Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, το αρχαίο ρητό και οι τιμητικές διακρίσεις που (δεν) δέχεται...



Διαβάζω τη δήλωση που έκανε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, όταν πληροφορήθηκε ότι του απονεμήθηκε, από το Υπουργείο Πολιτισμού, το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, για το σύνολο του έργου του: «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους». Παρέπεμψε δε σε παλαιότερο κείμενο του με τον τίτλο «Εναντίον», που αρχίζει ως εξής: «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ...». Είναι η αλήθεια ότι, κατά κάποιο τρόπο, εντυπωσιάστηκα από τη δήλωση αυτή. Το ξερα ότι είναι αντισυμβατικός ποιητής ο Χριστιανόπουλος («στριμμένο» χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του). Την παντελή όμως έλλειψη ματαιοδοξίας δεν τη συναντάς συχνά. Αντίθετα, τη συναντάς σπανιότατα. Σχεδόν ποτέ, θα έλεγα, εξ ού και το απόφθεγμα: «το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξαν ουδείς». Να, λοιπόν, σκέφτηκα εγώ τώρα, που υπάρχουν άνθρωποι που εμίσησαν και τη δόξα και το χρήμα. Αποφάσισα να γράψω μια ανάρτηση για το θέμα αυτό και άρχισα να ψάχνω φωτογραφίες του στο google. Πέφτω πάνω στη φωτο με την τήβεννο (πάνω). Χμμμμμμμμμ, περίεργο μου φάνηκε. Διαβάζω στο κείμενο ότι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, τον Ιούνιο του 2011, αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Και φυσικά ήταν εκεί και δέχτηκε, μια χαρά και δυο τρομάρες, την τιμητική διάκριση. Συγκινήθηκε μάλιστα. Απορώ και καταλήγω: Τελικά δεν είναι εναντίον κάθε τιμητικής διάκρισης, όπως, ποιητική αδεία, ισχυρίζεται. Απλώς κάνει επιλογή ποια διάκριση θα δεχτεί και ποια όχι (αυτό το "απ' όπου και αν προέρχεται" τελικά δεν ισχύει). Είναι πράγματι εκκεντρικός (όχι, δεν θα έλεγα στριμμένος). Και καλά κάνει. Οι ιδιαίτεροι άνθρωποι είναι σχεδόν πάντα εκκεντρικοί. Και με τις δηλώσεις τους (ειλικρινείς ή όχι) μας δίνουν, συχνά, τροφή για προβληματισμό.
---------------------------------
Το απαίσιο, κατά το Χριστιανόπουλο, ρητό που μας άφησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έχει ως εξής: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν» (Ομήρου Ιλιάδα Ζ'208). Πάει δε να πει «Να είσαι πάντα πρώτος και ανώτερος από όλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων σου». Είναι αλήθεια ότι αυτό το συνεχές κυνήγι της πρωτιάς είναι πολύ καταπιεστικό και αγχωτικό. Δεν συμφωνείτε?

