Δικαιοσύνη. Να, ένας τομέας όπου, σίγουρα, δεν περισσεύουν δημόσιοι υπάλληλοι

Δεν περισσεύουν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και σίγουρα δεν περισσεύουν στον τομέα της Δικαιοσύνης. Πήγανε, λέει, οι Τροϊκανοί μια βόλτα προς τα Δικαστήρια της Ευελπίδων (φωτο πάνω), για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά λειτουργεί η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Και έφριξαν οι άνθρωποι. Και πώς να μη φρίξουν άλλωστε? 450.000 ποινικές, 420.000 φορολογικές και άλλες τόσες αστικές υποθέσεις εκκρεμούν στα Δικαστήρια της χώρας, χωρίς, προς το παρόν, ελπίδα γρήγορης διεκπεραίωσης. Όχι, μη βιαστείτε να ρίξετε το φταίξιμο στους Δικαστές και στους δικαστικούς υπαλλήλους. Ο αριθμός τους είναι εντελώς ανεπαρκής και οι υποδομές ελλειπέστατες, για να αντιμετωπιστεί ο τεράστιος όγκος των υποθέσεων που εκκρεμούν στα ελληνικά Δικαστήρια. Οι λόγοι για τη συσσώρευση των υποθέσεων, πολλοί. Κατ’ αρχάς είναι η ύπαρξη πολυνομίας. Καθιερώνονται πολλές συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα, ενώ θα μπορούσαν να επισείουν μόνο διοικητικές κυρώσεις (π.χ η μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, η κατασκευή αυθαίρετων κτισμάτων κλπ κλπ). Είναι και το χαρακτηριστικό μας ως λαού κατ’ εξοχήν δικομανή. Έχει ανέβει και η εγκληματικότητα, κατά τους τελευταίους χρόνους, λόγω και της ανεξέλεγκτης εισροής εξαθλιωμένων μεταναστών στη χώρα. Είναι γνωστό ότι η εξαθλίωση, καθώς και η οικονομική κρίση φέρνει εγκληματικότητα. Ακόμη ο θεσμός της διαμεσολάβησης σε συμβιβασμό, λόγω και της εθνικής μας καχυποψίας, δεν έχει επαρκώς προωθηθεί.  Και η κατάσταση έχει φτάσει πια στο απροχώρητο. Τα πινάκια (αστικά και ποινικά) στενάζουν. Προσδιορίζονται δίκες, τόσο στα αστικά όσο και στα ποινικά Δικαστήρια, που είναι φανερό εκ των προτέρων ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διεξαχθούν στα πλαίσια μιας δικασίμου. Π.χ. Στα Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων προσδιορίζονται να δικαστούν 25-30 σοβαρότατες υποθέσεις κακουργημάτων (εμπορία ναρκωτικών, ληστείες, κακουργηματικές απάτες κλπ), όταν στα πινάκια των αντίστοιχων ευρωπαϊκών Δικαστηρίων δεν υπάρχουν περισσότερα από 2-3 κακουργήματα. Λύσεις έχουν, κατά καιρούς, προταθεί πολλές. Λίγες έχουν υλοποιηθεί. Και αυτές πρόχειρες και αποσπασματικές. Π.χ. δεν είναι λύση,  με ειδική νομοθετική ρύθμιση, να παραγράφονται, από καιρού εις καιρό, υποθέσεις. Άσε που είναι και αντισυνταγματικό. Επίσης δεν είναι επαρκής λύση η απαγόρευση των αναβολών με αίτηση των διαδίκων, αφού έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο τμήμα των δικών αναβάλλεται, λόγω πέρατος του ωραρίου. Χρειάζονται γενναία μέτρα. Αποποινικοποίηση πολλών αδικημάτων, ίδρυση Δικαστικής Αστυνομίας (ήμουν νια και γέρασα από τότε που εξαγγέλθηκε), μηχανογράφηση των υπηρεσιών των Δικαστηρίων, επέκταση της κτιριακής υποδομής και φυσικά πρόσληψη Δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων. Μέρος του περισσεύοντος σε άλλες υπηρεσίες προσωπικού, ας το μετατάξουν στα Δικαστήρια, εφόσον, βέβαια, υπάρχουν τα σχετικά προσόντα (γνώση ηλεκτρονικού υπολογιστή και κυρίως όρεξη για δουλειά).

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι ΔΕΝ συμμερίζομαι τη μελοδραματική δήλωση του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος σχολιάζοντας την επίσκεψη των μελών της Τρόικας στα Δικαστήρια και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, μίλησε περί «άνευ προηγουμένου ωμή παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης, η ανεξαρτησία της οποίας αναγνωρίζεται και κατοχυρώνεται συνταγματικά». Θεωρώ ότι τα μέλη της Τρόικας, με την επίσκεψη τους αυτή δεν εισήλθαν σε εσωτερικό έλεγχο της Δικαιοσύνης, ούτε θα μπορούσαν άλλωστε. Απλώς ζήτησαν στατιστικά στοιχεία, προκειμένου να ενημερωθούν για τον όγκο και το ρυθμό περαίωσης των δικών. Συζήτησαν δε  και με τον αρμόδιο Υπουργό, πώς θα καταστεί δυνατό ο ρυθμός αυτός να επιταχυνθεί. Το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), στην οποία έχει προσχωρήσει και η Ελλάδα, προβλέπει ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα για μια δίκαιη και εντός «λογικής προθεσμίας» περάτωση της δίκης του. Έχουμε καταφέρει να πετύχουμε το τελευταίο στην Ελλάδα? Η απάντηση είναι ότι μπορεί να το επιθυμούμε, αλλά, μέχρι στιγμής, δυστυχώς, δεν το καταφέραμε. Αν η Τρόικα καταφέρει να μας δώσει μια ώθηση σ’ αυτό, τότε, κατά τη γνώμη μου, καλοδεχούμενη η βοήθεια της (π.χ. καλοδεχούμενη η βοήθεια για μηχανογράφηση, για ίδρυση της Δικαστικής Αστυνομίας κλπ). Κουράστηκα πια να ακούω και να διαβάζω αρνητικά σχόλια πολιτών που έχουν καταφύγει στη Δικαιοσύνη, όπως το πιο κάτω: «7 χρόνια τραβιέμαι να πάρω λεφτά από μια κυρά που μου έριξε τη μηχανή με το έτσι θέλω. Αν ήξερα πως θα περιμένω τόσα και με αναβολές και παραστάσεις δικηγόρων θα μου είχε στοιχίσει 4-5 χιλιάρικα ως τώρα, χωρίς να έχω ΚΑΝ φτάσει ακόμα στο Αστικό δικαστήριο, θα είχα προτιμήσει να της έκαιγα το σπίτι». 

Δίκαιη και γρήγορη δίκη, λοιπόν, για να μη φτάσουμε σε απαράδεκτα φαινόμενα αυτοδικίας, όπως το να καίμε το σπίτι ο ένας του άλλου.