Σήμερα κλείνω τρία χρόνια blogging. Χθες βράδυ ετοίμαζα μία ανάρτηση για την «επέτειο» αυτή με τα γνωστά γλυκανάλατα, όταν κτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μια φίλη από τα παλιά. Κυρίως φίλη του άντρα μου ήταν, αλλά μετά έγινε και δική μου. Με την οικογένεια της διατηρούσαμε πολύ στενές σχέσεις παλαιότερα. Τα τελευταία όμως 2-3 χρόνια κάπως χαθήκαμε. Το αποδίδαμε στο ότι είμαστε όλοι πολυάσχολοι. Την άκουσα πολύ αγχωμένη και θα έλεγα λυπημένη. Ζήτησε να πάμε επειγόντως στο σπίτι τους, όπως και έγινε. Υπέθεσα ότι επρόκειτο για κάποιο θέμα υγείας. Και ήταν θέμα υγείας, αλλά όχι όπως το περίμενα. Η κόρη της, μια μορφωμένη κοπέλα, 35 περίπου χρόνων, παντρεμένη με δύο μικρά παιδιά, ρέπει προς τον αλκοολισμό. Η ίδια ομολογεί ότι πίνει ένα μπουκάλι τζιν την ημέρα, αλλά, όπως λέει και ο άντρας μου, πρέπει να πίνει περισσότερο. Οι αλκοολικοί σχεδόν ποτέ δεν ομολογούν την αλήθεια για την πραγματική ποσότητα του αλκοόλ που καταναλώνουν.
Έπεσα από τα σύννεφα, θα έλεγα ότι συνταράχτηκα. Πίσω από φαινομενικά ευτυχισμένες οικογένειες, πόσος πόνος κρύβεται! Αναρωτήθηκα ποιοι παράγοντες ώθησαν αυτή τη μορφωμένη κοπέλα με μια, φαινομενικά τουλάχιστον, ευτυχισμένη ζωή να ξυπνά το πρωί και αντί να αναζητά ένα φλυτζάνι καφέ, ένα τσάι, ένα ποτήρι γάλα βρε αδελφέ, να παίρνει το μπουκάλι με το τζιν. Όταν φτάνει στη δουλειά της, είναι ήδη μεθυσμένη. Φαινομενικά (να την πάλι τη λέξη) τίποτε δεν της λείπει. Είναι απόφοιτος Πανεπιστημίου, εργάζεται σε ημικρατική εταιρεία, παντρεύτηκε από έρωτα, έχει κάνει δυο όμορφα παιδιά, έχει δικό της (ιδιόκτητο) σπίτι κι όμως….. Κάτι τη σπρώχνει να «φεύγει» από την πραγματικότητα της. Τι είναι αυτό? Οι πολλαπλές υποχρεώσεις της ως μητέρας, συζύγου, εργαζόμενης? Υπερβολικό άγχος να ανέβει, να αναδειχτεί στη δουλειά της? Κακές σχέσεις με το σύζυγο? Έπεσε θύμα κακοποίησης? Τα δύο τελευταία δεν φαίνονται πιθανά, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς. Είναι θέμα του ψυχιάτρου της να το ανακαλύψει. Προς το παρόν χρειάζεται επειγόντως αποτοξίνωση. Φάνηκε πρόθυμη να προσπαθήσει. Η αναγνώριση του προβλήματος είναι μια πρώτη επιτυχία. Γυρνώντας στο σπίτι ρώτησα τον άντρα μου ή μάλλον αναρωτήθηκα "μετά την αποτοξίνωση θα τα καταφέρει, να μην ξανακυλήσει?", για να μου ρθει η απάντηση "το πρώτο βήμα έγινε. Ας επικεντρωθούμε, προς το παρόν, σ' αυτό. One step at a time (ένα βήμα τη φορά) που λένε και οι Άγγλοι".
Της εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη.
---------------------------------
Υ.Γ. Μετά το χθεσινοβραδυνό σοκ, δεν έχω όρεξη να συνεχίσω τα γλυκανάλατα που είχα αρχίσει να γράφω για την επέτειο του blog μου (αντ' αυτού, μπορείτε να διαβάσετε την περσινή ανάρτηση για το ίδιο θέμα). Βέβαια, εσείς ευχηθείτε του μακροημέρευση (του blog μου εννοώ). Μπορεί να μην έχω πια τον πρώτο ενθουσιασμό που είχα πριν τρία χρόνια, όταν άρχισα το blogging, αλλά το βρίσκω ακόμα αρκετά ενδιαφέρον και τρόπον τινα ψυχαναλυτικό. Εσείς??
