Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Αφιέρωμα στον αγαπημένο μου πατέρα, που το Αλτσχάιμερ ακόμα δεν του πήρε το πνεύμα!


Όπως έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση μου, πριν μια εβδομάδα πήγα στην Κύπρο για 3-4 μέρες να επισκεφθώ τους γονείς μου. Ο κυριότερος λόγος που πήγα ήταν ο πατέρας μου. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, συνταξιούχος δάσκαλος, με πολλά πνευματικά ενδιαφέροντα. Σ’ αυτόν οφείλω την αγάπη μου στο βιβλίο (γενικά στο διάβασμα) και στη μουσική. Στα παιδικά μας χρόνια είχε οργανώσει την οικογενειακή χορωδία που αποτελείτο από εκείνο, τη μητέρα μου και εμάς τις τρεις αδελφές. Η χορωδία μας, με πλούσιο ρεπερτόριο, σε κάθε οικογενειακή γιορτή είχε την τιμητική της. Διέθετε και μουσικά όργανα. Ο πατέρας μου έπαιζε μαντολίνο και η αδελφή μου η μικρή πιάνο.

Δυστυχώς, τα τελευταία 3-4 χρόνια διαγνώστηκε ότι ο πατέρας μου πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Είχε αρχίσει σιγά σιγά να ξεχνά ονόματα και πρόσωπα, διάφορες δουλειές που είχε να κάνει (πληρωμή λογαριασμών κλπ), να παραπονιέται στη μητέρα μου ότι δεν τον ενημερώνει πού πάει (ενώ τον ενημέρωνε, αλλά αυτός το ξεχνούσε) κλπ. Το κυριότερο και πιο επικίνδυνο σύμπτωμα του ήταν ότι άρχισε να χάνει τον προσανατολισμό του στην οδήγηση. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τη μητέρα μου να του απαγορεύσει να οδηγεί αυτοκίνητο. Λόγω του μορφωτικού του επιπέδου έχει, προς το παρόν τουλάχιστον, επίγνωση της κατάστασης του και προσπαθεί να αντισταθεί, όπως μπορεί, στην ασθένεια αυτή. Διάβασε κάπου (βλ. και εδώ) ότι η πνευματική άσκηση βοηθά στην επιβράδυνση της νόσου. Έτσι διαβάζει, τραγουδά (έχει πολύ ωραία φωνή τενόρου), απαγγέλλει ποιήματα σε μια προσπάθεια να ασκεί τη μνήμη του και να επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου. Η εμμονή του στο τραγούδι και στην απαγγελία, καμιά φορά εκνευρίζει τη μητέρα μου. Είναι όμως αλήθεια ότι πράγματι η ασθένεια του εξελίσσεται αργά. Θυμάμαι ότι η πεθερά μου που έπασχε κι αυτή από Αλτσχάιμερ, κατέρρευσε μέσα σε 3-4 χρόνια.

Ευτυχώς ακόμα με θυμάται. Μου εκφράζει την αγάπη του και τη χαρά του όταν με βλέπει. Του αρέσει να μου διηγείται ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια. Ξέρετε, αυτή η ασθένεια κάνει τον ασθενή να ξεχνά πρόσφατα γεγονότα, αλλά τα παλιά τα θυμάται ακόμα. Θυμάται έντονα τη μητέρα του, τη Μερόπη, που την έχασε όταν αυτή ήταν 49 χρόνων. Τώρα στην τελευταία μου επίσκεψη, μου διηγόταν, για μια ακόμα φορά, τον αγώνα που έκανε η μητέρα του, για να πείσει τον πατέρα του να τον αφήσει να σπουδάσει δάσκαλος. Στην εποχή του η Παιδαγωγική Ακαδημία ήταν η μόνη Ανώτερη Σχολή που υπήρχε στην Κύπρο. Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε πολύ αργότερα. Ο πατέρας του, που ήταν κτηματίας με πολλά κτήματα και εργάτες να εργάζονται γι' αυτόν, αρνιόταν να συναινέσει σε περαιτέρω σπουδές, λέγοντας του ότι τον χρειάζεται για να τον βοηθά στις αγροτικές δουλειές. Του είπε δε κατάμουτρα ότι τον θεωρεί τεμπέλη που θέλει να σπουδάσει δάσκαλος. Η μητέρα του τότε αναγκάστηκε να πουλήσει ένα μικρό κτηματάκι δικής της ιδιοκτησίας, για να τον στείλει στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Δυστυχώς την έχασε μόλις διορίστηκε δάσκαλος.

