Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

θυμάμαι τα παλιά...


Διάβασα την τρυφερή ανάρτηση της κόρης μου για τη φοιτητική της χρονιά στην Αγγλία και συγκινήθηκα. Θυμήθηκα και τα δικά μου φοιτητικά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 70, εδώ στην Αθήνα, στου Ζωγράφου. Πόσο μακρινά μου φαίνονται σήμερα! Να φανταστείτε ότι τότε η πλατεία Ομονοίας ήταν ακριβώς, όπως φαίνεται στη φωτο πάνω. Πόσοι από σας τι θυμάστε έτσι?

Ναι, ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου που τόσο λοιδωρείται τον τελευταίο καιρό. Λες και φταίμε όλοι εμείς, γιατί μερικοί της γενιάς μας θέλησαν να εξαργυρώσουν την αντίσταση στη Χούντα με πολιτικές θέσεις και ίσως με μίζες και εύκολο πλουτισμό. Πολλές φορές γυρνάει η μνήμη μου στη δική μου φοιτητική παρέα εκείνης της εποχής και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανείς, για τον οποίο να ντρέπομαι σήμερα. Η απάντηση είναι όχι. Οι περισσότεροι από την παρέα ήταν φοιτητές της ιατρικής, 2-3 ήταν της Φιλοσοφικής και 2 της Νομικής. Σήμερα οι της Ιατρικής είναι γιατροί του Ε.Σ.Υ. Είναι από κείνους τους γιατρούς που δεν κοίταξαν να πλουτίσουν με τον πόνο του άλλου, παρά μόνο να τον απαλύνουν. Οι της Φιλοσοφικής είναι εκπαιδευτικοί σε δημόσια σχολεία και οι της Νομικής η μια είναι Διευθύντρια σε κάποια Νομαρχία της χώρας και η άλλη είμαι εγώ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μόνο ένας από την παλιά παρέα ξέφυγε από τον κανόνα. «Μεγαλογιατρός» σήμερα, δραστηριοποιήθηκε, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, ως ενεργό μέλος του ΠΑΣΟΚ σε μεγάλη επαρχιακή πόλη (που έχει Ιατρική Σχολή). Μετά δε από προσπάθειες (δεν ξέρω κατά πόσο ήταν θεμιτές ή αθέμιτες), μπήκε στο πανεπιστημιακό κατεστημένο. Χώρισε τη γυναίκα του, φίλη κι αυτή από τα πανεπιστημιακά χρόνια, και μάλιστα σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της (όταν διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο) και παντρεύτηκε μια πολύ νεώτερη του. Πέρσι που έτυχε να τον δω σε κάποιο ιατρικό συνέδριο (από τα πολύ λίγα που συνόδευσα το σύζυγο), μου φάνηκε ότι έκανε πλαστική επέμβαση στο πρόσωπο του. Ίσως για να δείχνει νεώτερος δίπλα στη νεότατη σύζυγο.

Και επανέρχομαι στα φοιτητικά χρόνια. Οι συγκεντρώσεις στα σπίτια, όπου όλοι «μαγειροκουταλεύαμε» για να φάμε, οι επισκέψεις πού και πού σε καμιά ταβερνούλα και ιδίως στην υπόγεια ταβέρνα του κυρ Νίκου, οι βόλτες με τα πόδια και το σινεμά, ιδίως το θερινό ήταν η  ψυχαγωγία μας. Α, και το θέατρο. Είχα δει πάμπολλες παραστάσεις τότε με το φοιτητικό εισιτήριο. Οι καφετέριες, όχι δεν ήταν μέσα στις συνήθειες μας. Άλλωστε ελάχιστες υπήρχαν στου Ζωγράφου τότε. Η εξάπλωση τους είναι νεώτερο φρούτο.

