαδιακό (στο μυαλό μου) όριο των 55 χρόνων, δεν ήξερα προς τα πού να κοιτάξω τα κεριά. Να κοιτάξω μπρος (στα φωτεινά κεριά) ή πίσω (στα κρύα και κυρτά κεριά); Μέχρι το απόγευμα, καθώς είχα και μελαγχολική διάθεση, το βλέμμα μου ήταν στραμμένο προς τα πίσω στη «θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων», και σ’ αυτά που ως «πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη».

Κατά το βραδάκι όμως η διάθεση μου άρχισε να αλλάζει. Μια ο καλός μου σύντροφος που με πήρε μια βόλτα μέχρι το Καβούρι και καθήσαμε στη παραλία βλέποντας το φεγγάρι να φεγγίζει στην ήρεμη θάλασσα και μια τα παιδιά μου που με πήραν τηλέφωνο και μου ευχήθηκαν γλυκά, έκαναν τη διάθεση μου να αλλάξει… Και άρχισα να κοιτάζω προς τα μπρος, τα αναμμένα μου κεριά. Τι στο καλό; Έχω ακόμα πολλά και φωτεινά κεριά μπροστά μου. Άσε που και τα σβησμένα κεριά δεν είναι όλα «κρύα και κυρτά». Υπάρχουν πολλά που με τη γλυκιά τους θύμηση με ζεσταίνουν ακόμα….

Θυμήθηκα και μια αγαπημένη μου φίλη που αν και μας χώριζαν 47 χρόνια είχαμε αναπτύξει μια μεγάλη φιλία που άρχισε στα φοιτητικά μου χρόνια και τέλειωσε το 2003 με το θάνατο της. Τη Νίτσα (γιαγιά Νίτσα όπως την έλεγαν τα παιδιά μου). Η γιαγιά Νίτσα λοιπόν που πέθανε στα 98 της, μου έλεγε πάντα: «Μέχρι τα 80 μου χρόνια ένιωθα μια χαρά, νέα και δυνατή. Μετά τα 80 ήλθαν σιγά σιγά τα γεράματα».

Ευτυχώς! Μέχρι τα 80 έχω ακόμα πολύ καιρό για να είμαι νέα και δυνατή.

---------------------

Υ.Γ

Ένα κεράκι που η θύμηση του με ζεσταίνει ακόμα. Εκεί στη δεκαετία του 80, όταν ήμουν ακόμα νέα επαγγελματίας, χρειάστηκε να κάνω ένα επαγγελματικό ταξίδι σε επαρχιακή πόλη. Τα παιδιά μου ήταν ακόμα μικρά (ο γιος μου 8 χρόνων και η κόρη μου 5). Ο άντρας μου έλειπε στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές. Οι φυσικές μας γιαγιές έμεναν μακριά. Τι μου έμενε; Να παρακαλέσω την αγαπημένη μας «γιαγιά» Νίτσα να μείνει μερικές μέρες με τα παιδιά. Επειδή αγαπούσε πολύ τα παιδιά μου, ευχαρίστως ήρθε και έμεινε στο σπίτι. Το προηγούμενο βράδυ πριν φύγω, η αγαπημένη μου μάνα από τη μια δεν μπορούσε να ρθει να με βοηθήσει (μένει στην Κύπρο), αλλά από την άλλη φρόντισε να αγχώσει. «Μα καλά εμπιστεύεσαι τα παιδιά σου σε μια ογδοντάρα; Και αν πάθει τίποτε μπροστά τους, φαντάσου τι ψυχολογικά προβλήματα θα τους δημιουργηθούν….», μου είπε. Επειδή δεν είχα άλλη λύση, αλλά συγχρόνως ήλπιζα ότι η «γιαγιά» μας δεν θα πάθαινε τίποτε, έφυγα για το ταξίδι μου. Το βράδυ, στο ξενοδοχείο, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τη 5χρονη κόρη μου. Σχεδόν δεν ξεχώριζα τη φωνή της από τους λυγμούς. «Μαμά, πάει πέθανε….». Η καρδιά μου πήγε στην Κούλουρη (αχ γρουσούζα μάνα, βγήκες αληθινή). «Ποιος πέθανε κοριτσάκι μου, μίλα καθαρά να σε ακούσω…» της είπα προσπαθώντας να την ηρεμήσω. Και τότε άκουσα τη γλυκιά γνώριμη φωνή της Νίτσας στο τηλέφωνο «Μερόπη μου, πέθανε το χρυσόψαρο στη γυάλα κι εδώ έχουμε θρήνο και οδυρμό…». Ευτυχώς η μάνα μου δεν βγήκε αληθινή…..



Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Θέλει η Ιταλία σοβαρό ηγέτη ή όχι;;


Ο Ιταλικός λαός προσέρχεται σήμερα (13/4) και αύριο (14/4) στις κάλπες με ένα εκλογικό νόμο που καθιστά τις κυβερνήσεις συνασπισμού δέσμιες των μικρών κομμάτων. Δεν πέρασαν καλά καλά δύο χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές που έδωσαν οριακή νίκη στον Κεντροαριστερό Συνασπισμό του Ρομάνο Πρόντι. Ο συνασπισμός γκρεμίστηκε με πάταγο τον Ιανουάριο, προς μεγάλη χαρά και αγαλλίαση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δημιουργού άλλωστε του εκλογικού νόμου. Αιτία της κατάρρευσης αυτής ήταν η παραίτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης Κλεμέντε Μαστέλα, λόγω εμπλοκής του σε ένα σκάνδαλο διαφθοράς. Μόλις παραιτήθηκε απέσυρε και την υποστήριξη του μικρού κόμματος του (Udeur) προς τον Κυβερνητικό Συνασπισμό.

Με τις δημοσκοπήσεις με το μέρος του, να του δίνουν σταθερό προβάδισμα πέντε έως εννέα ποσοστιαίων μονάδων, ο φανταχτερός Μπερλουσκόνι κατεβαίνει στις εκλογές, αυτή τη φορά με νέο σχήμα αυτό του «Λαού της Ελευθερίας» (PDL). «Γνωρίζω τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα πετύχουμε τεράστια νίκη» είπε στην τελευταία συγκέντρωση του Λαού της Ελευθερίας στη Ρώμη. «Βγείτε εκεί έξω και κάντε αποστολική εργασία» είπε στο πλήθος των υποστηρικτών του ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, βαρόνος των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ιδιοκτήτης της Milan AC και κάτοχος της τιμητικής διάκρισης του «Ιππότη» στον επιχειρηματικό τομέα, εξ ου και το γνωστό Καβαλιέρε...

Αντίπαλος του ο 52χρονος Βάλτερ Βελτρόνι, πρώην δήμαρχος της Ρώμης, ο οποίος έχει αναλάβει το στοίχημα να οδηγήσει την κεντροαριστερά σε πορεία ανάκαμψης. Αυτός ολοκλήρωσε την εκστρατεία του εξαπολύοντας επίθεση για την ιταλική οικονομία επί διακυβέρνησης Μπερλουσκόνι και την τάση του για... αστειάκια, συχνά πυκνά χονδροειδή και κακόγουστα. Και κατέληξε «Η Ιταλία είναι μία σοβαρή χώρα και δεν χρειάζεται έναν πρωθυπουργό που κάνει χειρονομίες ή λέει βρώμικα αστεία σε Ευρωπαϊκές Συνόδους. Δεν είναι ηγέτης αυτός…..»

Ας θυμηθούμε λίγο μερικά από τα κακόγουστα αστειάκια του φανταχτερού Μπερλουσκόνι (βλ. εδώ και εδώ και εδώ και εδώ):

  • · Στη Σύνοδο Κορυφής του 2002 σχημάτισε με τα δάχτυλά του «κερατάκια» πίσω από το κεφάλι Ισπανού υπουργού.
  • · Υποστήριξε ότι η Αριστερά δεν έχει καλό γούστο όταν πρόκειται για γυναίκες. «Όταν κοιτάζω στα έδρανα του Κοινοβουλίου βλέπω ότι οι βουλευτίνες της δεξιάς είναι "πιο όμορφες" είπε.
  • · Λίγες ώρες πριν το σχόλιο του για τις γυναίκες είχε ασχοληθεί με το ύψος του. "Είμαι ψηλότερος από τους Πούτιν και Σαρκοζί. Είμαι το ίδιο ψηλός με τον Πρόντι, στο 1,71 μ. Δεν γνωρίζω γιατί οι γελοιογράφοι με παριστάνουν ως νάνο, τη στιγμή που οι άλλοι έχουν δικαίωμα να αναπαρίστανται με κανονικές διαστάσεις", δήλωσε κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης.
  • · Στη διάρκεια τηλεοπτικής εμφάνισης, μια χαμηλόμισθη Ιταλίδα τον είχε ρωτήσει πώς να φτιάξει οικογένεια με τέτοια οικονομικά: "Σαν πατέρας, σε συμβουλεύω να παντρευτείς τον γιο του Μπερλουσκόνι ή κάποιον άλλον που δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα" της απάντησε.
  • · Πέρυσι, είχε αναγκασθεί να ζητήσει δημόσια συγνώμη από την σύζυγο του για τα "φλερτ" με άλλες γυναίκες.
  • · Λίγο πριν τις εκλογές του 2006 προέβη στις πιο κάτω πολύ ενδιαφέρουσες δηλώσεις: α) Μιλώντας σε Εμπορικό Σύλλογο είπε: «Έχω τόση εμπιστοσύνη στη νοημοσύνη των Ιταλών για να πιστέψω ότι θα είναι τόσο 'coglioni' για να ψηφίσουν κατά των συμφερόντων τους». Σημείωση: 'coglioni' στην ιταλική αργκό σημαίνει όρχεις. Αργότερα εξήγησε ότι ήταν ειρωνικός και στην περίσταση θα ταίριαζε περισσότερο η λέξη μαζοχιστές, β) Κατόρθωσε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο με την Κίνα λέγοντας: «Πηγαίνετε και διαβάστε τη μαύρη βίβλο του κομμουνισμού και θα δείτε ότι στην Κίνα του Μάο δεν έτρωγαν μωρά αλλά τα έβραζαν για να λιπάνουν το χώμα». γ) Σε ομιλία του εμφανίστηκε τόσο μετριόφρων που δεν δίστασε να κάνει τολμηρές συγκρίσεις: «Είμαι ο Ιησούς Χριστός της πολιτικής. Είμαι ένα υπομονετικό θύμα, ανέχομαι τους πάντες, θυσιάζομαι για τους πάντες». δ) Εξέφρασε ιστορικές κρίσεις για την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με τον Καβαλιέρε, «ο Μουσολίνι ποτέ δεν σκότωσε κανέναν. Ο Μουσολίνι έστελνε τους ανθρώπους διακοπές». Σε ερώτηση μάλιστα του περιοδικού Spectator εάν πιστεύει ότι ο Ιταλός δικτάτορας ήταν «καλοκάγαθος» απάντησε καταφατικά.
  • · Και το αποκορύφωμα: Εμβρόντητοι παρακολουθήσαμε όλοι τα τελευταία 24ωρα στις ειδήσεις τον Καβαλιέρε να πηγαίνει πίσω από μια ανύποπτη αστυνομικίνα και να κολλάει το σώμα του πάνω της κάνοντας μια ανεπίτρεπτη κίνηση που, αν γινόταν εδώ στην Ελλάδα, κάλλιστα θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει το αδίκημα της «προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας» (άρθρο 337 του Ποινικού Κώδικα).
Θαυμάστε το κατόρθωμα του ...σοβαρού ηγέτη Μπερλουσκόνι