Αγαπημένε μου πατέρα, μ’ αυτή μου την ανάρτηση θέλω να σου πω πόσο σ’ αγαπώ. Σε σένα χρωστώ όχι μόνο το ζην, αλλά και το ευ ζην. Εσύ με έμαθες να μη δίνω αξία στα υλικά αγαθά και ότι η πνευματική καλλιέργεια βρίσκεται πάνω και από περιουσίες και από χρήματα. Άλλωστε τα κτήματα και η περιουσία του πατέρα σου χάθηκαν εκείνο το καλοκαίρι του 1974. Έμεινε μόνο η μόρφωση που φρόντισε η μητέρα σου να σου δώσει μ΄ εκείνο το μικρό κτηματάκι της!! Σ’ ευχαριστώ που έκανες το ίδιο για μένα και τις αδελφές μου.



Το κοριτσάκι στην αγκαλιά του πατέρα του είναι η Μερόπη. Λίγο μουτρωμένο δεν σας φαίνεται? Πάντως μια μανία με τις τσάντες την είχα. Αν προσέξετε και στην άλλη φωτο του προφίλ μου, με μια τσάντα στο χέρι ήμουν. Χα χα χα!

61 σχόλια:

αντωνης είπε...

Επειδη εχω ζησει απο κοντα πως ειναι αυτη η νοσος, βουρκωσα με αυτη σου την αναρτηση Μεροπη μου.

Ενα μονο σχολιο εχω να κανω.
RESPECT, απο τις ωραιοτερες αναρτησεις που εχω διαβασει ποτέ.

Καλη Κυριακη!
:)

patsiouri είπε...

Τυχερή και ευλογημένη η κόρη ενός τέτοιου πατέρα Μερόπη μου...
Να'σαι καλά.
Αν όλα τα παιδιά μεγάλωναν όπως εσύ και εγώ και από τέτοιους γονείς, ο κόσμος μας θα ήταν ο ιδανικός...

jf είπε...

Δύσκολα λέμε τη συγγνώμη, κι ακόμη πιο δύσκολα το ευχαριστώ σε δικούς μας ανθρώπους...
Συγκινητικό αφιέρωμα...

Εύχομαι στον πατέρα σου δύναμη πνεύματος

VAD είπε...

Δυσκολη κατάσταση να βλέπεις έναν άνθρωπό σου να χάνεται έτσι,τόχω ζήσει,μέσα σ'ολα όμως είχε κι ένα "καλό",η μάνα μου θυμόταν και μας έλεγε ιστορίες απ'τα παιδικά της χρόνια,τις οποίες δε μας είχε αφηγηθεί ποτέ.

Meropi είπε...

-@ Αντώνη μου καλημέρα.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Δυστυχώς είναι πολύ σκληρό να βλέπω αυτό τον πνευματικό άνθρωπο να μετατρέπεται σιγά σιγά σε μικρό παιδί. Καλή Κυριακή και σε σένα.

-@ patsiouri μου,
ευχαριστώ και σένα για τα καλά σου λόγια, αν και τα βρίσκω λίγο υπερβολικά.

Meropi είπε...

-@ JamanFou μου,
καλημέρα και σ' ευχαριστώ για την ευχή σου.

-@ Vad μου,
την καλημέρα μου στο μακρινό Χαρτούμ. Καταλαβαίνω ότι αντιμετώπισες το ίδιο πρόβλημα με τη μητέρα σου. Είναι αλήθεια ότι τώρα πια η κουβέντα με τον πατέρα μου περιορίζεται κυρίως στα παλιά χρόνια, γιατί τα πρόσφατα γεγονότα δεν τα συγκρατεί. Τον ενθαρρύνω κι εγώ να μου διηγείται ιστορίες από τα χρόνια εκείνα τα παλιά που μου φαίνονται πολύ ενδιαφέρουσες.

