Πέρασαν κιόλας 39 χρόνια...

   Αλήθεια, πώς πέρασαν 39 ολόκληρα χρόνια από τότε; Ήμουν κοπελίτσα όταν έγινε η εισβολή του Αττίλα και σήμερα… Σήμερα είμαι εξηντάρα. Και το πέρασμα του χρόνου δεν άλλαξε μόνο την ηλικία μου, άλλαξε πολλά. Στο μυαλό μου και στην ψυχή μου.

   Θα σας πω ένα παράδειγμα. Το πρωί, μη έχοντας συνειδητοποιήσει, ακόμα, ότι σήμερα το ημερολόγιο δείχνει 20 Ιουλίου 2013 και ότι είναι η 39η επέτειος από εκείνη την αποφράδα ημέρα του 1974 που έκοψε τη ζωή μου στα δύο (βλέπε εδώ παλαιότερη ανάρτηση μου), έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει προγράμματα ταξιδιών για Τουρκία (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη κλπ). Όχι ότι θα πάω, τουλάχιστον όχι φέτος (δεν υπάρχει σάλιο, όπως είχε πει παλαιότερα και ο Λοβέρδος), αλλά θα ήθελα να πήγαινα αν υπήρχαν λεφτά. Τα πρώτα χρόνια ούτε να ακούσω ήθελα για ταξίδι στην Τουρκία. Έλεγα, οι Τούρκοι δεν θα πάρουν από μένα ούτε ένα ευρώ.

   Άλλο παράδειγμα. Αν με ρωτήσει κανείς αν πιστεύω πια στο σύνθημα «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια» (εννοώντας τα σύνορα του ελληνόφωνου κράτους), θα απαντήσω πως όχι. Ας είμαστε ρεαλιστές. Τη διζωνική ομοσπονδία τη δεχτήκαμε ήδη από το 1977 από την εποχή του Μακαρίου (άλλη προσωπικότητα μύθος που μειώθηκε στα μάτια μου με τα χρόνια). Η Κερύνεια ήταν από τότε χαμένη (δεν θα έλεγα το ίδιο για την Αμμόχωστο και τη Μόρφου). Αν συντηρείται μέχρι τώρα ο πόθος της επιστροφής στους Κερυνειώτες, δεν είναι παρά μόνο ένα άλλοθι για τους πολιτικούς, ώστε να μην πάρουν τις αναγκαίες τολμηρές και ίσως σκληρές αποφάσεις. Εγώ πάντως πήρα τη δική μου σκληρή απόφαση. Ο Καραβάς, το χωριό μου στην επαρχία Κερύνειας και το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, θα μείνουν πια για πάντα μόνο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Ως μια πολύτιμη ανάμνηση. Το χωριό και το σπίτι που είδα, πριν μερικά χρόνια, όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, δεν είναι πια το δικό μου χωριό, ούτε το δικό μου σπίτι. Έχουν γίνει τώρα το χωριό και το σπίτι κάποιων άλλων που ζουν εκεί πιο πολλά χρόνια απ’ ότι εγώ.

   Να κι ένα τελευταίο παράδειγμα. Πριν την εισβολή, αλλά και αρκετά χρόνια μετά απ’ αυτήν, πίστευα ότι η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί. Δεν το πιστεύω πια. Εγώ, βέβαια, είμαι και νιώθω Ελληνοκύπρια, αλλά η Κύπρος είναι ένα πολυπολιτισμικό νησί, όπου ζουν Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι, αλλά και άλλες μικρές μειονότητες. Και πρέπει να εξακολουθήσουν να ζουν σ’ ένα ενιαίο ομόσπονδο κράτος. Είναι καιρός να καλλιεργήσουμε όχι αυτά που μας χωρίζουν από τους Τουρκοκύπριους, αλλά όσα, κατά καιρούς, μας ένωσαν ή μας ενώνουν ακόμα. Είναι καιρός να συμβιβαστούμε, να κλείσουμε τις πληγές μας και να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την κοινή πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.

   Και όχι, η διχοτόμηση δεν είναι λύση.Φοβάμαι, όμως, ότι από "ηρωικό" ΟΧΙ σε "ηρωικό" ΟΧΙ, εκεί θα οδηγηθούμε.

Το σπίτι μου ή μάλλον το σπίτι, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, όπως είναι σήμερα. Όπως βλέπετε κυματίζουν στην πόρτα του η τούρκικη και η σημαία του ψευδοκράτους. Εκεί κυμάτιζε κάποτε η ελληνική σημαία. Δυστυχώς, δεν κυμάτισε ποτέ η κυπριακή. Ήταν μεγάλο λάθος.