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

"Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" σουρρεαλισμός στο θέατρο


Δεν έχω δει την ταινία του Αλμοδοβάρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Απ’ ότι έχω διαβάσει και με πληροφόρησε σχετικά και η κόρη μου που την έχει δει, πρόκειται για μια ταινία πολύχρωμη, σπιρτόζικη και σουρρεαλιστική. Αυτή τη πολυχρωμία, τη σπιρτάδα και το σουρρεαλισμό προσπάθησε, προφανώς, να μεταφέρει ο Γιάννης Κακλέας στη θεατρική σκηνή. Τα κατάφερε????? Χμμμμμμμμμμμμμμμ, δεν αποφάσισα ακόμα. Ίσως μέχρι το τέλος της ανάρτησης να αποφασίσω και να σας πω.
Χθες βράδυ, λοιπόν, παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση του έργου αυτού στο «Μικρό Παλλάς». Όπως αναφέρω και πιο πάνω, τη σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας. Πρωταγωνιστούν δε η Σμαράγδα Καρύδη, η Βίκυ Σταυροπούλου, η Αριέττα Μυτούση, ο Αντώνης Φραγκάκης, η Ντορέττα Παπαδημητρίου, η Νεφέλη Ορφανού κ.ά. Η υπόθεση, που διαδραματίζεται στη Μαδρίτη, τη δεκαετία του 80, έχει περίπου ως εξής: Ο Ιβάν (Αντώνης Φραγκάκης) εγκαταλείπει την Πέπα (Σμαράγδα Καρύδη), ηθοποιό β΄ διαλογής, αφήνοντας, απλώς, ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή της. Αυτή δε, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, τον ψάχνει απεγνωσμένα, για να της εξηγήσει την αιτία της εγκατάλειψης της. Ταυτόχρονα ψάχνει να τον βρει και η σύζυγός του (Αριέττα Μουτούση). Αυτή δεν βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αλλά έχει διαβεί προ πολλού τη θύρα της τρέλλας. Κοινώς έχει σαλτάρει. Εν τω μεταξύ, στο σπίτι της Πέπα, καταφτάνει η στενή της φίλη Καντέλα (Βίκυ Σταυροπούλου), που κάνει το μοντέλο για παχουλές (στα πρόθυρα κρίσης κι αυτή), καθώς και ο ντροπαλός γιος του Ιβάν με την (επίσης στα πρόθυρα κρίσης) αρραβωνιαστικιά του. Η Καντέλα είναι ταραγμένη και συγχυσμένη, γιατί υποψιάζεται ότι ο νέος εραστής της είναι τρομοκράτης. Εκεί, στο σπίτι της Πέπα, γίνεται ένα μικρό μπάχαλο, λεπτομέρειες του οποίου, ας μην αποκαλύψω, για όσους θελήσουν τελικά να δουν την παράσταση. Να μην τα πολυλογώ, κόσμος και αυτοκίνητο (ναι έχει και τέτοιο) πάει κι έρχεται στη σκηνή με γοργούς ρυθμούς, στριμώχνεται, τρέχει, χοροπηδά, πέφτει στα πατώματα, κλαίει, γελά, προσεύχεται, τηλεφωνεί, πυροβολεί κλπ κλπ, σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να μεταφέρει, στο θεατρικό σανίδι, σουρρεαλιστική κινηματογραφική ματιά. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν «τι είναι αυτή η πελλάρα?». Για όσους δεν είναι Κύπριοι, «πελλάρα» σημαίνει «τρέλλα», «ανοησία». Ήταν κι αυτό το στριμωξίδι στα καθίσματα του θεάτρου….
Α, ξέχασα να σας πω. Τα καθίσματα ήταν κάτι τεράστιοι καναπέδες (βλέπε φωτο κάτω), στους οποίους, όμως, έπρεπε να στριμωχτούμε αρκετά άτομα. Αν, δε, τύχαινε μερικά απ’ αυτά να είναι παχουλά, το στριμωξίδι ήταν πολύ ενοχλητικό. Λοιπόν, μέχρι το διάλειμμα, στη σκέψη μου κυριαρχούσε η εντύπωση ότι ήρθα να δω μια «πελλάρα», στριμωγμένη σ’ ένα καναπέ που χωρούσε λιγότερους. Μετά το διάλειμμα, όμως, η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά. Κατ’ αρχάς, δύο κυριούληδες, από τον καναπέ μας, πήγαν έξω να καπνίσουν. Γύρισαν δε όταν η παράσταση είχε ήδη αρχίσει και τα φώτα είχαν χαμηλώσει, με αποτέλεσμα ο ταξιθέτης να τους ζητήσει να καθήσουν σε άλλη θέση, ακριβώς δίπλα από την είσοδο. Έτσι γλυτώσαμε, γλυτώσαν κι αυτοί το στριμωξίδι. Καθήσαμε άνετα, επιτέλους!! Ήταν και το ότι η υπόθεση του έργου άρχισε πια να ξεκαθαρίζει (στην αρχή, με τα πολλά πήγαινε - έλα, ήταν λίγο μπερδεμένη). Και άρχισα, σιγά σιγά, να το απολαμβάνω λιγάκι. Τελικά δεν ήταν και τόσο ανοησία, όπως θεώρησα στην αρχή. Όχι όμως και κανένα αριστούργημα. Πέρασα, απλώς, ευχάριστα ...μετά το διάλειμμα. Φαντάζομαι ή μάλλον είμαι σίγουρη ότι η ταινία είναι πολύ καλύτερη. Το σουρρεάλ πάει πιο πολύ στον κινηματογράφο.
Το εισιτήριο? Ακριβούτσικο για τις μέρες που διανύουμε. 25 ευρώ. Α, και μια συμβουλή. Προτιμήστε τις πλαϊνές θέσεις (από τη δεύτερη και πάνω). Έχουν εξίσου καλή ορατότητα με τις κεντρικές και δεν παρατηρείται τόσο στριμωξίδι. 

