Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Κάποιοι προβληματισμοί για τη λαϊκή εξέγερση στη Αίγυπτο.


Καζάνι που βράζει η Β. Αφρική. Μετά τη Τυνησία, η λαϊκή εξέγερση προχώρησε στην Αίγυπτο, στην οποία μάλιστα η κατάσταση εμφανίζεται πιο σοβαρή. Χθες βράδυ έκαναν την εμφάνισή τους στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και το Σουέζ τεθωρακισμένα οχήματα του στρατού. Οι διαδηλωτές αψήφησαν την απαγόρευση κυκλοφορίας που επιβλήθηκε από τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ και συνέχιζαν τις βίαιες συγκρούσεις τους με την Αστυνομία μετά τη δύση του ήλιου.

Οι ραγδαίες αυτές εξελίξεις με προβλημάτισαν. Από τη μια κάθε λαϊκή εξέγερση με αιτήματα περισσότερη δημοκρατία, πολιτική ελευθερία, καταπολέμηση της διαφθοράς, δουλειά για όλους, καταπολέμηση της φτώχειας κλπ, έχει την αμέριστη συμπάθεια μου (αυτονόητο, βέβαια, αυτό). Από την άλλη όμως θυμήθηκα την «επανάσταση» στο Ιράν των ετών 1977- 1979 και την εξέλιξη που είχε στη συνέχεια και στέκομαι λίγο σκεπτική. 

Τότε (1977-1979) ήμουν νέα κοπέλα και, όπως είναι φυσικό, τα γεγονότα στο Ιράν τα παρακολουθούσα με πολύ ενδιαφέρον. Στην αρχή χάρηκα με τη λαϊκή εξέγερση εναντίον του αυταρχικού Σάχη. Μετά, όταν έφτασε ο Χομεϊνί στο Ιράν και έτυχε αποθεωτικής υποδοχής προβληματίστηκα. Η θρησκοληψία και η ανάμειξη των θρησκευτικών ηγετών στην πολιτική πάντα με προβλημάτιζε. Η σταδιακή δε επικράτηση θεοκρατικών ισλαμιστικών αντιλήψεων στη λεγόμενη «επανάσταση» με αποτελείωσε.

Ας πάρουμε την ιστορία με τη σειρά, για να τη μάθουν και οι νεώτεροι, οι οποίοι ίσως δεν ξέρουν ότι η εξέγερση του λαού του Ιράν άρχισε με τις καλύτερες προοπτικές για πολιτική ελευθερία και δημοκρατία, για να καταλήξει τελικά στο ισλαμιστικό καθεστώς που ξέρουμε σήμερα. 

Ο Μοχάμμαντ Ρέζα Σάχης, ανέβηκε στο θρόνο του Ιράν το 1941 με την υποστήριξη των ΗΠΑ. Ακολούθησε ένα πρόγραμμα κοινωνικής και οικονομικής αναμόρφωσης της χώρας κατά τα δυτικά πρότυπα, που ονόμασε "Λευκή Επανάσταση". Κατά το τέλος της δεκαετίας του 1960 άρχισε να βασίζεται όλο και πιο πολύ στη Μυστική Αστυνομία (SAVAK) προκειμένου να έχει τον έλεγχο των κινημάτων που ήταν αντίθετα με τις «μεταρρυθμίσεις» του. Οι Σιίτες συγκρότησαν ισχυρή αντιπολίτευση εναντίον του, με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί, εξόριστο στο Ιράκ και έπειτα στη Γαλλία, να συνδέεται όλο και περισσότερο με τους φτωχούς και τους πολιτικά διωκόμενους του Ιράν. Τα μηνύματά του διαδίδονταν μέσα από κασέτες μουσικής, που εισάγονταν λαθραία στο Ιράν σε μικρές ποσότητες και έπειτα κυκλοφορούσαν σε αντίγραφα σε ολόκληρη τη χώρα.

