Είχα καιρό να περάσω όμορφα. Και χθες βράδυ πέρασα πραγματικά όμορφα. Επισκέφτηκα το φθινοπωρινό (ή μήπως ανοιξιάτικο) Παρίσι, μέσα από τη κινηματογραφική ματιά του Γούντι Άλλεν («Μεσάνυχτα στο Παρίσι»). Είδα τον Γκιλ, ένα ρομαντικό Αμερικάνο, βαλτωμένο ανάμεσα σε μια δουλειά που δεν τον γεμίζει (σεναριογράφος στο Χόλυγουντ) και μια αταίριαστη σχέση με την πραγματίστρια αρραβωνιαστικιά του, να δραπετεύει κάθε βράδυ, όταν το ρολόι της Εκκλησίας κτυπήσει μεσάνυχτα, σαν μια νέα Σταχτοπούτα, σε αντίστροφη όμως με αυτήν κίνηση. Και να μεταφέρεται μαγικά στο Παρίσι της δεκαετίας του 20. Εκεί ζει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν. Εκεί είναι μόνο συγγραφέας, δεν χρειάζεται να κάνει «δεύτερες» δουλειές για βιοπορισμό, ούτε να κουβεντιάζει με την άχρωμη υπερκαταναλωτική μέλλουσα πεθερά και τον ακροδεξιό μέλλοντα πεθερό του. Εκεί γνωρίζει και συναναστρέφεται τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, το Σκοτ Φιτζέραλντ και τη γυναίκα του Ζίλντα, τον Πάμπλο Πικάσσο, το Σαλβαντόρ Νταλί, τη Γερτρούδη Στάιν, τον Κόουλ Πόρτερ κ.α. Εκεί οι ήρωες του είναι μόνο γοητευτικοί. Τα ελαττώματα τους ωραιοποιούνται, είναι άξια θαυμασμού. Εκεί η Αντριάνα, μούσα του Πικάσσο, τον ερωτεύεται μόνο με το άκουσμα της πρώτης φράσης από το μυθιστόρημα του. Δεν τον αμφισβητεί, όπως η αρραβωνιαστικιά του, η Ινές, που του λέει να το βουλώσει, για να ακούσει τις φανφάρες του ψευτοδιανοούμενου Πωλ, ενός παλιού, αλλά και ξαναζεσταμένου φλερτ της. Ώσπου η Αντριάνα τον παρασύρει σε μια παλαιότερη εποχή, αυτή της Μπελ Εποκ. Σε μια εποχή που αυτή θαύμαζε. Σε μια εποχή που αυτή ονειρευόταν να ζήσει. Κανένας, τελικά, δεν είναι ευχαριστημένος με τον παρόν του. Οι περισσότεροι θέλουμε να δραπετεύσουμε σε μια άλλη εποχή και ίσως σ’ ένα άλλο τόπο. Και είναι αλήθεια ότι τώρα τελευταία, εμείς οι Έλληνες έχουμε κάθε λόγο να θέλουμε να δραπετεύσουμε. Έστω και για λίγο.
Τελικά ο ήρωας μας επιλέγει το παρόν. Ποιο «παρόν» όμως? Αυτό της πεζής δουλειάς του στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. και της πραγματίστριας, αλλά και άπιστης αρραβωνιστικιάς του? Όχι βέβαια. Επιλέγει να ζήσει ένα παρόν στο βροχερό Παρίσι, με μια κοπέλα του παρόντος μεν, αλλά νοσταλγό κι αυτή του παρελθόντος. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα? Δεν το ξέρουμε. Ίσως ναι, ίσως και όχι.
----------------------------
Διαβάστε κι αυτή την ανάρτηση "Μαγεμένη σοφίτα, ζεστό κρουασάν". Γράφτηκε από την κόρη μου με αφορμή την ίδια ταινία.
7 σχόλια:
Καλημέρα Μερόπη μου... Δεν πολυμπαίνω σταblogs αλλά όταν μπαίνω, το ξερεις ότι είσαι η αγαπημένη μου...