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Η Κύπρος σε αριθμούς


Μόλις γύρισα από την Κύπρο. Και, ως συνήθως, όταν γυρίσω από τη μικρή μου πατρίδα, θέλω να ασχολούμαι με κυπριακό θέμα. Σήμερα, λοιπόν, θα ασχοληθώ με την απογραφή που, στην ελεύθερη περιοχή που ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία, ολοκληρώθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2011, ενώ στην κατεχόμενη Κύπρο πραγματοποιήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2011.
Στην ελεύθερη περιοχή ο πληθυσμός έσπασε το φράγμα των 800.000 κατοίκων. Ανήλθε σε 838.897 άτομα. Κατά την προηγούμενη απογραφή του 2001 οι κάτοικοι ήταν 689.565. Είχαμε, λοιπόν, αύξηση 21,7% τα τελευταία 10 χρόνια. Από αυτό τον αριθμό το 51,3% (430.354) είναι γυναίκες και το 48,7% άνδρες (408.453), ενώ το 21,4% του πληθυσμού (179.547) είναι ξένοι υπήκοοι, σε σύγκριση με ποσοστό 9,4% το 2001. Από τους ξένους υπηκόους το 62,6% (112.424) προέρχεται από χώρες μέλη της Ε.Ε. και οι υπόλοιποι από τρίτες χώρες (67.123). Από τους κοινοτικούς, το μεγαλύτερο μερίδιο (31.044) προέρχεται από την Ελλάδα, 26.659 από τη Μ. Βρετανία, 24.376 από Ρουμανία και 19.197 από Βουλγαρία. Από τις τρίτες χώρες (εκτός Ε.Ε.) ο μεγαλύτερος αριθμός ξένων υπηκόων προέρχεται κυρίως από Φιλιππίνες (9.744), Ρωσία (8.663), Σρι Λάνκα (7.350) και Βιετνάμ (7.102). Ας σημειωθεί ότι από τις τελευταίες ασιατικές χώρες προέρχονται κυρίως οι οικιακοί βοηθοί, η παρουσία των οποίων είναι πολύτιμη για τα κυπριακά νοικοκυριά. Για το θέμα αυτό ασχολήθηκα σε παλαιότερη ανάρτηση μου.
Αύξηση σημείωσε και ο πληθυσμός στην κατεχόμενη Κύπρο. Τα τελευταία 5 χρόνια, δηλαδή από τον Απρίλιο του 2006 που έγινε εκεί η τελευταία απογραφή, καταγράφηκε αύξηση 11,2%, με τον αριθμό να φθάνει τις 294.906 από 265.100 που ήταν τότε. Δεν έγινε γνωστό πόσοι από αυτούς είναι Τουρκοκύπριοι και πόσοι έποικοι από την Τουρκία. Φοβάμαι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό είναι έποικοι.
Αφού σημειωθεί ότι το 1960, που είναι το πρώτο έτος που λειτούργησε η ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία, οι επίσημες στατιστικές ανέβαζαν τον αριθμό των Ελληνοκυπρίων σε 450.000 (81,5%), ενώ των Τουρκοκυπρίων σε 102.000 (18,5%), βλέπουμε ότι σήμερα ο πληθυσμός της Κύπρου αφενός μεν έχει περίπου διπλασιαστεί και αφετέρου έχει αλλοιωθεί σε βάρος των Ελληνοκυπρίων.
Οι πιο πάνω αριθμοί και ειδικά η αύξηση των ξένων μεταναστών, η οποία, είναι αλήθεια ότι είναι και μια από τις αιτίες για την αύξηση της εγκληματικότητας στο νησί (όχι ότι οι Κύπριοι είναι άγιοι), δίνουν και μια απάντηση γιατί στην Κύπρο, τα τελευταία χρόνια, έχει, δυστυχώς, παρατηρηθεί ένα κύμα ξενοφοβίας. Δεν λείπουν, όμως, ευτυχώς και οι θετικές εκτιμήσεις για την παρουσία ξένων μεταναστών στην Κύπρο. Εκτός από την εξασφάλιση φτηνών εργατικών χεριών (κυρίως στον τομέα της οικιακής οικονομίας και του τουρισμού), μια άλλη θετική παράμετρος είναι και η ανανέωση του γενετικού υλικού στη νήσο, στην οποία, ας σημειωθεί, μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχε τάση για ενδογαμία. Λόγω αυτής, παρατηρούνται αυξημένα ποσοστά μερικών ασθενειών, στις οποίες παίζει ρόλο η κληρονομική προδιάθεση, όπως π.χ. η μεσογειακή αναιμία, η σκλήρυνση κατά πλάκας κ.ά.
Τελειώνοντας θα αναφερθώ και πάλι σ’ ένα θέμα που έχω επισημάνει και στο παρελθόν. Στην Κύπρο υπάρχουν αρκετοί τηλεοπτικοί σταθμοί (ΡΙΚ1, ΡΙΚ2, SIGMA, MEGA Κύπρου, Αντένα Κύπρου, PLUS, EXTRA, CAPITAL κλπ). Παρακολούθησα δελτία ειδήσεων σχεδόν απ’ όλους τους σταθμούς αυτούς. Δεν υπήρξε δελτίο ειδήσεων που να μην είδα τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου να σχολιάζει, πρώτος και καλύτερος, πολιτικές ειδήσεις. Αμέσως μετά ή και πριν από τον αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης Νίκο Αναστασιάδη, τσουπ, ο καλός μας ο Ιεράρχης να σχολιάζει επί παντός επιστητού ως πολιτικός παλιάς συντηρητικής παράταξης (μου θυμίζει λίγο, ως νοοτροπία, τον Καρατζαφέρη). Έλεος πια! 
------------------- 
Η εικόνα πάνω είναι ένας πίνακας του Κύπριου λαϊκού ζωγράφου Μιχάλη Κάσιαλου (1885-1974), που κτυπήθηκε θανάσιμα, το 1974, από Τούρκους στρατιώτες, όταν κατέλαβαν το χωριό του, την Άσσια, στην επαρχία Αμμοχώστου.