Στα μέσα του 1977 αρκετοί άνθρωποι δολοφονήθηκαν, όταν η αστυνομία διέλυσε βίαια διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά του Σάχη. Η χρονιά τελείωσε με μεγάλες φοιτητικές διαδηλώσεις και το κλείσιμο πολλών πανεπιστημίων. Η επόμενη χρονιά ξεκίνησε με συγκρούσεις στην πόλη του Κομ, που άφησαν δεκάδες νεκρούς, και συνεχίστηκε με ένα κύμα όλο και περισσότερο βίαιων διαδηλώσεων, γενικών απεργιών και αστάθειας. Στις 10 Δεκεμβρίου 1978, ένα πλήθος περίπου 8 εκ. Ιρανών σε όλο το Ιράν διαδήλωσε κατά του Σάχη.

Στις 16 Ιανουαρίου 1979 ο Σάχης έφυγε από την Τεχεράνη για "μακρές διακοπές", διορίζοντας ένα συμβούλιο υπό τον πρωθυπουργό του Σαπούρ Μπακθιάρ να κυβερνά την χώρα. Δεν επέστρεψε ποτέ.

Αρχικά, ο Μπακθιάρ προσπάθησε να συντρίψει την αντίσταση. Η πολιτική και κοινωνική αστάθεια έφτασε στο αποκορύφωμα της τον Φεβρουάριο του 1979. Οδομαχίες ξέσπασαν σε πόλεις και επαρχίες ανάμεσα σε υποστηρικτές του Χομεϊνί και τους υποστηρικτές του Σάχη, με τις στρατιωτικές δυνάμεις να μην φαίνονται διατεθειμένες να αναλάβουν ενεργό ρόλο υπέρ του τελευταίου.

Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί επέστρεψε στο Ιράν την 1η Φεβρουαρίου 1979. Έτυχε αποθεωτικής υποδοχής. Δέκα μέρες αργότερα ο Μπακθιάρ κρύφτηκε και τελικά κατέφυγε εξόριστος στη Γαλλία. Επαναστατημένοι κατέλαβαν τον μεγαλύτερο ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό της Τεχεράνης και δήλωσαν: "Αυτή είναι η φωνή της επανάστασης του Ιρανικού λαού", τη στιγμή που το νέο καθεστώς άρχισε διαδικασίες κατά των υποστηρικτών του Σάχη και εκατοντάδες από αυτούς εκτελέστηκαν.

Την 1η Απριλίου 1979, μετά από μια μεγάλη νίκη σε ένα εθνικό δημοψήφισμα στο οποίο δινόταν μόνο μια επιλογή (Ναι ή Όχι στην Ισλαμική Δημοκρατία), ο Αγιατολάχ Χομεϊνί διακήρυξε την ίδρυση μιας «Ισλαμικής Δημοκρατίας» με ένα νέο σύνταγμα που  αντανακλά τα ιδανικά του για μια διακυβέρνηση υπό τον Ισλαμικό Νόμο. Ο ίδιος έγινε ο ανώτατος πνευματικός ηγέτης του Ιράν, ενώ επιβλήθηκε παντού ο Ισλαμικός νόμος. Οι γυναίκες υποχρεώθηκαν να φορούν πέπλο, ενώ απαγορεύθηκε το αλκοόλ και η δυτική μουσική. Αυτές και άλλες ανάλογες ρυθμίσεις προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις.

Στις 4 Νοεμβρίου 1979, Ιρανοί Ισλαμιστές φοιτητές που ζητούσαν από τις ΗΠΑ την έκδοση του Σάχη στο Ιράν για δίκη, κατέλαβαν την αμερικανική πρεσβεία, κρατώντας 66 ομήρους, στην πλειοψηφία τους αμερικανούς. 14 από αυτούς απελευθερώθηκαν πριν το τέλος του Νοέμβρη. Τελικά όλοι οι όμηροι απελευθερώθηκαν στις 20 Ιανουαρίου 1981 μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, που υποχρέωσαν τις ΗΠΑ να παράσχουν στο Ιράν χρήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό.