Η υπόγεια ταβέρνα του κυρ Νίκου λεγόταν  «τα έξι αδέλφια». Κι αυτό γιατί ο κυρ Νίκος είχε έξι αδέλφια, δύο από τα οποία δούλευαν στο μαγαζί σερβιτόροι. Ο ένας μάλιστα έκανε και δεύτερη δουλειά. Ήταν νεκροθάφτης! Αφότου το μάθαμε, λέγαμε μεταξύ μας ότι τα λουλούδια σε μικρά βαζάκια που υπήρχαν πάντοτε σε όλα τα τραπέζια της ταβέρνας προέρχονταν από το νεκροταφείο. Γι’ αυτό μόλις καθόμασταν για φαγητό, φροντίζαμε να απομακρύνουμε το βαζάκι μας. «Τι σας φταίνε καλέ τα λουλουδάκια και τα διώχνετε?» μας ρωτούσε η γυναίκα του κυρ Νίκου, η κυρία Μαρία. Και μεις κρυφογελούσαμε. Αυτή η συμπαθητική ταβερνούλα νομίζω ότι υπάρχει ακόμα. Τη λειτουργούν ο γιος του παλιού ιδιοκτήτη και ο γαμπρός του, Γάλλος παρακαλώ. Τον έφερε η κόρη του κυρ Νίκου από τη Γαλλία, όπου σπούδαζε. Αν έφερε και πτυχίο, εκτός από σύζυγο, δεν ξέρω, θα σας γελάσω.

Ας έρθουμε τώρα στα θερινά σινεμά που ήταν η αγαπημένη μας διασκέδαση την εποχή των θερινών εξετάσεων. Διαβάζαμε όλη μέρα και το βράδυ βλέπαμε καμιά ταινία να ξεδώσουμε. Μη φανταστείτε τίποτε ταινίες κουλτουρέ. Αυτές τις βλέπαμε κυρίως το χειμώνα. Το καλοκαίρι ήταν για ελαφρές, ανέμελες ταινίες. Κωμωδίες και γουέστερν. Θερινοί κινηματογράφοι υπήρχαν αρκετοί εκείνη την εποχή στην περιοχή Ζωγράφου. Ήταν η «ΑΛΕΚΑ», η «ΑΝΟΙΞΗ», η «ΝΙΟΒΗ», ο «ΑΔΩΝΙΣ» και ένας άλλος στο Γουδί που δεν θυμάμαι πώς λεγόταν (το γήρας γαρ). Σήμερα, δυστυχώς, δεν απέμεινε κανένας από αυτούς. Γκρεμίστηκαν για να γίνουν πολυκατοικίες, εμπορικό Κέντρο (το «ΑΝΟΙΞΗ») και γκαράζ. Έμαθα ότι πέρσι έκλεισε και ο τελευταίος, η θερινή «ΑΛΕΚΑ», που για αρκετά χρόνια λειτουργούσε ως δημοτική επιχείρηση.

Μια άλλη αγαπημένη ψυχαγωγία ήταν οι βόλτες με τα πόδια. Ξεκινούσαμε από του Ζωγράφου και φτάναμε κάτω στην Αθήνα. Ή πηγαίναμε μέχρι το δάσος της Καισαριανής (συχνά τις Κυριακές για πικ νικ). Αχ, τα νιάτα! Γι’ αυτό διατηρούσαμε και σιλουέτα τότε. Τώρα περπατάμε δύο τετράγωνα και λαχανιάζουμε. Μας έφαγε το αυτοκίνητο και η καθιστική ζωή.

Άφησα τελευταίες τις διαδηλώσεις που σημάδεψαν το τελευταίο διάστημα της φοιτητικής μου ζωής. Η παρέα σύσσωμη συμμετείχε σ’ αυτές. Οι περισσότεροι δεν είμασταν οργανωμένοι (ίσως γι’ αυτό μετά δεν μπήκαμε στην πολιτική). Ούτε πρωτοπόροι. Ούτε ήρωες φυσικά. Μαθαίναμε για τις διαδηλώσεις από στόμα σε στόμα και τρέχαμε κι εμείς μέσα στο φοιτητικό πλήθος, χαμένοι μέσα στη μάζα των δημοκρατών. Δημοκράτες, έτσι απλά αυτοχαρακτηριζόμασταν τότε (το αριστερός – δεξιός ήρθε μετά). Όπως έλεγε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης το μεγάλο πλήθος μας παρείχε ασφάλεια. Σκεφτόμασταν ότι, όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, οι πιθανότητες να μας συμβεί κακό δεν ήταν πολλές. Και πράγματι δεν μας συνέβη. Μόνο λίγο έως πολύ ξύλο φάγανε μερικοί από μας στη Νομική (Φεβρουάριο του 73) και αργότερα στο Πολυτεχνείο (Νοέμβριο του ίδιου έτους). Και το ξύλο αυτό δεν εξαργυρώθηκε. Και γιατί να εξαργυρωθεί άλλωστε?


