20 Ιουλίου σήμερα. Και το μυαλό μου τρέχει σε μια άλλη 20η Ιουλίου, αυτήν του 1974.
22 χρόνων κοπέλα ήμουν τότε. Μόλις είχα τελειώσει τη Νομική Σχολή Αθηνών. Και πήγα στην Κύπρο να ξεκουραστώ. Όχι μόνο από την εντατική μελέτη, αλλά και από τη σκλαβιά, τη φίμωση της δικτατορίας. Πρόσφατα σχετικά ήταν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και λίγο πριν της Νομικής, στα οποία είχα λάβει ενεργά μέρος. Δεν ήξερα ακόμη ότι με περίμεναν γεγονότα πιο δραματικά απ’ αυτά που είχα ζήσει στην Αθήνα. Μέχρι τις 15 Ιουλίου χαιρόμουνα τον ήλιο και τη θάλασσα στις αμμώδεις παραλίες της όμορφης μικρής κωμόπολης των παιδικών μου χρόνων. Στον Καραβά της επαρχίας Κερύνειας. Πρώτο χτύπημα το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, για να ακολουθήσει αμέσως μετά η Εισβολή του Αττίλα.
Την προηγούμενη μέρα της εισβολής, μη ξέροντας ακόμα τι μας περιμένει, πήγαμε για ένα σύντομο θαλάσσιο μπάνιο στην παραλία «5 μίλι». Ερημική η αμμουδιά εκείνη τη μέρα. Μόνο εμείς (οι τρεις αδελφές και οι γονείς μου) κάναμε μπάνιο, όχι με πολλή όρεξη, με τη μελαγχολία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας. Η σκέψη του πραξικοπήματος δεν μας άφηνε να χαρούμε τη θάλασσα. Ήρθε για λίγο, μετά, μια εξαδέλφη μας, κουβεντιάσμε και έφυγε. Ήταν η τελευταία φορά που την είδαμε. Δεν αργήσαμε να φύγουμε κι εμείς. Είδα κάτι σαν πτερύγιο καρχαρία να πηγαινοέρχεται λίγο πιο βαθιά στη θάλασσα και έβαλα τις φωνές: «Καρχαρίας»!! Φύγαμε άρον άρον από την παραλία.
Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε από θόρυβο αεροπλάνων. Άνοιξα το παράθυρο και αντίκρισα αλεξιπτωτιστές να πέφτουν. Ήταν η αρχή του τέλους για τον όμορφο Καραβά μας.
Τρέξαμε στο ραδιόφωνο. Μόλις είχε αρχίσει τη μετάδοση εκείνης της μέρας (τότε δεν υπήρχε 24ωρη μετάδοση). «Καλημέρα σας», ακούστηκε μια φωνή, «σήμερα είναι 20 Ιουλίου. Η εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του Προφήτη Ηλιού….». Η Κύπρος δεχόταν επίθεση από τον Αττίλα και το ΡΙΚ μας έλεγε ποιον Άγιο γιορτάζουμε… Από τότε δεν ξέχασα ποτέ ποιος Άγιος γιορτάζει στις 20 Ιουλίου….
Την ξαδέλφη μας την Π. και τους γονείς της δεν τους είδαμε ποτέ από τότε. Συγκαταλέγονται μέσα στους χιλιάδες αγνοούμενους. Η απόβαση των Τούρκων έγινε σ’ εκείνη την όμορφη αμμουδερή παραλία του χωριού μας, στο «5 μίλι». Το «πτερύγιο» του καρχαρία πρέπει να ήταν περισκόπιο υποβρυχίου…..