Τα επόμενα δύο χρόνια υπήρξε σύγκρουση εξουσιών μεταξύ των προοδευτικών και συντηρητικών στοιχείων στα πλαίσια της Επανάστασης. Για κάποιο διάστημα ο Χομεϊνί φάνηκε να υποστηρίζει την φιλελεύθερη πλευρά. Στα μέσα του 1981 όμως, συγκέντρωσε με ρυθμίσεις όλη την εξουσία στα χέρια του, έθεσε τα ΜΜΕ υπό τον πλήρη έλεγχό του, και πήρε σκληρά μέτρα για την εξουδετέρωση κάθε αντίστασης έναντι της αυστηρής επιβολής του ισλαμικού νόμου. Μεγάλο τμήμα της Ιρανικής κοινωνίας, που είχε στηρίξει σε σημαντικό βαθμό την «Επανάσταση», απογοητεύτηκε στη συνέχεια, αλλά λίγοι τολμούν να εκφράσουν την απογοήτευση τους. 


Έτσι είχε, περίπου, στο Ιράν, η εξέλιξη της λαϊκής εξέγερσης της δεκαετίας του '70. Καταλαβαίνετε λοιπόν, γιατί αντιμετωπίζω σήμερα με κάποιο προβληματισμό τη λαϊκή εξέγερση στην Αίγυπτο. Τι στο καλό όμως? Πάνε πάνω από 30 χρόνια από τότε. Και να πω την αλήθεια, μέχρι τώρα που γράφω, δεν έχω αντιληφθεί ανάμειξη θρησκευτικών ηγετών ή οργανωμένων ισλαμιστικών ομάδων στις λαϊκες διαμαρτυρίες της Β. Αφρικής. Ελπίζω λοιπόν, μάλλον θέλω να πιστεύω, ότι ο κόσμος έχει πάει μπροστά από τότε και κάτι καλό θα βγει  για τους λαούς της Αιγύπτου και της Τυνησίας από τα σημερινά γεγονότα. Αμήν.
----------------- 
Σημείωση: Τα γεγονότα της "Επανάστασης" του Ιράν, περιγράφονται ωραία εδώ στο site της εκπομπής της ΕΡΤ "Εξάντας". Από εκεί πήρα κι εγώ την περιγραφή.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Το "πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης" και η Μαριορή (ανανεωμένο)





Διαβάζω στον ηλεκτρονικό τύπο:
«Υποχρεωτική θα είναι η έκδοση «πιστοποιητικού ενεργειακής απόδοσης» για τις νέες οικοδομές, τα παλαιά κτίρια άνω των 1.000 τ.μ. που ανακαινίζονται ριζικά, καθώς και για τα ακίνητα άνω των 50 τ.μ. που πωλούνται ή ενοικιάζονται, σύμφωνα με τον Κανονισμό Ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων …»

Χμμμμμμμμμ, με πολλή περίσκεψη αντιμετωπίζω το νέο αυτό «φρούτο», που μας επιβάλλει η Κυβέρνηση μέσω της συμπαθέστατης κας Μπιρμπίλη. Το πιστοποιητικό αυτό, φυσικά, θα παρέχεται στους πολίτες, αντί αμοιβής (διαβάζω κάτι περί ελάχιστης αμοιβής 200€, η οποία θα αυξάνεται, ανάλογα με το εμβαδόν του κτιρίου). Θα διευκολύνει άραγε τη ζωή του πολίτη ή αντίθετα θα προσθέσει ακόμα ένα γραφειοκρατικό, αλλά και οικονομικό βάρος στις πλάτες του ?

Κι εμένα τώρα, γιατί μου τριγυρίζει στο μυαλό η παροιμία « Όλα τα χει η Μαριορή….»?



Υ.Γ. Πληροφορούμαι ότι την έκδοση αυτού του πιστοποιητικού μας την επέβαλε, τρόπον τινα, η Ε.Ε. μέσω της Κοινοτικής Οδηγίας 2001/91/ΕΚ. Παρόλα αυτά η παροιμία με τη Μαριορή, εξακολουθεί να τριγυρίζει στο μυαλό μου.

