Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Πέρασαν κιόλας 39 χρόνια...





   Αλήθεια, πώς πέρασαν 39 ολόκληρα χρόνια από τότε; Ήμουν κοπελίτσα όταν έγινε η εισβολή του Αττίλα και σήμερα… Σήμερα είμαι εξηντάρα. Και το πέρασμα του χρόνου δεν άλλαξε μόνο την ηλικία μου, άλλαξε πολλά. Στο μυαλό μου και στην ψυχή μου.

   Θα σας πω ένα παράδειγμα. Το πρωί, μη έχοντας συνειδητοποιήσει, ακόμα, ότι σήμερα το ημερολόγιο δείχνει 20 Ιουλίου 2013 και ότι είναι η 39η επέτειος από εκείνη την αποφράδα ημέρα του 1974 που έκοψε τη ζωή μου στα δύο (βλέπε εδώ παλαιότερη ανάρτηση μου), έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει προγράμματα ταξιδιών για Τουρκία (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη κλπ). Όχι ότι θα πάω, τουλάχιστον όχι φέτος (δεν υπάρχει σάλιο, όπως είχε πει παλαιότερα και ο Λοβέρδος), αλλά θα ήθελα να πήγαινα αν υπήρχαν λεφτά. Τα πρώτα χρόνια ούτε να ακούσω ήθελα για ταξίδι στην Τουρκία. Έλεγα, οι Τούρκοι δεν θα πάρουν από μένα ούτε ένα ευρώ.

   Άλλο παράδειγμα. Αν με ρωτήσει κανείς αν πιστεύω πια στο σύνθημα «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια» (εννοώντας τα σύνορα του ελληνόφωνου κράτους), θα απαντήσω πως όχι. Ας είμαστε ρεαλιστές. Τη διζωνική ομοσπονδία τη δεχτήκαμε ήδη από το 1977 από την εποχή του Μακαρίου (άλλη προσωπικότητα μύθος που μειώθηκε στα μάτια μου με τα χρόνια). Η Κερύνεια ήταν από τότε χαμένη (δεν θα έλεγα το ίδιο για την Αμμόχωστο και τη Μόρφου). Αν συντηρείται μέχρι τώρα ο πόθος της επιστροφής στους Κερυνειώτες, δεν είναι παρά μόνο ένα άλλοθι για τους πολιτικούς, ώστε να μην πάρουν τις αναγκαίες τολμηρές και ίσως σκληρές αποφάσεις. Εγώ πάντως πήρα τη δική μου σκληρή απόφαση. Ο Καραβάς, το χωριό μου στην επαρχία Κερύνειας και το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, θα μείνουν πια για πάντα μόνο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Ως μια πολύτιμη ανάμνηση. Το χωριό και το σπίτι που είδα, πριν μερικά χρόνια, όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, δεν είναι πια το δικό μου χωριό, ούτε το δικό μου σπίτι. Έχουν γίνει τώρα το χωριό και το σπίτι κάποιων άλλων που ζουν εκεί πιο πολλά χρόνια απ’ ότι εγώ.

   Να κι ένα τελευταίο παράδειγμα. Πριν την εισβολή, αλλά και αρκετά χρόνια μετά απ’ αυτήν, πίστευα ότι η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί. Δεν το πιστεύω πια. Εγώ, βέβαια, είμαι και νιώθω Ελληνοκύπρια, αλλά η Κύπρος είναι ένα πολυπολιτισμικό νησί, όπου ζουν Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι, αλλά και άλλες μικρές μειονότητες. Και πρέπει να εξακολουθήσουν να ζουν σ’ ένα ενιαίο ομόσπονδο κράτος. Είναι καιρός να καλλιεργήσουμε όχι αυτά που μας χωρίζουν από τους Τουρκοκύπριους, αλλά όσα, κατά καιρούς, μας ένωσαν ή μας ενώνουν ακόμα. Είναι καιρός να συμβιβαστούμε, να κλείσουμε τις πληγές μας και να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την κοινή πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.

   Και όχι, η διχοτόμηση δεν είναι λύση.Φοβάμαι, όμως, ότι από "ηρωικό" ΟΧΙ σε "ηρωικό" ΟΧΙ, εκεί θα οδηγηθούμε.



Το σπίτι μου ή μάλλον το σπίτι, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, όπως είναι σήμερα. Όπως βλέπετε κυματίζουν στην πόρτα του η τούρκικη και η σημαία του ψευδοκράτους. Εκεί κυμάτιζε κάποτε η ελληνική σημαία. Δυστυχώς, δεν κυμάτισε ποτέ η κυπριακή. Ήταν μεγάλο λάθος.




10 σχόλια:

Unknown είπε...

Ευχαριστούμε για το κείμενο Μερόπη, λιτό, πυκνό σε νόημα και ιδιαίτερα ώριμο στις σημερινές αποχαυνωτικές συνθήκες.

apachezone είπε...

σκότωσε το παρελθόν σου με το παρελθόν...και ίσως γεννηθεί το νέο, καθαρό και καθαρμένο.

http://apachejones-zone.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

Nikos Lioliopoulos είπε...

Ειναι απιστευτο το πως μπορει ενας ανθρωπος που περασε τοσα να ειναι ορθολογιστης . Απεραντο σεβασμο στην Μερωπη.

stalamatia είπε...

Καλημέρα Μερόπη μου καλή Κυριακή να έχεις !!ναι αλλάζουμε τα βλέπουμε με διαφορετικό μάτι όλα ,τα αναθεωρούμε!!!Ωριμάσαμε ,ωρίμασε η σκέψη μας!!

Anef_Oriwn είπε...

Meropi,

Ώριμες, ρεαλιστικές και μπορώ να πω και σοφές οι σκέψεις ΣΟΥ! Ίσως χρησιμοποιήσω κάποια σημεία για ένα δικό μου κείμενο...

Εγώ δεν βίωσα την τρομακτικότητα του πολέμου και της προσφυγιάς από κοντά, όμως είχα τα δικά μου βιώματα, η ενθύμηση των οποίων με φορτίζει έντονα αυτές τις μέρες [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/07/15.html]...

Meropi είπε...

@ Esek Gibi
κατ' αρχάς σε καλωσορίζω στο blog μου. Κι σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

-@ ioannis apache
όχι, δεν θέλω και ούτε χρειάζεται να σκοτώσω το παρελθόν μου για να προχωρήσω. Είναι εκεί, στο μυαλό μου και την καρδιά μου ως πολύτιμη ανάμνηση.
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη

Meropi είπε...

-@Νίκο μου,
προσπαθώ πάντα να είμαι ορθολογίστρια. Τέλος πια οι μύθοι.

-@Σταλαματιά μου,
δεν ξέρω αν κι εσύ πια βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Έχουμε παράλληλους βίους εμείς οι δύο.

Meropi είπε...

-@Anef_Oriwn,
ευχαριστώ πολύ που βρίσκεις ώριμες τις σκέψεις μου. Και μπορείς να χρησιμοποιήσεις οποιαδήποτε θέλεις.

apachezone είπε...

α ναι..όχι να το σκοτώσεις ακριβώς..ποιητικά χάθηκε το νόημά μου..πάντως το παρελθόν είναι σίγουρο ότι υπάρχει και υπερισχύει.

apachezone είπε...

και επίσης σίγουρο είναι ότι είσαι γενναία, όπως και η όλη αντίληψή σου, όπως αναδύεται από εδώ.