Σε μερικά 24ωρα θα ξέρουμε αν τελικά η Ιταλία θέλει σοβαρό ηγέτη ή όχι

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Γυναίκες οδηγοί!



Τα μάθατε;;
Απονεμήθηκαν τα βραβεία για τις γυναίκες οδηγούς του 2007
Να τα αποτελέσματα:


Το δέκατο (10ο) βραβείο παίρνει:


---------------------------------------------------------------------------------------


Το ένατο (9ο) βραβείο παίρνει:


---------------------------------------------------------------------------------------

Το όγδοο (8ο) βραβείο παίρνει:


--------------------------------------------------------------------------------

Το έβδομο (7ο) βραβείο παίρνει:


-----------------------------------------------------------------------------

Το έκτο (6ο) βραβείο παίρνει:


---------------------------------------------------------------------------------

Το πέμπτο (5ο) βραβείο παίρνει:


-----------------------------------------------------------------------------

Το τέταρτο (4ο) βραβείο παίρνει:


----------------------------------------------------------------------------------

Το χάλκινο μετάλλιο παίρνει:


-----------------------------------------------------------------------------------

Το ασημένιο μετάλλιο παίρνει:


------------------------------------------------------------------------------------


Το χρυσό μετάλλιο παίρνει:


Πάντως εγώ, αν και είμαι τριάντα χρόνια οδηγός, δεν πήρα κανένα βραβείο. Χα χα χα!

Σημείωση: Τις εικόνες μου τις έστειλες ένας φίλος μου (άντρας).
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι γυναίκες οδηγοί είναι τις πιο πολλές φορές πιο προσεκτικές και συνετές από τους άντρες.

---------------------------------------------------

Δείτε και πόσο επιδέξιες είμαστε εμείς οι γυναίκες στο παρκάρισμα (προσέξτε το άσπρο αυτοκίνητο που οδηγείται από γυναίκα και ψάχνει χώρο για παρκάρισμα):



Σημείωση: Αυτό το βίντεο μου το έστειλε ο φίλος μου ο Φλούφλης
-------------------------------------------------------------------------

Δείτε τώρα πόσο κακές μπορούμε να γίνουμε εμείς οι γυναίκες:


Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Εκδήλωση ρατσισμού ή γενικής αδιαφορίας και αδράνειας;;


Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τα ξημερώματα της Πέμπτης (3/4) βρέθηκε στον ανισόπεδο κόμβο της λεωφόρου Κηφισού με την οδό Λένορμαν, διαμελισμένο πτώμα γυναίκας. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή η άτυχη γυναίκα είχε πέσει θύμα τροχαίου. Μετά δε την πρώτη παράσυρση της από ασυνείδητο οδηγό και την εγκατάλειψη της, το πτώμα της διαμελίστηκε στη συνέχεια από άλλα διερχόμενα από τον τόπο του ατυχήματος αυτοκίνητα. Και ενώ η Τροχαία αναζητούσε στοιχεία για να διαπιστώσει την ταυτότητα αφενός μεν της άγνωστης νεκρής γυναίκας και αφετέρου του ασυνείδητου οδηγού που προκάλεσε το ατύχημα, την Παρασκευή (4/4) εμφανίστηκε στο Τμήμα Ασφαλείας Αγίας Βαρβάρας ένας Πακιστανός, συνοδευόμενος από έναν Έλληνα φίλο του. Αυτός λοιπόν ζήτησε να κάνει δήλωση εξαφάνισης για τη σύζυγό του, η οποία, όπως είπε, είχε φύγει από το σπίτι το βράδυ της Τετάρτης για το σταθμό ΚΤΕΛ του Κηφισού και από τότε χάθηκαν τα ίχνη της. Αντί δε οι κύριοι αστυνομικοί να ερευνήσουν αμέσως το περιστατικό και να το συνδέσουν με την άγνωστη γυναίκα που βρέθηκε νεκρή στη λεωφόρο Κηφισού, τον έστειλαν σπίτι του για να τους φέρει, λέει, πιστοποιητικό γάμου!!!! Τον απείλησαν μάλιστα ότι θα τον απελάσουν….Φοβήθηκε ο έρμος ο Πακιστανός, ο οποίος ας σημειωθεί έχει και δύο ανήλικα παιδιά κι έφυγε.

Την άλλη μέρα (5/4) τηλεφώνησε και πάλι στο ίδιο Αστυνομικό Τμήμα και τους παρακάλεσε να ερευνήσουν αν η νεκρή γυναίκα που βρέθηκε στη λεωφόρο Κηφισού και βρισκόταν στα αζήτητα του νεκροτομείου, επί τρεις ημέρες, είναι η γυναίκα του. Οι αστυνομικοί, για να τον ξεφορτωθούν, τον παρέπεμψαν στο Αστυνομικό Τμήμα Αιγάλεω. Τι να κάνει ο έρμος ο άνθρωπος τηλεφώνησε στο Α.Τ. Αιγάλεω. Από εκεί τον παρέπεμψαν στο Τμήμα Τροχαίας Αιγάλεω. Απευθύνθηκε κι εκεί. Αλλά οι κύριοι αστυνομικοί και πάλι δεν του έδωσαν σημασία. Αναγκάστηκε λοιπόν ο δύσμοιρος ο Πακιστανός, ο οποίος, ας σημειωθεί, δεν είχε εν τω μεταξύ κανένα νέο της γυναίκας του, να μεταβεί την επόμενη πια μέρα (6/4) στα Κεντρικά Γραφεία της Ασφάλειας Αττικής στη ΓΑΔΑ. Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας, όταν άκουσαν την ιστορία του, κατάλαβαν ότι έχει βάση, γιατί εκτός των άλλων τους είπε ότι η γυναίκα είχε μια ατροφία στο αριστερό χέρι και πόδι, κάτι που είχε διαπιστωθεί από τον ιατροδικαστή και στο θύμα του τροχαίου. Και τότε πείστηκαν επιτέλους να πάρουν δείγμα DNA από τα δύο ανήλικα παιδιά τους, προκειμένου να εξακριβωθεί η ταυτότητα του θύματος. Και πράγματι η άγνωστη νεκρή ήταν η γυναίκα του δύσμοιρου Πακιστανού, η οποία ας σημειωθεί ήταν Ελληνίδα.

Και είναι μεν αλήθεια ότι, όπως γράφτηκε στον τύπο, ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. έδωσε εντολή να μετακινηθούν άμεσα οι αστυνομικοί οι οποίοι συνομίλησαν με τον Πακιστανό σε αυτό το σίριαλ και παράλληλα να ξεκινήσει έρευνα με ταχύτατες διαδικασίες, προκειμένου να τιμωρηθούν άμεσα όσοι εμπλεκόμενοι φέρουν ευθύνη.

Όμως εδώ έρχεται το ερώτημα το δικό μου. Πρόκειται άραγε για μια εκδήλωση ρατσισμού από την Ελληνική Αστυνομία ή αποτελεί μια γενικότερη εκδήλωση αδράνειας και αδιαφορίας;; Φοβάμαι πως πρόκειται για το δεύτερο.

Γιατί το λέω αυτό;; Θυμήθηκα ένα περιστατικό που συνέβη στην αδελφή μου. Πριν μερικούς μήνες λοιπόν έπεσε θύμα τσαντάκηδων. Στην τσάντα ήταν και η ταυτότητα και το διαβατήριο της. Πήγε λοιπόν αμέσως στο Α.Τ. Ζωγράφου για να δηλώσει την κλοπή, συνοδευόμενη μάλιστα από μια αυτόπτη μάρτυρα. Εκεί την παρέπεμψαν σε ένα αστυνομικό, ο οποίος έκανε ότι σημείωνε κάτι και της είπε να πάει σε δέκα μέρες να πάρει το σχετικό έγγραφο. για να μπορέσει έτσι να βγάλει καινούργιο διαβατήριο και ταυτότητα. Πήγε λοιπόν σε 10 μέρες και δεν βρέθηκε η καταγγελία της. Ούτε καν στο Βιβλίο Συμβάντων δεν το σημείωσαν οι Αθεόφοβοι. Σε σχετική παρατήρηση της απάντησαν ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερες καταγγελίες από τη δική της. Αν είναι δυνατόν!! Τελικά της υπέδειξαν να κάνει εκείνη την ημέρα δήλωση απώλειας (της τόνισαν όχι κλοπής) της ταυτότητας και του διαβατηρίου για να μπορέσει να βγάλει νέα. Απίστευτο και όμως αληθινό!! Και μετά περίμενε ο δύστυχος ο Πακιστανός να του δώσουν σημασία τα όργανα της Τάξης....