-----------------------

Προσθήκη:

Την υποψία μου ότι το περί ου ο λόγος «πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης» δεν θα είναι παρά ένα άλλο γραφειοκρατικό και οικονομικό βάρος στις πλάτες του πολίτη  ενδυνάμωσε ένα άρθρο της Χριστίνας Πουλίδου στο «Protagon.gr». Η κ. Πουλίδου, λοιπόν, επιθυμώντας να πουλήσει το πατρικό της σπίτι, απευθύνθηκε σ’ ένα ενεργειακό επιθεωρητή, για να της εκδώσει το νέο αυτό πιστοποιητικό. Να τι απαιτούνται, για να αρχίσει η διαδικασία έκδοσης του πιστοποιητικού:
  • 1. Ιδιοκτησιακό καθεστώς του κτιρίου ή κατοικίας (αριθμός ιδιοκτησιών, αριθμός ιδιοκτητών).
  • 2. Πίνακας χιλιοστών.
  • 3. Πλήρη στοιχεία του ιδιοκτήτη (ΑΦΜ, ΔΟΥ).
  • 4. Κωδικός Αριθμός Εθνικού Κτηματολογίου (ΚΑΕΚ) στην περίπτωση που το κτίριο έχει ενταχθεί στο Εθνικό Κτηματολόγιο.
  • 5. Δήλωση και Κωδικός Ιδιοκτησίας Εθνικού Κτηματολογίου.
  • 6. Αρχιτεκτονικά σχέδια ως κατασκευασθέν σε ηλεκτρονική μορφή.
  • 7. Ηλεκτρομηχανολογικά σχέδια ως κατασκευασθέν σε ηλεκτρονική μορφή.
  • 8. Μελέτη θερμομόνωσης κατατεθειμένη στην Πολεοδομία σε ηλεκτρονική μορφή. 
  • 9. Πίνακας Κατανομής Δαπανών κεντρικής θέρμανσης.
  • 10. Οικοδομική Άδεια.
  • 11. Τοπογραφικό σχέδιο σε ηλεκτρονική μορφή.
  • 12. Ύπαρξη ηλιακών κατόπτρων (τετραγωνικά μέτρα)
  • 13. Ύπαρξη κλιματιστικών μονάδων (split).
  • 14. Φωτογραφία του κτιρίου σε ψηφιακή μορφή που να διακρίνεται η ιδιοκτησία ή το διαμέρισμα
  • 15. Τιμολόγια ενεργειακών καταναλώσεων του κτιρίου ή κατοικίας της τελευταίας τριετίας (ΔΕΗ, Φυσικό αέριο, πετρέλαιο, ξύλα)
  • 16. Φύλλο συντήρησης και ρύθμισης της κεντρικής θέρμανσης της τελευταίας τριετίας (συντήρηση καυστήρα).
  • 17. Πλήρη στοιχεία επικοινωνίας του υπευθύνου του κτιρίου (διαχειριστής) ή της κατοικίας (ιδιοκτήτης).
Όχι, δεν είναι ανέκδοτο, είναι η αθάνατη ελληνική πραγματικότητα!!!

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Άλλο παραγραφή και άλλο αθώωση



