15 Ιουλίου 1974. Το τέλος της ξεγνοιασιάς....

15 Ιουλίου σήμερα. Και μόλις έχω γυρίσει από την Κύπρο. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να γράψω για κάποιο άλλο θέμα, παρά μόνο για την Κύπρο. Και για το πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όχι αυτό που πρότεινε το 1965 ο Μητσοτάκης. Αυτό που αποφάσισαν λίγα χρόνια αργότερα οι παράφρονες εγκληματίες Συνταγματάρχες των Αθηνών και υιοθέτησαν μερικοί ομοϊδεάτες τους στην Κύπρο.

Ήμουν τότε 22 χρονών κοπέλα. Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου στη Νομική και είχα επιστρέψει στην Κύπρο, στο χωριό μου, μια όμορφη παράλια κωμόπολη της επαρχίας Κερύνειας. Προμηνυόταν ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι με βουτιές στη θάλασσα και ξεκούραση. Οι βουτιές και η ξεγνοιασιά διήρκεσαν μόνο για δυο βδομάδες περίπου. Στις 14 Ιουλίου ο πατέρας μου θα πήγαινε στη Λευκωσία, γιατί είχε κάτι δουλειές. Εκεί είχε νοικιάσει ένα μικρό σπίτι, γιατί τα τελευταία 2-3 χρόνια εργαζόταν ως εκπαιδευτικός σε σχολείο της πρωτεύουσας. Τα καλοκαίρια και όλες τις σχολικές διακοπές όλη η οικογένεια γυρνούσε στο πατρικό σπίτι στην Κερύνεια. Έριξα λοιπόν την ιδέα στις αδελφές μου να πάμε κι εμείς στη Λευκωσία για βόλτα. Έτσι κι έγινε.

Ξημέρωσε η 15^η Ιουλίου 1974. Ο πατέρας μου σηκώθηκε πρωί πρωί κι έφυγε για να κάνει τη δουλειά του. Κατά τις 8.30΄ σηκώθηκα κι εγώ και οι αδελφές μου. Παίρναμε το πρωινό μας κι ακούγαμε ραδιόφωνο. Κάναμε σχέδια, αφού μαγειρέψουμε (θυμάμαι ακόμα ότι θα φτιάχναμε φασολάκια), να κάνουμε μια ωραία βόλτα στη Λευκωσία. Ήμασταν χαρούμενες και γελούσαμε. Το γέλιο μας κόπηκε απότομα, όταν το κανονικό πρόγραμμα του ραδιοφώνου του ΡΙΚ σταμάτησε και άρχισαν εμβατήρια. Κοιταχτήκαμε παγωμένες. Σε λίγο η εκφωνήτρια ανακοίνωσε με μια άχρωμη ψυχρή φωνή ότι ο Μακάριος είναι νεκρός (έτσι είχε ανακοινωθεί αρχικά). Καλούσε τον κυπριακό λαό να σταματήσει κάθε αντίσταση. Σε λίγο ανακοινώθηκε ότι νέος Πρόεδρος της Κύπρου ορίστηκε ο Νίκος Σαμψών!!!! Ήταν το τέλος της ξεγνοιασιάς …

Επακολούθησε αγωνία για το τι απέγινε ο πατέρας που βρισκόταν στους δρόμους. Ευτυχώς μετά από δύο ώρες περίπου μπόρεσε και μας πήρε τηλέφωνο. Βρισκόταν στο Ψυχιατρείο. Όχι δεν είχε τρελαθεί. Τον σταμάτησαν αυτόν και άλλους οδηγούς στο δρόμο οι πραξικοπηματίες και τους κατεύθυναν προς το Ψυχιατρείο, γιατί είχε επιβληθεί απαγόρευση της κυκλοφορίας. Δεν ήξερε πότε θα μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι. Μας συμβούλευσε να μη ξεμυτίσουμε. Να μείνουμε στο σπίτι. Έτσι και κάναμε. Νύχτωσε. Ο πατέρας δεν είχε φανεί ακόμα. Η μητέρα ήταν στο χωριό. Ανέλαβα αρχηγός της οικογένειας. Ξαπλώσαμε για ύπνο. Τα βλέφαρα δεν έκλειναν. Ξαφνικά πεταχτήκαμε όρθιες. Πυκνοί πυροβολισμοί από αυτόματα όπλα ακούστηκαν. Επειδή δε ήταν σκοτάδι, βλέπαμε από το παράθυρο μικρές πύρινες σφαίρες να πηγαινοέρχονται. Έδωσα το σύνθημα να πάρουμε τα στρώματα από τα κρεβάτια και να ξαπλώσουμε στο διάδρομο. Ελάχιστος ύπνος όμως μας έπιασε και αυτός εφιαλτικός. Την άλλη μέρα μάθαμε από τη γειτόνισσα ότι είχε έρθει μια περίπολος στο διπλανό σπίτι να πάρει τον παπά που κατοικούσε εκεί, για να θάψει κρυφά στο νεκροταφείο μερικά θύματα των πραξικοπηματιών. Τους πήρε είδηση μια ομάδα αντιστασιακών κι έτσι άρχισε η ανταλλαγή πυροβολισμών που μας τάραξε τη νύχτα. Γύρω στο μεσημέρι έφτασε και ο πατέρας. Είχε βγάλει τη νύχτα καθιστός στο Ψυχιατρείο. Ήταν χλωμός και σχεδόν αμίλητος. Την άλλη μέρα μας μάζεψε και φύγαμε για το χωριό μας στην Κερύνεια. Έξω από τη Λευκωσία μια ομάδα πραξικοπηματιών μας σταμάτησε για έλεγχο. Μου ήρθε να τους φτύσω. Δεν το έκανα όμως. Στιγμή δειλίας ή σύνεσης???

Φτάσαμε στο χωριό μου, στον Καραβά της Κερύνειας που ζούσε κι αυτό τις τελευταίες του μέρες κι ας μη το ξέραμε ακόμα. Ήταν 17 Ιουλίου 1974. Η μητέρα μας περίμενε με αγωνία. Αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε. Γι’ αυτά που ήρθαν, αλλά και γι’ αυτά που έμελλε να έρθουν. Τα χειρότερα, για το χωριό μου και για όλη την Κύπρο…..