Πρωτοχρονιά του 1977

Ξημέρωσε Πρωτοχρονιά! Και το μυαλό μου τρέχει σε μια άλλη Πρωτοχρονιά. Αυτήν του 1977! Τότε που ντυμένη νυφούλα (ωχ μελοδραματικό μου ακούγεται αυτό!) παντρευόμουν τον έρωτα των φοιτητικών μου χρόνων! Αυτόν που γνώρισα σε χαλεπούς, αλλά συγχρόνως ωραίους καιρούς. Μαζί στα καλά και τα κακά της περιόδου εκείνης. Μαζί στα φοιτητικά πάρτυ, στους περιπάτους, στα σινεμά, αλλά και στις διαδηλώσεις….Στα γεγονότα της Νομικής…Τότε που έτρεχα να γλιτώσω από τους αστυνομικούς και έχασα το ένα μου παπούτσι…..Κι εσύ σύντροφε μου καλέ, έτρεχες από πίσω μου, αν και πιο γρήγορος από μένα, για να με προστατεύεις. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου Τότε που έφυγα κι εσύ έμεινες μέσα, ήσουν εκεί όταν μπήκαν τα τανκς…Πώς γλίτωσες, η καρδούλα σου το ξέρει!

Πώς πέρασαν κιόλας 31 χρόνια! Τότε ήμουν δεν ήμουν 25 χρόνων, ενώ σήμερα περπατάω αισίως προς τα 56!! Κι εσύ σύντροφε της ζωής μου (πολύς μελοδραματισμός μου βγαίνει σήμερα) παλικάρι 27 χρόνων ήσουν τότε (πω, πω τόσο πάει ο γιος μας τώρα και νομίζω ότι είναι ανώριμος για γάμο)…Μη νομίζετε ότι αυτά τα 31 χρόνια κύλησαν όλα μέσα στην καλή χαρά και το ρομαντισμό। Όχι, είχαμε την καλή μας χαρά, αλλά και τη λύπη μας, είχαμε τα καλά μας, αλλά και τα άσχημα μας, τα πάνω μας, αλλά και τα κάτω μας, τις αγάπες μας, αλλά και τους καυγάδες μας… Ήρθαν και φορές που κοντέψαμε να το διαλύσουμε. Αλλά επικράτησαν ωριμότερες σκέψεις। Και νομίζω δεν το μετάνιωσε κανείς μας.

Τα πρώτα χρόνια μπορώ να πω ότι οι συγκρούσεις ήταν πιο συχνές. Άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες και οι δυο, ερχόταν ώρα που δυσκολευόμασταν να υπερνικήσουμε το εγώ μας. Με τα χρόνια και την ωριμότητα που κερδίζαμε σιγά σιγά, οι συγκρούσεις λιγόστεψαν, η σχέση μας γλύκανε και ωρίμασε. Ρούχα που πλύθηκαν και πλένονται ακόμα μαζί είμαστε. Και ναι μεν διατήρησε το καθένα το χρώμα του (δεν γίναμε ροζ, όπως στο τραγούδι), αλλά με τον καιρό μάθαμε να συμβιώνουμε και να αγαπάμε και το χρώμα του άλλου. Ήρθαν και τα παιδιά… Δύο, ζωή να έχουν…. Η μητρότητα με έκανε πιο υποχωρητική και υπομονετική. Επιστράτευα όλο και πιο πολύ το χιούμορ για να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Τώρα πια σταματάω τους ολοένα και πιο αραιούς, αλλά αναπόφευκτους (για ανθρώπους που συζούν, πιστέψτε με είναι αναπόφευκτοι) καυγάδες με χιουμοριστικό, όσο το δυνατόν, τρόπο. Να πχ πριν λίγο καιρό ενώ καυγαδίζαμε του καλού καιρού και μου είπε πόσο μετάνιωσε που με παντρεύτηκε (!), του είπα «κι εγώ μετάνιωσα, αλλά σαν δυο μετανιωμένοι που είμαστε, δεν πάμε για κανένα καφέ;;». Γελάσαμε και πήγαμε για καφέ.

Πώς γιορτάσαμε σήμερα την επέτειο μας;;; Πολύ απλά. Πήγαμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι τη θάλασσα, το Σούνιο, την αγαπημένη μας τοποθεσία. Στο αυτοκίνητο τραγουδούσαμε. Τραγούδια της εποχής μας. Μέχρι και το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» τραγουδήσαμε. Ένα τραγούδι που πάντα είναι επίκαιρο. Όλο και κάποια ξαστεριά περιμένουμε…..

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.