Έβλεπα στις ειδήσεις της τηλεόρασης τους πρώην υπουργούς, επί κυβερνήσεως της Ν.Δ., Πέτρο Δούκα και Αλέξανδρο Κοντό να θριαμβολογούν για την πρόταση προς το Δικαστικό Συμβούλιο του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ο οποίος μιλά για παραγραφή  των πράξεων τους που αφορούν το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και απορούσα. Μα καλά, είναι δυνατόν να μην κατανοούν τη διαφορά μεταξύ παραγραφής και αθώωσης? Αλλιώς δεν δικαιολογείται τόση θριαμβολογία. Έκαναν λες και η παραγραφή τους δικαιώνει.  Συγκεκριμένα ο μεν Π. Δούκας είπε κατά λέξη: "χαίρομαι που ύστερα από 3 χρόνια δίωξης και κατασυκοφάντησης μου, όλες οι δικαστικές αποφάσεις δείχνουν ότι δεν είχα καμιά "ένοχη" εμπλοκή στην υπόθεση...", ενώ ο Αλ.  Κοντός προχώρησε περαιτέρω και σε απειλές λέγοντας ότι "θα χρησιμοποιήσω κάθε ένδικο μέσο, έτσι ώστε αυτοί που με έχουν συκοφαντήσει και λοιδωρήσει, να αντιμετωπίσουν κι αυτοί τη Δικαιοσύνη..." (βλ. το βίντεο).  Ε, λοιπόν τους πληροφορώ ότι με την πρόταση του Εισαγγελέα περί παραγραφής δεν δικαιώνονται ηθικά, όπως ίσως  νομίζουν. Απλώς εξασφαλίζουν ατιμωρησία. Παραγραφή σημαίνει ότι λόγω εξάλειψης του αξιοποίνου, το Δικαστήριο δεν μπορεί πια να εξετάσει την ενοχή τους ή μη για τις πράξεις που τους αποδίδονται. Η εξάλειψη δε του αξιοποίνου επήλθε απλώς, γιατί παρήλθε η προθεσμία που ορίζεται στο άρθρο 86 παρ. 3 του Συντάγματος, καθώς και στο άρθρο 3 παρ. 2 του νόμου 3126/2003 «περί ποινικής ευθύνης των Υπουργών», χωρίς να ασκήσει η Βουλή την αρμοδιότητα της περί άσκησης της ποινικής δίωξης. Και τούτο λόγω του πρόωρου κλεισίματος της Βουλής το Μάιο του 2009.

Πάντως θα τους συνιστούσα αν πράγματι θέλουν να θριαμβολογήσουν με δόξα και τιμή, σε περίπτωση που και το Δικαστικό Συμβούλιο  του Αρείου Πάγου αποφανθεί ότι έχει επέλθει παραγραφή και κατόπιν αυτού παύσει οριστικά την εναντίον τους ποινική δίωξη (που είναι πολύ πιθανόν), να ακολουθήσουν με αίτηση τους τη διαδικασία που ορίζεται στην παράγραφο 5 του άρθρου 86 του Συντάγματος. Ορίζεται λοιπόν εκεί ότι «αν για οποιονδήποτε άλλο λόγο, στον οποίο περιλαμβάνεται και η παραγραφή, δεν περατωθεί η διαδικασία που αφορά δίωξη κατά προσώπου που είναι ή διετέλεσε μέλος της Κυβέρνησης ή Υφυπουργός, η Βουλή μπορεί, ύστερα από αίτηση του ίδιου ή των κληρονόμων του, να συστήσει ειδική επιτροπή, στην οποία μπορούν να μετέχουν και ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί για τον έλεγχο της κατηγορίας». Με τη διαδικασία αυτή δεν μπορεί μεν να τους επιβληθεί ποινή, πλην όμως θα υπάρξει απόφαση αν τέλεσαν ή όχι τις πράξεις που τους αποδόθηκαν. Ας μην οχυρωθούν  λοιπόν πίσω από την παραγραφή και ας ζητήσουν να ελεγχθεί η εις βάρος τους κατηγορία και τότε θα τους βγάλω κι εγώ το καπέλο.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Οι στατιστικές του blog μου και το τρίκυκλο ποδήλατο!



