Στον παππού και στη γιαγιά μου...

Φεύγω την άλλη βδομάδα για τα πάτρια εδάφη. Την Κύπρο την αέρινη, τη μακαρία τη γη, όπως είπε κάποτε ο Κωστής Παλαμάς. Που όμως δεν είναι πια μακαρία (ευτυχισμένη και γαλήνια) και δεν νομίζω να υπήρξε και ποτέ, εδώ που τα λέμε. Συνέχεια σε περιπέτειες βρισκόταν.
Αυτές λοιπόν τις μέρες της ετοιμασίας, το μυαλό μου τρέχει συνέχεια στο χωριό μου τον Καραβά της Κερύνειας και τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια που έζησα εκεί. Η χρονική απόσταση και η απώλεια άραγε είναι που τα κάνουν να φαντάζουν σήμερα στα μάτια μου τόσο ευτυχισμένα??? Ίσως.
Σκέφτομαι πιο έντονα τον παππού και τη γιαγιά μου. Δυο γλυκύτατους ανθρώπους που σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια. Για την ακρίβεια πιο γλυκύς ο παππούς, η γιαγιά ήταν κάπως πιο αυστηρή. Ο παππούς πάντα με το χαμόγελο και το χιούμορ μας αντιμετώπιζε. Τα δύσκολα (παρατηρήσεις, συστάσεις κλπ) τα άφηνε στη γιαγιά., με την οποία, ας σημειωθεί είχαμε επισκεφθεί όλες τις εκκλησίες και τα ξωκλήσια της περιοχής. Είχαν μοιράσει τους ρόλους, δεν ανταγωνίζονταν ποτέ. Γι’ αυτό ήταν πάντα αγαπημένοι. Δεν τους είδα ποτέ να μαλώνουν ή σχεδόν ποτέ. Παράδειγμα για τα νεώτερα ζευγάρια που ανταγωνίζονται στα πάντα και διαπληκτίζονται για ψύλλου πήδημα….
Η προσφυγιά παραήταν βαριά γι’ αυτούς. Όταν είσαι 70 χρονών (τόσο περίπου ήταν και οι δυο το 1974), οι πιθανότητες σου να ριζώσεις σε νέο τόπο είναι μηδαμινές. Δεν περνούσε μέρα που να μη θυμόντουσαν τον Καραβά, να μην κουβέντιαζαν γι’ αυτό και να μη δάκρυζαν. Και συνέχεια μια ευχή είχαν στα χείλη «και του χρόνου σπίτι μας». «Σαν τους τόπους μας (έτσι στον πληθυντικό), δεν υπάρχει άλλος τόπος…» έλεγαν συνέχεια. Ο παππούς πέθανε το 1981 και η γιαγιά το 1993. Με το όνομα του χωριού μας στα χείλη τους. Η γιαγιά τις τελευταίες μέρες παραμιλούσε αναφέροντας πρόσωπα και πράγματα από το αγαπημένο της χωριό. Μαζί τους πέθανε και η τελευταία αναλαμπή από τα παιδικά μου χρόνια.
Παππού μου αγαπημένε, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις βόλτες που μας πήγαινες (τι ταινίες έχω δει μαζί σου στο σινεμά δεν λέγεται από την Αλίκη Βουγιουκλάκη μέχρι το ριφιφί του Ντασσέν), τα γλυκά σου λόγια και τις ατάκες σου. Ακόμα τις αναφέρω στα παιδιά μου, που δεν πρόλαβαν να σε γνωρίσουν. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που χτυπούσε η καμπάνα πένθιμα και σε στείλαμε να μάθεις ποιος πέθανε. Γύρισες μετά από λίγο και μας είπες «σχεδόν έμαθα ποιος πέθανε». Σου είπαμε "ή έμαθες ή δεν έμαθες, τι θα πει σχεδόν???" Και η απάντηση σου «είδα κατά πού έστριψε η νεκροφόρα. Σ’ εκείνο το δρόμο μόνο ένας άρρωστος υπήρχε, ο Π.». Τελικά ήταν πράγματι ο Π. ο πεθαμένος. Πόσες φορές από τότε δεν επαναλάβαμε γελώντας αυτό το «σχεδόν έμαθα»??? Ακόμα και τα παιδιά μου το λένε μέχρι σήμερα με παραλλαγές (π.χ. σχεδόν διάβασα).
Αγαπημένη μου γιαγιά, δεν σε θυμάμαι ποτέ να κάθεσαι, χωρίς τα χεράκια σου να μη φτιάχνουν κάτι. Και τι δεν έφτιαξες, κυρίως με το βελονάκι, με κείνα τα χρυσά χεράκια!! Σεμαίν, πετσετάκια, κουβέρτες, τραπεζομάντηλα κλπ κλπ. Δεν πήγαινες πουθενά χωρίς να κρατάς ως δώρο κάτι φτιαγμένο από σένα. Έχω μερικά από τα χειροτεχνήματα σου μέχρι και σήμερα και σε θυμάμαι.
Αν είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος δεν χάνεται όσο τον θυμούνται και τον μνημονεύουν, τότε και οι δυο ζείτε ακόμα και θα ζείτε για πολλά χρόνια και ιδίως στην καρδιά των παιδιών σας, των εγγονιών και των δισεγγονών σας . Όλοι σας μνημονεύουμε με αγάπη.
Αγαπημένοι μου φίλοι, όπως λέω και στην αρχή, την άλλη εβδομάδα φεύγω, θα λείψω καμιά δεκαριά μέρες, θα πάω να δω τους δικούς μου στην Κύπρο (γονείς, αδελφή, ανίψια κλπ). Όταν γυρίσω θα τα ξαναλέμε εδώ με περισσότερες εντυπώσεις…
-------------------------
Υ.Γ. Στη φωτογραφία πάνω ο παππούς και η γιαγιά στην ολάνθιστη αυλή του σπιτιού τους στον Καραβά ένα περίπου χρόνο πριν την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά. Ο παππούς (εκπαιδευτικός στο επάγγελμα) κυκλοφορούσε πάντα γραβατωμένος, ακόμα και μετά τη σύνταξη του.
Η φωτογραφία κάτω είναι δική μου. Μ' έβγαλε ο πατέρας μου στο πλατύσκαλο του σπιτιού του παππού.