Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην Κύπρο...

Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην Κύπρο. Ευτυχώς, με το που μπήκε ο μήνας, άρχισε κάπως να δροσίζει (από τα σαραντάρια πέσαμε στους 33-35c). Χθες μάλιστα «φάγαμε» και την πρώτη βροχή. Η βροχή με πέτυχε στην παραλία της Λάρνακας. Πήγα για κολύμπι, μαζί μ’ ένα ξάδελφο και τη μητέρα μου. Θα αναρωτιέστε αν ήταν πετυχεμένος ο συνδυασμός της παρέας (ξάδελφος – μαμά – εγώ). Ε, ναι λοιπόν, ήταν. Η μαμά μου, παρόλο που είναι 78 χρόνων, είναι γεμάτη ζωντάνια και όρεξη για ζωή. Και ο ξάδελφος έχει χιούμορ. Μόλις φτάσαμε στη Λάρνακα, ανοίξανε οι καταρράχτες του ουρανού. Αντί να βραχούμε στη θάλασσα, γίναμε μούσκεμα από τη βροχή. Καθήσαμε στην καφετέρια μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα. Μόλις σταμάτησε η βροχή, η μαμά έδωσε το σύνθημα «Άτε, πάμε». Νόμιζα ότι εννοούσε να φύγουμε για το σπίτι, είχε αρχίσει και να σουρουπώνει. Αμ, δε. Δεν εννοούσε αυτό. Ήθελε μπάνιο στη θάλασσα η καλή σου. Γιατί όχι λοιπόν! Ξεχυθήκαμε στη θάλασσα, πιασμένοι και οι τρεις, χέρι με χέρι. Ναι, μη γελάτε. Πιαστήκαμε χέρι χέρι γιατί η θάλασσα ήταν λίγο φουρτουνιασμένη και η μαμά φοβόταν μην την παρασύρουν τα κύματα. Μετά, βέβαια, αφήσαμε τα χέρια και κολυμπήσαμε ελεύθερα. Ήταν ένα από τα πιο ωραία μπάνια που έκανα ποτέ.

Φτάσαμε στη Λευκωσία, κατά τις 8 το βράδυ. Βρήκαμε τον πατερούλη μου να μας περιμένει ανάστατος. Ανησυχούσε, λέει, γιατί «μπήκε κρύο» και δεν θυμόταν αν έχει μακριά παντελόνια να φορέσει. Φοβόταν ότι δεν είχε και θα έμενε με τα κοντά παντελόνια όλο το χειμώνα. Δεν ησύχασε, παρά μόνο όταν του βγάλαμε από την ντουλάπα τα μακριά του παντελόνια. Μετά ήθελε να του δείξουμε ότι έχουμε και κουβέρτες. Καημένε μου πατέρα, το αλστσχάιμερ σιγά σιγά σε καταβάλλει.