Χθες κοίταζα, από περιέργεια, τις στατιστικές του blog μου. Ξέρετε, αυτές που δείχνουν ποιες αναρτήσεις έχουν συγκεντρώσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους αναγνώστες. Ήταν μια έκπληξη για μένα, ιδιαίτερα η ανάρτηση που είχε τις πιο πολλές προβολές. Λοιπόν εδώ και έξι μήνες περίπου, που ενεργοποιήθηκε η σχετική ένδειξη (statistics) στο blog μου, έρχεται πρώτη (και μάλιστα μακράν των υπολοίπων) η ανάρτηση «Ζητείται τρίκυκλο ποδήλατο» με 692 προβολές!!!! Έλα Χριστέ και Παναγία! Όταν την έγραφα, είχα την εντύπωση ότι κανείς δεν  θα ενδιαφερθεί για τέτοιο θέμα (ομολογουμένως λίγο βαρετό).  Έπεσα έξω. Φαίνεται ότι είναι πολλοί που ψάχνουν τρίκυκλο  ποδήλατο, μετά και την αύξηση της τιμής της βενζίνης. Αν αναρωτιέστε αν αγόρασα τελικά το ποδήλατο αυτό, η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ και ντρέπομαι γι’ αυτό. Εδώ ταιριάζει γάντι το απόφθεγμα «το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής»! Η γυμναστική που θέλω (και πρέπει) να κάνω, προς το παρόν έχει μόνο πνευματική διάσταση. Χα χα χα!

Ακολουθούν, κατά σειρά προτίμησης, οι πιο κάτω αναρτήσεις:


Πλην της ανάρτησης που έρχεται πρώτη (της σχετικής με το ποδήλατο), οι άλλες αναρτήσεις θα έλεγα ότι έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Δύο παρατηρήσεις μόνο έχω να κάνω. α) ενδιαφέρθηκαν αρκετοί για το Α΄ μέρος της ταξιδιωτικής ανάρτησης για το Άμστερνταμ, αλλά δεν είχε εξίσου ανταπόκριση και το Β΄ μέρος και β) η θεατρική παράσταση «Σλουθ» με το Γ. Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη συνεχίζεται (εξ ου και το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον για την ανάρτηση). Όσοι δεν την είδατε, αξίζει να τη δείτε. 
-------------------- 
Ηθικό δίδαγμα για τους bloggers:
Μη σκέφτεστε τι ανταπόκριση θα έχουν οι αναρτήσεις σας στους αναγνώστες. Να γράφετε για θέματα που ενδιαφέρουν εσάς, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να μαντέψετε τι ενδιαφέρει τους άλλους. Εγώ π.χ. βρίσκω ότι το blogging είναι, μεταξύ άλλων, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία και αφορμή να ασχοληθώ και να κατανοήσω καλύτερα ένα θέμα που μου φαίνεται εμένα ενδιαφέρον, προκειμένου μετά να γράψω κάτι γι' αυτό. Όχι, βέβαια ότι δεν περιμένω  και την άποψη των άλλων.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Ο φράκτης του Έβρου και οι Ισπανικοί φράκτες.



Τη δημιουργία ενός φράχτη στα χερσαία σύνορα της Ελλάδας στον Έβρο, για την αποτροπή της παράνομης εισόδου μεταναστών, σχεδιάζει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπως δήλωσε ο Χρήστος Παπουτσής στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η δήλωση του αυτή προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Αντέδρασε η Διεθνής Αμνηστία. Κατανοητό. Αντέδρασαν όμως και τα ελληνικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Κατανοητό? Πραγματικά δυσκολεύομαι να απαντήσω πάνω σ’ αυτό, αλλά νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε κάτι να σταματήσει η παράνομη είσοδος λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα. Αυτό δεν φωνάζαμε όλοι (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) τόσο καιρό? Είναι γνωστό σε όλους μας ότι η χώρα μας έχει ξεπεράσει, κατά πολύ, τα όρια της δυνατότητας υποδοχής νέων λαθρομεταναστών. Είναι όμως ο φράκτης λύση? Ίσως και να είναι.  Είναι, βέβαια, άλλο θέμα αυτό της ανθρώπινης μεταχείρισης όσων από τους μετανάστες βρίσκονται ήδη εδώ στην Ελλάδα. Γι’ αυτό είχα αναφερθεί σε μια παλαιότερη ανάρτηση (βλέπε εδώ). Σ’ αυτή την ανάρτηση θέλω να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Διαβάζω ότι ο φράκτης που θα κατασκευάσει η Ελλάδα θα είναι όμοιος με τους φράκτες που έχουν κατασκευαστεί από την Ισπανία στα χερσαία σύνορα της με τη Β. Αφρική. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: «Μα, καλά, έχει η Ισπανία χερσαία σύνορα με την Αφρική?». Και όμως έχει. Το έψαξα το θέμα και είπα να σας ενημερώσω και σας.
Λοιπόν η Ισπανία διαθέτει δύο πόλεις στη βόρεια ακτή της Αφρικής που είναι συγχρόνως και λιμάνια. Τη Θέουτα (Ceuta) και τη Μελίγια (Melilla). Πιο κάτω, στο χάρτη, σημειώνονται (με κόκκινο κύκλο και τόξα) οι ισπανικές αυτές πόλεις.



