Η Ολυμπιακή Φλόγα, η ιστορία της και τα ...παρατράγουδα

Με μια λιτή τελετή και με τη βοήθεια των καλών καιρικών συνθηκών (του θεού Απόλλωνα που θα έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες) έγινε σήμερα, όπως όλοι ξέρουμε, η τελετή Αφής της Φλόγας, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Τη φλόγα παρέδωσε η γλυκύτατη πρωθιέρεια Μαρία Ναυπλιώτου στον πρώτο Λαμπαδηδρόμο Ολυμπιονίκη Αλέξανδρο Νικολαϊδη. Και η αντίστροφη μέτρηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου άρχισε με ….παρατράγουδα.

Τρία άτομα που ανήκουν στην ομάδα "Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα" εισέβαλαν στο χώρο τέλεσης της Αφής και κρατώντας μαύρα πανό που απεικόνιζαν χειροπέδες αντί τους Ολυμπιακούς Κύκλους προσπάθησαν να διακόψουν την ομιλία του Κινέζου επικεφαλής της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων του Πεκίνου Λιου Κι. Αυτός όμως συνέχισε να μιλά απτόητος. Αυτό τελικά που κατάφεραν οι Ακτιβιστές να διακόψουν, για λίγα έστω λεπτά, ήταν την απευθείας μετάδοση της τελετής από την επίσημη Κινέζικη Τηλεόραση. 2.300.000.000 Κινέζοι δεν είδαν τη διαμαρτυρία των Γάλλων δημοσιογράφων για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα λίγα λεπτά (ή ίσως και δευτερόλεπτα) που διήρκεσε η διαμαρτυρία, οι Κινέζοι έβλεπαν αναγκαστικά κάποιο βίντεο που τους έβαλε η κυβερνητική τηλεόραση. Εκτός από τη διαμαρτυρία μέσα στο αρχαίο Στάδιο, κάποιοι διαδηλωτές, διαμαρτυρόμενοι για τη συνεχιζόμενη κατοχή του Θιβέτ, ακολούθησαν τη λαμπαδηδρομία έξω από το Στάδιο και προσπάθησαν σε μερικά σημεία, μάλιστα να την εμποδίσουν. Οι περισσότεροι φορούσαν μπλούζες, που έγραφαν "Ελευθερία στο Θιβέτ", ενώ κάποιοι είχαν κρεμάσει και ένα πανό σε ένα κεντρικό σημείο της Ολυμπίας. Συνελήφθησαν οι δημοσιογράφοι και η εικονιζόμενη Ελβετίδα υπήκοος που κατάγεται από το Θιβέτ. Σημειώνεται ότι έβαψε η ίδια το πρόσωπο της με κόκκινη μπογιά (δεν είναι αίμα), για να διαμαρτυρηθεί για τα αιματηρά επεισόδια στο Θιβέτ.

Ας δούμε τώρα λίγο την ιστορία της Ολυμπιακής Φλόγας που θεωρείται σύμβολο των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι η αναπαράσταση της κλοπής της φωτιάς του Δία από τον Προμηθέα. Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ακριβώς αυτή η τελετή της Αφής με τους λαμπαδηδρόμους, όπως την ξέρουμε σήμερα. Απλώς, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, υπήρχε στο Πρυτανείο της Αρχαίας Ολυμπίας πάντα αναμμένος ένας βωμός αφιερωμένος στην Εστία με την Ιερή Φλόγα αναμμένη από τις ακτίνες του ήλιου με τη βοήθεια ενός κοίλου κατόπτρου. Παράλληλα υπήρχε η Λαμπαδηδρομία ως ένα από τα πλέον δημοφιλή αγωνίσματα των Αγώνων.

Η Ολυμπιακή Φλόγα επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ το 1928. Δεν έγινε όμως μεταφορά της από την Αρχαία Ολυμπία. Απλώς η φλόγα άναψε επιτόπου. Η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας από την Αρχαία Ολυμπία και η λαμπαδηδρομία, όχι πλέον ως αγώνισμα, αλλά ως προπομπός της γιορτής καθιερώθηκε στη σύγχρονη εποχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936. Η Φλόγα, ξεκινώντας από την Ολυμπία, με πρώτο λαμπαδηδρόμο το νεαρό αθλητή Κωνσταντίνο Κονδύλη, ταξίδεψε για πρώτη φορά χέρι με χέρι μέχρι το Βερολίνο και οι Αγώνες ξεκίνησαν με την αφή της στο Ολυμπιακό στάδιο. Από τότε η Αφή της Ολυμπιακής φλόγας και η Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα, έγιναν θεσμός.