TzinaVarotsi είπε...

Ax γλυκειά μου Μερόπη, πόσο συγκινήθηκα νά'ξερες!
Ο πατέρας σου θα πρέπει να είναι πολύ περήφανος για την κόρη του, για την τρυφερή, την καλλιεργημένη...την κόρη "Άνθρωπο" που έφερε στον κόσμο.
Έχω ακούσει (δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθεί) πως κι η ενασχόληση με την επίλυση sudoku βοηθά πολύ.
Πολλά φιλιά και καλή Κυριακή γλυκειά μου!

Natassa είπε...

συγκλονιστική ανάρτηση... σ ευχαριστώ πολύ ...τουλάχιστον σε εμένα είναι καλό να μου θυμίζουν ότι αλλού είναι το νόημα και η ευτυχία. Σ ευχαριστώ πολύ.

Meropi είπε...

-@ Νιόβη μου,
καλημέρα και σ' ευχαριστώ. Η ενασχόληση με κάθε είδους πνευματικά παιχνίδια βοηθά, σταυρόλεξα, scrabble κλπ. Βοηθά και το soduku, αλλά ο πατέρας μου δεν το ήξερε το παιχνίδι αυτό πριν αρρωστήσει και τώρα είναι πολύ δύσκολο να το μάθει.

-@ Νατάσα μου,
καλημέρα και σε σένα. Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση μου.

Γκρινιάρης είπε...

Πολύ δυνατή ανάρτηση, με άγγιξε. Καλη δύναμη εύχομαι.

Independent είπε...

Καλημέρα Μερόπη.
Τι γλυκό αυτό που γράφεις.!! Οι γονείς μου είναι και οι 2 εκπαιδευτικοί συνταξιούχοι, και η γιαγιά μου έδωσε μάχη να πείσει τον παππού μου, για να αφήσει τον πατέρα μου να φοιτήσει στην Παιδαγωγική Ακαδημία....Ο παππούς ήταν μεγαλέμπορος και ήθελε να ακολουθήσει και ο πατέρας μου την ίδια εργασία ....πολλά κοινά...

Καλημέρα
Σου στελνω και κάτι στο email σου

αθεόφοβος είπε...

Εμένα ευτυχώς πέθαναν και οι δύο έχοντας πλήρως επαφή με την πραγματικότητα.
Απλά ο πατέρας μου είχε μείωση της ευφυίας του μόλις πήρε σύνταξη,κάτι που υποσυνείδητα δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Το κατάλαβα όταν ο κουμπάρος μου που είναι ψυχίατρος μου έίπε μια φορά
-μιλάς άσχημα στον πατέρα σου.
Είχε δίκιο,του μιλούσα απότομα γιατί δεν ήθελα μέσα μου να παραδεχτώ ότι ένας τόσο έξυπνος,χαριτωμένος και με χιούμορ άνθρωπος όπως τον ήξερα από παιδί είναι δυνατόν να έχει χάσει αυτές τις χάρες του.
Και άλλαξα αμέσως συμεριφορά.
Υπομονή λοιπόν Μερόπη μου αγάπη θέλουν και τίποτα άλλο.

ρίτσα είπε...

πολύ ωραία η φωτογραφία

πολύ αληθινό και συγκηνιτικό το κείμενο

έστω κι αν ο πατέρας σου ξεχάσει, θα θυμόμαστε εμείς...

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Οπς! Έχουμε κάτι κοινό μιας και ο πατεράς μου έχει πρόβλημα με την μνήμη του. Ευτυχώς δεν είναι Αλτσχάιμερ αλλά γεροντική άννοια.

Στέλιος είπε...