Φτωχή μου Π. δεν έζησες να δεις πόσο παραπλανημένη ήσουν……
--------------
Υ.Γ. Μετά την απόβαση, οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις αρχικά κατευθύνθηκαν ανατολικά προς την πόλη της Κερύνειας, την οποία και κατέλαβαν. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στους κατοίκους του Καραβά να διαφύγουν προς τα δυτικά, εκτός βέβαια από τους κατοίκους του παραθαλάσσιου οικισμού που συνόρευε με τον τόπο της απόβασης. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και η Π. καθώς και οι γονείς της. Αυτοί εγκλωβίστηκαν και πολλοί αφανίστηκαν. Οι δυο αδελφοί της Π. σώθηκαν γιατί υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία μακριά από το σπίτι τους. Τραγική ειρωνεία....
Ο Καραβάς καταλήφθηκε ολόκληρος από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής στις 6 Αυγούστου 1974.
 |
| Η παραλία "5 μίλι" του χωριου μου, όπου έγινε η πρώτη απόβαση του Αττίλα |
 |
| Η ίδια παραλία σήμερα. Πάνω διακρίνεται ένα τερατώδες μνημείο που ανήγειραν οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής για να "τιμήσουν" την απόβαση. Λίγο πιο δεξιά από το "μνημείο" βρισκόταν το σπίτι της Π. |
 |
| Το χωριό μου ο Καραβάς. Μια όμορφη κωμόπολη πνιγμένη στα περιβόλια εσπεριδοειδών. |
 |
| Το λιμάνι της Κερύνειας |
48 σχόλια:
Μεροπη καλημερα.
Το εγραψα σημερα στο blog μου, οπου εχω κανει αναρτηση για το ιδιο θεμα και το μεταφερω και εδω
Αυτο που θελω να ευχηθω μεσα απο την καρδια μου στους αδελφους Ελληνες της Κυπρου, ειναι να ζησουν τα αμεσως προσεχη χρονια την επανενωση της μαρτυρικης τους πατριδας.
-@ Αντώνη μου,
σ' ευχαριστώ. Πέρασαι και από το blog σου και είδα και το δικό σου αφιέρωμα...
Δεν μπορώ να πω τίποτε...
Μόνο σιωπώ και δακρύζω καλή μου φίλη!!
Θυμάμαι και εγώ τότε είχαμε πάει για μπάνιο με το πούλμαν με τη μαμά μου και τον αδελφό μου και επιστρέφαμε όταν είδαμε τανκς να κατεβαίνουν από την Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας, και ακούσαμε στο ραδιόφωνο του πούλμαν ότι έγινε η εισβολή στην Κύπρο!
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!!!
Μεροπη καλημέρα.
Σε επισκέπτομαι για πρώτη φορά,είμαι πολύ καινούργιος σ΄αυτό το μαγικό κόσμο των μπλόκερς.
Στη Κύπρο δεν έχω πάει ποτέ, απλά είχα γνωρίσει όμως αρκετούς Κύπριους.
Με συγκινεί πάντοτε το θέμα του νησιού σου. Είχα και έχω πάντα μέσα μου ενα συναίσθημα ενοχής σαν ΄Ελληνας απένατί σας. Θεωρώ οτι με τις αστοχίες και απερισκεψίες της πολιτικής μας ηγεσίας, σας βάλαμε σε περιπέτειες, σας καταστρέψαμε. Αν έγιναν λάθη απο Κύπριους, αυτό είναι άλλο θέμα. Τα δικά μας λάθη είναι τα καθοριστικά.
Δε ξέρω πάρα πολλά πράγματα σε βάθος για το λεγόμενο κυπριακό ζήτημα. Απλά όμως σε παρακαλώ δέξου
μια ειλικρινή συγνώμη και μια ευχή :Να ξαναδείτε το νησί σας ευτιχυσμένο.
Συγχαρητήρια για την ανάρτηση Μερόπη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Έβαλα link στο blog μου, μιας και έκανα κι εγώ μια αναφορά.
Μόρφου Κερύνια Αμμόχωστος
Συγχαρητήρια κι από μένα για το κείμενο.
Πράγματι δεν ξεχνιέται. Δεν γίνεται να ξεχαστεί...
