Από τους Δελφούς, πίσω στην προεκλογική Αθήνα!

Επιτέλους μαζευτήκαμε από τις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις και από Δευτέρα θα αρχίσει η φθινοπωρινή μας ρουτίνα (τώρα τι είδους ρουτίνα θα είναι αυτή μετά την προκήρυξη των εκλογών, είναι μια άλλη ιστορία). Αν σας πω ότι μ’ αρέσει που μαζεύτηκα στο σπιτάκι μου, επιτέλους, θα με πείτε παράξενη?? Μόλις δε γυρίσαμε, ακούσαμε και το χρησμό της Πυθίας. Ποιος είναι αυτός? Εκλογές τον Οκτώβριο (ή μήπως τέλος Σεπτεμβρίου?), για χάρη της χώρας (ή μήπως για να αποφευχθεί πλήρης κατάρρευση της παράταξης?). Η σύμπτωση είναι ότι το χρησμό τον ακούσαμε γυρνώντας από τους Δελφούς. Δεν θα ασχοληθώ (προς το παρόν) με τις εκλογές, αλλά με την τελευταία εκδρομούλα μας. Επισκεφτήκαμε Αρχαία Ολυμπία και Δελφούς.
Ας αρχίσουμε από τους Δελφούς (για την Ολυμπία σε προσεχή ανάρτηση). Φτάσαμε εκεί κατά τις 9.30΄ το πρωί της Δευτέρας. Πρώτη δυσάρεστη έκπληξη. Ο αρχαιολογικός χώρος ήταν μεν ανοικτός, αλλά όχι το Μουσείο. Το Μουσείο, λέει, τις Δευτέρες ανοίγει ώρα 13.30΄. Δεύτερη δυσάρεστη έκπληξη. Όταν ζήτησα το κατατοπιστικό φυλλάδιο που δίνουν συνήθως μαζί με το εισιτήριο, μου απάντησαν ότι τους τέλειωσε από καιρό και δεν τους στείλανε άλλα (το περίεργο θα ήταν να τους στέλνανε). Αρχίσαμε λοιπόν την επίσκεψη μας στον αρχαιολογικό χώρο, ελαφρώς απογοητευμένοι.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα αυτό τον αρχαιολογικό χώρο. Ένιωσα όμως το ίδιο δέος που νιώθω κάθε φορά. Το πιο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας απλώνεται ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες. Ο χώρος των Δελφών ήταν ο ομφαλός της γης για την αρχαίο κόσμο, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου. Για πολλούς αιώνες αποτελούσε το πνευματικό και θρησκευτικό κέντρο και το σύμβολο της ενότητας του αρχαίου ελληνισμού. Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ αρχικά υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη γυναικεία θεότητα της Γης και φύλακάς του ήταν ο φοβερός δράκοντας Πύθων (εξ ου και το όνομα της Πυθίας). Ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα και ακολούθως ιδρύθηκε το δικό του ιερό από Κρήτες που έφθασαν στην Κίρρα, το επίνειο των Δελφών, με τη συνοδεία του θεού, μεταμορφωμένου σε δελφίνι. Από τον 8ο αιώνα π.Χ. επικράτησε οριστικά η λατρεία του Απόλλωνα (δευτερευόντως λατρεύονταν και άλλοι θεοί, όπως η θεά Αθηνά) και άρχισε η ανάπτυξη του Ιερού και του Μαντείου. Έφτασε δε στην ακμή του από τον 6ο αιώνα έως τον 4ο αιώνα π.Χ. Πόλεις, ηγεμόνες και απλοί άνθρωποι έσπευδαν να συμβουλευτούν το Θεό Απόλλωνα μέσω της Πυθίας και εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους με λαμπρά αναθήματα που κατέκλυζαν τον ιερό χώρο (βλ. πιο κάτω το Θησαυρό των Αθηναίων). Η παρακμή άρχισε τον 3ο αιώνα π.Χ με την ανάπτυξη του φιλοσοφικού κινήματος του ορθολογισμού. Ωστόσο οι ιδιώτες κυρίως συνέχισαν να ζητούν χρησμούς από την Πυθία και αργότερα. Το 2ο αιώνα μ.Χ επισκέφθηκε το χώρο ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος κατέγραψε πολλά λειτουργούντα κτίρια, επιγραφές, γλυπτά κλπ. Το 394 μ.Χ έδωσε το οριστικό τέλος με διάταγμα του ο βυζαντινός αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Α΄, ο οποίος, ας σημειωθεί, έγινε η αιτία να καταστραφούν πολλά μνημεία της αρχαιότητας.
Το κυριότερο μνημείο των Δελφών είναι ο ναός του Απόλλωνα. Στο βαθύτερο επίπεδό (υπόγειο) του ναού αυτού βρισκόταν το άδυτο, όπου εκτυλισσόταν η μαντική διαδικασία και στο οποίο είχαν πρόσβαση μόνο οι ιερείς που ερμήνευαν τα ακατάληπτα λόγια της Πυθίας. Σκέφτηκα ότι τελικά η πιο δύσκολη δουλειά ήταν αυτή των ιερέων που ήταν επιφορτισμένοι να διαμορφώνουν τους χρησμούς. Να παίρνουν τα ακατάληπτα λόγια μιας γυναίκας ζαλισμένης από τις αναθυμιάσεις ψυχοτρόπων βοτάνων (κοινώς ναρκωτικών) και να διαμορφώνουν μια κάποια πρόταση (συνήθως σε έμμετρη μορφή) με ειρμό, αλλά συγχρόνως και διφορούμενη. Όπως ήταν π.χ. ο χρησμός για τα ξύλινα τείχη, που θα έσωζαν την Αθήνα από τον Ξέρξη, ο οποίος από άλλους ερμηνεύτηκε ως καταφυγή στην Ακρόπολη, ενώ ο Θεμιστοκλής τον ερμήνευσε ως ναυμαχία, επειδή τα καράβια ήταν ξύλινα κι έπεσε διάνα! Ρώτησα μια φύλακα αν μπορούμε να μπούμε στο άδυτο και με κοίταξε περίεργα. Η απάντηση ήταν ότι το άδυτο είναι γεμάτο με φίδια και αρουραίους και δεν είναι δυνατόν να μπει κανείς. Κάνοντας μια παρένθεση εδώ πρόσεξα ότι στο χώρο των Δελφών υπήρχαν πολλές γάτες. Και τότε κατάλαβα γιατί. Για να τρώνε τα φίδια και τους αρουραίους.
Εδώ ας σταματήσω τη φλυαρία (περισσότερες πληροφορίες για τους Δελφούς βλ. εδώ και εδώ) και ας παραθέσω μερικές φωτογραφίες που έβγαλα από τον Αρχαιολογικό χώρο. Αν αναρωτιέστε τι έγινε με το Μουσείο, τελειώσαμε την περιήγηση του Αρχαιολογικού χώρου κατά τις 11.30΄. Και οι αθεόφοβοι βαρεθήκαμε να περιμένουμε μέχρι τις 13.30΄ που θα άνοιγε το Μουσείο. Να πω την αλήθεια το είχαμε επισκεφτεί και παλαιότερα. Γι' αυτό φύγαμε.