Η Ισπανία λοιπόν κατασκεύασε διαχωριστικούς φράκτες που διαχωρίζουν τις ισπανικές πόλεις Θέουτα και Μελίγια από το Μαρόκο, για να σταματήσει την παράνομη μετανάστευση και το λαθρεμπόριο. Οι φράκτες αυτοί αποτελούνται από διπλή σειρά συρματοπλεγμάτων με φυλάκια ανά τακτά διαστήματα και δρόμο ανάμεσα τους, όπου κινούνται περιπολίες της αστυνομίας, αλλά και ασθενοφόρα σε ώρα ανάγκης (βλέπε πάνω τμήμα του φράκτη στη Θέουτα). Επίσης έχουν τοποθετηθεί υπόγεια καλώδια με αισθητήρες συνδεδεμένους με προβολείς και ηχεία που τίθενται σε λειτουργία όταν επιχειρούν να περάσουν λαθρομετανάστες. Το Σεπτέμβριο του 2005 επιχειρήθηκε μια συντονισμένη ταυτόχρονη επίθεση από μετανάστες στους δύο ισπανικούς φράκτες. Η επίθεση αυτή είχε αιματηρή εξέλιξη. Πολλοί μετανάστες παγιδευμένοι ανάμεσα στις πλαστικές σφαίρες των Ισπανών αστυνομικών και στα πραγματικά πυρά των Μαροκινών συνοριοφυλάκων σκοτώθηκαν και άλλοι τραυματίστηκαν. Οι φράκτες αυτοί, σε συνδυασμό με την αύξηση των περιπολιών στη θάλασσα, λέγεται ότι μείωσαν το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ισπανία. Τη δόξα αυτών των φρακτών, λοιπόν, ζήλεψε η δική μας Κυβέρνηση και είπε να φτιάξει ένα όμοιο. Θα τα καταφέρει να μειώσει την είσοδο των λαθρομεταναστών? Δεν ξέρω. Ίδωμεν. Ελπίζω πάντως και εύχομαι να μην επαναληφθεί κι εδώ το μακελειό που έγινε στους ισπανικούς φράκτες. 

Τμήμα του φράκτη στη Μελίγια με φυλάκιο
Ένα άλλο τμήμα του φράκτη στη Μελίγια


Links
Ceuta border fence
Melilla border fence 

-------------------------------- 
Προσθήκη: 
Η λαθρομετανάστευση θα σταματήσει όταν αναπτυχθεί (οικονομικά και κοινωνικά) ο λεγόμενος "τρίτος κόσμος" και μπορεί να εξασφαλίσει τροφή, ειρήνη και ασφάλεια για  τα παιδιά του. Οι αναπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης πρέπει να συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση με κεφάλαια, τεχνογνωσία και έμψυχο υλικό (ως τέτοιο βέβαια δεν εννοώ τις στρατιωτικές επεμβάσεις). Ως τότε όμως, κάτι δεν πρέπει να γίνει?