Συγχαρητήρια συμπατριώτισσα για την εκπληκτική και τόσο προσωπική ανάρτηση. Για εμάς που δεν είχαμε γεννηθεί τον Ιούλη του μαύρου '74 όλα αυτά φαίνονται σαν μακρυνός εφιάλτης, σαν άσχημο παραμύθι, παρόλο που τα έζησαν οι γονείς μας στο Βαρώσι και τα ακούμε από μκροί.
34 χρόνια πέρασαν.... κι όσο φεύγουν κι ἀλλα τόσο ο Ιούλης του '74 πηγαίνει να συναντήσει κείνον τόν Σεπτέμβρη του '55 στην Πόλη, κείνον τον άλλο Σεπτέμβρη του '22 στην Σμύρνη, γίνεται όλο και πιο μακρυνός, γίνεται Ιστορία, ενώ δεν είναι....
Κάτι δεν πρέπει να γίνει;....
Ειναι μερικα γεγονοτα που οσα χρονια κι αν περασουν, δε φευγουν απο το μυαλο μας. Ποσο μαλλον αυτη η αποφρας μερα σε σενα. Που ησουν πιο κοντα εκει με σωμα και ψυχη. Μια αγγαλια απο μενα σημερα.
Σήμερα είχαμε πάνδημα μνημόσυνα στους Ναούς της Ομογένειας Μεγ. Βρετανίας για τους πεσόντες στα τραγικά εκείνα γεγονότα του 1974.
Στο Κεντρικό Λονδίνο πραγματοποιήθηκε το απόγευμα ειρηνική διαδήλωση μνήμης και επίσης διακήρυξης της πίστης μας στο δίκαιο και τα απαράβατα και αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα της Κύπρου.
-@ Μαριάνα μου,
αν και πέρασαν 34 χρόνια, οι μνήμες μένουν βαθιές μέσα μου... Εκείνη τη μέρα η Κύπρος θρηνούσε και η Ελλάδα κέρδιζε την ελευθερία της (κι αυτή θρηνούσε βέβαια)
-@ leondokardos μου,
καλώς μου ήρθες από το blog μου. Για την εισβολή φταίει από την ελληνική πλευρά κυρίως η Χούντα. Παράλληλα συνέτρεξαν και σφάλματα από την πλευρά των Κυπρίων και φυσικά το μέγα βάρος φέρει η Τουρκία που καραδοκούσε από χρόνια να εισβάλει...
-@ Γκρινιάρη μου,
σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και το λινκ.
-@ Σταλαματιά μου,
φαντάζομαι ότι ξύπνησαν και οι δικές σου μνήμες σήμερα...
-@ Dreamon μου,
καλώς μου ήρθες από τη γειτονιά μου και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
-@ Ντέμη μου,
εσύ δεν τα έχεις ζήσει αυτά, αλλά φαντάζομαι ότι θα τα έχεις ακούσει από τους δικούς σου.
-@ Δέσποινα μου,
σ' ευχαριστώ πολύ για την αγκαλιά σου.
-@ Αναστάσιε μου,
σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη σου. Φαντάζομαι θα είδες το λινκ από το blog του Γκρινιάρη..
Μερόπη, πολύ λυπάμαι για την ξαδέλφη σου και την οικογένεια της.
Μου φαίνεται ότι κάποτε στο υπουργείο εξωτερικών είχαν φτιάξει μία λίστα με όλους τους αγνοούμενους και είχαν πει ότι γνωρίζουν τι απέγιναν, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος.
Όταν λέω πως η Ελλάδα φταίει για την εισβολή, μου πετάνε ρόπαλα.
Η 20 Ιουλίου 1974 είναι από τις μέρες που έχουν σημαδέψει την νιότη μας.
Εσύ έζησες τα γεγονότα εκεί που έγιναν εγώ στην Αθήνα με το φιάσκο της επιστράτευσης όπως γράφω στο σημερινό μου ποστ.