36 σχόλια:
Το ότι η ίδια το αναγνώρισε είναι το πιο δύσκολο βήμα..και το έκανε.
Ποιοι εσωτερικοί μηχανισμοί οδηγούν αυτά τα άτομα στην εξόντωση τους;
Να πάνε όλα καλά...
Για την επέτειο, σου εύχομαι να εξακολουθείς να μας "προβληματίζεις"..
Μέσα σε μια παράγραφο έγραψες δύο φορες τη λέξη "φαινομενικά". Τί άλλη απάντηση ψάχνεις;
Ποιοί είναι όμως οι ένοχοι αυτών των ανθρώπων;;;
Κρίμα...πολύ κρίμα....
Εύχομαι στο blog σας να συνεχίσει να είναι πηγή προβληματισμού!!!
Φιλιάαα πολλάαα!!!
:)
Να τα εκατοστήσεις Μερόπη. Και να μην χάνεις τον ενθουσιασμό σου...:)))
(πριν λίγα χρόνια, δικός μου φίλος έφτασε στην εντατική στο παρά πέντε να τον χάσουμε, από οξύ ηπατικό πρόβλημα, χωρίς να είναι καν 'αλκοολικός'. Ή τουλάχιστον χωρίς να το ξέρει κανείς μας. Απλά είχε το χούι να πίνει μια δυο μπυρίτσες κάθε βράδυ!! Είναι ύπουλο το αλκοόλ. Συμβαίνει και χωρίς αιτίες)
Η μικρή αλκοολική κοπέλλα μπορεί να έχει όντως σοβαρό πρόβλημα που θεωρεί άλυτο, γι' αυτό ψάχνει για φυγές, το πιοτό. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται πίσω απο τις πόρτες των ζευγαριών..
Οσο για το μπλο(γ)κάκι σου..συνέχιζε να προβληματίζεσαι και να μας το μεταδίδεις..Δεν είδα πουθενά κ΄ποιο γλυκάκι..παίρνω το θάρρος να αυτοκεραστώ ένα τρίγωνο Πανοράματος που μου έφεραν χθές..
Χρόνια Πολλά
Αμάν,βρε αδερφέ,ενα μπουκάλι τζιν τη μερα,θα κάψει τα συκώτια της:(((
Πολύχρονο το καλο μπλογκ...
Καλησπέρα από Χαρτουμ...
Είναι κρίμα και άδικο αυτό που γίνετε με τα οινοπνευματώδη ποτά ,πολλοί αρχίζουν με τους κοινωνικούς λόγους ,να πιούνε ένα ουισκάκι σε γιορτές κ.ο.κ και μετά σιγά σιγά δεν φτάνει το ένα γίνετε δυο και τρία ,τέσσερα για να στανιάρουν. Μακάρι η κόρη της φίλη σας να το ξεπεράσει.
Πολύχρονο το μπολογκ σου Μερόπη μου να μας προβληματίζεις και εμάς.
Και τον άντρα σου (όπως και το μπλόγκινγκ) τον βαρέθηκες Μεροπίτσα, αλλά δεν τον αφήνεις!
-@Αντιγόνη μου,
Κι εγώ αναρωτιέμαι για τα αίτια της αυτοκαταστροφικής αυτής συμπεριφοράς.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου.
-@marco μου,
κατ' αρχάς, καλώς μου ήρθες από τη γειτονιά μου. Έχω την εντύπωση ότι είναι η πρώτη φορά ή κάνω λάθος?
Έχεις δίκιο ότι το "φαινομενικά" είναι το κλειδί της αιτιολογίας της συμπεριφοράς της.
-@Ειρηνούλα μου,
φιλιά και σε σένα. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.
-@Θανάση μου,
πράγματι είναι πολύ ύπουλο το αλκοόλ. Ειδικά στις γυναίκες, οι οποίες, απ' ότι διάβασα, είναι πιο ευάλωτες στην καταστροφική του δράση.