Ο ναός του Απόλλωνα ή καλύτερα ό,τι σώζεται απ' αυτόν. Στα υπόγεια του βρίσκεται το άδυτον της Πυθίας.

Ο θησαυρός των Αθηναίων που οικοδομήθηκε μετά το 490 π.Χ. σε ανάμνηση της μάχης του Μαραθώνα. Αναστηρλώθηκε από  Γάλλους αρχαιολόγους το 1906 με τη χορηγία του Δήμου Αθηναίων.

Σχεδόν σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους ανακαλύπτω και χριστιανικά σύμβολα που τα χάραξαν, βέβαια, εκ των υστέρων οι χριστιανοί.

Ένα τμήμα του Υδραγωγείου του ιερού χώρου

Το αρχαίο θέατρο των Δελφών που στην αρχαιότητα φιλοξενούσε αγώνες φωνητικής και ενόργανης μουσικής που γίνονταν στα πλαίσια των Πυθίων

-------------------------------

Ξέχασα @@φίλοι μου να σας πω καλώς σας βρήκα, μετά από μια αποχή από το blogging δύο εβδομάδων, κατά τις οποίες μου λείψατε. Άντε και τώρα που προκηρύχτηκαν και εκλογές, θα έχουμε πολλά να λέμε. Και μια και μιλάμε για εκλογές, ας ελπίσουμε τώρα πια το Μαντείο να δώσει στα κουρασμένα παλληκάρια της Ν.Δ. το χρησμό που φέρεται ότι έδωσε στον Ιουλιανό το λεγόμενο Παραβάτη.
«Είπατε τώ βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ» (Με λίγα λόγια η ώρα του Καραμανλή πέρασε)
Και για να μη μείνει το ΠΑΣΟΚ παραπονεμένο, του αφιερώνω κι αυτού ένα χρησμό του Μαντείου.
«Ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις» (Τώρα εσείς βάλτε το κόμμα είτε πριν το ουκ, οπότε θα έχει θετική για την επιτυχία των ξεκούραστων (?) παλληκαριών του ΠΑΣΟΚ σημασία, είτε μετά το ουκ, οπότε θα έχει αρνητική σημασία).