Η Μερόπη αστειεύεται

Η Μερόπη αστειεύεται

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Με ή χωρίς οικογένεια;

Αν και δεν υπήρξα ποτέ θρησκευόμενο άτομο, εντούτοις τον τελευταίο καιρό παρακολούθησα με ανθρώπινο ενδιαφέρον την πορεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου προς το θάνατο. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι ο Αρχιεπίσκοπος επέδειξε μια ιδιαίτερα αξιοπρεπή και καρτερική στάση. Συνέχεια όμως τριγυρνούσε στο μυαλό μου το ερώτημα «δεν θα προτιμούσε τώρα στην επίπονη αυτή πορεία του προς το αναπόφευκτο τέλος να περιτριγυρίζεται από αγαπημένα πρόσωπα δικά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του και ενδεχομένως τα εγγόνια του;;». Ο ίδιος γυρνώντας από το Μαϊάμι, όπου όπως όλοι ξέρουμε αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής του, δήλωσε στον κόσμο που τον περίμενε έξω από το σπίτι του στο Ψυχικό «επανέρχομαι σπίτι μου, για να βρεθώ κοντά στους δικούς μου, σε περιβάλλον οικογενειακό, στην πατρίδα, όπου κανείς αισθάνεται πιο μεγάλη ασφάλεια και πιο μεγάλη ευλογία…». Σ’ αυτή τη φράση νομίζω περικλείεται μια μεγάλη αλήθεια. Η ανάγκη του ανθρώπου να περιβάλλεται από τους «δικούς του» ανθρώπους σε «οικογενειακό περιβάλλον», όταν αντιμετωπίζει την αρρώστια, το θάνατο… Για το Χριστόδουλο οι δικοί του ήταν οι διάφοροι διάκονοι και παρατρεχάμενοι της εκκλησίας, άντε και ο ηλικιωμένος αδελφός του. Μπορούσαν αυτοί να του παράσχουν αυτό που η αληθινή οικογένεια προσφέρει στον άνθρωπο της, όταν τον βλέπει να υποφέρει και να οδεύει προς το θάνατο; Δεν θέλω να είμαι απόλυτη. Για μένα η απάντηση είναι μάλλον όχι. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος.

Μια ιστορική διαδρομή στα γεγονότα που «επέβαλαν» την αγαμία του ανώτερου κλήρου εντείνουν την αμφιβολία μου για την αναγκαιότητα της αγαμίας αυτής. Όπως όλοι ξέρουμε (φαντάζομαι) μέχρι τον έκτο αιώνα δεν υπήρχε αυτή η επιβολή της αγαμίας. Οι Επίσκοποι, όπως όλοι οι κληρικοί, μπορούσαν να τελέσουν γάμο και να τεκνοποιήσουν. Από τους Αποστόλους μάλιστα όλοι, πλην του Ιωάννη και αργότερα του Παύλου, ήταν έγγαμοι. Πολλοί από τους Αγίους της Εκκλησίας μας που είχαν χρηματίσει Επίσκοποι ήταν έγγαμοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άγιος Σπυρίδωνας που ήταν έγγαμος και είχε και παιδί. Επίσης έγγαμοι ήταν, μεταξύ άλλων, ο Επίσκοπος Γρηγόριος Ναζιανζού (πατέρας του Γρηγορίου του Θεολόγου) και ο Γρηγόριος της Νύσσης (αδελφός του Μ. Βασιλείου). Αυτός που πρώτος επέβαλε νομοθετικά την αγαμία του ανώτερου κλήρου ήταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο Α' με νόμο που δημοσιεύτηκε το 551 μ.Χ σε μια εποχή που υπερτιμήθηκε πολύ ο μοναχισμός. Και πάλιν όμως ο νόμος αυτός, που ας σημειωθεί περιορίστηκε αργότερα από το Λέοντα το Γ΄ τον Ίσαυρο, δεν τηρείτο πάντοτε. Μέχρι και το 12ο αιώνα δεν έπαυσαν να εκλέγονται και έγγαμοι Επίσκοποι.