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Λονδίνο Β΄ μέρος (τελευταίο)

Η πλατεία Τραφάλγκαρ με το άγαλμα του Νέλσονα


Η κλεμμένη (από τον Έλγιν) Καρυάτιδα στο Βρετανικό Μουσείο (η σχετική αίθουσα ήταν κλειστή, αλλά μπόρεσα και τη φωτογράφισα από μια ακρούλα)


Για ψώνια στο βροχερό Λονδίνο (εδώ είναι η Regent st). Τα ψώνια δεν είναι και τόσο ακριβά, υπήρχαν και εκπτώσεις (σε μερικά είδη).




Η αγορά CAMDEN MARKET πολύ γραφική, κάτι σαν το δικό μας Μοναστηράκι


Πατίνια στο Χάϋντ Παρκ (όχι δεν έκανα πατίνι εγώ, γι' αυτό γύρισα αρτιμελής)

Στο β΄ μέρος της ανάρτησης μου για το Λονδίνο δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομερείς περιγραφές των αξιοθέατων (αρκούν όσες φωτογραφίες έβαλα πιο πάνω). Την περιγραφή άλλωστε μπορεί να τη βρείτε σε οποιοδήποτε τουριστικό οδηγό. Προτιμώ να αναφέρω μερικά στοιχεία που μου έκαναν εντύπωση (όχι μόνο τώρα αλλά και στις προηγούμενες επισκέψεις μου) από την καθημερινή ζωή όχι μόνο του Λονδρέζου, αλλά και του τουρίστα στην πόλη αυτή.

Α. Η ζωή στο Λονδίνο είναι γενικά ακριβή. Θεωρείται η δεύτερη, μετά τη Μόσχα (για φαντάσου!) πιο ακριβή πόλη του κόσμου. Να φανταστείτε ότι ένα απλό εισιτήριο στο μετρό κοστίζει 4 αγγλικές λίρες (δηλ. 5,50 ευρώ). Μπορείς (συνιστάται θα έλεγα) να βγάλεις ημερήσιο (εισιτήριο), το οποίο μπορείς να χρησιμοποιήσεις σε απεριόριστες διαδρομές (του μετρό) εντός της ημέρας. Αυτό κοστίζει 6,8 λίρες (9,40 ευρώ) ή εάν ταξιδεύεις εκτός ωρών αιχμής (μετά τις 9.30 π.μ. ή μετά τις 10 π.μ δεν θυμάμαι καλά) 5,30 λίρες (δηλ. 7,40 ευρώ περίπου), αλλά και πάλι ακριβό μου φάνηκε. Το αντίστοιχο ημερήσιο εισιτήριο που ισχύει μόνο για τα λεωφορεία κοστίζει λίγο πιο φτηνά, αλλά δεν αξίζει τον κόπο, γιατί η κυκλοφορία στο Λονδίνο είναι πολύ πυκνή και, λόγω και των μεγάλων αποστάσεων, αργείς πάρα πολύ να φτάσεις στον προορισμό σου. Ο Δήμαρχος του Λονδίνου έχει επιβάλει τα τελευταία χρόνια φόρο (είδος διοδίων) 8 λιρών (11 ευρώ) ημερησίως για να μπορεί ένας οδηγός να οδηγεί το αυτοκίνητο του στο κέντρο. Παρόλα αυτά η κυκλοφοριακή κίνηση δεν ελαφρύνθηκε πολύ. Τα ακίνητα στο κέντρο, όπου κατοικούν κυρίως ξένοι εκατομμυριούχοι, είναι πανάκριβα. Διάβασα σε μια αγγλική εφημερίδα ότι ένα δυάρι στο Euston Square πωλείται προς 3 εκατομμύρια λίρες (δηλ. 4.166.000 ευρώ). Ένα στούντιο (30 τ.μ.) ενοικιάζεται προς 1500 λίρες (2.142 ευρώ). Ακόμα και ένας Άγγλος της μεσαίας τάξης δυσκολεύεται να αγοράσει ή να ενοικιάσει ένα σπίτι στο κέντρο, όπου είναι συνήθως και ο χώρος εργασίας του, με αποτέλεσμα να κατοικεί στα λιγότερο ακριβά προάστια και να αναγκάζεται να χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ που μου φάνηκαν λίγο χαοτικά. Επίσης ακριβούτσικα είναι και τα εστιατόρια. Τα ψώνια όμως (σούπερ μάρκετ, ρούχα, καλλυντικά κλπ) δεν είναι και τόσο ακριβά. Υπάρχουν μάλιστα εκπτώσεις σε ορισμένα είδη όλο το χρόνο, εκτός βέβαια από τις δύο περιόδους (Γενάρη - Ιούλιο) που υπάρχουν οι γενικές εκπτώσεις.