Την πρώτη αυτή τελετή του 1936 απαθανάτισε σε ταινία ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ολυμπία» η Λένι Ρίφενσταλ, προσωπική φίλη του Χίτλερ και επίσημη σκηνοθέτης του Γ' Ράιχ. Αυτή μάλιστα εξαφάνισε ως δια μαγείας τον πρώτο Λαμπαδηδρόμο (Κωνσταντίνο Κονδύλη) και στη θέση του έβαλε να τρέχει τον Τόλικ Ντομπράνσκι, γιο Ρώσου πολιτικού πρόσφυγα, που κατοικούσε στον Πύργο. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η Γερμανίδα σκηνοθέτιδα "δάγκωσε τη λαμαρίνα" με τον Τόλικ. Τον πήρε από το 27ο χιλιόμετρο, όπου παρέλαβε τη φλόγα και τον έκανε πρώτο λαμπαδηδρόμο στην ταινία μεταφέροντας τον στην αφετηρία. Μόλις δε τελείωσε το μοντάζ, τον πήρε μαζί της, έμειναν στη «Μεγάλη Βρετανία» και έκαναν dolce vita στην Αθήνα του μεσοπολέμου.

Ας θυμηθούμε και μερικά άλλα περίεργα που έχουν να κάνουν με την Ολυμπιακή Φλόγα. Το 1968 ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος επί ελληνικού εδάφους για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού είχε επιλεγεί ο πρωταθλητής του ακοντισμού Χρήστος Πιεράκος. Ένα ελάττωμα στη δάδα πλημμύρισε το χέρι του με καυτό καύσιμο υγρό, που λίγο έλειψε να σημάνει και το τέλος της καριέρας του Έλληνα πρωταθλητή! Τα εγκαύματά του ήταν σοβαρά, αλλά με τρομερό πάθος και κουράγιο κατάφερε να φθάσει μέχρι τον βωμό! Τα σημάδια υπάρχουν μέχρι σήμερα στο δεξί του χέρι. Το 1976 συνέβη ένα τρελλό απρόοπτο στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ. Κάποια βλάβη έσβησε την Ολυμπιακή Φλόγα από το βωμό και ένας εργάτης, ονόματι Πιερ Μπρουσάρ, με φόβο ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του, τον άναψε με τον... αναπτήρα του! Από τύψεις ομολόγησε την ενέργεια του και ο βωμός άναψε και πάλι από την εφεδρική λυχνία.

Τελειώνοντας θέλω να αναφέρω ότι ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευ. Αντώναρος καταδίκασε τα επεισόδια: «Η κυβέρνηση καταδικάζει κάθε απόπειρα παρέμβασης στην καθιερωμένη τελετή αφής της φλόγας, πολύ περισσότερο όταν εμπεριέχει πράξεις που δεν έχουν καμία σχέση με το Ολυμπιακό Πνεύμα». Αντίθετα η Οργάνωση «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» (RSF) σε ανακοίνωση της από το Παρίσι υπογραμμίζει πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ιερότερα από την ολυμπιακή φλόγα. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Αν η ολυμπιακή φλόγα είναι ιερή, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ακόμη περισσότερο. Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε την κινεζική κυβέρνηση να αποκτήσει την ολυμπιακή φλόγα, ένα σύμβολο ειρήνης, χωρίς να καταγείλουμε τη δραματική κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, λιγότερο από πέντε μήνες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων»,

Εσείς με ποιόν συμφωνείτε ή μήπως και με τις δυο πλευρές;;

---------------------------------------

Για να θυμηθούμε και το ωραίο αυτό τραγούδι του Γ. Κότσιρα που αφορά την Ολυμπιακή Φλόγα (Pass the flame)

Ο Ιερώνυμος, ο Άνθιμος, ο Μπαμπινιώτης και το πάπλωμα...

Διαβάζω σήμερα στον Ηλεκτρονικό Τύπο (Ημερήσια, Ελευθεροτυπία) ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήλθε σε ρήξη με το Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο για το βαρύτατο χαρακτηρισμό «πορνεία» που με επιμέλεια του τελευταίου, ως Εκπροσώπου Τύπου, περιλήφθηκε στο Ανακοινωθέν της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (Δ.Ι.Σ.). Ο Αρχιεπίσκοπος έψεξε το Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ότι αυθαιρέτως συμπεριέλαβε τη λέξη «πορνεία» στο ανακοινωθέν. «Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε και να μιλάμε με τέτοια γλώσσα σε ανθρώπους που επιλέγουν να είναι εκτός Εκκλησίας ή να μην ακολουθούν τους κανόνες της. Δεν είναι εκκλησιαστικό» φέρεται να του είπε. Και εδώ έρχεται το δικό μου ερώτημα: Ποιος κυβερνά τελικά την Εκκλησία ο Αρχιεπίσκοπος ή ο Εκπρόσωπος Τύπου;;; (σαν να λέμε ποιος κυβερνά την Ελλάδα ο Καραμανλής ή ο Ρουσσόπουλος;)