Υπάρχει σήμερα άραγε ανάγκη να διατηρείται αυτός ο αναχρονιστικός κανόνας;; Κοιτάζοντας βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή η απάντηση για μένα είναι ΟΧΙ. Ο Επίσκοπος είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με ομαλές ορμονικές λειτουργίες που δεν μπορεί παρά να έχει ερωτικές ανάγκες. Πρέπει λοιπόν να έχει επιλογή να καθορίζει ο ίδιος τον τρόπο ζωής του. Αν μεν πρόκειται για ασκητική μορφή που μπορεί να τιθασεύσει τις σαρκικές του επιθυμίες, είναι δικαίωμα του να το κάνει και να παραμείνει άγαμος. Πρέπει όμως να έχει και το δικαίωμα, αν το επιθυμεί να έχει και αυτός δίπλα του πραγματικά «δικούς» του ανθρώπους, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Δεν νομίζω ότι αυτοί θα τον εμποδίσουν να πραγματοποιεί την αποστολή του. Αντίθετα με την αγάπη τους, την τρυφερότητα τους, τη ζεστασιά τους θα του δίνουν δύναμη να προχωρά και να αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες. Και, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, θα του απαλύνουν τις τελευταίες του στιγμές και θα κάνουν την πορεία του προς το θάνατο, το μεγάλο αυτό Άγνωστο, ειρηνική και όσο το δυνατό ανώδυνη…

Καλό σου ταξίδι Χριστόδουλε….

26 σχόλια:

StupidityGR είπε...

Μερόπη, γειά σου, πραγματικά θα ήταν πιό ανθρώπινο για οποιοδήποτε θνητό, να έχει τους δικούς του ανθρώπους δίπλα του, όταν βαδίζει προς το τελευταίο ταξείδι.
Όλοι οι παρατρεχάμενοι που ήταν δίπλα του, παρέμειναν εκεί για το δικό τους καλό και όχι για τον ασθενή.
Χειρότερα δε, ποιός από εμάς θα επέτρεπε το χάλι της κρατικής τηλεόρασης να έχει κάμερες, δίπλα, δεξιά, αριστερά, από πάνω, και να φωτογραφίζει τον κάθε πιστό που για δικούς του λόγους θέλει να παραστεί.
Τα προσωπικά δεδομένα των όποιων πιστών η κρατική τηλεόραση τα πέταξε στο κάλαθο των αχρήστων.
Ο δε κάθε πολιτικάντης περνάει, κάνει τις δηλώσεις του και το χαζοκούτι της ΕΡΤ γίνεται υποχείριο.

xasodikis είπε...

Να και μια άλλη, ενδιαφέρουσα και ολωσδιόλου ανθρώπινη διάσταση του ζητήματος, που δυστυχώς θα περάσει απαρατήρητη μέσα στον ορυμαγδό της διαδοχής...
Την καλημέρα μου Μερόπη!

patsiouri είπε...

Προσυπογράφω...

jf είπε...

Καλώς, ίσως, είχαν επιβληθεί ΤΟΤΕ, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων ΕΚΕΙΝΗΣ της εποχής οι διάφοροι εκκλησιαστικοί περιορισμοί, τόσο για την αγαμία του ανώτατου κλήρου όσο και το άβατο του Αγ. Όρους και τόσοι άλλοι. Σήμερα όμως σε τι εξυπηρετούν; Αφήστε δε που οι περισσότεροι μάλλον σκανδαλίζουν παρά συμβάλλουν.
Είχε συζητηθεί το θέμα της αγαμίας τον 20 αι, με αφορμή το γάμο Σέρβων ορθόδοξων κληρικών- και πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν ότι πρέπει να αναθεωρηθούν κανόνες. Μεταξύ αυτών, οικουμενικοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, μητροπολίτες κά. Θέμα χρόνου; θέμα ανοικτόμυαλων κληρικών;

Όσο για το ανθρώπινο μέρος της ιστορίας, όντως θα πρέπει να είναι τραγικό. Ο φόβος του θανάτου δεν είναι το ότι χάνεις τη ζωή σου· είναι επειδή είναι μια ΜΟΝΑΧΙΚΗ πορεία προς το ΑΓΝΩΣΤΟ… και θα ήθελες -όντας στο καράβι μόνος σου- να έχεις μαζί σου έστω την εικόνα ‘δικών’ σου προσώπων.

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Οι άνθρωποι αυτοί,Μερόπη μου,σκοπό της ζωής τους έχουν την υπέρβαση(ψυχική,σωματική,πνευματική).Όταν ενδίδουν στις ανθρώπινες τους ανάγκες και αδυναμίες,πώς θα καταφέρουν να πετύχουν το σκοπό τους;
Όταν νιώθουν πως ανήκουν στο Θεό,και το πιστεύουν,και η λαχτάρα τους είναι να νιώσουν την απόλυτη αγάπη του Θεού,δεν είναι δυνατόν γι'αυτούς να "περιοριστούν" και να αρκεστούν σε μια οικογένεια. Έπειτα η αγάπη των δικών τους ανθρώπων,έχει απαιτήσεις,τους "δένει" τους τραβάει προς τα πίσω,και συνεπώς τους αποπροσανατολίζει από το δικό τους σκοπό..

athanasia είπε...