Εγώ επισκέφτηκα το μπλογκ σου για να σου πω ότι τα χώνω σήμερα στους συναδέρφους σου ανώτερους δικαστικούς, αλλά με σταμάτησε η ανάρτησή σου. Θέλει υπομονή και προσοχή και κουράγιο. Κάνει πολύ καλά που κρατά το μυαλό του σε εγρήγορση.

leondokardos είπε...

Μερόπη μου μέσα απο τη καρδιά μου εύχομαι ο,τι το καλύτερο για τον αγαπημένο σου πατέρα.Δυστυχώς γνωρίζω κι εγω πολύ καλά κάποιες ανίατες ασθένειες και με μιά απο αυτές έχασα πολύ νέα τη μάνα μου.
Έχεις όλες τις ευχές μου.

Meropi είπε...

-@ Γκρινιάρη μου,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Την καλησπέρα μου στο βροχερό (?) Λονδίνο.

-@ Independent μου,
Πολλά κοινά βλέπω ότι έχουμε Ανεξάρτητε μου. Καταγόμαστε και οι δυο από οικογένειες εκπαιδευτικών. Ξέρεις και ο παππούς (από την πλευρά της μητέρας μου) ήταν δάσκαλος.
Σ' ευχαριστώ και πάλι για το email σου.

-@ Αθεόφοβε μου,
και ο πατέρας μου άρχισε να φθίνει μετά τη σύνταξη του, αλλά όχι αμέσως. Τα πρώτα χρόνια προσέφερε τις υπηρεσίες του σε μια οργάνωση Καταναλωτών, πράγμα που τον κρατούσε ενεργό και δραστήριο. Όταν σταμάτησε και από αυτή τη δραστηριότητα του, τότε άρχισε η κάτω βόλτα. Είναι αλήθεια επώδυνο να βλέπεις τον άνθρωπο που θαύμαζες από παιδί να φθίνει. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Meropi είπε...

-@ Ρίτσα μου,
σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη σου και το ενδιαφέρον σου.

-@ Γιάννη μου,
καλησπέρα. Καταλαβαίνω ότι αντιμετωπίζει και η οικογένεια σου τα ίδια προβλήματα με τη δική μου.

-@ Στέλιο μου,
θα έλθω από το ιστολόγιο σου να δω σε ποιους τα χώνεις και γιατί.

-@ Λεοντόκαρδε μου,
σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Παρακαλάω τον θεό να "φύγω" χωρίς να με αγγίξει αυτή η πολύ βασανιστική αρρώστια. Είδα πολλούς ανθρώπους να ζουν με αυτήν, όταν δούλευα σε γηροκομεία. Τελευταία, πριν έξι μήνες περίπου, πέθανε μια θεία μου, που επί οκτώ χρόνια δεν γνώριζε κανένα από τα παιδιά της, και... Κάποτε, ήταν μια γυναίκα δυνατή, έξυπνη, προκομμένη, δραστήρια, δεν ήθελα να πηγαίνω γιατί πονούσα να τη βλέπω σε αυτή την κατάσταση.

Να είσαι δυνατή.

Ανώνυμος είπε...

συγκινητικό

Sidepap21 είπε...

Με συγκίνησες ...
Η αγάπη για τον πατέρα
δε σβύνει ποτέ ...
Ζει μέσα μου παρ' ότι έφυγε ...
μακρυά μου πριν πολλά χρόνια ...
Καλή σου βδομάδα συμφοιτήτρια ...

NdN είπε...

Πάρα πολύ συγκινητική η ανάρτηση σου Μερόπη μου. Ειλικρινά εύχομαι ότι καλύτερο για τον πατέρα σου. ΔΕν είχα κανέναν δικό μου με τέτοια αρρώστια, αλλά φαντάζομαι ότι είναι πολύ δυσκολο για όλους σας.

Εύχομαι καλή δύναμη.

Καλό σου βράδυ Μερόπη!

vagnes είπε...

Μεροπη διάβασα σε αυτή τη διευθυνση κάτι ελπιδοφόρο, για προσπάθησε να μάθεις περισσότερα.
Η μεγαλύτερη χαρά είναι να μπορούμε να προσφέρουμε εστω και κάτι μικρό στους ανθρώπους που αγαπάμε.

lakis είπε...