Ωστόσο ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος επιμένει (βλ. εδώ) - ότι «το θέμα δεν συζητήθηκε σήμερα (σημ. 19/3/2008) στη Σύνοδο, ισχύουν όσα έχουμε ήδη ανακοινώσει από τη Δευτέρα». Παρέπεμψε μάλιστα στο Λεξικό του Μπαμπινιώτη για την εκκλησιαστική σημασία του όρου 'πορνεία' (να και φίλος του Μπαμπινιώτη ο Άγιος Πατέρας).

Προσέτρεξα κι εγώ στο Λεξικό να δω τι λέει. Να λοιπόν τι γράφει ακριβώς ο Μπαμπινιώτης στο λήμμα Πορνεία: 1. το να διαθέτει κανείς το σώμα του σε άλλους για ερωτική ικανοποίηση έναντι αμοιβής: προάγω/οδηγώ κάποιον στην πορνεία || ανδρική / παιδική ~ || η ~ θεωρείται το αρχαιότερο επάγγελμα τού κόσμου 2. (συνεκδ.) η ιδιότητα και η εργασία τής πόρνης 3. ΕΚΚΛΗΣ. κάθε σεξουαλική σχέση εκτός γάμου.

Η πραγματική σημασία της λέξης πορνείας είναι αυτή με στοιχ. 1. Στην υπό στοιχ. 3 ερμηνεία είναι φανερό ότι ο Μπαμπινιώτης παραπέμπει σ’ αυτά που πιστεύουν οι εκκλησιαστικοί κύκλοι. Αυτό, κατά τη γνώμη μου δεν δίνει άλλοθι στους κάθε «Άνθιμους» να αναπαράγουν αυτή την οπισθοδρομική σημασία. Είναι καιρός να πάνε μπροστά.

Τελειώνοντας θέλω να παραθέσω ένα απόσπασμα από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στη σημερινή (21-03-08) «Καθημερινή» για να μη ξεχνάμε ότι ο καυγάς γίνεται για το «πάπλωμα» (όπου «πάπλωμα» = πελατεία για το Σύμφωνο Συμβίωσης)

«Το σύμφωνο συμβίωσης πρέπει να καλύπτει όλους τους συναινούντες ενήλικες που αποφασίζουν να συμβιώσουν. Ακόμη κι αν ανήκουν στο ίδιο φύλο. Μπορεί να μην μας αρέσει, μπορεί να το θεωρούμε αμαρτία, αλλά αυτά δεν έχουν τίποτε να κάνουν με την ισονομία. Εξάλλου, η ελευθερία των ανθρώπων να «ζήσουν εν αμαρτίαις» προβλέπεται και από τον θεϊκό νόμο. Θα πρέπει να βάζει προσκόμματα ο κοσμικός νόμος;

»Η Ιερά Σύνοδος καλά κάνει και διαλαλεί τη θέση της. Όπως όλοι, έτσι κι αυτή κρίνεται για όσα λέει. Το ζήτημα είναι τι θα κάνει η Πολιτεία. Θα υποκύψει σε εκείνους που θέλουν να μονοπωλήσουν τη σύναψη συμβολαίων συμβίωσης, ή θα απελευθερώσει τη διαδικασία και για εκείνους που δεν θέλουν να περάσουν από το τυπικό κάποιας θρησκείας…»

Γιατί μας βρίζετε "Aγιοι" Πατέρες;

Το διάβασα και ανατρίχιασα!