Καλησπέρα!

Παρ' όλο που πιστεύω ότι αυτό που λέμε "οικογένεια" ή "δικούς μας" δεν περιορίζεται στον σύντροφο και τα παιδιά, μπορεί μάλιστα να υπάρχει και χωρίς σύντροφο και παιδιά, συμφωνώ ότι η απαγόρευση για τον ανώτερο κλήρο δεν έχει νόημα.

Όποιος πιστεύει ότι μια οικογένεια θα τον αποσπούσε, απλώς δεν θα κάνει οικογένεια. Όποιος πάλι πιστεύει ότι θα τα καταφέρει έτσι κι αλλιώς και θέλει να κάνει οικογένεια, θα κάνει.

Αν και δεν θρησκεύομαι, βρίσκω ότι οι άνθρωποι που είναι μέσα στη ζωή είναι συνήθως πιό καίριοι, γιατί ξέρουν από μέσα για τί πράγμα μιλούν. Δύσκολο ν' ακούσει (και πολύ περισσότερο να μιλήσει) κανείς για κάτι που δεν ξέρει.

gnik είπε...

Αγαπητή Μερόπη
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του θέματος.
Τον πόνο και τον οίκτο που προκαλεί ο μελλοθάνατος στην οικογένεια του.
Που όσο πιο πολύ τραβάει τόσο μεγαλύτερος είναι.
Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα ένα ξαφνικό θάνατο έξω από το σπίτι μου & μακριά από την οικογένεια μου.
Όσον αφορά το θέμα των κληρικών συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο της athanasia

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Εγώ θα σου αναφέρω μία ακόμη λεπτομέρεια: ο απόστολος Πέτρος έπαιρνε στις περιοδείες του πάντα μαζί τη γυναίκα του!
Αν και ηλικιωμένος ήταν φυσιολογικός άνθρωπος και δεν του πολυφαίνονταν σόι αυτά περί αγαμίας και "εγκράτειας"!

Aggelos Spyrou είπε...

Ότι δεν θα είχα πρόβλημα να ηγείται στην Εκκλησία ένας έγγαμος, είναι δεδομένο.

Ότι κάποιες αποφάσεις δεν τις καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω που ακριβώς αποσκοπούν, επίσης είναι δεδομένο.

Θα ήθελα να ήξερα, αν ρωτούσε κάποιος έναν επίσκοπο, το βράδι που ο νους αναπολεί, αν θα ήθελε πραγματικά να είναι παντρεμένος, με παιδιά, με εγγόνια, ποια θα ήταν η απάντησή του. Γιατί καμιά φορά κρίνουμε με τα δικά μας δεδομένα τις αποφάσεις των άλλων, κι αυτό είναι άδικο.

Ανώνυμος είπε...

Ela mwre twra, an ton rwtousame ti skeftetai ena vradu o klirikos tha skeftotan sex, oikonomika provlimata, anexeia kai loipa.Einai to pio anwmalo kai afusiko prama ston kosmo na prospatheis na tithaseuseis fusiologikes ormes,an twra aytoi ti vriskoun monaxoi tous tote de mas peftei logos.O katheis opws goustarei. Alla polu amfivallw oti menoun ontws apraktoi.Apo tin apraxia tous tin varaei kai kanoun alla tris xeirotera apo mena pou eimai kipouros, apo sena pou eisai farmakopoios, apo ton trito pou nai daskalos.MH GELIOMASTE!

Spitogata είπε...

Μερόπη,
Καλώς ή κακώς περιγράφεις την αλήθεια.

Η ανάγκη να περιστοιχίζεσαι από οικείους αυξάνεται ακόμα περισσότερο τις δύσκολες στιγμές.

Τα πάντα όμως στην ζωή είναι επιλογές. Συνειδητές ή ασυνείδητες.
Με αυτές ζούμε, με αυτές πεθαίνουμε.

Καλημέρα

Meropi είπε...

καλοί μου διαδικτυακοί φίλοι,
αυτές τις μέρες δεν θα επικοινωνήσω μαζί σας, γιατί είμαι στην Κύπρο. Ήρθα να δω τον κανακάρη μου που είναι φαντάρος. Δεν είναι εύκολο να βρω υπολογιστή.
Εσείς συνεχίζετε να με σχολιάζετε. Θα απαντήσω στον καθένα χωριστά όταν γυρίσω.