Χειρότερη κι από κατάρα φαντάζει αυτή η αρρώστια. Ειδικά όταν χτυπά ανθρώπους δημιουργικούς, της ζωής. Καλό κουράγιο, Μερόπη.

Meropi είπε...

-@ Ξυπόλητη μου,
κι εγώ με πόνο προσβλέπω στην ημέρα που ο πατέρας μου δεν θα με θυμάται πια.

-@ Κουμμούνι
-@ Sidepap21
-@ NdN
-@ Λάκη Φουρουκλά
σας ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σας λόγια

-@ Vagnes μου
ναι το διάβασα κι εγώ για το εμβόλιο, αλλά πολύ φοβάμαι ότι ο πατέρας μου δεν θα προλάβει να σώσει και πολλά από το μυαλό του όταν βγει στην κυκλοφορία. Δυστυχώς

-@

KΑΡΜΕΝ είπε...

Αχ, Μεροπάκι μου, με συγκίνησες. Δεν έχω βρει λόγια… με κάλυπταν όλοι οι προλαλήσαντες, έτσι και αλλιώς. Η αγάπη που υπάρχει μέσα στην οικογένεια σας είναι όλη η ουσία. Γιατί τα λόγια αποδείχτηκαν με πράξεις αγάπης. Την εκτίμηση μου. Ελπίζω και εύχομαι να πάνε όλα καλά και ο πατέρας σου να επιβραδύνει την αρρώστια επ’ αόριστον.

Roadartist είπε...

Δακρυσα βρε Μερόπη μου..
Οτι έχει να κάνει με γονείς, και όλο αυτό με αγγίζει ιδιαίτερα..
Δε μπορώ να σχολιάσω κάτι άλλο..
Σε φιλώ.

Phivos Nicolaides είπε...

Τυχερός όποιος έχει τέτοιους γονείς όπως εσένα Μερόπη.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δηλαδή υπάρχει περόπτωση κι εγώ στα 86 να ξεχνάω τις γυναίκες μου;
Πω πω... θα είστε αξιολύπητες!

Που λές, έχω κι εγώ έναν αγαπητό ΄θείο στην ίδια περίπου ακτάσταση. Σε ηλικία 20 ετών υπηρετούσε στην αστυνομία πόλεων, μετά έγινε καθηγητής. Πριν λίγους μήνες πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα για μια θεώρηση του γνήσιου της υπογραφής του. Βλέπει τον νεαρό αστυφύλακα και τον ρωτάει: "ποιος είναι ο αριθμός αστυνομικού μητρώο σου;" "Δεν θυμάμαι" του λέει εκείνος.
Οπότε ο θείος σου θυμήθηκε τον δικό του πριν 60 χρόνια!

Δεν μου λες; Τραγουδήσατε κι αυτό με τα ριάλια;

miss little sunshine είπε...

Τι γλυκό! Να πω και εγώ ότι η νόσος τώρα που έχει ο παππουλάκος μου δεν αναιρεί ούτε μία στο εκατομμύριο το πόσο ζεστός και αξιολάτρευτος παππούς ειναι. Το πόσο όμορφα μας έκανε να περνάμε καθε φορά που τον επισκεπτόμασταν στην Κύπρο, λέγοντας μας ανέκδοτα (και shocking πολλές φορές), πηγαίνοντας μας περιπάτους, αντιμετωπίζοντας μας πάντα με απέραντη διακριτικότητα. Πρότυπο φιγούρας ideal παππού. Γιατί δυστυχώς τα άτομα που πάσχουν από τη νόσο αυτην και στην αρχη της που έχουν ακομα απολυτη συνειδηση ανησυχουν μηπως διαγραφουν αυτοματα και οι μνημες των αλλων για την προσφορα τους.

phlou...flis είπε...

Δε μπορώ να με φανταστώ να τραγουδάω όλη μέρα και να απαγγέλλω ποιήματα για χάρη αυτού του ξανθού γερμανού, του ....πώς τον λένε;
Κουράγιο η μαμά σου, μπράβο της :)
Παντως είναι και οι δυο ΖΩΝΤΑΝΟΙ

marianaonice είπε...