Με δελτίο Τύπου που κοινοποιήθηκε στα ΜΜΕ σήμερα 18-3-2008 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ανακοίνωσε μεταξύ άλλων και τα εξής (κατά λέξη): «Η Εκκλησία δέχεται και ευλογεί την παραδεδομένη τέλεση του Γάμου κατά το Ορθόδοξο Τυπικό ενώ θεωρεί πορνεία κάθε άλλη «συζυγική» σχέση εκτός αυτού…». Δηλαδή με λίγα λόγια η Άγιοι Ιεράρχες αποκαλούν ένα μεγάλο τμήμα του Ελληνικού λαού πορνευόμενους. Μας εξυβρίζουν απροκάλυπτα. Και η εξύβριση αυτή αφορά όχι μόνο όσους συζούν ως ζευγάρι, χωρίς νομότυπο γάμο, είτε γιατί ακόμα δεν κρίνουν εαυτούς έτοιμους για να προχωρήσουν σε τέτοια δέσμευση, είτε γιατί ιδεολογικά είναι εναντίον του γάμου, είτε γιατί έτσι γουστάρουν, αλλά και όσους έκαναν πολιτικό γάμο που η πολιτεία θεωρεί νόμιμο και ισότιμο με το θρησκευτικό! Ακόμα και αυτούς που έκαναν θρησκευτικό γάμο με άλλη, όχι ορθόδοξη, ιεροτελεστία (π.χ. ρωμαιοκαθολική) εξυβρίζει η Εκκλησία. Έλεος πια «Άγιοι» Πατέρες…Τι σκοταδιστική αντίληψη είναι αυτή που διατυπώσατε!

Είναι φανερό ότι οι Ιεράρχες χρησιμοποίησαν επίτηδες μια τόσο σκληρή και άκρως εξυβριστική λέξη «πορνεία», αντί άλλης πιο ήπιας φράσης (π.χ. ηθικά απαράδεκτη συμβίωση) αφενός μεν για να δείξουν προς την πολιτεία ότι αντιτίθενται σθεναρά προς το αναμενόμενο να καθιερωθεί Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης και αφετέρου να τρομοκρατήσουν τους θρησκευόμενους πολίτες και να τους αποτρέψουν από τους άλλου τύπου νόμιμους γάμους ή συμβιώσεις. Και εδώ έρχεται η δική μου απορία. Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, την περασμένη εβδομάδα, είχε εμφανιστεί μετριοπαθής. Εξέφρασε το σεβασμό του στους πολίτες που αναζητούν ξεχωριστά από την Εκκλησία τους τρόπους να ρυθμίσουν τη ζωή τους. Πού πήγε αυτή η μετριοπάθεια και ο σεβασμός όταν μιλούσε στην Ιερά Σύνοδο; «Εκείνη ήταν η άποψη του ενός και αυτή είναι των δεκατριών» τόνισε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμος μιλώντας στα ΜΜΕ. Αν κατάλαβα καλά δηλαδή ο ένας ο «μετριοπαθής» προσχώρησε στη γνώμη των δώδεκα, των έξαλλων υβριστών! Και μη χειρότερα!

Ας θυμηθούμε λίγο πότε και γιατί άρχισε να θεωρείται υποχρεωτικός ο θρησκευτικό γάμος στη Ελληνική (Βυζαντινή) Επικράτεια. Λοιπόν μέχρι το 893 υποχρεωτικός ήταν ο πολιτικός γάμος. Το πιο πάνω έτος ο Λέων ο Στ΄ ο Σοφός, για να κατευνάσει τον Κλήρο που ξιφουλκούσε εναντίον του γιατί συζούσε με μια γυναίκα που δεν είχε νυμφευθεί (παλλακίδα), ενώ ήταν νυμφευμένος με άλλην, καθιέρωσε για πρώτη φορά με μια «νεαρά» (νόμο) ως υποχρεωτικό το θρησκευτικό γάμο. Από τότε Κράτος και Εκκλησία μαζί στο χορό του Ησαΐα. Χρειάστηκε να περάσουν 1100 περίπου χρόνια για να χαλαρώσει λίγο ο σφιχτός εναγκαλισμός της Εκκλησίας στο θέμα αυτό και να καθιερωθεί πάλι ο πολιτικός γάμος στο Ελληνικό Κράτος. Η καθιέρωση όμως αυτή δεν έγινε όπως συνάδει σε σύγχρονο πολιτισμένο Κράτος. Έγινε και πάλι συμβιβασμός. Δηλαδή αντί να καθιερωθεί υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και προαιρετικά όποιος θέλει να κάνει και θρησκευτικό, καθιερώθηκαν και οι δύο τύποι γάμου προαιρετικοί.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχηθώ να μην επηρεαστούν οι πολιτικοί (που υποτίθεται έχουν ταχτεί να εκσυγχρονίσουν το Κράτος) από τα εξυβριστικά λεγόμενα της Εκκλησίας και να κάνουν βήματα προς τα πίσω, αντί μπροστά προς την εξέλιξη σε καθαρά κοσμικά θέματα, όπως είναι ο γάμος, η συμβίωση κλπ. Βέβαια η ανάμνηση του νυν πρωθυπουργικού ζεύγους να προσέρχεται στις 24 Σεπτεμβρίου του 2000 και να υπογράφει σε εκείνο το αλήστου μνήμης «δημοψήφισμα» του μακαρίτη του Χριστόδουλου περί αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Αντίθετα μου δημιουργεί μια μελαγχολία, μα μια μελαγχολία…..