ΩΣΗΕ είπε...

Μερόπη μου καλησπέρα. Δε θα ήθελα να σχολιασω επί της ουσίας, αισθάνομαι αναρμόδιος. Απλά ήθελα να πω ότι γενικά με τους ιεράρχες δεν τα πάω καλά. Φωτεινή εξαίρεση αποτελούσε για μένα ο εκλιπών. Καλό του ταξίδι...

Unknown είπε...

Έχεις βάλει και δύσκολο θέμα.
Αισθάνομαι ότι καλύτερα είναι να "πηγαίνουμε" δίχως να ταλαιπωρούμε κανέναν.
Να περάσεις καλά Μερόπη στη Κύπρο.
Μαθαίνω έχει αρκετό κρύο κι εκεί.

marianaonice είπε...

Μερόπη μου πραγματικά δύσκολο θέμα. Σίγουρα συμφωνώ μαζί σου ότι αν κάποιος θέλει ν΄ ακολουθήσει την ιερωσύνη να είναι ελεύθερος να διαλέξει από πιο μετερίζι θέλει να την υπηρετήσει: Από αυτό του έγγαμου οικογενειάρχη και μάχιμου ιερωμένου ή από αυτό του μοναχικού, εγκρατούς ανθρώπου που αναζητά την τελειότητα και το θείο μέσα από τη στέρηση και την τιθάσευση των υλικών και εγκόσμιων αναγκών του! Είναι θέμα επιλογής νομίζω και πρέπει να έχουν αυτό το δικαίωμα, γιατί υπάρχουν εξίσου άξιοι ιερείς που έστω και αν είναι έγγαμοι θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά, ως ποιμένες της εκκλησίας!!
Πολύ ωραίο θέμα, πάντως. Μπράβο σου!

rain είπε...

Αχ Μερόπη μου κι εγώ δεν τα πάω καλά με τον κλήρο για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Καλά να περάσεις με τον κανακάρη σου και να προσέχεις..Σε φιλώ

ZouZouna είπε...

Θα έλεγα πως οικογένειά μας είναι οι άνθρωποι που θεωρούμε εμείς οικογένεια. Αυτοί που ζουν μαζί μας.... οι φίλοι μας, οσοι μας αγαπούν΄και έχουμε ισχυρούς δεσμούς μαζί τους.
την καλησπέρα μου

Haris είπε...

Συγνώμη, αλλά η εκκλησία είναι ένας βόθρος. Ότι και να αφαιρέσεις από μέσα της, δεν καθαρίζει.
Και κάτι άλλο: αυτό που όλοι λέτε ("αξιοπρεπή και καρτερική στάση"), τι εννοείτε; Ο άνθρωπος έκανε το παν για να μην πεθάνει! Έφαγε του κόσμου τα λεφτά για αυτό το πράγμα. Τι καρτερική στάση; Έκλασε μέντες, όπως πολλοί από μας εκείνη την στιγμή φυσικά. Αλλά καρτερική στάση δεν ήταν. Καρτερική στάση ήταν του Χριστού...

Ανώνυμος είπε...

:) o Haris exei dikio, karteriki stasi itan auti tis mikris mou filis, tis Marias pou xathike apo karkino sta 11 tis kai perimene tin "adeia" tis mamas tis gia na fygei isixi.Otan eide oti i mama tis to pire apofasi, eksepneuse.Ayti einai karteriki stasi

mania είπε...

καλησπέρα και από μένα την τρελλή μετριότητα.
Αχ βρε Μερόπη σήμερα οι Δεσποτάδες ζουν μέσα στην πολυτέλεια. Το μόνο που δεν σκέφτονται είναι η εγκράτεια. Καλύτερα λοιπόν να παντρεύονται, να κάνουν οικογένεια, παρά να σκανδαλίζουν τους πιστούς με τα διάφορα καμώματα τους.
Και νομίζω ότι ο Χριστόδουλος ήταν τύπος οικογενειάρχη, δεν ήταν ασκητική μορφή. Να πω και την αλήθεια, κανείς σχεδόν από αυτούς δεν μου φαίνεται ασκητική μορφή.
Σου εύχομαι καλή επάνοδο από την Κύπρο και να είναι καλά ο γιόκας σου.

phlou...flis είπε...