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Καλό σου ταξίδι, Ελπίδα μου γλυκιά


Σήμερα θέλω να σας ξαναμιλήσω για τη φίλη μου την «Ελπίδα». Τη θυμάστε? Της αφιέρωσα ανάρτηση πριν από δύο περίπου χρόνια. Τότε που διαγνώστηκε για πρώτη φορά ότι πάσχει από καρκίνο. Έφυγε από κοντά μας χθες τα ξημερώματα. Όπως ακριβώς το επιθυμούσε, έφυγε πρώτη από την οικογένεια της και άφησε πίσω της όλους εκείνους που αγαπούσε. Το σύντροφο της ζωής της και τα παιδιά της. Η αγάπη που την ένωνε με το σύντροφο της ήταν κάτι σπάνιο. Πολύ πριν αρρωστήσει, μου εκμυστηρεύθηκε ότι ο μεγαλύτερος εφιάλτης της ήταν να φύγει ο σύντροφος της και τα παιδιά της πριν από αυτήν. Της απάντησα ότι για τα παιδιά της το καταλαβαίνω και το συμμερίζομαι, αλλά ο άντρας της είναι φυσιολογικό να φύγει πρώτος, αφού είναι μεγαλύτερος στην ηλικία. Με κοίταξε σχεδόν έντρομη και μου είπε ότι είναι αδύνατο να αντέξει κάτι τέτοιο. Τελικά έγινε όπως το ήθελε. Έφυγε πρώτη. Και είναι αλήθεια ότι έφυγε νωρίς. Πίστευα ότι με το πείσμα της και τη δύναμη του χαρακτήρα της (ήταν πολύ δυναμική) θα κατόρθωνε να τιθασσεύσει την αρρώστια για περισσότερο χρόνο. Έπεσα έξω.
Τις τελευταίες μέρες την έβλεπα να φεύγει, σιγά σιγά, από κοντά μας, ήρεμη, ανάμεσα στα δύο παιδιά της και το σύντροφο της που της κρατούσαν το χέρι και τη φιλούσαν συνέχεια και μου ρθε στη θύμηση μια παρόμοια περίπτωση που έζησα πριν μερικά χρόνια. Στην ίδια θέση βρέθηκε ένας άλλος αγαπημένος φίλος. Δύο χρόνια έζησε κι αυτός από τη στιγμή της διάγνωσης του καρκίνου. Όταν  όμως έφυγε, η σύντροφος του μου εκμυστηρεύθηκε ότι βλέποντας τα πράγματα εκ των υστέρων, θα προτιμούσε να είχε φύγει αμέσως μετά τη διάγνωση. Να μην είχε υποστεί όλες τις ταλαιπωρίες της αρρώστιας. Τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, τα ξεσπάσματα οργής και τελικά την κατάθλιψη. Τότε είχα προβληματιστεί πολύ. Όμως τώρα με την «Ελπίδα» που έζησα την κατάσταση από ακόμα πιο κοντά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι άξιζαν τον κόπο όλες οι ταλαιπωρίες. Έζησε δύο χρόνια ακόμα με το σύντροφο της που τον αγαπούσε τόσο πολύ. Ναι, είναι αλήθεια, υπήρχαν στιγμές πόνου σ' αυτά τα χρόνια, αλλά υπήρχαν και ωραίες στιγμές. Ακόμα και ταξιδάκια έκαναν μαζί, στα διαλείμματα της χημειοθεραπείας, αλλά και μετά απ' αυτή. Χάρηκε, ακόμα δυο χρόνια, τα παιδιά της. Γνώρισε και το μικρό της εγγονάκι που γεννήθηκε τώρα τελευταία. Και το κυριότερο? Δόθηκε ο χρόνος στους ανθρώπους που την αγαπούν να προσαρμοστούν και να συμφιλιωθούν με την ιδέα του θανάτου και του αποχωρισμού. Το ίδιο και στην ίδια.
Καλό σου ταξίδι καλή μου φιλενάδα. Μπορεί να έφυγες νωρίς, αλλά είχες μια καλή ζωή, γεμάτη από αγάπη που θα τη ζήλευαν πολλοί.