Μιά άλλη (όχι η δική μου) φοιτητική παρέα της εποχής εκείνης. Αν προσπαθήσετε λίγο θα διακρίνετε γνωστά πρόσωπα. Π.χ. μια από τις κοπέλες είναι σήμερα δημοσιογράφος σε Μεγάλο Κανάλι.




14 σχόλια:

gerasimos είπε...

Είναι λίγο συμπληρωματική η ανάρτησή σου της δικής μου, Μερόπη, που μιλάει για την περιρρέουσα σημερινή γαϊδουριά. Νομίζω - αν δεν γλυκαίνει τις εντυπώσεις το πέρασμα του χρόνου - ότι εκείνες οι εποχές ήταν πιο ανθρώπινες, πιο κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τα ανθρώπινα. Σήμερα, δεν ξέρω.

miss little sunshine είπε...

Συγκινήθηκα και ανατρίχιασα κι εγώ με τη σειρά μου Μερόπη μου. Τί όμορφα που τα είπες! Θα ήθελα να σε γνώριζα τότε, να ήξερα και αυτή σου την πτυχή. Της βόλτας, της φοιτητοπαρέας, του χαβαλέ. Οσο για το περπάτημα ως το κέντρο της Αθήνας, πόσο μ αρέσει! Αγαπημένη βόλτα απο Ζωγράφου. Φιλιά πολλά και να τα θυμάστε πάντα!

αθεόφοβος είπε...

Τώρα πια δεν βγάζει την προειδοποιήση.
Όσο για το σινεμά ήταν το Φλερύ στα όρια με τα Ιλίσια και το Έλενα στο οποίο ο ιδιοκτήτης προσέφερε σε όλες τις γυναίκες μπαίνοντας μια γαρδένια!

αθεόφοβος είπε...

Τρώγατε άραγε τα νόστιμα μπιφτεκάκια που έφτιαχνε η ταβέρνα δίπλα στο ΑΛΕΞ;

Meropi είπε...

-@Γεράσιμε μου,
είναι αλήθεια ότι η χρονική απόσταση γλυκαίνει τις εντυπώσεις. Δεν παύει όμως να ήταν πράγματι πιο ανθρώπινες εκείνες οι εποχές με λιγότερη αποξένωση που σιγά σιγά έφερε η τεχνολογία.

-@miss little sunshine
φιλιά και σε σένα γλυκιά μου Ηλιαχτίδα. Λίγο δύσκολο να με φανταστείς κοπελλίτσα να περπατάω ώρες ατέλειωτες, κάνοντας χαβαλέ ε?

Meropi είπε...

-@Αθεόφοβε μου,
Μπράβο! Τώρα θυμήθηκα και το ΦΛΕΡΥ και το ΕΛΕΝΑ με τις γαρδένιες! Το ΑΛΕΞ απ' ότι θυμάμαι δεν είχε θερινό, έτσι δεν είναι?
Υ.Γ. Επειδή μέναμε ψηλά στου Ζωγράφου (8η στάση), δεν θυμάμαι να έτυχε να επισκεφτώ την ταβέρνα δίπλα στο ΑΛΕΞ. Αντίθετα, θυμάμαι μια ταβέρνα λίγο πιο κάτω, στα Ιλίσια «ΤΑ ΣΚΑΛΑΚΙΑ».

monahikoslikos είπε...

Μερόπη μου καλησπέρα, με γύρισες αρκετές δεκαετίες πίσω, άλλες εποχές τότε...
Άλλοι πορευτήκαμε στο ίσιωμα που το πολύ πολύ να σε βγάλει στην υπόγεια ταβέρνα ή σε κάνα σινεμαδάκι κι άλλοι ξανοίχτηκαν σε μεγάλα κόλπα εξαργυρώνοντας της ζωή τους με θέσεις και χρήματα....

Υ.Γ Ποια σχέση αλήθεια μπορεί να έχει η κοπελίτσα της φωτογραφίας σου με την ...κυρίαρχη των 8?

Meropi είπε...

-@Λύκε μου,
η ζωή κάνει κύκλους, οι ιδέες αλλάζουν και προσαρμόζονται. Το θέμα είναι να μην προσαρμόζονται προς το χειρότερο, αλλά προς το καλύτερο.

