Και το όνομα του πηοιτί ??

Χθες βράδυ σκάλιζα ένα ντοσιέ με παλιές ζωγραφιές και γραπτά κείμενα των παιδιών μου από την εποχή που ήταν ακόμα μικρά παιδιά. Και βρήκα θησαυρό! Μέρος του θησαυρού κι ένα ποίημα που έγραψε ο γιος μου το 1987, σε ηλικία 7 ½ χρονών για τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Απολαύστε το (διατηρώ την ορθογραφία και τη σύνταξη!).

Χριστούγεννα, χριστούγεννα

Χριστούγεννα αγάπη.

Παραμονή Χριστουγέννων

σήμερα. Κι η Κύπρος ακόμα

στην σκλαβιά.

Στην Βηθλεέμ γενιέται ο Χριστός.

Μα πότε? Τα Χριστούγεννα.

Ο Αϊ – Βασήλης έρχεται.

Για να μας δώσει δώρα.

Όλα τα παιδιά,

Μαύρα, κίτρινα, λευκά.

Θεούλη μου, Θεούλη μου

είσαι ο τρίτος μπαμπακούλης μου.

Και από κάτω προσθέτει το παλληκάρι μου, για να μείνει στην ιστορία το όνομα του: Όνομα πηοιτί: Χρίστος, 7 ½ . Αχ τι γλυκός!!!

Η μητέρα του πηοιτί, δηλ. εγώ η Μερόπη, όπως έγραψα και σε μια παλιά ανάρτηση μου, μπορεί στον πεζό λόγο, κουτσά στραβά να τα ψιλοκαταφέρνω (έτσι νομίζω τουλάχιστον, λέτε να είμαι ματαιόδοξη?), στον ποιητικό λόγο είμαι εντελώς αδέξια (διαβάστε εδώ το πρώτο και τελευταίο ποιητικό μου δημιούργημα, να γελάσετε με την ψυχή σας). Ο γιόκας μου ευτυχώς δεν πήρε από μένα. Γράφει και σήμερα ποιήματα. Από μετριοφροσύνη δεν μου έδωσε κανένα να δημοσιεύσω. Ίσως τον πείσω να μου δώσει αργότερα.

Υ.Γ. Όσοι διαβάσετε στο ποίημα του γιου μου το στίχο «Θεούλη μου, Θεούλη μου, είσαι ο τρίτος μπαμπακούλης μου», μην απορήσετε και μην πάει ο νους σας στο ….πονηρό! Χα χα χα! Τότε δεύτερο «μπαμπακούλη» θεωρούσε ο γιος μου τον πατέρα μου (τον παππού του). Και γιατί αυτό? Τη χρονιά εκείνη, όταν ήταν στη Β΄ Δημοτικού, οπότε έγραψε και το ποίημα, τον έστειλα στους δικούς μου στην Κύπρο κι έκανε εκεί αυτή την τάξη του σχολείου. Για τον απλό λόγο ότι η αφεντιά μου βρισκόταν μακριά, εκτός Αθηνών, για λόγους επαγγελματικής καριέρας. Αχ! γι' αυτή την καριέρα έχουμε υποστεί θυσίες κι εγώ και τα παιδιά μου. Εγώ δεν το μετάνιωσα. Ελπίζω ούτε κι αυτά....