Αχ Μεροπίτσα μου,
Άργησα να περάσω με τα δικά μου και τώρα βλέπω τι έχανα!!
Από τις πιο γλυκιές, πιο τρυφερές, πιο ανθρώπινες αναρτήσεις που έχω διαβάσει...
Τα έχουμε πει γλυκιά μου φιλενάδα για τον πατέρα σου και το ξέρω πόσο σε πονάει κάθε φορά να βλέπεις αυτό τον άνθρωπο που θαυμάζεις και αγαπάς και που σ' αυτόν χρωστάς την πνευματική σου καλλιέργεια και την ψυχική σου ισορροπία και ευγένεια, να καταρρέει...
Όμορφος άνθρωπος και στην όψη και στην ψυχή ήταν ο πατέρας σου και μας έδωσε μια όμορφη εξίσου κόρη!!
Γι' αυτό και μόνο πρέπει να είναι μέσα στην αρρώστια του ευτυχισμένος!!
Καλό μήνα καλή εβδομάδα!!

Marina είπε...

Η μητέρα μου πέθανε απο το Αλτσχάϊμερ, 34 χρόνια μετά την αρχική διάγνωση. Πρώτα ξέχναγε τι έφαγε πρίν 10 λεπτά ενώ πρός το τέλος ( τον τελευταίο χρόνο δλδ) είχε κλειστεί μέσα σε κουκούλι δεν καταλάβαινε τίποτα, δεν περπατούσε γιατί ξέχασε να λυγίζει τις αρθρώσεις και δεν κατάπινε, την ταϊζαμε απο τη μύτη με σωληνάκι. Αρα ο πατέρας σου έχει πολλά χρόνια μπροστά του.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ρε παιδιά, το άβαταρ της Μαριάννας των πάγων δεν μοιάζει με την Μεροπίτσα μικρούλα;

Ναπoλέων είπε...

Καλή βδομάδα,
Καλό μήνα,
περαστικά του, όσο γίνεται, και κυρίως
Καλό κουράγιο σ' όλους σας.
α-α-ε
Ν.

DaNaH είπε...

Μερόπη μου, ήθελα να σου αφήσω σχόλιο όταν έγραψες το ποστ, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Όντως έχω διαβάσει πως αν εξασκείς την μνήμη σου κάνει καλό στο να αντιμετωπίζεις αυτήν την ασθένεια.

Είδα μόλις στο εορτολόγιο πως αύριο έχεις γιορτή! Σου εύχομαι λοιπόν από τώρα Χρόνια Πολλά (γιατί αύριο μπορεί να μην προλάβω) και να είσαι εσύ καλά και οι άνθρωποι που αγαπάς ακόμα καλύτερα! :)

maxforeigner είπε...

Καλημέρα καλή μας Μερόπη. Το εορτολόγιο λέει ¨Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Μυρόπης". Αν γιορτάζεις σήμερα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ (και καλά βεβαίως). Σε παρακολουθώ χωρίς σχόλια, αλλά η ανάρτηση για τον πατέρα σου είναι πολύ συγκινητική, και ταυτόχρονα και αρκετά εξομολογητική. Συγχαρητήρια. Δεν έτυχε να ζήσω από κοντά την ασθένεια αυτή, όμως έχασα και τους 2 γονείς, σε όχι και πολύ μεγάλη ηλικία (με τα σημερινά δεδομένα). Ευτυχώς είχαν διαύγεια πνεύματος μέχρι το θάνατο τους. Εύχομαι ο πατέρας σου να σταματήσει την εξέλιξη της νόσου με τις δραστηριότητες του.

stalamatia είπε...

Μερόπη μου υπομονή χρειάζετε από ότι ακούω για την συγκεκριμένη αρώστια σ'αυτούς που έχουν τον ασθενή .Πολύ όμορφο αυτό έγραψες .Κουράγιο και σε σας τα παιδιά του αλλά και στη μάμα σου .