Εξαιρετική αλήθεια η ταινία, την είδα και γω και είπα να σου δώσω μια άλλη ματιά στο διάβασμα του έργου : "Ο συγγραφέας μας, ζει στο παρελθόν και γράφει ένα έργο που διαδραματίζεται στο μέλλον, σε μια άλλη μελλοντική κοινωνία... Διάσημοι της εποχής τον βοηθού,και ουσιαστικά, το έργο που αφορά το μέλλον, είναι η υπόθεση ενός βιβλίου".... Έτσι βέβαια ξεφεύγουμε λίγο από τ παραμυθένιο και ρομαντικό και πατάμε πιο πολύ στη γη..
By the way να δεις οπωσδήποτε και το καινούργιο του Αλμοδόβαρ "The skin i live in"
Καλημέαααα
Καλημέρα και σε σένα @Independent μου. Είχα καιρό να σε δω από δω. Όλα καλά?
Όσο για την υπόθεση, αν και στη ζωή μου είμαι πραγματίστρια και ορθολογίστρια, εντούτοις μ' αρέσουν πολύ τα έργα (βιβλία, ταινίες κλπ) που το παραμύθι παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο. Είναι ένας ωραίος τρόπος να δραπετεύω από την πραγματικότητα.
Είμαι με χαρά, όσο μπορεί κανείς να το πει αυτό στην παρούσα κατάσταση. Έχουμε δουλειά ακόμη και πληρωνόμαστε... Προσπαθώ να βλέπω αισιόδοξα και χωρίς άγχος το μέλλον και να μην υποκύπτω στους καθημερινούς τρομολάγνους!!!!! Καλισπέρα και πάλι
Πόσο ωραία τόνισε αυτή η ταινία και πάλι πόσο σημαντική είναι η φαντασία στη ζωή μας..!
(..μέσα απ΄το "σπιτάκι" της μπλογκο-φίλης μου ανακάλυψα και το μαμαδο-μπλογκ! Μπράβο σας που μεγαλώσατε αυτό το υπέροχο κοριτσάκι!)
Μαρία,
new-girl-on-the-blog
Σεβαστά όλα αυτά, αλλά εμένα δεν με άγγιξε καθόλου η ταινία. Βρήκα το σενάριο προσχηματικό, τους χαρακτήρες μονοεπίπεδους και τη σκηνοθεσία εντελώς καρτ ποστάλ. Νομίζω ότι ο Γούντι έχει εγκλωβιστεί σε μία νέα μανιέρα με τουριστικό περιτύλιγμα (η επόμενη ταινία του έχει θέμα τη Ρώμη, η προ-προηγούμενη τη Βαρκελώνη, το Match Point το Λονδίνο).
-@voutiaapopshla μου,
καλωσόρισες στο ιστολόγιο μου. Κι ευχαριστώ πολύ για τη φιλοφρόνηση που μου έκανες για το κοριτσάκι μου.
-@Πιγκουίνε μου,
μου έχεις ξανάρθει από δω? Δεν θυμάμαι (το γήρας γαρ). Εν πάση περιπτώσει, σε καλωσορίζω.
Τώρα όσον αφορά την ταινία. Η ικανοποίηση ή όχι κάποιου από μια ταινία, εξαρτάται από το τι περιμένει αυτός πηγαίνοντας στον κινηματογράφο. Π.χ. εγώ δεν περιμένω, πια, τα βαθιά νοήματα. Περιμένω απλώς να περάσω δύο ώρες ευχάριστα και με κάποιο προβληματισμό βέβαια. Ε, αυτά μου τα έδωσε η ταινία αυτή του Γούντι Άλλεν.
Και εμένα μου άρεσε η ταινία Μερόπη! Σίγουρα ήταν διαφορετική από αυτές που βλέπουμε συνήθως.
Σε κάνει σίγουρα να σκέφτεσαι ότι σε όποια εποχή και να ζεις πάντα αναπολείς το παρελθόν, το οποίο πιστεύεις ότι ήταν και καλύτερο. Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει σκεφτεί έστω και μια φορά στη ζωή του πώς θα ήταν να ζούσε σε άλλη εποχή, μια εποχή που φαντάζει στα μάτια του γοητευτική!
Αν το σκεφτείς βέβαια καλύτερα, κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Πάντως στο παρόν μας το "κάθε πέρσι και καλύτερα" ισχύει αναμφίβολα! :)
Δημοσίευση σχολίου