Ποιος θυμάται τους Κόκκινους Χμερ??

Σήμερα το πρωί, σχεδόν μόλις ξύπνησα και πίνοντας ακόμα τον πρωινό μου καφέ, μπήκα στο Google ειδήσεις, για να πάρω μια πρώτη γεύση από τις πρόσφατες ειδήσεις. Το μάτι μου έπεσε σε δύο ειδήσεις. Αντίθετου εκ πρώτης όψεως περιεχομένου, αλλά συναφείς.

Η πρώτη είδηση: Διακηρύσσοντας την πίστη της, ότι «ο σοσιαλισμός είναι και επίκαιρος και ιστορικά αναγκαίος και ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δώσει λύση….» η γ.γ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα άρχισε την εναρκτήρια ομιλία της στο 18ο Συνέδριο του εν λόγω κόμματος χθες.

Η δεύτερη είδηση: Τριάντα χρόνια μετά την πτώση του ειδεχθούς καθεστώτος των κομμουνιστών Κόκκινων Χμερ, που επί των ημερών τους χάθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ζωές (δηλαδή το ¼ του πληθυσμού της Καμπότζης) από βασανιστήρια, εκτελέσεις, πείνα ή υποχρεωτική εργασία, ο πρώτος από τους πέντε εν ζωή ηγέτες προσήχθη χθες ενώπιον δικαστηρίου της Πνομ Πενχ. Ο Κάινγκ Γούεκ Ιβ ή Ντουκ, επικεφαλής μιας από τις πιο διαβόητες φυλακές, κατηγορείται ότι προσωπικά επέβλεψε τον βασανισμό και την εκτέλεση 15.000 κρατουμένων. Ο Ντουκ, που έχει έκτοτε ασπαστεί τον χριστιανισμό (τρομάρα του) και διά του δικηγόρου του ζητεί συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων, συνελήφθη το 1999, δύο χρόνια μετά τον τυχαίο εντοπισμό του από έναν Βρετανό φωτογράφο. Η δίκη του διεξάγεται ενώπιον δικαστηρίου της Καμπότζης, που έχει την υποστήριξη των Ηνωμένων Εθνών και θεωρείται προπομπός ακόμα τεσσάρων δικών, που θα ακολουθήσουν αν οι πρώην ηγέτες των Χμερ δεν έχουν έως τότε αποβιώσει. Όπως ο ιδρυτής τους, Πολ Ποτ, που πέθανε σε καταυλισμό στα σύνορα με την Ταϊλάνδη, το 1998.

Όχι, με τα πιο πάνω, δεν υπαινίσσομαι ότι το ΚΚΕ οραματίζεται να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα ένα καθεστώς, σαν αυτό των Κόκκινων Χμερ, τουλάχιστον όχι η πλειοψηφία των μελών του. Και πιστεύω κι εγώ ότι ο πραγματικός σοσιαλισμός δεν έχει χάσει την επικαιρότητα του και, γιατί όχι, την αναγκαιότητα του. Όμως αναρωτιέμαι αν οι Έλληνες κομμουνιστές διδάχτηκαν από τα λάθη ή και τα εγκλήματα αυτών που κατά καιρούς ονόμασαν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές και επιχείρησαν να επιβάλουν «σοσιαλιστικά καθεστώτα», στην ουσία όμως στυγνές δικτατορίες. Φοβάμαι ότι ειδικά οι κομμουνιστές του ΚΚΕ εθελοτυφλούν πάνω στο θέμα αυτό. Απόδειξη αυτού ότι είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν ή και να δικαιώσουν ακόμα το σταλινισμό σ’ αυτό το Συνέδριο. Αναρωτιέμαι γιατί. Νομίζω ότι την απάντηση δίνει ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γ. Ρούσσης (γνωστός για την αριστερή του ιδεολογία) σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία. Αναφέρει λοιπόν ότι όσοι υπερασπίζονται τη σταλινική περίοδο μπορούν να καταταχτούν σε τρεις κατηγορίες: α) σ’ αυτούς που ανήκουν κυρίως στη γενιά της Αντίστασης, οι οποίοι λάτρεψαν τον Στάλιν και τους είναι συναισθηματικά δύσκολο να αποδεχτούν ότι:

«τόσος πόνος, τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό...»,

β) σ’ εκείνους τους νέους, κυρίως, κομμουνιστές, οι οποίοι, αγνοώντας την αλήθεια, θεωρούν ότι υπερασπιζόμενοι τη σταλινική περίοδο υπερασπίζονται το σοσιαλισμό και γ) σ’ εκείνους, οι οποίοι πιστεύουν ότι επειδή ο αντίπαλος προσφεύγει στον πλέον χυδαίο αντισταλινισμό, οι ίδιοι έχουν την υποχρέωση να υπερασπίζονται συλλήβδην αυτήν την περίοδο. Στις πιο πάνω τρεις κατηγορίες, εγώ (η Μερόπη) θα πρόσθετα και μια τέταρτη κατηγορία. Αυτούς που γνωρίζουν, σε αδρές γραμμές, την αλήθεια για τη βία που άσκησε ο Στάλιν και πιστεύουν ότι καλώς έπραξε, γιατί, κατ’ αυτούς, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτούς τους τελευταίους φοβάμαι πιο πολύ. Γιατί μου θυμίζουν τους Κόκκινους Χμερ.

Διαβάστε εδώ για τους Κόκκινους Χμερ (από την πολύ πετυχημένη εκπομπή της ΕΡΤ "Εξάντας")