Σλουθ!

   «Σλουθ» (Sleuth) σημαίνει ίχνος, ιχνηλασία, ιχνηλάτης, λαγωνικό. Και η ζωή είναι ένα παιχνίδι ιχνηλασίας. Κυρίως ένα παιχνίδι διαπροσωπικών σχέσεων και επικοινωνίας. Μερικοί άνθρωποι, όχι αρκετοί θα έλεγα, έχουν την ωριμότητα να παίζουν το παιχνίδι αυτό της επικοινωνίας ακολουθώντας τα ίχνη της αλληλοκατανόησης και του αλληλοσεβασμού. Άλλοι όμως διαλέγουν το δρόμο της σύγκρουσης και του εξευτελισμού του άλλου, του αντιπάλου, όπως οι ίδιοι τον προσδιορίζουν. Αντιπάλου γιατί τους «έκλεψε» τη γυναίκα, αντιπάλου γιατί έχει νιάτα και τη ζωή μπροστά του (ενώ οι ίδιοι φτάνουν στη δύση), αντιπάλου γιατί είναι διεκδικητής του «θρόνου» τους, τον οποίο δεν θέλουν να εγκαταλείψουν…. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο ήρωας του θεατρικού έργου «Σλουθ» Άντριου Γουάικ (Andrew Wyke). Είναι ένας παλιός ηθοποιός που γνώρισε δόξα, η οποία τείνει να τον εγκαταλείψει. Όπως τον έχει ήδη εγκαταλείψει η γυναίκα του, για χάρη του Μίλο Τιντλ (Milo Tindle), ενός νέου ηθοποιού που μπορεί να μην έχει λαμπρό παρελθόν, έχει όμως λαμπρό μέλλον ή τουλάχιστον έτσι νομίζει…..
   Πέρασα ένα όμορφο βράδυ χθες στο θέατρο «Αθηνών» στην παράσταση «Σλουθ», του βρετανού θεατρικού συγγραφέα Άντονι Σάφερ (Antony Shaffer). Παρακολούθησα δυο πολύ καλούς ηθοποιούς το Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη να παίζουν επί σκηνής, αλλά και στην πλατεία του θεάτρου, το «παιχνίδι» της ζωής και των γενεών. Το «παιχνίδι» της εξουσίας και της υποταγής, του εξευτελισμού και της ανατροπής. Το έργο, διασκευασμένο από το Γιώργο Κιμούλη προκαλεί γέλιο, αλλά και κλάμα (όχι κατά κυριολεξία). Έχει χαρακτήρα, όπως διάβασα κάπου και μου άρεσε ο προσδιορισμός αυτός, άλλοτε καρναβαλικό και άλλοτε καννιβαλιστικό. Είχα παρακολουθήσει, τον Οκτώβριο του 1970, ως πρωτοετής φοιτήτρια, το «Σλούθ» με το Δημήτρη Χορν και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Η παράσταση τότε με καταγοήτευσε. Είναι όμως αλήθεια ότι νεώτερη γοητευόμουν πιο εύκολα και η χρονική απόσταση έδωσε στην παράσταση εκείνη μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου. Είναι λοιπόν λίγο δύσκολο και ίσως άδικο να τη συγκρίνω με τη σημερινή. Ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά. Η παράσταση που παρακολούθησα χθες μου άρεσε πολύ, με άγγιξε. Και τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
   Μία παρατήρηση μόνο έχω να κάνω. Ή μάλλον δύο (παρατηρήσεις). Η θεατρική αίθουσα χρειάζεται επειγόντως ανακαίνιση και ιδίως αντικατάσταση των καθισμάτων της. Ανακαίνιση όμως χρειάζεται και η νοοτροπία του ταμείου. Και αυτό για να μην παριστάνει ότι δεν υπάρχουν, δήθεν μου τάχα μου, θέσεις στα μπροστινά καθίσματα και αν προτείνεις (με τρόπο) φιλοδώρημα, να παρουσιάζονται, ως εκ θαύματος, θέσεις πιο μπροστά! Το παιχνίδι αυτό ποτέ δεν μπόρεσα να το παίξω. Δεν είναι στη φύση μου το «λάδωμα». Κι έτσι παρόλο που τα εισιτήρια μου τα προμηθεύομαι πάντα έγκαιρα (πολλές μέρες πριν), ποτέ δεν κατόρθωσα να πετύχω μια θέση αρκετά μπροστά, με πλήρη ορατότητα.