-------------------------

Υ.Γ. Ο Λέων ο Στ΄ ο Σοφός την έπαθε με την καθιέρωση ως υποχρεωτικού του θρησκευτικού γάμου. Όταν το 906, μετά το θάνατο και της τρίτης συζύγου του, θέλησε να νυμφευθεί την επί πολλά χρόνια ερωμένη του Ζωή Καρβονοψίνα, με την οποία μάλιστα είχε αποκτήσει και εξώγαμο παιδί (το μετέπειτα Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο), ο Πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός αντιτάχτηκε σθεναρά, γιατί επρόκειτο για τέταρτο γάμο. Τότε ο Λέων ο Στ΄ αναγκάστηκε να καθαιρέσει το Νικόλαο Μυστικό και να προωθήσει στο πατριαρχικό αξίωμα τον Ευθύμιο. Ταυτόχρονα ζήτησε τη γνωμοδότηση του Πάπα της Ρώμης Σεργίου Γ΄, ο οποίος κολακευμένος από την αναγνώριση της Πρωτοκαθεδρίας του γνωμοδότησε υπέρ της τέλεσης και τέταρτου γάμου. Τον τέταρτο γάμο τέλεσε ο ιερέας του παλατιού Θωμάς.

Y.Γ2 βλ. το πλήρες κείμενο του Δελτίου Τύπου της ΔΙΣ εδώ (http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/holysynod.asp?id=996&what_sub=d_typou)

Βαβυλωνία!!

Φαντάζομαι θα ξέρετε το θεατρικό έργο του Δημήτρη Βυζάντιου (1790-1853) «Βαβυλωνία» που την έγραψε το έτος 1836. Εκεί λοιπόν διαπραγματεύεται τη γλωσσική ασυνεννοησία στο νεοσύστατο τότε Ελληνικό κράτος που οφείλεται στις διάφορες ελληνικές ντοπιολαλιές. Κλασσική η σκηνή μεταξύ του Κρητικού και του Αρβανίτη. Ο Κρητικός ρωτά τον τελευταίο αν έφαγε τα κουράδια του (δηλ. τα πρόβατα του) και ο Αρβανίτης νομίζοντας ότι τον ρωτά αν έφαγε σκατά, τον χτυπά με την πιστόλα του. Έρχεται μετά ο Κύπριος να διηγηθεί το επεισόδιο στον αστυνόμο, ο οποίος έκανε προανάκριση και του είπε «ρώτησε ο Κρητικός τον Αρβανίτη αν έφαγε τα κουράδια του, δηλαδή τις κουδέλλες του (τα πρόβατα στα κυπριακά)…». Ο αστυνόμος πέρασε τις κουδέλες για κορδέλες και η ασυνεννοησία συνεχίστηκε….

Πόσα από αυτά τα επεισόδια ασυνεννοησίας, λόγω διαφορετικών ντοπιολαλιών, έχει ο καθένας από μας να διηγηθεί!! Σε προηγούμενη ανάρτηση μου σας διηγήθηκα ήδη δύο με ηρωίδα την κα Τούλα. Θυμάστε; Τη συμπαθητική κυρία που α) όταν κάλεσαν τα γειτονόπουλα το γιο της να παίξει «μάπα» νόμιζε ότι το έβριζαν «βλάκα», μη ξέροντας βέβαια ότι στην κυπριακή διάλεκτο η «μάπα» είναι η μπάλα και β) παρεξήγησε τον μπακάλη όταν της ευχήθηκε «καλές Σήκωσες» νομίζοντας ότι της λέει σεξουαλικό υπονοούμενο.!

Σήμερα θυμήθηκα και μερικά άλλα περιστατικά και είπα να σας τα διηγηθώ να γελάσουμε:

Α περιστατικό: Ήμουν νεαρή τότε δικηγόρος και ήρθε ένας πελάτης να μου αναθέσει μια υπόθεση εξύβρισης. Άρχισε λοιπόν να μου διηγείται τι έγινε. «Ήρθε ο γείτονας νυχτιάτικά, μου κτύπησε την πόρτα και όταν του άνοιξα, μου επιτέθηκε φραστικά λέγοντας μου: Τι έχεις ρε τα κρεμαστάρια, πήγαινε να βάλεις φουστάνια…». Εγώ ξέροντας ότι τα κρεμαστάρια στην κυπριακή διάλεχτο είναι οι κρεμάστρες που κρεμάμε τα ρούχα, του απαντώ με μια αφέλεια «και το θεωρείτε αυτό εξύβριση;». «Ε, δεν είναι;» με ρωτά ο άλλος. «Όχι φυσικά», του απαντώ. «τα κρεμαστάρια πράγματι τα έχουμε για να βάζουμε τα φουστάνια». Ο πελάτης έμεινε να με κοιτά αποσβολωμένος. Είδε κι έπαθε να με πείσει ότι τελικά είναι εξύβριση, γιατί ο γείτονας, που φυσικά δεν ήταν Κύπριος, με τα κρεμαστάρια εννοούσε τους όρχεις….