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια σου πολλά στην Ονομαστική σου εορτή, της Αγίας Μερόπης σήμερα. Καλή υγεία και ευτυχία καλή μου

jf είπε...

Χρόνια Πολλάαα! αλλά χωρίς Αλτσχάιμερ...

KΑΡΜΕΝ είπε...

Χρόνια πολλά, με αγάπη, υγεία και ευτυχία. Σου εύχομαι να εκπληρωθούν όλα τα όνειρα σου και ότι ποθεί η καρδιά σου.

Roadartist είπε...

Χρόνια πολλά και από εμένα Μερόπη μου, οτι επιθυμείς.

NdN είπε...

Μερόπη χρόνια σου πολλά και ότι επιθυμείς!

xasodikis είπε...

Να σε χαίρεται ο πατέρας σου Μερόπη μου, και να σε χαιρόμαστε κι εμείς.
Χρόνια πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Τι γλυκό, τι τρυφερό και τι αληθινό!!Να ζήσει χίλια χρόνια ο μπαμπάς σου...

Meropi είπε...

-@ Agapi μου,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Να επανέλθει ο πατέρας όπως ήταν πριν το αποκλείω. Αυτό που εύχομαι είναι να εξελίσσεται η νόσος όσο πιο αργά γίνεται.

-@ Roadartist μου,
την καλημέρα μου. Φαίνεται ότι κι εσύ έχεις αδυναμία στους γονείς σου.

-@ Φοίβο μου,
ευχαριστώ πολύ. Πράγματι ήμουν τυχερή για τους γονείς μου.

-@Ασκάρ μου,
τις γυναίκες σου θα τις ξεχάσεις τελευταίες, αφού πρώτα ξεχάσεις όλα τα άλλα. Χα χα χα!!

Meropi είπε...

-@ miss little sunshine,
γλυκιά μου κορούλα, πολύ τρυφερά τα λόγια σου για τον παππού.

-@Φλούφλη μου,
ε, δεν τραγουδά και απαγγέλλει όλη μέρα ο πατέρας μου. Είναι η αλήθεια ότι η μητέρα μου χρειάζεται πολύ κουράγιο. Προς το παρόν τα καταφέρνει.

-@ Μαριάνα μου,
σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα τόσο τρυφερά σου λόγια. Εσύ ξέρεις πόσο αγαπώ τον πατέρα μου.

-@ Μαρίνα μου,
κατ΄αρχάς σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη σου. Καλώς μου ήρθες. Η μητέρα σου πρέπει να ήταν πολύ νέα όταν εκδηλώθηκε η νόσος, για να ζήσει τόσα χρόνια μ' αυτήν. Ο πατέρας μου είναι 83 χρόνων, τώρα. Δεν νομίζω να έχει πολλά περιθώρια.

Meropi είπε...

-@ Ασκάρ μου,
σε διαβεβαιώ ότι δεν μοιάζουμε με τη Mariana On Ice. Απλώς είμαστε το ίδιο μουτρωμένες στη φωτο και έχουμε και οι δυο σγουρά μαλλιά. Χα χα χα!

-@ Ναπολέων μου,
σ' ευχαριστώ για τις ευχές.

-@ DaNaH μου
σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη σου και για τις ευχές σου.

Meropi είπε...

-@ Mike μου,
ναι είχα τη γιορτή μου χθες. Είναι αλήθεια ότι μερικά εορτολόγια τη Μερόπη τη γράφουν Μυρόπη. Σ΄ ευχαριστώ για τις ευχές σου.

-@Σταλαματιά μου,
έχεις δίκιο ότι το πιο πολύ κουράγιο το χρειάζεται η μαμά μου. Έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της. Σ' ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου

Meropi είπε...

-@@@ αγαπημένοι μου φίλοι
Θεία Λένα
JamanFou
Agapi
Roadartist
NdN
Χασοδίκη και
Ανέστη
Σας ευχαριστώ όλους για την επίσκεψη και τις ευχές σας

ikor είπε...

Κάθε νόσος του εγκεφάλου είναι δύσκολη. Ζω κάτι παρόμοιο και μπορώ να σε καταλάβω Μερόπη..