Συγχαρητήρια Μερόπη για την δημοσίευση. Οι αγνοούμενοι, το θέμα που αναφέρεις και στην δημοσίευσή σου, είναι πιστεύω μια από τις μεγάλες πληγές στις ψυχές των ανθρώπων και στις δυο πλευρές που έπρεπε να είχε κλείσει από χρόνια. Λέω "έπρεπε" και πραγματικά δεν ξέρω αν συμφωνώ με τον εαυτό μου! Λες και υπάρχει "πρέπει" στα όσα έγιναν στην Κύπρο εκείνο το καλοκαίρι. Λες και υπάρχει λογική στα όσα βιώνουμε τόσα χρόνια. Έβλεπα προχτές και στις ειδήσεις μια γυναίκα, την οποία από τα παιδικά μου χρόνια έχω συνδέσει με αυτό το κεφάλαιο του κυπριακού, την Μάντολες, να κηδεύει τους δικούς της που μέχρι πρότεινως ήταν μέσα στους αγνοούμενους. Είναι πραγματικά συγκλονιστική στιγμή, ακόμα και για κάποιον που το έβλεπε από μακριά...
Ελπίζω η θυσία των ανθρώπων αυτών να ήταν η τελευταία στο νησί για εθνικιστικούς λόγους και ένα μάθημα για τις επόμενες γενιές.
Eιρήνη- Συνεργασία- Ανεκτικότητα.
...και διηγώντας τα να κλαις!
Δεν ξεχνιούνται, ρε Μερόπη αλλά δεν υπάρχει και δικαιοσύνη πουθενά.
ΥΓ. Θυμάμαι, μας είχαν επιστρατεύει (δίχως όπλα!) και τη νύχτα, που ξαπλώναμε κάτω από δέντρα, ακούγαμε από τρανζίστορ αμερικάνικες ειδήσεις. Πριν σκορπιστεί η χούντα, ο μέγας Κίσσιγκερ είχε πει ότι προβλέπονται πολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα. 'Αρα...
Ακρως ανθρωπινα τα συναισθηματα που καταγραφονται απο εσενα σε αυτες τις σειρες Μεροπη μου. Στη δικη σας γενια στην Ελλαδα και την Κυπρο, εξαντληθηκαν οι μεγαλες ιστορικες στιγμες, οι εντονες εμπειριες. Σε μας επηλθε η ναρκωση των τηλεκυματων της τηλεορασης, η σαπια μουσικη που ακουμε, οι κενες συζητησεις που κανουμε. Οι τοσο δυσαρεστες εμπειριες τουλαχιστον προικισαν τον ψυχικο σας κοσμο και απο συναισθηματα που αν και αρνητικα, παιζουν κι αυτα το ρολο τους για το ποιοι ειστε ολοι εσεις σημερα. Μεστοι ανθρωποι απο ζωη και ατερμονες εμπειριες, οι μνημες του πανεμορφου Καραβα και της υπεροχης, κατεχομενης Κυπρου δε θα σβησουν ποτε. Οι ιστοριες που ακουσαμε ανεξαντλητες, αν και πικρες εχουν κι αυτες την αναμφισβητητη τους μαγεια...
-@ Mariana μου,
για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την εισβολή το φέρει η ελληνική Χούντα.
-@ Αθεόφοβε μου,
πέρασα και από το ιστολόγιο σου και είδα και τη δική σου εμπειρία από τις μέρες εκείνες που σημάδεψαν τη ζωή μας.
-@ grX μου,
η Χαρίτα Μαντόλες κατοικούσε στον ίδιο οικισμό με την Π. Το πρώτο σπίτι που συνάντησαν οι Τούρκοι στρατιώτες ήταν αυτό της Π. και μετά τα άλλα (μεταξύ των οποίων και της Μαντόλες.