Β περιστατικό: Αναφέροντας το πιο πάνω επεισόδιο σε ένα συνάδελφο που είναι Κρητικός μου διηγήθηκε και αυτός με τη σειρά του ένα άλλο. Σκηνή σε ένα δικαστήριο στην Κρήτη (ο δικαστής δεν ήταν Κρητικός). Στη θέση του μάρτυρα κάποιος άντρας (Κρητικός), ο οποίος διηγείτο πώς έγινε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Σε μια στιγμή ο δικαστής τον διακόπτει και του λέει «δεν μας τα είπε έτσι η σύζυγος σας που κατέθεσε πριν, αλλιώς τα είπε». Και ο άντρας του απαντά «η σύζυγος μου κ. Δικαστά όταν έγινε το ατύχημα ήταν βαρεμένη και δεν τα θυμάται καλά» (σημείωση: στην Κρήτη βαρεμένη σημαίνει έγκυος και μάλιστα στους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης). Ο Δικαστής νομίζοντας ότι εννοούσε ότι κάποιος είχε βαρέσει (δείρει) τη σύζυγο τον ρωτά «από ποιον ήταν βαρεμένη η σύζυγος σας;». Ο άνδρας του απαντά φανερά εκνευρισμένος «τι εννοείτε από ποιόν, από μένα φυσικά…». Και έρχεται η παρατήρηση από το Δικαστή «μα καλά, δεν ντρέπεστε να κτυπάτε τη σύζυγο σας και να καμαρώνετε γι’ αυτό;». Εδώ πρέπει να σας πω ότι και στην Κύπρο χρησιμοποιούμε μια παρόμοια λέξη για την έγκυο στον τελευταίο μήνα: κατάβαρη.

Γ περιστατικό: Ήμουν στην Κύπρο και βλέπαμε τηλεόραση με τον πατέρα μου. Σε μια στιγμή μπαίνει μια διαφήμιση για τις συναυλίες του Κότσιρα που τότε βρισκόταν κι αυτός στο νησί και τραγουδούσε σε διάφορες πόλεις. Μόλις ακούει ο πατέρας μου το επίθετο «Κότσιρας» που στην Κύπρο σημαίνει κάτι σαν «Κουράδας» ή «Σκατάς», του πέσαν οι μασέλες. Γυρνάει εμβρόντητος προς εμένα και μου λέει «καλέ άκουσες πώς το λένε το παιδί αυτό;; Τι κρίμα κι έχει ωραία φωνή!»

Δ περιστατικό: Τη γνωστή κα Τούλα όταν καμιά φορά πέρναγε έξω από το σπίτι μας και την έβλεπε η γιαγιά μου της φώναζε «έλα κα Τούλα να κάτσεις να πνάσεις» (δηλαδή να ξεκουραστείς). Μια μέρα έρχεται η κα Τούλα στη μάνα μου και της λέει «έχω μια απορία, γιατί η μαμά σου όταν με βλέπει να περνώ μου λέει να έρθω να κάτσω να πεινάσω;;» (νόμιζε ότι της έλεγε έλα να κάτσεις, να πεινάσεις).

E περιστατικό: Αυτό μου το διηγήθηκε μια θεία μου που ένα διάστημα έζησε στην Αγγλία, στο Λονδίνο. Εκεί οι Κύπριοι έχουν αναπτύξει μια διάλεχτο δική τους Κυπριο-αγγλική. Πάει λοιπόν ένας γείτονας, Κύπριος κι αυτός, και τους λέει «το Σάββατο θα χαρτώσουμε το Κιτσούδι, θέλετε να έρθετε κατά τις 10 να μας βοηθήσετε;». Πρέπει να σας πω ότι στα κυπριακά χαρτώνω σημαίνει αρραβωνιάζω. Η θεία μου νομίζοντας ότι ήρθε να τους καλέσει στον αρραβώνα του γιου του του Κώστα και να τους παρακαλέσει να πάνε πιο μπροστά να βοηθήσουν στην προετοιμασία, του απάντησε «ευχαρίστως να ρθούμε». Το Σάββατο λοιπόν οι θείοι μου ντύθηκαν, στολίστηκαν και κατά τις 10 καταφτάνουν στο σπίτι του γείτονα με τα δώρα τους. Μόλις τους βλέπει ο γείτονας με τα καλά τους ρούχα αναφωνεί «μα καλά ήρθατε να κάνετε δουλειά με τα καλά σας;;». Τελικά δεν αρραβώνιαζε το γιο του, αλλά έβαζε wallpaper (χαρτί ταπετσαρίας) στην κουζίνα (kitchen) του και ήθελε βοήθεια……