Δυστυχώς, όσο κυνικό κι αν ακούγεται, μέσα από μια τέτοια αρρώστια ενός τόσο αγαπημένου προσώπου καταλαβαίνουμε πόσο τον/την αγαπάμε.

Και έχουμε (ευτυχώς) πολύ χρόνο να του/της το δείξουμε. Δεν είναι κάτι ξαφνικό.

Οι αρρώστιες δηλαδή μας δένουν ακόμα περισσότερο με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Αυτό είναι ό,τι πιο αισιόδοξο μπορώ να δω.

Χρόνια σου πολλά για χθες!

Justine's Blog είπε...

Μερόπη αγαπημένη,
Τί όμορφο και σταθερό να πατάς σε ένα πατέρα, που σου έμαθε το εύ ζήν.
Εχω την ανάλογη εμπειρία με τον δικό μου και ταυτίζομαι απόλυτα με την εγγραφή σου.
Νάναι καλά και να κρατάει τη μνήμη του για να σε αναγνωρίζει.
Φιλιά απο την Αθήνα μας

doctor είπε...

Τώρα κατάλαβα από που προέρχεται αυτή η καλοσύνη, αυτή η ευγένεια, αυτό το επίπεδο της οικοδέσποινας.
Πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας υπέροχος άνθρωπος.

doctor

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ είπε...

Ξέρω πως αυτή η ασθένεια είναι λούκι για τους ανθρώπους που πρέπει να την αντιμετωπίσουν σε δικά τους πρόσωπα.

'Εχω φίλους μου που το αντιμετωπίζουν στο γονιό τους...

Δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Δύναμη και κουράγιο.

Την πολύ καλησπέρα μου.

vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com

Meropi είπε...

-@ ikor μου,
σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου. Με τον πατέρα μου ακόμα έχουμε πνευματική επαφή, γι' αυτό θέλω να πηγαίνω όσο πιο συχνά γίνεται να τον βλέπω.

-@ Ιουστίνη μου,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κι εγώ εύχομαι όσο το δυνατόν να με κρατήσει στη μνήμη του.

-@Δόκτωρ μου,
δεν έχω λόγια να σ' ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια σου και την καλή άποψη που έχεις για μένα. Την καλησπέρα μου

-@ Κώστα μου,
σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου και την καλησπέρα μου και σε σένα.

Μιχάλης είπε...

Μερόπη, χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους που αναγνωρίζουν την αξία του άλλου.
Πόσο μάλλον των γονιών τους.

Έχεις τη συμπαράσταση μου και σου εύχομαι κουράγιο.

Θετικό είναι ότι το πολεμά.

Meropi είπε...

-@ Μιχάλη μου,
σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη σου και την ευχή σου. Το περισσότερο κουράγιο πρέπει να το έχει η μαμά μου. Καλό σου βράδυ

mortal είπε...

Επιβεβαιώνεται και πάλι ότι "το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά!"

Σοφία είπε...

Μερόπη μου δεν μπορώ να σου πω με λόγια πόσο όμορφο είναι αυτό το ποστ! Αν σε είχα εδώ δίπλα θα σε αγκάλιαζα για να σου το δείξω.

Meropi είπε...

-@ Mortal και
-@ Σοφία μου,
ευχαριστώ πολύ και τους δύο για τα τόσο όμορφα λόγια σας. Να είστε καλά και καλό απόγευμα

Nobilis είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση και η δεύτερη φωτογραφία όλα τα ... λεφτά, παρότι όπως λες, άλλα πράγματα είναι πάνω απ΄τα χρήματα.

Νομίζω ότι το μικρό είναι χαρούμενο και όχι μουτρωμένο :-)

"Εσύ με έμαθες να μη δίνω αξία στα υλικά αγαθά και ότι η πνευματική καλλιέργεια βρίσκεται πάνω και από περιουσίες και από χρήματα."

Αυτά είναι, αυτά τα λόγια είναι η ανταμοιβή του πατέρα σου.

Να είστε καλά.