-@ fpboy μου,
για μένα τουλάχιστον αυτή η τραγωδία ήταν ένα μάθημα ζωής που με δίδαξε πολλά. Κατ' αρχάς με δίδαξε να μη δίνω μεγάλη σημασία στις περιουσίες και τα υλικά αγαθά. Η περιουσία των γονιών μου χάθηκε μέσα σε μια νύχτα. Μετά με δίδαξε την ανεκτικότητα, όπως λες κι εσύ. Όταν πήγαμε μετά από 30 χρόνια στον Καραβά, κλαίγαμε μαζί με τους Τουρκοκύπριους που μένουν πια στο σπίτι μας. Θυμήθηκαν κι αυτοί το χωριό τους στην Πάφο.
-@ mortal μου,
μ' αυτά που γράφεις συνειδητοποιώ ότι κι εσύ δεν είσαι μικρός στην ηλικία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έδωσες την εντύπωση ότι είσαι πολύ νέος.
-@ miss little sunshine
κάθε ηλικία έχει τα δικά της βάσανα και τις δικές της εμπειρίες. Και η δική σας γενιά έχει πολλά να ζήσει και να αναδείξει. Την οικολογία, την εδραίωση της δημοκρατίας, την ανεκτικότητα απέναντι στη διαφορετικότητα, την αξιοκρατία....
Δεν ξέρω ρε γαμώτο αν πονάει περισσότερο το ότι χάθηκαν εδάφη ή ότι κατακρεουργηθήκαν αναμνήσεις ???
Δυστυχώς δεν μπορώ να νιώσω τίποτα από όλα αυτά που περιγράφεις, απλά να αναφέρω ότι είναι πολύ σημαντικό το ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα να μας υπενθυμίζουν γεγονότα τα οποία είτε δεν έχουμε βιώσει είτε τείνουν να ξεχαστούν.
Μερόπη, δεν θυμάμαι πολύς φορές τον εαυτό μου να δακρύζει διαβάζοντας(κάποιες μόνο να δακρίζει γράφοντας).
Δάκρυσα γιατί διαβάζοντας το συγκλονίστηκα . Έζησα μέσα από το κείμενο αυτό και εγώ λίγο αυτή την τργωδία. Ειδα την συμφορά μέσα απο τα μάτια σου, τα μάτια μιας πολύ καλής μου πλέον φίλης.
Μα περισσότερο δάκρυσα βλέποντας τις φωτογραφίες ,με αυτό το απαίσιο "μνημείο" δίπλα από το σπίτι της Π.
Συγκλονιστικό στ΄ άληθεια...
-@ Tάκη μου,
αν δεν τα ζήσει τα γεγονότα αυτά κανείς δεν μπορεί να τα αντιληφθεί πλήρως. Σ' ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.
-@ Νίκο μου,
σ' ευχαριστώ κι εσένα για τα ωραία λόγια σου και χαίρομαι αν, έστω και λίγο σ' έκανα να νιώσεις την απώλεια...
Με συγκίνησες απίστευτα Μερόπη
Δεν ξέρω τι αισθάνεται κανείς όταν εκδιώκεται αό την γη του...προσπαθώ να φανταστώ αλλα μόνο να φανταστώ...
Το πρωί, χαζεύοντας στο prezatv είδα να εξευτελίζεται η σημερινή ημέρα της Κυπριακής μνήμης από την τουρκική εισβολή αφιερώνοντας ένα σαχλοτράγουδο της Κυπρίας τραγουδίστριας Βίσση...
Αλλά πέρα από τον "δεν ξεχνώ", ξεχνώ καθημερινα ότι δίπλα μας υπάρχει ένα μεγάλο "αγνοώ", πολλοί άδειοι εγκέφαλοι
Τελικά έχω μια μικρή απορία: πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ενιαίο κράτος τη στιγμή κατά την οποία η 20ή Ιουλίου είναι για τους μεν "βόρειους" εθνική επάτειος και για τους "νότιους" εθνική τραγωδία!
Γεια σου Μερόπη.
διάβαζα την ανάρτηση σου και ένιωσα κάτι παράξενο που δεν μπορώ να το περιγράψω. Και γω δεν θα το ξεχάσω εκείνο το καλοκαίρι όσο ζω. Ημουν πέντε χρονών και οι γονείς μου είχαν βγάλει οικ. διαβατήριο από τον Απρίλιο για να κάναμε διακοπές στην Κύπρο.