Θεωρώ περιττό να σας διηγηθώ και επεισόδια με τη «βίλλα» που όλοι ξέρετε, φαντάζομαι, τι σημαίνει στην Κύπρο!! Θα σας πω όμως ένα ανέκδοτο πάνω σ’ αυτό. Ρωτά η δασκάλα τα παιδιά στο σχολείο να της διηγηθούν πού πάνε με την οικογένεια τους συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Η Αννούλα απαντά «εμείς κυρία πάμε στη βίλλα μας στο Πόρτο Ράφτη». Ο Κωστάκης λέει «εμείς πάμε στη βίλλα μας στην Αίγινα». Ρωτά και τον Πανίκκο (κυπριακής καταγωγής) και αυτός απαντά «εμείς πάντως κυρία τη βίλλα μας την έχουμε πάντα μαζί μας, δεν πάμε να τη βρούμε κάθε Σαββατοκύριακο».

Σας αφήνω τώρα και σας προσκαλώ, όσους από σας έχετε παρόμοια περιστατικά, να τα διηγηθείτε στα σχόλια σας.

ΥΓ Επειδή ο Γεράσιμος δεν ήξερε τι είναι η «βίλλα» στα κυπριακά, εξηγώ για όσους δεν ξέρουν ότι είναι το αντρικό γεννητικό όργανο.

Ο Βίνσεντ Βαν Γκόγκ, η Έναστρη Νύχτα και ένα τραγούδι!

Θα έχετε προσέξει φαντάζομαι ότι εδώ και αρκετές μέρες άλλαξα την εικόνα του ιστολογίου μου. Έβαλα την Έναστρη νύχτα του αγαπημένου μου ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκόγκ (30 Μαρτίου 1853 - 29 Ιουλίου 1890). Ο μεγάλος αυτός Ιμπρεσιονιστής Ολλανδός ζωγράφος που ως γνωστό έπασχε από σοβαρή ψυχική ασθένεια (σχιζοφρένεια με κρίσεις μανίας και κατάθλιψης), τα έτη 1888 και 1889 έζησε στη νότια Γαλλία και συγκεκριμένα στην περιοχή της Προβηγκίας, στη κωμόπολη Αρλ. Εκεί εμπνεύστηκε θέματα από το τοπίο, καθώς και την αγροτική ζωή των κατοίκων. Την περίοδο αυτή επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της περιόδου είναι μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια, καθώς και η Έναστρη νύχτα που τη ζωγράφισε το έτος 1889. Τον τελευταίο αυτό πίνακα, όπως και άλλους, το ζωγράφισε νύχτα φορώντας στο κεφάλι ένα καπέλο στολισμένο μ´ αναμμένα κεριά. Όσοι τον είδαν να στήνει το καβαλέτο του στις όχθες του ποταμού Ροδανού για να ζωγραφίσει την έναστρη νύχτα, θα κούνησαν το κεφάλι και θ´ αναρωτήθηκαν αν άξιζε τον κόπο. Σήμερα μπορούμε να απαντήσουμε ότι και βέβαια άξιζε, γιατί ξέρουμε ότι η γεμάτη χρώματα νύχτα, όπως εκείνος μόνο μπορούσε να τη δει, είναι αξεπέραστο ζωγραφικό τοπίο.

