Τα γενέθλια του ιστολογίου μου και το Πολυτεχνείο...

Στις 16 Νοεμβρίου 2007 άρχισα το blogging!!! Πότε πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος, ούτε που το κατάλαβα. Μέσα σ’ αυτό το χρόνο γνώρισα νέους πολύτιμους φίλους, έστω και αν δεν τους συνάντησα ποτέ κι έμαθα πολλά νέα πράγματα. Ο καθένας από σας αγαπημένοι μου φίλοι προσέφερε τις εμπειρίες του, τις γνώσεις του, τη διάθεση του, το χιούμορ του, τα ποιήματα του και όλο και κάτι κέρδισα κι εγώ. Ελπίζω να μάθατε κι εσείς κάτι από μένα. Είμαι αρκετά μεγαλύτερη από τους περισσότερους, και αν μη τι άλλο, θα μάθατε κατιτίς από τις εμπειρίες μου. Δεν ξέρω βέβαια αν τις βρήκατε ενδιαφέρουσες.

Στην πρώτη ανάρτηση μου δεν μάζεψα κανένα απολύτως σχόλιο (βλ. εδώ). Μόνη μου την έγραψα, μόνη μου τη διάβασα. Χα χα χα!! Στη δεύτερη όμως πήρα ….ένα ολόκληρο σχόλιο. Μεγάλη πρόοδος! Άγγελε σ’ ευχαριστώ πολύ για το πρώτο αυτό σχόλιο στο ιστολόγιο μου. Μου έδωσες μεγάλη χαρά.

Σήμερα, επειδή είναι και επίκαιρη, ξαναγράφω τη δεύτερη ανάρτηση μου, μπας και μαζέψω και κανένα άλλο σχόλιο. Χα χα χα!!

«Είμαι από τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου! Φοιτήτρια τότε στις 17 Νοεμβρίου του 1973. Μπορεί να είχαμε την ατυχία να περάσουμε τα φοιτητικά μας χρόνια μέσα στη σκοτεινή δικτατορία, αλλά μήπως είναι συγχρόνως και μια τύχη;; Ζήσαμε ιστορικές στιγμές. Τι να πρωτοθυμηθώ!

Τα γεγονότα της Νομικής? Τότε που έτρεχα να μη με προλάβουν οι αστυνομικοί και τρέχοντας έχασα το ένα παπούτσι μου και πήγα σπίτι με ένα παπούτσι σαν τη Σταχτοπούτα!.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου? Τότε που μόνο από τύχη δεν ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο όταν μπήκε το τανκ. Είχα πάει στο σπίτι να αλλάξω ρούχα (δυο μέρες είχα καθίσει μέσα). Είχα σκοπό να ξαναγυρίσω. Δεν πρόλαβα όμως, γιατί εν τω μεταξύ κινήθηκε ο στρατός. Άκουγα από το σπίτι το σταθμό του Πολυτεχνείου και έκλαιγα. Έκλαιγα για τα παιδιά που ήταν ακόμα μέσα (το Νίκο, το Γιάννη, τη Μαίρη κά). Έκλαιγα για την Ελλάδα που θα έμενε ακόμα στο σκοτάδι. Ή μήπως, χωρίς ακόμα να το ξέρω, έκλαιγα και για την πατρίδα μου την Κύπρο, για την Κερύνεια που ζούσε τους τελευταίους μήνες ελευθερίας;;;;

Από τότε μεγάλωσα, ωρίμασα, έζησα και άλλες ιστορικές στιγμές. Την εισβολή στην Κύπρο, το ξεσπίτωμα από το χωριό μου στην Κερύνεια (γι' αυτά όμως θα γράψω μια άλλη φορά). Το Πολυτεχνείο με πονά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Στην πορεία πήγα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης 1-2 φορές. Μετά σταμάτησα να πηγαίνω. Κάτι δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω τι ακριβώς. Ίσως το καπέλωμα από τα κόμματα. Ίσως το ότι μετατράπηκε σ' ένα είδος πανηγυριού. Ίσως γιατί χάθηκε ο αυθορμητισμός.

Και τώρα για μια ακόμα φορά αναρωτιέμαι. Ζει το Πολυτεχνείο;; Δεν ξέρω. Ίσως και να ζει........»

---------------------------

Προσθήκη: Σήμερα η πρώτη μου ανάρτηση έχει κι άλλα σχόλια., πρόσφατα όμως. Καταχώρισε το πρώτο ο @Indepedent στις 15-11-2008. Ακολούθησαν κι άλλοι φίλοι μου. Τους ευχαριστώ.

--------------------------

Προσθήκη ΙΙ: Επειδή πολλοί @φίλοι θεωρούν ότι έκανα κάτι σπουδαίο συμμετέχοντας στα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου, θέλω να επαναλάβω αυτό που έγραψα σε σχόλιο προς τον @Αντώνη. Τίποτε το ιδιαίτερο δεν έκανα, απλώς συμμετείχα αυθόρμητα σε μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις. Ο Doctor έχει αναρτήσει μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για το Πολυτεχνείο (στην πραγματικότητα είναι ένα κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη), όπου περιγράφει πολύ ωραία την ψυχολογία όλων εμάς των ανώνυμων αντιφασιστών. Αντιγράφω ένα κομμάτι που με αντιπροσωπεύει «Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο. Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου…..».