Η Δικαιοσύνη ασφυκτιά και η μάχη των Εφετείων καλά κρατεί.

Τα Δικαστήρια ασφυκτιούν κάτω από το βάρος πολλών υποθέσεων, αστικών και ποινικών. Τα πινάκια (αστικά και ποινικά) στενάζουν. Προσδιορίζονται δίκες που είναι φανερό εκ των προτέρων ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διεξαχθούν στα πλαίσια μιας δικασίμου. Π.χ. Στα Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων προσδιορίζονται να δικαστούν 25-30 σοβαρότατες υποθέσεις κακουργημάτων (εμπορία ναρκωτικών, ληστείες, κακουργηματικές απάτες κλπ), όταν στα πινάκια των αντίστοιχων ευρωπαϊκών Δικαστηρίων δεν υπάρχουν περισσότερα από 2-3 κακουργήματα. Και όταν όλοι ξέρουμε ότι στη διαδικασία των δύο (το πολύ) ημερών που διαρκεί η δικάσιμος (στα ελληνικά Δικαστήρια) δεν είναι δυνατόν να γίνουν περισσότερες από 7-8, άντε το πολύ 10 υποθέσεις κακουργημάτων. Αποτέλεσμα είναι οι δίκες να αναβάλλονται επανειλημμένα, οι διάδικοι και οι μάρτυρες να ταλαιπωρούνται υπερβολικά, οι υποθέσεις να κινδυνεύουν να παραγραφούν. Αιτίες του προβλήματος είναι πολλές. Αφενός μεν είναι η έλλειψη Δικαστών, Γραμματέων και κτιριακής υποδομής και αφετέρου η ύπαρξη πολυνομίας που καθιερώνει πολλές συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα, ενώ θα μπορούσαν να επισείουν μόνο διοικητικές κυρώσεις (πχ η μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, η κατασκευή αυθαίρετων κτισμάτων κλπ). Μεγάλη είναι και η τάση των Ελλήνων για αντιδικία, ενώ θα μπορούσαν να λύνουν τις διαφορές τους ειρηνικά. Η Κυβέρνηση, κατά καιρούς, εξαγγέλλει μέτρα για «επιτάχυνση», τάχα, της Δικαιοσύνης. Ποια είναι αυτά τα μέτρα?? Η ακόμα περαιτέρω φόρτωση των ήδη ασφυκτικών πινακίων, η απαγόρευση της πέραν της τρίτης αναβολής κλπ κλπ. Τις περισσότερες φορές τα μέτρα αυτά παραμένουν μόνο στα χαρτιά, γιατί ο αριθμός των Δικαστών και Γραμματέων παραμένει ο ίδιος (απαράδεκτα χαμηλός), ίδια και η κτιριακή υποδομή (λίγες δικαστικές αίθουσες). Και τέλος ίδια και η ανθρώπινη δυνατότητα για αξιοπρεπή διεξαγωγή των δικών. Αν δεν αναβληθεί η δίκη με αίτηση κάποιου από τους διαδίκους, είναι πολύ πιθανόν να αναβληθεί, λόγω πέρατος του ωραρίου. Και λόγω όλων αυτών των προβλημάτων η Ελλάδα είναι εκτεθειμένη πολλαπλώς στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για καθυστερήσεις.

Τα τελευταία χρόνια έχει εξαγγελθεί η ίδρυση τεσσάρων νέων Εφετείων και συγκεκριμένα στο Ηράκλειο Κρήτης (το Εφετείο Χανίων δεν επαρκεί για όλη την Κρήτη), στην Εύβοια, στην Αιτωλοακαρνανία και στη Λέσβο. Για την ίδρυση των νέων αυτών Εφετείων γνωμοδότησε θετικά και η ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Επιτέλους ένα σωστό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση της αποσυμφόρησης των Δικαστηρίων θα έλεγε κάποιος!! Το ίδιο λέω κι εγώ. Κι όμως δεν προχωρά. Ξέρετε γιατί??? Γιατί αντιδρούν, λέει, τοπικοί κομματικοί παράγοντες και μικροσυμφέροντα. Οι παράγοντες των Χανίων αντιδρούν στην ίδρυση νέου Εφετείου στο Ηράκλειο, σε σημείο που οι τοπικοί βουλευτές έχουν κάνει κοινή δήλωση ("πρωτόκολλο τιμής" το ονόμασαν τρομάρα τους) πως πρόκειται να παραιτηθούν από τη βουλευτική τους έδρα αν η Κυβέρνηση προχωρήσει στην ίδρυση Εφετείου στο Ηράκλειο. Ήμαρτον Παναγία μου, έχουν αναγάγει σε θέμα τιμής την εξακολούθηση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης και της ταλαιπωρίας των πολιτών (οι πολίτες του Λασηθίου και Ηρακλείου τρέχουν στα Χανιά για να δικαστούν κατ' έφεση)! Οι τοπικοί παράγοντες των δύο πόλεων της Αιτωλοακαρνανίας (Αγρίνιο – Μεσολόγγι) μαλώνουν μεταξύ τους για το ποια πόλη δικαιούται το νέο Εφετείο. Είναι αλήθεια ότι για την ίδρυση Εφετείων στη Λέσβο και στην Εύβοια, μικρή σχετικά είναι η αντίδραση, πλην όμως η λειτουργία και των Εφετείων αυτών συνεχώς αναβάλλεται. Τέτοια αναποφασιστικότητα εκ μέρους της Κυβέρνησης καταντά γραφική. Άγεται και φέρεται από τοπικά μικροσυμφέροντα και είναι ανίκανη να προχωρήσει με αποφασιστικότητα στην επίλυση του προβλήματος. Εν τω μεταξύ οι Δικηγόροι των Χανίων απέχουν από τις δίκες, για να μην ιδρυθεί το Εφετείο Ηρακλείου, οι δικηγόροι της Χαλκίδας απέχουν για να ιδρυθεί επιτέλους το Εφετείο στην πόλη τους, οι δικηγόροι Σύρου απέχουν για να μην ιδρυθεί Εφετείο στη Μυτιλήνη (ναι καλά καταλάβατε, μέχρι τώρα οι υποθέσεις της Μυτιλήνης δικάζονται κατ' έφεση στη Σύρο) κ.ο.κ. Αποτέλεσμα? Οι δίκες αναβάλλονται συνεχώς, οι διάδικοι ταλαιπωρούνται, οι μάρτυρες αγανακτούν και οι δικογραφίες συσσωρεύονται ακόμα πιο πολύ.
Αθάνατη Ελληνική Πραγματικότητα!