Ένα χρόνο περίπου αργότερα, στις 27 Ιουλίου του 1890, ο Βίνσεντ περπατά, όπως τόσες άλλες φορές, στη γαλλική ύπαιθρο. Αυτή τη φορά όμως δεν έχει μαζί του ούτε πινέλα, ούτε καβαλέτα, ούτε μουσαμάδες. Μόνον ένα περίστροφο για να χτυπήσει κοράκια. Σε μια στιγμή απελπισίας (είχε φουντώσει πάλι η αρρώστια του), το στρέφει στον εαυτό του. Τραυματισμένος βαριά, καταφεύγει στο γιατρό Γκασέ, που τον φρόντιζε τον τελευταίο καιρό και στον οποίο, ελλείψει χρημάτων, χάρισε πολλούς πίνακες του. Εκείνος διαπιστώνει με θλίψη πως δε μπορεί ν' αφαιρέσει τη σφαίρα. Το επόμενο πρωΐ, φτάνει ο αγαπημένος του αδελφός Τεό και τον βρίσκει να καπνίζει ήρεμα τη πίπα του. Περνάνε όλη τη μέρα μαζί, κουβεντιάζοντας ήσυχα-ήσυχα. Το βράδυ ξαπλώνουνε κοντά-κοντά. Γύρω στις μιάμιση τη νύχτα της 28ης Ιουλίου 1890, ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ ξεψυχά στα χέρια του αγαπημένου του αδερφού. Η βασανισμένη του ζωή έλαβε τέλος, χωρίς ακόμα να έχει αναγνωριστεί το μεγαλείο του έργου του.

Πιο κάτω σας έχω ένα καταπληκτικό video με το τραγούδι «Vincent, Starry Starry Night» που το έγραψε ο Don McLean το 1971, εμπνευσμένος από το μεγάλο ζωγράφο και ειδικότερα τον πίνακα του Έναστρη νύχτα



Την ανάρτηση μου αυτή την αφιερώνω στην αγαπημένη μου κόρη, μια πανεπιστημιακή εργασία της οποίας στάθηκε η αιτία να γνωρίσω σε βάθος και να αγαπήσω τον μεγάλο ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκόγκ

Καλές Σήκωσες !

Κυριακή της Αποκριάς σήμερα και με πήρε η μαμά μου από την Κύπρο να μου ευχηθεί «Καλές Σήκωσες». Ξέρετε στην Κύπρο τις Απόκριες τις ονομάζουμε «Σήκωσες» γιατί, κατά την παράδοση, είναι η τελευταία φορά, πριν την Ανάσταση, που επιτρέπεται να φάμε κρέας. Μετά, το κρέας το «σηκώνουμε» από το τραπέζι μας μέχρι την Κυριακή του Πάσχα, οπότε το βάζουμε και πάλι.. Εκεί δε πάνω στη χαλαρή κουβεντούλα με τη μητέρα μου θυμηθήκαμε και μια ιστορία που συνέβη σε μια φίλη της πριν χρόνια και γελάσαμε.

Η κα Τούλα (έτσι λέγεται η φίλη της) κατάγεται από την Ελλάδα (είναι δηλαδή Ελλαδίτισα). Όταν πριν αρκετά χρόνια εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στην Κύπρο, δεν ήταν ακόμα εξοικειωμένη με την τοπική διάλεκτο και δεν ήταν λίγες φορές που παρεξηγούσε μερικές φράσεις. Π.χ. δεν ήξερε ότι στην Κύπρο η μπάλα λέγεται «μάπα». Όταν λοιπόν πήγανε κάτι γειτονόπουλα στο σπίτι της και φώναξαν στο γιο της «έλα να παίξουμε ρε, μάπα», αυτή νόμιζε ότι της βρίζαν το παιδί. Ήρθε στη μάνα μου να πει το παράπονο της και η καημένη η μάνα μου είδε κι έπαθε να της δώσει να καταλάβει ότι δεν το βρίζαν το παιδί, αλλά το φώναζαν να παίξει μπάλα μαζί τους. Έτσι και ένα Σάββατο και συγκεκριμένα το Σάββατο πριν τη Κυριακή της Αποκριάς η κα Τούλα πήγε να ψωνίσει στον μπακάλη της γειτονιάς. Αφού λοιπόν τέλειωσε τα ψώνια της, ο μπακάλης, που με όλους τους πελάτες του είχε φιλικές σχέσεις, την κατευόδωσε και της είπε «στο καλό κα Τούλα, χαιρετίσματα στο σύζυγο και καλές σήκωσες να έχετε». Η κα Τούλα δεν ήξερε πού να κρύψει την ντροπή της. Ήρθε κατευθείαν στη μαμά μου και άρχισε πάλι να της κάνει τα παράπονα, αυτή τη φορά για τον μπακάλη. "Ακούς εκεί να μου πει να έχουμε καλές σηκωμένες (έτσι είχε πιάσει το αυτί της το «Σήκωσες»). Πότε του έδωσα θάρρος αυτού να μου λέει σεξουαλικά υπονοούμενα;" Τα γέλια της μάνας μου ξεσήκωσαν τη γειτονιά…..Από τότε το θυμόμαστε κάθε Απόκριες και γελάμε….

Καλές Σήκωσες λοιπόν σε όλους