Β. Το Μετρό του Λονδίνου (underground ή tube όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι), όπως αναφέρω και πιο πάνω είναι ακριβό, αλλά εξυπηρετικό. Έχει 12 γραμμές που εξυπηρετούν το μεγαλύτερο τμήμα του Λονδίνου. Λειτουργεί καθημερινά από τις 05 π.μ. μέχρι τις 01.30 π.μ., ενώ την Κυριακή μέχρι τις 12.00. Λόγω της παλαιότητας του όμως μου φάνηκε, στους περισσότερους σταθμούς, βρώμικο και κλειστοφοβικό. Τα βαγόνια είναι στενά, το ίδιο και τα τούνελ. Είναι και λίγο χαοτικό θα έλεγα. Πρέπει να διαβάζει κανείς 2-3 φορές το χάρτη για να μη χαθεί. Πάντως αν χαθείτε, μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια από τους υπαλλήλους του Μετρό, είναι πρόθυμοι να σας εξυπηρετήσουν. Το δικό μας Αττικό Μετρό ως νέο και μοντέρνο μου αρέσει περισσότερο, αλλά δυστυχώς ακόμα είναι περιορισμένο. Εδώ μου έρχεται και μια απορία. Γιατί δεν χρησιμοποιούν εδώ (στην Ελλάδα) τη μπάρα (που είδα στο Λονδίνο), η οποία να ανοίγει μόνο σε όποιον έχει εισιτήριο ή κάρτα; Έτσι θα αποφεύγονται οι «τζαμπέ» επιβάτες που ανεβάζουν το κόστος και για τους υπόλοιπους.




Γ. Ο κόσμος γενικά είναι φιλικός και πρόθυμος να βοηθήσει. Όλοι είναι πρόθυμοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις, ακόμα κι αν πρόκειται για κάτι χαζό. Ένας ηλικιωμένος κύριος μάλιστα, όταν μας είδε με την κόρη μου σκυμμένες πάνω από ένα χάρτη να ψάχνουμε προς τα πού να πάμε, ήρθε μόνος του και μας ρώτησε σε τι μπορεί να μας βοηθήσει. Γι΄ αυτό μην διστάζετε να ρωτάτε ακόμα και αν τα Αγγλικά σας δεν είναι επιπέδου Proficiency. Κανείς δεν πρόκειται να γελάσει μαζί σας. Πρόσεξα ότι οι Άγγλοι γενικώς δεν έχουν κόλλημα με τις ορθές προφορές, ούτε απαιτούν από τους ξένους να μιλάνε άψογα. Έχουν την υπομονή να προσπαθήσουν να σε καταλάβουν. Απλώς να είστε κι εσείς πρόθυμοι να λέτε πολλά ευχαριστώ (thank you) και συγνώμη (sorry, excuse me).

Δ. Μου αρέσει η πολυπολιτισμικότητα του Λονδίνου. Εκεί βλέπεις όλες σχεδόν τις φυλές του κόσμου. Μια μέρα στο μετρό από περιέργεια κοίταγα τις φάτσες. Θα νόμιζε κανείς ότι βρισκόμουν στην Αφρική ή στην Ασία παρά στην Ευρώπη. Πιο πολλοί ήταν οι μαύροι, μελαψοί (Ινδοί, Πακιστανοί) και κίτρινοι, παρά οι λευκοί. Μην με ρωτήσετε τον εαυτό μου πού τον κατατάσσω (μερικοί με ρωτούσαν αν είμαι Ισπανίδα, άλλοι Ιταλίδα και μερικοί….Ινδή χα χα χα!).

Ε. Για το τέλος κράτησα να δώσω μερικές συμβουλές (tips). Δεν κάνω την έξυπνη, αλλά νομίζω θα σας βοηθήσουν γίνει το ταξίδι σας πιο εύκολο και ευχάριστο:

  • · Στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό να στέκεστε πάντα δεξιά. Αριστερά είναι για τους βιαστικούς που καμιά φορά τρέχουν .
  • · Τα χαρτιά τουαλέτας να τα ρίχνετε μέσα στη λεκάνη και όχι στο καλαθάκι. Αυτό είναι μόνο για βαμβάκι, σερβιέττες, χαρτί που σκουπίσαμε τα χέρια κλπ. Φαίνεται ότι εκεί οι αποχετευτικοί σωλήνες είναι μεγάλης διαμέτρου, όχι όπως τους ελληνικούς. Αυτό το θεώρησα απαραίτητο να το αναφέρω για να μη χάσετε πολύτιμο χρόνο, όπως έχασα εγώ αναλογιζόμενη τι θα κάνω, αφού μου φαινόταν περίεργο που το καλαθάκι ήταν ανοικτό από πάνω.
  • · Το κάπνισμα απαγορεύεται παντού (στα εστιατόρια, καφετέριες, αεροδρόμια, σταθμούς κλπ). Οι καπνιστές ετοιμαστείτε να στερηθείτε λίγο το κάπνισμα σας. Χα χα χα!
  • · Στην Αγγλία οδηγούν ανάποδα. Γι’ αυτό και εμείς οι ξένοι πεζοί πρέπει να προσέχουμε διπλά γιατί τα αυτοκίνητα εμφανίζονται από εκεί που δεν τα περιμένουμε. Στα δύσκολα σημεία, γράφουν οδηγίες στο δρόμο (LOOK RIGHT ή LOOK LEFT). Προσέχετε τα αυτά, γιατί εγώ την πρώτη μέρα δεν τα πρόσεξα και (αν δεν με άρπαζε η κόρη μου) θα με πατούσε ένα αυτοκίνητο κι έτσι θα γλυτώνατε από τις αναρτήσεις μου. Χα χα χα!
  • · Αν θέλετε να παρακολουθήσετε μια θεατρική παράσταση στο Λονδίνο (συνιστάται), για να βγάλετε εισιτήριο δεν είναι ανάγκη να πάτε στο Ταμείο του Θεάτρου (όπου ας σημειωθεί είναι ακριβό). Υπάρχουν τα λεγόμενα tkts, όπου μπορείτε να βγάλετε εισιτήριο για την ίδια ή τις επόμενες λίγες μέρες με έκπτωση μέχρι 50% (για τις πολύ δημοφιλείς μπορεί να βρείτε με 25% έκπτωση). Το κεντρικό πρατήριο tkts βρίσκεται στη Leicester Square (tkts Leicester Square). Από εκεί βγάλαμε κι εμείς εισιτήρια. Υπάρχουν πολλές ωραίες παραστάσεις που μπορείτε να παρακολουθήσετε. Βέβαια δεν έχει κάθε μέρα διαθέσιμα εισιτήρια για όλες ανεξαιρέτως τις παραστάσεις, αλλά για τις περισσότερες (παραστάσεις) μπορείτε να βρείτε.




Όπως ανέφερα και στην αρχή του Α΄ μέρους της ανάρτησης μου για το Λονδίνο, αυτή η πόλη είναι ανεξάντλητη. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν σας είπα και χιλιάδες άλλα που δεν τα ξέρω κι εγώ ακόμα. Επιφυλάσσομαι να τα μάθω σε νέα επίσκεψη μου.

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Λονδίνο μέρος Α΄


Δεν ήταν η πρώτη που πήγα στο Λονδίνο (νομίζω ήταν η τέταρτη). Ήταν όμως η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα ως blogger και η ιδέα ότι έπρεπε να γράψω και μια ανάρτηση για την πόλη αυτή, με έκανε να τη δω με άλλο μάτι μπορώ να πω. Χα χα χα! λέτε να ψωνίστηκα με το blogging που θα λέγανε και τα παιδιά μου; Λοιπόν το Λονδίνο είναι μια πόλη παραδοσιακή και συγχρόνως μοντέρνα που ποτέ δεν μπορείς να τη μάθεις καλά και φυσικά είναι εντελώς αδύνατο να την εξαντλήσεις. Κάθε φορά θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν είδες στις προηγούμενες επισκέψεις σου. Φεύγοντας δε έχεις και πάλι αυτό το συναίσθημα. Ότι δηλαδή υπάρχουν ακόμα χιλιάδες πράγματα να δεις στη νέα μελλοντική σου επίσκεψη. Υπάρχει ένα απόφθεγμα για την πόλη αυτή που μου έρχεται τώρα στο νου: «όποιος πει ότι βαρέθηκε το Λονδίνο σημαίνει ότι έχει βαρεθεί τη ζωή...».

Σ’ αυτή την επίσκεψη εκτός από τα κλασσικά (Mπιγκ Μπεν, πλατεία Τραφάλγκαρ, πλατεία Πικαντίλι, ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, Πύργο του Λονδίνου, Χάϊντ Παρκ, καταστήματα κλπ) επισκέφτηκα και αφιέρωσα πολλές ώρες στο Βρετανικό Μουσείο (British Museum) και στην Εθνική Πινακοθήκη (National Gallery).

Τι μου έκανε εντύπωση σ’ αυτά;

Α. Είναι δωρεάν. Υπάρχει βέβαια στην είσοδο ένα τεράστιο κουτί για δωρεές (με ενδεικτικά ποσά π.χ. για το Βρετανικό Μουσείο 3 λίρες), αλλά αυτό είναι τελείως προαιρετικό. Εγώ να σας πω την αλήθεια κάτι έβαλα στο κουτί, αλλά αμέσως μετά το μετάνιωσα. Ειδικά για το Βρετανικό Μουσείο σκέφτηκα ότι οφείλει τη μεγάλη δόξα του κυρίως στις ελληνικές αρχαιότητες που είναι κλεμμένες και τουλάχιστον εμείς οι Έλληνες έχουμε δικαίωμα να τις βλέπουμε δωρεάν.