Θυμάμαι με τι χαρά περίμενα αυτές τις διακοπές. Δεν πέρασε καιρός πολύς(μένω στο ανατολικό άκρο της Κρήτης) και αντιλαμβανόμουν μια δυσάρεστη κατάσταση και το όνομα Μακάριος να ηχεί παντού και λιγες μέρες μετά σειρήνες, οι άνδρες στην επιστράτευση και έμένα να με στελνουν έξω να κοιτάζω αν οι κουρτίνες που βάλαμε στην τζαμόπορτα κρύβουν το φως το σπιτιού και να με τρώει ο φόβος μην και με ξεχάσει η μάνα μου απ έξω .... εύχομαι οι ελληνες να μην ξεχάσουν για μία ακόμα φορά την ιστορία τους 1974 1955 1922 .... και εύχομαι να δωθεί πραγματικά μια λύση καλή για το νησί.
Ας αναπαύσει ο Θεός την Π. και ας μην ξεχασουμε.
-@ Κέρμιτ μου,
σ' ευχαριστώ για τα συγκινητικά σου λόγια. Πραγματικά είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τα αισθήματα κάποιου που ξεριζώνεται.
-@ Ασκάρ μου,
νομίζω ότι τελικά είναι τραγωδία και για τις δύο κοινότητες η εισβολή του Αττίλα. Κατά βάθος το αναγνωρίζουν και οι Τουρκοκύπριοι. Έχουν καταντήσει κι αυτοί μειοψηφία στο βόρειο τμήμα, που κατακλύστηκε από έποικους.
-@ Νατάσσα μου,
καλώς μου ήρθες από το ιστολόγιο μου. Απ' ότι βλέπω είσαι Κρητικιά. Έχω την εντύπωση ότι τα δύο νησιά (Κύπρος - Κρήτη) έχουν μεγάλο ψυχικό δεσμό.
αν και είμαι μικρή και δεν πρόλαβα αυτά τα γεγονότα, και δεν έχω πάει ποτέ στη Κύπρο να δω τις ομορφιές της δακρύζω κάθε χρόνο που βλέπω τα αφιερώματα και το ζω. Δούλεψα κοντά σε μια γιατρό Κύπρια που τα έζησε απο κοντά εκείνα τα χρόνια και που ακόμα λησμονεί το σπίτι της που το είδε τελευταία στο ιντερνετ απο δορυφόρο και όσο θυμάμαι την αντίδρασή της στεναχωριέμαι
Εγώ τότε ήμουν τεσσάρων χρονών και στη Λάπηθο. Θυμάμαι έρχονταν κάποια νέα παλικάρια να πάρουν... κοντάρια από το θείο μου για να πάνε να πολεμήσουν. Τραγικό
-@ ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ
καλώς μου ήρθες από το ιστολόγιο μου. Εγώ πήγα και είδα το σπίτι μου από κοντά το 2005. Μεγάλη η συγκίνηση, αλλά συγχρόνως και το σοκ...
-@Λάκη Φουρουκλά
είσαι συντοπίτης λοιπόν!! Ξέρεις τελείωσα το Γυμνάσιο Λαπήθου (εξατάξιο ήταν τότε)... Καλώς μου ήρθες κι εσύ.
Συνονόματη, δεν ξεχνιέται Δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί
Κι όσο για μένα είκοσι χρονών ήμουνα καταλαβαίνεις λοιπόν πως όλα έχουν ιδιαίτερο βάρος
Να σαι καλά
Μερόπη μου!!
Η απόσχιση από τις ρίζες σου ίσως να είναι ένα από τα πιο οδυνηρά πράγματα που μπορείς να ζήσεις. Δυστυχώς δεν μπορείς να τις πάρεις πίσω, ιδίως μετά από 34 χρόνια. Ας ελπίσουμε όμως επιτέλους σε μια όσο πιο ανώδυνη λύση, και ας ελπίσουμε πως η νέα γενιά θα εργαστεί για την ειρηνική μας συνύπαρξη.