Είδα ...Κερύνεια και μπήκα.
Ανθρώπινη η προσέγγισή σου. Δεν την συνάντησα πουθενά αλλού.
'Οντως δεν υπάρχει δογματικό πρόσκομμα για έγγαμους κληρικούς και δη μητροπολίτες. Τα σημερινά μυαλά λίγο σκούρα τα βλέπω. Ο εκλιπών ίσως... 'Εφυγε.
"Δε φοβάμαι το θένατο. Το ερχομό του φοβάμαι" είπε κάποιος και σίγουρα αυτή η προσμονή θέλει ...συντροφιά.
Ο μοναχικός θάλεγε "δε φοβάμαι το θάνατο γι αυτό και δε βιάζομαι να πεθάνω...".
Την καληνύχτα μου

ritsmas είπε...

Ομορφη η ανάλυση σου και γενικότερα η προσέγγιση του θέματος αυτού. ειμαι παπαδοεγγόνι και έχω μια κάποια εικόνα του τί σημαίνει αγαμία στον κλήρο από πολλές πλευρές. Την πτυχή όμως που θίγεις στην προκειμένη περίπτωση, λίγοι την σκέπτονται, την συνυπολογίζουν κάθε φορά που βάζουν κάτω τα κουκιά. Κι ειναι αληθεια ότι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος , μικρός ή μεγάλος, σπουδαίος ή ασήμαντος, χρειάζεται το χέρι του δικού -κατα δικού του ανθρώπου την ωρα που φεύγει. Δεν ξέρω γιατί. φαντάζομαι γιατί το ταξίδι γίνεται ετσι πιο ανάλαφρο και ενδεχομενως πιο ασφαλες!

Meropi είπε...

Καλησπέρα σας καλοί μου διαδικτυακοί φίλοι, παλιοί και νέοι.
Γύρισα απόψε από την Κύπρο και κάθησα να γράψω δυο κουβέντες.
Από ότι ακούω και βλέπω από τις ειδήσεις άρχισε ήδη η διαδικασία της διαδοχής για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και όλα αυτά λίγο μου θυμίζουν θρησκευτική ευλάβεια και εγκράτεια.
Βλέπω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η αγαμία στους επισκόπους τίποτε δεν εξυπηρετεί. Εδώ ολόκληρο κράτος διοικούν έγγαμοι και οικογενειάρχες πρωθυπουργοί και δεν θα μπορούσαν να διοικούν την εκκλησία έγγαμοι κληρικοί;

sealike2 είπε...

Μερόπη, καλώς όρισες!Δύσκολο θέμα! Προς το παρόν, ευχόμαστε η ιεραρχία της εκκλησίας μας να αποφασίσει καλόπιστα ώσε να εκλεγεί ο καταλληλότερος!Καλή εβδομάδα!!

Ανώνυμος είπε...

Καλώς όρισες Μερόπη και στη δεύτερη πατρίδα σου. Λοιπόν, ενδιαφέροντα και τα δύο ποστ σου. Ειδικά αυτό μου θύμισε μια συζήτηση που είχαμε με φίλους για το ότι τα μεγαλύτερα σεξουαλικά σκάνδαλα έχουν σημειωθεί σε θρησκείες που απαιτούν την αγαμία των κληρικών (βλ και καθολικισμό), ενώ στους χορτασμένους παρατηρούνται περισσότερο οικονομικά σκάνδαλα, γιατί το ερωτικό το έχουν λύσει. Να έχεις μια όμορφη μέρα.

αθεόφοβος είπε...

Η Αθανασία και η κερασοζουζουνα με κάλυψαν στο μεγαλύτερο μέρος.
Το θέμα της αγαμίας όμως βασίζεται στο ότι το χριστιανικό ιερατείο έθεσε μια φυσιολογική λειτουργία σαν την σεξουαλική πράξη,ουσιαστικά υπό διωγμόν αναγκαία μόνο για την διαιώνιση του είδους και μόνο στα πλάισια του γάμου.
Με τον τρόπο αυτό το πλήθος των πιστών που είναι επόμενο να ακολουθεί το πρόσταγμα της φύσης θα περιπέσει σίγουρα σε αμαρτία όπότε οι αγνοί και υπεράνω των ανθρωπίνων αδυναμιών παπάδες και καλόγεροι θα μεριμνήσουν για την σωτηρία των ψυχών των αμαρτωλών.
Αν δε παντρευόντουσαν και οι μητροπολίτες εκεί θα βλέπαμε δυναστείες κληρονομικές για αιώνες.