Β. Καταρρίφθηκε μέσα μου ένας ακόμα μύθος (όχι βέβαια ότι τον πολυπίστευα). Και συγκεκριμένα ότι στο Βρετανικό Μουσείο τα Ελληνικά Μάρμαρα φυλάσσονται καλύτερα από ότι θα φυλάσσονταν σε οποιοδήποτε ελληνικό Μουσείο. Αντίθετα διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμιά προστασία για τα εκθέματα και παρόλο που υπήρχαν πινακίδες με ένδειξη «Μην αγγίζετε» (Do not touch) οι πολυπληθείς επισκέπτες όχι μόνο τα άγγιζαν, αλλά μπορώ να πω τα χούφτωναν. Πρόσεξα μια Γιαπωνεζούλα που έβγαλε φωτογραφία αγκαλιά (κυριολεκτικά) με ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα. Θυμήθηκα πολλές παρόμοιες εμπειρίες μου στα ελληνικά μουσεία, όπου τα εκθέματα φυλάσσονται καλύτερα και ούτε κατά διάνοια οι φύλακες σε αφήνουν να τα αγγίξεις. Απαγορεύουν μάλιστα (στην Ελλάδα) και το φλάς στη φωτογραφική μηχανή, ενώ, τουλάχιστον στο Βρετανικό Μουσείο, δεν απαγορεύεται.


Γ. Υπήρχαν πολλά παιδιά από βρετανικά σχολεία (που ας σημειωθεί ακόμα φορούν στολές) στα οποία γινόταν μια αξιοθαύμαστη ξενάγηση. Στην Εθνική Πινακοθήκη ακολούθησα ένα τέτοιο σχολείο και άκουσα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα προσιτά σε ένα παιδί (και σε μένα τη μεσήλικη βέβαια χα χα χα). Π.χ. έμαθα ακολουθώντας τα παιδάκια ότι την πιο κάτω καρέκλα (πάνω στην οποία υπήρχε και η πίπα και η καπνοσακούλα του) ο Βαν Γκογκ παρομοίαζε με τον εαυτό του. Ρώτησε δε η ξεναγός "δηλαδή πώς νομίζετε ότι έβλεπε τον εαυτό του ο ζωγράφος;". Κι ένα παιδάκι απάντησε "ordinary" (συνηθισμένο).

Στο Βρετανικό Μουσείο τα παιδάκια κάθησαν κατάχαμα μπροστά από τα αγάλματα του Παρθενώνα και τα ζωγράφιζαν.


Οι εντυπώσεις μου συνεχίζονται σε επόμενη ανάρτηση……………

----------------------

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην το αναφέρω και μάλιστα να χαιρεκακήσω ως γνήσια Ελληνίδα (πω! πω! κακιά που είμαι!). Από την περασμένη Πέμπτη (27/3) που λειτούργησε (τρόπος του λέγειν) ο πανάκριβος τερματικός σταθμός (terminal) 5 του αεροδρομίου του Χίθροου στο Λονδίνο, έχει επικρατήσει τέτοιο χάος που δεν περιγράφεται. Όσο ήμουν εκεί, κάθε μέρα πρώτη είδηση στα βρετανικά τηλεοπτικά κανάλια ήταν η απίστευτη ταλαιπωρία των ταξιδιωτών που σχημάτιζαν τεράστιες ουρές, η ματαίωση δεκάδων πτήσεων κάθε μέρα, η απώλεια δεκάδων χιλιάδων αποσκευών. Οι Βρετανικές Αερογραμμές (British Airways), οι οποίες χρησιμοποιούν αποκλειστικά τον τερματικό αυτό σταθμό, υπέστησαν, μέχρι προχθές, ζημιά 32 εκατομμυρίων ευρώ περίπου. Και μέχρι σήμερα διαβάζω στον Τύπο ότι η κατάσταση δεν έχει ακόμα εξομαλυνθεί.

Τι θυμήθηκα;; Τα Βρετανικά ΜΜΕ που όταν λειτούργησε το δικό μας αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», ο αποσυντονισμός του οποίου δεν διήρκεσε πάνω από τρεις μέρες και δεν είχε την εικόνα αυτή του χάους του terminal 5 του Χίθροου, σύστηναν στους Βρετανούς ταξιδιώτες να αποφεύγουν την Αθήνα. Αποκαλούσαν δε τότε την εικόνα του «Ελευθέριος Βενιζέλος» τριτοκοσμική….Αν εκείνη η εικόνα ήταν τριτοκοσμική, η εικόνα του terminal 5 είναι «τεταρτοκοσμική» (χα χα χα!)

----------------


Σημείωση: Όχι εγώ δεν ταλαιπωρήθηκα. Ταξίδεψα με "Ολυμπιακή" που χρησιμοποιεί τον τερματικό σταθμό 2 του Χίθροου. Παρεμπιπτόντως αναφέρω ότι η εξυπηρέτηση της "Ολυμπιακής" μου φάνηκε πολύ καλή. Δεν είχαμε καμιά καθυστέρηση και το προσωπικό μας φέρθηκε άριστα.