Αχ βρε γρίππη των χοίρων τι μου έκανες!

Όχι δεν αρρώστησα με τη νέα γρίππη. Ούτε κανένα δικό μου πρόσωπο. Το επιφώνημα του τίτλου έχει σχέση με την αλλαγή των σχεδίων διακοπών που μου έφερε η άτιμη η αρρώστια. Και εξηγούμαι.

Μέχρι τώρα ο άντρας μου κι εγώ ακούγαμε και βλέπαμε τη σχεδόν υστερία που κατέλαβε όλα τα ΜΜΕ με τη νέα γρίππη και σχεδόν εκνευριζόμασταν. Λέγαμε ότι υπερβάλλουν και δημιουργούν μια αδικαιολόγητη φοβία στον πληθυσμό. Δηλαδή πιο πολύ ο άντρας μου το έλεγε κι εγώ, επειδή είναι γιατρός, τον άκουγα και σχεδόν καθησυχαζόμουν (πολλά σχεδόν πέσανε σ’ αυτή την ανάρτηση). Ο καθησυχασμός αυτός μέχρι προχθές, που ο καλός μου ο αντρούλης μου έσκασε το παραμύθι. «Ξέρεις Μερόπη μου, θα ήταν φρόνιμο εκείνο το ταξιδάκι που προγραμματίζαμε για τη Λισσαβώνα να το αναβάλλαμε για του χρόνου, μέχρι να δούμε τι θα γίνει και μ’ αυτή την αρρώστια των χοίρων. Να κυκλοφορήσει κι αυτό το έρμο το εμβόλιο…». Μου ρθε κατακούτελα. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος:

-«Μα καλά, Χριστιανέ μου, εσύ δεν είσαι που με διαβεβαίωνες ότι αυτή η υστερία που κατέλαβε τα ΜΜΕ είναι υπερβολική και ότι δεν πρόκειται παρά μια σχεδόν (να το πάλι το σχεδόν) απλή γρίππη?»

-«Ναι εγώ είμαι. Και εξακολουθώ να θεωρώ το θόρυβο υπερβολικό και την ασθένεια (σχεδόν) απλή γρίππη, αλλά…»

-«Αλλά τι?»

-«Ξέρεις την παροιμία που λέει φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά? Ε, λοιπόν είναι πράγματι (σχεδόν) απλή η γρίππη, αλλά γιατί να αυξήσουμε τις πιθανότητες μας να την κολλήσουμε? Ξέρεις μέσα στο αεροπλάνο και στα ξενοδοχεία με κεντρικό κλιματισμό αυξάνουν οι πιθανότητες να κολλήσουμε ιούς, μεταξύ των οποίων και τον ιό της γρίππης αυτής. Ε, και όσο να ναι στις ομαδικές εκδρομές συγχρωτίζεσαι με πολλά άτομα. Ας καθίσουμε σπιτάκι μας, το πολύ να πάμε κάπου εδώ στην Ελλαδίτσα μας οι δυο μας και του χρόνου βλέπουμε…».

-@@#@&)))))* (ποτέ δεν κατάλαβα πώς να γράψω ευπρεπώς τις απρεπείς εκφράσεις, αραδιάζω λοιπόν διάφορα σύμβολα που βλέπω ότι κάνουν κι άλλοι)

Κι έτσι αγαπημένοι μου συμπλόγκερς, πάνε τα σχέδια μου και τα όνειρα μου για Λισσαβώνα, φέτος.

Τι θυμήθηκα τώρα!! Πριν μερικά χρόνια είχαμε βγεί μ’ ένα αγαπημένο φιλικό ζευγάρι για φαγητό. Μαζί τους έφεραν και τον οκτάχρονο γιο τους. Το παιδί που ήταν «φαγανό», μέχρι που τελείωσε το φαγητό του δεν γκρίνιαζε. Απολάμβανε το γεύμα. Μόλις τέλειωσε και την τελευταία του μπουκιά, άρχισε την γκρίνια. «Μαμά βαρέθηκα, πάμε να φύγουμε. Πάμε σε κανένα ζαχαροπλαστείο να φάμε γλυκό». Ο άντρας μου είδε ότι τις παρέες που τέλειωναν το φαγητό τους τις σέρβιραν σ’ ένα μεγάλο μπωλ «παγωτό» με γλυκό κεράσι από πάνω. «Κάνε υπομονή Γ…άκη σε λίγο θα μας φέρουν παγωτό…». Πράγματι ο Γ….άκης σταμάτησε την γκρίνια και περίμενε με ανυπομονησία το παγωτό. Μόλις ήρθε το «παγωτό» ο Γ….άκης όρμηξε πρώτος να φάει. Σε λίγο ακούγεται μια σπαρακτική παιδική κραυγή μέσα στην ταβέρνα. «Πάνε τα όνειρα μου……». «Πάνε τα σχέδια μου….». «Πάνε οι ελπίδες μου….». Τι είχε γίνει??? Το «παγωτό» δεν ήταν παγωτό. Ήταν γιαούρτι. Χα χα χα!!!!