Marina είπε...

Ωραία η περιγραφή καθώς και η φωτογραφία της Ομόνοιας τότε που ήταν πλατεία. Αρχές της δεκαετίας του '70 μόλις είχα μπεί στο Γυμνάσιο. Μέναμε τερμα Πατησίων τότε, στο σπίτι του μπαμπά μου, σε μιά ωραία γειτονιά όλο λουλούδια.

Τα θερινά σινεμά ήταν η μεγάλη αγάπη όχι μόνον των φοιτητών αλλά και των μαθητριών/μαθητών. Η Πατησίων γεμάτη, με ταινίες κάθε είδους ακόμη σπαγκέτι γουέστερν.

Οπως και εσύ ούτε εγώ θυμάμαι καφετέριες στη περιοχή. Ηταν το au Revoir κοντά, αλλά και εκείνο μάλλον για μπάρ πήγαινε παρά για καφέ. Η μαρίδα πήγαινε με τα πόδια στο σινεμά και μετά με σουβλάκι καλαμάκι, άντε και κανένα αραποσίτι, με τα πόδια στο σπίτι. Απλές εποχές, με πολύ παρέα και κέφι.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Πολύ καλό ποστ, όπως πάντα άλλωστε :)
Σημειώνω ότι φοιτητής έκανα τη δεκαετία του 90 στο Βέλγιο άρα τα φοιτητικά μου χρόνια δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά σου.
Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι πολύ παρεξηγημένη μιας και ήταν η τελευταία που γνώρισε Χούντα, ευτυχώς, αλλά πολλοί προσπάθησαν και κατάφεραν κα καπελώσουν τους αγώνες της.
Οι καφετέριες, όχι δεν ήταν μέσα στις συνήθειες μας. Ξέρεις πότε εφευρέθηκε αυτός ο "θεσμός";
υπόγεια ταβέρνα Δεν νομίζω να έχουν μείνει και πολλές στην Αθήνα...
θερινά σινεμά Προτιμάω τα multiplex μιας και δεν υπάρχει σύγκριση στην ποιότητα του έργου και στις ανέσεις. Το καλύτερο παράδειγμα που έχω είναι το έργο Mama Mia μιας και το βασικό του στοιχείο ήταν η μουσική.
βόλτες με τα πόδια Πλέον είναι λίγο δύσκολο :(
διαδηλώσεις / Οι περισσότεροι δεν είμασταν οργανωμένοι Νομίζω ότι και τώρα οι περισσότεροι που παίρνουν μέρος σε αυτές, τις τόσο πολλές, δεν ανήκουν σε κάποιο κόμμα. Φυσικά υπάρχει η εξαίρεση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ οι οποίοι, και, χθες διαδήλωναν στη πλατεία Συντάγματος...

Meropi είπε...

-@Μαρίνα μου,
Τότε υπήρχε κοινωνικότητα και ζωντανή κουβέντα. Τώρα υπάρχει απομόνωση και κουβέντα μέσω ίντερνετ.
Υ.Γ. Κι εγώ θυμάμαι την Πατησίων έτσι, όπως την περιγράφεις. Είχα κάτι φίλες στην πλατεία Αμερικής και τις επισκεφτόμουνα συχνά.

Meropi είπε...

-@Γιάννη μου,
Φαντάζομαι ότι η φοιτητική ζωή στο Βέλγιο, καμιά σχέση δεν θα έχει μ’ αυτό που περιγράφω. Θα μου άρεσε να γράψεις μερικά πράγματα πάνω σ’ αυτό.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Δυστυχώς έκανα το λάθος να ζω σε "γκέτο" Ελλήνων άρα δεν είμαι η πλέον αξιόπιστη πηγή. Σίγουρα στο Βέλγιο δεν υπάρχει το αίσχος που είναι οι κομματικές νεολαίες και ο ρόλος των πανεπιστημίων είναι να είναι πανεπιστημία, λογικό για μία αναπτυγμένη χώρα :)

καλημέρα είπε...

Σαν να ημουν εκεί, τι ωραία αναρτηση Μερόπη! Συγκινητική αλλα όχι μελό, όχι ότι περιμενα και τιποτε αλλο απο σενα να σου πω την αληθεια,
φιλιά!