-@Λένα μου,
συμφωνώ ότι οι πόρτες των ζευγαριών, των οικογενειών γενικότερα, κρύβουν πολλά μυστικά και δράματα. Μηδεμιάς πόρτας εξαιρουμένης (ούτε της δικής μας).
-@VAD μου,
κατά τον άντρα μου, η κοπέλα πίνει περισσότερο από μια μπουκάλα την ημέρα, δυστυχώς.
Υ.Γ. Πώς κι έτσι, πίσω στο Χαρτούμ???? Μου φαίνεται δεν βρήκαν άλλο εκπαιδευτικό στο πόδι σου και αναγκάστηκες να πας πάλι...
-@Σταλαματιά μου,
πολλοί οι λόγοι που ωθούν στο αλκοόλ. Δεν ξέρω τη συγκεκριμένη κοπέλα ποιος απ΄ όλους τους λόγους έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου.
-@Ασκάρ μου,
ακριβώς! Έπεσες μέσα! Χα χα χα!
Τι έχει ο κάθε άνθρωπος στην ψυχή του, στη ζωή του, στο σπίτι του, γιατί και πώς, μεγαλη κουβέντα. Αυτό το "ένα βήμα τη φορά" είναι πολύ σοφό και για μένα τουλαχιστον ο πιο σωστός τρόπος για να προχωράμε σε όλα.
Καλή δυναμη στο κορίτσι, έκανε το πρώτο και πιο δύσκολο βήμα πιστεύω, μπράβο της.
Χρόνια πολλά Μερόπη μου, το blog σου ξερεις εχει γενέθλια μαζί με την κόρη μου, ααα, τώρα θα το θυμάμαι, ελπίζω δηλαδή, γιατί ο θείος Αλ, ξέρεις...
Γνώριμοι από τις παλιές καλές εποχές τις LIFO -αν και πολύ νεότερη- σε παρακολουθώ κι από εδώ με πολύ ενδιαφέρον, Meropi μου, και σε διαβεβαιώ, ότι, αν και δεν σε γνωρίζω έχω την αίσθηση ότι είμαστε γνωστοί από πάντα! Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε μένα αυτό ή αν είναι αμοιβαίο, αλλά μέσα από τα κείμενά σου αναδύεται μια αμεσότητα και ένας ανεπιτήδετος λόγος, που μ' έχει κερδίσει και μου αρέσει πολύ. Σου εύχομαι, λοιπόν, καλή συνέχεια και είμαι βέβαιος πως τα καλύτερα είναι μετά! Εύχομαι και στην κοπέλα καλή τύχη, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους να βρουν λύσεις στα προβλήματα που τυχόν τους απασχολούν. (Συγχαρητήρια και για τον Καζάκο! Κάνατε καλή δουλειά!)
Η αλήθεια είναι ότι την αλήθεια (αιτία) την γνωρίζει (ίσως) μόνο η ίδια και η οικογένειά της. Σε κάθε περίπτωση είναι όντως σοκαριστικό γεγονός, ειδικά όταν "φαινομενικά" όλα βαίνουν καλά.
Από προσωπική μου εμπειρία μπορώ να μεταφέρω ότι πριν κάποια χρόνια είχα γνωρίσει κάποιον κύριο που φαινόταν 65 ετών και ήταν 85 όπως μου αποκάλυψε! Και στην συνέχεια προσέθεσε ότι επί 85 έτη δεν έχει γνωρίσει ούτε την γεύση του καπνού-τσιγάρου (αρκετά συχνό φαινόμενο), αλλά ούτε και του αλκοόλ!!! Δεν ξέρει τί γεύση έχει το κρασί, η μπύρα, το ούζο, δεν έχει πιει ποτέ... Εντυπωσιακός ο κύριος, αν και δεν ξέρω αν ζηλεύω την αυτοσυγράτησή του.
Για τα γενέθλια, να πω μόνο ότι ήσουν από τις "πρώτες" μου (αναγνώσεις εννοώ φυσικά) και πολύ χαίρομαι γι' αυτό! Χρόνια ΚΑΛΑ σου εύχομαι, λοιπόν, σε σένα και το blog σου.
Αντε βρε Μερόπη χρόνια πολλά στο blogάκι σου και θα πιω ένα τζιν στην υγειά του απόψε...
κ.Μερόπη...που δώσατε θέμα για αργότερα στο blog μου!