Ούτ'εγω ζούσα τότε, όμως από τον καιρό που γεννήθηκα ο εφιάλτης της βόρειας πατρίδας πλασαριζόταν σε πολλές και διάφορες μορφές, μέσα από το σχολείο, μέσα από το σπίτι, σε κοινωνικές συνευρέσεις, στα ΜΜΕ.
Φτάνει πια εθνικισμός! Χάθηκαν τόσοι άνθρωποι, τόσοι δεσμοί, τόση αξιοπρέπεια. Και η πληγή δεν λέει να κλείσει... Αν θέλουμε ποτέ να πάμε μπροστά... Φτάνει πια. Έχουμε κουραστεί σκέτο μοιρολόι. Στους νέους αυτό δημιουργεί αποστροφή. Χρειαζόμαστε και ελπίδα, και θετικότητα. Για να θελήσουμε να θυμηθούμε.
Εξαιρετικό κείμενο καλή μου..
Αξέχαστες μέρες. Δεν είχα πάρει χαμπάρι τι έγινε και καθώς περνούσα από το σύνταγμα είδα αντί για τους γνωστούς τσολιάδες, φαντάρους με στολή παραλλαγής και Μ16. Παράξενο σκέφτηκα. Σε λίγο έμαθα τα νέα. Και μετά οι εναλλαγές συναισθημάτων, το κλάμα έγινε γέλιο. Μεταπολίτευση, ο Μακάριος στο Σύνταγμα. Και τώρα τι μέλει γενέσθαι ? Τι εστί προτιμότερο? Μία αμιγώς Ελληνική μικρή Κύπρος η μία μεγαλύτερη Ελληνοτουρκική? Νομίζω πως οι Ελληνοκύπριοι προτιμούν το πρώτο.
-@ meril μου,
εκτός από συνονόματες είμαστε και σχεδόν συνομήλικες (σε περνώ δύο χρόνια) λοιπόν. Πολύ ενδιαφέρον αυτό.
-@ psychia μου,
όπως έγραψα και πιο πάνω αυτή η τραυματική εμπειρία ήταν ένας σταθμός για τη ζωή μου. Μ' έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα. Να μη δίνω σημασία στις περιουσίες και τα πλούτη, να πιστεύω στην ανεκτικότητα απέναντι στη διαφορετικότητα και τέλος να πιστεύω στην ειρηνική συνύπαρξη. Το τελευταίο το εμπέδωσα όταν το 2005 πήγα πίσω στο χωριό μου, στο πατρικό μου σπίτι. Δεν ένιωσα καμιά εχθρότητα έναντι των νέων ενοίκων του σπιτιού μου και πιστεύω ότι αυτοί ένιωσαν απέναντι σε μας. Είμασταν όλοι δακρυσμένοι. Θυμήθηκαν κι αυτοί το χωριό τους, στην Αναρίτα της Πάφου....
-@ psychia
ξέχασα το ούτε (ούτε αυτοί ένιωσαν...)
-@ Σόλων μου,
αν διαβάσεις την απάντηση μου προς τη @psychia θα καταλάβεις ότι εγώ προτιμώ την ειρηνική συνύπαρξη σε μια ενωμένη πατρίδα...
Ναι Μερόπη μου αλλά νομίζω και ίσως κάνω λάθος, πως πολλοί προτιμούν τη σημερινή κατάσταση παρά μια συνύπαρξη που και αβέβαια είναι και κόστος θα έχει.
-@ Solon μου,
ναι πράγματι έτσι είναι όπως το λες. Υπάρχουν αρκετοί που προτιμούν τη χωριστή διαβίωση.
23.7.08
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ (και καλά!)...
χωρίς άλλες «ισχυρές» αυτοανίκανες κυβερνήσεις.
