"Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" σουρρεαλισμός στο θέατρο

Δεν έχω δει την ταινία του Αλμοδοβάρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Απ’ ότι έχω διαβάσει και με πληροφόρησε σχετικά και η κόρη μου που την έχει δει, πρόκειται για μια ταινία πολύχρωμη, σπιρτόζικη και σουρρεαλιστική. Αυτή τη πολυχρωμία, τη σπιρτάδα και το σουρρεαλισμό προσπάθησε, προφανώς, να μεταφέρει ο Γιάννης Κακλέας στη θεατρική σκηνή. Τα κατάφερε????? Χμμμμμμμμμμμμμμμ, δεν αποφάσισα ακόμα. Ίσως μέχρι το τέλος της ανάρτησης να αποφασίσω και να σας πω.
Χθες βράδυ, λοιπόν, παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση του έργου αυτού στο «Μικρό Παλλάς». Όπως αναφέρω και πιο πάνω, τη σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας. Πρωταγωνιστούν δε η Σμαράγδα Καρύδη, η Βίκυ Σταυροπούλου, η Αριέττα Μυτούση, ο Αντώνης Φραγκάκης, η Ντορέττα Παπαδημητρίου, η Νεφέλη Ορφανού κ.ά. Η υπόθεση, που διαδραματίζεται στη Μαδρίτη, τη δεκαετία του 80, έχει περίπου ως εξής: Ο Ιβάν (Αντώνης Φραγκάκης) εγκαταλείπει την Πέπα (Σμαράγδα Καρύδη), ηθοποιό β΄ διαλογής, αφήνοντας, απλώς, ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή της. Αυτή δε, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, τον ψάχνει απεγνωσμένα, για να της εξηγήσει την αιτία της εγκατάλειψης της. Ταυτόχρονα ψάχνει να τον βρει και η σύζυγός του (Αριέττα Μουτούση). Αυτή δεν βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αλλά έχει διαβεί προ πολλού τη θύρα της τρέλλας. Κοινώς έχει σαλτάρει. Εν τω μεταξύ, στο σπίτι της Πέπα, καταφτάνει η στενή της φίλη Καντέλα (Βίκυ Σταυροπούλου), που κάνει το μοντέλο για παχουλές (στα πρόθυρα κρίσης κι αυτή), καθώς και ο ντροπαλός γιος του Ιβάν με την (επίσης στα πρόθυρα κρίσης) αρραβωνιαστικιά του. Η Καντέλα είναι ταραγμένη και συγχυσμένη, γιατί υποψιάζεται ότι ο νέος εραστής της είναι τρομοκράτης. Εκεί, στο σπίτι της Πέπα, γίνεται ένα μικρό μπάχαλο, λεπτομέρειες του οποίου, ας μην αποκαλύψω, για όσους θελήσουν τελικά να δουν την παράσταση. Να μην τα πολυλογώ, κόσμος και αυτοκίνητο (ναι έχει και τέτοιο) πάει κι έρχεται στη σκηνή με γοργούς ρυθμούς, στριμώχνεται, τρέχει, χοροπηδά, πέφτει στα πατώματα, κλαίει, γελά, προσεύχεται, τηλεφωνεί, πυροβολεί κλπ κλπ, σε μια προσπάθεια του σκηνοθέτη να μεταφέρει, στο θεατρικό σανίδι, σουρρεαλιστική κινηματογραφική ματιά. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν «τι είναι αυτή η πελλάρα?». Για όσους δεν είναι Κύπριοι, «πελλάρα» σημαίνει «τρέλλα», «ανοησία». Ήταν κι αυτό το στριμωξίδι στα καθίσματα του θεάτρου….
Α, ξέχασα να σας πω. Τα καθίσματα ήταν κάτι τεράστιοι καναπέδες (βλέπε φωτο κάτω), στους οποίους, όμως, έπρεπε να στριμωχτούμε αρκετά άτομα. Αν, δε, τύχαινε μερικά απ’ αυτά να είναι παχουλά, το στριμωξίδι ήταν πολύ ενοχλητικό. Λοιπόν, μέχρι το διάλειμμα, στη σκέψη μου κυριαρχούσε η εντύπωση ότι ήρθα να δω μια «πελλάρα», στριμωγμένη σ’ ένα καναπέ που χωρούσε λιγότερους. Μετά το διάλειμμα, όμως, η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά. Κατ’ αρχάς, δύο κυριούληδες, από τον καναπέ μας, πήγαν έξω να καπνίσουν. Γύρισαν δε όταν η παράσταση είχε ήδη αρχίσει και τα φώτα είχαν χαμηλώσει, με αποτέλεσμα ο ταξιθέτης να τους ζητήσει να καθήσουν σε άλλη θέση, ακριβώς δίπλα από την είσοδο. Έτσι γλυτώσαμε, γλυτώσαν κι αυτοί το στριμωξίδι. Καθήσαμε άνετα, επιτέλους!! Ήταν και το ότι η υπόθεση του έργου άρχισε πια να ξεκαθαρίζει (στην αρχή, με τα πολλά πήγαινε - έλα, ήταν λίγο μπερδεμένη). Και άρχισα, σιγά σιγά, να το απολαμβάνω λιγάκι. Τελικά δεν ήταν και τόσο ανοησία, όπως θεώρησα στην αρχή. Όχι όμως και κανένα αριστούργημα. Πέρασα, απλώς, ευχάριστα ...μετά το διάλειμμα. Φαντάζομαι ή μάλλον είμαι σίγουρη ότι η ταινία είναι πολύ καλύτερη. Το σουρρεάλ πάει πιο πολύ στον κινηματογράφο.
Το εισιτήριο? Ακριβούτσικο για τις μέρες που διανύουμε. 25 ευρώ. Α, και μια συμβουλή. Προτιμήστε τις πλαϊνές θέσεις (από τη δεύτερη και πάνω). Έχουν εξίσου καλή ορατότητα με τις κεντρικές και δεν παρατηρείται τόσο στριμωξίδι.