Θα αναρτήσω αργότερα για τον αλκοολισμό...αρκετά χρήσιμα πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε.
Με ένα μπουκάλι τζιν την μέρα πέθανε στα 42 της χρόνια μια μακρυνή ξαδέλφη μου πολύ αξιόλογος άνθρωπος.
Με 3 χρόνια μόνο δεν έχεις πάει ούτε στο νηπιαγωγείο ακόμα!
Κουράγιο!
Πρώτα πρώτα να ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου χρόνια πολλά για το blog σου, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα blogs κατά τη γνώμη μου! :)
Όσο για την κόρη της φίλης σας να ευχηθώ μόνο να ξεπεράσει τελείως το πρόβλημά της, να συνειδητοποιήσει τι έκανε και να μην ξανακυλήσει ποτέ! :-/
Χρόνια πολλά και από μένα.
Μακάρι το πρόβλημα να ξεπεραστεί αλλά αν κάποιος απλά δεν αντέχει αυτή την ζωή, δεν έχει άραγε δικαίωμα....;
-@Αναστασία (καλημέρα) μου,
έκανε το πρώτο βήμα η κοπέλα, ελπίζω να πάει καλά τόσο σ' αυτό, όσο και στα ακόλουθα βήματα της.
Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
-@Ευάγγελε μου,
σ' ευχαριστώ τόσο πολύ για τα καλά σου λόγια. Η συμπάθεια, βέβαια, είναι αμοιβαία.
Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ για τον Καζάκο. Αμάν πια, καιρός ήταν. Να φανταστείς ότι τον καιρό της δικτατορίας (που ήμουν φοιτήτρια) τον θυμάμαι να είναι Δήμαρχος Ζωγράφου, διορισμένος από τη Χούντα.
Η πρώτη που αφήνω σχόλιο, όχι που σε διαβάζω...
-@Καρπουζοκέφαλε μου,
μου χεις ξανάρθει από το blog μου? Δεν θυμάμαι (το γήρας γαρ). Αν όχι, καλωσόρισες και σ' ευχαριστώ πολύ για την ευχή σου.
Όσο για τον 85ετή κύριο που δεν έχει βάλει σταγόνα αλκοόλ στο στόμα, τι να πω? Πάν μέτρον άριστον. Και να μην έχεις πιει ποτέ, έστω ένα ποτάκι, υπερβολικό το βρίσκω.
-@Λύκε μου,
ελπίζω να ήπιες ένα ποτηράκι τζιν και όχι ένα μπουκάλι. Χα χα χα!
-@Αθεόφοβε μου,
κι αυτή η συγκεκριμένη κοπέλα, αν δεν σταματήσει τώρα, πολύ φοβάμαι ότι θα έχει την τύχη της γνωστής σου. Όπως θα ξέρεις, καλύτερα από μένα, οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην καταστροφική δράση του αλκοόλ.
-Ειρήνη μου,
θα έχει πολύ ενδιαφέρον ένα τέτοιο θέμα για το αλκοόλ. Κάντο.
-@Δανάη μου,
σ' ευχαριστώ πολύ που θεωρείς το blog μου ενδιαφέρον και επίσης για τις ευχές σου.
-@glam μου,
μ' έβαλε σε σκέψεις το ερώτημα σου "αν κάποιος απλά δεν αντέχει αυτή την ζωή, δεν έχει άραγε δικαίωμα....;". Χμμμμ, αν είναι μόνος του στη ζωή αυτός ο κάποιος, ίσως και να έδινα θετική απάντηση. Η συγκεκριμένη όμως κοπέλα έχει δύο ανήλικα παιδιά που εξαρτώνται απ' αυτήν και τη συμπεριφορά της. Ήδη αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας της εξάρτησης της. Οπότε απαντώ "όχι, δεν έχει δικαίωμα να καταστραφεί. Θα πάρει στο λαιμό της κι άλλους αθώους".
-@marco μου,
ελπίζω λοιπόν να μου ξανάρθεις, αφήνοντας μου όμως και σχόλιο.
Εύχομαι να το ξεπεράσει η κοπέλα,με την κατάλληλη στήριξη,Μερόπη μου.
Χρόνια Πολλά για την επέτειο του blog σου!
Καλή συνέχεια και πάντα με αναρτήσεις ποιοτικές και "προβληματισμένες"...