Tίς βαρέθηκα 56 χρόνια τώρα... Εσείς;;;
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
Υ.Γ-1
Να μην ξεχνάμε:
Ναί! Αλλά να κάνουμε και κάτι...
Τί καναμε, π.χ., για τους πρωθυπουργούς μας που, μονίμως..., είχαν το Κυπριακό ως πρόφαση για πρόωρες εκλογές;;;
Υ.Γ.-2
Μήνυση κατά ΟΠΑΠ:
Ψάχνω δικηγόρο για να μού συντάξει και καταθέσει μήνυση κατά ΟΠΑΠ για τη σιχαμένη αντεργατική του διαφήμιση.
Διατίθεσαι; Με αμοιβή φυσικά.
Στείλε μήνυμα στο nap.pap@tee.gr
α-α-ε
Ν.
Καλημέρα, Απο ημερών σε σκέπτομαι με τις επετείους. Εχθές το βράδυ έβλεπα και ένα ντοκυμαντερ και άν φτερνιζόσουν εγώ ήμουν που σε σκεπτόμουν πάλι.
Δεν έχω λόγια, μόνο μια ευχή. Ολα να γίνουν όπως πριν...
Mε σεβασμό, μια βαθιά υπόκλιση στις μνήμες σου.
Εξαιρετικό το κειμενο. Χωρίς άλλα λόγια.
Οι σκέψεις μας, μαζί σου.
-@ ναπολέων μου,
για ποια διαφήμιση μιλάς? Γι' αυτήν που λέει "ποιες υπερωρίες?". Θα σου στείλω email γι' αυτό.
-@ζουζούνα μου,
κι εγώ που νόμιζα ότι έπαθα αλλεργία χθες!! Σ' ευχαριστώ για την ευχή σου, αν και το βλέπω δύσκολο να πραγματοποιηθεί...
-@ zanzibar μου,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
ναι και εγώ το πιστεύω ότι τα νησιά μας έχουν ενα σπουδαίο δεσμό, παρόλο που ακόμα δεν εχω επισκεφθεί την Κύπρο αλλά μόνο μέσα απο γνωριμίες με Κυπρίους νομίζω ότι οι νοοτροπίες είναι πολύ κοντά.
και εγώ χάρηκα που ανακάλυψα το ιστολόγιο σου, διάβασα και παλαιότερες αναρτήσεις σου και πραγματικά μ αρεσει πολύ.
καλό απόγευμα :)
-@ Νατάσσα μου,
σ' ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια
Χριστέ μου....
Και χτές έβλεπα τη ζωντανή σύνδεση-ντροπή με τον Παττακό και απόρησα που δεν του'χει σπάσει το κεφάλι κανένας Κύπριος του σκατόγερου μ'αυτά που έλεγε...
Πατσιούρι μου,
καλημέρα. Κάθε φορά που τους βλέπω (Παττακό, Ιωαννίδη κλπ) μου γυρίζουν τα άντερα. Ανεγκέφαλοι εγκληματίες που οδήγησαν την Κϋπρο στον όλεθρο..
Γεια σου, Μερόπη!
Έρχομαι απο το Δεσποινάριον.
Χωρίς να έχω προσωπική σχέση με την Κύπρο, το πρόβλημά της με πονάει. Ήμουν 12 χρονών τότε, αλλά με σημάδεψε αυτή η μέρα.
Είχα κάνει και μια "φτωχή" ανάρτηση εκείνη τη μέρα http://samafoti.blogspot.com/2008/07/blog-post_2345.html
Τώρα θα τη συμπληρώσω με το δικό σου link.
Καλή δύναμη και κουράγιο
-@ Φωτεινή μου,
καλώς ήρθες από το ιστολόγιο μου. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ώστε επισκέπτεσαι κι εσύ το ιστολόγιο της Δέσποινας! Θα έρθω να επισκεφτώ και το δικό σου, περίμενε με.
Δημοσίευση σχολίου