Ο Καντάφι και πάλι στην επικαιρότητα!

Δεν έχω και πολύ χρόνο, αυτές τις μέρες, να γράψω κάτι καινούργιο, αλλά ενόψει των διαδηλώσεων και ταραχών στη Λιβύη, βρίσκω ότι είναι επίκαιρο να επαναλάβω μια παλιά μου ανάρτηση, την οποία ανέβασα τον Ιούνιο του 2010, ενόψει της τότε επίσκεψης του Γιώργου Παπανδρέου στη χώρα αυτή. 
Να την λοιπόν:

"Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Ποτέ δεν συμπάθησα τον Καντάφι. Ούτε τότε (1977 και 1984) που ο Ανδρέας Παπανδρέου έτρεχε στη Λιβύη και αντάλλασσε αγκαλιές μαζί του και έπαιρνε ως δώρο το «πράσινο βιβλίο» (!) του, ούτε όταν ο Καντάφι το Νοέμβριο του 1984 ήλθε στην Κρήτη (στη σοσιαλιστική Ελούντα παρακαλώ) προς τριμερή συνάντηση με το Μιτεράν και τον Ανδρέα. Και δεν ξέρω αν όλες αυτές οι αγκαλιές με ένα δικτάτορα (που εκφεύγουν από τα πλαίσια των αναγκαίων διακρατικών δημόσιων σχέσεων) μας βοήθησαν ως κράτος και ως λαό. Γιατί δικτάτορας ήταν και είναι ο Καντάφι και ας δήλωνε τότε ο Ανδρέας για το καθεστώς του «δεν είναι στρατιωτική δικτατορία. Το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για μια διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων». Χριστός κι Απόστολος! Καμιά φορά έχανε το μέτρο ο Μακαρίτης. 
Την πιο πάνω γνώμη μου δεν άλλαξα ούτε τώρα που ο γιος του Ανδρέα, ο Γιώργος, επισκέφτηκε τον Καντάφι στην τέντα του, στην Τρίπολη της Λιβύης, για να μπορέσει, λέει, να προσελκύσει επενδύσεις στη χώρα μας. Αρχικά άκουσα από το ραδιόφωνο ότι οι επενδύσεις αυτές θα είναι ύψους 200 δις δολαρίων ΗΠΑ. Τότε σκέφτηκα, εντάξει, για χάρη τόσο μεγάλου ύψους επενδύσεων, ας ρίξει ο Πρωθυπουργός μας και μια αγκαλιά και μ’ ένα δικτάτορα. Δεν χάθηκε και ο κόσμος. Όμως διαβάζοντας προσεκτικά τις ειδήσεις, ξέρετε τι κατάλαβα? Ο Καντάφι αυτά τα ίδια 200 δις δολάρια τα τάζει σε όλους, όχι μόνο σ’ εμάς. Τα έχει, λέει, γενικά για επενδύσεις σε άλλες χώρες κι εμείς ευελπιστούμε να πάρουμε ένα μερίδιο απ' αυτά.  Όταν δε είδα και κάτι θλιβερές εικόνες στο διαδίκτυο να απεικονίζουν ένα γερασμένο Καντάφι με το βαμμένο με καραμπογιά μαλλί να αγκαλιάζει μεν το δικό μας το Γιώργο, αλλά μ΄ ένα ψυχρό και παγερό πρόσωπο (πιο παγερό ακόμα και απ' αυτό του Μεντρέκα) και μάλιστα φορώντας γιαλιά ηλίου (είναι αγένεια αυτό ή μου φαίνεται?) ε, τότε τι να σας πω! Ανακατεύτηκα. Το αποκορύφωμα δε ήταν όταν είδα το Γιώργο στο βίντεο να δίνει στον Καντάφι κάτι παλιές φωτογραφίες που τον απεικονίζουν με τον Ανδρέα και το Μιτεράν στην Ελούντα (τότε καλέ το 84) και μάλιστα να του ζητά με ένα γλυκανάλατο ύφος αυτόγραφο (να υπογράψει δηλαδή πάνω στις φωτογραφίες), εεε, τότε ντράπηκα λίγο. Καλές οι επενδύσεις, δεν λέω, (φωτιά θα πέσει να με κάψει, αν πω το αντίθετο), αλλά ήταν ανάγκη να ζητήσει ο Έλληνας Πρωθυπουργός και αυτόγραφο από  το δικτάτορα!!! Από τότε που ο πατέρας του θαύμαζε τον Καντάφι, πέρασαν 26 χρόνια και υποτίθεται προχωρήσαμε μπροστά. Ή μήπως όχι?"