Ενα μπλογκ συμβαλλει στο ανεβασμα της αυτοεκτιμησης...
Ο κοσμος εχει διαισθηση & νοιωθει αυτον που γραφει...
Αλλα για σενα θα ειναι πιο θετικο ακομα,αν ανεβασεις φωτο δικες σου & της οικογενειας.
Θα σημαινει οτι εισαι ικανοποιημενη απο δαυτους
Δεν τους κρυβεις...
Και δεν κρυβεσαι κιολας...
-@Εύα μου γλυκιά,
σ' ευχαριστώ πολύ για την ευχή σου.
-Βρε @Harry μου, τι μανία σ' έχει πιάσει να ανεβάσω φωτογραφίες δικές μου και της οικογένειας μου? Το blog δεν το έχω για να προβάλλω τη φάτσα μου και την οικογένεια μου. Το άνοιξα για να εκφράζω σκέψεις και απόψεις. Εσύ καλέ μου @Harry δεν εκθέτεις δημόσια, παρά μόνο ένα nickname. Δεν έχεις δώσει καμιά πληροφορία για σένα (εγώ έχω δώσει και μερικές). Δεν έχεις καν blog. Γιατί, λοιπόν, περιμένεις από μένα να εκθέσω τη φάτσα μου, που στο κάτω κάτω δεν ενδιαφέρει κανένα?
Μπορεί να μη γράφουμε πλέον συχνά, σε διαβάζουμε όμως τακτικότατα... οπότε πολύχρονο! :-)
Και εύχομαι να πάνε όλα καλά για την κοπέλα. Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο πρώην αλκοολικού... όλα είναι δυνατά, αλλά χρειάζεται θέληση και στήριξη. Θέληση φαίνεται να έχει, και στήριξη επίσης... Καλή επιτυχία εύχομαι.
Αγαπητή Μερόπη
σου εύχομαι το blog σου να είναι ενεργό όσο το θες και όπως το θες. Εγώ πάντως σε διαβάζω με ευχαρίστηση.
Για το θέμα του αλκοολισμού, εφ' όσον η κοπέλα επιθυμεί να βοηθηθεί, υπάρχει ελπίδα. Συχνά κρύβεται οικογενειακό ιστορικό και ίσως και κάποια διαταραχή προσωπικότητας.
Γεια σου Μερόπη,
Ευχομαι να συνεχίσεις να γράφεις για πολύ καιρό ακόμα και να κάνεις πολλά ακόμα "γενέθλεια" του blog.
Πικρή ιστορία, αλλά πάντως κάπως έτσι είναι. α προβλήματα δεν φαίνονται, κρύβονται ίσως κάτω από το χαλάκι και κάποια στιγμή εκδηλώνονται δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερα. Ιδιαίτερα θετικό πάντως το γεγονός ότι η κοπέλα το αποδέχτηκε και επιθυμεί να βοηθηθεί. Αν το θέλει πραγματικά θα ξεφυγει. Και μακάρι να το κάνει τόσ γι αυτην όσο και για τα παιδάκια της
Αχ βρε ***ιτσα μου,δεν παει μια σου & μια μου...
Ενα μπλογκ ειναι μεγαλη υποθεση.
Εσυ - & σχεδον ολοι- δεν κανεις μπλογκαρισμα,αλλα δημοσιο φεησμπουκ...
Ακριβως επειδη ειναι παρειστικο-οικογενειακο,επιβαλλονται φωτο...
Γι αυτο κι ο καθενας πρεπει να φτιαξει μοστρα που να τον κολακευει...
-@NdN μου,
ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Όσο για τη φίλη μας, ναι νομίζω ότι πιο πολύ για τα παιδάκια της το κάνει.
-Βρε @Harry, έμμονη ιδέα σου έχει γίνει το θέμα. Παράτα το.
-@Οδυσσέα μου,
σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου τόσο για το blog μου, όσο για τη φίλη.
-@Αντώνη μου,
έχεις δίκιο στα περί διαταραχής προσωπικότητας. Όμως, μήπως εκτός από το υπόβαθρο της διαταραγμένης προσωπικότητας, συνέβη και κάτι άλλο που πυροδότησε τη ροπή προς τον αλκοολισμό?
Δημοσίευση σχολίου